სოფია მჭედლიშვილი, ოპერა და მისი იდუმალი რჩეული ''დაოჯახებული არ ვარ და არც ახლო მომავალში ვაპირებ...''

მცირე ხნის წინ ქართული საოპერო ხელოვნების ისტორიაში უპრეცედენტო შემთხვევა დაფიქსირდა. მსოფლიოს ერთ-ერთ მთავარ, ლა-სკალას საოპერო სცენაზე სამი ქართველი: ანიტა რაჭველიშვილი, ნინო მაჩაიძე და სოფია მჭედლიშვილი მღეროდნენ.
ჟორჟ ბიზეს ''კარმენის'' პრემიერა 4 ივნისს გაიმართა. იტალიურმა პრესამ და მაყურებელმა ლა-სკალას თეატრში წარმოდგენილ ოპერასა და მის მონაწილეებს საკმაოდ დადებითი შეფასებები მისცეს. 25 წლის სოფია მესამე წელია, მილანში ცხოვრობს. ''რეიტინგს'' მომღერალთან გასაუბრების საშუალება მიეცა...

- მართლაც მნიშვნელოვანი, უცნაური და ძალიან სასიამოვნო ფაქტი მოხდა. ლა-სკალას თეატრის ისტორიაში არ ყოფილა პრეცედენტი, რომ სცენაზე ერთდროულად სამი ქართველი მომღერალი მდგარიყო. წარმოუდგენელი შეგრძნებაა, როდესაც ასეთ ოპერაში მღერი და გვერდით ორი თანამემამულე, ორი არაჩვეულებრივი მომღერალი გიდგას. სულ სხვა ენერგია და ემოცია მქონდა. ხუთი სპექტაკლი ვიმღერეთ. ახლა წინ სხვა გეგმები და პროექტებია.

- ნინოსა და ანიტასთან პროფესიული შეხება აქამდეც გქონიათ?
- მათ პირადად არ ვიცნობდი, დღემდე ჩვენი გზები არ გადაკვეთილა. ერთმანეთი ამ პროექტის განხორციელებისას გავიცანით და ახლა თბილი, მეგობრული ურთიერთობა გვაქვს.

- გაიხსენეთ თქვენი პირველი ნაბიჯები იტალიაში...
- იტალიაში ჩამოსვლამდე საზღვარგარეთ მოგზაურობის არანაირი გამოცდილება არ მქონდა, თუ არ ჩავთვლით გერმანიაში ერთ ვიზიტს. 20 თუ 21 წლის ვიყავი, როცა აუსბურგში გაიმართა კონცერტი, რომელშიც ბატონ ელდარ გეწაძესთან ერთად მივიღე მონაწილეობა.
რაც შეეხება იტალიას, მარტო მომიხდა ჩამოსვლა. ყველაფრის გარკვევა თავად მიწევდა. სხვადასხვა მოსმენაზე დავდიოდი და როცა ''ლუჩია დი ლამერმურში'' მთავარ როლზე ამიყვანეს, ეს ჩემს ცხოვრებაში უმნიშვნელოვანესი მოვლენა იყო. ასე გამეხსნა გზა იტალიურ საოპერო თეატრში პირდაპირ მთავარი როლით და მას შემდეგ დავიწყე ამ ქვეყანაში მოღვაწეობა. ლუჩიას სხვადასხვა მნიშვნელოვანი პარტია მოჰყვა.

- მომღერალი წინაპრები გყავთ?
- არა. დედას ჰქონდა სიმღერის ნიჭიც და სურვილიც, რომ საოპერო მომღერალი გამხდარიყო, მაგრამ შემდეგ რატომღაც სხვა პროფესია აირჩია. ოპერის სიყვარული მისგან გადმომეცა, ხმაც. პატარაობიდან მასმენინებდა არიებს და ხშირად დავყავდი თბილისის ოპერის თეატრში.

- თქვენი ყოველდღიურობა ძირითადად მილანში მიდის, ხომ?
- დიახ, მილანში. აქ მარტო ვცხოვრობ, თუმცა დედა ხშირად მსტუმრობს და მონატრებასა და მოწყენილობას ვერ ვგრძნობ (იღიმის). ორი წლის წინ ლა-სკალას აკადემიაში მოვეწყვე. მანამდე სულ მოგზაურობა მიწევდა, სადაც ვმღეროდი, იმ ქალაქში ვცხოვრობდი. აკადემიის დასრულების შემდეგაც ასე ვიქნები, ეს ყველა მომღერლის ''ბედია''. საშემოდგომოდ რამდენიმე კონტრაქტი უკვე დადებული მაქვს. მათგან გამოვარჩევ ''ღამის დედოფალს'', რომლის დებიუტიც ვერონაში მექნება. ამ ოპერის არიებს ყველა იცნობს და ეს ორმაგად დიდი პასუხისმგებლობაა. ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი პროექტი იქნება და დიდი იმედით ველოდები.

- გამორჩეული გარეგნობა გაქვთ, როგორ ფიქრობთ, ეს იყო წარმატების ერთ-ერთი წინაპირობა?
- ჩემი გარეგნობა? არ ვიცი, ალბათ, რაღაც მომენტში მოქმედებს. სცენაზე რომ გამოდიხარ, სანამ იმღერებ, მანამდე მსმენელი გხედავს და ჯერ ვიზუალს აფასებს. ალბათ, ამანაც იმოქმედა, რა ვიცი (იღიმის).

- ბევრი თაყვანისმცემელი გყავთ?
- დიახ, საკმაოდ. განსაკუთრებით სასიამოვნოა, როცა ლა სკალას ''ლოჯონისტები'', ანუ ხალხი, რომელიც მუდმივად დადის თეატრში,
საკმაოდ განვითარებული სმენა და კრიტიკული ''ყური'' აქვთ, სულ მწერს, მილოცავს და მიწონებს თითოეულ ჩემს ნაბიჯს. ბევრი მათგანი ჩემი გულშემატკივარია.

- ყოფილა სპექტაკლის ბოლოს თაიგულები უცნობი თაყვანისმცემლებისგან?
- სიმართლე გითხრათ, უცნობებისგან არასდროს, თუმცა ნაცნობებისგან ყოფილა (იღიმის).

- დაოჯახებული არ ხართ...
- არ ვარ და არც ახლო მომავალში ვაპირებ.

- რჩეული არსებობს?..
- დიახ, არსებობს ასეთი ადამიანი, მაგრამ პირად ცხოვრებაზე საუბრისგან თავს შევიკავებ.

- ზაფხულში თეატრებში სეზონი იხურება, რა გეგმები გაქვთ?
- ყველა თეატრი არ იხურება. ზოგიერთი ცდილობს, ზაფხულს დაამთხვიოს ფესტივალი და ამ გზით მაყურებელს თეატრი არ მოანატროს. პირადად მე 15 აგვისტოსთვის მუშაობას ვასრულებ და მინდა, მცირე პაუზა ავიღო, საქართველოში ჩამოვიდე და ცოტა დავისვენო (იღიმის).

- საქართველოში დასვენებას რამდენად მოახერხებთ? ალბათ, წუთი არ გადის ნაც-ნობ-მეგობრების გარეშე...
- დიახ, მართალია. ძალიან იშვიათად მიწევს საქართველოში ჩამოსვლა და ისიც მცირე ხნით. ასეთ დროს ყველა მწერს და ცდილობენ მნახონ, თავისთან მეპატიჟებიან. სამწუხაროდ, ყველას ნახვას ვერ ვახერხებ და ამის გამო ძალიან მწყდება გული.

- რომ არა სიმღერა, პროფესია, რომელსაც აირჩევდით...
- სხვათა შორის, ძალიან მინდოდა ექიმობა. ეს ალბათ იქიდან გამომდინარეც, რომ ექიმების ოჯახში ვარ დაბადებული და გაზრდილი. ბაბუა და მამა თბილისში ცნობილი ექიმები იყვნენ, მაგრამ საბოლოო ჯამში გულმა სიმღერისკენ გამიწია.

- 10-15 წლის შემდეგ სად წარმოგიდგენიათ თავი?
- ალბათ, ისევ ევროპაში, თუმცა, რასაკვირველია, ეს იმას არ გამორიცხავს, რომ აქტიური ურთიერთობა მქონდეს ჩემს ქვეყანასა და ქალაქთან.

- დაბოლოს, სოფია, ერთი ნივთი, რომელიც ყოველთვის თან გაქვთ...
- არასოდეს ვიშორებ ჯვარს და, ბუნებრივია, სადაც უნდა ვიყო, ყველგან თან მაქვს (იღიმის).
წყარო: reitingi.ge