''კავეენიდან'' ოპერამდე გიორგი ონიანი 13 ენაზე მღერის
1 531 ნახვა
2006 წლიდან ტენორი გიორგი ონიანი გერმანიაში ცხოვრობს და მოღვაწეობს. ბონის საოპერო თეატრის სოლისტს მსოფლიოს არაერთ ქვეყანაში უწევს სიმღერა და ძალიან ხშირად გასტროლზე იმყოფება. სამშობლოსთან კონტაქტი არ გაუწყვეტია და ზაფხულის გარდა, წელიწადის სხვა დროსაც უწევს თბილისში სხვადასხვა ღონისძიებაში მონაწილეობის მისაღებად ჩამოსვლა. გერმანიაში მყოფი ტენორი ინტერნეტით ჩავწერეთ.
გიორგი ონიანი:
- სვანეთში, ლენტეხის რაიონ სოფელ ხოფურში დავიბადე და ბავშვობის წლები იქ გავატარე. სვანეთში ბევრი მღერის, მეც სკოლასთან არსებულ ანსამბლში ვმღეროდი. საერთოდ, ჩემს კლასში ყველა მღეროდა და ამას განსაკუთრებულ მოვლენად არ მივიჩნევდი, მეგონა, ადამიანი მომღერალი არსება იყო. მხოლოდ მაშინ მივხვდი, ასე რომ არ იყო, როცა მეშვიდე კლასიდან ქუთაისში ფიზიკა-მათემატიკურ სკოლაში გადამიყვანეს და ორმოცი ბავშვიდან მხოლოდ შვიდი ვმღეროდით (იღიმის). დედაჩემი საოცარი მელომანი იყო. თბილისში 60-იან წლებში რომ სწავლობდა, მთელ თავის სტუდენტობის დროინდელ სტიპენდიას ოპერის ბილეთებში ხარჯავდა. შემდეგ კი, რაც იმ დროს ფირფიტებზე გამოსული ოპერის ჩანაწერი არსებობდა, ყველა შინ ჰქონდა და შესაბამისად, ოჯახში ხშირად ისმოდა ოპერა.
- იყო თუ არა გამორჩეული ოპერა ან არია, რომელიც ყველაზე მეტად მოგწონდათ ბავშვობის წლებში?
- არა (იღიმის). ერთია, რას მასმენინებდა დედა და სხვა საკითხია, თავად ამას როგორ ვიღებდი. სიმართლეს გეტყვით, ოპერა საერთოდ არ მომწონდა (იღიმის).
- აბა, კონსერვატორიისკენ როდის აიღეთ გეზი?
- კონსერვატორიაში სწავლას არ ვგეგმავდი და ამაზე არც მიოცნებია. უნივერსიტეტში საინჟინრო-ეკონომიკის ფაკულტეტზე ჩავაბარე. მოგეხსენებათ, 90-იან წლებში ყველაფერი ჩამკვდარი იყო, სტუდენტები ''კავეენით'' ვირთობდით თავს. ჯერ ფაკულტეტის, შემდეგ უნივერსიტეტის ნაკრების წევრი ვიყავი. ''კავეენის'' ერთ-ერთ თამაშზე ჟიურის წევრებს შორის გია ნაცვლიშვილი იყო. ჩემს ნომერს ''გაფუჭებული რადიო'' ერქვა, სადაც რამდენიმე ადამიანის სიმღერის იმიტაციას ვაკეთებდი. მან მირჩია, კონსერვატორიაში მესწავლა და იმ დღიდან შეიცვალა ჩემი ცხოვრება.
მუსიკალური განათლების მისაღებად პარალელურად კონსერვატორიის მოსამზადებელ ჯგუფში დავიწყე სწავლა და უნივერსიტეტი რომ დავამთავრე, იმავე წელს ჩავაბარე კონსერვატორიაში. საერთოდ, არ მიყვარს საქმის ნახევრად კეთება, რაც, სამწუხაროდ, ბევრ ქართველს ახასიათებს. მნიშვნელოვანი იქნება თუ უმნიშვნელო, ხელს რომ ვკიდებ, სერიოზულად ვეკიდები და ბოლომდე ვიხარჯები. როცა კონსერვატორიაში ჩავაბარე, მიზნად დავისახე, კარგი მომღერალი გავმხდარიყავი. თან, ერთი პროფესია უკვე ''ჯიბეში მედო'' და მეორე საქმეზე მთლიანად გადავერთე.
- პირველადი პროფესიით გიმუშავიათ?
- არასდროს. გულწრფელად გითხრათ, ჩემი რვა კლასელი აბარებდა უნივერსიტეტში და ყველანი ერთად რომ ვყოფილიყავით, მათი ხათრით გავაკეთე ეს არჩევანი. იმ პერიოდში საბაზრო ეკონომიკა არ იყო განვითარებული, არც ლიტერატურა იყო და თავად ლექტორებმაც არ იცოდნენ, რა უნდა ესწავლებინათ ჩვენთვის, თუმცა უნივერსიტეტში სწავლას არ ვნანობ, რადგან იქ უამრავი კარგი მეგობარი შევიძინე, რომლებთანაც დღემდე ვაგრძელებ ურთიერთობას.
- მხიარულთა და საზრიანთა კლუბთან ურთიერთობა სტუდენტობას ჩაჰბარდა?
- ''კავეენი'' ნარკოტიკივითაა, ერთხელ თუ ''კავეენშიკი'' შეგერქვა, მთელი ცხოვრება რჩები. შეიძლება, სცენაზე არ გამოდიოდე, მაგრამ ყოველდღიურობაში ''კავეენშიკობ''. ჩემი მაშინდელი გუნდელებიდან ზოგს შოუ მიჰყავს, ზოგი ტელევი-ზიაში მოღვაწეობს და ზოგიც თქვენი კოლეგაა. კარგია, რომ საზრიანობა არ იკარგება.
- როგორ ფიქრობთ, თქვენს იუმორს ყველაზე კარგად რომელ ქვეყანაში გაუგეს?
- ყველა ერს თავისი სპეციფიკა აქვს, შეიძლება, საქართველოში რაზეც იცინიან, სხვაგან არ გაიცინონ, მაგრამ იტალიაში ძალიან კარგად ესმით და ახლოს არიან ქართულ იუმორთან. თუმცა, გამონაკლისი აქაცაა. ერთხელ გერმანიაში ინტერვიუს დროს რაღაც ვიხუმრე და ჟურნალისტმა სწორად გაიგო, რაც ვიგულისხმე.
- რა შეკითხვა დაგისვათ?
- გერმანიაში ძალიან ცოტა ცნობილი ოპერის მომღერალი ჰყავთ და სწორედ ეს მკითხა ჟურნალისტმა, როგორ ფიქრობთ, რა არის ამის მიზეზიო და მანამდე გამართლებასა და სიმღერაში ბედის როლზე მეკითხებოდა. იტალიელებს აქვთ ასეთი გამოთქმა, ბედის მატარებელი მხოლოდ ერთხელ ჩაივლისო. მთავარია, შეახტე იმ მატარებელს, თორემ შეიძლება, ცხოვრებაში მეორე შანსი არ მოგეცეს. გერმანელები პრაგმატული ხალხია, ყველაფერს წონიან, ეკონომიკურადაც გამოზომილად და ''შესწავლილად'' მოქმედებენ. ამიტომ, როცა ჟურნალისტმა ამ თემაზე დამიწყო საუბარი, ვუპასუხე, თქვენ მატარებელზეც ფასდაკლების ბარათით გინდათ შესვლა-მეთქი. გაზეთში სათაურადაც სწორედ ეს ფრაზა იყო გამოტანილი (იღიმის).
- გიორგი, ბევრი აღნიშნავს, რომ დღეს მსოფლიოში კლასიკას ნაკლებად ექცევა ყურადღება...
- ასე ვერ ვიტყვი. ზოგიერთი ჟანრი დაბადებიდან მალევე იკარგება, ოპერა კი 1601 წლიდან არსებობს და ამდენი საუკუნეა, აქტუალურობა არ დაუკარგავს. უბრალოდ, იცვლება მოთხოვნილებები. მაგალითად, უწინ, როცა არც ფოტო იყო, არც კინო და ტელევიზია, ხალხი ''აიდას'' სანახავად ოპერაში იმიტომ მიდიოდა, რომ ეგვიპტესა და პირამიდაზე წარმოდგენა შეჰქმნოდა. ახლა კი რომელ სარკოფაგში რა არის, ყველამ ყველაფერი იცის. თანამედროვე რეჟისორები მუდმივად სიახლის ძიებაში არიან. ზოგჯერ სიახლე მარაზმში გადადის, მაგრამ თუ ერთი-ორჯერ დადგი მარაზმი, მესამედ უკვე აღარ მიგიწვევენ. უმეტეს შემთხვევაში ცუდი შედეგი არაა. თუმცა, რასაკვირველია, გამონაკლისებსაც ნახავ.
- დღეს რამდენი სპექტაკლი გაქვთ რეპერტუარში?
- 39 როლი მაქვს. აქედან დღეს 15 ოპერას წარმოვადგენთ. სიამოვნებით ვმღერი იტალიურ ოპერებს, თუმცა არამარტო. დღემდე 13 ენაზე მომიწია სიმღერამ, მათ შორისაა: ჩეხური, პოლონური, იაპონური და სხვა. ყველა თვე ერთნაირად დატვირთული არ არის, კონტრაქტს გააჩნია, თვეში 17 სპექტაკლი მქონია, ზოგჯერ შეიძლება მხოლოდ 2 იყოს. ვცდილობ, დიდი დატვირთვის შემდეგ რამდენიმე კვირა თავისუფალი მქონდეს. სახლში ვარ, ვისვენებ ბავშვებსა და მეუღლესთან, ან მეგობრებთან ერთად. ზოგჯერ ველოსიპედით დავსეირნობ.
- ოჯახიც გაგვაცანით...
- მე და ჩემი მეუღლე ხათუნა წიკლაური თბილისში, უნივერსიტეტში სწავლის დროს დავქორწინდით. აქ რომ ჩამოვიდა, ერთი სიტყვა არ იცოდა გერმანულად, მაგრამ ორ წელიწადში უკვე გამართულად ლაპარაკობდა. მალე გაიარა ადაპტაცია და სამსახურიც აქვს. ორი შვილი გვყავს, რატი და დეა. ბიჭი აბიტურიენტია, ხოლო გოგონა მალე ათი წლის ხდება.
- უახლოეს მომავალში როდის გაქვთ დაგეგმილი საქართველოში ვიზიტი?
- გული მწყდება, რომ უკვე რამდენიმე წელია, ველით თბილისში ოპერის გახსნას. როგორც ვიცი, ეს საქმე ახლა უკვე ბოლომდეა მისული. ამ მოვლენას ყველა ველოდებით, მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ სად ცხოვრობს. თბილისის ოპერა თითოეული ჩვენგანის სახლია. ზაფხულში ჩვეულად ჩამოვალ, შემდეგ კი უკვე 10 ოქტომბერს ოპერის შენობის გახსნის გალა-კონცერტში მივიღებ მონაწილეობას.
წყარო: reitingi.ge
გიორგი ონიანი:
- სვანეთში, ლენტეხის რაიონ სოფელ ხოფურში დავიბადე და ბავშვობის წლები იქ გავატარე. სვანეთში ბევრი მღერის, მეც სკოლასთან არსებულ ანსამბლში ვმღეროდი. საერთოდ, ჩემს კლასში ყველა მღეროდა და ამას განსაკუთრებულ მოვლენად არ მივიჩნევდი, მეგონა, ადამიანი მომღერალი არსება იყო. მხოლოდ მაშინ მივხვდი, ასე რომ არ იყო, როცა მეშვიდე კლასიდან ქუთაისში ფიზიკა-მათემატიკურ სკოლაში გადამიყვანეს და ორმოცი ბავშვიდან მხოლოდ შვიდი ვმღეროდით (იღიმის). დედაჩემი საოცარი მელომანი იყო. თბილისში 60-იან წლებში რომ სწავლობდა, მთელ თავის სტუდენტობის დროინდელ სტიპენდიას ოპერის ბილეთებში ხარჯავდა. შემდეგ კი, რაც იმ დროს ფირფიტებზე გამოსული ოპერის ჩანაწერი არსებობდა, ყველა შინ ჰქონდა და შესაბამისად, ოჯახში ხშირად ისმოდა ოპერა.
- იყო თუ არა გამორჩეული ოპერა ან არია, რომელიც ყველაზე მეტად მოგწონდათ ბავშვობის წლებში?
- არა (იღიმის). ერთია, რას მასმენინებდა დედა და სხვა საკითხია, თავად ამას როგორ ვიღებდი. სიმართლეს გეტყვით, ოპერა საერთოდ არ მომწონდა (იღიმის).
- აბა, კონსერვატორიისკენ როდის აიღეთ გეზი?
- კონსერვატორიაში სწავლას არ ვგეგმავდი და ამაზე არც მიოცნებია. უნივერსიტეტში საინჟინრო-ეკონომიკის ფაკულტეტზე ჩავაბარე. მოგეხსენებათ, 90-იან წლებში ყველაფერი ჩამკვდარი იყო, სტუდენტები ''კავეენით'' ვირთობდით თავს. ჯერ ფაკულტეტის, შემდეგ უნივერსიტეტის ნაკრების წევრი ვიყავი. ''კავეენის'' ერთ-ერთ თამაშზე ჟიურის წევრებს შორის გია ნაცვლიშვილი იყო. ჩემს ნომერს ''გაფუჭებული რადიო'' ერქვა, სადაც რამდენიმე ადამიანის სიმღერის იმიტაციას ვაკეთებდი. მან მირჩია, კონსერვატორიაში მესწავლა და იმ დღიდან შეიცვალა ჩემი ცხოვრება.
მუსიკალური განათლების მისაღებად პარალელურად კონსერვატორიის მოსამზადებელ ჯგუფში დავიწყე სწავლა და უნივერსიტეტი რომ დავამთავრე, იმავე წელს ჩავაბარე კონსერვატორიაში. საერთოდ, არ მიყვარს საქმის ნახევრად კეთება, რაც, სამწუხაროდ, ბევრ ქართველს ახასიათებს. მნიშვნელოვანი იქნება თუ უმნიშვნელო, ხელს რომ ვკიდებ, სერიოზულად ვეკიდები და ბოლომდე ვიხარჯები. როცა კონსერვატორიაში ჩავაბარე, მიზნად დავისახე, კარგი მომღერალი გავმხდარიყავი. თან, ერთი პროფესია უკვე ''ჯიბეში მედო'' და მეორე საქმეზე მთლიანად გადავერთე.
- პირველადი პროფესიით გიმუშავიათ?
- არასდროს. გულწრფელად გითხრათ, ჩემი რვა კლასელი აბარებდა უნივერსიტეტში და ყველანი ერთად რომ ვყოფილიყავით, მათი ხათრით გავაკეთე ეს არჩევანი. იმ პერიოდში საბაზრო ეკონომიკა არ იყო განვითარებული, არც ლიტერატურა იყო და თავად ლექტორებმაც არ იცოდნენ, რა უნდა ესწავლებინათ ჩვენთვის, თუმცა უნივერსიტეტში სწავლას არ ვნანობ, რადგან იქ უამრავი კარგი მეგობარი შევიძინე, რომლებთანაც დღემდე ვაგრძელებ ურთიერთობას.
- მხიარულთა და საზრიანთა კლუბთან ურთიერთობა სტუდენტობას ჩაჰბარდა?
- ''კავეენი'' ნარკოტიკივითაა, ერთხელ თუ ''კავეენშიკი'' შეგერქვა, მთელი ცხოვრება რჩები. შეიძლება, სცენაზე არ გამოდიოდე, მაგრამ ყოველდღიურობაში ''კავეენშიკობ''. ჩემი მაშინდელი გუნდელებიდან ზოგს შოუ მიჰყავს, ზოგი ტელევი-ზიაში მოღვაწეობს და ზოგიც თქვენი კოლეგაა. კარგია, რომ საზრიანობა არ იკარგება.
- როგორ ფიქრობთ, თქვენს იუმორს ყველაზე კარგად რომელ ქვეყანაში გაუგეს?
- ყველა ერს თავისი სპეციფიკა აქვს, შეიძლება, საქართველოში რაზეც იცინიან, სხვაგან არ გაიცინონ, მაგრამ იტალიაში ძალიან კარგად ესმით და ახლოს არიან ქართულ იუმორთან. თუმცა, გამონაკლისი აქაცაა. ერთხელ გერმანიაში ინტერვიუს დროს რაღაც ვიხუმრე და ჟურნალისტმა სწორად გაიგო, რაც ვიგულისხმე.
- რა შეკითხვა დაგისვათ?
- გერმანიაში ძალიან ცოტა ცნობილი ოპერის მომღერალი ჰყავთ და სწორედ ეს მკითხა ჟურნალისტმა, როგორ ფიქრობთ, რა არის ამის მიზეზიო და მანამდე გამართლებასა და სიმღერაში ბედის როლზე მეკითხებოდა. იტალიელებს აქვთ ასეთი გამოთქმა, ბედის მატარებელი მხოლოდ ერთხელ ჩაივლისო. მთავარია, შეახტე იმ მატარებელს, თორემ შეიძლება, ცხოვრებაში მეორე შანსი არ მოგეცეს. გერმანელები პრაგმატული ხალხია, ყველაფერს წონიან, ეკონომიკურადაც გამოზომილად და ''შესწავლილად'' მოქმედებენ. ამიტომ, როცა ჟურნალისტმა ამ თემაზე დამიწყო საუბარი, ვუპასუხე, თქვენ მატარებელზეც ფასდაკლების ბარათით გინდათ შესვლა-მეთქი. გაზეთში სათაურადაც სწორედ ეს ფრაზა იყო გამოტანილი (იღიმის).
- გიორგი, ბევრი აღნიშნავს, რომ დღეს მსოფლიოში კლასიკას ნაკლებად ექცევა ყურადღება...
- ასე ვერ ვიტყვი. ზოგიერთი ჟანრი დაბადებიდან მალევე იკარგება, ოპერა კი 1601 წლიდან არსებობს და ამდენი საუკუნეა, აქტუალურობა არ დაუკარგავს. უბრალოდ, იცვლება მოთხოვნილებები. მაგალითად, უწინ, როცა არც ფოტო იყო, არც კინო და ტელევიზია, ხალხი ''აიდას'' სანახავად ოპერაში იმიტომ მიდიოდა, რომ ეგვიპტესა და პირამიდაზე წარმოდგენა შეჰქმნოდა. ახლა კი რომელ სარკოფაგში რა არის, ყველამ ყველაფერი იცის. თანამედროვე რეჟისორები მუდმივად სიახლის ძიებაში არიან. ზოგჯერ სიახლე მარაზმში გადადის, მაგრამ თუ ერთი-ორჯერ დადგი მარაზმი, მესამედ უკვე აღარ მიგიწვევენ. უმეტეს შემთხვევაში ცუდი შედეგი არაა. თუმცა, რასაკვირველია, გამონაკლისებსაც ნახავ.
- დღეს რამდენი სპექტაკლი გაქვთ რეპერტუარში?
- 39 როლი მაქვს. აქედან დღეს 15 ოპერას წარმოვადგენთ. სიამოვნებით ვმღერი იტალიურ ოპერებს, თუმცა არამარტო. დღემდე 13 ენაზე მომიწია სიმღერამ, მათ შორისაა: ჩეხური, პოლონური, იაპონური და სხვა. ყველა თვე ერთნაირად დატვირთული არ არის, კონტრაქტს გააჩნია, თვეში 17 სპექტაკლი მქონია, ზოგჯერ შეიძლება მხოლოდ 2 იყოს. ვცდილობ, დიდი დატვირთვის შემდეგ რამდენიმე კვირა თავისუფალი მქონდეს. სახლში ვარ, ვისვენებ ბავშვებსა და მეუღლესთან, ან მეგობრებთან ერთად. ზოგჯერ ველოსიპედით დავსეირნობ.
- ოჯახიც გაგვაცანით...
- მე და ჩემი მეუღლე ხათუნა წიკლაური თბილისში, უნივერსიტეტში სწავლის დროს დავქორწინდით. აქ რომ ჩამოვიდა, ერთი სიტყვა არ იცოდა გერმანულად, მაგრამ ორ წელიწადში უკვე გამართულად ლაპარაკობდა. მალე გაიარა ადაპტაცია და სამსახურიც აქვს. ორი შვილი გვყავს, რატი და დეა. ბიჭი აბიტურიენტია, ხოლო გოგონა მალე ათი წლის ხდება.
- უახლოეს მომავალში როდის გაქვთ დაგეგმილი საქართველოში ვიზიტი?
- გული მწყდება, რომ უკვე რამდენიმე წელია, ველით თბილისში ოპერის გახსნას. როგორც ვიცი, ეს საქმე ახლა უკვე ბოლომდეა მისული. ამ მოვლენას ყველა ველოდებით, მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ სად ცხოვრობს. თბილისის ოპერა თითოეული ჩვენგანის სახლია. ზაფხულში ჩვეულად ჩამოვალ, შემდეგ კი უკვე 10 ოქტომბერს ოპერის შენობის გახსნის გალა-კონცერტში მივიღებ მონაწილეობას.
წყარო: reitingi.ge
