გიორგი გოგიშვილი, იგივე გია-ლია - ცოლისგან დაბრიყვებული ბაქარის მამის კადრს მიღმა ცხოვრება

მსახიობი გიორგი გოგიშვილი, იგივე გია-ლია, როგორც მას კოლეგები და მეგობრები ეძახიან, მოზარდმაყურებელთა თეატრის დასის წევრია. ძალიან უყვარს თავისი თეატრი და რაც მთავარია, საქმე, რომელსაც უკვე წლებია, ემსახურება.

არაერთი როლი აქვს შესრულებული როგორც თეატრში, ისე კინოში, მაგრამ ბოლო დროს მასობრივად ცნობილი სერიალით - "ჩემი ცოლის დაქალები" გახდა, ანუ მეტად გაიცნეს. სასაცილო როლი აქვს - ერთი შეხედვით, ცოლისგან დაბრიყვებული ქმარია, ანუ ბაქარის მამა...

- ბევრ სპექტაკლსა და ფილმში გითამაშია, მაგრამ "ჩემი ცოლის დაქალებში" რაც გამოჩნდი, უფრო პოპულარული გახდი, არა?
- სერიალში მონაწილე ყველა მსახიობი ამ ეტაპს გადის, - იმაზე პოპულარული ხდება, ვიდრე მანამდე ყოფილა. მერე თეატრიც კარგად "გყიდის". თეატრში შექსპირიც ნათამაშევი მაქვს, გოგოლიც, ჩეხოვიც, დიდი და ბევრი სერიოზული როლი, მაგრამ სერიალით მცნობენ მაინც.
რუსეთში ოთხ ფილმში გადამიღეს და აქ რუსი ტურისტები თუ სადმე თვალს მომკრავენ ხოლმე, მაჩერებენ, მესალმებიან და ჩემთან სურათს იღებენ.
"ჩემი ცოლის დაქალებში" ბონდო ვარ, ნუნუკას ქმარი, მაგრამ ყველა ბაქარის მამად მიცნობს. ერთი მხრივ, კარგია, მსახიობს და ჩვენს პროფესიას სჭირდება ეს, რომ ადამიანები გცნობდნენ... რას ვიზამთ, ხან ბაქარის მამა ვიქნები და ხან რომელიღაც რეკლამის გმირი...

სულ იმაზე მეცინება, ბევრი წლის წინ, ''თელასის'' რეკლამაში, ერთ-ერთი პირველი რეკლამა იყო, მე და თიკა ლაღიძე გადაგვიღეს, თან იმ პერიოდში ძალიან მაგარ სპექტაკლებში ვთამაშობდი, მაგრამ ჩემ დანახვაზე, ყველას მაინც თელასის ის რეკლამა ახსენდებოდა. მაშინ ვბრაზდებოდი, მაგრამ ახლა უკვე შევეჩვიე.

- შენი პერსონაჟი - ბონდო თავიდან ქუდს არ იშორებს და ცოლის მიერ დამორჩილებული კაცია და შესაბამისად, ცოტას ლაპარაკობს...
- არც ასეა საქმე (იცინის)... ისე, ჩემი იდეა იყო, რომ ბონდოს რაც შეიძლება ცოტა ტექსტი ჰქონოდა, რაც რეჟისორთანაც შევათანხმე. მოკლედ, არც ისე დაჩაგრული კაცია, უბრალოდ, ჩასიძებულია, მაგრამ იმ ოჯახში ტრადიციულად ყველა კაცი ჩასიძებულია, ეს მოსდევთ. სიმამრთან კარგად არის, თავისთვის ბუჩუნობს, ცოლის ყვირილიც უკაცრავად და "ფეხებზე ჰკიდია", ჭამს და სვამს, დასალევი სულ აქვს, ლოთი არ არის, მაგრამ სიმამრთან თავისთვის უჭახუნებს. მოკლედ, კომფორტი აქვს, რაც სჭირდება, არც შვილების საქმეში ერევა, რატომ უნდა ჩაერიოს?! ასეთი ბუნების კაცია. რომ ჩაერიოს, მერე ცოლი შეჭამს, შენ მოაყვანინე ბაქარს თამუნაო. თუმცა პრეტენზიები რაღაცებზე მაინც აქვს. შემდეგ სეზონში თუ ცოტას გაბლატავდება, კარგი და სასაცილოც იქნება. მაგრამ ცოლი მაინც ჩაადუმებს. ასე რომ, იუმორი კარგია, მაგრამ ბევრი არ ვარგა...
თან, ბონდო მეტისმეტად რომ გაბლატავდეს, ქეთი ჩხეიძის პერსონაჟი, ნუნუკა ფუნქციას დაკარგავს, რაც არც მაყურებელს უნდა, არც მე და არც არავის.

- როგორია ქეთი ჩხეიძის პარტნიორობა?
- კარგია, სამწუხაროდ, იმის დრო არ გვრჩება, რომ ცხოვრებაში ვიახლობლოთ, მაგრამ გეტყვით, რომ ფანტასტიკური ადამიანია და ასეთივე მსახიობი.

- ბაქარის როლის (შენი ეკრანული შვილი) შემსრულებელზე ბუბა მათნაძეზე რას იტყვი?
- უნიჭიერესი, კონცენტრირებული ბიჭია...
ქეთი ჩხეიძეს და საერთოდ, ყველას ვეუბნები, სულ ვხუმრობ: პარტნიორში გამიმართლა, ნუნუკას არ მოხსნიან და მეც სერიალში
სულ ვიქნები-მეთქი.

- მოკლედ, როგორც ბაქარის მამას ისე გიცნობენ, ხომ?
- ბუნებრივია, როცა პერსონაჟი ძლიერია, ხაზი მისი მიმართულებით ასეთივეა და დიდიც. თუმცა ბონდო ტიპაჟურად, სერიალს თავის ფერს, "მაზოკს" აძლევს, რომელიც შიგადაშიგ უნდა გამოჩნდეს, მაგრამ ის მაინც ბაქარის მამა უნდა იყოს.

მის შვილს უყვარს ის გოგო და ჩემი აზრით, არც უნდა შეუშალონ ხელი, ბონდოც ასე თვლის და მეც. ცოლის ხელში ბაქარი და ის გოგო უფრო ეცოდება, ვიდრე - ცოლი. თამუნა ნუნუკას რძალი რომ გახდეს, ალბათ შეჭამს, დაღეჭავს...

- გიორგი, მეტსახელად გია-ლიას გეძახიან, უმრავლესობა ასე გიცნობს. ვინ შეგარქვა ეს სახელი?
- ქუთაისიდან თბილისში რომ ჩამოვედი და რუსთველზე, ''თეატრალურ სარდაფს'' ვაშენებდით, ლევან წულაძე გიაიას მეძახდა. იმ პერიოდში თან სულ ლიას ვიფიცებოდი, ვინ არის ეს ლიაო, - მეკითხებოდნენ. ჩემი დაა-მეთქი ვპასუხობდი, ჰოდა, იმის მერე გია-ლია შემარქვეს და შემრჩა. ახლაც ბევრს "ორი ადამიანი" ვგონივარ. ჭოლა ახალი დანიშნული იყო მარჯანიშვილის თეატრში, მივედი და დაცვას ვუთხარი, - ბატონ ლევანს გადაეცით, გია-ლიაა მოსული და გელოდებათ-თქო. იმ კაცმაც გადაურეკა და უთხრა, - გიაა მოსული და ლია ახლავსო. ბატონმა ლევანმა უთხრა, ორივე შემოუშვიო... მოკლედ, ამ სახელს რომ იგებენ, იბნევიან.

- როგორც ვიცი, წლებია, მოზარდმაყურებელთა თეატრის მსახიობი ხარ და მაქსიმალურად დატვირთული. რა არის ეს თეატრი შენთვის?
- კი, ბატონო, 1994 წლიდან მოზარდ მაყურებელთა თეატრის დასის წევრი ვარ. ახლაც თითქმის ყველა სპექტაკლში ვარ დაკავებული. უკვე იმდენი როლი მაქვს თეატრსა და კინოში ნათამაშევი, რომ ერთმანეთში მერევა...
თავდაპირველად თეატრში მე და დუტა ერთად მივედით. ეს ის პერიოდი იყო, "თეატრალურ სარდაფს" რომ ვაშენებდით. ლევანმა გვითხრა, სახელმწიფო თეატრებში უნდა იმუშავოთ, რომ მსახიობები გახდეთ, კერძო თეატრებში იმ დისციპლინას, რაც მსახიობისთვის აუცილებელია, ვერ მიეჩვევითო. ჰოდა, იმის მერე მოზარდმაყურებელთა თეატრში ვარ და აქედან წასვლას არც ვაპირებ.
დუტა 10 წელი კი იყო შტატში და მერე "სარდაფი" რომ დაიქოქა, იქ წავიდა...

- თუმცა, როგორც ვიცი, "სარდაფშიც" არაერთი როლი გაქვს ნათამაშევი...
- კი, ნათამაშევი მაქვს სპექტაკლებში - "ეტსეთერა", "ცხვირი", "სამგროშიანი", "ფიგარო", მაგრამ სულ აქ ვიყავი და არსად წასვლას არ ვაპირებ, მიყვარს ეს თეატრი.

- მოდი, ვილაპარაკოთ შენს პედაგოგზე, რეჟისორზე, მეგობარზე ლევან წულაძეზე.
- ბატონ ლევანს ჩემს ცხოვრებაში დიდი ადგილი უჭირავს და საერთოდ, მის ოჯახს, მათთან ვცხოვრობდი. ჭოლას დედას, თინა დეიდას, დედას ვეძახდი. ბევრი ჩემნაირი ადამიანი ჰყავს გამოზრდილი. ლამის ოთხი წელი მზრდიდა, ხომ ვამბობ, მათთან ვცხოვრობდი. მაჭმევდა, მასმევდა და მიფარებდა.

- როგორ მოხვდი მათთან?
- ბატონი ლევანის ჯგუფში ვითვლებოდი. ქუთაისიდან ვიყავი, აქ ბინა არ მქონდა და წაგვიყვანა თავისთან სტუდენტები. მარტო მე კი არა, მათთან ცხოვრობდა ბესო ბარათაშვილი და ბევრი, ბევრი, რომლებიც ლევანის ოჯახთან დავალებულები ვართ. ის ჩემი უფროსი მეგობარიც არის, პედაგოგიც. თუ რაიმე პრობლემა მაქვს და მარტო ვერ ვწყვეტ, ერთადერთი ადამიანი, თბილისში, ვისთანაც მივდივარ, ეს ჭოლაა. უგანათლებულესი, უნიჭიერესი და უმაგრესია.

- მას თავისი ცხოვრების წესი აქვს...
- კი, სულ კითხულობს, ფიქრობს, მანქანა არ აქვს, ფეხით დადის იმის გამო, რომ იფიქროს. თან, სულ საქმეზე ფიქრობს და იმ დროს არ უნდა დაელაპარაკო, რომ აზრი არ გაუწყდეს. მერე აზრებისთვის თავის მოყრა ძნელია. რეპეტიციის გამო მობილური ტელეფონიც არ აქვს, რომ მუშაობისას, ზარზე პასუხისას, ფიქრი არ გაუწყდეს. ვეღარ მივა იმ ეტაპამდე, სადაც იყო. თავისი ცხოვრების სტილით სახვანაირი კაცია, გამორჩეული, როგორც ყველა უნიჭიერესი ადამიანი, თავისი სამყარო აქვს და სულ ფიქრსა და კითხვაშია ჩაძირული...

- სამომავლოდ რა გეგმები გაქვს?
- უკრაინელებთან მოვრჩი კინოგადღებას, ასევე რეზო ესაძესთანაც. კიდევ რუსები იყვნენ ორჯერ ჩამოსულები და ორი-სამჯერ ქასტინგი გამატარეს, სექტემბერში ვლადიკავკაზში რაღაც პროექტი იწყება, ერთ-ერთ მთავარ როლზეა ლაპარაკი, ოღონდ, ჯერ არ ვიცი, გადაწყვეტილი არ არის. ერთ კვირაში გაირკვევა.
დანარჩენი ვთამაშობ სპეტაკლებს, ახლა გორში მოზარდმაყურებელთა თეატრი ფესტივალზე მიემგზავრება და მეც მივდივარ. კიდევ რაღაც გეგმები მაქვს ფილმებთან და სერიალებთან დაკავშირებით და ვნახოთ.

- ასე რომ, ამ ქუთაისელ კაცს დედაქალაქში გაგიმართლა, ხომ?
- რაღა ქუთაისელი ვარ, - 48 წლის გავხდი, თბილისში 20 წლისა ჩამოვედი. გამოდის, 28 წელი აქეთ ვარ. აღარც ქუთაისელი ვარ და თბილისელი ხომ ვერ გავხდები ვერასდროს. მიმაჩნია, რომ ქუთაისელი ქუთაისელი უნდა იყოს...
წყარო: ambebi.ge