გიორგი გაგნიძე მეტროპოლიტენ ოპერაში ორ სპექტაკლში პარალელურად დააკავეს
1 552 ნახვა
გიორგი გაგნიძე გერმანიაში ცხოვრობს. თბილისის ოპერაში ათწლიანი მოღვაწეობის შემდეგ სიმღერა ვაიმარის ეროვნულ თეატრში განაგრძო. მისთვის გადამწყვეტი აღმოჩნდა 2005 წელი, როცა იტალიაში ''ვერდის ხმების'' ფესტივალზე გაიმარჯვა, სადაც ცნობილი ესპანელი ტენორის ხოსე კარერასის ფავორიტი გახდა. მას შემდეგ გაიხსნა ქართველი ბარიტონის გზა მეტროპოლიტენის, ლა-სკალას და მსოფლიოს დანარჩენი წამყვანი საოპერო სცენებისკენ...
ქართველი ბარიტონი ამბობს, რომ 2020 წლამდე გრაფიკი უკვე გაწერილი აქვს და სამწუხაროდ, ხშირად ვერ ახერხებს საქართველოში ჩამოსვლას. ჰამბურგში მყოფი მომღერალი ოპერა ''სიმონ ბოკანეგრაში'' სიმონის როლის შესასრულებლად ემზადებოდა, როცა გავესაუბრეთ. ''ამ სპექტაკლში მე და პლასიდო დომინგო ერთმანეთს ვენაცვლებით, ჰამბურგის ოპერაში პრემიერას მე ვიმღერებ და შემდეგ დომინგო ჩამოვა...'' - გვითხრა მან.
- თბილისში, პლეხანოვზე დავიბადე და გავიზარდე. ორი წლით უფროსი და მყავს, თამარი, ოცი წელია, საზღვარგარეთ ცხოვრობს. ბავშვობაში მე და ჩემი და ვმღეროდით, ისევე, როგორც ბევრ სხვა ოჯახში ხდებოდა, ეს თბილისისთვის დამახასიათებელი ტრადიცია იყო. საოპერო სამყაროსა და კლასიკასთან შეხება არ მქონია. კონსერვატორიაში ჩაბარებამდე 24-ე სკოლასთან არსებულ სამუსიკო სკოლაში ვსწავლობდი.
14-15 წლის ვიქნებოდი, როცა ერთხელ ტელევიზიით პავაროტის მოვუსმინე. მან ოპერიდან ''სიყვარულის ნექტარი'' ერთ-ერთი არია შეასრულა და მახსოვს, ძალიან დავინტერესდი. ჩვეულებრივი თბილისელი ბიჭი ვიყავი, მარჯანიშვილში, კინომსახიობთა და მინიატიურების თეატრებში დიდი სიამოვნებით დავდიოდი, მაგრამ ოპერასთან დიდი სიახლოვე არ მქონდა (იღიმის). ვერ მოგატყუებთ და ვერ ვიტყვი, რომ ოპერაშიც ხშირად დავდიოდი, უბრალოდ, ერთხელ მამამ წაგვიყვანა ''აბესალომ და ეთერიზე'' და სხვათა შორის, ნანახით ნასიამოვნები და გაოცებულიც დავრჩი. საერთოდ, ჩვენი პრობლემაა, რომ კლასიკას ცოტა სხვაგვარად ვუყურებთ, სამწუხაროდ, ჩვენი ახალგაზრდობისგან გარიყულია ოპერა და მუსკომედიის თეატრი.
- ეს არა მხოლოდ დღეს, არამედ ბოლო 2030 წელია, ასეა...
- დიახ. რომ არ ვაღიარო, თქვენ მაინც იცით, რომ, სამწუხაროდ, ჩემს ბიჭობასა და ახალგაზრობაში კლასიკით დაინტერესება და ოპერაში სიარული დაცინვის თემა ხდებოდა: აუ, ბიჭო, შენ ოპერაში მიდიხარ?! ოპერა უცხო ორგანიზმივით იყო, სადაც მხოლოდ განსაკუთრებულ დღეებში შეიძლებოდა წასვლა. არადა, ოპერა უბრალოდ ლამაზი ხელოვნებაა, სადაც შერწყმულია დრამა და მუსიკა. თუ დრამის თეატრში სათქმელს ტექსტით გადმოსცემ, აქ მუსიკის თანხლებით მღერი (იღიმის).
- უცხო ქვეყანაში გამგზავრების გადაწყვეტილება არ არის იოლად მისაღები. რა იყო ამის ძირითადი მოტივი?
- თბილისიდან გამომგზავრების შემდეგ ბერლინში ბინა შევიძინე, სადაც ჩემს
ოჯახთან ერთად ათი წელია ვცხოვრობ. ოთხივე გერმანიის მოქალაქე ვართ. ახლა მეუღლე და ორი შვილი საქართველოში არიან. ჩემი მეუღლე, მაია გოგოლაძე, პროფესიით ექიმი და იმავდროულად მუსიკოსია. ჩემი ორივე შვილი, 13 წლის მარიამი და 9 წლის დავითი - აქტიურად არიან მუსიკაში ჩართული. ეს ძალიან მახარებს. ახლახან ვიყიდე ასე სანატრელი როიალი და ძალიან გახარებული ვარ, რომ საშუალება აქვთ, ამ ინსტრუმენტთან იმუშაონ და იმეცადინონ (იღიმის).
რაც შეეხება საზღვარგარეთ გამგზავრებას, პირდაპირ გეტყვით: 1991 წელს კონსერვატორიაში ჩავირიცხე. სტუდენტობა ომს, ტყვიების ზუზუნს, უშუქობას, ათას პრობლემასა და გაჭირვების პერიოდს დაემთხვა. ჩემი მაესტრო იყო აწ გარდაცვლილი თამაზ ლაფერაშვილი. ლექტორები შეძლებისდაგვარად დადიოდნენ, მაგრამ ლექციები მაინც გვიცდებოდა, სამწუხაროდ, ხშირად ვერ ვახერხებდით მეცადინეობას. მიუხედავად ამისა, სტუ-დენტები სიმღერის სიყვარულის გამო მომავალს იმედის თვალით ვუყურებდით.
კონსერვატორიაში ჩაბარებიდან სამი წლის შემდეგ უკვე ოპერის სოლისტი ვიყავი. დავით საყვარელიძემ მიმიღო და თბილისის ოპერაში ათი წელი ვმღეროდი. შემდეგ კონკურსებში მონაწილეობა გადავწყვიტე, რის შედეგადაც პირველი კონტრაქტი გავაფორმე მონტეკარლოში, თუმცა გამგზავრება ვერ შევძელი, რადგან ვიზა არ მომცეს. 2000 წელს სანქტ-პეტერბურში ელენე ობრაზცოვას სახელობის საერთაშორისო კონკურსზე გავიმარჯვე. 2003 წელს პირველად ჩავედი ფრანკფურტში, სადაც გადაწყდა, რომ ერთ-ერთ თეატრში გერმანულ ანსამბლში უნდა მემღერა. პარალელურად მექნებოდა კონკურსებში მონაწილეობის შესაძლებლობაც, ვინაიდან ეს საუკეთესო საშუალებაა მომღერლისთვის, რომ ხალხმა გაიცნოს და შეაფასოს. ჩვენი ახალგა-ზრდობა ცოტა სკეპტიკურად უყურებს ამ კონკურსებს, რადგან, როგორც ამბობენ, ხშირია ''ჩაწყობის'' ფაქტები.
- და თქვენი პრაქტიკიდან გამომდინარე, რისი თქმა შეგიძლიათ ამ თემაზე?
- როგორ გითხრათ?! ჩაწყობები ყველა სფეროშია, მუსიკაშიც და ფეხბურთშიც, მაგრამ მასშტაბებს გააჩნია. სამწუხაროდ, კორუფცია ისეთი ჭირია, რომ მისი სრულად აღმოფხვრა შეუძლებელია, თუმცა გაკონტროლება შესაძლებელია. საბედნიეროდ, მსოფლიოში არიან ისეთი ადამიანები, რომლებიც რეალურად აფასებენ ყველაფერს. ამიტომ ახალგაზრდებს ვურჩევ, მით უმეტეს ქართველებს, აუცილებლად მოსინჯონ ძალები კონკურსებზე. რომც არ გაიმარჯვო, შენი ტალანტი გამოჩნდება. რასაკვირველია, მის გარეშეც შეიძლება წარმატებას მიაღწიო, მაგრამ კონკურსიც ერთ-ერთ გზაა საამისოდ. ვფიქრობ, სამყარო იმდენად არ არის ''გაცივებული'', რომ ვერ შეგნიშნონ და რაღაც წინსვლის შანსი არ მოგეცეს. აი, ამ იმედით ვიყავი ყოველთვის.
- და გაგიმართლათ კიდეც...
- გამიმართლა, ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე დიდ გამარჯვებად ვთვლი ''ვერდის ხმებში'' მონაწილეობას, როცა რიგოლეტოს არია შევასრულე და ეს ჩემი სავიზიტო ბარათი აღმოჩნდა მსოფლიოში. მაშინ ჟიურის თავმჯდომარე გახლდათ ხოსე კარერასი და მისი უშუალო გადაწყვეტილებით გავხდი პირველი პრიზის მფლობელი. ამან მომცა შანსი, კონტრაქტები გამეფორმებინა ლა-სკალას, მეტროპოლიტენის ოპერებსა და ტოკიოში. ეს იყო ჩემს კარიერაში გარდამტეხი მომენტი.
- კონკურსანტებს კარერასთან უშუალო გასაუბრების შესაძლებლობა თუ მოგეცათ?
- დიახ, რა თქმა უნდა, კარერასმა პირდაპირ მითხრა, თქვენ ''რიგოლეტოსთვის'' ხართ დაბადებულიო. ბევრი ინტერპრეტაცია მომისმენია, მაგრამ როლში ასეთი ღრმა წვდომა, შესრულების ასეთი ინტერპრეტაცია იშვიათიაო. ჩემი საყვარელი ოპერაა ''რიგოლეტო'' და რიგოლეტოს არია. ჩემი დებიუტი ლა სკალაში ''ტრავიატათი'' 2007 წელს შედგა, 2009 წელს ''რიგოლეტო'' მეტროპოლიტენში, ხოლო 2011 წელს ლა სკალაში ვიმღერე და ამას სხვა ქვეყნების დიდი სცენები მოჰყვა.
გაზაფხულზე ნიუ-იორკის მეტროპოლიტენ ოპერაში ორ დადგმაში მივიღე მონაწილეობა. ესაა ''სოფლის ღირსება'' და ''ჯამბაზები''. ჯერ მხოლოდ ''სოფლის ღირსებაში'' უნდა მემღერა, მაგრამ მეორე პრემიერაშიც მთხოვეს მონაწილეობა. მეტროპოლიტენი ორ როლზე რომ დაგაკა-ვებს, ეს მართლა დიდი მიღწევაა და თან, სპექტაკლებმა უდიდესი წარმატებით ჩაიარა.
- ბევრი ქართველი მუსიკოსი აღწევს საზღვარგარეთ წარმატებას...
- მთავარი მიზეზი ნიჭიერებაა. ალბათ, იმიტომ, რომ უცხოეთში უფრო მობილიზებული ხდები. ჩემს პირად მაგალითზე რომ ვთქვათ, საქართველოში გაფანტულობა მჭირს. ბევრი მეგობარი მყავს, მათთან ვარ და ცოტა სიზარმაცეც მომეძალება ხოლმე (იღიმის). ნიჭთან ერთად აუცილებელია შრომა. ადამიანი მუდმივად მოძრაობაში უნდა იყოს, სხვაგვარად ვერაფერს მიაღწევ. ჩემთვის ცხოვრება მატარებელივითაა, რომელიც სულ მოძრაობს და არ ჩერდება. შენ ბაქანზე უნდა იდგე ჩემოდნებით ხელში და გაქცეულ მატარებელს შეახტე, რადგან მგონია, რომ არავინ გაგიჩერებს და გეტყვის, დაბრძანდიო.
- საშემოდგომოდ თბილისის განახლებული ოპერის თეატრის გახსნა, გალაკონცერტი იგეგმება. მოგიწვიეს?
- დიახ, მოწვევა ოპერის ახლანდელი დირექტორისგან, დავით კინწურაშვილისგან მივიღე, თუმცა იმ დროისთვის ლოს-ანჯელესში ვიქნები და სამწუხაროდ, შეიძლება ოქტომბერში გალაკონცერტზე ჩამოსვლა ვერ შევძლო. თუმცა საქართველოში სოლოკონცერტის ჩატარებას ვგეგმავ და რამდენიმეწლიანი განშორების შემდეგ ჩემს მსმენელს შევხვდები.
წყარო: reitingi.ge
ქართველი ბარიტონი ამბობს, რომ 2020 წლამდე გრაფიკი უკვე გაწერილი აქვს და სამწუხაროდ, ხშირად ვერ ახერხებს საქართველოში ჩამოსვლას. ჰამბურგში მყოფი მომღერალი ოპერა ''სიმონ ბოკანეგრაში'' სიმონის როლის შესასრულებლად ემზადებოდა, როცა გავესაუბრეთ. ''ამ სპექტაკლში მე და პლასიდო დომინგო ერთმანეთს ვენაცვლებით, ჰამბურგის ოპერაში პრემიერას მე ვიმღერებ და შემდეგ დომინგო ჩამოვა...'' - გვითხრა მან.
- თბილისში, პლეხანოვზე დავიბადე და გავიზარდე. ორი წლით უფროსი და მყავს, თამარი, ოცი წელია, საზღვარგარეთ ცხოვრობს. ბავშვობაში მე და ჩემი და ვმღეროდით, ისევე, როგორც ბევრ სხვა ოჯახში ხდებოდა, ეს თბილისისთვის დამახასიათებელი ტრადიცია იყო. საოპერო სამყაროსა და კლასიკასთან შეხება არ მქონია. კონსერვატორიაში ჩაბარებამდე 24-ე სკოლასთან არსებულ სამუსიკო სკოლაში ვსწავლობდი.
14-15 წლის ვიქნებოდი, როცა ერთხელ ტელევიზიით პავაროტის მოვუსმინე. მან ოპერიდან ''სიყვარულის ნექტარი'' ერთ-ერთი არია შეასრულა და მახსოვს, ძალიან დავინტერესდი. ჩვეულებრივი თბილისელი ბიჭი ვიყავი, მარჯანიშვილში, კინომსახიობთა და მინიატიურების თეატრებში დიდი სიამოვნებით დავდიოდი, მაგრამ ოპერასთან დიდი სიახლოვე არ მქონდა (იღიმის). ვერ მოგატყუებთ და ვერ ვიტყვი, რომ ოპერაშიც ხშირად დავდიოდი, უბრალოდ, ერთხელ მამამ წაგვიყვანა ''აბესალომ და ეთერიზე'' და სხვათა შორის, ნანახით ნასიამოვნები და გაოცებულიც დავრჩი. საერთოდ, ჩვენი პრობლემაა, რომ კლასიკას ცოტა სხვაგვარად ვუყურებთ, სამწუხაროდ, ჩვენი ახალგაზრდობისგან გარიყულია ოპერა და მუსკომედიის თეატრი.
- ეს არა მხოლოდ დღეს, არამედ ბოლო 2030 წელია, ასეა...
- დიახ. რომ არ ვაღიარო, თქვენ მაინც იცით, რომ, სამწუხაროდ, ჩემს ბიჭობასა და ახალგაზრობაში კლასიკით დაინტერესება და ოპერაში სიარული დაცინვის თემა ხდებოდა: აუ, ბიჭო, შენ ოპერაში მიდიხარ?! ოპერა უცხო ორგანიზმივით იყო, სადაც მხოლოდ განსაკუთრებულ დღეებში შეიძლებოდა წასვლა. არადა, ოპერა უბრალოდ ლამაზი ხელოვნებაა, სადაც შერწყმულია დრამა და მუსიკა. თუ დრამის თეატრში სათქმელს ტექსტით გადმოსცემ, აქ მუსიკის თანხლებით მღერი (იღიმის).
- უცხო ქვეყანაში გამგზავრების გადაწყვეტილება არ არის იოლად მისაღები. რა იყო ამის ძირითადი მოტივი?
- თბილისიდან გამომგზავრების შემდეგ ბერლინში ბინა შევიძინე, სადაც ჩემს
ოჯახთან ერთად ათი წელია ვცხოვრობ. ოთხივე გერმანიის მოქალაქე ვართ. ახლა მეუღლე და ორი შვილი საქართველოში არიან. ჩემი მეუღლე, მაია გოგოლაძე, პროფესიით ექიმი და იმავდროულად მუსიკოსია. ჩემი ორივე შვილი, 13 წლის მარიამი და 9 წლის დავითი - აქტიურად არიან მუსიკაში ჩართული. ეს ძალიან მახარებს. ახლახან ვიყიდე ასე სანატრელი როიალი და ძალიან გახარებული ვარ, რომ საშუალება აქვთ, ამ ინსტრუმენტთან იმუშაონ და იმეცადინონ (იღიმის).
რაც შეეხება საზღვარგარეთ გამგზავრებას, პირდაპირ გეტყვით: 1991 წელს კონსერვატორიაში ჩავირიცხე. სტუდენტობა ომს, ტყვიების ზუზუნს, უშუქობას, ათას პრობლემასა და გაჭირვების პერიოდს დაემთხვა. ჩემი მაესტრო იყო აწ გარდაცვლილი თამაზ ლაფერაშვილი. ლექტორები შეძლებისდაგვარად დადიოდნენ, მაგრამ ლექციები მაინც გვიცდებოდა, სამწუხაროდ, ხშირად ვერ ვახერხებდით მეცადინეობას. მიუხედავად ამისა, სტუ-დენტები სიმღერის სიყვარულის გამო მომავალს იმედის თვალით ვუყურებდით.
კონსერვატორიაში ჩაბარებიდან სამი წლის შემდეგ უკვე ოპერის სოლისტი ვიყავი. დავით საყვარელიძემ მიმიღო და თბილისის ოპერაში ათი წელი ვმღეროდი. შემდეგ კონკურსებში მონაწილეობა გადავწყვიტე, რის შედეგადაც პირველი კონტრაქტი გავაფორმე მონტეკარლოში, თუმცა გამგზავრება ვერ შევძელი, რადგან ვიზა არ მომცეს. 2000 წელს სანქტ-პეტერბურში ელენე ობრაზცოვას სახელობის საერთაშორისო კონკურსზე გავიმარჯვე. 2003 წელს პირველად ჩავედი ფრანკფურტში, სადაც გადაწყდა, რომ ერთ-ერთ თეატრში გერმანულ ანსამბლში უნდა მემღერა. პარალელურად მექნებოდა კონკურსებში მონაწილეობის შესაძლებლობაც, ვინაიდან ეს საუკეთესო საშუალებაა მომღერლისთვის, რომ ხალხმა გაიცნოს და შეაფასოს. ჩვენი ახალგა-ზრდობა ცოტა სკეპტიკურად უყურებს ამ კონკურსებს, რადგან, როგორც ამბობენ, ხშირია ''ჩაწყობის'' ფაქტები.
- და თქვენი პრაქტიკიდან გამომდინარე, რისი თქმა შეგიძლიათ ამ თემაზე?
- როგორ გითხრათ?! ჩაწყობები ყველა სფეროშია, მუსიკაშიც და ფეხბურთშიც, მაგრამ მასშტაბებს გააჩნია. სამწუხაროდ, კორუფცია ისეთი ჭირია, რომ მისი სრულად აღმოფხვრა შეუძლებელია, თუმცა გაკონტროლება შესაძლებელია. საბედნიეროდ, მსოფლიოში არიან ისეთი ადამიანები, რომლებიც რეალურად აფასებენ ყველაფერს. ამიტომ ახალგაზრდებს ვურჩევ, მით უმეტეს ქართველებს, აუცილებლად მოსინჯონ ძალები კონკურსებზე. რომც არ გაიმარჯვო, შენი ტალანტი გამოჩნდება. რასაკვირველია, მის გარეშეც შეიძლება წარმატებას მიაღწიო, მაგრამ კონკურსიც ერთ-ერთ გზაა საამისოდ. ვფიქრობ, სამყარო იმდენად არ არის ''გაცივებული'', რომ ვერ შეგნიშნონ და რაღაც წინსვლის შანსი არ მოგეცეს. აი, ამ იმედით ვიყავი ყოველთვის.
- და გაგიმართლათ კიდეც...
- გამიმართლა, ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე დიდ გამარჯვებად ვთვლი ''ვერდის ხმებში'' მონაწილეობას, როცა რიგოლეტოს არია შევასრულე და ეს ჩემი სავიზიტო ბარათი აღმოჩნდა მსოფლიოში. მაშინ ჟიურის თავმჯდომარე გახლდათ ხოსე კარერასი და მისი უშუალო გადაწყვეტილებით გავხდი პირველი პრიზის მფლობელი. ამან მომცა შანსი, კონტრაქტები გამეფორმებინა ლა-სკალას, მეტროპოლიტენის ოპერებსა და ტოკიოში. ეს იყო ჩემს კარიერაში გარდამტეხი მომენტი.
- კონკურსანტებს კარერასთან უშუალო გასაუბრების შესაძლებლობა თუ მოგეცათ?
- დიახ, რა თქმა უნდა, კარერასმა პირდაპირ მითხრა, თქვენ ''რიგოლეტოსთვის'' ხართ დაბადებულიო. ბევრი ინტერპრეტაცია მომისმენია, მაგრამ როლში ასეთი ღრმა წვდომა, შესრულების ასეთი ინტერპრეტაცია იშვიათიაო. ჩემი საყვარელი ოპერაა ''რიგოლეტო'' და რიგოლეტოს არია. ჩემი დებიუტი ლა სკალაში ''ტრავიატათი'' 2007 წელს შედგა, 2009 წელს ''რიგოლეტო'' მეტროპოლიტენში, ხოლო 2011 წელს ლა სკალაში ვიმღერე და ამას სხვა ქვეყნების დიდი სცენები მოჰყვა.
გაზაფხულზე ნიუ-იორკის მეტროპოლიტენ ოპერაში ორ დადგმაში მივიღე მონაწილეობა. ესაა ''სოფლის ღირსება'' და ''ჯამბაზები''. ჯერ მხოლოდ ''სოფლის ღირსებაში'' უნდა მემღერა, მაგრამ მეორე პრემიერაშიც მთხოვეს მონაწილეობა. მეტროპოლიტენი ორ როლზე რომ დაგაკა-ვებს, ეს მართლა დიდი მიღწევაა და თან, სპექტაკლებმა უდიდესი წარმატებით ჩაიარა.
- ბევრი ქართველი მუსიკოსი აღწევს საზღვარგარეთ წარმატებას...
- მთავარი მიზეზი ნიჭიერებაა. ალბათ, იმიტომ, რომ უცხოეთში უფრო მობილიზებული ხდები. ჩემს პირად მაგალითზე რომ ვთქვათ, საქართველოში გაფანტულობა მჭირს. ბევრი მეგობარი მყავს, მათთან ვარ და ცოტა სიზარმაცეც მომეძალება ხოლმე (იღიმის). ნიჭთან ერთად აუცილებელია შრომა. ადამიანი მუდმივად მოძრაობაში უნდა იყოს, სხვაგვარად ვერაფერს მიაღწევ. ჩემთვის ცხოვრება მატარებელივითაა, რომელიც სულ მოძრაობს და არ ჩერდება. შენ ბაქანზე უნდა იდგე ჩემოდნებით ხელში და გაქცეულ მატარებელს შეახტე, რადგან მგონია, რომ არავინ გაგიჩერებს და გეტყვის, დაბრძანდიო.
- საშემოდგომოდ თბილისის განახლებული ოპერის თეატრის გახსნა, გალაკონცერტი იგეგმება. მოგიწვიეს?
- დიახ, მოწვევა ოპერის ახლანდელი დირექტორისგან, დავით კინწურაშვილისგან მივიღე, თუმცა იმ დროისთვის ლოს-ანჯელესში ვიქნები და სამწუხაროდ, შეიძლება ოქტომბერში გალაკონცერტზე ჩამოსვლა ვერ შევძლო. თუმცა საქართველოში სოლოკონცერტის ჩატარებას ვგეგმავ და რამდენიმეწლიანი განშორების შემდეგ ჩემს მსმენელს შევხვდები.
წყარო: reitingi.ge
