მუსიკოსი, რომელიც თბილისში გამართულ მნიშვნელოვან კონცერტებს დირიჟორობს
1 611 ნახვა
ბოლო წლებია, სხვადასხვა კერძო თუ სახელმწიფოს ეგიდით გამართულ ღონისძიებებს ხშირად დირიჟორობს ახალგაზრდა მუსიკოსი მირიან ხუხუნაიშვილი. ამჟამად 25 წლის დირიჟორი კრაკოვში სასწავლებლად იმყოფება. განათლების მიღების შემდეგ მისი სამომავლო გეგმები თბილისში დაბრუნებასა და აქ მოღვაწეობას უკავშირდება...
- მუსიკალური ნიჭი მამისგან გამომყვა. ის პროფესიით არქიტექტორი და იმავდროულად მომღერალი იყო. სხვადასხვა ანსამბლში მღეროდა, მათ შორის იყო ''ერისიონი'' და ''რუსთავი''. ხუთი წლის ვიყავი, როცა ბავშვთა ანსამბლ ''მართვეს'' სკოლაში შემიყვანეს. ხუთწლიანი კურსის წარჩინებით დამთავრების შემდგომ ანსამბლში მიმიღეს, სადაც 8 წელი ვიმღერე. ''მართვეში'' ყოფნის პერიოდში შევისისხლხორცე ქართული ფოლკლორი. ასევე, საშუალება მომეცა, გამოცდილება მიმეღო კლასიკურ მუსიკაშიც; 10 წლის ვიყავი, როდესაც ვახტანგ კახიძემ ანსამბლებიდან ''მართვე'' და ''მძლევარი'' 16 ბიჭი შეგვარჩია მისი ნაწარმოებების შესასრულებლად და შვეიცარიაში გავემგზავრეთ. შვეიცარიის არმიის ლითონის ჩასაბერ ორკესტრთან ერთად 10 ქალაქში გავმართეთ კონცერტები და კომპაქტდისკი ჩავწერეთ. შეიძლება ითქვას, ეს იყო ჩემი პირველი შეხება ორკესტრთან და დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე. აღტაცებული ვუყურებდი დირიჟორს, მის ჟესტიკულაციებს და როცა მარტო ვრჩებოდი, გამეორებას ვცდილობდი. როგორც ჩანს, ეს ემოციები ჩემში დაილექა და მოგვიანებით პოვა გამოხატულება.
ხუთწლედის დამთავრების შემდეგ სწავლა განვაგრძე კონსერვატორიასთან არსებულ ექსპერიმენტულ ათწლედში, საგუნდო-სადირიჟორო განყოფილების სპეციალობით, ამას მოჰყვა უკვე კონსერვატორია.
სხვათა შორის, კონსერვატორიაში ჩაბარება გარკვეულ სირთულეებს უკავშირდებოდა. ჩემს ოჯახს, ნათესავებსა და მეგობრებს ეს არ უნდოდათ და ყველა მეუბნებოდა, რომ მუსიკოსობა არახელსაყრელია, კაცი ამ პროფესიით ოჯახს ვერ არჩენსო (იღიმის).
- როდის გაემგზავრეთ კრაკოვში და ამჟამად სად ცხოვრობთ?
- კრაკოვში სამი წლის წინ ჩამოვედი. მარია კაჩენსკას სახელობის სტიპენდიამ მომცა საშუალება, კრაკოვის მუსიკის აკადემიაში მესწავლა (მაგისტრატურაში), რომელიც შარშან წარჩინებით დავამთავრე. შემდგომ ჩავაბარე მისაღები გამოცდები და ჩავირიცხე დოქტორანტურაში სადირიჟორო განხრით და ასევე მაგისტრატურაში საოპერო ვოკალზე, მაგრამ ფინანსების არქონის გამო, მხოლოდ დოქტორანტურაში შევძელი სწავლის გაგრძელება. აქ მაგისტრატურა წელიწადში 4500, ხოლო დოქტორანტურა 3000 ევრო ღირს. სამწუხაროდ, მხოლოდ ერთწლიანი სწავლის გადასახადის დაფინანსების მოპოვება შევძელი, საცხოვრებელ ხარჯებზე თავად ვზრუნავ. მე და ჩემს მეუღლეს სიმბოლურ ფასში გვაქვს ნაქირავები ბინა ქალაქის ცენტრში. გამიმართლა, რომ მისი მფლობელი მუსიკოსია, საოპერო მომღერალი და კარგად ესმის ჩემი.
- მეუღლეზეც მიამბეთ...
- ჩემი მეუღლე, ქეთი ფრანგულაიშვილი, მარკეტინგის სპეციალისტია. ჩვენ თბილისში შე-ვუღლდით. როცა დადებითი პასუხი მივიღე ჩაბარებაზე კრაკოვის აკადემიისგან, დავქორწინდით და ერთად წამოვედით კრაკოვში. ქეთიმ შარშან მოიპოვა ვარშავის უნივერსიტეტის სტიპენდია ახალგაზრდა მეცნიერთათვის და დაწერა ნაშრომი. წელს კი მოიპოვა ერთწლიანი მანდატი და გახდა საქართველოს ახალგაზრდა ელჩი პოლონეთში.
- კრაკოვში რამდენ ხანს დარჩებით?
- დოქტორანტურა სამწლიანია. თუ დაფინანსებას მოვიპოვებ, კრაკოვში კიდევ ორი წელი დავრჩები და მინდა, დოქტორის ხარისხით დავბრუნდე საქართველოში.
- როდის და სად მოგიწიათ პირველად ორკესტრის დირიჟორობამ?
- ჩემი პირველი კონცერტი ორკესტრთან შედგა ზაზა მარჯანიშვილის საავტორო საღამოზე ''საჩუქარი თბილისს''. მაშინ ჯერ კიდევ სტუდენტი ვიყავი, ზაზა და მე სხვა თემაზე შევხვდით ერთმანეთს და საუბრის შემდგომ მითხრა, რომ შემეძლო, ორკესტრი შემეკრიბა და მისი კონცერტისთვის მედირიჟორა. 2012 წელს თბილისის დიდ საკონცერტო დარბაზში გამართული ის კონცერტი ჩემთვის დაუვიწყარია. შემდეგ ვუდირიჟორე კომპოზიტორ ნუნუ გაბუნიას ვარსკვლავის გახსნისადმი მიძღვნილ საღამოს, ჩემი ახლო მეგობრის, მიხეილ მდინარაძის საავტორო კონცერტს და ლიტერატურული პრემია ''საბას'' დაჯილდოების ცერემონიას. ამის შემდგომ მომეცა საშუალება, შემეკრიბა ორკესტრი არაჩვეულებრივი პროექტისთვის ''გზავნილები გია ყანჩელს'' და მედირიჟორა. სხვათა შორის, ბედნიერი დამთხვევა მოხდა. კრაკოვში სადოქტორო თემად გია ყანჩელის მუსიკა ავირჩიე. დავით მალაზონიასგან შემოთავაზება რომ მივიღე, გია ყანჩელის საიუბილეო საღამოსთვის მედირიჟორა, ეს ჩემთვის დიდი სიხარული იყო. ამ პროექტის მეშვეობით საშუალება მომეცა, ბატონი გია გამეცნო და პირადად მეკითხა ის, რაც მის მუსიკასა და ცხოვრებაზე მაინტერესებდა. ამის შემდეგ იყო დათო ევგენიძის საიუბილეო საღამო. რაც შეეხება 26 მაისის დასკვნით კონცერტს, განსხვავებული ჟანრების გამორჩეულ მუსიკოსებთან მუზიცირების საშუალება მომცა, რისი საშუალებაც არც ისე ხშირად ეძლევათ დირიჟორებს.
- მირიან, ყველას ასაკი არ გადამიმოწმებია, მაგრამ თუ ვიცნობთ ქართველებს, ვისაც თქვენს ასაკში მსგავსი მასშტაბური პროექტებისთვის უდირიჟორია?
- დირიჟორის სპეციალობა საკმაოდ სპეციფიკურია. შეიძლება შევადაროთ მოსამართლის, ქირურგის, ანუ ისეთ პროფესიებს, რომლებსაც გარკვეული საქმის ხელმძღვანელობისთვის დიდი გამოცდილება სჭირდება. ჩემს შემთხვევაში, ვფიქრობ, ეს დაკავშირებულია დიდ შრომასთან, რასაც დედამ შემაჩვია და იმავდროულად გამართლებასთანაც (იღიმის). პირადად ვიცნობ ძალიან ბევრ კარგ მუსიკოსს, მაგრამ ყველა სფეროში, და მათ შორის ჩვენთანაც, ზოგჯერ საჭირო დროს საჭირო ადგილას მოხვედრა ხდება გადამწყვეტი. ევროპაში ძალიან ბევრი წარმატებული ახალგაზრდა დირიჟორია, მაგრამ ბოლო პერიოდის საქართველოში მეც არავინ მახსენდება, ვი-საც ამ ასაკში ასეთი მნიშვნელობის კონცერტებისთვის ედირიჟოროს. ეს ნაწილობრივ გასაგებია, რადგან საქართველოში სიმფონიური დირიჟორობის სწავლის საშუალება არაა და მხოლოდ ისინი მუშაობენ, ვინც საზღვარგარეთ იღებს განათლებას. საქართველოს ისტორიაში კი გვახს-ოვს ერთ-ერთი საუკეთესო დირიჟორი ევგენი მიქელაძე, რომელმაც ძალიან პატარა ასაკში ძალიან დიდ წარმატებებს მიაღწია.
წყარო: reitingi.ge
- მუსიკალური ნიჭი მამისგან გამომყვა. ის პროფესიით არქიტექტორი და იმავდროულად მომღერალი იყო. სხვადასხვა ანსამბლში მღეროდა, მათ შორის იყო ''ერისიონი'' და ''რუსთავი''. ხუთი წლის ვიყავი, როცა ბავშვთა ანსამბლ ''მართვეს'' სკოლაში შემიყვანეს. ხუთწლიანი კურსის წარჩინებით დამთავრების შემდგომ ანსამბლში მიმიღეს, სადაც 8 წელი ვიმღერე. ''მართვეში'' ყოფნის პერიოდში შევისისხლხორცე ქართული ფოლკლორი. ასევე, საშუალება მომეცა, გამოცდილება მიმეღო კლასიკურ მუსიკაშიც; 10 წლის ვიყავი, როდესაც ვახტანგ კახიძემ ანსამბლებიდან ''მართვე'' და ''მძლევარი'' 16 ბიჭი შეგვარჩია მისი ნაწარმოებების შესასრულებლად და შვეიცარიაში გავემგზავრეთ. შვეიცარიის არმიის ლითონის ჩასაბერ ორკესტრთან ერთად 10 ქალაქში გავმართეთ კონცერტები და კომპაქტდისკი ჩავწერეთ. შეიძლება ითქვას, ეს იყო ჩემი პირველი შეხება ორკესტრთან და დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე. აღტაცებული ვუყურებდი დირიჟორს, მის ჟესტიკულაციებს და როცა მარტო ვრჩებოდი, გამეორებას ვცდილობდი. როგორც ჩანს, ეს ემოციები ჩემში დაილექა და მოგვიანებით პოვა გამოხატულება.
ხუთწლედის დამთავრების შემდეგ სწავლა განვაგრძე კონსერვატორიასთან არსებულ ექსპერიმენტულ ათწლედში, საგუნდო-სადირიჟორო განყოფილების სპეციალობით, ამას მოჰყვა უკვე კონსერვატორია.
სხვათა შორის, კონსერვატორიაში ჩაბარება გარკვეულ სირთულეებს უკავშირდებოდა. ჩემს ოჯახს, ნათესავებსა და მეგობრებს ეს არ უნდოდათ და ყველა მეუბნებოდა, რომ მუსიკოსობა არახელსაყრელია, კაცი ამ პროფესიით ოჯახს ვერ არჩენსო (იღიმის).
- როდის გაემგზავრეთ კრაკოვში და ამჟამად სად ცხოვრობთ?
- კრაკოვში სამი წლის წინ ჩამოვედი. მარია კაჩენსკას სახელობის სტიპენდიამ მომცა საშუალება, კრაკოვის მუსიკის აკადემიაში მესწავლა (მაგისტრატურაში), რომელიც შარშან წარჩინებით დავამთავრე. შემდგომ ჩავაბარე მისაღები გამოცდები და ჩავირიცხე დოქტორანტურაში სადირიჟორო განხრით და ასევე მაგისტრატურაში საოპერო ვოკალზე, მაგრამ ფინანსების არქონის გამო, მხოლოდ დოქტორანტურაში შევძელი სწავლის გაგრძელება. აქ მაგისტრატურა წელიწადში 4500, ხოლო დოქტორანტურა 3000 ევრო ღირს. სამწუხაროდ, მხოლოდ ერთწლიანი სწავლის გადასახადის დაფინანსების მოპოვება შევძელი, საცხოვრებელ ხარჯებზე თავად ვზრუნავ. მე და ჩემს მეუღლეს სიმბოლურ ფასში გვაქვს ნაქირავები ბინა ქალაქის ცენტრში. გამიმართლა, რომ მისი მფლობელი მუსიკოსია, საოპერო მომღერალი და კარგად ესმის ჩემი.
- მეუღლეზეც მიამბეთ...
- ჩემი მეუღლე, ქეთი ფრანგულაიშვილი, მარკეტინგის სპეციალისტია. ჩვენ თბილისში შე-ვუღლდით. როცა დადებითი პასუხი მივიღე ჩაბარებაზე კრაკოვის აკადემიისგან, დავქორწინდით და ერთად წამოვედით კრაკოვში. ქეთიმ შარშან მოიპოვა ვარშავის უნივერსიტეტის სტიპენდია ახალგაზრდა მეცნიერთათვის და დაწერა ნაშრომი. წელს კი მოიპოვა ერთწლიანი მანდატი და გახდა საქართველოს ახალგაზრდა ელჩი პოლონეთში.
- კრაკოვში რამდენ ხანს დარჩებით?
- დოქტორანტურა სამწლიანია. თუ დაფინანსებას მოვიპოვებ, კრაკოვში კიდევ ორი წელი დავრჩები და მინდა, დოქტორის ხარისხით დავბრუნდე საქართველოში.
- როდის და სად მოგიწიათ პირველად ორკესტრის დირიჟორობამ?
- ჩემი პირველი კონცერტი ორკესტრთან შედგა ზაზა მარჯანიშვილის საავტორო საღამოზე ''საჩუქარი თბილისს''. მაშინ ჯერ კიდევ სტუდენტი ვიყავი, ზაზა და მე სხვა თემაზე შევხვდით ერთმანეთს და საუბრის შემდგომ მითხრა, რომ შემეძლო, ორკესტრი შემეკრიბა და მისი კონცერტისთვის მედირიჟორა. 2012 წელს თბილისის დიდ საკონცერტო დარბაზში გამართული ის კონცერტი ჩემთვის დაუვიწყარია. შემდეგ ვუდირიჟორე კომპოზიტორ ნუნუ გაბუნიას ვარსკვლავის გახსნისადმი მიძღვნილ საღამოს, ჩემი ახლო მეგობრის, მიხეილ მდინარაძის საავტორო კონცერტს და ლიტერატურული პრემია ''საბას'' დაჯილდოების ცერემონიას. ამის შემდგომ მომეცა საშუალება, შემეკრიბა ორკესტრი არაჩვეულებრივი პროექტისთვის ''გზავნილები გია ყანჩელს'' და მედირიჟორა. სხვათა შორის, ბედნიერი დამთხვევა მოხდა. კრაკოვში სადოქტორო თემად გია ყანჩელის მუსიკა ავირჩიე. დავით მალაზონიასგან შემოთავაზება რომ მივიღე, გია ყანჩელის საიუბილეო საღამოსთვის მედირიჟორა, ეს ჩემთვის დიდი სიხარული იყო. ამ პროექტის მეშვეობით საშუალება მომეცა, ბატონი გია გამეცნო და პირადად მეკითხა ის, რაც მის მუსიკასა და ცხოვრებაზე მაინტერესებდა. ამის შემდეგ იყო დათო ევგენიძის საიუბილეო საღამო. რაც შეეხება 26 მაისის დასკვნით კონცერტს, განსხვავებული ჟანრების გამორჩეულ მუსიკოსებთან მუზიცირების საშუალება მომცა, რისი საშუალებაც არც ისე ხშირად ეძლევათ დირიჟორებს.
- მირიან, ყველას ასაკი არ გადამიმოწმებია, მაგრამ თუ ვიცნობთ ქართველებს, ვისაც თქვენს ასაკში მსგავსი მასშტაბური პროექტებისთვის უდირიჟორია?
- დირიჟორის სპეციალობა საკმაოდ სპეციფიკურია. შეიძლება შევადაროთ მოსამართლის, ქირურგის, ანუ ისეთ პროფესიებს, რომლებსაც გარკვეული საქმის ხელმძღვანელობისთვის დიდი გამოცდილება სჭირდება. ჩემს შემთხვევაში, ვფიქრობ, ეს დაკავშირებულია დიდ შრომასთან, რასაც დედამ შემაჩვია და იმავდროულად გამართლებასთანაც (იღიმის). პირადად ვიცნობ ძალიან ბევრ კარგ მუსიკოსს, მაგრამ ყველა სფეროში, და მათ შორის ჩვენთანაც, ზოგჯერ საჭირო დროს საჭირო ადგილას მოხვედრა ხდება გადამწყვეტი. ევროპაში ძალიან ბევრი წარმატებული ახალგაზრდა დირიჟორია, მაგრამ ბოლო პერიოდის საქართველოში მეც არავინ მახსენდება, ვი-საც ამ ასაკში ასეთი მნიშვნელობის კონცერტებისთვის ედირიჟოროს. ეს ნაწილობრივ გასაგებია, რადგან საქართველოში სიმფონიური დირიჟორობის სწავლის საშუალება არაა და მხოლოდ ისინი მუშაობენ, ვინც საზღვარგარეთ იღებს განათლებას. საქართველოს ისტორიაში კი გვახს-ოვს ერთ-ერთი საუკეთესო დირიჟორი ევგენი მიქელაძე, რომელმაც ძალიან პატარა ასაკში ძალიან დიდ წარმატებებს მიაღწია.
წყარო: reitingi.ge
