ქეთი ორჯონიკიძე: ''აქანა დავდგამ სტენკას'' ტიპის გოგო არ ვარ''
1 544 ნახვა
თვითნასწავლი გამომგონებელი
ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა ექსპერიმენტების ჩატარება და ქიმია. ბებიამ კოლბები მომიტანა, სახლში მინილაბორატორია მოვაწყვე. გადავწყვიტე, სიმელოტის წამალი გამომეგონებინა. არადა, ჩემ ირგვლივ არავის აწუხებდა ეგ პრობლემა. მიქსტურა ჩემს ძაღლზე გამოვცადე, საწყალს თმა დასცვივდა და მას მერე აღარც ამოსვლია. ფიასკოს მიუხედავად, არ დავნებდი და გამაახალ-გაზრდავებელ კრემზე გადავერთე. საკუთარ თავზე დავტესტე, ამიტომ დღესაც ვიტარებ კანის აღდგენით პროცედურებს.
პულტიანი საქორწილო კაბა
ჩემ გვერდით გაწონასწორებული მამაკაცი წარმომიდგენია. ასეთ დროს მარტივია ადამიანის უარყოფითი და დადებითი მხარეების დანახვა. პიროვნებას ან თავისი ნაკლოვანებებით იღებ, ან ცოტა ხანს თვალს ხუჭავ მინუსებზე, შემდეგ კი ერთიანად გასხამს ყელში. ასევე დიდ ყურადღებას ვაქცევ იმას, როგორ უჭირავს თავი მეგობრებთან. შეუძლებელია ურთიერთობაში პირვანდელი მუხტის შენარჩუნება, გარკვეული დროის მერე მეც გამიშინაურდება. ვფიქრობ, სისულელეა მეორე ნახევრის გარეგნული სტანდარტების ჩამოყალიბება, ჩემს შეყვარებულებს რომ ვუყურებდი, არასდროს იყვნენ ისეთები, როგორ ბიჭთან ყოფნასაც ვგეგმავდი.
''აქანა დავდგამ სტენკას'' ტიპის გოგო არა ვარ. ოჯახი იქმნება ურთიერთთანხმობის საფუძველზე, შესაბამისად, უმნიშვნელოვანესი იქნება ჩემი პარტნიორის აზრი. თუ გათხოვებაზე მიდგა საქმე, ალბათ 30-35 წლისთვის მზად ვიქნები ამ ნაბიჯის გადასადგმელად.
ღრეობა არ მომწონს, ბოლოს ვერ გაიგებ, რა ხდება, ვინ ვისი ცოლი და ვინ ვისი ქმარია. ჩემი ქორწილის სუფრა გაიშლება წყნარ ადგილას, მთებით გარშემორტყმულ მდელოზე, სადაც სტუმრებს ვერტმფრენით ავიყვანთ. დაახლოებით ასი კაცი იქნება. ორკესტრი დაუკრავს... ადრე მინდოდა, კაბას უგრძესი კუდი ჰქონოდა. მოგვიანებით პულტის ღილაკისთვის მაგრამ გადავიფიქრე, ძალიან განიერი გამოვა და სასაცილო ვიქნები.
დახურულ კარს მიღმა
ჩემი აზრით, პერიოდულად აუტანელი ვარ სახლში. გარეთ ენერგიას ვხარჯავ და შინ სიმშვიდეში ყოფნა მინდა. ადამიანს მხოლოდ იმ შემთხვევაში ავყვები საუბარში, თუ თემა ძალიან საინტერესოდ მომეჩვენება. სახლში ეს ბალანსი რთული დასაცავია.
დედაჩემი პედაგოგია, ამიტომ არასდროს უჭირდა ჩემთან ურთიერთობა, ყველას ერთნაირად ვერ მიუდგები, დედამ ეს იცის და ინდივიდუალიზმს აფასებს. არასდროს ვუმალავ, სად ვარ და ვისთან ერთად, თავადაც ურჩევნია, სიმართლე იცოდეს, ნაკლებად ნერვიულობს.
მე და მამა ცხოვრებას სხვადასხვა თვალით ვუყურებთ, მაგრამ არ მიმაჩნია, რომ რომელიმე ჩვენგანი არასწორია. კონფლიქტები არ მოგვდის, მოკლე კაბებს არ ვატარებ, არც რაიმე მაქვს დიდად გამოსაჩენი (იცინის).
მშობლებმა ჩამინერგეს, რომ პიროვნება გარემოებას არ უნდა მოერგოს, ყოველთვის ღირსეულად უნდა ეჭიროს თავი, შეიძლება, ადამიანური ფასეულობები დღეს გამოუსადეგარია და კარიერულ წინსვლაშიც გიშლის ხელს, სამაგიეროდ ადამიანად რჩები.
უცნაურობა
იდეალური მდგომარეობა მაფორიაქებს, მგონია, რომ რაღაც ცუდი უნდა მოხდეს, ამიტომ სულ ვცდილობ, სრულყოფილება დავარღვიო და რომელიმე ნივთი მაინც არ მოვათავსო თავის ადგილას. შეიძლება, ქურთუკი სავარძელზე მივაგდო და არ ჩამოვკიდო.
ქალაქი, სადაც თავი ისე ვიგრძენი, როგორც საკუთარ სახლში.
სტუდენტობა ისე გავიარე, ვერც მივხვდი, რა იყო. რაც დავიწყე, ბოლომდე არაფერი მიმიყვანია. საზღვარგარეთ წასვლა და თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩაბარება მინდა.
კოლეჯი რომ დავამთავრე, ''რუსთავი 2''-მა ლონდონში გამიშვა. ამ ქალაქში თავი ისე ვიგრძენი, როგორც საკუთარ სახლში. ერთმანეთს ძალიან ვგავართ. სხვის საქმეში არ ვერევით, სწორხაზოვნად მივუყვებით წარმატებისკენ მიმავალ გზას.
მართალია, მეგობრების გაჩენის მოთხოვნილება არ მაქვს, მაგრამ კომუნიკაბელური ვარ, ამიტომ ადვილად ვეცნობი ხალხს. სამ დღეში ამხანაგები შემოვიკრიბე, მათ უნივერსიტეტის შენობა დამათვალიერებინეს.
თავგადასავლებიც გადამხდა. ორჯერ დავიკარგე. ერთხელ სასწავლებლიდან სასტუმროში ვბრუნდებოდი. 40 წუთის სავალ გზაზე ვცხოვრობდი, საათ-ნახევრის შემდეგ გვერდით მჯდომ ქალბატონს ვკითხე, რაიმე ხომ არ მეშლება-მეთქი. ამბობენ, ინგლისელები ცივები არიანო, მან კი სულ შვილოს ძახილით ორჯერ ამიხსნა, რა უნდა მექნა. მეორე შემთხვევაში უნივერსიტეტში ძლივს მივედი. ბოლო ლექციას მივუსწარი. საყვედური არ უთქვამთ, მანუგეშეს, თავიდან ყველა მსგავს სიტუაციაში ვარდებაო. იქ რუკა დამიხატეს.
ლონდონში ბარებში დავდიოდი, მაგრამ არავინ გამიცნია. ევროპაში ვიყავი წასული და მესიჯობაში ნამდვილად ვერ გავაცდენდი დროს. ესეც რომ არა, სწავლაზე ვიყავი ორიენ-ტირებული.
სასტუმროს ნომერში მიწევდა სიმღერების დამუშავება, ამიტომ სულ ვმღეროდი. ერთხელ მეზობელმა მომიკაკუნა, 12 საათია, აქამდე გელოდი და იქნებ, ახლა მაინც დაიძინოო.
წყარო: reitingi.ge
ბავშვობაში ძალიან მიყვარდა ექსპერიმენტების ჩატარება და ქიმია. ბებიამ კოლბები მომიტანა, სახლში მინილაბორატორია მოვაწყვე. გადავწყვიტე, სიმელოტის წამალი გამომეგონებინა. არადა, ჩემ ირგვლივ არავის აწუხებდა ეგ პრობლემა. მიქსტურა ჩემს ძაღლზე გამოვცადე, საწყალს თმა დასცვივდა და მას მერე აღარც ამოსვლია. ფიასკოს მიუხედავად, არ დავნებდი და გამაახალ-გაზრდავებელ კრემზე გადავერთე. საკუთარ თავზე დავტესტე, ამიტომ დღესაც ვიტარებ კანის აღდგენით პროცედურებს.
პულტიანი საქორწილო კაბა
ჩემ გვერდით გაწონასწორებული მამაკაცი წარმომიდგენია. ასეთ დროს მარტივია ადამიანის უარყოფითი და დადებითი მხარეების დანახვა. პიროვნებას ან თავისი ნაკლოვანებებით იღებ, ან ცოტა ხანს თვალს ხუჭავ მინუსებზე, შემდეგ კი ერთიანად გასხამს ყელში. ასევე დიდ ყურადღებას ვაქცევ იმას, როგორ უჭირავს თავი მეგობრებთან. შეუძლებელია ურთიერთობაში პირვანდელი მუხტის შენარჩუნება, გარკვეული დროის მერე მეც გამიშინაურდება. ვფიქრობ, სისულელეა მეორე ნახევრის გარეგნული სტანდარტების ჩამოყალიბება, ჩემს შეყვარებულებს რომ ვუყურებდი, არასდროს იყვნენ ისეთები, როგორ ბიჭთან ყოფნასაც ვგეგმავდი.
''აქანა დავდგამ სტენკას'' ტიპის გოგო არა ვარ. ოჯახი იქმნება ურთიერთთანხმობის საფუძველზე, შესაბამისად, უმნიშვნელოვანესი იქნება ჩემი პარტნიორის აზრი. თუ გათხოვებაზე მიდგა საქმე, ალბათ 30-35 წლისთვის მზად ვიქნები ამ ნაბიჯის გადასადგმელად.
ღრეობა არ მომწონს, ბოლოს ვერ გაიგებ, რა ხდება, ვინ ვისი ცოლი და ვინ ვისი ქმარია. ჩემი ქორწილის სუფრა გაიშლება წყნარ ადგილას, მთებით გარშემორტყმულ მდელოზე, სადაც სტუმრებს ვერტმფრენით ავიყვანთ. დაახლოებით ასი კაცი იქნება. ორკესტრი დაუკრავს... ადრე მინდოდა, კაბას უგრძესი კუდი ჰქონოდა. მოგვიანებით პულტის ღილაკისთვის მაგრამ გადავიფიქრე, ძალიან განიერი გამოვა და სასაცილო ვიქნები.
დახურულ კარს მიღმა
ჩემი აზრით, პერიოდულად აუტანელი ვარ სახლში. გარეთ ენერგიას ვხარჯავ და შინ სიმშვიდეში ყოფნა მინდა. ადამიანს მხოლოდ იმ შემთხვევაში ავყვები საუბარში, თუ თემა ძალიან საინტერესოდ მომეჩვენება. სახლში ეს ბალანსი რთული დასაცავია.
დედაჩემი პედაგოგია, ამიტომ არასდროს უჭირდა ჩემთან ურთიერთობა, ყველას ერთნაირად ვერ მიუდგები, დედამ ეს იცის და ინდივიდუალიზმს აფასებს. არასდროს ვუმალავ, სად ვარ და ვისთან ერთად, თავადაც ურჩევნია, სიმართლე იცოდეს, ნაკლებად ნერვიულობს.
მე და მამა ცხოვრებას სხვადასხვა თვალით ვუყურებთ, მაგრამ არ მიმაჩნია, რომ რომელიმე ჩვენგანი არასწორია. კონფლიქტები არ მოგვდის, მოკლე კაბებს არ ვატარებ, არც რაიმე მაქვს დიდად გამოსაჩენი (იცინის).
მშობლებმა ჩამინერგეს, რომ პიროვნება გარემოებას არ უნდა მოერგოს, ყოველთვის ღირსეულად უნდა ეჭიროს თავი, შეიძლება, ადამიანური ფასეულობები დღეს გამოუსადეგარია და კარიერულ წინსვლაშიც გიშლის ხელს, სამაგიეროდ ადამიანად რჩები.
უცნაურობა
იდეალური მდგომარეობა მაფორიაქებს, მგონია, რომ რაღაც ცუდი უნდა მოხდეს, ამიტომ სულ ვცდილობ, სრულყოფილება დავარღვიო და რომელიმე ნივთი მაინც არ მოვათავსო თავის ადგილას. შეიძლება, ქურთუკი სავარძელზე მივაგდო და არ ჩამოვკიდო.
ქალაქი, სადაც თავი ისე ვიგრძენი, როგორც საკუთარ სახლში.
სტუდენტობა ისე გავიარე, ვერც მივხვდი, რა იყო. რაც დავიწყე, ბოლომდე არაფერი მიმიყვანია. საზღვარგარეთ წასვლა და თეატრალურ უნივერსიტეტში ჩაბარება მინდა.
კოლეჯი რომ დავამთავრე, ''რუსთავი 2''-მა ლონდონში გამიშვა. ამ ქალაქში თავი ისე ვიგრძენი, როგორც საკუთარ სახლში. ერთმანეთს ძალიან ვგავართ. სხვის საქმეში არ ვერევით, სწორხაზოვნად მივუყვებით წარმატებისკენ მიმავალ გზას.
მართალია, მეგობრების გაჩენის მოთხოვნილება არ მაქვს, მაგრამ კომუნიკაბელური ვარ, ამიტომ ადვილად ვეცნობი ხალხს. სამ დღეში ამხანაგები შემოვიკრიბე, მათ უნივერსიტეტის შენობა დამათვალიერებინეს.
თავგადასავლებიც გადამხდა. ორჯერ დავიკარგე. ერთხელ სასწავლებლიდან სასტუმროში ვბრუნდებოდი. 40 წუთის სავალ გზაზე ვცხოვრობდი, საათ-ნახევრის შემდეგ გვერდით მჯდომ ქალბატონს ვკითხე, რაიმე ხომ არ მეშლება-მეთქი. ამბობენ, ინგლისელები ცივები არიანო, მან კი სულ შვილოს ძახილით ორჯერ ამიხსნა, რა უნდა მექნა. მეორე შემთხვევაში უნივერსიტეტში ძლივს მივედი. ბოლო ლექციას მივუსწარი. საყვედური არ უთქვამთ, მანუგეშეს, თავიდან ყველა მსგავს სიტუაციაში ვარდებაო. იქ რუკა დამიხატეს.
ლონდონში ბარებში დავდიოდი, მაგრამ არავინ გამიცნია. ევროპაში ვიყავი წასული და მესიჯობაში ნამდვილად ვერ გავაცდენდი დროს. ესეც რომ არა, სწავლაზე ვიყავი ორიენ-ტირებული.
სასტუმროს ნომერში მიწევდა სიმღერების დამუშავება, ამიტომ სულ ვმღეროდი. ერთხელ მეზობელმა მომიკაკუნა, 12 საათია, აქამდე გელოდი და იქნებ, ახლა მაინც დაიძინოო.
წყარო: reitingi.ge
