როგორ მოუწყო მეუღლემ მეგი გოგიტიძეს კიევში ფეიერვერკი
2 057 ნახვა
მომღერალმა მეგი გოგიტიძემ დათუნა მერაბიშვილს თავისი ცხოვრება გაცნობიდან ერთ თვეში დაუკავშირა. ამბობს, რომ ძალიან ბედნიერია და გათხოვებას არ ნანობს, იმის მიუხედავად, რომ თავისი ნაბიჯით ოჯახის წევრები და მეგობრები გააკვირვა.
წყვილი ხშირად მოგზაურობს, თუმცა დროის დიდ ნაწილს კიევში ატარებს.
დათო ცოლს სიურპრიზებითა და საჩუქრებით ანებივრებს. მათი ქალიშვილი სიდონია თერთმეტი თვისაა, მაგრამ უკვე ღიღინებს და ცეკვავს.
- მეგი, როგორ გაიცანი შენი მეუღლე?
- წარმოშობით ქობულეთიდან ვარ. ამ ქალაქთან არაჩვეულებრივი მოგონებები მაკავშირებს. ერთხელ ვიჯექი და ვფიქრობდი, როცა გარდავიცვლები, იქ მინდა დამკრძალონ. დათუნას ოჯახს ვიცნობდი, ბაბუამისი ცნობილი მხატვარი ხასან ინაიშვილი იყო. ჩემი მეუღლე იმ პერიოდში საქართველოში არ ცხოვრობდა, დროებით იყო ჩამოსული. ერთხელ მობილურზე დამირეკა და მთხოვა, რომ ერთმანეთი გაგვეცნო... არა, ეს თხოვნა კი არა, მოთხოვნა იყო. თავი ისე ეჭირა, თითქოს დიდი ხნის ნაცნობები ვიყავით. პირველივე შეხვედრისას ვიგრძენი მისი უპირატესობა. ძლიერი ადამიანის შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე.
- შეყვარებულობის პერიოდზე მომიყევი...
- ვიცოდი, რომ მალე წავიდოდა... მისი პიროვნებითა და ჭეშმარიტი ღირებულებებით მოვიხიბლე. ამ ორმა ფაქტორმა, რა თქმა უნდა, სხვა ნიუანსებთან ერთად, დიდი გავლენა მოახდინა ჩემზე. ზოგადად შეყვარებულები დღე და ღამე მესიჯობენ და აქეთ-იქით დადიან. ჩვენ შემთხვევაში ასე არ ყოფილა. ჩვენ შორის დიდმა ემოციამ და გრძნობამ იფეთქა და ჯვრისწერით დაგვირგვინდა.
ყველა გავაკვირვე, არავინ ელოდა, რომ ასეთ მოკლე პერიოდში გავთხოვდებოდი. ჩემი ძმა ბელორუსიაში იყო, როცა დავოჯახდი, გაგიჟდა, ერთი თვე არ მელაპარაკებოდა. ახლა არაჩვეულებრივი ურთიერთობა გვაქვს. დედაჩემმა ჩემი ხასიათი იცოდა, თუ ჩემთვის მისაღებ მამაკაცს ვიპოვიდი და მისთვის ცხოვრების დაკავშირებას გადავწყვეტდი, უკან ვერავინ დამახევინებდა. ასე რომ, დათო გაიცნეს და ძალიან შეუყვარდათ.
მჯერა, რომ მე და დათუნა ერთმანეთისთვის ვართ შექმნილი. ოჯახში არ მოსულა და ხელი არ უთხოვია, არც შორიდან მოუვლია, პირდაპირ მითხრა, მინდა, ჩემი ცოლი გახდეო. წინასწარ ვგრძნობდი, რომ ცოლობას მთხოვდა. ვიცოდი, რომ დავთანხმდებოდი.
- ჯვრისწერის დღეს ალბათ ღელავდი...
- ძალიან, იმდენად, რომ ინტუიციურად მივყვებოდი სიტუაციას, გათიშული ვიყავი, ერთი თვის შემდეგ შევძელი იმ ბედნიერებით ტკბობა, რაც ჯვრისწერისას განვიცადე. ხელახლა დავიბადე. ჩემი და ჩემი მეუღლის აზრით, ჯვრისწერა მნიშვნელოვანია, ეს ღვთიური საიდუმლოს გამხელა და უფლის მიერ ხელდასხმაა. ჩვენს საზოგადოებაში არიან არაჩვეულებრივი წყვილები, რომლებმაც 50 წელი ერთად გაატარეს, მაგრამ ჯვარი არ აქვთ დაწერილი, მესმის, ამას დრო და გარემოება განაპირობებს... ცხოვრება დახუნძლულია სხვადასხვა განსაცდე-ლით, ჯვარდაწერილი ცოლ-ქმარი ამ პრობლემებს უფრო ადვილად უმკლავ-დება, უფალი მფარველობს მათ. ჯვრის მონასტრიდან პირდაპირ აეროპორტში წავედით და კიევში გავფრინდით. და- თოს გადაუდებელი საქმე ჰქონდა, მე კი ''უკრაინულ ხმაში'' ვიყავი მიწვეული. იცით, კიევი თბილისს ჰგავს. იმის მიუხედავად, რომ უფრო მასშტაბურია, კონსტრუქციები მსგავსია. კიევი ჩემი მეორე სახლია. იქ ბევრი მეგობარი გა-ვიჩინე, ხალხსაც ვუყვარვარ. პროექტში ყოფნისას თაყვანისმცემლები სახლ- თანაც კი მაკითხავდნენ მანქანებით.
- თუ არ ვცდები, ''ვოისში'' მონაწილეობისას ფეხმძიმედ იყავი.
- ჯვრისწერიდან ერთ თვეში დავორსულდი. თავად მივხვდი. ეჭვი დავაზუსტე და მხოლოდ ამის შემდეგ გავუზიარე დათუნას. უბედნიერესი იყო. ორივეს გვინდოდა შვილი. არასდროს მიფიქრია, რომ კარიერაში ხელს შემიშლიდა. პირიქით, ყველაზე კარგად მაშინ ვმღეროდი. თავიდან ძალებით აღსავსე ვიყავი, რეპეტიციების მძიმე რეჟიმს თავისუფლად ვუძლებდი, სიდონია მაძლიერებდა. გარეთ სასწრაფო დახმარების მანქანა იდგა. მე ერთხელაც არ დამჭირვებია, სამაგიეროდ, სხვა მონაწილეებს პანტაპუნტით მისდიოდათ გული. მე ჩამყავდა ხოლმე ექიმებთან. გაოცებას ვერ მალავდნენ. მეცხრე თვეში წონაში მოვიმატე, არაადამიანურად რთული და დამღლელი იყო კონცერტისთვის მზადება, ინტერვიუების ჩაწერა, სამოსის ხშირად ცვლა და მორგება, ზომების აღება... პროექტის შემოქმედებით ჯგუფთან მივედი და ვთხოვე, რომ გავეთავისუფლებინე. დამთანხმდნენ. ფინალის დღეს ვიმშობიარე. კიდევ კარგი, რომ წამოვედი, თორემ ალბათ ყველაფერს ჩავშლიდი.
- შვილს სახელი როგორ შეურჩიეთ?
- სიდონია ჩემი მეუღლის საყვარელი წმინდანის სახელია. თავად შევთავაზე, სიდონია ხომ არ დავარქვათ-მეთქი, მეც ეგ მომივიდა თავშიო, მიპასუხა. თავიდან ყველას ეუცნაურა, მოფერებით როგორ უნდა მივმართო- თო, მაგრამ ახლა თავისუფლად ეძახიან სიდოს. ვერავის წარმოუდგენია, რომ შეიძლება, სხვა სახელი ერქვას. სიდო თერთმეტი თვისაა, მაგრამ უკვე ღიღინებს და ცეკვავს. დათუნას ვეუბნები, შეიძლება, მოცეკვავე ან მომღერალი გამოვიდეს-მეთქი. გვერ-დიდან არ ვიშორებ, რეპეტიციებზეც კი დამყავს, თუმცა ალღოთი ვხვდები, რომ მამამისთან უფრო ახლოს იქნება, დღესაც განსაკუთრებულად უყვარს.
- როგორ შეიცვალა შენი ცხო-ვრება ოჯახის შექმნის შემდეგ?
- ჩემში ფილოსოფიური სახის ცვლილებები მოხდა... ადამიანი მთელი ცხოვრება საკუთარი თავის ძიებაშია. არ დავიჯერებ, თუ ვინმე მეტყვის რომ საკუთარი თავი ბოლომდე გაიცნო. ღირებულებები გადავაფასე. ირგვლივ ყველაფერი დავალაგე და დავასუფ- თავე. თავად მივხვდი, რომ ჩემს ცხო-ვრებაში იყვნენ უაზრო ადამიანები, იყო უშედეგო კონცერტებიც. დღეს უკვე შედეგზე ვარ ორიენტირებული. მაშინ ჩემში არ იგრძნობოდა წინსვლა, რაც ავტომატურად ნიშნავდა უკუსვლას... დათო პროგრესში დამეხმარა. ადრე ვწერდი და ვმღეროდი საკუთარი გრძ-ნობების შესახებ. პროტესტანტულად გამოვთქვამდი ჩემს აზრებს. დღეს აუცილებლად ვინტერესდები სხვისი შეხედულებებით. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ საზოგადოებაზე ვარ დამოკიდებული... თუ პიროვნებას ხალხი ბრბო ჰგონია, მაშინ უდაბნოში ასკეტად უნდა წავი-დეს. შემოქმედი ვარ და ვქმნი იმისთვის, რომ შემაფასონ, ადამიანების ტკივილ-სა და სიხარულზე ვმღერი. როდესაც მეუღლეს ვასმენინებ ჩემს ნამუშევარს, სახეზე ვატყობ, მოეწონა თუ არა. ჩვენ ემოციური კონტაქტი უფრო გვაქვს, ვიდრე სიტყვიერი. არ მოვა და არ მეტყვის: ვა, მეგი, რა მაგარია, ჯიგარი ხარ!
- რა ხდის თქვენს ურთიერთო-ბას განსაკუთრებულს?
- ჩვენი ცხოვრებიდან გამომდი-ნარე, სტაბილური რეჟიმი არ გვაქვს, მე კონცერტების გამო ვმოგზაურობ, ისიც თავის საქმეს ემსახურება, ამიტომ ერთმანეთი ხშირად გვენატრება. მო-ნატრება გრძნობას აძლიერებს. ასევე, სულ თავგადასავლებში ვართ. ორივენი ვზრუნავთ ურთიერთობის გადახალისებაზე. სიურპრიზებით მანებივრებს. მერიდება ხოლმე ვთქვა, რომ რაიმე მომწონს, ვიცი წავა, იყიდის და მაჩუქებს. ''ვოისში'' მონაწილეობისას დათუ-ნას ქალაქიდან გასვლამ მოუწია, ძალიან მენატრებოდა, სულ მის სახელს გავიძახოდი.
რეპეტიციაზე უცნობმა ადამიანმა წერილი მომიტანა, გავხსენი, ფურცელზე ქართული ასოებით ეწერა, გარეთ გამოდიო. შემეშინდა. არ გავედი. ცოტა ხანში ჩემი მეუღლის ძმაკაცმა დამი-რეკა. ირგვლივ ყველა აჟრიამულდა, მივხვდი, რომ რაღაც ხდებოდა. გარეთ გავედი და თვალწინ საოცარი სურათი გადამეშალა... უამრავი ყვავილი, ბუშტი, მუსიკალური ორკესტრი, ფეიერ-ვერკი... ეს ყველაფერი მომიწყო, თავად კი კიევში არც იყო. რამდენიმე დღეში დაბრუნდა და ღიმილით მითხრა, ვი-ცოდი, წერილის ნახვის შემდეგ ქუჩაში რომ არ გამოხვიდოდიო.
წყარო: reitingi.ge
წყვილი ხშირად მოგზაურობს, თუმცა დროის დიდ ნაწილს კიევში ატარებს.
დათო ცოლს სიურპრიზებითა და საჩუქრებით ანებივრებს. მათი ქალიშვილი სიდონია თერთმეტი თვისაა, მაგრამ უკვე ღიღინებს და ცეკვავს.
- მეგი, როგორ გაიცანი შენი მეუღლე?
- წარმოშობით ქობულეთიდან ვარ. ამ ქალაქთან არაჩვეულებრივი მოგონებები მაკავშირებს. ერთხელ ვიჯექი და ვფიქრობდი, როცა გარდავიცვლები, იქ მინდა დამკრძალონ. დათუნას ოჯახს ვიცნობდი, ბაბუამისი ცნობილი მხატვარი ხასან ინაიშვილი იყო. ჩემი მეუღლე იმ პერიოდში საქართველოში არ ცხოვრობდა, დროებით იყო ჩამოსული. ერთხელ მობილურზე დამირეკა და მთხოვა, რომ ერთმანეთი გაგვეცნო... არა, ეს თხოვნა კი არა, მოთხოვნა იყო. თავი ისე ეჭირა, თითქოს დიდი ხნის ნაცნობები ვიყავით. პირველივე შეხვედრისას ვიგრძენი მისი უპირატესობა. ძლიერი ადამიანის შთაბეჭდილება დატოვა ჩემზე.
- შეყვარებულობის პერიოდზე მომიყევი...
- ვიცოდი, რომ მალე წავიდოდა... მისი პიროვნებითა და ჭეშმარიტი ღირებულებებით მოვიხიბლე. ამ ორმა ფაქტორმა, რა თქმა უნდა, სხვა ნიუანსებთან ერთად, დიდი გავლენა მოახდინა ჩემზე. ზოგადად შეყვარებულები დღე და ღამე მესიჯობენ და აქეთ-იქით დადიან. ჩვენ შემთხვევაში ასე არ ყოფილა. ჩვენ შორის დიდმა ემოციამ და გრძნობამ იფეთქა და ჯვრისწერით დაგვირგვინდა.
ყველა გავაკვირვე, არავინ ელოდა, რომ ასეთ მოკლე პერიოდში გავთხოვდებოდი. ჩემი ძმა ბელორუსიაში იყო, როცა დავოჯახდი, გაგიჟდა, ერთი თვე არ მელაპარაკებოდა. ახლა არაჩვეულებრივი ურთიერთობა გვაქვს. დედაჩემმა ჩემი ხასიათი იცოდა, თუ ჩემთვის მისაღებ მამაკაცს ვიპოვიდი და მისთვის ცხოვრების დაკავშირებას გადავწყვეტდი, უკან ვერავინ დამახევინებდა. ასე რომ, დათო გაიცნეს და ძალიან შეუყვარდათ.
მჯერა, რომ მე და დათუნა ერთმანეთისთვის ვართ შექმნილი. ოჯახში არ მოსულა და ხელი არ უთხოვია, არც შორიდან მოუვლია, პირდაპირ მითხრა, მინდა, ჩემი ცოლი გახდეო. წინასწარ ვგრძნობდი, რომ ცოლობას მთხოვდა. ვიცოდი, რომ დავთანხმდებოდი.
- ჯვრისწერის დღეს ალბათ ღელავდი...
- ძალიან, იმდენად, რომ ინტუიციურად მივყვებოდი სიტუაციას, გათიშული ვიყავი, ერთი თვის შემდეგ შევძელი იმ ბედნიერებით ტკბობა, რაც ჯვრისწერისას განვიცადე. ხელახლა დავიბადე. ჩემი და ჩემი მეუღლის აზრით, ჯვრისწერა მნიშვნელოვანია, ეს ღვთიური საიდუმლოს გამხელა და უფლის მიერ ხელდასხმაა. ჩვენს საზოგადოებაში არიან არაჩვეულებრივი წყვილები, რომლებმაც 50 წელი ერთად გაატარეს, მაგრამ ჯვარი არ აქვთ დაწერილი, მესმის, ამას დრო და გარემოება განაპირობებს... ცხოვრება დახუნძლულია სხვადასხვა განსაცდე-ლით, ჯვარდაწერილი ცოლ-ქმარი ამ პრობლემებს უფრო ადვილად უმკლავ-დება, უფალი მფარველობს მათ. ჯვრის მონასტრიდან პირდაპირ აეროპორტში წავედით და კიევში გავფრინდით. და- თოს გადაუდებელი საქმე ჰქონდა, მე კი ''უკრაინულ ხმაში'' ვიყავი მიწვეული. იცით, კიევი თბილისს ჰგავს. იმის მიუხედავად, რომ უფრო მასშტაბურია, კონსტრუქციები მსგავსია. კიევი ჩემი მეორე სახლია. იქ ბევრი მეგობარი გა-ვიჩინე, ხალხსაც ვუყვარვარ. პროექტში ყოფნისას თაყვანისმცემლები სახლ- თანაც კი მაკითხავდნენ მანქანებით.
- თუ არ ვცდები, ''ვოისში'' მონაწილეობისას ფეხმძიმედ იყავი.
- ჯვრისწერიდან ერთ თვეში დავორსულდი. თავად მივხვდი. ეჭვი დავაზუსტე და მხოლოდ ამის შემდეგ გავუზიარე დათუნას. უბედნიერესი იყო. ორივეს გვინდოდა შვილი. არასდროს მიფიქრია, რომ კარიერაში ხელს შემიშლიდა. პირიქით, ყველაზე კარგად მაშინ ვმღეროდი. თავიდან ძალებით აღსავსე ვიყავი, რეპეტიციების მძიმე რეჟიმს თავისუფლად ვუძლებდი, სიდონია მაძლიერებდა. გარეთ სასწრაფო დახმარების მანქანა იდგა. მე ერთხელაც არ დამჭირვებია, სამაგიეროდ, სხვა მონაწილეებს პანტაპუნტით მისდიოდათ გული. მე ჩამყავდა ხოლმე ექიმებთან. გაოცებას ვერ მალავდნენ. მეცხრე თვეში წონაში მოვიმატე, არაადამიანურად რთული და დამღლელი იყო კონცერტისთვის მზადება, ინტერვიუების ჩაწერა, სამოსის ხშირად ცვლა და მორგება, ზომების აღება... პროექტის შემოქმედებით ჯგუფთან მივედი და ვთხოვე, რომ გავეთავისუფლებინე. დამთანხმდნენ. ფინალის დღეს ვიმშობიარე. კიდევ კარგი, რომ წამოვედი, თორემ ალბათ ყველაფერს ჩავშლიდი.
- შვილს სახელი როგორ შეურჩიეთ?
- სიდონია ჩემი მეუღლის საყვარელი წმინდანის სახელია. თავად შევთავაზე, სიდონია ხომ არ დავარქვათ-მეთქი, მეც ეგ მომივიდა თავშიო, მიპასუხა. თავიდან ყველას ეუცნაურა, მოფერებით როგორ უნდა მივმართო- თო, მაგრამ ახლა თავისუფლად ეძახიან სიდოს. ვერავის წარმოუდგენია, რომ შეიძლება, სხვა სახელი ერქვას. სიდო თერთმეტი თვისაა, მაგრამ უკვე ღიღინებს და ცეკვავს. დათუნას ვეუბნები, შეიძლება, მოცეკვავე ან მომღერალი გამოვიდეს-მეთქი. გვერ-დიდან არ ვიშორებ, რეპეტიციებზეც კი დამყავს, თუმცა ალღოთი ვხვდები, რომ მამამისთან უფრო ახლოს იქნება, დღესაც განსაკუთრებულად უყვარს.
- როგორ შეიცვალა შენი ცხო-ვრება ოჯახის შექმნის შემდეგ?
- ჩემში ფილოსოფიური სახის ცვლილებები მოხდა... ადამიანი მთელი ცხოვრება საკუთარი თავის ძიებაშია. არ დავიჯერებ, თუ ვინმე მეტყვის რომ საკუთარი თავი ბოლომდე გაიცნო. ღირებულებები გადავაფასე. ირგვლივ ყველაფერი დავალაგე და დავასუფ- თავე. თავად მივხვდი, რომ ჩემს ცხო-ვრებაში იყვნენ უაზრო ადამიანები, იყო უშედეგო კონცერტებიც. დღეს უკვე შედეგზე ვარ ორიენტირებული. მაშინ ჩემში არ იგრძნობოდა წინსვლა, რაც ავტომატურად ნიშნავდა უკუსვლას... დათო პროგრესში დამეხმარა. ადრე ვწერდი და ვმღეროდი საკუთარი გრძ-ნობების შესახებ. პროტესტანტულად გამოვთქვამდი ჩემს აზრებს. დღეს აუცილებლად ვინტერესდები სხვისი შეხედულებებით. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ საზოგადოებაზე ვარ დამოკიდებული... თუ პიროვნებას ხალხი ბრბო ჰგონია, მაშინ უდაბნოში ასკეტად უნდა წავი-დეს. შემოქმედი ვარ და ვქმნი იმისთვის, რომ შემაფასონ, ადამიანების ტკივილ-სა და სიხარულზე ვმღერი. როდესაც მეუღლეს ვასმენინებ ჩემს ნამუშევარს, სახეზე ვატყობ, მოეწონა თუ არა. ჩვენ ემოციური კონტაქტი უფრო გვაქვს, ვიდრე სიტყვიერი. არ მოვა და არ მეტყვის: ვა, მეგი, რა მაგარია, ჯიგარი ხარ!
- რა ხდის თქვენს ურთიერთო-ბას განსაკუთრებულს?
- ჩვენი ცხოვრებიდან გამომდი-ნარე, სტაბილური რეჟიმი არ გვაქვს, მე კონცერტების გამო ვმოგზაურობ, ისიც თავის საქმეს ემსახურება, ამიტომ ერთმანეთი ხშირად გვენატრება. მო-ნატრება გრძნობას აძლიერებს. ასევე, სულ თავგადასავლებში ვართ. ორივენი ვზრუნავთ ურთიერთობის გადახალისებაზე. სიურპრიზებით მანებივრებს. მერიდება ხოლმე ვთქვა, რომ რაიმე მომწონს, ვიცი წავა, იყიდის და მაჩუქებს. ''ვოისში'' მონაწილეობისას დათუ-ნას ქალაქიდან გასვლამ მოუწია, ძალიან მენატრებოდა, სულ მის სახელს გავიძახოდი.
რეპეტიციაზე უცნობმა ადამიანმა წერილი მომიტანა, გავხსენი, ფურცელზე ქართული ასოებით ეწერა, გარეთ გამოდიო. შემეშინდა. არ გავედი. ცოტა ხანში ჩემი მეუღლის ძმაკაცმა დამი-რეკა. ირგვლივ ყველა აჟრიამულდა, მივხვდი, რომ რაღაც ხდებოდა. გარეთ გავედი და თვალწინ საოცარი სურათი გადამეშალა... უამრავი ყვავილი, ბუშტი, მუსიკალური ორკესტრი, ფეიერ-ვერკი... ეს ყველაფერი მომიწყო, თავად კი კიევში არც იყო. რამდენიმე დღეში დაბრუნდა და ღიმილით მითხრა, ვი-ცოდი, წერილის ნახვის შემდეგ ქუჩაში რომ არ გამოხვიდოდიო.
წყარო: reitingi.ge
