დაუბანელი მაჩოს – ჩე გევარას ცხოვრების საინტერესო დეტალები და დედის სკანდალური ბიოგრაფია

უკანასკნელ ათწლეულში ჩვენ თითქოს ხელახლა აღმოვაჩინეთ მათი ჭეშმარიტი სახე, ვისი ბიოგრაფიაც ზეპირად ვიცოდით და რომელთა პორტრეტებიც სააგიტაციო პლაკატებს ამშვენებდა. აღმოჩნდა, რომ ისინი ძალზე საინტერესო ადამიანები ყოფილან. ერთ-ერთი მათგანი ულამაზესი მაჩო - ჩე გევარაა. მაისურები მისი პორტრეტით ახლაც მოდურია, ისევე როგორც მისი პიროვნება.

სიცოცხლე სხვების ჯიბრზე

ექიმთა აზრით, ის ვერ გადარჩებოდა. დაბადებიდან ექვსი თვის შემდეგ (1928 წლის 14 ივნისი) ერნესტო გევარა დე ლა სერნა პნევმონიის მძიმე ფორმით დაავადდა და მხოლოდ მშობლების უდიდესი ძალისხმევის შედეგად გადარჩა. ექიმებიც ბევრს ცდილობდნენ, თუმც დიდი იმედი არ ჰქონდათ არც თავიანთი მკურნალობისა და არც ღმერთის, რომელმაც შთამომავლობას მართლაც გადაურჩინა XX საუკუნის ცნობილი მეამბოხე.
ბიჭის მამას, ერნესტო გევარა ლინჩს, კარაგვატაუში ყველა იცნობდა, როგორც ხელმოცარულ ბიზნესმენს. დედამ, სელია ლა სერნამ, სახელი გაითქვა ფემინისტური შეხედულებებით - მას მოკლედ შეკრეჭილი თმა ჰქონდა, რაც იმ დროის არგენტინაში წარმოუდგენელი სითამამე იყო, ეწეოდა, ხანდახან კი შარვალს იცვამდა, რითაც საზოგადოებას შოკში აგდებდა. ერთი სიტყვით, ოჯახი კარგი და მეგობრული იყო, სადაც ერნესტოს გარდა კიდევ 4 შვილი იზრდებოდა.

დედამ, სელია ლა სერნამ, სახელი გაითქვა ფემინისტური შეხედულებებით

ორი წლის ასაკში გადატანილმა პნევმონიამ ერნესტოს თავი ბრონქული ასთმის სახით შეახსენა. აქედან მოყოლებული ასთმის შეტევები მას სიცოცხლის ბოლომდე ტანჯავდა.

ავადმყოფობის გამო მან თავდაპირველად სკოლაში შესვლაც ვერ შეძლო და მის განათლებაზე დედა ზრუნავდა, თავისუფალ დროს კი ჟიულ ვერნს უკითხავდა, სწორედ ამიტომაც კომანდანტეს საყვარელი მწერლები მარქსიზმ-ლენინიზმის კლასიკოსები კი არ იყვნენ, არამედ ჟიულ ვერნი და მარკ ტვენი. ერნესტო საკუთარ თავში ჩაკეტილი ბიჭი იყო. მას მხოლოდ პირადი ინტერესები და განცდები აღელვებდა. ერთადერთი, რითაც იგი გარშემო მყოფებს აოცებდა, თავზეხელაღებული გამბედაობა იყო. ერნესტოს ეს თვისება მის მიმართ მტრულად განწყობილ ადამიანებსაც კი პატივისცემით განაწყობდა.

კეთილი მიზნები

მშობლებს უნდოდათ, რომ ერნესტო ინჟინერი გამხდარიყო, მაგრამ, მათი სურვილის საწინააღმდეგოდ, კოლეჯის დამთავრების შემდეგ საბუთები ბუენოს-აირესის უნივერსიტეტის სამედიცინო ფაკულტეტზე შეიტანა. მას ხალხის სამსახური სწყუროდა, სურდა მათთვის ტკივილი შეემსუბუქებინა. ზედმიწევნით შეისწავლა ყოველივე კეთრის შესახებ, იგი ოცნებობდა, კაცობრიობა ამ უმძიმესი სენისგან ეხსნა. უფრო უკეთ რომ გაეცნო ადამიანთა გაჭირვება, იგი ერთხელ არგენტინის ირგვლივ ველოსიპედით სამოგზაუროდ გაემგზავრა.

მოგვიანებით კი ლათინური ამერიკა მოტოციკლეტით შემოიარა. ამ მოგზაურობის დროს ის მეგობართან, ალბერტ გრანადორთან ერთად ციხეშიც მოხვდა, ლეპროზორიუმშიც იმუშავა, საფეხბურთო გუნდის მწვრთნელობაც მოასწრო. მან თავისი შთაბეჭდილებები დაგვიტოვა ცნობილ „მოტოციკლეტისტის დღიურში“ . შინ დაბრუნებული ერნესტო გაორმაგებული ენერგიით შეუდგა სწავლას და ისევ არ გაუმართლა მშობლებს, როცა უნივერსიტეტში სამეცნიერო კარიერის გაგრძელების ნაცვლად, გადაწყვიტა, კეთრთან საბრძოლველად მსოფლიო შემოევლო.

პირველი სიყვარული

მომავალი რევოლუციონერის პირველი სიყვარული მარია დელ კარმენ ფერეირა იყო, მეტსახელად ჩინჩინა. გოგონა შეძლებული ოჯახიდან იყო, რომანტიკული ჭაბუკისთვის სრულიად შეუფერებელიც, მაგრამ ერნესტო, მისთვის დამახასიათებელი თავდაჯერებულობის წყალობით, ამ ამბავს სულაც არ დაუკომპლექსებია. თუმცა საკუთარ გარეგნობას ბავშვობიდან საერთოდ არ აქცევდა ყურადღებას, დაბანა არ უყვარდა, ნეილონის ერთადერთ პერანგს ჩაცმული, ტანზე „რეცხავდა“, ცალ-ცალი ბათინკი ეცვა, ხოლო

შარვალს არასდროს აუთოებდა.

ერნესტოს პირველი ცოლი რევოლუციონერი ილდა გადეა გახდა

ყოველივე ამის გამო მას „ღორი“ შეარქვეს, თუმცა მეტსახელს სულაც არ გაუბრაზებია. მისთვის სულერთი იყო, ვინ რას ეძახდა. აი, გოგონებს კი ერნესტო ყოველთვის მოსწონდათ და მზეთუნახავი ჩინჩინაც უყოყმანოდ გაჰყვებოდა ცოლად, მაგრამ შეყვარებულის სწრაფვამ - დახმარებოდა ავადმყოფებს - ქალის გეგმები შეცვალა.

ერნესტოს პირველი ცოლი რევოლუციონერი ილდა გადეა გახდა, პერუელი პოლიტემიგრანტი. მათმა ქორწინებამ 4 წელს გასტანა, ვიდრე მაჩოს გულში ახალი სიყვარული აგიზგიზდა - ეს იყო კუბელი მზეთუნახავი ალეიდა მარჩი. ერნესტომ დარჩენილი სიცოცხლე მასთან გაატარა და ის იყო მისი შვილების დედა.

ფიდელი, რაული და კუბა

ერნესტო წინ, მიზნისკენ მიისწრაფვოდა. ამ გზაზე ის შეხვდა ფიდელ და რაულ კასტროებს, ძმები კუბიდან მექსიკაში იყვნენ ემიგრირებული, ერნესტო კი იმ ხანად სწორედ მექსიკაში ეძებდა ცხოვრების მიზანს. მათ ერთმანეთი იპოვეს. ერნესტოსა და ფიდელის პირველი შეხვედრა 8 საათს გაგრძელდა და იმით დამთავრდა, რომ კუბის რევოლუციის ლიდერის რიგებს კიდევ ერთი თავდადებული მებრძოლი შეემატა. ერნესტომ სამუდამოდ ირწმუნა რევოლუციის და კუბაზე მისი განხორციელებისთვის ბრძოლაში ჩაება.

მაგრამ მოსალოდნელ დესანტზე კარგად უწყოდნენ როგორც ცენტრალურმა სადაზვერვო სამსახურმა, ასევე ბატისტას დაზვერვამ. სწორედ მექსიკის საწვრთნელ ბაზაზე „მონათლეს“ ერნესტო ცნობილი სახელიც - ჩე, რაც არგენტინულად - „ეი, შენ!“ - ნიშნავს. მეგობრულ საუბრებში ერნესტო წამდაუწუმ ხმარობდა ამ მიმართვას და მეგობრებიც ხუმრობით ასე ეძახდნენ.

კუბელი მზეთუნახავი ალეიდა მარჩი

კომანდანტეს „მშვიდობიანი“ ცხოვრება

ოთხმოცდაორი თავზეხელაღებული მამაცი ფიდელის მეთაურობით ძველისძველი შხუნით „გრანმე“ კუბისკენ გაემართა, ღუზის ჩაშვებაც ვერ მოასწრეს, რომ ბატისტას არტილერიამ გემი დაცხრილა. ცოცხალი მხოლოდ თორმეტი მეამბოხე გადარჩა. მათ შორის იყო ჩეც, რომელმაც პირველი საბრძოლო ნათლობა მიიღო. იგი რევოლუციის ჭეშმარიტი ჯარისკაცი გახდა. მალე მას მიანიჭეს „კომანდანტეს“ (მაიორი) წოდება. ორწლიანი სამოქალაქო ომის შემდეგ ამბოხებულებმა გაიმარჯვეს. 1959 წელს მათ კუბის დედაქალაქი ჰავანა დაიკავეს. მთავრობაში ჩე გევარამ ერთდროულად რამდენიმე თანამდებობა დაიკავა. პოპულარობითა და ხალხის სიყვარულით იგი ლამის ფიდელ კასტროზე წინ იდგა.

მისთვის ჩვეული ენთუზიაზმით ამხანაგი ჩე კუბის მშვიდობიანი ცხოვრების მშენებლობას შეუდგა: იყო ციხესიმაგრის კომანდანტი, ხელმძღვანელობდა სოფლის მეურნეობის აღორძინებას, საფუძველს უყრიდა მრეწველობას და ხელმძღვანელობდა ეროვნულ ბანკს. ელჩის სტატუსით სტუმრობდა ინდოეთს, ჩინეთს, სსრკ-ს, იუგოსლავიას, პაკისტანსა და მრავალ ქვეყანას. მერე კი უეცრად გაქრა...

ცსს-მ ცა და მიწა შეაჯერა, ყველგან ეძებდა მას. ამერიკელებს ნამდვილად ჰქონდათ შეშფოთების მიზეზი - ამ ყმაწვილმა ერთხელ უკვე მოაწყო რევოლუცია და ვინ უწყის, კიდევ რა მოეპრიანებოდა? თავიანთი ამ ვარაუდებით იანკებმა მიზანში მოარტყეს.

ყოჩაღ კომანდანტეს მშვიდობიანი ცხოვრება მალე მოჰბეზრდა, იგი მსოფლიო რევოლუციაზე ოცნებობდა და დარწმუნებული იყო, რომ კი არ უნდა დალოდებოდა შესაფერის დროს, როგორც ამას საბჭოთა ლიდერი ურჩევდა, არამედ ემოქმედა!

1966 წელს ამერიკულმა დაზვერვამ შეძლო, მის კვალზე დადგომა, რამაც აფრიკაში მიიყვანა. ამის შემდეგ ჩე კუბაზე დაბრუნდა, სადაც თანამოაზრეთა 120-კაციანი ჯგუფი ჩამოაყალიბა და რევოლუციის მოსახდენად ბოლივიაში გაემართა. მისი ეს განზრახვა მართლაც რომ უცნაური იყო, რადგან ვის-ვის და, ბოლივიელებს არავითარი რევოლუცია არ სჭირდებოდათ. უბირ გლეხებს ერთი სიტყვაც არ ესმოდათ იქიდან, რასაც მათ წვერიანი კუბელები უქადაგებდნენ, ისინი ნარკოვაჭრები ეგონათ და სიხარულით დაასმინეს პოლიციაში. ბოლივიის მთავრობამ ჩე გევარას „ბანდის“ გასანადგურებლად მთელი არმია გადაისროლა. მალე პარტიზანთა რაზმს მიაგნეს. ალყის გარღვევის მცდელობისას თითქმის ყველა მეამბოხე დაიღუპა, დაჭრილი კომანდანტე ტყვედ ჩავარდა.

იგი ბადრაგის თანხლებით სოფელ ლა იგუერაში მიიყვანეს და იქ მანამ ჰყავდათ დატყვევებული, ვიდრე ბოლივიის მთავრობიდან შეტყობინება, მიიღეს. რადიოგრამა ერთსიტყვიანი იყო: „დახვრიტეთ!“ შემდგომში სერჟანტი მარიო ტერანი იხსენებდა, როცა ის იმ ოთახში შევიდა, სადაც დატყვევებული იყო, ჩემ მშვიდად ჰკითხა: „შენ ჩემს მოსაკლავად მოხვედი?“ - სერჟანტს ხელები აუკანკალდა და ვერაფრით ვერ გაისროლა. მაშინ ჩე წამოდგა და უთხრა: „დამშვიდდი, შენ ნამდვილ მამაკაცს მოკლავ“ . სერჟანტმა კარისკენ დაიხია, თვალები დახუჭა და ჯერი მიუშვა. დაჭრილი ჩე დაეცა, სერჟანტმა ისევ მოსწია სასხლეტი. ამჯერად ტყვია მიზანს მოხვდა, მიზანი კი ჩეს გული იყო. იმ წუთიდან ჩე გევარა უკვდავებას ეზიარა.

გასაკვირია, მაგრამ არც ერთი, ვინც მის სიკვდილით დასჯაში ამა თუ იმ ფორმით მონაწილეობდა, ბუნებრივი სიკვდილით არ მომკვდარა.