ვაჟა-ფშაველას კორპუსიდან- რეგენსბურგის ''სამოთხეში''- ''გერმანელებზე უფრო მეტად გერმანელი აღმოვჩნდი''
1 638 ნახვა
2004 წელს თეა და გიორგი სოსანებმა თბილისში ხელი პირდაპირ სცენაზე მოაწერეს. 2008-ში კი რუსთაველის თეატრში სპექტაკლი ''გიჟები'' წარმოადგენეს, იმავე წლის დეკემბრის შემდეგ ეს ოჯახი გერმანიაში ცხოვრობს. რეჟისორი და ქორეოგრაფი წყვილი სათავეში უდგას ცეკვის თეატრს შოსანი თანზტჰეატერ და ხელმძღვანელობენ კომპანიას, რომელიც თანამედროვე ცეკვის თეატრის, მასთან არსებული პროფესიონალური ცეკვის სკოლისა და პროექტების განხორციელებაზეა ორიენტირებული...
- თბილისის თეატრალური ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ სამედიცინო უნივერსიტეტის ტერიტორიაზე ''სცენით მოწამლულ'' სტუდენტებთან ვმუშაობდი. ჩამოვაყალიბე ცეკვისა და თეატრის სტუდია, სადაც სამწლიანი ინტენსიური სწავლება მიმდინარეობდა და ხუთი წლის შემდეგ თეატრის სახე მიეცა. მოგვიანებით სწორედ მათთან ერთად დავდგით სპექტაკლი ''გიჟები'', რომელსაც მარჯანიშვილისა და რუსთაველის თეატრში ვთამაშობდით. პარალელურად გერმანიაში სხვადასხვა მასტერკლასს ვესწრებოდი, ვგრძნობდი ვვითარდებოდი და მსურდა, იგივე საქმე თბილისშიც მეკეთებინა. თუმცა, სწორედ მაშინ გიო გერმანიაში მიიწვიეს და პატარა ბავშვით ხელში თბილისიდან გავემგზავრეთ. შემოთავაზება რამდენიმეწლიან თანამშრომლობას ითვალისწინებდა და თავს უფლება მივეცით, გერმანიაში დავრჩენილიყავით. გიო დღემდე მუშაობს ''ტრიუმფაბრიკში'', ის ''ტრიუმფაბრიკის მულტიმედიური თეატრის'' წამყვანი შოუმენია. იქაურ დასს ხელმძღვანელობს. ბავარიის მასშტაბით აკეთებენ შოუს ტიპის სანახაობებს, რომლებიც მრავალრიცხოვან მაყურებელზეა გათვლილი.
ფაქტობრივად, აქ ჩვენი თეატრის კარიერა ნულიდან დაიწყო. მხოლოდ ერთი სიტყვა ვიცოდი გერმანულად და ისიც ''მშია'' (იღიმის). ორი წელი საკუთარ თავზე ვმუშაობდი, თან კარგი ის იყო, რომ სცენაზე არ მიწევდა ლაპარაკი და კონტაქტს სხეულის ენითაც ვახერხებდი. აქვე უნდა ვთქვა, ქართველი რომ ლაპარაკობს, სულ რომ არ გესმოდეს სიტყვები, ხვდები შინაარსს, მაგრამ გერმანელებს ეს არ ახასიათებთ. მათი სხეულის ენა ძალიან თავშეკავებულია. შეიძლება, ძალიან ემოციური ისტორია სრულიად აუღელვებელი გამომეტყველებით გადმოგცენ. მაგრამ პლუსი ის იყო, რომ გერმანელებმა კიდევ უფრო ღრმად ჩამახედეს ჩემს პროფესიაში- სხეულით მეტყველებას ვგულისხმობ. ასევე დიდი განსხვავებაა ქართველ და გერმანელ მაყურებლებს შორის. მიუხედავად ბევრი სხვაობისა, ეს ქვეყანა ძალიან შემიყვარდა. ვინაიდან დისციპლინა მიყვარს, თბილისში ცხოვრებისას ხშირად მეუბნებოდნენ, რომ გერმანელს ვგავდი. არ მიყვარს დაგვიანება და თუ სადმე ვაგვიანებ, არანორმალურად განვიცდი. პაემანზეც კი ყოველთვის პირველი მივდიოდი (იღიმის). ერთადერთი კონფლიქტი მსახიობებთან შეიძლება, რეპეტიციაზე დაგვიანების გამო მქონოდა. მეგონა, გერმანიაში ეს პრობლემა მომეხსნებოდა, მაგრამ მივხვდი, არტისტი ყველგან არტისტია და აქაც კი, პუნქტუალურობის კუთხით, გერმანელებზე უფრო მეტად გერმანელი აღმოვჩნდი (იღიმის).
- ამჟამად სად ცხოვრობთ?
- რეგენსბურგში, მიუნხენთან ახლოს. ეს ერთადერთი ქალაქია, რომელიც ომის დროს არ დაზიანებულა და არქიტექტურა პირვანდელი სახითაა შენარჩუნებული. გერმანიაში დავსახლდით ისეთ ადგილას, სადაც ერთ მხარეს ტყეა, მეორე მხარეს მინდვრები და ფაქტობრივად, სამოთხეში ხარ. წარმოიდგინეთ, ვაჟა-ფშაველას გამზირის გისოსებიანი ბინიდან ამ ღია სივრცეში რომ მოხვდები (იღიმის). თავიდან ფსიქოლოგიურად ძალიან დავიძაბე, მაგრამ ახალ გარემოსთან ადაპტაცია მალე შევძელი. თავიდან, რომ არ ვიცოდი ჩემი შემოქმედებითი მოზღვავებული ენერგია სად წამეღო და თეატრალურ კარიერაში მცირე პაუზა მქონდა, დავიწყე ხატვა. ერთი ნაცნობ ქალბატონს ჩემი ნამუშევრები მოეწონა, თავის მეგობარ გალერისტთან დამაკავშირა და მას შემდეგ ორი დიდი პერსონალური გამოფენა მქონდა. ასე რომ, მეორე საინტერესო პროფესია შევიძინე და იმავდროულად ეს ჩვენთვის დამატებითი შემოსავლის წყაროც გახდა. თან, ყველა გამოფენა იხსნება ჩვენი თეატრის ქორეოგრაფიული პერფორმანსებით და ამგვარი შერწყმა საინტერესო სანახაობა გამოდის.
მერე თანამედროვე ცეკვის აკადემიაში პედაგოგად მიმიწვიეს. რამდენიმე მნიშვნელოვანი პროექტის განხორციელების შემდეგ ერთი გერმანელი, საქართველოზე შეყვარებული მხატვარის დახმარებით ქართული კულტურის დღეები ჩავატარეთ. გერმანელებთან ერთად აღვადგინეთ სპექტაკლი ''გიჟები''. პარალელურად მე და გიო ვთამაშობდით კომედიური ჟანრის სპექტაკლს ერთ-ერთ ცნობილ სცენაზე. ყოველთვის მიზნად მქონდა თეატრალური კომპანიის დაარსება, სადაც მექნებოდა მოდერნისტული ცეკვის თეატრი, ცეკვის სახელოსნო, სტაბილური დასი, რომელიც თანამედროვე ცეკვისა და თეატრის განვითარებას შეუწყობდა ხელს. ამაზე 2009 წლიდან ვმუშაობდით და 2013 წლიდან კომპანია ოიციალურად დაარსდა. დღეს 2015 წელია და თამამად შემიძლია თქმა, რომ ეს ყველაფერი მე უკვე მაქვს (იღიმის). მე და გიომ ფუნქციები გადავინაწილეთ, კომპანიის სამხატვრო ხელმძღვანელი, ქორეოგრაფი და რეჟისორი ვარ, ხოლო გიო დროს უთმობს სხვადასხვა სოციალური პროექტის განხორციელებას. ჩვენი მიზანია ახალგაზრდების მოზიდვა და ახალი თაობის ჩართვა ამ კრეატიულ პროცესში. ქალაქი და მისი მერი ძალიან გვიდგას გვერდით და ამ სფეროს განვითარებით დაინტერესებულია.
- ანუ დღეს უკვე გაქვთ თქვენი სამუშაო ფართი სარეპეტიციოდ...
- ამას წინათ სწორედ ამ თემაზე ვხუმრობდით მე და ჩემი მეუღლე. ვინაიდან დიდი სახლი გვაქვს, იყო პერიოდი, რომ აქვე ვატარებდით რეპეტიციებს, დარბაზების დასაქირავებლად აქეთ-იქით დავრბოდით, ახლა კი რამდენიმე დარბაზის გასაღები გვაქვს (იღიმის). ალბათ, ძალიან მალე გვექნება ერთი სტაბილური სივრცეც. ქალაქის მერიის კულტურის განყოფილებასთან მოლაპარაკების პროცესი მიმდინარეობს. დასში ექვსი მსახიობი გვყავს, მაგრამ სხვადასხვა სპექტაკლის დროს მოცეკვავეების მოწვევაც გვიწევს და თითქმის ყოველ სამ თვეში ახალ-ახალ პროექტებს ვახორციელებთ. ამჟამად ვმუშაობთ ქორეოგრაფიულ სპექტაკლზე ''გაქვავებულნი'', რომელიც ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობაზეა აგებული და ამ დადგმაზე დიდ ფსონს ვდებთ.
- თქვენი შვილი ნეა-მარია თქვენ გვერდით იზრდება და ბუნებრივია, ისიც ქორეოგრაფიითაა გატაცებული...
- ნეაკო რვა წლისაა და მესამე კლასშია. საკმაოდ კარგი და კონცენტრირებული მოსწავლეა. თეატრი და ცეკვა მისთვის იმდენად ჩვეულებრივი მოვლენაა, სხვა რამეზე ვერც ფიქრობს, თუმცა იმავდროულად ამბობს, რომ სურს, ბუნების დაცვის დარგში დიდი წვლილი შეიტანოს. რამდენიმე მეგობარიც აიყოლია, ბიბლიოთეკაში მოიძიეს შესაბამისი ლიტერატურა და ამ თემაზე მუშაობენ (იღიმის). საკუთარი სურვილით, ორი წელი მხატვრულ ტანვარჯიშზე დადიოდა, ახლა ბალეტისადმი გაუჩნდა ინტერესი და საბალეტო სკოლაში შესვლას ვაპირებთ. სხვათა შორის, მეც მხატვრული ტანვარჯიშით დავიწყე, რაც ჩემს პროფესიაში ძალიან დამეხმარა. მერე იყო ბალეტი, მოდერნ-ბალეტი... ნეა ინტენსიურად გადის ქართული ცეკვისა და ენის გაკვეთილებს, რასაც კვირაში რამდენიმე საათი ეთმობა. თბილისში წელიწად-ნახევარში ერთხელ ჩამოვდივართ რამდენიმე კვირით, ხოლო პერიოდულად გერმანიაში მშობლები და ჩემი დები გვსტუმრობენ.
- კიდევ რით მოგხიბლათ გერმანიამ?..
- ადამიანები ერთმანეთს არ აწუხებენ პრეტენზიებით, არც სულში გიძვრებიან. სადამდეც მიუშვებ, იქამდე წამოგყვებიან. მაგრამ ეს არანაირად არ ნიშნავს, რომ საკუთარ თავში არიან ჩაკეტილი. მე და ჩემს ოჯახს გერმანელების გვერდით უცხოდ თავი არასოდეს გვიგრძნია.
წყარო: reitingi.ge
- თბილისის თეატრალური ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ სამედიცინო უნივერსიტეტის ტერიტორიაზე ''სცენით მოწამლულ'' სტუდენტებთან ვმუშაობდი. ჩამოვაყალიბე ცეკვისა და თეატრის სტუდია, სადაც სამწლიანი ინტენსიური სწავლება მიმდინარეობდა და ხუთი წლის შემდეგ თეატრის სახე მიეცა. მოგვიანებით სწორედ მათთან ერთად დავდგით სპექტაკლი ''გიჟები'', რომელსაც მარჯანიშვილისა და რუსთაველის თეატრში ვთამაშობდით. პარალელურად გერმანიაში სხვადასხვა მასტერკლასს ვესწრებოდი, ვგრძნობდი ვვითარდებოდი და მსურდა, იგივე საქმე თბილისშიც მეკეთებინა. თუმცა, სწორედ მაშინ გიო გერმანიაში მიიწვიეს და პატარა ბავშვით ხელში თბილისიდან გავემგზავრეთ. შემოთავაზება რამდენიმეწლიან თანამშრომლობას ითვალისწინებდა და თავს უფლება მივეცით, გერმანიაში დავრჩენილიყავით. გიო დღემდე მუშაობს ''ტრიუმფაბრიკში'', ის ''ტრიუმფაბრიკის მულტიმედიური თეატრის'' წამყვანი შოუმენია. იქაურ დასს ხელმძღვანელობს. ბავარიის მასშტაბით აკეთებენ შოუს ტიპის სანახაობებს, რომლებიც მრავალრიცხოვან მაყურებელზეა გათვლილი.
ფაქტობრივად, აქ ჩვენი თეატრის კარიერა ნულიდან დაიწყო. მხოლოდ ერთი სიტყვა ვიცოდი გერმანულად და ისიც ''მშია'' (იღიმის). ორი წელი საკუთარ თავზე ვმუშაობდი, თან კარგი ის იყო, რომ სცენაზე არ მიწევდა ლაპარაკი და კონტაქტს სხეულის ენითაც ვახერხებდი. აქვე უნდა ვთქვა, ქართველი რომ ლაპარაკობს, სულ რომ არ გესმოდეს სიტყვები, ხვდები შინაარსს, მაგრამ გერმანელებს ეს არ ახასიათებთ. მათი სხეულის ენა ძალიან თავშეკავებულია. შეიძლება, ძალიან ემოციური ისტორია სრულიად აუღელვებელი გამომეტყველებით გადმოგცენ. მაგრამ პლუსი ის იყო, რომ გერმანელებმა კიდევ უფრო ღრმად ჩამახედეს ჩემს პროფესიაში- სხეულით მეტყველებას ვგულისხმობ. ასევე დიდი განსხვავებაა ქართველ და გერმანელ მაყურებლებს შორის. მიუხედავად ბევრი სხვაობისა, ეს ქვეყანა ძალიან შემიყვარდა. ვინაიდან დისციპლინა მიყვარს, თბილისში ცხოვრებისას ხშირად მეუბნებოდნენ, რომ გერმანელს ვგავდი. არ მიყვარს დაგვიანება და თუ სადმე ვაგვიანებ, არანორმალურად განვიცდი. პაემანზეც კი ყოველთვის პირველი მივდიოდი (იღიმის). ერთადერთი კონფლიქტი მსახიობებთან შეიძლება, რეპეტიციაზე დაგვიანების გამო მქონოდა. მეგონა, გერმანიაში ეს პრობლემა მომეხსნებოდა, მაგრამ მივხვდი, არტისტი ყველგან არტისტია და აქაც კი, პუნქტუალურობის კუთხით, გერმანელებზე უფრო მეტად გერმანელი აღმოვჩნდი (იღიმის).
- ამჟამად სად ცხოვრობთ?
- რეგენსბურგში, მიუნხენთან ახლოს. ეს ერთადერთი ქალაქია, რომელიც ომის დროს არ დაზიანებულა და არქიტექტურა პირვანდელი სახითაა შენარჩუნებული. გერმანიაში დავსახლდით ისეთ ადგილას, სადაც ერთ მხარეს ტყეა, მეორე მხარეს მინდვრები და ფაქტობრივად, სამოთხეში ხარ. წარმოიდგინეთ, ვაჟა-ფშაველას გამზირის გისოსებიანი ბინიდან ამ ღია სივრცეში რომ მოხვდები (იღიმის). თავიდან ფსიქოლოგიურად ძალიან დავიძაბე, მაგრამ ახალ გარემოსთან ადაპტაცია მალე შევძელი. თავიდან, რომ არ ვიცოდი ჩემი შემოქმედებითი მოზღვავებული ენერგია სად წამეღო და თეატრალურ კარიერაში მცირე პაუზა მქონდა, დავიწყე ხატვა. ერთი ნაცნობ ქალბატონს ჩემი ნამუშევრები მოეწონა, თავის მეგობარ გალერისტთან დამაკავშირა და მას შემდეგ ორი დიდი პერსონალური გამოფენა მქონდა. ასე რომ, მეორე საინტერესო პროფესია შევიძინე და იმავდროულად ეს ჩვენთვის დამატებითი შემოსავლის წყაროც გახდა. თან, ყველა გამოფენა იხსნება ჩვენი თეატრის ქორეოგრაფიული პერფორმანსებით და ამგვარი შერწყმა საინტერესო სანახაობა გამოდის.
მერე თანამედროვე ცეკვის აკადემიაში პედაგოგად მიმიწვიეს. რამდენიმე მნიშვნელოვანი პროექტის განხორციელების შემდეგ ერთი გერმანელი, საქართველოზე შეყვარებული მხატვარის დახმარებით ქართული კულტურის დღეები ჩავატარეთ. გერმანელებთან ერთად აღვადგინეთ სპექტაკლი ''გიჟები''. პარალელურად მე და გიო ვთამაშობდით კომედიური ჟანრის სპექტაკლს ერთ-ერთ ცნობილ სცენაზე. ყოველთვის მიზნად მქონდა თეატრალური კომპანიის დაარსება, სადაც მექნებოდა მოდერნისტული ცეკვის თეატრი, ცეკვის სახელოსნო, სტაბილური დასი, რომელიც თანამედროვე ცეკვისა და თეატრის განვითარებას შეუწყობდა ხელს. ამაზე 2009 წლიდან ვმუშაობდით და 2013 წლიდან კომპანია ოიციალურად დაარსდა. დღეს 2015 წელია და თამამად შემიძლია თქმა, რომ ეს ყველაფერი მე უკვე მაქვს (იღიმის). მე და გიომ ფუნქციები გადავინაწილეთ, კომპანიის სამხატვრო ხელმძღვანელი, ქორეოგრაფი და რეჟისორი ვარ, ხოლო გიო დროს უთმობს სხვადასხვა სოციალური პროექტის განხორციელებას. ჩვენი მიზანია ახალგაზრდების მოზიდვა და ახალი თაობის ჩართვა ამ კრეატიულ პროცესში. ქალაქი და მისი მერი ძალიან გვიდგას გვერდით და ამ სფეროს განვითარებით დაინტერესებულია.
- ანუ დღეს უკვე გაქვთ თქვენი სამუშაო ფართი სარეპეტიციოდ...
- ამას წინათ სწორედ ამ თემაზე ვხუმრობდით მე და ჩემი მეუღლე. ვინაიდან დიდი სახლი გვაქვს, იყო პერიოდი, რომ აქვე ვატარებდით რეპეტიციებს, დარბაზების დასაქირავებლად აქეთ-იქით დავრბოდით, ახლა კი რამდენიმე დარბაზის გასაღები გვაქვს (იღიმის). ალბათ, ძალიან მალე გვექნება ერთი სტაბილური სივრცეც. ქალაქის მერიის კულტურის განყოფილებასთან მოლაპარაკების პროცესი მიმდინარეობს. დასში ექვსი მსახიობი გვყავს, მაგრამ სხვადასხვა სპექტაკლის დროს მოცეკვავეების მოწვევაც გვიწევს და თითქმის ყოველ სამ თვეში ახალ-ახალ პროექტებს ვახორციელებთ. ამჟამად ვმუშაობთ ქორეოგრაფიულ სპექტაკლზე ''გაქვავებულნი'', რომელიც ქალისა და მამაკაცის ურთიერთობაზეა აგებული და ამ დადგმაზე დიდ ფსონს ვდებთ.
- თქვენი შვილი ნეა-მარია თქვენ გვერდით იზრდება და ბუნებრივია, ისიც ქორეოგრაფიითაა გატაცებული...
- ნეაკო რვა წლისაა და მესამე კლასშია. საკმაოდ კარგი და კონცენტრირებული მოსწავლეა. თეატრი და ცეკვა მისთვის იმდენად ჩვეულებრივი მოვლენაა, სხვა რამეზე ვერც ფიქრობს, თუმცა იმავდროულად ამბობს, რომ სურს, ბუნების დაცვის დარგში დიდი წვლილი შეიტანოს. რამდენიმე მეგობარიც აიყოლია, ბიბლიოთეკაში მოიძიეს შესაბამისი ლიტერატურა და ამ თემაზე მუშაობენ (იღიმის). საკუთარი სურვილით, ორი წელი მხატვრულ ტანვარჯიშზე დადიოდა, ახლა ბალეტისადმი გაუჩნდა ინტერესი და საბალეტო სკოლაში შესვლას ვაპირებთ. სხვათა შორის, მეც მხატვრული ტანვარჯიშით დავიწყე, რაც ჩემს პროფესიაში ძალიან დამეხმარა. მერე იყო ბალეტი, მოდერნ-ბალეტი... ნეა ინტენსიურად გადის ქართული ცეკვისა და ენის გაკვეთილებს, რასაც კვირაში რამდენიმე საათი ეთმობა. თბილისში წელიწად-ნახევარში ერთხელ ჩამოვდივართ რამდენიმე კვირით, ხოლო პერიოდულად გერმანიაში მშობლები და ჩემი დები გვსტუმრობენ.
- კიდევ რით მოგხიბლათ გერმანიამ?..
- ადამიანები ერთმანეთს არ აწუხებენ პრეტენზიებით, არც სულში გიძვრებიან. სადამდეც მიუშვებ, იქამდე წამოგყვებიან. მაგრამ ეს არანაირად არ ნიშნავს, რომ საკუთარ თავში არიან ჩაკეტილი. მე და ჩემს ოჯახს გერმანელების გვერდით უცხოდ თავი არასოდეს გვიგრძნია.
წყარო: reitingi.ge
