მძინარე მზეთუნახავი (1)

ჩვეულებრივი ცხოვრება მქონდა, ბედნიერი კარგი ოჯახი მყავდა, სანამ მე არ შევცვალე ყველაფერი. 16წლის გოგოს რა შეიძლება უნდოდეს?! გართობა, ბიჭები, ბედნიერება. არაფრით განვსხვავდებოდი სხვებისგან სანამ ის არ დამემართა რაც მილიონში ერთს არ ემართებოდა.
-საყვარელო გაგვიანდება!-დედაჩემი ლოყაზე მკოცნიდა, ესე მაღვიძებდა ყოველ დილას, იმ დღეს საშინლად დაღლილმა გავიღვიძე.
-ყავა გამიკეთე რა..-ვანაში შევბაჯბაჯდი, ჩავიცვი ყავა დავლიე და სკოლაში წავედი. ყოველთვის ბოლო მერხზე ვიჯექი, ყურსასმენები მეკეთა და რვეულში რაღაცეებს ვჯღაპნიდი.
-ლანა??-თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა, გიჟივიტ ვამთქნარებდი.
-დიახ, მას?
-გაკვეთილი.-ფეხზე წამოვდექი, თავბრუს ხვევა ვიგრძენი საშინლად მეძინებოდა. სკამზე დავჯექი.-რა გჭირს?
-არ.. არშემიძლია..-არ შემიძლია თორე ვიცოდი რა.
-წყალი მოუტანეთ!
-მე..მეძინება..-მახსოვს როგორ დავდევი ჩანთანზე თავი და იქვე ძალიან ძალიან ღრმად ჩამეძინა, იმდენად ღრმად მეძინა სიზმრებსაც ვერ ვხედავდი, თითქოს გავითიშე.

-გამარჯობათ, თქვენ ლანა ივანოვნას მშობლები ბრძანდებით?
-დიახ..
-წამობრძანდით თუ შეიძლება.-ექიმმა, მშობლები კაბინეტში შეიყვანა, სახეზე ეტყობოდა ყველაფერი გაოცება,შიში..-დაბრძანდით.. მე მამუკა გელაძე გახლავართ, ორი დღეა რაც ჩამოვფრინდი საქართველოში დამირეკეს და პაციენტზე შემატყობინეს..
-არავინ, არაფერს არ გვეუბნება ვერავინ ვერ გაიგო ვერაფერი კომაშია რა ჭირს რამე პასუხი გვითხარით!-მაიას ცრემლები მოდიოდა.
-პაცენტი როგორც გავიგეთ მამით უკრაინელია დედით ქართველი, ბატონო ალექსანდრე თქვენთან რამოდენიმე კითხვა..
-გისმენთ.
- და ან ძმა გყაავთ?
-არა.
-მშობლები??
-გარდაიცვალნენ.
-შეიძლება ვიკითხო როგორ?
-მამა ომის დროს დედა ინსულტით.-ექიმი ჩაფიქრდა, ფიქრობდა როგორ აეხსნა ეს ყველაფერი.
-ლანას.. ჩვენ მთელი სხეული გამოვიკვლიეთ, თავის ტვინი გადავუღეთ ყველაფერი! დაავადება მილიონში ერთს ემართება, საქართველოში მსგავსი შემთხვევა არაა დაფიქსირებული. შტატებში ყოფნის დროს ერთი შემთხვევა ვნახე მხოლოდ.. დაავადება არ იკურნება, მაგრამ წამლებით შეიძლევა ყველაფერი ნორმაში ჩავსვათ.
-რახდება გაგვაგებინეთ!-ალექსანდრემ ვეღარ მოითმინდა და იყვირა.
-დაავადებას ლეთარგიული ძილი ჰქვია.
-ეს რასნიშნავს?
-პაციენტს ეხლა უბრალოდ სძინავს..
-ძინავს? 11დღეა რაც ძინავს!
-ვიცი, ციკლი თვეში ერთხელ ან შეიძლება ორჯერაც განმეორდეს, მას უბრალოდ სძინავს და მისი გაღვიძება თითქმის შეუძლებელია..- შოკში იყვნენ,უბრალოდ უსმენდნენ და ვერ ლაპარაკობდნენ ეს რაღაც დაუჯერებელი იყო.

გაბრუებული ვიყავი, თვალების გახელას ვცდილობდი, ისე ვიყავი როგორც თქვენ შუადღეს, გამოიძინებთ და შემდეგ აზრზე მოსვლას,რომ ცდილობთ ნახევარი საათი.
-ლანა?!-ვიღაც უცხო კაცი მედგა თავზე.
-სად..სად ვარ?
-ლანა შენ საავადმყოფოში ხარ.
-რაა?-უცებ გამოვფხიზლდი,მაგრამ თავბრუ მაინც მეხვეოდა წამოჯდომა ვცადე.
-არა,არა ნუ ადგები.
-აქ რატოვარ? დედაჩემი სადაა?
-დამშვიდდი ყველაფერს აგიხსნით.-ბალიშს მივეყრდები,გაურკვევლობაში ვიყავი, აქეთ-იქეთ ვიყურებოდი და ვიღაცას ვეძებდი ოღონდ არ ვიცი ვის.- ძალიან ლამაზი ყოფილხარ.-გამიღიმა.
-რა მჭირს?
-ლანა, შენ განსხვავებული გოგონა ხარ! შენ მილიონში ერთი ხარ!-თითქოს მამხნევებდა, შესავალს უკეთებდა.-შენნაირი საქართველოში არ დადის და მთელ ევროპაში მხოლოდ სამი შემთხვევაა.. ამერიკაში კი ორი.
-პირდაპირ მითხარით.
-ლანა შენ ორი კვირა გეძინა! ზუსტად 13 დღე, დაავადებას ლეთარგიული ძილი ჰქვია როდესაც თვეში ერთხელ ადამიანი ორი კვირით იძინებს შეიძლება თვეში ორჯერაც განმეორდეს ციკლი ან უბრალოდ ორი-სამი დღით დაგეძინოთ 8საათის მაგივრად. ყველა ადამიანზე ინდუვიდუალურადაა და დაავადება.. დაავადება არ იკურნება.-თვალებში ვუყურებდი და ყველაფერს ვხარშავდი, ბოლოს ისტერიული სიცილი ამიტყდა.
-თქვენ..თქვენ რა დამცინით?? კაი ხუმრობაა, ახლა კი უნდა წავიდე საღამოს ჩემი დაქალის დაბადების დღეა კლუბში იხდის და ორი თვე ამას ველოდი მაგვიანდება უნდა მოვემზადო.. ჩემი ტანსაცმელი სადაა?
-ლანაა, ვერ გაგიშვებთ..-ლოგინიდან წამოვხტი და ტანსაცმელს ვეძებდი, უცებ ოთახში ჩემი მშობლები შემოვიდნენ იქ უკვე შემეშინდა.
-დედა...წამიყვანე აქედან.. რაღაცეებს მეღადავება ეს კაცი, დღეს ნატას დაბადებისდღეა.. -ვეხუტებოდი, მამაჩემმა ხელი მომკიდა.
-საყვარელო, დაჯექი.
-მამა მეჩქარება.. რომელი საათია?
-საყვარელო, საღამოს 8საათია.
-რააა? ვაიმე მეჩქარება..
-არა, არა ლანა! დღეს 12ოქტომბერია.-არც მჯეროდა, ან ესეთ რაღაცას თქვენ დაიჯეებდით? ყველაფერს ვამტვრევდი, ვყვიროდი, აქეთ-იქეთ უაზროდ დავხტოდი და ცრემლებს ვიწმინდავდი.-ყველაფერი კარგად იქნება, საყვარელო დამშვიდდი..
-ყველაფერი კარგად იქნება??? ყველაფერი კარგად იქნება? როგორ მამა ამიხსენი! ამიხსენი როგორ და კაი გავჩერდები! მთერლუი ცხოვრება,რომ მეძინება? თუ გამოცდების დროს,რომ დამეძინება? სკოლიდან,რომ გამომაგდებენ ვერსად რომ ვერ ჩავაბარებ ან საკუთარ შვილებს,რომ ვერ გავზრდი იმიტომ რომ მეძინება!-ვერ ვმშვიდდებოდი, სანამ დამამშვიდებლები არ დამალევინეს გიჟივით ვიქცეოდი.-გადით! არმინდა არავის დანახვა.- ცუდად ვექცეოდი, მშობლებს, მაგრამ სხვანაირად არც შემეძლო არავინ არ მინდოდა დედამიწის ზურგზე, მეცინებოდა და მაინც ვერ ვიჯერებდი, გაურკვევლობაში ვიყავი. ღამის 12საათი იყო, პალატის კარები გაიღო და მაშინ ალბათ მხოლოდ ეს თუ გამიხარდებოდა.
-ნატაა!!-ჩემი დაქალი,და ყველაფერი იყო დაბადებიდან ერთად ვიყავით. როგორც კი ჩავეხუტე ისევ თავიდან დავიწყე ტირილი, ჩემთან ერთად ნატაც ატირდა პანაშვიდი გვქონდა.
-იცი როგორ მომენატრე!! ყოველდღე მოვდიოდი..ნუ ტირიხარ!
-მოვკვდები..
-არ მოკვდები, თუ რამეა მეც შენთან ერთად ვარ.
-მემგნი ყველა ერთან მეღადავება, კალენდარიც კი..-ლოგინზე წამოვწექით და ყველაფრის მოყოლა დავუწყე შეიძლება იცოდა კიდევაც,მაგრამ უნდა ამომეღო გულიდან ეს რაღაც საშინელება, მასთან ლაპარაკო ყოველთვის მამშვიდებდა.-არმჯერა, სართოდ სკოლაში სიარულსაც როგორ შევძლებ.. მართალია 24საათი მედა შენ იმაზე ვფიქრობთ როგორ გავიპაროთ სკოლიდან,მარა.. ეს.. ეს საშინელებაა, მარტო ვერაფერს ვერ მოვახერხებ,უფროსწორად მხოლოდ მარტო ცხოვრებას შევძლებ.. მარტოობა მომინდა ეხლა და მეტი არაფერი. მაინც ვერასდროს ვერ გავთხოვდები.
-ლანა! ნუ სულელობ მომისმინე ეხა! შენ თავს შეხედე, გოგო კიარა ნამდვილი ანგელოზი ხარ! სარკეში ჩაიხედე, შენი სილამაზე ძალიან ბევრს არ გააჩნია, ნახევრად უკრაინელი და ნახევრად ქართველი ყველაზე მაგარია! შენ მართლა მილიონში ერთი ხარ, ყველასგან განსხვავებული ადამიანი, შენი ცხოვრება ერთფეროვანი არასდროს არ იქნება! თავიდან უქნება რთული, მაგრამ ყველა დაგიდგებით მხარში.
-კარგი,რა როგორ დამიდგებით? იმდენ რედბულს მიყუდით,რომ ორი კვირა არ დამეძინოს?
-თუნდაც!-გაეცინა.-წამლებს დალევ და რაღაცნაირად რეჟიმში ცაგიდგება ეს ორკვირიანი და ორდღიანი ძილი, ამ ყველაფერს დადებითი თვისება აქვს მარა უარყოფითიც ბევრი აქვს.
-მაგალითად..
-მაგალითად, რამდენჯერ გითქვამს ნეტა დავიძინო და ორი კვირის მერე გავიღვიძოო ან ერთი თვის მერეო.. შენ ეს შეგიძლია, ნუ კიდე..კიდე.. შენ ქმარს მოუწევს ჭურჭლის გარეცხვა.
-კაირა..-ნაღვლიანად ჩავიცინე.
-ამაზე ნუ იფიქრებ! ცოტა დრო გაქვს და უნდა გამოიყენო!-მესიჯი მოუვიდა, გაეღიმა.
-ვინაა?
-ყველა!-კარები გაიღო და მთელი ჩემი კლასი ამ პატარა ოთახში აღმოჩნდა, კინარამ გული წამივიდა, დედაჩემმა და მამაჩემმა პიცები შემოიტანეს. მთელი ღამე ვჭამდით და ვლაპარაკობდით, ბოლოს ყველა გაჩუმდა და მე მიყურებდა.
-ეგრე ნუ მიყურებთ!-დავამთქნარე.
-ეხა არ გვითხრა მეძინებაო..-ნიკა ლოგინზე ჩამომიჯდა, პირველი კლასიდან ერთად ვიყავით.
-ისე რა.
-ნახე რა! ორი კვირა ეძინა გულაობს აქ და ჩვენ იქ გურგენიძეს გაკვეთილებს ვაბარებთ, ,,ცვეტში’’ მშურს შენი.
-მე კიდე თქვენი.
-ოჰ,ოჰ ტყუილი!
-არა,მართლა.
-კარგი რა, სკოლაში თუ არა რამე სადმე გაკვეთილებზე მაინც ივლი რამე პროფესია გექნება, უბრალოდჩვენზე ცოტა ბევრი გეძინება რა...განსხვავებული ხარ და უნდა ამაყობდე ამით! შენ..შენ.. მძინარე მზეთუნახავი ხარ!