მე და შენ... მთვარის შუქზე... (ნაწილი 14)

ეზოში ჩავედით და ჩვენ-ჩვენ მშბლებთან დავდექით...

-ეკა მიხარია რომ ჩვენთან რჩები...-თქვა ლალი დეიდამ...

-ხოო მეც ძალიან მიხარია...-ვთქვი ღიმილით...

-კარგი ჩვენ წავალთ და მალე მოვიყვან ეკას...-თქვა დედაჩემმა...

-არა დე... მინდა გამოგაცილო... როცა გაფრინდები მაშინ წამოვალ მე...

-კარგი მაგრამ ღამით მარტო წამოხვალ?-თქვა ლალი დეიდამ...

-მერე რა მოხდა...-თავი გავიმართლე მე...

-ღამით მე მოგაკითხავ და ერთად წამოვალთ-ახლა ზურა ჩაერია ლაპარაკში...

-კარგი აზრია-მხიარულად ვთქვი მე...

-კარგი ეხლა მანქანაში ჩაჯექი და მერე ზურასთან ერთად წამოხვალ...-მითხრა დედამ და მერე ლალი დეიდას მიუბრუნდა-კიდევ ერთხელ გიხდით მადლობას ძალიან კეთილი ხართ...

-რას ამბობთ... არაფრის... ბედნიერ მგზავრობას გისურვებთ...-ამის მერე მე და დედა მანქანაში ჩავჯექით და არც კი ვიცოდი სად მივდიოდით...

-სად მივდივართ?-ვიკითხე მე...

-გინდა მაღაზიებში გავიაროთ და რაღაცეები იყიდე...

-მართლა??

-ჰოო მართლა... ფულიც არ დავზოგოთ... მინდა ერთხელ მე და ჩემმა შვილმა კარგად ვიშოპინგოთ-გაიცინა დედაჩემმა...

-კარგი...-ვთქვი მეც...

უამრავი მაღაზია შემოვიარეთ და იმდენი რამე ვიყიდეთ სად ჩაგვეწყო აღარ ვიცოდით... მე იმდენი არაფერი მიყიდია... ტანსაცმელები ტავზე საყრელად მქონდა... მხოლო 2 წყვილი მაღალქუსლიანი ვიყიდე და თითო ოროლა ჩასაცმელი...

მალევე მოსაღამოვდა და დედას გაფრენის დროც მოახლოვდა... ზურაც მოვიდა და გვერდით მედგა...

-აბა შენ იცი ეკა... ჭკვიანად იყავი კარგი?-თქვა დედამ და გადამეხვია...

-კარგი... დამირეკე რომ ჩახვალ...-ვთქვი მეც.

-კარგი. მომენატრები.

-მეც-ვთქვი მე.  მერე დედა ზურას გადაეხვია. მანაც ღიმილით დაუკრა თავი და დედა თამართან  ერთად უკვე პასპორტების შესამოწმებლად წავიდნენ.. მე და ზურა გამოვბრუნდით და როცა დედა და თამარი თვალს მიეფარნენ აეროპორტიდან გამოვედით. ზურამ ერთ-ერთი ტაქსი გააჩერა და შიგნით ჩავსხედით... ჩემი და დედას ამორჩეული ტანსაცმელებიც თან ჩავალაგეთ მანქანაში...

ტაქსი ნელა მიუყვებოდა გზას. მე კი ზურას მხარზე მქონდა თავი დადებული და ვფრიქრობდი. უცებ თავი ავწიე და უკანა ფანჯარაში გავიხედე... თვითმფრინავი უკვე აფრენილი იყო და შრს მიფრინავდა... სავარაუდოდ ეს დედას თვითმფრინავი უნდა ყოფილიყო... გული ძალიან მწყდებოდა მაგრამ რა უნდა მექნა... 

-გული გწყდება მასთან ერთად რომ არ მიფრინავ?-თქვა ზურამ

-არა სულაც არა... აქ მირჩევნია... შენთან...-ვთქვი მე და თავი ისევ მხარზე დავადევი.

-ნამდვილად?

-ნამდვილად...

-სკოლისათვის გაკვეთილები მზად გაქვს? ხვალ სკოლაში წახვალ?-იკითხა მოულოდნელად...

-ხვაალ... ვის გაახსენდა ხვალ ორშბათი რომაა...-უცებ თავი წამოვწიე...

-არაუშავს... გააცდინე არაფერი უჭირს...-თქვა სიცილით.

-შენ?

-რა მე?

-შენ რას იზამ?-ახლა მეც გამეცინა...

-მეეე... მე რას ვიზამ დაა... ნუ თუ შენ სკოლაში არ მიდიხარ მაგით ვისარგებლებ და მე წავალ სკოლაში-თითქოსდა სერიოზულად თქვა მაგრამ ღიმილი მაინც შეეპარა...

-ხო როგორ არა... ესეიგი ხვალისთვის რა გეგმები გვაქვს?-ვთქვი სიცილით...

-გინდა ვახოს და ლინდასაც ვუთხრათ და მდინარეზე წავიდეთ?

-მმმ... კარგი აზრია ხო იცი...

-ხო ვიცი...-დამეჭყანა... სანაცვლოდ მეც დავეჭყანე და ისევ მხარზე დავადევი თავიი...

-გეძინება?-მკითხა უცებ...

-ცოტა...

-რა ძლისგუდა ხარ ამდენი ძილი შეიძლება?-მის ნათქვამზე გამეცინა და წამოვდექი...

-აჰაა... აღარ ვიძინებ-დავეჭყანე მე...

-მე ეგ არ მითქვამს...

-თუმცა იგულისხმე...-გავჯიუტდი

-არაფერიც... თუ გინდა დაიძინე მიდი...-თქვა ღიმილით...

-კარგი-ვთქვი და ისევ დავადე თავი მხარზე... მართლაც ჩამეძინა... მაგრამ გაღვიძება არც დამჭირვებია როცა სახლთან გაჩერდა მანქანა ზუსტად მაშინ გამომეღვიძა მეც...

მე მანქანიდან გადმოვედი, ნაყიდი ტანსაცმელები გადმოვიტანე და ზურას გავხედე. მან ტაქსის მძღოლს ფული გადაუხადა და გვერდით ამომიდგა...

-კარგი წამო შევიდეთ...-თქვა და ეზოს კარები გააღო... ეზოში შევედით და მალე სახლშიც შევედით...

-კარგ დროს მოხვედით... ზუსტად ეხლა დავამთავრე საჭმლის გაკეთება დასხედით და ჭამეთ...-თქვა ლალი დეიდამ.

-არა იცით არ მშია... მართლა... დედასთან ერთად ვჭამე ცოტახნის წინ და მართლა არ მშია...-ვეცადე უზრდელობაში არ ჩამთვლოდა.

-მართლა არ გშია?-იკითხა ზურამ.

-არა არ მშია...

-კარგი ვიცოდი რომ მოხვიდოდი მაგას რომ იტყოდი... ამიტომ მოდი დესერტი მიირთვი... -თქვა ისევ ლალი დეიდამ ღიმილით...

-კარგი დესერტს მივირთმევ-გამეცინა და სუფრასთან დავჯექი...-ზურას შიოდა ამიტომ ჯერ საჭმლის ჭამა დაიწყო მე კი ლალი დეიდამ დიდ ჭიქაშ ჩადებული ნაყინი მომართვა... ნამცხვარიც გამოიტანა და თან დაამატა:

-თუ გინდა ცივი ყავაც მაქვს და დაგისხამ...

-დედა ამ ღამეს რომ ყავა დაუსხა აღარ დაეძინება-თქვა ზურამ სიცილით...

-შენც ეგ არ გინდა რომ არ დამეძინოს? დავლევ-ვთქვი მეც სიცილით. ლალი დეიდამ ხალისით გამოიღო მაცივრიდან ყავა და ცალკე ჭიქაში დაასხა...

-და ამდენი რამე საიდან? ყავა, ნამცხვრები, ნაყინი... როდის მერე ყიდულობ? -ზურამ პირგამოტენილი დაიწყო ლაპარაკი... ამ მომენტში ძალიან სასაცილო იყო და მეც სიცილი დავიწყე... ის მიხვდა რაზეც მეცინებოდა და ლუკმა გადაყლაპა...

-საიდან და იქიდან რომ ახლა სახლში სტუმარი გვყავს და ყველაფერი უნდა გვქონდეს თორემ შენვის მე არაფერი მიყიდია-ხალისით თქვა ლალი დეიდამ. ზურამ გაიცინა და ახალი ლუკმა ჩაიდო მერე კი ისევ პირგამოტენილმა დაიწყო ლაპარაკი...

-კიდევ რამე სიურპრიზი ხომ არ გაქვთ ქალბატონო ლალი?-ამაზე ლალი დეიდამ გაიცინა და პასუხიც გასცა.

-ლუკმა გადაყლაპე და მერე მელაპარაკე.-ზურამ მართლაც გადაყლაპა და რაღაცის თმა უნდოდა მაგრამ ლალი დეიდა მე მომიბრუნდა...-ეკა მომიყევი შენზე რამე...

-კარგი... და რა მოვყვე...-უხერხულად შევიშმუშნე მე...-ჯობია მკითხოთ და გიპასუხებთ თორემ არ ვიცი რაზე ვილაპარაკო...

-კარგი მაგალითად მამა რას საქმიანობს? ან სად არის ახლა?-ამაზე ზურამ ჭამა შეწყვიტა...

-მოდით არ გვინდა ეკას მამაზე ლაპარაკი-თქვა ზურამ. იცოდა ეს თემა ჩემთვის მტკივნეული იყო...

-უკაცრავად თუ გაწყენიე... მე არ ვიცოდი... მაპატიეთ...-თქვა ლალი დეიდამ...

-არა არა საპატიებელი არაფერია... ვიტყვი არაუშავს თუმცა ძალიან არ მიყვარს მასზე ლაპარაკი... მამაჩემი ახლა არ ვიცი სად არის... ის... ის უბრალოდ ლოთობს... ხან სად არის ხან სად... თუმცა ყველაზე ცუდი ის არის რომ როცა სახლში მოვიდოდა... ანუ როცა მე და დედა მასთან ვცხოვრობდით ცუდ დღეში გვაგდებდა... დედასაც ცემდა და მეც... -ამის მერე გავჩუმდი... ყველა გაჩუმებული იყო... მეც მიჭირდა ამ თემაზე ლაპარაკი... მივხვდი რომ ლალი დედიაც დაიძაბა და ზურაც ამიტომ შევეცადე გამეხალისებინა ყველაფერი...-თუმცა ეხლა კარგად ვართ... მე თქვენთან ვარ დედა ლონდონში წავიდა... მის გარეშეც კარგად და ბედნიერად ვცხოვრობთ...

-დედა მეც მინდა დესერტი...-თქვა ზურამ... ეს სწორედ იმიტომ თქვა რომ ყურადღება სულ სხვა რამეზე გადაეტანა რადგან ჩემი დაძაბულობა იგრძნო... ლალი დეიდა წამოდგა და ზურას ნაყინი და ნამცხვარი დაუდო წინ...

-ყავა?-თქვა სიცილით...

-ყავა რა კაცის საქმეა... ეს ჩვენთვის გოგოებისთვის გავაკეთე...-ლალი დეიდამ თავზე გადაუსვა ხელი თან მე გამომხედა და გამიღიმა...

-უკაცრავად ქალბატონებო თან ხომ არ გავიდე? დაგტოვებთ... ან იქნებ მალე სახლიდან გამასახლოთ...-ამაზე გამეცინა... ზურა წამოდგა და თავის დესერტთან ერთად მისაღებში გავიდა... ყველაფერი მაგიდაზე დაიდო და ფეღბურთზე გადართო...

-მაპატიე თუ შენთვის მტკივნეულ თემას შევეხე...-თქვა უცებ ლალი დეიდამ...

-არა ეგ არაფერი... მიჩვეული ვარ...-ვთქვი მე ღიმილით... მერე წამოვდექი და ამ ხნის განმავლობაში უკვე შეჭმული ნაყინის ჭიქა და ყავის ჭიქა ნიჟარასთან მივიტანე რომ გამერეცხა თუმცა ლალი დეიდამ არ მაცადა... თუ რამე გასარეცხი იყო თვითონ გარეცხა მე ხელიც არ მიხლია რამეზე... მხოლოდ ალაგებაში დავეხმარე...

-მიდი ზურას მიუჯექი...-თქვა და მეც გამოვედი სამზარეულოდან... ზურას გვერდით დავჯექი და ფეხბურთის ყურება დავიწყე... თუმცა მივხვდი რა მოსაბეზრებელი იყო და მაგიდაზე დადებული წიგნით დავინტერესდი...

„დედოფალი მარგო"-წავიკითხე ჩუმად და წიგნი გადავშალე... რამოდენიმე ფურცელი წავიკითხე და მომეწონა კიდეც... თუმცა მერე გადაღლილობა ვიგრძენი და წიგნი დავხურე...

-რომელი საათია?-ვკითხე ზურას...

-პირველის ნახევარია...

-წავალ დავწვები დავიღალე დღეს...

-ამოგაცილო?-თქვა ზურამ.

-არა იყოს არ მინდა... მხოლოდ ის ცელოფანი მომაწოდე...-ჩემი და დედას ნაყიდ ტანსაცმელებზე მივუთითე მე... მანაც მალევე მომაწოდა და მეც კიბეებს გავუყევი მაღლა...

გაგრძელება იქნება