სუხიშვილების სოლისტი ეგვიპტურ შოუზე - „ურთულესია, მეუღლე ამდენ ხანს გასტროლზე გაუშვა...“
1 567 ნახვა
სუხიშვილების ეგვიპტურმა შოუმ კიდევ ერთხელ დაამტკიცა, რა განძს ფლობს საქართველო ამ ანსამბლის სახით. პირამიდებთან მათ საათნახევრიან გამოსვლას 5000-მდე მაყურებელმა ადევნა თვალი, ვინც უშუალოდ შოუს ესწრებოდა. გარდა ამისა, გამოსვლა ღია ეთერში ორმა არაბულმა არხმა გადასცა, რომელთა აუდიტორია მილიარდამდე ადამიანია.
კარვამდე, სადაც მოცეკვავეებს უნდა გამოეცვალათ, სცენიდან არცთუ დიდი მანძილი იყო, ამის მიუხედავად, შოუს დასრულების შემდეგ მოცეკვავეებს იქ გავლა გაუჭირდათ, რადგან ხალხი მათთან ფოტოების გადაღებას ლამობდა. ამ შოუს შესახებ დოკუმენტური ფილმიც მზადდება.
სუხიშვილების სოლისტ ნინო ჯოხაძეს მიღებულ შთაბეჭდილებებზე ვესაუბრეთ.
- ეს შოუ საქართველოს ელჩის დამსახურებით განხორციელდა და მანვე გაუწია ორგანიზება. გასტროლი მართლაც არაჩვეულებრივ ადგილას გვქონდა და პირამიდების წინ სუხიშვილები კიდევ უფრო დიდი საოცრება გახდა, ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია (იღიმის). ყველაზე კარგი ისაა, რომ ორი არაბული არხის ღია ეთერში გადაიცემოდა ჩვენი კონცერტი, ჩვენს კულტურას მილიარდამდე ადამიანი უყურებდა. მთელმა არაბულმა სამყარომ ნახა სუხიშვილების კონცერტი.
როცა გავიგეთ, რომ პირამიდების წინ უნდა გვეცეკვა, ძალიან გაგვიხარდა, რადგან მსოფლიოში ერთ-ერთი პრესტიჟული და საუკეთესო ადგილია. ყველას არ აქვს შესაძლებლობა, რომ კონცერტი იქ გამართოს. ჩვენთვის, რასაკვირველია, ძალიან სასიხარულო, მაგრამ იმავდროულად ურთულესი გასტროლი იყო, რაც კი აქამდე გვქონია.
- მაყურებელი როგორ შეგხვდათ?
- ძალიან თბილად მიგვიღეს. იყო 5000-მდე მაყურებელი. კარვამდე, რომელიც სცენასთან ახლოს მდებარეობდა, საათ-ნახევარი მივდიოდით. ყველას უნდოდა ჩვენთან ფოტოების გადაღება. არადა, ძალიან ცხელოდა, განსაკუთრებით, ჩვენს კოსტიუმებში.
- რა პროგრამა წარადგინეთ?
- შერეული პროგრამა, ძველი და ახალი ცეკვები, 18-მდე ცეკვა შევასრულეთ საათ-ნახევრის განმავლობაში. ყველას უდიდესი ოვაციებით ხვდებოდნენ.
- აღნიშნე, რომ რთული გასტროლი იყო.
- პირველ რიგში, გზის გამო. შარმ-ელ-შეიხში ჩავფრინდით, შემდეგ რვასაათიანი გზა იყო ავტობუსით კაირომდე. პირველივე დღეს დაიწყეს სცენის აწყობა, განათების დაყენება, რეპეტიციას დილის ექვს საათზე მოვრჩით, სხვათა შორის, ულამაზესი იყო გამთენიისას პირამიდების ნახვა, თუმცა ღამე ძალიან ციოდა. მეორე დღეს კონცერტი გვქონდა და ღამის გათენება არ იყო სასურველი, თუმცა ცოტა გამოძინება მაინც მოვახერხეთ.
- მილიარდიანი აუდიტორია თავისებური ფსიქოლოგიური წნეხი არ იყო?
- ამას მიჩვეულები ვართ, პირიქით, ძალიან სასიამოვნო და საამაყო იყო. ძალიან ბედნიერები ვიყავით იქ ცეკვისას, თუმცა იყო ტექნიკური სირთულეები. აწყობილ სცენაზე იყო გაფენილი ხალიჩა, რომელზეც ფეხი სრიალებდა. გვიწევს ხოლმე ხანდახან ხალიჩაზე ცეკვა და ფეხი ყოველთვის სრიალებს. თანაც, თავად ის ხალიჩაც მოძრაობდა. ამ მხრივაც რთული იყო, ასევე კარვებამდე გამოსაცვლელად სანამ მივრბოდით, პატარა კენჭები ფეხებში გვერჭობოდა, კარავში კი სასწაული სიცხე იყო. ჩქარა უნდა გადაგვეცვა და სიცხის გამო კოსტიუმებს ძლივს ვიხდიდით. მაგრამ საბოლოოდ შედეგი ყველაზე სასიამოვნო იყო.
კიდევ ერთ დეტალს გეტყვით - ცეკვა აეროპორტიდან დავიწყეთ.
- როგორ?
- ბევრი ტელევიზია დაგვხვდა, თვითმფრინავის კუდში გამოვიცვალეთ. სწრაფად უნდა ჩაგვეცვა, მაკიაჟიც მოგვესწრო, რადგან თვითმფრინავი უკვე ჯდებოდა. სარეკლამოდ ტელევიზიებისთვის ცეკვა უნდა შეგვესრულებინა. აეროპორტში კოსტიუმებით რომ გამოვჩნდით, უამრავმა ადამიანმა მოისურვა ფოტოების გადაღება. იქ `ჯუთა~ შევასრულეთ.
- ილიკოს და ნინოს რეაქციებზეც გვითხარი.
- ძალიან ამაყები იყვნენ. ნინო აგვარებდა ყველა დეტალს, განათებიდან დაწყებული. სამჯერ წაეშალათ ჩაწერილი განათება და ცოცხლად მიდიოდა განათება, რაც ასევე ურთულესი იყო. წარმოიდგინეთ, რა ბედნიერები იყვნენ, როცა ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.
- ეგვიპტეში აქამდეც ყოფილხართ?
- მე მალდივებზე ვიყავი და ეგვიპტის გასტროლზე არ ვყოფილვარ, სამი წლის წინ იყო კონცერტი თეატრში, მაგრამ არასდროს გაგვიმართავს კონცერტი პირამიდების წინ, არა მხოლოდ ჩვენ, არამედ საერთოდ არავის. ეს გახლდათ უპრეცედენტო შემთხვევა. ისეთი მისტიკური ენერგეტიკა იყო,… კონცერტის დაწყებამდე პირამიდები გაანათეს, ეგვიპტის ისტორიას ჰყვებოდნენ...
- როგორი კომპლიმენტები მიიღეთ?
- ზოგმა იცოდა საქართველოს შესახებ, ზოგმა - არა. სხვათა შორის, იმას კი არ ამბობდნენ, ქართული ცეკვა რა ყოფილაო, არამედ - ქართველები ვინ ყოფილხართო, რადგან ჩვენი ცეკვების საშუალებით პირდაპირ ხედავენ საქართველოს კულტურას, ადათ-წესებს. ეს გასტროლი ყველაფრისგან განსხვავებული და შთამბეჭდავი იყო.
- საინტერესო იქნება მსოფლიოს სხვა ღირსშესანიშნაობებთან კონცერტებიც.
- ჯერჯერობით არაფერი იგეგმება, მაგრამ არ არის გამორიცხული, რომ აქედან დაიბადოს სხვა ქვეყნებში გამოსვლის იდეაც.
- ბოლოს სად იყავით?
- უკრაინაში თვე-ნახევრის განმავლობაში 40-მდე კონცერტი გავმართეთ, ყოველდღე ახალ ქალაქში გადავდიოდით.
- ჯანმრთელობას არ ვნებს?
- არა (იღიმის), გამოყვანილი ჯიში გვაქვს და იმუნიტეტი გამოვიმუშავეთ. თავიდან ყველა მოცეკვავეს უჭირს, მერე ყველაფერს უძლებ, სიცხეს, სიცივეს. მართლაც ყველანაირ პირობებში შეგვიძლია ცეკვა. მაგალითად, ავსტრალიაში ხალხი საცურაო კოსტიუმებში იყო, ჩვენ კი საცეკვაო კოსტიუმებში გამოწყობილები ქვიშაზე ვცეკვავდით. ზუსტად არ მახსოვს, რომელ ქვეყანაში მოხდა, მე მაშინ არ ვიყავი ანსამბლის წევრი, ერთ-ერთ გასტროლზე სცენა ჩაინგრა, მაყურებელი დადგა სცენის ქვეშ, ხელით დაიჭირეს და ასე გააგრძელეს კონცერტი.
- ნინო, ადრე, როცა პატარა არ გყავდა, ალბათ, უფრო ადვილი იყო გასტროლებზე გამგზავრება.
- ლუკა ორი წლისაა. რომ ვეუბნები, დედიკო, სამსახურში მივდივარ და ბევრ რამეს მოგიტან-მეთქი, მპასუხობს, აღარ მინდა, მე დედიკო მინდაო. ვისაც შვილები გვყავს, გასტრო-ლებზე გრძნობებს ვთიშავთ. პირველად გასტროლზე რომ წავედი, ლუკა 8 თვის იყო. ერთი კვირით გავემგზავრე და ძალიან გამიჭირდა, მერე შევეჩვიე. ტელევიზორში თუ თვალი მოჰკრა ქართულ ცეკვებს, ზის და უყურებს (იღიმის).
- გინდა, მოცეკვავე იყოს?
- ბიჭისთვის ძალიან რთულია. გოგონები ალბათ იმის მესამედს ვაკეთებთ, ფიზიკურ დატვირთვას ვგულისხმობ, რასაც ბიჭები. ორსულად ვიყავი, როცა პირველად ვნახე სუხიშვილების კონცერტი, როგორც მაყურებელმა. პირველად 14 წლისამ ვიცეკვე ნინო რამიშვილის იუბილეზე. მას შემდეგ სულ სცენაზე ვარ. ორსული კონცერტს რომ ვუყურებდი, ისეთ შოკში ვიყავი, მუცელში ბავშვიც დარბოდა, ვყვიროდი, ვკიოდი, ხალხი გაოცებული მიყურებდა. კულისებში რომ ავვარდი, ბიჭებს ვუყვიროდი, თქვენ გმირები ყოფილხართ-მეთქი. იფიქრეს, ორსულობაში ცოტა გაუბერაო (იცინის).
- მეუღლე როგორ უძლებს შენს ხანგრძლივ გასტროლებს?
- გიორგის ერთი მედალი ეკუთვნის ამ გაძლებისთვის (იცინის). სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ისიც მიჩვეულია. მისი მადლობელი ვარ. ურთულესია, მეუღლე ამდენ ხანს გასტროლზე გაუშვა. არ ვიცი, მე რას ვიზამდი, ალბათ, გავუშვებდი, მაგრამ მაინც ძალიან ძნელი იქნებოდა. ყველა დაბრუნებაზე მგონია, რომ თავიდან ვთხოვდები (იღიმის). მეორე მხრივ, ვფიქრობ, ცოტა ხნით განშორება ყველა ცოლ-ქმრის ცხოვრებაშია საჭირო. ასმაგად აფასებ ამ გრძნობას. როცა ის ადამიანი გაკლდება, ხვდები, რამდენად კარგია მასთან ცხოვრება. დიდი ხნით არა, მაგრამ ცოტა ხნით ნამდვილად ღირს დაშორება (იცინის).
წყარო: reitingi.ge
კარვამდე, სადაც მოცეკვავეებს უნდა გამოეცვალათ, სცენიდან არცთუ დიდი მანძილი იყო, ამის მიუხედავად, შოუს დასრულების შემდეგ მოცეკვავეებს იქ გავლა გაუჭირდათ, რადგან ხალხი მათთან ფოტოების გადაღებას ლამობდა. ამ შოუს შესახებ დოკუმენტური ფილმიც მზადდება.
სუხიშვილების სოლისტ ნინო ჯოხაძეს მიღებულ შთაბეჭდილებებზე ვესაუბრეთ.
- ეს შოუ საქართველოს ელჩის დამსახურებით განხორციელდა და მანვე გაუწია ორგანიზება. გასტროლი მართლაც არაჩვეულებრივ ადგილას გვქონდა და პირამიდების წინ სუხიშვილები კიდევ უფრო დიდი საოცრება გახდა, ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია (იღიმის). ყველაზე კარგი ისაა, რომ ორი არაბული არხის ღია ეთერში გადაიცემოდა ჩვენი კონცერტი, ჩვენს კულტურას მილიარდამდე ადამიანი უყურებდა. მთელმა არაბულმა სამყარომ ნახა სუხიშვილების კონცერტი.
როცა გავიგეთ, რომ პირამიდების წინ უნდა გვეცეკვა, ძალიან გაგვიხარდა, რადგან მსოფლიოში ერთ-ერთი პრესტიჟული და საუკეთესო ადგილია. ყველას არ აქვს შესაძლებლობა, რომ კონცერტი იქ გამართოს. ჩვენთვის, რასაკვირველია, ძალიან სასიხარულო, მაგრამ იმავდროულად ურთულესი გასტროლი იყო, რაც კი აქამდე გვქონია.
- მაყურებელი როგორ შეგხვდათ?
- ძალიან თბილად მიგვიღეს. იყო 5000-მდე მაყურებელი. კარვამდე, რომელიც სცენასთან ახლოს მდებარეობდა, საათ-ნახევარი მივდიოდით. ყველას უნდოდა ჩვენთან ფოტოების გადაღება. არადა, ძალიან ცხელოდა, განსაკუთრებით, ჩვენს კოსტიუმებში.
- რა პროგრამა წარადგინეთ?
- შერეული პროგრამა, ძველი და ახალი ცეკვები, 18-მდე ცეკვა შევასრულეთ საათ-ნახევრის განმავლობაში. ყველას უდიდესი ოვაციებით ხვდებოდნენ.
- აღნიშნე, რომ რთული გასტროლი იყო.
- პირველ რიგში, გზის გამო. შარმ-ელ-შეიხში ჩავფრინდით, შემდეგ რვასაათიანი გზა იყო ავტობუსით კაირომდე. პირველივე დღეს დაიწყეს სცენის აწყობა, განათების დაყენება, რეპეტიციას დილის ექვს საათზე მოვრჩით, სხვათა შორის, ულამაზესი იყო გამთენიისას პირამიდების ნახვა, თუმცა ღამე ძალიან ციოდა. მეორე დღეს კონცერტი გვქონდა და ღამის გათენება არ იყო სასურველი, თუმცა ცოტა გამოძინება მაინც მოვახერხეთ.
- მილიარდიანი აუდიტორია თავისებური ფსიქოლოგიური წნეხი არ იყო?
- ამას მიჩვეულები ვართ, პირიქით, ძალიან სასიამოვნო და საამაყო იყო. ძალიან ბედნიერები ვიყავით იქ ცეკვისას, თუმცა იყო ტექნიკური სირთულეები. აწყობილ სცენაზე იყო გაფენილი ხალიჩა, რომელზეც ფეხი სრიალებდა. გვიწევს ხოლმე ხანდახან ხალიჩაზე ცეკვა და ფეხი ყოველთვის სრიალებს. თანაც, თავად ის ხალიჩაც მოძრაობდა. ამ მხრივაც რთული იყო, ასევე კარვებამდე გამოსაცვლელად სანამ მივრბოდით, პატარა კენჭები ფეხებში გვერჭობოდა, კარავში კი სასწაული სიცხე იყო. ჩქარა უნდა გადაგვეცვა და სიცხის გამო კოსტიუმებს ძლივს ვიხდიდით. მაგრამ საბოლოოდ შედეგი ყველაზე სასიამოვნო იყო.
კიდევ ერთ დეტალს გეტყვით - ცეკვა აეროპორტიდან დავიწყეთ.
- როგორ?
- ბევრი ტელევიზია დაგვხვდა, თვითმფრინავის კუდში გამოვიცვალეთ. სწრაფად უნდა ჩაგვეცვა, მაკიაჟიც მოგვესწრო, რადგან თვითმფრინავი უკვე ჯდებოდა. სარეკლამოდ ტელევიზიებისთვის ცეკვა უნდა შეგვესრულებინა. აეროპორტში კოსტიუმებით რომ გამოვჩნდით, უამრავმა ადამიანმა მოისურვა ფოტოების გადაღება. იქ `ჯუთა~ შევასრულეთ.
- ილიკოს და ნინოს რეაქციებზეც გვითხარი.
- ძალიან ამაყები იყვნენ. ნინო აგვარებდა ყველა დეტალს, განათებიდან დაწყებული. სამჯერ წაეშალათ ჩაწერილი განათება და ცოცხლად მიდიოდა განათება, რაც ასევე ურთულესი იყო. წარმოიდგინეთ, რა ბედნიერები იყვნენ, როცა ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.
- ეგვიპტეში აქამდეც ყოფილხართ?
- მე მალდივებზე ვიყავი და ეგვიპტის გასტროლზე არ ვყოფილვარ, სამი წლის წინ იყო კონცერტი თეატრში, მაგრამ არასდროს გაგვიმართავს კონცერტი პირამიდების წინ, არა მხოლოდ ჩვენ, არამედ საერთოდ არავის. ეს გახლდათ უპრეცედენტო შემთხვევა. ისეთი მისტიკური ენერგეტიკა იყო,… კონცერტის დაწყებამდე პირამიდები გაანათეს, ეგვიპტის ისტორიას ჰყვებოდნენ...
- როგორი კომპლიმენტები მიიღეთ?
- ზოგმა იცოდა საქართველოს შესახებ, ზოგმა - არა. სხვათა შორის, იმას კი არ ამბობდნენ, ქართული ცეკვა რა ყოფილაო, არამედ - ქართველები ვინ ყოფილხართო, რადგან ჩვენი ცეკვების საშუალებით პირდაპირ ხედავენ საქართველოს კულტურას, ადათ-წესებს. ეს გასტროლი ყველაფრისგან განსხვავებული და შთამბეჭდავი იყო.
- საინტერესო იქნება მსოფლიოს სხვა ღირსშესანიშნაობებთან კონცერტებიც.
- ჯერჯერობით არაფერი იგეგმება, მაგრამ არ არის გამორიცხული, რომ აქედან დაიბადოს სხვა ქვეყნებში გამოსვლის იდეაც.
- ბოლოს სად იყავით?
- უკრაინაში თვე-ნახევრის განმავლობაში 40-მდე კონცერტი გავმართეთ, ყოველდღე ახალ ქალაქში გადავდიოდით.
- ჯანმრთელობას არ ვნებს?
- არა (იღიმის), გამოყვანილი ჯიში გვაქვს და იმუნიტეტი გამოვიმუშავეთ. თავიდან ყველა მოცეკვავეს უჭირს, მერე ყველაფერს უძლებ, სიცხეს, სიცივეს. მართლაც ყველანაირ პირობებში შეგვიძლია ცეკვა. მაგალითად, ავსტრალიაში ხალხი საცურაო კოსტიუმებში იყო, ჩვენ კი საცეკვაო კოსტიუმებში გამოწყობილები ქვიშაზე ვცეკვავდით. ზუსტად არ მახსოვს, რომელ ქვეყანაში მოხდა, მე მაშინ არ ვიყავი ანსამბლის წევრი, ერთ-ერთ გასტროლზე სცენა ჩაინგრა, მაყურებელი დადგა სცენის ქვეშ, ხელით დაიჭირეს და ასე გააგრძელეს კონცერტი.
- ნინო, ადრე, როცა პატარა არ გყავდა, ალბათ, უფრო ადვილი იყო გასტროლებზე გამგზავრება.
- ლუკა ორი წლისაა. რომ ვეუბნები, დედიკო, სამსახურში მივდივარ და ბევრ რამეს მოგიტან-მეთქი, მპასუხობს, აღარ მინდა, მე დედიკო მინდაო. ვისაც შვილები გვყავს, გასტრო-ლებზე გრძნობებს ვთიშავთ. პირველად გასტროლზე რომ წავედი, ლუკა 8 თვის იყო. ერთი კვირით გავემგზავრე და ძალიან გამიჭირდა, მერე შევეჩვიე. ტელევიზორში თუ თვალი მოჰკრა ქართულ ცეკვებს, ზის და უყურებს (იღიმის).
- გინდა, მოცეკვავე იყოს?
- ბიჭისთვის ძალიან რთულია. გოგონები ალბათ იმის მესამედს ვაკეთებთ, ფიზიკურ დატვირთვას ვგულისხმობ, რასაც ბიჭები. ორსულად ვიყავი, როცა პირველად ვნახე სუხიშვილების კონცერტი, როგორც მაყურებელმა. პირველად 14 წლისამ ვიცეკვე ნინო რამიშვილის იუბილეზე. მას შემდეგ სულ სცენაზე ვარ. ორსული კონცერტს რომ ვუყურებდი, ისეთ შოკში ვიყავი, მუცელში ბავშვიც დარბოდა, ვყვიროდი, ვკიოდი, ხალხი გაოცებული მიყურებდა. კულისებში რომ ავვარდი, ბიჭებს ვუყვიროდი, თქვენ გმირები ყოფილხართ-მეთქი. იფიქრეს, ორსულობაში ცოტა გაუბერაო (იცინის).
- მეუღლე როგორ უძლებს შენს ხანგრძლივ გასტროლებს?
- გიორგის ერთი მედალი ეკუთვნის ამ გაძლებისთვის (იცინის). სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ისიც მიჩვეულია. მისი მადლობელი ვარ. ურთულესია, მეუღლე ამდენ ხანს გასტროლზე გაუშვა. არ ვიცი, მე რას ვიზამდი, ალბათ, გავუშვებდი, მაგრამ მაინც ძალიან ძნელი იქნებოდა. ყველა დაბრუნებაზე მგონია, რომ თავიდან ვთხოვდები (იღიმის). მეორე მხრივ, ვფიქრობ, ცოტა ხნით განშორება ყველა ცოლ-ქმრის ცხოვრებაშია საჭირო. ასმაგად აფასებ ამ გრძნობას. როცა ის ადამიანი გაკლდება, ხვდები, რამდენად კარგია მასთან ცხოვრება. დიდი ხნით არა, მაგრამ ცოტა ხნით ნამდვილად ღირს დაშორება (იცინის).
წყარო: reitingi.ge
