ჯაბა კილაძე: ''საქართველოში ადამიანებს გარდაცვალების შემდეგ აღმერთებენ...''
1 540 ნახვა
დილა ფინჯან ყავასთან ერთად
ღამე ადრე ვერ ვიძინებ, ამიტომ დილას გაღვიძება მიჭირს. საწოლიდან ადგომის შემდეგ შევდივარ აბაზანაში, სწრაფად ვწესრიგდები, აუცილებლად ვსვამ ყავას, რადგან მის გარეშე ვერ გამოვფხიზლდები და მსუბუქად საუზმობასაც ვახერხებ. ყველაზე ხშირად გეახლებით ხაჭოს, არაჟანს ან სოსისს. სამსახურში არასდროს ვაგვიანებ. ''დრო ძვირად ფასობს'', შესაბამისად, პუნქტუალურობას ვამჯობინებ.
ბავშვობა
როგორც ყველა, მეც ცელქი ბავშვი ვიყავი. იმის მიუხედავად, რომ იმ დროის საქართველო გაჭირვებასთან, განუკითხაობასა და კრიზისთან ასოცირდება, მაინც სასიამოვნოდ მახსენდება ბავშვობის წლები. დღეს, სამწუხაროდ, სულიერი ღირებულებები და ცოცხალი ურთიერთობები დაკარგულია. ადამიანები ზოგჯერ ერთ ჭერქვეშ, სხვადასხვა ოთახში არიან და მაინც ემესიჯებიან ერთმანეთს. ტექნიკა ყოველდღიურად ვითარდება, ჩვენც ფეხდაფეხ მივდევთ მას. ყველაფერს აქვს საზღვარი, საინტერესოა, სადამდე მივალთ. საქართველოში, ოჯახის ტრადიციიდან გამომდინარე, რთულია დამოუკიდებლობის მოპოვება. 30 წლის კაცებიც კი ბაბუებისა და მამების ფულით ''გულაობენ'', მერე, საუბედუროდ, მარჩენალები ეხოცებათ, მარტო რჩებიან, ნარკომანები და ლოთები ხდებიან ან კაზინოში ათენებენ ღამეებს. ამერიკაში 18 წლის მერე მშობელი თავის გზაზე უშვებს შვილს. ეს, ერთი მხრივ, კარგია, რადგან ადამიანი იწყებს შრომას, ''შრომა კი აკეთილშობილებს კაცს''. ყველაფრის ფასს იგებს. არ ვიცი, ამერიკული აღზრდის ტაქტიკა სჯობს თუ ქართული. პირადად მე მშო-ბლები მიხსნიდნენ სიტუაციას და მერე არჩევანის გაკეთების საშუალებას მაძლევდნენ.
თემა, რომელსაც საჯაროდ არასდროს განიხილავს
სიყვარული იმდენად პირადული და ინტიმური თემაა, საჯაროდ არ უნდა განიხილო. ეს გრძნობა ძალიან სუბიექტურია. ერთი ადამიანის სიყვარულის ''სტანდარტები'' შეიძლება, მეორისას არ მოერგოს. მაგალითად, ვიღაც მიიჩნევს, რომ ქალთან ერთად კინოში წასვლა სიყვარულია...
პროფესია და საყვარელი საქმე, როგორც ცხოვრების წესი
პროფესიის არჩევისას ადამიანები ხშირად მისდევენ მოდას. ჩემი აბიტურიენტობისას აქტუალური იყო სამედიცინო და იურიდიული ფაკულტეტები. იქ ვერ ვხედავდი საკუთარ თავს, ექიმის ტიპაჟი არ ვარ, კანონების დაზუთხვა კი საჩემო საქმე არ არის. მშობლები მირჩევდნენ, მსახიობი არ გახდეო, მაგრამ რადგან თეატრის სიყვარული გენში მაქვს, ვიფიქრე, ყველაზე კომფორტულად მაინც ამ სფეროში ვიგრძნობდი თავს. იმ პერიოდში დედაჩემი თეატრალურ უნივერსიტეტში ასწავლიდა, ამიტომ დიდი შანსი იყო, ჩემთვის შეღავათი გაეწიათ. მსურდა, ჩემი რეალური შესაძლებლობები მცოდნოდა. ტყუილად არ დამეკარგა დრო და არ დამენგრია ცხოვრება. დახმარების გარეშე გავიარე გამოცდა. გადაწყვეტილი მქონდა, თუ მცირე ნიჭი მაინც აღმომაჩნდებოდა, მისი გაღვივებისა და წარმატების მოპოვებისთვის ვიბრძოლებდი. მეორე კურსზე ''ჯინსების თაობაში'' გეგას როლი მომცეს და ნელ-ნელა თავი და-ვიმკვიდრე. თეატრი და კინო ერთი ორგანიზმია, თუმცა სხვადასხვა სპეციფიკა ახასია- თებთ. მათი ერთმანეთისთვის შედარება რთულია. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ საქართველოში მსოფლიოში ერთ-ერთი საუკეთესო თეატრი გვაქვს.
შემოქმედებითი პროცესი
როდესაც პერსონაჟს ქმნი, აუცილებლად ადგენ მის ფსიქოპორტრეტს. სცენარს გავეცნობი თუ არა, ვიწყებ ტიპაჟის ძიებას. მას შეიძლება, შემთხვევით ქუჩაშიც კი წავაწყდე. ტიპაჟის Pპოვნის შემდეგ ვტოვებ საკუთარ თავს, ვითავისებ სხვის ბუნებასა და სულიერ სამყაროს. უნდა შევითვისო მისი მიმიკები, სიარულის მანერა, საუბრის სტილი და სხვა მრავალი ნიუანსი. თითოეულ როლს განსაკუთრებუ-ლი სიამოვნებით ვასრულებ. ჩემთვის თეატრი არ არის იძულებითი სამსახური. თუ ოდესმე ჩემი საქმე აღარ გამაბედნიერებს, დაუფიქრებლად დავანებებ თავს.
არ კარგავს რეალობის შეგრძნებას
რთულია საკუთარი თავის შეფასება. მგონი, დანამდვილებით არავინ იცის, როგორია. ჩემს ყველაზე დიდ მინუსად მიმაჩნია ის, რომ ბოლომდე ვერ გამოვიმუშავე ნებისყოფა. სიგარეტის გადა-გდებასაც ნებისყოფა სჭირდება... რაც შეეხება პლუსს, არასდროს ვკარგავ რეა-ლობის შეგრძნებას, გონებით ვმოქმედებ და ლოგიკურად ვხვდები ცხოვრებისეულ სირთულეებსა თუ სასიამოვნო სიურ-პრიზებს. ვცდილობ, არ დავივიწყო, საიდან დავიწყე და რა გამოვიარე. სწორედ ეს მაძლევს საშუალებას, მყარად ვიდგე ფეხზე. საკუთარი თავით სიამაყე სწორად არ მიმაჩნია. კარგია, როდესაც სასურველ მიზანს აღწევ, თუმცა შენი წარმატება არ უნდა გააფეტიშო.
მამის ამპლუაში
ჩემს ქალიშვილს ლიზი ჰქვია. მისი სახელის შერჩევისას ბევრი ვიმსჯელეთ. თამთა ლიზისკენ იხრებოდა, მეც მომეწონა ეს იდეა, ამიტომ საბოლოოდ მასზე შევჯერდით. მე და ჩემი შვილი ვმეგობრობთ. მიმაჩნია, რომ მშობელმა ბავშვს ყველაფერი უნდა აუხსნას. საუბარი გაცილებით ეფექტურია, ვიდრე სხვა ხერხები. ვიცი, რომ ერთ დღეს ლიზის შეყვა-რებული ეყოლება. ამ ფაქტს ადეკვატურად მივიღებ. რა თქმა უნდა, გოგონას ბიჭი უნდა მოეწონოს. ეს ბუნებრივია. მინდა, რომ უღირს ადამიანებთან დრო არ დაკარგოს. მჯერა, რომ სწორ არჩე-ვანს გააკეთებს.
ნეკროლარტიის სინდრომი - მიცვალებულების გაღმერთება
ნიჭიერ ხალხსა და გენიოსებს სიკვ-დილის შემდეგ აფასებენ. მაგალითად, გოდერძი ჩოხელი, დიდებული მწერალი, სცენარისტი და კინორეჟისორი. ეჭვი მა-ქვს, რომ არც ერთ ერში არ ემტერებიან ასე შემოქმედებით ინდივიდებს. ქვეყნის წინსვლისთვის საჭიროა, ნიჭიერ ხალხს გვერდში ედგნენ, რეალურად კი მათ მხოლოდ საკუთარი რეკლამისთ-ვის იყენებენ. საქართველოში არაერთი გამოცდილი რეჟისორია, რომელსაც ხა-რისხიანი ფილმის გადაღება შეუძლია, მაგრამ არ აფინანსებენ. გარდაიცვლე-ბიან თუ არა, ბიუსტებს დაუდგამენ და გააღმერთებენ. ადამიანებს სიცოცხლე- ში სჭირდებათ პატივისცემა, დაფასება და გვერდში დგომა, თორემ საფლავში მათთვის უკვე ყველაფერი სულერთია.
სამსახურის შემდეგ
თეატრიდან წამოსული დროს მე-გობრებთან ერთად ვატარებ, მიყვარს მათთან ერთად კარტის თამაში (ჯოკერი, პოკერი). ფეხბურთიც მიტაცებს. ასევე, ძალიან მომწონს ელექტრონული მუ-სიკის მოსმენა. თბილისში მომრავლდა გემოვნებიანი ივენთები, რასაც მივე-სალმები.
წყარო: reitingi.ge
ღამე ადრე ვერ ვიძინებ, ამიტომ დილას გაღვიძება მიჭირს. საწოლიდან ადგომის შემდეგ შევდივარ აბაზანაში, სწრაფად ვწესრიგდები, აუცილებლად ვსვამ ყავას, რადგან მის გარეშე ვერ გამოვფხიზლდები და მსუბუქად საუზმობასაც ვახერხებ. ყველაზე ხშირად გეახლებით ხაჭოს, არაჟანს ან სოსისს. სამსახურში არასდროს ვაგვიანებ. ''დრო ძვირად ფასობს'', შესაბამისად, პუნქტუალურობას ვამჯობინებ.
ბავშვობა
როგორც ყველა, მეც ცელქი ბავშვი ვიყავი. იმის მიუხედავად, რომ იმ დროის საქართველო გაჭირვებასთან, განუკითხაობასა და კრიზისთან ასოცირდება, მაინც სასიამოვნოდ მახსენდება ბავშვობის წლები. დღეს, სამწუხაროდ, სულიერი ღირებულებები და ცოცხალი ურთიერთობები დაკარგულია. ადამიანები ზოგჯერ ერთ ჭერქვეშ, სხვადასხვა ოთახში არიან და მაინც ემესიჯებიან ერთმანეთს. ტექნიკა ყოველდღიურად ვითარდება, ჩვენც ფეხდაფეხ მივდევთ მას. ყველაფერს აქვს საზღვარი, საინტერესოა, სადამდე მივალთ. საქართველოში, ოჯახის ტრადიციიდან გამომდინარე, რთულია დამოუკიდებლობის მოპოვება. 30 წლის კაცებიც კი ბაბუებისა და მამების ფულით ''გულაობენ'', მერე, საუბედუროდ, მარჩენალები ეხოცებათ, მარტო რჩებიან, ნარკომანები და ლოთები ხდებიან ან კაზინოში ათენებენ ღამეებს. ამერიკაში 18 წლის მერე მშობელი თავის გზაზე უშვებს შვილს. ეს, ერთი მხრივ, კარგია, რადგან ადამიანი იწყებს შრომას, ''შრომა კი აკეთილშობილებს კაცს''. ყველაფრის ფასს იგებს. არ ვიცი, ამერიკული აღზრდის ტაქტიკა სჯობს თუ ქართული. პირადად მე მშო-ბლები მიხსნიდნენ სიტუაციას და მერე არჩევანის გაკეთების საშუალებას მაძლევდნენ.
თემა, რომელსაც საჯაროდ არასდროს განიხილავს
სიყვარული იმდენად პირადული და ინტიმური თემაა, საჯაროდ არ უნდა განიხილო. ეს გრძნობა ძალიან სუბიექტურია. ერთი ადამიანის სიყვარულის ''სტანდარტები'' შეიძლება, მეორისას არ მოერგოს. მაგალითად, ვიღაც მიიჩნევს, რომ ქალთან ერთად კინოში წასვლა სიყვარულია...
პროფესია და საყვარელი საქმე, როგორც ცხოვრების წესი
პროფესიის არჩევისას ადამიანები ხშირად მისდევენ მოდას. ჩემი აბიტურიენტობისას აქტუალური იყო სამედიცინო და იურიდიული ფაკულტეტები. იქ ვერ ვხედავდი საკუთარ თავს, ექიმის ტიპაჟი არ ვარ, კანონების დაზუთხვა კი საჩემო საქმე არ არის. მშობლები მირჩევდნენ, მსახიობი არ გახდეო, მაგრამ რადგან თეატრის სიყვარული გენში მაქვს, ვიფიქრე, ყველაზე კომფორტულად მაინც ამ სფეროში ვიგრძნობდი თავს. იმ პერიოდში დედაჩემი თეატრალურ უნივერსიტეტში ასწავლიდა, ამიტომ დიდი შანსი იყო, ჩემთვის შეღავათი გაეწიათ. მსურდა, ჩემი რეალური შესაძლებლობები მცოდნოდა. ტყუილად არ დამეკარგა დრო და არ დამენგრია ცხოვრება. დახმარების გარეშე გავიარე გამოცდა. გადაწყვეტილი მქონდა, თუ მცირე ნიჭი მაინც აღმომაჩნდებოდა, მისი გაღვივებისა და წარმატების მოპოვებისთვის ვიბრძოლებდი. მეორე კურსზე ''ჯინსების თაობაში'' გეგას როლი მომცეს და ნელ-ნელა თავი და-ვიმკვიდრე. თეატრი და კინო ერთი ორგანიზმია, თუმცა სხვადასხვა სპეციფიკა ახასია- თებთ. მათი ერთმანეთისთვის შედარება რთულია. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ საქართველოში მსოფლიოში ერთ-ერთი საუკეთესო თეატრი გვაქვს.
შემოქმედებითი პროცესი
როდესაც პერსონაჟს ქმნი, აუცილებლად ადგენ მის ფსიქოპორტრეტს. სცენარს გავეცნობი თუ არა, ვიწყებ ტიპაჟის ძიებას. მას შეიძლება, შემთხვევით ქუჩაშიც კი წავაწყდე. ტიპაჟის Pპოვნის შემდეგ ვტოვებ საკუთარ თავს, ვითავისებ სხვის ბუნებასა და სულიერ სამყაროს. უნდა შევითვისო მისი მიმიკები, სიარულის მანერა, საუბრის სტილი და სხვა მრავალი ნიუანსი. თითოეულ როლს განსაკუთრებუ-ლი სიამოვნებით ვასრულებ. ჩემთვის თეატრი არ არის იძულებითი სამსახური. თუ ოდესმე ჩემი საქმე აღარ გამაბედნიერებს, დაუფიქრებლად დავანებებ თავს.
არ კარგავს რეალობის შეგრძნებას
რთულია საკუთარი თავის შეფასება. მგონი, დანამდვილებით არავინ იცის, როგორია. ჩემს ყველაზე დიდ მინუსად მიმაჩნია ის, რომ ბოლომდე ვერ გამოვიმუშავე ნებისყოფა. სიგარეტის გადა-გდებასაც ნებისყოფა სჭირდება... რაც შეეხება პლუსს, არასდროს ვკარგავ რეა-ლობის შეგრძნებას, გონებით ვმოქმედებ და ლოგიკურად ვხვდები ცხოვრებისეულ სირთულეებსა თუ სასიამოვნო სიურ-პრიზებს. ვცდილობ, არ დავივიწყო, საიდან დავიწყე და რა გამოვიარე. სწორედ ეს მაძლევს საშუალებას, მყარად ვიდგე ფეხზე. საკუთარი თავით სიამაყე სწორად არ მიმაჩნია. კარგია, როდესაც სასურველ მიზანს აღწევ, თუმცა შენი წარმატება არ უნდა გააფეტიშო.
მამის ამპლუაში
ჩემს ქალიშვილს ლიზი ჰქვია. მისი სახელის შერჩევისას ბევრი ვიმსჯელეთ. თამთა ლიზისკენ იხრებოდა, მეც მომეწონა ეს იდეა, ამიტომ საბოლოოდ მასზე შევჯერდით. მე და ჩემი შვილი ვმეგობრობთ. მიმაჩნია, რომ მშობელმა ბავშვს ყველაფერი უნდა აუხსნას. საუბარი გაცილებით ეფექტურია, ვიდრე სხვა ხერხები. ვიცი, რომ ერთ დღეს ლიზის შეყვა-რებული ეყოლება. ამ ფაქტს ადეკვატურად მივიღებ. რა თქმა უნდა, გოგონას ბიჭი უნდა მოეწონოს. ეს ბუნებრივია. მინდა, რომ უღირს ადამიანებთან დრო არ დაკარგოს. მჯერა, რომ სწორ არჩე-ვანს გააკეთებს.
ნეკროლარტიის სინდრომი - მიცვალებულების გაღმერთება
ნიჭიერ ხალხსა და გენიოსებს სიკვ-დილის შემდეგ აფასებენ. მაგალითად, გოდერძი ჩოხელი, დიდებული მწერალი, სცენარისტი და კინორეჟისორი. ეჭვი მა-ქვს, რომ არც ერთ ერში არ ემტერებიან ასე შემოქმედებით ინდივიდებს. ქვეყნის წინსვლისთვის საჭიროა, ნიჭიერ ხალხს გვერდში ედგნენ, რეალურად კი მათ მხოლოდ საკუთარი რეკლამისთ-ვის იყენებენ. საქართველოში არაერთი გამოცდილი რეჟისორია, რომელსაც ხა-რისხიანი ფილმის გადაღება შეუძლია, მაგრამ არ აფინანსებენ. გარდაიცვლე-ბიან თუ არა, ბიუსტებს დაუდგამენ და გააღმერთებენ. ადამიანებს სიცოცხლე- ში სჭირდებათ პატივისცემა, დაფასება და გვერდში დგომა, თორემ საფლავში მათთვის უკვე ყველაფერი სულერთია.
სამსახურის შემდეგ
თეატრიდან წამოსული დროს მე-გობრებთან ერთად ვატარებ, მიყვარს მათთან ერთად კარტის თამაში (ჯოკერი, პოკერი). ფეხბურთიც მიტაცებს. ასევე, ძალიან მომწონს ელექტრონული მუ-სიკის მოსმენა. თბილისში მომრავლდა გემოვნებიანი ივენთები, რასაც მივე-სალმები.
წყარო: reitingi.ge
