რატომ დასჭირდა გიორგი ლიფონავას ალეკო ბეგალიშვილის დამშვიდება
1 893 ნახვა
დედ-მამის გზა განაგრძეს და სამი ძმა ბეგალიშვილები მსახიობები არიან. მათ შორის შუათანა, ალეკო ბეგალიშვილი, დღეს მუსიკისა და დრამის თეატრის თითქმის ყველა სპექტაკლშია დაკავებული, ასევე ორ სერიალშიც.
- ბავშვობაში რამე ფილმს ან სპექტაკლს რომ ვნახავდი, ვცდილობდი, ისე ჩამეცვა, როგორც რომელიმე გმირს და მერე ეზოში სხვებთან ერთად მსახიობობანას ვთამაშობდი. თუმცა მაშინ ამ პროფესიის არჩევაზე სერიოზულად არ მიფიქრია. გატაცებული ვიყავი როკ-მუსიკით, ბიჭებს ჯგუფიც გვქონდა, მაგრამ სკოლას რომ ვამთავრებდი, ჩემი ოჯახის წევრები შემიჩნდნენ, თეა-ტრალურში ჩააბარეო, სადაც სწორედ იმ წელს გაიხსნა საესტრადო ფაკულტეტი და ჩემს ინტერესის სფეროს ერგებოდა. გამოცდაზე გიტარით მივედი, რაღაცები ვიმღერე და მოკლედ რომ ვთქვა, მიმიღეს. პირველ სპექტაკლში სახასიათო როლი მომცეს, მგონი გამომივიდა და ასე შევრჩი ამ საქმეს.
- როკჯგუფს რა ბედი ეწია?..
- ეს ''ბიტლომანიის'' პერიოდში ხდებოდა და ჩვენც ''ბიტლომანები'' ვიყავით. ჯგუფში სამი გიტარა და ერთი ბარაბანი ''იყო''. რაღაც სისულელეებს ვუკრავდით, რომელსაც ჩვენვე ვწერ-დით. ხუთი-ექვსი კონცერტის შემდეგ ორი წევრი ჯარში წაიყვანეს, ისინი რომ შევცვალეთ, მერე ჩვენ წავედით ჯარში და ბოლოს დავიშალეთ. სიმართლე გითხრათ, ეს გატაცება იყო და სერიოზული სახე არ ჰქონია.
- სამ ძმას შორის რომელია უფროსი?
- ზურა ჩემზე შვიდი წლით უფროსია, მერე - მე და ჩემზე ოთხი წლით უმცროსი ბადრია. ასაკით შუათანა ვარ, მაგრამ ''ტვინით'' მგონი ყველაზე პატარა, ყოველ შემთხვევაში, ასე მეუბნებიან.
- ამას ძმები აღნიშნავენ თუ სხვები?
- ძმები (იღიმის).
- 1995 წლიდან მუსიკისა და დრამის თეატრში ხართ, მაგრამ მანამდე იყო თენგიზ ჩანტლაძის თეატრიც…...
- კი, თეატრალური უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ თენგიზ ჩანტლაძის თეატრში დავიწყე მუშაობა, მაგრამ 90-იან წლებში, ერთმანეთის ჩეხვის, თბილისისა და აფხაზების ომების პერიოდში, შეუძლებელი გახლა მინიატიურების თეატრის არსებობა. ცხონებული მამუკა კიკალეიშვილი სამხატვრო ხელმძღვანელი იყო, შემდეგ ის მოსკოვში წავიდა და, სამწუხაროდ, გარდაიცვალა. დალი (მაცაცო) კალატოზიშვილი მთელი გულით ეკიდებოდა საქმეს და ის იყო რეჟისორი, რომლის პირველ სპექტაკლში ვითამაშე, მაგრამ არც დაფინანსება გვქონდა და არც სხვა პირობები, ამიტომ დასი დაიშალა, მსახიობები დაიფანტნენ და ფაქტობრივად, თეატრი ''გაქრა''.
- 90-იანი წლები როგორ გაიარეთ?
- თეატრში ბევრი ვერაფერი კეთდებოდა. მახსოვს დალის სპექტაკლის ''ბატონებო, ჩვენ ვხუმრობთ'' პრემიერა. მაშინდელი მთავრობაც დაესწრო, დაგვაიმედეს, რომ თეატრს დაეხმარებოდნენ, მაგრამ ამ სიტყვებით ყველაფერი მორჩა. შენობა ყოფილ გორკის, ახლანდელ ვარდების ბაღში იდგა, იქვე ვისხედით, სასმელს ვსვამდით, ლექსებს ვწერდით და ჩვენთვის ვერთობოდით.
ასე გრძელდებოდა 1995 წლამდე. შემდეგ თეატრში დირექტორად ნესტორ ჭილაძე მოვიდა, აკაკი ხორავასა და აკაკი ვასაძის დროინდელი კაცი, რომელიც მათ დროს რუსთაველის თეატრს დირექტორობდა. ჭარმაგი, ენერგიული კაცი იყო. მას დალის სპექტაკლში ვყავდი ნანახი და მოგვიანებით მუსკომედიის თეატრში გადმოვიდა სამუშაოდ. მიუხედავად იმისა, რომ მამა წლების განმავლობაში ამ თეატრში მუშაობდა, არასოდეს მქონია იმის სურვილი, რომ მეც მუსკომედიაში გადმოვსულიყავი. მამას არ დაუძალებია, რადგან იცოდა ჩემი ხასიათი, ჯიუტი ტიპი ვარ, თუ ძალიან გავჯიქდებოდი, ერთს შემიკურთხებდა და მომეშვებოდა. ამიტომ ამ თემაზე არ მელაპარაკებოდა.
ერთ მშვენიერ დღეს დამირეკა ნესტორ ჭილაძემ და მუსკომედიის თეატრში დამიბარა. მოვედი და მითხრა, ახლა შენი პრეტენზიები და გაპროტესტების მოსმენა არ მინდა, დღეიდან უკვე ამ თეატრში მუშაობო. ასე დავრჩი და პირველად აქ ვითამაშე სპექტაკლში ''პეპი გრძელი წინდა'', რომელიც ზურიკო კახიანმა დადგა და შემდგომ მანვე აღადგინა. სხვათა შორის, ამ სპექტაკლში პეპი ჩვენმა ბუბა გოგორიშვილმა ითამაშა. თუ არ ვცდები, მაშინ 15 წლის იყო და ეს როლი ძალიან წარმატებული გამოდგა მისთვის. დღემდე ძალიან ბევრ სპექტაკლზე ვართ ერთად ნამუშევარი, მე და ბუბა შედუღაბებულებივით ვართ.
- მუსიკალური თეატრის მსახიობი უნდა მღეროდეს, ალბათ როკჯგუფის გამოცდილება გამოგადგათ...
- ალბათ, ესეც იყო, თან მამა და ბაბუაჩემი კარგად მღეროდნენ, როგორც ვიცი, დიდი ბაბუაც. როგორც ჩანს, გენებში გვაქვს.
- ჯიუტი ვარო, თქვით, და ყველაზე უკეთ ვინ უმკლავდება თქვენს ამ თვისებას?
- უმკლავდება? არ ვიცი, ისეთი ''სტრანნი'' შეკითხვა დამისვი, ვერ გიპასუხებ (იღიმის).
- რეჟისორებთან მუშაობის პროცესში თუ ავლენთ სიჯიუტეს?
- არა, არა, ასეთი ჯიუტიც არ ვარ. მუშაობისას და ახლობლებთან არ ვამჟღავნებ ამ თვისებას.
- თეატრის გარდა, რა ხდება თქვენს ცხოვრებაში?
- მყავს მეუღლე და ორი შვილი - გოგონა და ბიჭი, მაგრამ პირადულზე საუბარი არ მინდა. რაც შეეხება შემოქმედებით მხარეს, რამდენიმე ფილმში მივიღე მონაწილეობა: ''ქუჩის დღეებში'' პოლიციელის როლი შევასრულე, ისეთი არაფერი, ძირითადად, მანქანაში ვზივარ (იღიმის). შემდეგ იყო ''კომა'', სადაც ერთ-ერთი პატიმრის როლი მქონდა. სერიალ ''ტიფლისში'' ვმონაწილეობ. ძალიან მომეწონა ლევან დაბრუნდაშვილსა და ნოდარ მარშანიშვილთან მუშაობა. გადაღებები სულ ლაღად მიდის. იმპროვიზებულად შეიქმნა ჩემი პერსონაჟი მიშო ძია. გაზეთის რედაქტორი იუმორიანი კაცია. დალევა უყვარს. თავის კაბინეტში მუდმივად არაყი უდევს და სულ ''შაყირობს''. საერთოდ, ჩემი თავის მიმართ ძალიან კრიტიკული ვარ, ტელევიზორიდან ჩემი ხმაც რომ მესმის, ცუდად ვხდები და არ მიყვარს, მაგრამ ამ პერსონაჟის მიმართ სიმპათიით განვეწყვე.
- ''კომაში'' თქვენ პატიმარს თამაშობთ და თქვენი ძმა ზურა ციხის ზედამხედ-ველს, ხომ?
- კი, და, სხვათა შორის, რამდენიმე ფილმში მოვხვდით ერთად, ''ქუჩის დღეებშიც'' ერთად ვიყავით. პატარა ეპიზოდში გადამიღო და ''ბიტლზები'' მამღერა ნუცა ალექსი-მესხიშვილმა თავის ახალ ფილმში ''კრედიტის ლიმიტი''. პატარა სცენაა, ნინო კასრაძის გმირი მეგობართან მიდის. იქ სუფრასთან ვსხედვართ და მე გიტარის თანხლებით ვმღერი.
- ''ჩემი ცოლის დაქალებში'' უშიშროების თანამშრომელ დუდუს თამაშობთ, რომელსაც წლების განმავლობაში უყვარს ნინო კასრაძის გმირი – მაკა. თქვენამდე ბაჩი ლეჟავა ასრულებდა დუდუს როლს...
- სერიალს არ ვუყურებდი და არ ვიცოდი, ვინ იყო ჩემი გმირი. თურმე ბაჩი თამაშობდა, მაგრამ არ მინახავს. ნინოს კი სტუდენტობის დროიდან ვიცნობ. საერთოდ, ტელევიზორს ნაკლებად ვუყურებ და არც სერიალის შესახებ ვიცოდი დეტალები. ცოტა გამიკვირდა, ბაჩი და მე არ ვგავართ ერთმანეთს, მაგრამ მითხრეს, სერიალებში ეს ''მოსულა'', მანამდე ერთ-ერთი მთავარი გმირიც კი შევცვალეთო.
- რატომ ჩაანაცვლეს, ხომ არ იცით?
- არა. ჯერ ''ნავიჩოკი'' ვარ და თავს უცხოდ ვგრძნობ. აქამდე მხოლოდ რამდენიმე გადაღება გვქონდა. პირველ დღეს ძალიან გამიჭირდა, რამდენიმე დუბლი დამჭირდა, მაგრამ ლიფონავამ და-მამშვიდა, ეგ არაფერიაო. შემდეგ უკვე ყველაფერი წავიდა, როგორც რუსები იტყვიან, ''პო მასლუ''.
- გსმენიათ ასეთი ძლიერი სიყვარულის შესახებ, რომელიც თქვენს პერსონაჟ დუდუს მაკას მიმართ აქვს?
- ანუ გულისხმობთ, თავის მიძღვნას და მთელი ცხოვრება ერთი ქალი რომ უყვართ?! ასეთი ძმაკაცი მყავს. 16 წლის იყო, როცა დაოჯახდა. ცოლ-ქმარი დღემდე ერთად არის და შვიდი შვილი ჰყავთ. ძალიან მაგრები არიან, მშურს ამ კაცის. სამწუხაროდ, მე ეს ნაღდად არ შემიძლია (იღიმის).
წყარო: reitingi.ge
- ბავშვობაში რამე ფილმს ან სპექტაკლს რომ ვნახავდი, ვცდილობდი, ისე ჩამეცვა, როგორც რომელიმე გმირს და მერე ეზოში სხვებთან ერთად მსახიობობანას ვთამაშობდი. თუმცა მაშინ ამ პროფესიის არჩევაზე სერიოზულად არ მიფიქრია. გატაცებული ვიყავი როკ-მუსიკით, ბიჭებს ჯგუფიც გვქონდა, მაგრამ სკოლას რომ ვამთავრებდი, ჩემი ოჯახის წევრები შემიჩნდნენ, თეა-ტრალურში ჩააბარეო, სადაც სწორედ იმ წელს გაიხსნა საესტრადო ფაკულტეტი და ჩემს ინტერესის სფეროს ერგებოდა. გამოცდაზე გიტარით მივედი, რაღაცები ვიმღერე და მოკლედ რომ ვთქვა, მიმიღეს. პირველ სპექტაკლში სახასიათო როლი მომცეს, მგონი გამომივიდა და ასე შევრჩი ამ საქმეს.
- როკჯგუფს რა ბედი ეწია?..
- ეს ''ბიტლომანიის'' პერიოდში ხდებოდა და ჩვენც ''ბიტლომანები'' ვიყავით. ჯგუფში სამი გიტარა და ერთი ბარაბანი ''იყო''. რაღაც სისულელეებს ვუკრავდით, რომელსაც ჩვენვე ვწერ-დით. ხუთი-ექვსი კონცერტის შემდეგ ორი წევრი ჯარში წაიყვანეს, ისინი რომ შევცვალეთ, მერე ჩვენ წავედით ჯარში და ბოლოს დავიშალეთ. სიმართლე გითხრათ, ეს გატაცება იყო და სერიოზული სახე არ ჰქონია.
- სამ ძმას შორის რომელია უფროსი?
- ზურა ჩემზე შვიდი წლით უფროსია, მერე - მე და ჩემზე ოთხი წლით უმცროსი ბადრია. ასაკით შუათანა ვარ, მაგრამ ''ტვინით'' მგონი ყველაზე პატარა, ყოველ შემთხვევაში, ასე მეუბნებიან.
- ამას ძმები აღნიშნავენ თუ სხვები?
- ძმები (იღიმის).
- 1995 წლიდან მუსიკისა და დრამის თეატრში ხართ, მაგრამ მანამდე იყო თენგიზ ჩანტლაძის თეატრიც…...
- კი, თეატრალური უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ თენგიზ ჩანტლაძის თეატრში დავიწყე მუშაობა, მაგრამ 90-იან წლებში, ერთმანეთის ჩეხვის, თბილისისა და აფხაზების ომების პერიოდში, შეუძლებელი გახლა მინიატიურების თეატრის არსებობა. ცხონებული მამუკა კიკალეიშვილი სამხატვრო ხელმძღვანელი იყო, შემდეგ ის მოსკოვში წავიდა და, სამწუხაროდ, გარდაიცვალა. დალი (მაცაცო) კალატოზიშვილი მთელი გულით ეკიდებოდა საქმეს და ის იყო რეჟისორი, რომლის პირველ სპექტაკლში ვითამაშე, მაგრამ არც დაფინანსება გვქონდა და არც სხვა პირობები, ამიტომ დასი დაიშალა, მსახიობები დაიფანტნენ და ფაქტობრივად, თეატრი ''გაქრა''.
- 90-იანი წლები როგორ გაიარეთ?
- თეატრში ბევრი ვერაფერი კეთდებოდა. მახსოვს დალის სპექტაკლის ''ბატონებო, ჩვენ ვხუმრობთ'' პრემიერა. მაშინდელი მთავრობაც დაესწრო, დაგვაიმედეს, რომ თეატრს დაეხმარებოდნენ, მაგრამ ამ სიტყვებით ყველაფერი მორჩა. შენობა ყოფილ გორკის, ახლანდელ ვარდების ბაღში იდგა, იქვე ვისხედით, სასმელს ვსვამდით, ლექსებს ვწერდით და ჩვენთვის ვერთობოდით.
ასე გრძელდებოდა 1995 წლამდე. შემდეგ თეატრში დირექტორად ნესტორ ჭილაძე მოვიდა, აკაკი ხორავასა და აკაკი ვასაძის დროინდელი კაცი, რომელიც მათ დროს რუსთაველის თეატრს დირექტორობდა. ჭარმაგი, ენერგიული კაცი იყო. მას დალის სპექტაკლში ვყავდი ნანახი და მოგვიანებით მუსკომედიის თეატრში გადმოვიდა სამუშაოდ. მიუხედავად იმისა, რომ მამა წლების განმავლობაში ამ თეატრში მუშაობდა, არასოდეს მქონია იმის სურვილი, რომ მეც მუსკომედიაში გადმოვსულიყავი. მამას არ დაუძალებია, რადგან იცოდა ჩემი ხასიათი, ჯიუტი ტიპი ვარ, თუ ძალიან გავჯიქდებოდი, ერთს შემიკურთხებდა და მომეშვებოდა. ამიტომ ამ თემაზე არ მელაპარაკებოდა.
ერთ მშვენიერ დღეს დამირეკა ნესტორ ჭილაძემ და მუსკომედიის თეატრში დამიბარა. მოვედი და მითხრა, ახლა შენი პრეტენზიები და გაპროტესტების მოსმენა არ მინდა, დღეიდან უკვე ამ თეატრში მუშაობო. ასე დავრჩი და პირველად აქ ვითამაშე სპექტაკლში ''პეპი გრძელი წინდა'', რომელიც ზურიკო კახიანმა დადგა და შემდგომ მანვე აღადგინა. სხვათა შორის, ამ სპექტაკლში პეპი ჩვენმა ბუბა გოგორიშვილმა ითამაშა. თუ არ ვცდები, მაშინ 15 წლის იყო და ეს როლი ძალიან წარმატებული გამოდგა მისთვის. დღემდე ძალიან ბევრ სპექტაკლზე ვართ ერთად ნამუშევარი, მე და ბუბა შედუღაბებულებივით ვართ.
- მუსიკალური თეატრის მსახიობი უნდა მღეროდეს, ალბათ როკჯგუფის გამოცდილება გამოგადგათ...
- ალბათ, ესეც იყო, თან მამა და ბაბუაჩემი კარგად მღეროდნენ, როგორც ვიცი, დიდი ბაბუაც. როგორც ჩანს, გენებში გვაქვს.
- ჯიუტი ვარო, თქვით, და ყველაზე უკეთ ვინ უმკლავდება თქვენს ამ თვისებას?
- უმკლავდება? არ ვიცი, ისეთი ''სტრანნი'' შეკითხვა დამისვი, ვერ გიპასუხებ (იღიმის).
- რეჟისორებთან მუშაობის პროცესში თუ ავლენთ სიჯიუტეს?
- არა, არა, ასეთი ჯიუტიც არ ვარ. მუშაობისას და ახლობლებთან არ ვამჟღავნებ ამ თვისებას.
- თეატრის გარდა, რა ხდება თქვენს ცხოვრებაში?
- მყავს მეუღლე და ორი შვილი - გოგონა და ბიჭი, მაგრამ პირადულზე საუბარი არ მინდა. რაც შეეხება შემოქმედებით მხარეს, რამდენიმე ფილმში მივიღე მონაწილეობა: ''ქუჩის დღეებში'' პოლიციელის როლი შევასრულე, ისეთი არაფერი, ძირითადად, მანქანაში ვზივარ (იღიმის). შემდეგ იყო ''კომა'', სადაც ერთ-ერთი პატიმრის როლი მქონდა. სერიალ ''ტიფლისში'' ვმონაწილეობ. ძალიან მომეწონა ლევან დაბრუნდაშვილსა და ნოდარ მარშანიშვილთან მუშაობა. გადაღებები სულ ლაღად მიდის. იმპროვიზებულად შეიქმნა ჩემი პერსონაჟი მიშო ძია. გაზეთის რედაქტორი იუმორიანი კაცია. დალევა უყვარს. თავის კაბინეტში მუდმივად არაყი უდევს და სულ ''შაყირობს''. საერთოდ, ჩემი თავის მიმართ ძალიან კრიტიკული ვარ, ტელევიზორიდან ჩემი ხმაც რომ მესმის, ცუდად ვხდები და არ მიყვარს, მაგრამ ამ პერსონაჟის მიმართ სიმპათიით განვეწყვე.
- ''კომაში'' თქვენ პატიმარს თამაშობთ და თქვენი ძმა ზურა ციხის ზედამხედ-ველს, ხომ?
- კი, და, სხვათა შორის, რამდენიმე ფილმში მოვხვდით ერთად, ''ქუჩის დღეებშიც'' ერთად ვიყავით. პატარა ეპიზოდში გადამიღო და ''ბიტლზები'' მამღერა ნუცა ალექსი-მესხიშვილმა თავის ახალ ფილმში ''კრედიტის ლიმიტი''. პატარა სცენაა, ნინო კასრაძის გმირი მეგობართან მიდის. იქ სუფრასთან ვსხედვართ და მე გიტარის თანხლებით ვმღერი.
- ''ჩემი ცოლის დაქალებში'' უშიშროების თანამშრომელ დუდუს თამაშობთ, რომელსაც წლების განმავლობაში უყვარს ნინო კასრაძის გმირი – მაკა. თქვენამდე ბაჩი ლეჟავა ასრულებდა დუდუს როლს...
- სერიალს არ ვუყურებდი და არ ვიცოდი, ვინ იყო ჩემი გმირი. თურმე ბაჩი თამაშობდა, მაგრამ არ მინახავს. ნინოს კი სტუდენტობის დროიდან ვიცნობ. საერთოდ, ტელევიზორს ნაკლებად ვუყურებ და არც სერიალის შესახებ ვიცოდი დეტალები. ცოტა გამიკვირდა, ბაჩი და მე არ ვგავართ ერთმანეთს, მაგრამ მითხრეს, სერიალებში ეს ''მოსულა'', მანამდე ერთ-ერთი მთავარი გმირიც კი შევცვალეთო.
- რატომ ჩაანაცვლეს, ხომ არ იცით?
- არა. ჯერ ''ნავიჩოკი'' ვარ და თავს უცხოდ ვგრძნობ. აქამდე მხოლოდ რამდენიმე გადაღება გვქონდა. პირველ დღეს ძალიან გამიჭირდა, რამდენიმე დუბლი დამჭირდა, მაგრამ ლიფონავამ და-მამშვიდა, ეგ არაფერიაო. შემდეგ უკვე ყველაფერი წავიდა, როგორც რუსები იტყვიან, ''პო მასლუ''.
- გსმენიათ ასეთი ძლიერი სიყვარულის შესახებ, რომელიც თქვენს პერსონაჟ დუდუს მაკას მიმართ აქვს?
- ანუ გულისხმობთ, თავის მიძღვნას და მთელი ცხოვრება ერთი ქალი რომ უყვართ?! ასეთი ძმაკაცი მყავს. 16 წლის იყო, როცა დაოჯახდა. ცოლ-ქმარი დღემდე ერთად არის და შვიდი შვილი ჰყავთ. ძალიან მაგრები არიან, მშურს ამ კაცის. სამწუხაროდ, მე ეს ნაღდად არ შემიძლია (იღიმის).
წყარო: reitingi.ge
