ლიკა ევგენიძე შვილებს ამერიკაში უძიძოდ ზრდის

ლიკა ვეგენიძე თბილისში სულ ცოტა ხნის წინ შვილებთან ერთად ჩამოვიდა. საქართველოში ივლისის ბოლომდე დარჩება, შემდეგ კი ისევ ჩაებმება ამერიკულ ცხოვრებაში.

13 ივნისის ტრაგედიის შემდეგ ლიკა ერთ-ერთი პირველი იყო, რომელმაც დაზარალებულების დახმარებისკენ მოუწოდა ხალხს და თავადაც ჩაება ამ პროცესში. ლიკას სწორედ მიმდინარე მოვლენებზე ვესაუბრეთ.

- ზამთარში ვაპირებდი ჩამოსვლას, მაგრამ მოქალაქეობის აღების ბოლო ეტაპზე ვიყავი, სწორედ მაშინ დამიბარეს და ვერ წამოვედი. ახლა უკვე ყველაფერი მოვაგვარე, ყველანაირი ბიუროკრატიული პროცესი დასრულებულია, უკვე მოქალაქე ვარ და საკუთარი სურვილის მიხედვით შემიძლია გადაადგილება ერთი ქვეყნიდან მეორეში.

- სტიქიის დროს საქართველოში იყავი. როგორ შეიტყვე მომხდარის შესახებ?
- 13 ივნისის ღამეს კი იყო ძლიერი წვიმა, მაგრამ არც მიფიქრია, რომ ასეთი რამ მოხდებოდა. კოსტავაზე ვცხოვრობ, წყლის ნიაღვარი რომ მოდიოდა, ვხედავდი და უსიამოვნო შეგრძნება მქონდა, მაგრამ სიმართლე გითხრა, ასეთი ტრაგედია თუ დატრიალდებოდა, არ მეგონა. მეტიც, დღემდე კადრებს რომ ვუყურებ, ბოლომდე თითქოს ვერ ვაცნობიერებ, რომ ეს ჩვენთან მოხდა. შეიძლება ითქვას, რომ ის ღამე გავათენე, თუ არ ვცდები, ღამის სამი საათიდან დაიწყო ''რუსთავი 2''-მა მაუწყებლობა პირდაპირ ეთერში და მეც ტელევიზორს არ მოვშორებივარ.

- თუ არ ვცდები, ერთ-ერთი პირველი იყავი, ვინც მოუწოდა ადამიანებს, დაზარალებულების დასახმარებლად გასულიყვნენ.
- სტრესის შემდეგ უკვე მეორე დღეს გავაცნობიერე, რომ უამრავი ადამიანი დარჩა უსახლკაროდ, იქ იყვნენ ბავშვებიც, რომლებიც ასევე ებრძოდნენ სტიქიას. მას შემდეგ, რაც შვილები შემეძინა, ბავშვებთან დაკავშირებულ ყველა საკითხს ძალიან მძაფრად აღვიქვამ. რომ გავიაზრე, წინა ღამეს ბავშვებმა რა ჯოჯოხეთი გამოიარეს, მაშინვე გადავალაგე ტანსაცმელი და საჭირო ნივთები, ჩემი შვილიც მეხმარებოდა, გადააწყო სათამაშოები, რომ მათთვის წამეღო, გამიმზადა ყველაფერი და განიცდიდა, რომ მისი თანატოლები ასეთ მდგომარეობაში იყვნენ. გარდა ამისა, მე მეგობრებსაც შევეხმიანე და ვუთხარი, ვისაც რა გაქვთ, შევაგროვოთ და მივუტანოთ-მეთქი. სვანიძის ქუჩაზე მისულებს გვითხრეს, რომ დაზარალებულები სხვადასხვა სასტუმროში იყვნენ განაწილებულნი და ჩვენც იქ წავედით. ამის შემდეგ ვიყიდეთ საჭმელი ძაღლებისთვის და თავშესაფარში ავედით, ისეთი საშინელი სანახაობა დაგვხვდა იქ, ვერ აღგიწერ. ძაღლები შეშინებულები და საწყლები იყვნენ, ზოგს წვეთოვანიც კი ედგა.

- მეორე დღესვე მისულხარ სვანიძის ქუჩაზე, რა ვითარება დაგხვდა იქ?
- მოხალისეები უკვე მისული იყვნენ, გაწმენდითი სამუშაოები
დაწყებული იყო, მაგრამ ხალხი შოკიდან ვერ გამოდიოდა, სიურრეალიზმი სუფევდა – დატბორილი ქუჩები, ირგვლივ ცხოველები, ხალხი შეწუხებული, შეშინებული, დასტრესილი, კინოში მეგონა თავი. ზოგჯერ ფილმს რომ უყურებ, გგონია, უტრირებულად იღებენ რაღაცას, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ასეთი რაღაცები რეალურად ხდება.
სვანიძის ქუჩაზე დიდხანს აღარ გავჩერებულვარ, იმიტომ, რომ ნივთების მიტანა მინდოდა დანიშნულების ადგილზე.

- ელოდი, რომ ხალხი გულთან ახლოს მიიტანდა ამ უბედურებას და ამდენი მოხალისე გავიდოდა სტიქიის ადგილას?
- ჩემი აზრით, ასეც უნდა იყოს და ეს ნორმალურია. როცა გრძნობ შენი ხალხის, შენი ქალაქის სიყვარულს და ტკივილს, ასე უნდა დაუდგე გვერდით, ყველამ დავინახეთ, ერთობით რამდენი რამის გაკეთებაა შესაძლებელი. რაღაცნაირი ფერადები,

ბრჭყვიალები იყვნენ მოხალისედ გამოსული ბავშვები, რომლებიც არაფრის გაკეთებას არ თაკილობდნენ, აგროვებდნენ ნაგავს, წმენდნენ ტერიტორიას, ერთმანეთს ეხმარებოდნენ და ა.შ. ესაა ის თაობა, რომლის ხელშიც გადავა ჩვენი ქვეყანა რამდენიმე წლის შემდეგ და მიხარია, რომ ასეთი ხალასები არიან. ჩვენს თაობას თითქოს მაინც ეტყობა 90-იანების სიმძიმე, ესენი კი ძალიან ლაღები და ფერადები არიან – სხვა სიტყვას ვერ ვპოულობ. მათთან ერთად მე არასამთავრობო ორგანიზაციებს ვეხმარებოდი საჭიროებების განაწილებაში.

- ზოოპარკიდან გაქცეულ მტაცებლებს დიდხანს ვერ პოულობდნენ...
- ძალიან რთულია, ქუჩაში ვეფხვის გამოჩენის რომ გეშინია და სიბნელეში სადარბაზოში მტაცებლის შიშით რომ ვერ შედიხარ. თითქოს ტოტალური ფსიქოზია ქალაქში, ყველა ნერვიულობს, ზოგს უკვე ეჩვენება გარეული ცხოველები, მოგეხსენებათ, იყო შემთხვევა, როცა ბავშვებმა ცუდად იხუმრეს, ვეფხვის ღრიალი ჩართეს. ალბათ, ჩვენც გაგვიკეთებია რაღაც სისულელეები ბავშვობაში, მაგრამ ასეთ დაძაბულ ვითარებაში ცოტა რთულია ამის მარტივად აღქმა. ცხოველებს რომ ვუყურებდი, გული მიკვდებოდა. ამხელა სტრესი გამოიარეს, ზოგერთი მათგანი გადარჩა, მაგრამ მაინც მოუხდათ დახოცვა. მესმის, როცა ადამიანს საფრთხეს უქმნის, მაშინ საუბარი ცხოველის სიცოცხლის შენარჩუნებაზე ცოტა უხერხულია, მაგრამ როცა არის საშუალება, უვნებლად დააძინონ, ასეც უნდა მოიქცნენ.

მე საერთოდ ვგიჟდები ცხოველებზე, ვტიროდი, იმ კადრებს რომ ვუყურებდი. არ ვიცი, რატომ გაჩნდა მოსაზრება, თითქოს ცხოველებს უფრო მისტირიან, ვიდრე ადამიანებს, ეს საღ აზრს მოკლებულია. ადამიანს, რომელსაც ცხოველი უყვარს, მეორე ადამიანი არ ეყვარება? ადამიანებმა ოჯახის წევრები დაკარგეს, რაც უდიდესი ტკივილია, ამაზე დიდი სიმძიმე რა უნდა იყოს, არ ვიცი, მაგრამ ამ ყველაფერთან ერთად ის დაღუპული ცხოველიც რომ შეგეცოდოს, რატომ არ შეიძლება, ვერ ვხვდები. ერთი მეორეს არანაირად არ გამორიცხავს.



- ზოოპარკის ქალაქის ცენტრში არსებობაზე რას ფიქრობ?
- რასკვირველია, ჯობს, ზოოპარკი ქალაქგარეთ იყოს. ნიუ-იორკის მაგალითზე რომ ვილაპარაკოთ, იქ არის ორი ზოოპარკი, ერთ-ერთი მდებარეობს ცენტრალ პარკში, რომელიც გაწოლილია შუა მანჰეტენზე, მაგრამ იქ ასეთი საფრთხე არ არსებობს, მეორე, უფრო დიდი ზოოპარკი ქალაქისგან მოშორებითაა. მგონია, რომ ჩვენთვისაც და ცხოველებისათვისაც უმჯობესია, ზოოპარკი იყოს ქალაქისგან მოშორებით. თუ არ ვცდები, ადრე იყო ეს იდეა და გული მწყდება, რომ მაშინვე არ განხორციელდა, ეს ტრაგედია ხომ არ მოხდებოდა. იმედია, ამ ამბის შემდეგ მაინც დალაგდება ყველაფერი.

- დასასრულ გკითხავ, რა გეგმები გაქვს სამომავლოდ?
- მოგეხსენებათ, შვილებს უძიძოდ ვზრდი, მათზე მიჯაჭვული ვარ და არაფრის დრო არ მაქვს, საღამოობით თუ გავალ ხოლმე სადმე ბავშვებთან ერთად. ჩემს ეტლს მიმაგრებული აქვს სადგამი, ერთი ბავშვი ეტლში რომ ზის, მეორე დგას და ორივეს ერთდროულად დავატარებ, ძალიან კომფორტულია. ვიცოდი, რომ ეს პერიოდი სამსახურის თვალსაზრისით პასიური იქნებოდა, პატარა ორი წლის ხდება, ბაღში გავუშვებ, დავაბინავებ და მეც მეტი დრო გამიჩნდება. პირველ რიგში, ალბათ, რამეს ვისწავლი. იცი, როგორი სიტუაცია მაქვს? პაზლი მაქვს თავში და ნელ-ნელა თანმიმდევრობით უნდა დავალაგო (იღიმის).