ვირტუოზი "ბლექ გოლდ სითიდან"
1 674 ნახვა
ჭიათურის "შავი ქვის მრეწველებს" ნიჭიერი ადამიანების თანადგომა თითქოს, ბედად დაჰყვათ. ჯერ კიდევ როდის იზრუნეს "შავი ოქროს" მომპოვებლებმა, თუნდაც კონსტანტინე გამსახურდიას განათლებაზე! უბრალოდ, მანგანუმის მოპოვების ისტორიის ოქროს ფურცლები სწორედ გამოჩენილი ადამიანების თანადგომას ეხება. თუკი ამ ისტორიის ბოლო "გოლდლისტს" ჩავხედავთ, იქ ყველაზე კაშკაშა ადგილას ივერი კეკენაძეა.
ათიოდე წლის წინ, ჭიათურა-ზოდის სამარშრუტო ტაქსიში ხშირად ამჩნევდნენ დარკვეთელ პატარა ბიჭს, რომელსაც ხელში მუდამ ნოტებით სავსე ცელოფანის პარკი ეჭირა. ბავშვი ასაკთან შედარებით, ყოველთვის თავდაჯერებულად გამოიყურებოდა. "აბა, ივერი, გვითხარი, რომელ კონკურსზე იყავი ან სად მიდიხარ ახლო ხანში, ან რა პრიზი ჩამოიტანე?" _ ეკითხებოდნენ პატარას და ისიც, დინჯად ჩამოთვლიდა "კონკურსის აღმოჩენას", გრან-პრის, პირველ ადგილს, "კონკურსის ვარსკვლავს" და სულ არ ანაღვლებდა, რომ ასობით თანატოლსა თუ მასზე უფროს პიანისტს გულდაწყვეტილს ტოვებდა სცენაზე. სამარშრუტო ტაქსიში ყოველთვის ფეხზე იდგა: ჯერ ერთი იმის გამო, რომ მანქანა მგზავრებით იყო გადაჭედილი და, მეორეც _ იმერული ზრდილობა უმცროსების ფეხზე დგომას კატეგორიულად მოითხოვს (ჩვენ, იმერლები, ზრდილობამ დაგვხოცა, თორემ ჩინელებზე ცოტა არ ვიქნებოდითო, _ ხუმრობენ ჭიათურაში).
ვიდრე ლაპარაკს ისწავლიდა, მანამდე დედამ შეამჩნია, რომ მისი შვილი მღეროდა! თითქმის არავინ იჯერებდა დარკვეთელი ჩვილის ამ ნიჭს, მაგრამ ფაქტის წინაშე უძლურები იყვნენ ყველაზე დიდი ურწმუნოებიც კი. სოფლის სამუსიკო სტუდიაში ვოკალის შესასწავლად მიიყვანეს მშობლებმა, მაგრამ მერე აღმოჩნდა, რომ ვოკალზე მეტად, ინსტრუმენტული მუსიკა იყო მისი სტიქია.
დედასა და შვილს არცთუ ისე მცირე მანძილზე უწევდათ სიარული _ სამთოელთა ქალაქის სამუსიკო სკოლამდე. ცოტა რომ წამოიზარდა, უკვე მარტოც დადიოდა ფორტეპიანოს კლასში, თან _ თუ ადრე მხოლოდ "ძვალი და კანი" იყო, ცოტა ხანში ბუთქუნა გახდა, მერე ისევ "ჩამოყარა ხორცი".
დანჯღრეული პიანინო ჰქონდა სახლში, მაგრამ მაინც, მოხდენილად, ძალდაუტანებლად და სიყვარულით ეხებოდა კლავიატურის შავ-თეთრ კომბინაციას. მუსიკა მიჩნეულია მათემატიკაზე რთულად და სიყვარულზე ფაქიზად, ამ სირთულე-სიფაქიზეს კი პატარა კეკენაძე პასუხისმგებლობით ეკიდებოდა. ალბათ, ამის შედეგი იყო უამრავი სიგელი და ტიტული, რომელთა ჩამოთვლა ძალიან შორს წაგვიყვანს, მაგრამ წოდებებისთვის არ უკრავდა ივერი! მან შეაღწია მუსიკის ჯადოსნურ სამყაროში! იქ, სადაც ყველა ფეხს იოლად ვერ დადგამს! მუსიკის ევფონიურმა სამყარომ დაარწმუნა, რომ დრო არ უნდა დაკარგოს, თავდაუზოგავად უნდა ემსახუროს მუზას.
არა მარტო მუსიკა, ივერის ძალიან უყვარს ყველა საგანი, რომელსაც სკოლაში სწავლობდა. აბიტურიენტის სტატუსი აქვს და დამამთავრებელი კლასის ყველა საგანში უმაღლესი შეფასებები დაუყვედრებლად დაუწერეს პედაგოგებმა. მუსიკის გარდა, საერთაშორისო ურთიერთობები ხიბლავს და კონსერვატორიის დასრულების შემდეგ, "დედაუნივერსიტეტში" ამ სპეციალობით სურს სწავლის გაგრძელება... მიზანსწრაფულ, ხალისიან ბიჭს ყველაფერი წინ აქვს და ყველაფერს მიაღწევს! მართალია, დაახლოებით ერთი წელია, ყველაზე საიმედო საყრდენი _ დედა აღარ ჰყავს, მაგრამ მისი შეჩერება აღარ შეიძლება. დედას ხომ ძალიან უნდოდა, დარდიანი კი არა, წარმატებული და ხალისიანი შვილის ყოლა. მის გამო ყველა დაბრკოლებას ადვილად გადალახავდა. ვაჟის ყველა საჭიროებისთვის ფეხზე რკინის ქალამანს იცვამდა და შვილს არაფერს აკლებდა!
თითქმის უვარგისი პიანინო, დედის წერილის მერე, "პეტროფით" შეიცვალა. სწორედ დედამ,
კიდევ ერთხელ "მოისროლა ბადე" და "იავნანას" შვილისთვის კარგი ინსტრუმენტი სთხოვა. ახლა ივერი ხშირად ზის ღია ყავისფერ ფორტეპიანოსთან და კლასიკურ მუსიკას უკრავს მთელი გულმოდგინებით! რადგან დედამ ივერისთვის ყველაფერი გააკეთა, ალბათ ამიტომაც, ჭიათურელი ვირტუოზი თავის ყველაზე დიდ მიღწევას, გულის სიღრმეში დედის ხსოვნას მიუძღვნის, მაგრამ არა სენტიმენტალურად, არამედ ისე, როგორც ეს დედას უნდოდა _ ხალისით!
ნიჭიერთა ათწლედში გამოცდების ჩაბარების წინ ივერი თავად ამ ათწლედის მესამე სართულზე, გვიან შეუპარებია დარაჯს. ალბათ იცოდა, რომ ჭიათურიდან ჩამოსულ შავგვრემან ბიჭს ტყუილად არ მოუნდებოდა იმ დარბაზში შესვლა. მეორე დღეს ივერის იქ უნდა დაეკრა. უცხო გარემო, უცხო ინსტრუმენტი, უცხო გამომცდელები თრგუნავდა და ეგებ ინსტრუმენტს წინდაწინ "დალაპარაკებოდა", რომ მეორე დღეს სირცხვილს არ გაეწითლებინა! ივერისა და როიალის "გასაუბრება" მეგობრული აღმოჩნდა და მეორე დღეს შავი "სამეფო პიანინო" ისე ემორჩილებოდა პატარა მუსიკოსს, როგორც თოვლის ფიფქები ონავარ მოგუნდავეს.
12 წლის იყო ივერი, როცა არტ-ჯგუფთან ერთად, ავტობუსით თურქეთში გაემგზავრა. გაფართოებული თვალებით აკვირდებოდა "გამოულეველ გზას". ეს მისი პირველი უცხოური ტურნე იყო და მთელი გულისყურით უცქერდა თურქეთის შავი ზღვისპირეთს, მერე _ ანატოლიის ზეგანს და ხმელთაშუა ზღვის ცისფერ უკიდეგანობას. არ გამოჰპარვია არც თურქულწარწერიანი ტრაფარეტები, არც არქიტექტურა და ახლა უკვირს, როგორ ახერხებდა ფოტოგრაფიული სიზუსტით ადგილების დამახსოვრებას.
მართალია, ანტალიაში დაღლილი ჩავიდა, მაგრამ არ დასტყობია. ისე დაუკრა, რომ გამოცდილ ჟიურისაც გაკვირვებისა და სიამოვნების კვალი დააჩნდა. ჰო, ახსოვს თურქული წარმატება და რაჰათლუკუმი. დიახ, ტკბილეული უყვარს, ჯერ ხომ ისევ ბავშვია!
"სომხეთში პირველად რომ ჩავედით, ხუთი დღე დავყავით იქ. მოსმენის პირველი ნაწილი მთლიანად სომხებს დაუთმეს, მერე _ უცხოელებს", _ იხსენებს ივერი. მუსიკოსი არ ამბობს, მაგრამ გულის სიღრმეში მოსწონს ეს მიდგომა (ჯერ საკუთარის დაფასება), თუმცა, არც ისე სასიამოვნოდ ახსენდება მოლოდინი თავის გამოსვლამდე. სცენაზე გვიან გამოსვლამაც ვერ გადაფარა ნიჭიერება და ივერი იქიდანაც ყველაზე სასურველი ტიტულებით დაბრუნდა.
გასულ წელს იტალიაშიც იყო. მასპინძელი ოჯახის დიასახლისი არ საუბრობდა ინგლისურად და ივერი კიდევ, დანტეს ენასთანაა მწყრალად. მასტერკლასის მოსმენის შემდეგ, ოჯახში დაბრუნებული იმერლისთვის დიასახლისს უკითხავს, _ ხვალ რომელ საათზე გაქვთ მეცადინეობაო? რატომღაც ივერის ეს შეკითხვა წარსული დროით გაუგია და ექვსი საათი მოუხსენებია (ანუ 6 საათზე გვქონდა მეცადინეობაო, _ ეს იგულისხმა). იტალიელი ქალბატონი მეორე დღეს, უთენია წამომდგარა და 6 საათისთვის საუზმე მოუმზადებია. ბუნებრივია, სტუმარი ასე ადრიანად არ ამდგარა. როცა ეს გაუგებრობა გაირკვა, მასპინძელს საყვედურიც არ დასცდენია.
წელს, ოქტომბერში, ტრადიციულად ჩატარდება "ჭიათურობა". ეს დღესასწაული ჭეშმარიტად სახალხოა და ყოველწლიურად, სოფლის მეურნეობის პროდუქტების სიღატაკით განთქმულ ჭიათურის ცენტრში იმდენი ჭირნახული იყრის თავს, გეგონება, ფერგანას ხეობა გაუძარცვავთ "ფხიკიან" იმერლებს თავის მოსაწონებლადო. წლევანდელ "ჭიათურობაზე" თბილისიდან ივერი ჩამოვა და დაუკრავს თავისი მშობლიური მხარისთვის. არ ვიცი, რა რეპერტუარს წარუდგენს მსმენელს, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, თავის "ბლექ გოლდ სითისთვის" ვირტუოზულად შეასრულებს კლასიკურ ნაწარმოებებს და მისი თითები ისე გადაუვლის ინსტრუმენტის კლავიშებს, როგორც ჭიათურას _ საშევარდნოს კლდიდან წამოსული ნიავი და კარგა ხანს დაამახსოვრდება მაღაროელთა ქალაქს სიყვარულით დაღვრილი გენიალური ჰანგები.
"არსად დამიმალავს, "ჩამოსული" რომ ვარ. სულაც არ მეთაკილება ჭიათურელობა. ჩემი ბავშვობის პერიოდი დარკვეთს, ჭიათურას უკავშირდება და ეს რატომ უნდა დავმალო?" _ ამბობს და ოდნავ ეშმაკურად უციმციმებს სათვალის მიღმა, კითხვით დაღლილი თვალები (ადრე იმიჯისთვის ატარებდა თურმე სათვალეს, ახლა _ საჭიროების გამო!).
საით წაიყვანს ცხოვრების გზა ივერი კეკენაძეს, ჯერ კიდევ არავინ იცის. ახლა კი ამბობს: "არ მინდა, მოწოდებებით გამოვიდე, მაგრამ ფაქტია, წინა თაობასთან შედარებით, ჩემი თაობა არ არის დაინტერესებული კლასიკური მუსიკით. ალბათ, პრობლემა სახელმწიფოს მიდგომასა და პირადად ჩვენშია. ბევრი კონცერტი და სხვადასხვა წამახალისებელი ღონისძიება, ვფიქრობ, დააინტერესებს მომავალ თაობას და დააახლოებს კლასიკურ მუსიკასთან..."
სახელმწიფოს კულტურული პოლიტიკა ჩვენი სამშობლოს მსგავსი, პატარა ქვეყნებისთვის სტრატეგიულია. როცა არ გაქვს იარაღი, არ გაქვს ნავთობი, მაგრამ გაქვს დიდი კულტურული პოტენციალი, ამას სათანადოდ გამოყენება სჭირდება. ვნახოთ, რამდენად გამოიყენებს ივერი კეკენაძის ვირტუოზულობას სახელმწიფო!
17 წლის ივერის ვუთხარი, _ ვუნდერკინდი ხარ-მეთქი, მან კი იმერული სისხარტით მომიგო: ვუნდერკინდი მოცარტი იყოო... მეც, ალტერნატივა სწრაფად მოვძებნე და დავწერე ვირტუოზზე, რომელიც "ბლექ გოლდ სითიდანაა" (ასე აცნობს ივერი თავის მშობლიურ, მანგანუმის მტვრით შეფერილ ქალაქს უცხოელებს!).
წყარო: gzapress.ge
ათიოდე წლის წინ, ჭიათურა-ზოდის სამარშრუტო ტაქსიში ხშირად ამჩნევდნენ დარკვეთელ პატარა ბიჭს, რომელსაც ხელში მუდამ ნოტებით სავსე ცელოფანის პარკი ეჭირა. ბავშვი ასაკთან შედარებით, ყოველთვის თავდაჯერებულად გამოიყურებოდა. "აბა, ივერი, გვითხარი, რომელ კონკურსზე იყავი ან სად მიდიხარ ახლო ხანში, ან რა პრიზი ჩამოიტანე?" _ ეკითხებოდნენ პატარას და ისიც, დინჯად ჩამოთვლიდა "კონკურსის აღმოჩენას", გრან-პრის, პირველ ადგილს, "კონკურსის ვარსკვლავს" და სულ არ ანაღვლებდა, რომ ასობით თანატოლსა თუ მასზე უფროს პიანისტს გულდაწყვეტილს ტოვებდა სცენაზე. სამარშრუტო ტაქსიში ყოველთვის ფეხზე იდგა: ჯერ ერთი იმის გამო, რომ მანქანა მგზავრებით იყო გადაჭედილი და, მეორეც _ იმერული ზრდილობა უმცროსების ფეხზე დგომას კატეგორიულად მოითხოვს (ჩვენ, იმერლები, ზრდილობამ დაგვხოცა, თორემ ჩინელებზე ცოტა არ ვიქნებოდითო, _ ხუმრობენ ჭიათურაში).
ვიდრე ლაპარაკს ისწავლიდა, მანამდე დედამ შეამჩნია, რომ მისი შვილი მღეროდა! თითქმის არავინ იჯერებდა დარკვეთელი ჩვილის ამ ნიჭს, მაგრამ ფაქტის წინაშე უძლურები იყვნენ ყველაზე დიდი ურწმუნოებიც კი. სოფლის სამუსიკო სტუდიაში ვოკალის შესასწავლად მიიყვანეს მშობლებმა, მაგრამ მერე აღმოჩნდა, რომ ვოკალზე მეტად, ინსტრუმენტული მუსიკა იყო მისი სტიქია.
დედასა და შვილს არცთუ ისე მცირე მანძილზე უწევდათ სიარული _ სამთოელთა ქალაქის სამუსიკო სკოლამდე. ცოტა რომ წამოიზარდა, უკვე მარტოც დადიოდა ფორტეპიანოს კლასში, თან _ თუ ადრე მხოლოდ "ძვალი და კანი" იყო, ცოტა ხანში ბუთქუნა გახდა, მერე ისევ "ჩამოყარა ხორცი".
დანჯღრეული პიანინო ჰქონდა სახლში, მაგრამ მაინც, მოხდენილად, ძალდაუტანებლად და სიყვარულით ეხებოდა კლავიატურის შავ-თეთრ კომბინაციას. მუსიკა მიჩნეულია მათემატიკაზე რთულად და სიყვარულზე ფაქიზად, ამ სირთულე-სიფაქიზეს კი პატარა კეკენაძე პასუხისმგებლობით ეკიდებოდა. ალბათ, ამის შედეგი იყო უამრავი სიგელი და ტიტული, რომელთა ჩამოთვლა ძალიან შორს წაგვიყვანს, მაგრამ წოდებებისთვის არ უკრავდა ივერი! მან შეაღწია მუსიკის ჯადოსნურ სამყაროში! იქ, სადაც ყველა ფეხს იოლად ვერ დადგამს! მუსიკის ევფონიურმა სამყარომ დაარწმუნა, რომ დრო არ უნდა დაკარგოს, თავდაუზოგავად უნდა ემსახუროს მუზას.
არა მარტო მუსიკა, ივერის ძალიან უყვარს ყველა საგანი, რომელსაც სკოლაში სწავლობდა. აბიტურიენტის სტატუსი აქვს და დამამთავრებელი კლასის ყველა საგანში უმაღლესი შეფასებები დაუყვედრებლად დაუწერეს პედაგოგებმა. მუსიკის გარდა, საერთაშორისო ურთიერთობები ხიბლავს და კონსერვატორიის დასრულების შემდეგ, "დედაუნივერსიტეტში" ამ სპეციალობით სურს სწავლის გაგრძელება... მიზანსწრაფულ, ხალისიან ბიჭს ყველაფერი წინ აქვს და ყველაფერს მიაღწევს! მართალია, დაახლოებით ერთი წელია, ყველაზე საიმედო საყრდენი _ დედა აღარ ჰყავს, მაგრამ მისი შეჩერება აღარ შეიძლება. დედას ხომ ძალიან უნდოდა, დარდიანი კი არა, წარმატებული და ხალისიანი შვილის ყოლა. მის გამო ყველა დაბრკოლებას ადვილად გადალახავდა. ვაჟის ყველა საჭიროებისთვის ფეხზე რკინის ქალამანს იცვამდა და შვილს არაფერს აკლებდა!
თითქმის უვარგისი პიანინო, დედის წერილის მერე, "პეტროფით" შეიცვალა. სწორედ დედამ,
კიდევ ერთხელ "მოისროლა ბადე" და "იავნანას" შვილისთვის კარგი ინსტრუმენტი სთხოვა. ახლა ივერი ხშირად ზის ღია ყავისფერ ფორტეპიანოსთან და კლასიკურ მუსიკას უკრავს მთელი გულმოდგინებით! რადგან დედამ ივერისთვის ყველაფერი გააკეთა, ალბათ ამიტომაც, ჭიათურელი ვირტუოზი თავის ყველაზე დიდ მიღწევას, გულის სიღრმეში დედის ხსოვნას მიუძღვნის, მაგრამ არა სენტიმენტალურად, არამედ ისე, როგორც ეს დედას უნდოდა _ ხალისით!
ნიჭიერთა ათწლედში გამოცდების ჩაბარების წინ ივერი თავად ამ ათწლედის მესამე სართულზე, გვიან შეუპარებია დარაჯს. ალბათ იცოდა, რომ ჭიათურიდან ჩამოსულ შავგვრემან ბიჭს ტყუილად არ მოუნდებოდა იმ დარბაზში შესვლა. მეორე დღეს ივერის იქ უნდა დაეკრა. უცხო გარემო, უცხო ინსტრუმენტი, უცხო გამომცდელები თრგუნავდა და ეგებ ინსტრუმენტს წინდაწინ "დალაპარაკებოდა", რომ მეორე დღეს სირცხვილს არ გაეწითლებინა! ივერისა და როიალის "გასაუბრება" მეგობრული აღმოჩნდა და მეორე დღეს შავი "სამეფო პიანინო" ისე ემორჩილებოდა პატარა მუსიკოსს, როგორც თოვლის ფიფქები ონავარ მოგუნდავეს.
12 წლის იყო ივერი, როცა არტ-ჯგუფთან ერთად, ავტობუსით თურქეთში გაემგზავრა. გაფართოებული თვალებით აკვირდებოდა "გამოულეველ გზას". ეს მისი პირველი უცხოური ტურნე იყო და მთელი გულისყურით უცქერდა თურქეთის შავი ზღვისპირეთს, მერე _ ანატოლიის ზეგანს და ხმელთაშუა ზღვის ცისფერ უკიდეგანობას. არ გამოჰპარვია არც თურქულწარწერიანი ტრაფარეტები, არც არქიტექტურა და ახლა უკვირს, როგორ ახერხებდა ფოტოგრაფიული სიზუსტით ადგილების დამახსოვრებას.
მართალია, ანტალიაში დაღლილი ჩავიდა, მაგრამ არ დასტყობია. ისე დაუკრა, რომ გამოცდილ ჟიურისაც გაკვირვებისა და სიამოვნების კვალი დააჩნდა. ჰო, ახსოვს თურქული წარმატება და რაჰათლუკუმი. დიახ, ტკბილეული უყვარს, ჯერ ხომ ისევ ბავშვია!
"სომხეთში პირველად რომ ჩავედით, ხუთი დღე დავყავით იქ. მოსმენის პირველი ნაწილი მთლიანად სომხებს დაუთმეს, მერე _ უცხოელებს", _ იხსენებს ივერი. მუსიკოსი არ ამბობს, მაგრამ გულის სიღრმეში მოსწონს ეს მიდგომა (ჯერ საკუთარის დაფასება), თუმცა, არც ისე სასიამოვნოდ ახსენდება მოლოდინი თავის გამოსვლამდე. სცენაზე გვიან გამოსვლამაც ვერ გადაფარა ნიჭიერება და ივერი იქიდანაც ყველაზე სასურველი ტიტულებით დაბრუნდა.
გასულ წელს იტალიაშიც იყო. მასპინძელი ოჯახის დიასახლისი არ საუბრობდა ინგლისურად და ივერი კიდევ, დანტეს ენასთანაა მწყრალად. მასტერკლასის მოსმენის შემდეგ, ოჯახში დაბრუნებული იმერლისთვის დიასახლისს უკითხავს, _ ხვალ რომელ საათზე გაქვთ მეცადინეობაო? რატომღაც ივერის ეს შეკითხვა წარსული დროით გაუგია და ექვსი საათი მოუხსენებია (ანუ 6 საათზე გვქონდა მეცადინეობაო, _ ეს იგულისხმა). იტალიელი ქალბატონი მეორე დღეს, უთენია წამომდგარა და 6 საათისთვის საუზმე მოუმზადებია. ბუნებრივია, სტუმარი ასე ადრიანად არ ამდგარა. როცა ეს გაუგებრობა გაირკვა, მასპინძელს საყვედურიც არ დასცდენია.
წელს, ოქტომბერში, ტრადიციულად ჩატარდება "ჭიათურობა". ეს დღესასწაული ჭეშმარიტად სახალხოა და ყოველწლიურად, სოფლის მეურნეობის პროდუქტების სიღატაკით განთქმულ ჭიათურის ცენტრში იმდენი ჭირნახული იყრის თავს, გეგონება, ფერგანას ხეობა გაუძარცვავთ "ფხიკიან" იმერლებს თავის მოსაწონებლადო. წლევანდელ "ჭიათურობაზე" თბილისიდან ივერი ჩამოვა და დაუკრავს თავისი მშობლიური მხარისთვის. არ ვიცი, რა რეპერტუარს წარუდგენს მსმენელს, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, თავის "ბლექ გოლდ სითისთვის" ვირტუოზულად შეასრულებს კლასიკურ ნაწარმოებებს და მისი თითები ისე გადაუვლის ინსტრუმენტის კლავიშებს, როგორც ჭიათურას _ საშევარდნოს კლდიდან წამოსული ნიავი და კარგა ხანს დაამახსოვრდება მაღაროელთა ქალაქს სიყვარულით დაღვრილი გენიალური ჰანგები.
"არსად დამიმალავს, "ჩამოსული" რომ ვარ. სულაც არ მეთაკილება ჭიათურელობა. ჩემი ბავშვობის პერიოდი დარკვეთს, ჭიათურას უკავშირდება და ეს რატომ უნდა დავმალო?" _ ამბობს და ოდნავ ეშმაკურად უციმციმებს სათვალის მიღმა, კითხვით დაღლილი თვალები (ადრე იმიჯისთვის ატარებდა თურმე სათვალეს, ახლა _ საჭიროების გამო!).
საით წაიყვანს ცხოვრების გზა ივერი კეკენაძეს, ჯერ კიდევ არავინ იცის. ახლა კი ამბობს: "არ მინდა, მოწოდებებით გამოვიდე, მაგრამ ფაქტია, წინა თაობასთან შედარებით, ჩემი თაობა არ არის დაინტერესებული კლასიკური მუსიკით. ალბათ, პრობლემა სახელმწიფოს მიდგომასა და პირადად ჩვენშია. ბევრი კონცერტი და სხვადასხვა წამახალისებელი ღონისძიება, ვფიქრობ, დააინტერესებს მომავალ თაობას და დააახლოებს კლასიკურ მუსიკასთან..."
სახელმწიფოს კულტურული პოლიტიკა ჩვენი სამშობლოს მსგავსი, პატარა ქვეყნებისთვის სტრატეგიულია. როცა არ გაქვს იარაღი, არ გაქვს ნავთობი, მაგრამ გაქვს დიდი კულტურული პოტენციალი, ამას სათანადოდ გამოყენება სჭირდება. ვნახოთ, რამდენად გამოიყენებს ივერი კეკენაძის ვირტუოზულობას სახელმწიფო!
17 წლის ივერის ვუთხარი, _ ვუნდერკინდი ხარ-მეთქი, მან კი იმერული სისხარტით მომიგო: ვუნდერკინდი მოცარტი იყოო... მეც, ალტერნატივა სწრაფად მოვძებნე და დავწერე ვირტუოზზე, რომელიც "ბლექ გოლდ სითიდანაა" (ასე აცნობს ივერი თავის მშობლიურ, მანგანუმის მტვრით შეფერილ ქალაქს უცხოელებს!).
წყარო: gzapress.ge
