ექიმობასა და მხატვრობას შორის - გუგა ქაშიბაძეს ახალგაზრდა სტალინსა და სალვადორ დალის ადარებენ
1 628 ნახვა
კედელზე ნახატებია, თაროზე თოჯინები, რომელთა სახე და მტევნები თიხაშია გამოძერწილი. ფიგურების ტანსაცმელი და ფეხსაცმელიც მასპინძლის შეკერილია...
როგორც წესი, ბოლო წლების განმავლობაში, როცა ეკრანზე ვხედავთ, დამწვრობის შემთხვევებზე კომენტარის გაკეთება უწევს, ანდა ლეღვის ფოთლის ნახარშით დაზარალებულ პაციენტებზე საუბრობს. ამასთან ერთად, დამწვრობის ცენტრის ხელმძღვანელს, პლასტიკურ ქირურგ გუგა ქაშიბაძეს ფართო საზოგადოებისთვის მის ნაკლებად ცნობილ გატაცებაზე სასაუბროდ ვეწვიეთ...
- როგორ დაიწყო თქვენი კარიერა? ალბათ, გახსოვთ პირველი ნაბიჯები, ოპერაციაც...
- ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ისეთ პროფესიას ავირჩევდი, რომლის ვიზუალური შედეგების ნახვის შესაძლებლობა მექნებოდა. განათლებით ზოგადი ქირურგი ვარ და შემდეგ წავედი პლასტიკურ ქირურგიაში, ანუ ის დარგი ავირჩიე, რომლის შედეგი ნათლად ჩანს.
ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ დამწვრობის ცენტრში მოვხვდი. ჯერ იმ ოპერაციას გავიხსენებ, როცა რესპუბლიკურ საავადმყოფოში ექიმის ასისტენტად ვიდექი. ეს იყო ძალიან რთული პერიოდი, საოპერაციოში ყინავდა. ციოდა პაციენტს, ჩვენც, თან, გასტერილებული სველი ხალათები გვეცვა, რომლებიც სიცივეში გაშრობას ვერ ასწრებდა. რა თქმა უნდა, დამოუკიდებლად გაკეთებული პირველი ოპერაციაც მახსოვს, რადგან ყველაფერი პირველის დავიწყება რთულია. ეს იყო პატარა ბავშვი, რომელსაც მდუღარე წყალი გადაესხა. მისი ბებია უსინათლო გახლდათ და კადრებად მახსოვს, ეს ქალბატონი მთელი დღეების განმავლობაში პალატაში ჩონგურზე როგორ უკრავდა. რაც უნდა საოცარი იყოს, რვა წლის შემდეგ ეს ბავშვი ჩვენთან ცენტრში მეორედაც შემოვიდა და ისევ დამწვრობით. პაციენტი ამ თავგადასავლების გარეშეც დამამახსოვრდებოდა, მაგრამ მისმა ბებიამ, ჩონგურმა და სიმღერამ კიდევ უფრო მეტად განამტკიცა ეს მოგონება.
- ისიც გახსოვთ, ლეღვის ფოთლის ნახარშით დამწვარობის პირველი შემთხვევა როდის დაფიქსირდა?
- ოთხი წლის წინ, როცა 15 წლის გოგონამ რუჯის მისაღებად ლეღვის ფოთლის ნახარში კანზე წაისვა. თითქმის მთელი სხეულის სერიოზული ქიმიური დამწვრობა ჰქონდა და რეანიმაციის განყოფილებაში დიდხანს ვმკურნალობდით. როგორც კი ამ გოგონაზე სიუჟეტი გავიდა, ''მექანიზმი'' ჩაირთო და მას მიმდევრები გამოუჩნდნენ. ძალიან მინდა, რამე მოფერებითი და თბილი სიტყვა გამოვნახო, მაგრამ არ გამომდის, პირდაპირ ვიტყვი - ბოლი 4 წლის განმავლობაში, ზაფხულობით, ამ სულელური ტრამვით პაციენტებს ვიღებთ.
- ალბათ, პაციენტს ჰკითხავდით, საიდან წამოვიდა ეს იდეა?
- ზოგს ეგონა, რომ მხოლოდ ცხელი ნახარში წვავდა, თავად მაცივარში გააგრილა და ამ სახით წაისვა, მაგრამ შედეგი იგივე იყო. ანდა მისი ნაყენი შედარებით დაბალი კონცენტრაციის თუ იქნებოდა, გადარჩებოდა, მაგრამ ამ ნახარშის წასმა და ჩვენთან მოხვედრა გარდაუვალია. ადამიანი სოციალურად აქტიურობის თვე, თვე-ნახევარს კარგა-ვს. რუჯს ვერ იღებს, რომ პიგმენტური ლაქები არ გაუჩნდეს. გარდა ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული დისკომფორტისა, ეს ყველაფერი ხარჯებსაც იწვევს. ბუნებრივია, სადაზღვევო კომპანიები მსგავს თვითდაზიანებებს არ აფინანსებენ.
- ბატონო გუგა, გარდა ძირითადი საქმიანობისა, ხატავთ, ქმნით თოჯინებს, ლითონის ფიგურებს...
- რაც თავი მახსოვს, ასეა. ამ სფეროში სპეციალური განათლება არ მიმიღია. სამწუხაროდ, ბოლო პერიოდში ცოტა თავისუფალი დრო მაქვს, მაგრამ რამდენიმე დღე ისე არ გავა, რომ რაღაც არ შევქმნა. ეს ჩემთვის საუკეთესო განტვირთვაა. ბავშვობიდან ვხატავ. სკოლაში თუ ლექციებზე, პედაგოგების მოსმენის პარალელურად, პასტით ფურცელზე ჩანახატებს ვაკეთებდი. ხატვა პლასტიკურ ქირურგიაში გამომადგა და პირიქით - სამედიცინო განათლება, ადამიანის ანატომიის ცოდნა ხატვის დროს და ერთმანეთი დადებითად შეავსო. ვხატავ ძირითადად გრაფიკაში, თუმცა ნახატები ზეთის საღებავებითაც არის შექმნილი. ქალბატონები ჩემს ნახატებში იშვიათად არიან, ძირითადად, მამაკაცთა პორტრეტებია, ადამიანის სახე ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. არ მინდა ვთქვა, რომ სამყაროს ასე ვხედავ, მაგრამ ფაქტია, რომ ეს არის სამყარო, რომელიც ჩემშია, ჩემი მოგონილი ქვეყნითა და გმირებით.
- ისტორიისადმი გამორჩეული დამოკიდებულება გაქვთ, მოგწონთ სიძველეები, ასეთივე ნივთები...
- ზოგიერთი თემისადმი ასოციაციური დამოკიდებულება მაქვს. ბევრ რამეს ვაკავშირებ სუნთან. მაგალითად, ძველი წიგნის სუნი ჩემთვის ყოველთვის შეუცვლელი იქნება. ასევეა ავეჯი თუ სხვა ნივთები. ზოგჯერ ძველი ნივთები უფრო მეტს ''ჰყვებიან'', ვიდრე გაპრიალებული ზედაპირის მქონე. ნივთებისთვის დამატებითი ფუნქციის მინიჭებაც მიყვარს, ყველაფრის სხვა თვალითა და კუთხით დანახვა. მახსოვს, პატარა ვიყავი და ერთმა დოკუმენტურმა ფილმმა ცხოველებსა და მწერებზე ჩემზე დიდი გავლენა მოახდინა. ფილმი მათი თვალითა და ფერებში დანახულ სამყაროზე მოგვითხრობდა. მეგონა, ძაღლი, ხარი, თხა თუ სხვა ცხოველები ისე აღიქვამდნენ სამყაროს, როგორც ჩვენ, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მათი ხედვა სულ სხვაა. თურმე ლამაზ, წინწკლებიან შველს მგელი სულაც არ ხედავს ისე, როგორც ჩვენ. მას შემდეგ ზოგიერთ ამგვარ საკითხზე არ ვიცი კატეგორიული კამათი და შავზე თქმა, რომ შავია, რადგან ხანდახან შავი შავი არ არის (იღიმის).
- ზოგჯერ ჩოხასაც ირგებთ...
- დიახ. ''ჩოხოსნებში'' გაწევრიანებული არ ვარ, უბრალოდ, ჩოხა-ახალუხსა და უძიროებში თავს კარგად ვგრძნობ. საერთოდ, მიყვარს ცხენი, თხილამურები და სნოუბორდი.
დავფრინავ პარაპლანით, შეიძლება, პროფესიონალურ დონეზე არა, მაგრამ დღემდე რამდენჯერმე დამოუკიდებლად ვიფრინე, ინსტრუქტორის გარეშე. საერთოდ, მიყვარს ადრენალინი. მხოლოდ არა ისეთი, რომელიც მოტორს უკავშირდება. მანქანას კი ვატარებ, მაგრამ ბურანის, მოტოციკლის სისწრაფე არ მიზიდავს.
- მაისურზე ვისი პორტრეტია?
- ეს ექვთიმე თაყაიშვილის ძმა, დავითია. მეც არ ვიცოდი, ისე ვიყიდე, შემდეგ მითხრეს ამის შესახებ, ცნობილი ფოტო ყოფილა.
- ულვაშზეც უნდა გკითხოთ, მგონი, უწინ არ ატარებდით. ბევრისგან მსმენია თქვენი სალვადორ დალისთან მსგავსების შესახებ. თქვენ რა შეფასებებს ისმენთ?
- დაწყებული მარსელ პრუსტიდან, ახალგაზრდა სტალინით დამთავრებული, ყველაზე, სალვადორ დალიც ყოფილა და სხვაც, გააჩნია, ვინ როგორ ხედავს. ულვაშს უწინაც გარკვეული პერიოდი ვატარებდი, მაგრამ არა ასე დიდი ხნით, როგორც ახლა. ულვაში... რა ვიცი, მე მომწონს (იღიმის).
- თუ გაქვთ რამე ისეთი ჩანაფიქრი, რომელიც წლების განმავლობაში ვერ განახორციელეთ?
- დიახ, ეს არის ჩემი ხის ფიგურა. თეა ინწკირველი ხატმწერია, ჩემი ყოფილი პაციენტი, მას ბავშვობიდან ვიცნობ. შეკვეთა ჰქონდა, რომელზეც მუშაობის დროს ხელი დაეწვა. ვუმკურნალეთ. შემდეგ მის სახელოსნოში სუფრასთან ვისხედით, როცა გამოიტანა ხის ნაჭერი და მაჩუქა. ''ლეგენდასავით'' მოჰყვა, რომ მისი ოჯახის წევრებს რამდენჯერმე დაუწყიათ იმ ნაჭრით რაღაცის კეთება, მაგრამ ვერავინ მიიყვანა ბოლომდე.
- ''არაჩვეულებრივი გამოფენის'' ქვასთან დაკავშირებული სიუჟეტის მსგავსია...
- ჰო, დაახლოებით ასეა: ''მე ამისგან გავაკეთებ!'' (იღიმის). ხის ნაჭერი დაახლოებით 15 წლის წინ მაჩუქეს, მაშინ რომ ვინმეს ეთქვა, ამ ხნის განმავლობაში ვერ დავასრულებდი, არ დავიჯერებდი, მაგრამ ფაქტია, რომ სამი ფიგურა გამოკვეთილია, თუმცა დღემდე დაუსრულებელი.
- შინ კედლებზე მამის ფერწერული ნამუშევრებიც გაქვთ გამოფენილი...…
- მამა დაახლოებით ჩემს ასაკში იყო, როცა ჩემი ფუნჯებითა და საღებავებით დაიწყო ხატვა. ჩემსავით ბავშვობაში არ უხატია, მაგრამ ჩემზე მეტად მისი ნამუშევრები მომწონს. ალბათ, დადგება იმის დროც, როცა ერთობლივ გამოფენას გავაკეთებთ.
წყარო: reitingi.ge
როგორც წესი, ბოლო წლების განმავლობაში, როცა ეკრანზე ვხედავთ, დამწვრობის შემთხვევებზე კომენტარის გაკეთება უწევს, ანდა ლეღვის ფოთლის ნახარშით დაზარალებულ პაციენტებზე საუბრობს. ამასთან ერთად, დამწვრობის ცენტრის ხელმძღვანელს, პლასტიკურ ქირურგ გუგა ქაშიბაძეს ფართო საზოგადოებისთვის მის ნაკლებად ცნობილ გატაცებაზე სასაუბროდ ვეწვიეთ...
- როგორ დაიწყო თქვენი კარიერა? ალბათ, გახსოვთ პირველი ნაბიჯები, ოპერაციაც...
- ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ისეთ პროფესიას ავირჩევდი, რომლის ვიზუალური შედეგების ნახვის შესაძლებლობა მექნებოდა. განათლებით ზოგადი ქირურგი ვარ და შემდეგ წავედი პლასტიკურ ქირურგიაში, ანუ ის დარგი ავირჩიე, რომლის შედეგი ნათლად ჩანს.
ინსტიტუტის დამთავრების შემდეგ დამწვრობის ცენტრში მოვხვდი. ჯერ იმ ოპერაციას გავიხსენებ, როცა რესპუბლიკურ საავადმყოფოში ექიმის ასისტენტად ვიდექი. ეს იყო ძალიან რთული პერიოდი, საოპერაციოში ყინავდა. ციოდა პაციენტს, ჩვენც, თან, გასტერილებული სველი ხალათები გვეცვა, რომლებიც სიცივეში გაშრობას ვერ ასწრებდა. რა თქმა უნდა, დამოუკიდებლად გაკეთებული პირველი ოპერაციაც მახსოვს, რადგან ყველაფერი პირველის დავიწყება რთულია. ეს იყო პატარა ბავშვი, რომელსაც მდუღარე წყალი გადაესხა. მისი ბებია უსინათლო გახლდათ და კადრებად მახსოვს, ეს ქალბატონი მთელი დღეების განმავლობაში პალატაში ჩონგურზე როგორ უკრავდა. რაც უნდა საოცარი იყოს, რვა წლის შემდეგ ეს ბავშვი ჩვენთან ცენტრში მეორედაც შემოვიდა და ისევ დამწვრობით. პაციენტი ამ თავგადასავლების გარეშეც დამამახსოვრდებოდა, მაგრამ მისმა ბებიამ, ჩონგურმა და სიმღერამ კიდევ უფრო მეტად განამტკიცა ეს მოგონება.
- ისიც გახსოვთ, ლეღვის ფოთლის ნახარშით დამწვარობის პირველი შემთხვევა როდის დაფიქსირდა?
- ოთხი წლის წინ, როცა 15 წლის გოგონამ რუჯის მისაღებად ლეღვის ფოთლის ნახარში კანზე წაისვა. თითქმის მთელი სხეულის სერიოზული ქიმიური დამწვრობა ჰქონდა და რეანიმაციის განყოფილებაში დიდხანს ვმკურნალობდით. როგორც კი ამ გოგონაზე სიუჟეტი გავიდა, ''მექანიზმი'' ჩაირთო და მას მიმდევრები გამოუჩნდნენ. ძალიან მინდა, რამე მოფერებითი და თბილი სიტყვა გამოვნახო, მაგრამ არ გამომდის, პირდაპირ ვიტყვი - ბოლი 4 წლის განმავლობაში, ზაფხულობით, ამ სულელური ტრამვით პაციენტებს ვიღებთ.
- ალბათ, პაციენტს ჰკითხავდით, საიდან წამოვიდა ეს იდეა?
- ზოგს ეგონა, რომ მხოლოდ ცხელი ნახარში წვავდა, თავად მაცივარში გააგრილა და ამ სახით წაისვა, მაგრამ შედეგი იგივე იყო. ანდა მისი ნაყენი შედარებით დაბალი კონცენტრაციის თუ იქნებოდა, გადარჩებოდა, მაგრამ ამ ნახარშის წასმა და ჩვენთან მოხვედრა გარდაუვალია. ადამიანი სოციალურად აქტიურობის თვე, თვე-ნახევარს კარგა-ვს. რუჯს ვერ იღებს, რომ პიგმენტური ლაქები არ გაუჩნდეს. გარდა ჯანმრთელობასთან დაკავშირებული დისკომფორტისა, ეს ყველაფერი ხარჯებსაც იწვევს. ბუნებრივია, სადაზღვევო კომპანიები მსგავს თვითდაზიანებებს არ აფინანსებენ.
- ბატონო გუგა, გარდა ძირითადი საქმიანობისა, ხატავთ, ქმნით თოჯინებს, ლითონის ფიგურებს...
- რაც თავი მახსოვს, ასეა. ამ სფეროში სპეციალური განათლება არ მიმიღია. სამწუხაროდ, ბოლო პერიოდში ცოტა თავისუფალი დრო მაქვს, მაგრამ რამდენიმე დღე ისე არ გავა, რომ რაღაც არ შევქმნა. ეს ჩემთვის საუკეთესო განტვირთვაა. ბავშვობიდან ვხატავ. სკოლაში თუ ლექციებზე, პედაგოგების მოსმენის პარალელურად, პასტით ფურცელზე ჩანახატებს ვაკეთებდი. ხატვა პლასტიკურ ქირურგიაში გამომადგა და პირიქით - სამედიცინო განათლება, ადამიანის ანატომიის ცოდნა ხატვის დროს და ერთმანეთი დადებითად შეავსო. ვხატავ ძირითადად გრაფიკაში, თუმცა ნახატები ზეთის საღებავებითაც არის შექმნილი. ქალბატონები ჩემს ნახატებში იშვიათად არიან, ძირითადად, მამაკაცთა პორტრეტებია, ადამიანის სახე ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია. არ მინდა ვთქვა, რომ სამყაროს ასე ვხედავ, მაგრამ ფაქტია, რომ ეს არის სამყარო, რომელიც ჩემშია, ჩემი მოგონილი ქვეყნითა და გმირებით.
- ისტორიისადმი გამორჩეული დამოკიდებულება გაქვთ, მოგწონთ სიძველეები, ასეთივე ნივთები...
- ზოგიერთი თემისადმი ასოციაციური დამოკიდებულება მაქვს. ბევრ რამეს ვაკავშირებ სუნთან. მაგალითად, ძველი წიგნის სუნი ჩემთვის ყოველთვის შეუცვლელი იქნება. ასევეა ავეჯი თუ სხვა ნივთები. ზოგჯერ ძველი ნივთები უფრო მეტს ''ჰყვებიან'', ვიდრე გაპრიალებული ზედაპირის მქონე. ნივთებისთვის დამატებითი ფუნქციის მინიჭებაც მიყვარს, ყველაფრის სხვა თვალითა და კუთხით დანახვა. მახსოვს, პატარა ვიყავი და ერთმა დოკუმენტურმა ფილმმა ცხოველებსა და მწერებზე ჩემზე დიდი გავლენა მოახდინა. ფილმი მათი თვალითა და ფერებში დანახულ სამყაროზე მოგვითხრობდა. მეგონა, ძაღლი, ხარი, თხა თუ სხვა ცხოველები ისე აღიქვამდნენ სამყაროს, როგორც ჩვენ, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მათი ხედვა სულ სხვაა. თურმე ლამაზ, წინწკლებიან შველს მგელი სულაც არ ხედავს ისე, როგორც ჩვენ. მას შემდეგ ზოგიერთ ამგვარ საკითხზე არ ვიცი კატეგორიული კამათი და შავზე თქმა, რომ შავია, რადგან ხანდახან შავი შავი არ არის (იღიმის).
- ზოგჯერ ჩოხასაც ირგებთ...
- დიახ. ''ჩოხოსნებში'' გაწევრიანებული არ ვარ, უბრალოდ, ჩოხა-ახალუხსა და უძიროებში თავს კარგად ვგრძნობ. საერთოდ, მიყვარს ცხენი, თხილამურები და სნოუბორდი.
დავფრინავ პარაპლანით, შეიძლება, პროფესიონალურ დონეზე არა, მაგრამ დღემდე რამდენჯერმე დამოუკიდებლად ვიფრინე, ინსტრუქტორის გარეშე. საერთოდ, მიყვარს ადრენალინი. მხოლოდ არა ისეთი, რომელიც მოტორს უკავშირდება. მანქანას კი ვატარებ, მაგრამ ბურანის, მოტოციკლის სისწრაფე არ მიზიდავს.
- მაისურზე ვისი პორტრეტია?
- ეს ექვთიმე თაყაიშვილის ძმა, დავითია. მეც არ ვიცოდი, ისე ვიყიდე, შემდეგ მითხრეს ამის შესახებ, ცნობილი ფოტო ყოფილა.
- ულვაშზეც უნდა გკითხოთ, მგონი, უწინ არ ატარებდით. ბევრისგან მსმენია თქვენი სალვადორ დალისთან მსგავსების შესახებ. თქვენ რა შეფასებებს ისმენთ?
- დაწყებული მარსელ პრუსტიდან, ახალგაზრდა სტალინით დამთავრებული, ყველაზე, სალვადორ დალიც ყოფილა და სხვაც, გააჩნია, ვინ როგორ ხედავს. ულვაშს უწინაც გარკვეული პერიოდი ვატარებდი, მაგრამ არა ასე დიდი ხნით, როგორც ახლა. ულვაში... რა ვიცი, მე მომწონს (იღიმის).
- თუ გაქვთ რამე ისეთი ჩანაფიქრი, რომელიც წლების განმავლობაში ვერ განახორციელეთ?
- დიახ, ეს არის ჩემი ხის ფიგურა. თეა ინწკირველი ხატმწერია, ჩემი ყოფილი პაციენტი, მას ბავშვობიდან ვიცნობ. შეკვეთა ჰქონდა, რომელზეც მუშაობის დროს ხელი დაეწვა. ვუმკურნალეთ. შემდეგ მის სახელოსნოში სუფრასთან ვისხედით, როცა გამოიტანა ხის ნაჭერი და მაჩუქა. ''ლეგენდასავით'' მოჰყვა, რომ მისი ოჯახის წევრებს რამდენჯერმე დაუწყიათ იმ ნაჭრით რაღაცის კეთება, მაგრამ ვერავინ მიიყვანა ბოლომდე.
- ''არაჩვეულებრივი გამოფენის'' ქვასთან დაკავშირებული სიუჟეტის მსგავსია...
- ჰო, დაახლოებით ასეა: ''მე ამისგან გავაკეთებ!'' (იღიმის). ხის ნაჭერი დაახლოებით 15 წლის წინ მაჩუქეს, მაშინ რომ ვინმეს ეთქვა, ამ ხნის განმავლობაში ვერ დავასრულებდი, არ დავიჯერებდი, მაგრამ ფაქტია, რომ სამი ფიგურა გამოკვეთილია, თუმცა დღემდე დაუსრულებელი.
- შინ კედლებზე მამის ფერწერული ნამუშევრებიც გაქვთ გამოფენილი...…
- მამა დაახლოებით ჩემს ასაკში იყო, როცა ჩემი ფუნჯებითა და საღებავებით დაიწყო ხატვა. ჩემსავით ბავშვობაში არ უხატია, მაგრამ ჩემზე მეტად მისი ნამუშევრები მომწონს. ალბათ, დადგება იმის დროც, როცა ერთობლივ გამოფენას გავაკეთებთ.
წყარო: reitingi.ge
