რო­დის იგ­რ­ძ­ნო თა­ვი და­მარ­ცხე­ბუ­ლად ნუ­ცა ბუ­ზა­ლა­ძემ

მომ­ღე­რა­ლი ნუ­ცა ბუ­ზა­ლა­ძე თავს იღ­ბ­ლი­ან ადა­მი­ა­ნად მი­იჩ­ნევს. ფიქ­რობს, რომ რა­საც გუ­ლით მო­ინ­დო­მებს, ყვე­ლა­ფე­რი გა­მო­უ­ვა.
გა­მარ­ჯ­ვე­ბებს მიჩ­ვე­უ­ლი, და­მარ­ცხე­ბას ვერ ეგუ­ე­ბა. თუმ­ცა, აღ­ნიშ­ნავს, - ხან­და­ხან მარ­ცხის გე­მოც უნ­და გა­ი­გოო.


ბავ­შ­ვო­ბა
- და­ახ­ლო­ე­ბით 3 წლის ვი­ყა­ვი, დე­დამ სა­ბავ­შ­ვო ბაღ­ში რომ შე­მიყ­ვა­ნა. ბა­ღი სახ­ლთან ახ­ლოს იყო და გზა რომ ვის­წავ­ლე, მე­რე მარ­ტო დავ­დი­ო­დი, დე­დას აღარ ვა­წუ­ხებ­დი ხოლ­მე (ი­ცი­ნის). ბავ­შ­ვო­ბი­დან­ვე ვცდი­ლობ­დი, და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი. რო­ცა რა­ი­მე ღო­ნის­ძი­ე­ბა ტარ­დე­ბო­და, ყო­ველ­თ­ვის ვაქ­ტი­უ­რობ­დი. თა­ვის გა­მო­ჩე­ნა ძა­ლი­ან მიყ­ვარ­და.
- სა­ბავ­შ­ვო ბაღ­ში შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი გყავ­და?
- რო­გორ არა! თან, ერ­თი კი არა, სა­მი ბი­ჭი ერ­თ­დ­რო­უ­ლად მიყ­ვარ­და. მახ­სოვს, სა­მი­ვე ძა­ლი­ან სიმ­პა­თი­უ­რი იყო. მათ ვაწ­ვა­ლებ­დი და არც ერ­თ­მა არ იცო­და, რომ მიყ­ვარ­და... სკო­ლა­ში კი ჩემ­ზე 2 წლით უფ­რო­სი ბი­ჭი და მას მთე­ლი 2 წე­ლი ვეპ­რან­ჭე­ბო­დი. სე­რი­ო­ზუ­ლი არა­ფე­რი ყო­ფი­ლა. იმ ბიჭ­მა არც იცო­და, რომ მომ­წონ­და. დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში, გა­და­მიყ­ვარ­და (ი­ცი­ნის).
- რო­გო­რი მოს­წავ­ლე იყა­ვი?
- შე­იძ­ლე­ბა ით­ქ­ვას, რომ კარ­გი მოს­წავ­ლე ვი­ყა­ვი. ყუ­რადღე­­ბის ცენ­ტ­რ­ში ყოფ­ნა მიყ­ვარ­და და კლა­სის თვით­მ­მარ­თ­ვე­ლიც კი ვი­ყა­ვი. მოკ­ლედ, ვაქ­ტი­უ­რობ­დი.
- თუ გახ­სოვს, პირ­ვე­ლად რა პრო­ფე­სი­ის და­უფ­ლე­ბის სურ­ვი­ლი გა­გიჩ­ნ­და?
- სიმ­ღე­რა პა­ტა­რა ასა­კი­დან და­მიწყია. მთე­ლი ბავ­შ­ვო­ბა და მე­რეც, ვფიქ­რობ­დი, რომ მომ­ღე­რა­ლი უნ­და გავ­მ­ხ­და­რი­ყა­ვი. უკ­ვე მოზ­რ­დილ ასაკ­ში, რო­ცა ჩემ­მა მე­გობ­რებ­მა პრო­ფე­სი­ე­ბი აირ­ჩი­ეს, მეც ვთქვი, - ჟურ­ნა­ლის­ტი გავ­ხ­დე­ბი-მეთ­ქი, მაგ­რამ მა­ლე­ვე გა­და­ვი­ფიქ­რე. ერ­თი პე­რი­ო­დი ოპე­რის მომ­ღერ­ლო­ბაც მინ­დო­და, მაგ­რამ ბო­ლოს მა­ინც, ეს­ტ­რა­და ვამ­ჯო­ბი­ნე.
- ამ­ბობ, ბავ­შ­ვო­ბა­ში და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი, ლი­დე­რი და მი­ზან­და­სა­ხუ­ლი ვი­ყა­ვიო. ეს თვი­სე­ბე­ბი დღე­საც გაქვს?
- ყვე­ლა ბავ­შ­ვო­ბის დრო­ინ­დე­ლი თვი­სე­ბა დღემ­დე მომ­ყ­ვე­ბა. ვფიქ­რობ, ეს ისე­თი თვი­სე­ბე­ბია, რო­მე­ლიც ყვე­ლას უნ­და ჰქონ­დეს. რა­საც ხელს მოვ­კი­დებ, ვცდი­ლობ, სა­უ­კე­თე­სოდ გა­ვა­კე­თო. რო­ცა პირ­ვე­ლო­ბა გიყ­ვარს და იბ­რ­ძ­ვი კი­დეც ამის­თ­ვის, პირ­ვე­ლი თუ არა, ბო­ლო მა­ინც აღარ იქ­ნე­ბი.
- წელს აბი­ტუ­რი­ენ­ტი იყა­ვი. უკ­ვე სტუ­დენ­ტი ხარ?
- ეროვ­ნულ გა­მოც­დებ­ზე არ გავ­სულ­ვარ. საზღ­ვარ­გა­რეთ ვა­პი­რებ გა­ნათ­ლე­ბის მი­ღე­ბას, მა­ნამ­დე კი ერ­თ­წ­ლი­ა­ნი პა­უ­ზა ავი­ღე და მო­მა­ვალ წელს იმე­დია, სას­წავ­ლებ­ლად ამე­რი­კა­ში გა­ვემ­გ­ზავ­რე­ბი.

ცხოვ­რე­ბის წე­სი
- ამ ეტაპ­ზე სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ზე ზრუნ­ვით აქ­ტი­უ­რად ვარ და­კა­ვე­ბუ­ლი. დი­ლით მივ­დი­ვარ აუზ­ზე, სა­დაც ვცუ­რავ და მე­რე მთე­ლი დატ­ვირ­თ­ვით ვვარ­ჯი­შობ. მოგ­ვი­ა­ნე­ბით, რე­პე­ტი­ცი­ებ­ზე მივ­დი­ვარ, შემ­დეგ ვო­კალ­ში ვმე­ცა­დი­ნე­ობ... დე­და გიჟ­დე­ბა, - რო­გორ გიყ­ვარს შე­ნი თა­ვიო (ი­ცი­ნის)... ძა­ლი­ან მინ­და, ის ყვე­ლა­ფე­რი გა­ვა­კე­თო, რაც უკე­თე­სო­ბის­კენ შემ­ც­ვ­ლის. ერ­თა­დერ­თი, კვე­ბის რე­ჟი­მი ვერ და­ვა­რე­გუ­ლი­რე. სა­ღა­მო­ო­ბით, რო­ცა მე­გობ­რე­ბი ვიკ­რი­ბე­ბით, სუ­პერ­მარ­კეტ­ში უამ­რავ ტკბი­ლე­ულს ვყი­დუ­ლობთ და გემ­რი­ე­ლად გე­ახ­ლე­ბით (ი­ცი­ნის).
- ანუ დი­ე­ტა­ზე ყოფ­ნა ხში­რად გი­წევს, არა?
- კი, საკ­მა­ოდ ხში­რად ვარ დი­ე­ტა­ზე. ხან­და­ხან მთე­ლი დღე მხო­ლოდ წყალს ვსვამ, ზოგ­ჯერ კი ნე­ბის­ყო­ფა არ მყოფ­ნის, რომ ტკბი­ლე­ულ­ზე უარი ვთქვა. თუმ­ცა, რო­ცა პრო­ექ­ტ­ში მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა და რა­ღაც სე­რი­ო­ზუ­ლი შეხ­ვედ­რა მაქვს და­გეგ­მი­ლი, დი­ე­ტა­ზე უარს არ ვამ­ბობ. მახ­სოვს, "ი­ურ­მა­ლის­თ­ვის" რომ ვემ­ზა­დე­ბო­დი, წო­ნა­ში 8 კი­ლოგ­რა­მი და­ვი­კე­ლი... არის პე­რი­ო­დე­ბი, რო­ცა ძა­ლი­ან ვიკ­ლებ ან პი­რი­ქით - ძა­ლი­ან ვი­მა­ტებ.
- ასე­თი ცვა­ლე­ბა­დი წო­ნის გა­მო ალ­ბათ, გარ­დე­რო­ბის ხშირ-ხში­რად გა­ახ­ლე­ბა გი­წევს. ასეა?
- ეგ ყვე­ლა­ზე დი­დი პრობ­ლე­მაა. რო­ცა ვსუქ­დე­ბი, ამო­ვი­ჩე­მებ ხოლ­მე ერთ სა­მოსს ანუ იმას, რო­მელ­შიც უფ­რო
ნაკ­ლე­ბად ჩანს ჩე­მი ზედ­მე­ტი წო­ნა და სულ ის მაც­ვია. ასეთ დროს არაფ­რის ხა­ლი­სი არ მაქვს: არც ლა­მა­ზად ჩაც­მის, არც "შო­პინ­გის". ძი­რი­თა­დად, მა­შინ ვსუქ­დე­ბი, რო­ცა მო­დუ­ნე­ბუ­ლი ვარ და საქ­მე არ მაქვს.

იმი­ჯი
- ვფიქ­რობ, ჩე­მი გე­მოვ­ნე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში დე­ი­დამ დი­დი რო­ლი ითა­მა­შა. ის სტამ­ბოლ­ში ცხოვ­რობს და ჩემ­თ­ვის ყო­ველ­თ­ვის ჩა­მოჰ­ქონ­და ლა­მა­ზი სა­მო­სი. მახ­სოვს, თა­ნა­ტო­ლებ­თან შე­და­რე­ბით, ყო­ველ­თ­ვის გა­მორ­ჩე­უ­ლად მეც­ვა. დე­ი­დას მი­ერ შერ­ჩე­უ­ლი სა­მო­სი ყო­ველ­თ­ვის მომ­წონ­და, არა­ფერს ვუ­წუ­ნებ­დი.
- ხში­რად ცდი­ლობ იმი­ჯის შეც­ვ­ლას?
- "ი­ურ­მა­ლის" შემ­დეგ, ძა­ლი­ან ბევ­რ­ჯერ შე­ვიც­ვა­ლე იმი­ჯი. უფ­რო ხში­რად, თმას "ვერ­ჩი" ხოლ­მე და ხან ქე­რა ვარ, ხან - "რი­ჟა", ხა­ნაც - შავ­გ­ვრ­ე­მა­ნი. ბო­ლოს, ოლიმ­პი­ა­დის გახ­ს­ნა­ზე პა­რი­კი მე­კე­თა. სხვა­თა შო­რის, გრძე­ლი დახ­ვე­უ­ლი თმა ძა­ლი­ან მო­მიხ­და და დავ­ფიქ­რ­დი, ხომ არ და­ვიგ­რ­ძე­ლო თმა-მეთ­ქი? თუმ­ცა, მა­ლე­ვე გა­და­ვი­ფიქ­რე, რად­გან მითხ­რეს, თმა და­გი­ზი­ან­დე­ბაო... ახ­ლა ძა­ლი­ან მო­მინ­და, და­კუნ­თუ­ლი სხე­უ­ლი მქონ­დეს და ამი­ტო­მაც ვვარ­ჯი­შობ ყო­ვედღი­უ­რად. თუ სა­სურ­ველ შე­დე­გამ­დე მი­ვალ, იმიჯს რა­დი­კა­ლუ­რად შე­ვიც­ვ­ლი... ახ­ლა გი­ჟუ­რი სა­მო­სი მომ­წონს, მაგ­რამ ასა­კის მა­ტე­ბას­თან ერ­თად, ვფიქ­რობ, გე­მოვ­ნე­ბაც შე­მეც­ვ­ლე­ბა.
- სა­კუ­თარ გა­რეგ­ნო­ბა­ში რა­ი­მეს შეც­ვ­ლი­დი?
- არა­ფერს შევ­ც­ვ­ლი­დი. ერ­თა­დერ­თი, წარ­ბე­ბის ფორ­მა არ მომ­წონ­და და კო­რექ­ცია გა­ვი­კე­თე.

მარ­ცხი და წარ­მა­ტე­ბა
- 19 წლის ასაკ­ში საკ­მა­ოდ წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ხარ. სა­ინ­ტე­რე­სოა, მარ­ცხის გე­მო თუ იცი, რო­გო­რია?
- რო­გორ არ ვი­ცი! მა­გა­ლი­თად, დავ­მარ­ცხ­დი მა­შინ, რო­ცა "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვებ­ში" ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი და ფე­ხი მო­ვი­ტე­ხე. პრო­ექ­ტის მო­გე­ბა მინ­დო­და და სა­ა­მი­სოდ მო­ტი­ვი­რე­ბუ­ლიც ვი­ყა­ვი. ჰო­და, მი­ღე­ბუ­ლი ტრავ­მა ჩემ­თ­ვის და­მარ­ცხე­ბის ტოლ­ფა­სი გახ­ლ­დათ. ალ­ბათ, ასე იყო სა­ჭი­რო. შე­იძ­ლე­ბო­და, გა­მარ­ჯ­ვე­ბის შემ­თხ­ვე­ვა­ში, რა­ღა­ცე­ბი "თავ­ში ამ­ვარ­დ­ნო­და". კარ­გია, რომ ზედ­მე­ტად ამ­ბი­ცი­უ­რი არ ვარ.

ცხოვ­რე­ბის მი­ზა­ნი
- მსა­ხი­ო­ბო­ბა მინ­და, მი­უ­ზიკ­ლებ­ში მსურს მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა. ამე­რი­კა­ში კა­რი­ე­რის გა­კე­თე­ბა ჩე­მი ცხოვ­რე­ბის მი­ზა­ნია. ზუს­ტად ვი­ცი, სად უნ­და ჩა­ვი­დე და რა უნ­და გა­ვა­კე­თო. სა­კუ­თა­რი თა­ვის იმე­დიც მაქვს. თუ ვიშ­რო­მებ, ყვე­ლა­ფერს მი­ვაღ­წევ. ინ­გ­ლი­სუ­რი ენაც ძა­ლი­ან კარ­გად ვი­ცი...

ჭო­რე­ბი
- უაზ­რო ჭო­რე­ბის გა­მო ნერ­ვებს არ ვიშ­ლი.
- ახ­ლა ამ­ბო­ბენ, რომ შენ და რა­ტი გა­ჩე­ჩი­ლა­ძეს რო­მა­ნი გაქვთ. ესეც ჭო­რია?
- (ი­ცი­ნის) მე და რა­ტი მე­გობ­რე­ბი ვართ. მას მე­რე, რაც "ცეკ­ვა­ვენ ვარ­ს­კ­ვ­ლა­ვე­ბი" დამ­თავ­რ­და, ისე ახ­ლოს აღარ ვართ. ერ­თი პე­რი­ო­დი აქ­ტი­უ­რად ვურ­თი­ერ­თობ­დით და შე­მეძ­ლო, მის­თ­ვის ყვე­ლა­ფე­რი მეთ­ქ­ვა... ისიც ჩემ­სა­ვით გი­ჟია და მიყ­ვარს ჩემ­ნა­ი­რებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა (ი­ცი­ნის)... ჩემ­სა და ბე­რა­ზეც გავ­რ­ცელ­და ერ­თხელ ჭო­რი. ამ­ბობ­დ­ნენ, თით­ქოს შეყ­ვა­რე­ბუ­ლე­ბი ვი­ყა­ვით. არა­და, მას­თა­ნაც მხოლ­ოდ მე­გობ­რო­ბა მა­კავ­ში­რებს. 13 წლის ვი­ყა­ვი, ბე­რას სტუ­დი­ა­ში რომ მი­ვე­დი. მის­თ­ვის მხო­ლოდ ნი­ჭი­ე­რი პა­ტა­რა გო­გო­ნა გახ­ლ­დით... ასეთ ჭო­რებ­ზე მე­ცი­ნე­ბა. ერ­თა­დერ­თი, იმა­ზე ვნერ­ვი­უ­ლობ, რო­ცა ინ­ტერ­ნეტ­ში რა­ღაც სი­სუ­ლე­ლეს წე­რენ; ისიც, იმი­ტომ, რომ ამ ნა­წე­რებს დე­და­ჩე­მი და დე­ი­და ნა­ხა­ვენ, ორი­ვე ძა­ლი­ან გა­ნიც­დის ამ ყვე­ლა­ფერს.

პი­რა­დი ცხოვ­რე­ბა
- შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ჯერ არ ვარ. რა­ტომ­ღაც, ყვე­ლას­თან დის­ტან­ცი­ურ ურ­თი­ერ­თო­ბას ვი­ნარ­ჩუ­ნებ. ბევ­რი საქ­მე მაქვს გა­სა­კე­თე­ბე­ლი და შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი თუ მე­ყო­ლე­ბა, შე­იძ­ლე­ბა, კა­რი­ე­რა­ში შევ­ფერ­ხ­დე. რა­ტომ? საყ­ვა­რე­ლი ადა­მი­ა­ნი ცო­ტა ხან­ში ცო­ლო­ბას მთხოვს, მე­რე შვი­ლი გვე­ყო­ლე­ბა და დამ­რ­ჩე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი გან­ზე. თა­ნაც, ოჯა­ხის შექ­მ­ნა ჩემ­თ­ვის ნა­ად­რე­ვიც იქ­ნე­ბა, სა­ა­მი­სოდ ჯერ პა­ტა­რა ვარ... მინ­და, ცხოვ­რე­ბა ისე ავიწყო, რომ არა­ვის­ზე ვი­ყო და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.
- თუმ­ცა, შენ ახ­ლაც და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ხარ.
- ასეა. და­მო­უ­კი­დე­ბე­ლი ვარ მა­ტე­რი­ა­ლუ­რა­დაც. 17 წლის ასაკ­ში "ი­ურ­მა­ლა­ზე" 50.000 ევ­რო მო­ვი­გე. შემ­დეგ 5.000 ლა­რი პრო­ექ­ტ­ში - "ერ­თი ერ­თ­ში" გა­მარ­ჯ­ვე­ბის­თ­ვის მომ­ცეს. რო­ცა ტე­ლე­შო­უ­ებ­ში მიწ­ვე­ვენ, ხელ­ფასს მიხ­დი­ან... ასე­ვე, ხში­რად მე­პა­ტი­ჟე­ბი­ან "პრი­ვატ" სა­ღა­მო­ებ­ზე...

დას­ვე­ნე­ბა
- ამ ზაფხულს სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან არ­სად წავ­სულ­ვარ, მაგ­რამ აქაც იდე­ა­ლუ­რი დას­ვე­ნე­ბა გა­მო­მი­ვი­და. მთე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო მო­ვი­ა­რე, ბევ­რი რამ არ მქონ­და ნა­ნა­ხი და შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბე­ბის ქვეშ ვარ. ბა­თუმ­შიც ოთხ­ჯერ ვი­ყა­ვი მე­გობ­რებ­თან ერ­თად. ცუ­დი ის არის, რომ წო­ნა­ში საგ­რ­ძ­ნობ­ლად მო­ვი­მა­ტე - რეს­ტო­რან­სა და ბა­რებ­ში სი­ა­რულ­მა თა­ვი­სი ქნა (ი­ღი­მის).
- გემ­რი­ე­ლი კერ­ძე­ბი რომ გიყ­ვარს, რა­ი­მეს მომ­ზა­დე­ბა თუ იცი?
- მხო­ლოდ კექ­სის გა­მოცხო­ბა ვი­ცი. გუ­ლის ფორ­მის სა­ცხო­ბი შე­ვი­ძი­ნე და მას­ში ისეთ ლა­მაზ და გემ­რი­ელ ნამ­ც­­ხვარს ვაცხობ, რომ ყვე­ლა გიჟ­დე­ბა, - ძა­ლი­ან კარ­გიაო. კექსს მხო­ლოდ იმათ­თ­ვის ვაცხობ, ვინც ძა­ლი­ან მიყ­ვარს.
წყარო: ambebi.ge