მძინარე მზეთუნახავი. (2)

საავადმყოფოდან გამომწერეს, სახლში რათქმაუნდა ძალიან დაღლილი მივედი, არაფრისგან დაღლილი! დედაჩემი და მამაჩემი ყველაფრით მამხნევებდნენ, სისულელეებს როშავდნენ და მეც ყველაფერში ვეთანხმებოდი იდიოტივით.
-დედა?!
-ჰო დედიკო?
-ახალი ლოგინი მინდა.-რათქმაუნდა არმინდოდა რა დიდი განსხვავება იყო უბრალოდ ეს ჩემი ახალი ახირება იყო, ყოველთვის უნდა მიმეღო ის რაც მინდოდა, მაგრამ ლოგინი ახალი რაღაცაა.
-დედა?!
-ჰო დედიკო?
-ახალი მობილური მინდა!
-დედა?!
-რა დედიკო რა?
-არაფერი, წყალი მინდა.-დედაჩემისნაირი მომთმენი ადამიანი აღიარეათ,რომ დედამიწაზე არავინ არაა რაგიკვირთ? მე თუ მილიონში ერთი ვარ დედაშემი 6მილიარდში ერთია. საღამოს მე და ნატა სენატში მივდიოდით, სარკესთან ორი საათი ვტრიალებდი.
-სად მიდიხარ?-მამაჩემი ოთახშ შემოვიდა.
-სენატში.
-ძალიან არ დაიგვიანო.
-რაა? მამა?
-რაარი?-ვერ ვიტანდი,როდესაც მეუბნებოდნენ, მალე მოდი, ამადაამ დროს სახლში იყავი ბლა-ბლა-ბლა.
-ძლივს, გავდივარ სახლიდან შენ გინდა,რომ მალე მოვიდე და ისევ დავიძინო? იცოდე ერთი თვე აღარ გავიღვიძებ და მერე ნახე შენ!
-კარგი,ჰო.-სავარძელში მოკალათდა და ფეხბურთის ყურება დაიწყო, მივუცუცქდი რასაც ჰქვია შევედენე.
-მაა?
-ააა?
-მამი..
-ხო?
-დამაფინანსე რა.-ჭკუაზე არ ვიყავი, გიჟივით ვსვავდი ვცდილობდი არ მეფიქრა ბევრი. არადა დიდი მსმალი და ავარდნილი გოგონა არ გეგონოტ უბრალოდ თვეში ერთხელ ადამიანი ისე უნდა ,,გამოტყვრეს’’, რომ მერე ერთი კვირა ინანოს და ფეხზე ვერ დგემოდეს.
-სად ხარ გეძებდი?-ნატას ხელი მოვკიდე.
-რას სვავ მეც მინდა.
-არვიცი, ვიღაცას ავაცალე.
-მომისმინე დიტომ მომაკითხა ორი წუთით გავალ და შემოვალ.
-ვიცი მე შენი ორი წუთი..-გამეცინა, ქუსლებზე ვიდექი ფეხები მეტკინა და დავჯექი ვიღაც 40 წლის კაცი მოვიდა.
-არ გინდა ვიცეკვოთ?
-წნევის წამალი არ გინდათ?
-როგორ, არმესმის ლამაზო?
-არათქო.-მაინც არ მესმის, წარმოიდგინეთ ეხა მამაჩემი,რომ დამენახა მსგავს მდგომარეობაში ვაი! ნეტა ამათ ცოლები არ ყავდათ? მთქნარება ამიტყდა, ცოტა დრო მქონდა თუარადა იქვე დამეძინებოდა. რედბული შევუკვეთე, იქნებ რამე მიშველოსთქო, ჯერ წასვლა არ მინდოდა საკუთარ თავს ძალას ვატანდი. საპირფარეშოსთან ვიყავი, უცებ თავბრუ დამეხვა, შეიძლება ეს ალკოჰოლის ბრალიც ყოფილიყო, მაგრამ ეს სხვანაირი შეგრძნება იყო.
-რანაშაა ნახე..-ვიღაც ორი ბიჭი ჩემთან გაჩნდა, თვალებს ვერ ვახელდი რაღაცეებს მელაპარაკებოდნენ..
-თავი..გამანებე..
-არაა, არა პრინცესა წამო გავიაროთ არგინდა აქვე სახლ..-ძალა მოვიკრიფე და ხელი მთელი ძალით ვკარი, კინაღამ დავვარდი..
-ეე..ეე აქ რახდება?
-შეჩემა რაგჭირს?რა გოგოა ნახე გვაცალე რა.
-..... ეხა აქედან!
-გეგა ტოო დამშვიდდი..-ვიღაცამ ხელი მომკიდა და ჰაერზე გამიყვანა, ვოცნებობდი აზრზე მოვსულიყავი.
-როგორ ხარ?-ვერ ვლაპარაკობდი სამაგიეროდ თვალებშ ვიყურებოდი და ,,გაგიმაზავთ’’ სამოთხეში მოვხვდი და ეს ჩემი მფარველი ანგელოზი იყო.-მობილური გირეკავს.-ვიბრაციას მეც ვგრძნობდი, უბრალოდ ვერ ვლაპარაკობდი ვანიშნე აიღეთქო, გაეცინა.-ალო?.. ლანაა?! აა ლანა გასულია და გადავცე რამე?.. კაი მაშინ გარეთ გამოდი და შავი BMW-ს ჯიბია და დაგვინახხავ.-უამრავი შავი ჯიბი იყო თან BMW.
-მადლობა..-დავიჩურჩულე.
-არაფის, .... ბიჭები არიან.
-იცნობდი?
-შორიდან, აქ ხშირად დადიან.-ისე დავამთქნარე, მთელი ქუჩა გადავყლაპე ცოტაც და ფეხზე დამდგარს დამეძინებოდა.
-ლანა?? ვაიმე.. კარგად ხარ..-ნატამ რასაც ჰქვია გამიტანა.
-კი.. მეძინება სახლში წავიდეთ რა.
-აა,კაი.-უცებ დასერიოზულდა.-ტაქსი გავაჩეროტ დიტო გავუშვი უკვე მე და..
-წაგიყვანთ..-ნატამ ბიჭს შეხედა და უცებ გაშტერდა.
-კაი.-თითქოს დაგიპნოზდა ისე დაუქმია თანი მე კი უკვე თითქმის მეძინა.-მოიცა.. ლანა?
-ჰო,ჰო მღვი..ძავს.
-რაიყო ერთი კვირაა არგიძინია?-ნეტა იცოდეს,რომ რვა საათის მაგივრად 48საათი მძინავს.
-მე უკან დავჯდები რა.-უკან კიარ დავჯექი დავწექი! დამეძინა, რომ გავიღვიძე უკვე ჩემ ლოგინში ვიწექი.

-ვაიმე..-ნატამ კარები გამოაღო.
-რახდება?
-რაგქვია?
-გეგა.
-გეგა ლანა სახლში უნდა ავიყვანოთ.-გაგუდილს მეძინა.
-ცოტა,რო შევაფხიზლოთ არა?
-არა!-იყვირა.-არშეიძლება არ გააღვიძო თორე რაღაც ცუდი მოხდება რა ჩვენთვითონაც არვიცით.
-ნატა გქვია ხო?
-ხო.
-რაჭირს?
-ძინავს.