"ხელის თხოვნა" - ახმეტელის თეატრში ესტონელი რეჟისორის ახალი სპექტაკლის პრემიერა შედგა

მოკლედ, კლასიკოსი დრამატურგის - ანტონ ჩეხოვის პიესები მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში რეჟისორებს, ქორეოგრაფებს, კომპოზიტორებს დღესაც იზიდავს. მისი ნაწარმოებების მიხედვით სხვადასხვა ჟანრში სპექტაკლებს ქმნიან, რომელიც გარდა იმისა, რომ მაყურებელში პოპულარობით სარგებლობს, ჩვენთვის დღემდე აქტუალურ და მარადიულ პრობლემებს ეხმიანება.

საპრემიერო სპექტაკლი მაყურებელმა სულ სიცილ-სიცილში მიიღო და მოიწონა, რაც რეჟისორისა და მსახიობების დამსახურებაა.

თათული ედიშერაშვილი, ნატალია (პერსონაჟი სპექტაკლიდან):
- ჩეხოვის პიესა "ხელის თხოვნაში" ვთამაშობ. ჩვენ კლასიკური ფორმატიდან ცოტა გამოვედით, გმირები, სიტუაცია მეტად გავაშარჟეთ, ანუ ამ დროში კეთილი ცინიზმით გადმოვიტანეთ, რადგანაც (ოდნავ "დავარცხნილად"), მსგავსი არანორმალური სიტუაციები ზოგადად ხომ ხდება?! ეს ვიღაცისთვის მისაღებია, ვიღაცისთვის - მიუღებელი.

ჩემთვის ამ პიესაზე მუშაობა იმიტომ იყო საინტერესო, რომ ვისთვის რა არის რაღაცები მისაღები, თუ მიუღებელი, ამის შორიდან ჩვენება შეგვძლებოდა. არავის ცხოვრებაში ჩვენ არ ვიქექებით, - თეატრი ხომ იმისთვისაა, რომ რაღაცებს სცენიდან ქადაგებს. ჰოდა, თუ მსახიობებმა პატარა წვლილი მაინც შევიტანეთ, რომ ასეთ არაადეკვატურ ადამიანებში ურთიერთობები რაღაცნაირად აეწყოს, მაშინ ვიტყოდი, რომ მიზანი მიღწეულია. რადგანაც არაორდინარულ ადამიანებსაც აქვთ იმის უფლება, ჰქონდეთ ურთიერთობები, უყვარდეთ, შექმნან ოჯახი. ოღონდ, მათი სიყვარული, სურვილების გამოხტვა, ვნება თავისებურად შეუძლიათ და ალბათ, ამით არის ეს ყველაფერი საინტერესო.
სერიოზულად რომ გვეთამაშა, არ იქნებოდა საინტერესო, სიცილ-ხარხარში ჭეშმარიტებამდე უნდა მიხვიდე, ანუ იქამდე, რაც სწორად მიგაჩნია.

- ე.ი. როლს სიამოვნებით დათანხმდით?
- დიახ, რადგანაც ჩეხოვი ძალიან მიყვარს, სხვა დროსაც მითამაშია მის პიესაში. ამჯერად მაინტერესებდა ესტონელ რეჟისორთან მუშაობა, ისიც საინტერესო იყო, როგორ შეეწყობდა ჩვენი კულტურები ერთმანეთს. ამ შემთხვევაში, მაინც ქართულმა ხასიათმა და ტემპერამენტმა გადაწონა. რაღაცნაირად მსახიობებმა "ვიხულიგნეთ" და ცოტა აქეთ გადმოვქაჩეთ. ის, როგორც კულტურული ადამიანი, ამ დათმობაზე წავიდა... თუმცა ვფიქრობ, რომ დათმობაზე ბრმად არ წასულა, ალბათ, მას ეს უღირდა იმიტომ, რომ ბრმად არავინ თმობს თავის ჩანაფიქრს.

გიორგი გასვიანი, ივანე ლომოვი (პერსონაჟი):
- ვფიქრობ, რომ მაყურებელი გაერთო. შევეცადეთ, ცოტა ქართული ვარიანტი გაგვეკეთებინა იმიტომ, რომ ქართველი მაყურებელი რუსულ ტემპერამენტს და იუმორს ნაკლებად შეიგრძნობდა. მგონი, ქართულ საზოგადოებას მოვარგეთ. მოკლედ, ჩვენს არაორდინარულ პერსონაჟებს ყველაფერი უნდათ, პირდაპირ ვიტყოდი, სექსიც, ცოტა დაკომპლექსებულებიც არიან, შემდეგ კი ეს ყველაფერი სასაცილო რეალობად იქცევა. სასაცილოა, მაგრამ თან, ტრაგიკული, რადგანაც სიცილ-ხარხარში ვხედავთ ორი ადამიანის ტრაგედიას.
დიახ, ჩემი პერსონაჟი ერთ-ერთი მათგანია, ძალიან საცოდავი ივანე.

კალევ კუდუ, რეჟისორი:
- სამუშაოდ ცოტა მეტი დრო რომ მქონოდა, ალბათ წარმოდგენა უკეთესი იქნებოდა, მაგრამ ესტონეთში საქმეები მაქვს, აქ მეტს ვერ გავჩერდებოდი, 3 კვირა თავაუღებლად ვიმუშავე. ძალიან საინტერესო მსახიობები არიან, თვითონ მთავაზობდნენ იდეებს, ვერსიებს, რომლებსაც ვიღებდი, მე ჩემსას ვუზიარებდი. მოკლედ, ერთობლივად ვიმუშავეთ, რაც

ძალიან საინტერესო აღმოჩნდა. ამ თეატრში უკვე მეორე წარმოდგენა დავდგი. პირველი "ტრუსები" იყო... 
ეს ყველაფერი კი ესტონურ-ქართული ცენტრის ერთობლივი პროექტია. იმ ცენტრის სახელით, ირაკლი გოგიამ (ახმეტელის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი) ჩვენთან დადგა სპექტაკლი. ასე ვთანამშრომლობთ და ვმეგობრობთ.

ირაკლი კაკაბაძე, პუბლიცისტი:
- საინტერესო, ინოვაციური სპექტაკლია, საერთოდ, ჩეხოვი დიდი ავტორია. მისი ვოდევილების ასეთი კარგი იუმორით გაზავება ძალიან მომეწონა, ეს რეჟისორის ნამუშევარია, მნიშვნელოვანია ასევე მსახიობების წვლილი, გიორგი გასვიანი და თათული ედიშერაშვილი ბრწყინავდნენ და საერთოდ, მთელი სამსახიობო ჯგუფი, ბატონი გია ჯაფარიძე საოცარი იყო. კარგი სამსახიობო ანსამბლია. საერთოდ, ყველამ ერთად, ყველაფერი უნდა გავაკეთოთ იმისთვის, რომ ეს დასი უფრო და უფრო ფართო მაყურებელმა გაიცნოს. ინოვაციური, დემოკრატიული, თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელი, რეჟისორი ირაკლი გოგია სერიოზულად მუშაობს და შემიძლია ვთქვა, რომ აქ საოცარი გადატრიალება მოახდინა!

გურამ პეტრიაშვილი, მწერალი:
- მთელი სპექტაკლის მანძილზე ვიცინოდი, რაც ძალიან კარგია. მომბეზრდა თეატრში ფიქრები იმაზე, რა ჩანაფიქრი აქვს რეჟიორს. არავითარი ფილოსოფია, თეატრმა ან უნდა მაცინოს, ან მატიროს, სხვა ამოცანა მას არ აქვს. ეს სპექტაკლი ჩემთვის დღესასწაული აღმოჩნდა! ბრავო რეჟისორს და მსახიობებს. ისეთი კაცი ყოფილა ეს ესტონელი რეჟისორი, რომ სულ თეატრში უნდა იყოს, მისი ადგილი თეატრშია.