როგორ დაიკლო მსახიობმა კახა გოგიძემ 78 კილო
1 665 ნახვა
8 ივნისს კახა გოგიძის პირველმა რეჟისორულმა ნამუშევარმა ''მუსუსი'', რომელიც მან ჭიათურის თეატრში დადგა, ფესტივალზე ''თეატრალური იმერეთი 2015 წელი'', საუკეთესო სპექტაკლისათვის გრან-პრი დაიმსახურა.
მსახიობი კახა გოგიძე თავისუფალი თეატრის სპექტაკლ ''ჯინსების თაობის'' მორიგ წარმოდგენაში სათამაშოდ პირდაპირ ახალციხიდან ჩამოვიდა, სადაც, როგორც აღნიშნა, სპექტაკლ ''ქვრივთა ნუგეშისმცემლის'' პრემიერისთვის ემზადებოდნენ. მეორე დღეს ილიაუნის თეატრში ''სკაპენის ოინებში'' უნდა ეთამაშა...
- ამჟამად ახალციხის, თავისუფალ და ილიაუნის თეატრებში ვმუშაობ. ვმოძრაობ და დავრბივარ ''გზათა შუა'' (იღიმის). ჭიათურაში თბილისიდან დავდიოდი, რადგან აქ სპექტაკლებს ვერ გავაცდენდი. ''მუსუსი'' ჩემი პირველი გრან-პრია რეჟისორის ამპლუაში. მანამდე სხვადასხვა წელს ოთხი გრან-პრი მაქვს მიღებული მამაკაცის როლის საუკეთესო შესრულებისთვის და ეს მეხუთე ძალიან მოულოდნელი და იმავდროულად სასიხარულო ფაქტი იყო. ამავე ფესტივალზე დაასახელეს მამაკაცის როლის საუკეთესო შემსრულებლად ჩემი სპექტაკლის მსახიობი ამირან ნასყიდაშვილი. ძალიან დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო მსახიობებს და მთელ ჯგუფს, რომლებთანაც სიამოვნებით ვიმუშავე.
- რეჟისურაში ძალების მოსინჯვა რატომ გადაწყვიტეთ?
- ჩემი მეგობარი, გოგი გაბელაია, ღმერთმა აცხონოს, ძალიან კარგი რეჟისორი და არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო. თავიდან მან მირჩია, ძალები რეჟისურაშიც მომესინჯა. შემდეგ მალხაზ ასლამაზიშვილმაც იგივე მითხრა. ბოლოს ''შეძახილმა ხე გაახმოს'' პრინციპით, მეც გავრისკე. 2008 წელს დავამთავრე ბატონ ავთო ვარსიმაშვილის სარეჟისორო ჯგუფი, მანამდე გია კიტიასთან ვსწავლობდი, მცირე ხანს გიზო ჟორდანიაც გვასწავლიდა. მინდა ვთქვა, რომ სამივესგან დიდი ცოდნა მივიღე და ბევრი რამ ვისწავლე.
- მანამდე როდის და რატომ შეაჩერეთ არჩევანი მსახიობობაზე?
- ეს არ იყო არჩევანი, უფრო სწორად, სხვა არჩევანი არ მქონდა. მშობლები ახალციხის მსახიობები არიან და ფეხმძიმე დედა ბოლომდე მონაწილეობდა სპექტაკლებში. მშობიარობის ტკივილები პირდაპირ სცენაზე დაეწყო, მაგრამ, როგორც თეატრის ერთგულმა და ''სამხედრო რეჟიმში'' მცხოვრებმა, სანამ სპექტაკლი არ დასრულდა, არ გაჩერებულა. დიდი საშიშროება იყო, სცენაზე გავჩენილიყავი, სპექტაკლიდან პირდაპირ სამშობიაროში წავიდა და გამაჩინა.
- იმ სპექტაკლში მამაც თამაშობდა?
- დიახ, თამაშობდა. ეს არც საამაყოა, არც გასაკვირი, რომ ჩემი გაჩენიდან ერთ კვირაში დედა თეატრში მივიდა. იქვე კულისებში ვიყავი მე, ისევე, როგორც ბევრი სხვა ბავშვი. მე, ეკა და კახა ბაკურაძეები, პიერ ქადაგიშვილის შვილები კულისებში ვიზრდებოდით. მეც ერთი კვირის ვიყავი, როცა კულისებში დამიდგეს აკვანი. ხან ვინ დაარწევდა მას და ხან - ვინ. ამ სურათში განსაკუთრებით რომანტიკულს ვერაფერს ვხედავ და ვერც ფრაზას ვიტყვი: ''ჩემი აკვანი კულისებში დაირწა''. ეს ჩვეულებრივი ამბავია, განსაკუთრებული ამაში არაფერია. ჩემები ახალციხელები არ არიან, უბრალოდ, მე იქ დავიბადე, დამტოვებელი არავინ ჰყავდათ და ამიტომ ჩემი აკვანი კულისებში იდგა.
- წლების განმავლობაში სხვადასხვა თეატრის სცენებიდან საკმაოდ ჭარბწონიანი მახსოვხართ...
- კი, ასე იყო. ''ჭარბწონიანი'' კარგი სიტყვაა და დიდი მადლობა, რომ ასე მითხარით, მაგრამ მე ვიტყოდი, რომ საშინლად, აუტანლად მსუქანი ვიყავი (იცინის). ალბათ, წონის დამარცხება ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე დიდი გამარჯვებაა. შესანიშნავი დიეტოლოგების მეთვალყურეობის ქვეშ დიდხანს ვიყავი, მათ ვუჯერებდი, რის შემდეგაც 78 კილო
''მოვიშორე''. სასურველი წონა 10 წლის განმავლობაში ''მეჭირა'', მაგრამ მერე, როგორც ბევრმა სხვამ, თავი ვერ შევიკავე. ამდენი წლის განმავლობაში დიეტა რთულია და ისევ მოვიმატე წონაში. შემდეგ მივმართე ქირურგს და ამჯერად უკვე ოპერაციის მეშვეობით დავიკელი. მედიცინამ ერთი წლის წინ უკვე მეორე სასწაული მოახდინა ჩემთან დაკავშირებით და მინდა ვთქვა, რომ ერთი წამითაც არ ვნანობ. ღმერთმა არ დამაჭირვოს, მაგრამ თუ საჭირო გახდა, კუჭის ვერტიკალურ რეზექციას, რომელსაც ასევე სლივს ეძახიან, კიდევ გავიკეთებ.
- პოსტოპერაციული პერიოდი რამდენ ხანს გქონდათ?
- ათი დღის შემდეგ ჩვეულებრივ რეჟიმში დავიწყე მუშაობა. მინდა გითხრათ, რომ უფრო აქტიური გახდა ჩემი დღის რეჟიმი და გაცილებით დიდი ენერგია მაქვს.
- ''ჯინსების თაობის'' მორიგ წარმოდგენამდე ვხვდებით, ეს სპექტაკლი წლებია რჩება რეპერტუარში...
- სპექტაკლის პრემიერა 2001 წელს შედგა. კარგი სპექტაკლია და ამ ''უბრალო'' მიზეზის გამოა დღემდე რეპერტუარში. მეორე - ეს ისეთი თემა და ჭრილობაა, რომლის შეხორცებას მრა-ვალი წელი დასჭირდება, თუ შეხორცდა საერთოდ. ადამიანები დახოცეს იმიტომ, რომ არ უნდოდათ საბჭოთა კავშირის ჯოჯოხეთურ რეჟიმში ცხოვრება. რა ფორმით, როგორ და რანაირად ცდილობდნენ გაღწევას, ეს უკვე სხვა თემაა, მაგრამ ფაქტი ხომ ისაა, რომ ადამიანები მხოლოდ იმიტომ დახოცეს, რომ არ მოსწონდათ ''ესესესერი''.
- რამდენიმე თეატრში მუშაობას დიდი დრო მიაქვს, ბუნებრივია, მაგრამ რას ეთმობა თქვენი თავისუფალი დრო?
- მხოლოდ და მხოლოდ ნადირობას, რომელიც ძალიან მიყვარს. ძირითადად, ფრინველზე ვნადირობ, რომელზე ნადირობაც დაშვებულია.
- პროცესი მოგწონთ თუ შედეგი?
- პროცესი, რადგან ნანადირევი უკვე აღარ მომწონს (იღიმის).
- არ გეცოდებათ?
- იცით, რაოდენ პარადოქსულიც უნდა იყოს, ძალიან მიყვარს ყვავილები და ჩიტები. არ ვიცი, ეს რაზე მეტყველებს, ამაზე ფსიქოლოგები თუ ილაპარაკებენ, მაგრამ როცა თოფს ხელში ვიღებ, ყველანაირი სიყვარული და ამაღლებული გრძნობა მავიწყდება. მინდორში თოფით ხელში რომ გავდივარ, გონება მეკეტება და ჩვეულებრივი მტაცებელი და აბსოლუტური მონადირე ვხდები.
- და მცენარეებს შინ ზრდით და თავად უვლით?
- დიახ. შინ ქოთნებშიც მაქვს და ეზოშიც. იქვე, აივანზე პატარა ბეღურა რომ დაჯდება, შორიდან ვეფერები, მაგრამ ნადირობისას ამ თემაზე სულ სხვაგვარად ვფიქრობ. უფრო ის არ მესმის, როცა ამბობენ, როგორ ვესვრიო. საჭიროების მიხედვით, ალბათ, ყველა ისეთ რამეს აკეთებს, რასაც ჰგონია, ვერ გააკეთებს.
- და ისევ პროფესიაზე… - სცენაზე რომ გიყურებთ, ვფიქრობ, ყველა როლში მაქსიმალურად იხარჯებით, ენერგიის აღდგენას დიდი დრო სჭირდება ალბათ...…
- დიდი მადლობა ასეთი შეფასებისთვის. გეტყვით, როგორ ვიქცევი: სცენაზე გასვლის წინ არასოდეს ვნერვიულობ, ეს ხელს მიშლის და, შესაბამისად, ამით დიდ ენერგიას ''ვინახავ''. ზოგისთვის ეს სწორია და ზოგისთვის - არასწორი. სცენაზე რომ გავდივარ, კი, ნამდვილად ბოლომდე ვიხარჯები, თუმცა ზოგჯერ ამას მხოლოდ ტექნიკის მეშვეობით ვაკეთებ, ხშირად ემოცია აუცილებელია და მის გარეშე ხალტურა იქნება ყველაფერი, მაგრამ 1990 წლიდან სცენაზე ვარ, 100 როლზე მეტი მაქვს ნათამაშები, აქედან ბევრი მთავარი და ამ ხნის განმავლობაში სწავლობ, როგორ გაუფრთხილდე ენერგიას. ამას წინათ სხვადასხვა თეატრში ერთ დღეს სამ სპექტაკლში მომიწია თამაშმა, მთელი ენერგია ერთზე რომ დამეხარჯა, დანარჩენ ორში ვერ ვითამაშებდი. ასე რომ, რაღაცნაირად ვანაწილებ. ეს არაა ტრაბახი, ეს უბრალოდ დრომ და გამოცდილებამ მასწავლა.
წყარო: reitingi.ge
მსახიობი კახა გოგიძე თავისუფალი თეატრის სპექტაკლ ''ჯინსების თაობის'' მორიგ წარმოდგენაში სათამაშოდ პირდაპირ ახალციხიდან ჩამოვიდა, სადაც, როგორც აღნიშნა, სპექტაკლ ''ქვრივთა ნუგეშისმცემლის'' პრემიერისთვის ემზადებოდნენ. მეორე დღეს ილიაუნის თეატრში ''სკაპენის ოინებში'' უნდა ეთამაშა...
- ამჟამად ახალციხის, თავისუფალ და ილიაუნის თეატრებში ვმუშაობ. ვმოძრაობ და დავრბივარ ''გზათა შუა'' (იღიმის). ჭიათურაში თბილისიდან დავდიოდი, რადგან აქ სპექტაკლებს ვერ გავაცდენდი. ''მუსუსი'' ჩემი პირველი გრან-პრია რეჟისორის ამპლუაში. მანამდე სხვადასხვა წელს ოთხი გრან-პრი მაქვს მიღებული მამაკაცის როლის საუკეთესო შესრულებისთვის და ეს მეხუთე ძალიან მოულოდნელი და იმავდროულად სასიხარულო ფაქტი იყო. ამავე ფესტივალზე დაასახელეს მამაკაცის როლის საუკეთესო შემსრულებლად ჩემი სპექტაკლის მსახიობი ამირან ნასყიდაშვილი. ძალიან დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო მსახიობებს და მთელ ჯგუფს, რომლებთანაც სიამოვნებით ვიმუშავე.
- რეჟისურაში ძალების მოსინჯვა რატომ გადაწყვიტეთ?
- ჩემი მეგობარი, გოგი გაბელაია, ღმერთმა აცხონოს, ძალიან კარგი რეჟისორი და არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო. თავიდან მან მირჩია, ძალები რეჟისურაშიც მომესინჯა. შემდეგ მალხაზ ასლამაზიშვილმაც იგივე მითხრა. ბოლოს ''შეძახილმა ხე გაახმოს'' პრინციპით, მეც გავრისკე. 2008 წელს დავამთავრე ბატონ ავთო ვარსიმაშვილის სარეჟისორო ჯგუფი, მანამდე გია კიტიასთან ვსწავლობდი, მცირე ხანს გიზო ჟორდანიაც გვასწავლიდა. მინდა ვთქვა, რომ სამივესგან დიდი ცოდნა მივიღე და ბევრი რამ ვისწავლე.
- მანამდე როდის და რატომ შეაჩერეთ არჩევანი მსახიობობაზე?
- ეს არ იყო არჩევანი, უფრო სწორად, სხვა არჩევანი არ მქონდა. მშობლები ახალციხის მსახიობები არიან და ფეხმძიმე დედა ბოლომდე მონაწილეობდა სპექტაკლებში. მშობიარობის ტკივილები პირდაპირ სცენაზე დაეწყო, მაგრამ, როგორც თეატრის ერთგულმა და ''სამხედრო რეჟიმში'' მცხოვრებმა, სანამ სპექტაკლი არ დასრულდა, არ გაჩერებულა. დიდი საშიშროება იყო, სცენაზე გავჩენილიყავი, სპექტაკლიდან პირდაპირ სამშობიაროში წავიდა და გამაჩინა.
- იმ სპექტაკლში მამაც თამაშობდა?
- დიახ, თამაშობდა. ეს არც საამაყოა, არც გასაკვირი, რომ ჩემი გაჩენიდან ერთ კვირაში დედა თეატრში მივიდა. იქვე კულისებში ვიყავი მე, ისევე, როგორც ბევრი სხვა ბავშვი. მე, ეკა და კახა ბაკურაძეები, პიერ ქადაგიშვილის შვილები კულისებში ვიზრდებოდით. მეც ერთი კვირის ვიყავი, როცა კულისებში დამიდგეს აკვანი. ხან ვინ დაარწევდა მას და ხან - ვინ. ამ სურათში განსაკუთრებით რომანტიკულს ვერაფერს ვხედავ და ვერც ფრაზას ვიტყვი: ''ჩემი აკვანი კულისებში დაირწა''. ეს ჩვეულებრივი ამბავია, განსაკუთრებული ამაში არაფერია. ჩემები ახალციხელები არ არიან, უბრალოდ, მე იქ დავიბადე, დამტოვებელი არავინ ჰყავდათ და ამიტომ ჩემი აკვანი კულისებში იდგა.
- წლების განმავლობაში სხვადასხვა თეატრის სცენებიდან საკმაოდ ჭარბწონიანი მახსოვხართ...
- კი, ასე იყო. ''ჭარბწონიანი'' კარგი სიტყვაა და დიდი მადლობა, რომ ასე მითხარით, მაგრამ მე ვიტყოდი, რომ საშინლად, აუტანლად მსუქანი ვიყავი (იცინის). ალბათ, წონის დამარცხება ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე დიდი გამარჯვებაა. შესანიშნავი დიეტოლოგების მეთვალყურეობის ქვეშ დიდხანს ვიყავი, მათ ვუჯერებდი, რის შემდეგაც 78 კილო
''მოვიშორე''. სასურველი წონა 10 წლის განმავლობაში ''მეჭირა'', მაგრამ მერე, როგორც ბევრმა სხვამ, თავი ვერ შევიკავე. ამდენი წლის განმავლობაში დიეტა რთულია და ისევ მოვიმატე წონაში. შემდეგ მივმართე ქირურგს და ამჯერად უკვე ოპერაციის მეშვეობით დავიკელი. მედიცინამ ერთი წლის წინ უკვე მეორე სასწაული მოახდინა ჩემთან დაკავშირებით და მინდა ვთქვა, რომ ერთი წამითაც არ ვნანობ. ღმერთმა არ დამაჭირვოს, მაგრამ თუ საჭირო გახდა, კუჭის ვერტიკალურ რეზექციას, რომელსაც ასევე სლივს ეძახიან, კიდევ გავიკეთებ.
- პოსტოპერაციული პერიოდი რამდენ ხანს გქონდათ?
- ათი დღის შემდეგ ჩვეულებრივ რეჟიმში დავიწყე მუშაობა. მინდა გითხრათ, რომ უფრო აქტიური გახდა ჩემი დღის რეჟიმი და გაცილებით დიდი ენერგია მაქვს.
- ''ჯინსების თაობის'' მორიგ წარმოდგენამდე ვხვდებით, ეს სპექტაკლი წლებია რჩება რეპერტუარში...
- სპექტაკლის პრემიერა 2001 წელს შედგა. კარგი სპექტაკლია და ამ ''უბრალო'' მიზეზის გამოა დღემდე რეპერტუარში. მეორე - ეს ისეთი თემა და ჭრილობაა, რომლის შეხორცებას მრა-ვალი წელი დასჭირდება, თუ შეხორცდა საერთოდ. ადამიანები დახოცეს იმიტომ, რომ არ უნდოდათ საბჭოთა კავშირის ჯოჯოხეთურ რეჟიმში ცხოვრება. რა ფორმით, როგორ და რანაირად ცდილობდნენ გაღწევას, ეს უკვე სხვა თემაა, მაგრამ ფაქტი ხომ ისაა, რომ ადამიანები მხოლოდ იმიტომ დახოცეს, რომ არ მოსწონდათ ''ესესესერი''.
- რამდენიმე თეატრში მუშაობას დიდი დრო მიაქვს, ბუნებრივია, მაგრამ რას ეთმობა თქვენი თავისუფალი დრო?
- მხოლოდ და მხოლოდ ნადირობას, რომელიც ძალიან მიყვარს. ძირითადად, ფრინველზე ვნადირობ, რომელზე ნადირობაც დაშვებულია.
- პროცესი მოგწონთ თუ შედეგი?
- პროცესი, რადგან ნანადირევი უკვე აღარ მომწონს (იღიმის).
- არ გეცოდებათ?
- იცით, რაოდენ პარადოქსულიც უნდა იყოს, ძალიან მიყვარს ყვავილები და ჩიტები. არ ვიცი, ეს რაზე მეტყველებს, ამაზე ფსიქოლოგები თუ ილაპარაკებენ, მაგრამ როცა თოფს ხელში ვიღებ, ყველანაირი სიყვარული და ამაღლებული გრძნობა მავიწყდება. მინდორში თოფით ხელში რომ გავდივარ, გონება მეკეტება და ჩვეულებრივი მტაცებელი და აბსოლუტური მონადირე ვხდები.
- და მცენარეებს შინ ზრდით და თავად უვლით?
- დიახ. შინ ქოთნებშიც მაქვს და ეზოშიც. იქვე, აივანზე პატარა ბეღურა რომ დაჯდება, შორიდან ვეფერები, მაგრამ ნადირობისას ამ თემაზე სულ სხვაგვარად ვფიქრობ. უფრო ის არ მესმის, როცა ამბობენ, როგორ ვესვრიო. საჭიროების მიხედვით, ალბათ, ყველა ისეთ რამეს აკეთებს, რასაც ჰგონია, ვერ გააკეთებს.
- და ისევ პროფესიაზე… - სცენაზე რომ გიყურებთ, ვფიქრობ, ყველა როლში მაქსიმალურად იხარჯებით, ენერგიის აღდგენას დიდი დრო სჭირდება ალბათ...…
- დიდი მადლობა ასეთი შეფასებისთვის. გეტყვით, როგორ ვიქცევი: სცენაზე გასვლის წინ არასოდეს ვნერვიულობ, ეს ხელს მიშლის და, შესაბამისად, ამით დიდ ენერგიას ''ვინახავ''. ზოგისთვის ეს სწორია და ზოგისთვის - არასწორი. სცენაზე რომ გავდივარ, კი, ნამდვილად ბოლომდე ვიხარჯები, თუმცა ზოგჯერ ამას მხოლოდ ტექნიკის მეშვეობით ვაკეთებ, ხშირად ემოცია აუცილებელია და მის გარეშე ხალტურა იქნება ყველაფერი, მაგრამ 1990 წლიდან სცენაზე ვარ, 100 როლზე მეტი მაქვს ნათამაშები, აქედან ბევრი მთავარი და ამ ხნის განმავლობაში სწავლობ, როგორ გაუფრთხილდე ენერგიას. ამას წინათ სხვადასხვა თეატრში ერთ დღეს სამ სპექტაკლში მომიწია თამაშმა, მთელი ენერგია ერთზე რომ დამეხარჯა, დანარჩენ ორში ვერ ვითამაშებდი. ასე რომ, რაღაცნაირად ვანაწილებ. ეს არაა ტრაბახი, ეს უბრალოდ დრომ და გამოცდილებამ მასწავლა.
წყარო: reitingi.ge
