„შესაძლოა სასაცილოდ და სულელურად გამოვიყურები...“ - ევგენი ლეონოვის წერილი შვილს

" ანდრიუშა, ისე გიყვარდე, როგორც მე მიყვარხარ შენ. სიყვარული - იცი, რამხელა სიმდიდრეა? მართალია, ზოგიერთი მიიჩნევს, რომ ჩემი სიყვარული რაღაც ისეთი ვერ არის და საზიანოა. ან იქნებ, სინამდვილეში, ჩემმა სიყვარულმა ხელი შეგიშალა სამაგალითო მოსწავლე ყოფილიყავი. მე ხომ შენი სკოლაში სწავლის 9 წლის მანძილზე, ერთხელაც არ გამიწკეპლიხარ.

გახსოვს, დაფასთან გასვლისას უსიამოვნო სახეს იღებდი, კლასში იცინოდი, შემდეგ კი მასწავლებელი დიდხანს მე მკიცხავდა. სამგზის დამნაშავის სახე მქონდა, თითქოს კუთხეში ვიდექი, ის კი პატარა ბავშვივით მსჯიდა. მე უკვე ნებისმიერ დამცირებას ავიტან, მისთვის კი ეს არ კმარა: "გაკვეთილი ხომ ჩაიშალა..

- ჩვენ ხომ ვერ ვახერხებთ სრულად, 45 წუთს მეცადინეობას.. - თვითონ არაფერი იცის და არც სხვებს აძლევს სწავლის საშუალებას.. მოგიწევთ სკოლიდან წაიყვანოთ, მასზე ხომ სიტყვები არ მოქმედებს..."

ვფიქრობ, მორჩა! არავის მივაქცევ ყურადღებას. ამ ფიქრებით გადმოვაბიჯე სკოლის კარს და კომსომოლსკის პროსპექტზე გამოვედი. ნერვიულობისგან არც ტაქსში და არც ტროლეიბუსში დაჯდომა შემიძლია, ასე რომ ფეხით მივდივარ...

ქალს მძიმე ჩანთა მოაქვს, ბავშვი ტირის.. ჩემი დანახვისას კი იღიმის. ზურგს უკან მესმის, დედა ეუბნება:
" აი, ვინი-პუჰი დაგცინის.." უცნობი ადამიანი მესალმება... შემოდგომის ქარი მიბერავს.

სახლს იმ განცდით ვუახლოვდები, რომ დარტყმა მივიღე. შევდივარ სახლში და საბოლოოდ მავიწყდება სილის გაწნა, შენი დანახვისას კი გეკითხები: "აბა, მაჩვენე რა სახეებს კერავ იქ, რაც ყველას ასე მოსწონს". და ჩვენ გულიანად ვიცინით.

და ასე გრძელდება შემდეგ გამოძახებამდე. დედა სკოლაში არ მიდის. მე კი ვწევარ და ვფიქრობ: "ნეტავ ღამით გამომიძახონ სხვა ქალაქში გადაღებაზე ან რეპეტიციიდან არ გამომიშვან... მაგრამ დილით ვანდა ტირის, მე კი ფრენას ვაუქმებ, რეპეტიციიდან ვთავისუფლდები და გავრბივარ სკოლაში, კუთხეში ჩემი ადგილის დასაკავებლად.

როგორი წვრილმანებია მნიშვნელოვანი ჩვენს ცხოვრებაში...

სწორედ ამიტომ ვწერ ამ წერილს, რათა არასწორი რამეები გამოვასწორო, და შესაძლოა სასაცილოდ და სულელურად გამოვიყურები, როგორც ზოგიერთი ჩემი პერსონაჟი, მაგრამ ეს ხომ მე ვარ! აზრი კი ის არის მეგობარო, რომ არაფერია მამის გულზე უფრო ადვილად ასაფორიაქებელი.

როცა სახლში მარტო ვარ, ვდარდობ, ვიხსენებ შენს ყოველ სიტყვასა და დასმულ კითხვებს, დაუსრულებლად მსურს შენთან საუბარი, ასე მგონია, მთელი ცხოვრებაც კი არ მეყოფა ყველაფერზე სასაუბროდ.

მაგრამ იცი რა არის ყველაზე მთავარი, რომ მე ამას დედაჩემის სიკვდილის შემდეგ მივხვდი. ეჰ, ანდრიუშა, არის შენს ცხოვრებაში ადამიანი, რომლის თვალწინაც არ გეშინია პატარა, სულელი, დაუცველი და სრულიად შიშველი იყო?

სწორედ ეს ადამიანია შენი დამცველი.

უკვე მალე მოვალ სახლში.

მამა. ლენინგრადი. 1974 წლის 3 ოქტომბერი".
წყარო: reitingi.ge