რას ამზადებს სოფო შევარდნაძის ბებია მისი არქივისთვის

"სამშობლოში ჩამოსულს, ყოველთვის ორი მძღოლი ხვდებოდა" ლია ბურჭულაძეს არ ეგულება ამქვეყნად ადამიანი, რომელთანაც ვერ იმეგობრებს. მას ყველა უყვარს და სიყვარულის ნაკლებობას არც თავად განიცდის. ინგლისური ენის პედაგოგია, მაგრამ ვიდრე უცხო ენების ინსტიტუტში ჩააბარებდა, ჯერ სამთო-გეოლოგიის ფაკულტეტი დაამთავრა და ამ სპეციალობით მუშაობდა კიდეც. სექტემბერში 81 წლის გახდა. ფიქრობს, რომ 80 წლის შემდეგ დაბადების დღის გადახდა უხერხულია. იუბილე ყველა შვილიშვილმა მიულოცა, მათ შორის რამდენიმე საზღვარგარეთ ცხოვრობს. - ყოველ ორშაბათსა და პარასკევს "რაშა ტუდეის" არხზე, ჩემი შვილიშვილის, სოფო შევარდნაძის გადაცემას ვუყურებ. ვამაყობ იმით, რომ მას მსოფლიოში ცნობილ, თითქმის ყველა გამოჩენილ ადამიანთან უსაუბრია. მისი გადაცემების მიხედვით, დღიურში ჩანაწერებს ვაკეთებ: ვის ესაუბრა, სოფოს რა ეცვა, რაიმე შენიშვნა თუ მქონდა. ამას მისი არქივისთვის ვაკეთებ. ალბათ, ოდესმე დასჭირდება. ასევე, სპეციალურად გამოყოფილ რვეულში მიწერია შვილიშვილებისა და შვილთაშვილების დაბადების დღეები: 3 შვილი, 8 შვილიშვილი და 7 შვილთაშვილი მყავს. ყველანი კარგები არიან, მაგრამ მათ შორის განსაკუთრებულად მოსიყვარულე ლაშა. სოფოს სულ ეჩქარება და მუდმივად დროის ნაკლებობას განიცდის. თბილისის აეროპორტიდან პირდაპირ სახლში გამორბის ხოლმე. სამშობლოში ჩამოსულს, ყოველთვის ორი მძღოლი ხვდებოდა: ერთს ბარგის ასაღებ "ბირკას" უტოვებდა, თვითონ რომ დრო არ დაეკარგა, მეორე მანქანით კი ბაბუსთან (ედუარდ შევარდნაძე) გარბოდა. სოფო ძალიან თბილი გოგოა. ვიდრე ბაბუ ცოცხალი იყო (ყველანი ასე მივმართავდით), ჩვენი ოჯახი აუცილებლად, ათ დღეში ერთხელ, მასთან სტუმრად მივდიოდით. ახლა, როგორც წესი, კვირაში ორჯერ, ჩვენთან შვილთაშვილები მოდიან. ჩვენს ეზოში ყველა ხეს თავისი სახელი აქვს - მეუღლემ შვილებისა და შვილიშვილების სახელები დაარქვა. ეზოში ასევე, ჩვენი მძახლების: ბაბუს კაკლის ხე და ნანულის ულამაზესი ვარდები ხარობენ. - ყველაზე პატარა შვილიშვილი რამდენი წლის არის? - ნანული 18 წლისაა. სხვათა შორის, როცა ჩემი შვილი მასზე ფეხმძიმედ იყო, დამირეკა და მკითხა, - გავაჩინო თუ არაო? მე ვურჩიე, რომ გაეჩინა. - თქვენი მშობლების შესახებ გვიამბეთ. - უცნაური ბედი დამყვა. წარმოუდგენლად დიდ სიყვარულსა და სითბოში გავიზარდე. მეც შემიძლია სიყვარულის გამოხატვა. ორი გასათხოვარი მამიდა მზრდიდა. მამა ციმბირში სახლებს აშენებდა. იქ მუშაობისას გაიცნო დედაჩემი, ეროვნებით რუსი, მაღალი თანამდებობის პირი. ერთმანეთი შეუყვარდათ და თბილისში ჩამოვიდნენ. ისინი ერთმანეთს რეპრესიებმა დააშორა - მამა დახვრიტეს. ისე მოხდა, რომ დედა ციმბირში დაბრუნდა და მასთან კონტაქტი აღარ მქონია. მამიდები სულ მეფერებოდნენ და უზომოდ მანებივრებდნენ, ზოგჯერ თმასაც კი თავად მვარცხნიდნენ. ჩემი ბაბუა სკოლის დირექტორი იყო. მამის მხრიდან ბებიას, პოლონელ მორწმუნე ქალს ბავშვობაში ეკლესიაში ხშირად დავყავდი. ამის შედეგია, რომ დღეს ეკლესიური ვარ და ყოველდღე უამრავ სანთელს ვანთებ, როგორც ცოცხალთათვის, ისე - გარდაცვლილებისთვის. როცა მამიდები ხელიდან გამომეცალა, დედის მოძებნა დავაპირე, მაგრამ მერე გადავიფიქრე. - ხომ არ ნანობთ, დედა რომ არ მოძებნეთ? - არ ვიცი... მამიდების ხსოვნას არ ვაკადრე, რომ მის საძებნად წავსულიყავი. - სურათებს ხშირად ათვალიერებთ? - უამრავი სურათი მაქვს. ყუთები სავსეა, მაგრამ ფოტოების თვალიერება არ მიყვარს, ასეთ დროს სევდა შემომაწვება ხოლმე. თანაც, ბევრი ახლობელი უკვე გარდაცვლილია. ამ ცხოვრებიდან ახლახან წავიდა ჩემი რძლის, ლალის დედა და ძალიან დამწუხრებული ვარ. - დღეს რით ცხოვრობთ? - მეგობრები ტელეფონით ვსაუბრობთ, ხანდახან სტუმრად მივდივართ რომელიმესთან. ერთ-ერთი ჩემი მეგობარია მარინა ჯიქია, პარალელურკლასელი. ის პატრიოტი ქალბატონია. არაჩვეულებრივ ლიტერატურულ საღამოებს აწყობდა. ამჟამად, ლექციებს ტექნიკურ უნივერსიტეტში კითხულობს. ჩემთვის ყველაზე მთავარია ის, რომ ოჯახის ტრადიციას ვაგრძელებ, სითბოსა და სიყვარულის მატარებელი ვარ. თითოეული ახლობლის სტუმრობა წარმოუდგენელ სიხარულს მანიჭებს. - სკოლაში დიდხანს მუშაობდით? - თითქმის 25 წელი. ყოველთვის ძალიან დაკავებული ვიყავი. სკოლაში მუშაობის გარდა, მოსკოვში, ლონდონში, პარიზში დავდიოდი. ყველაზე ხშირად საფრანგეთში ქალიშვილთან - ნინოსთან მივდიოდი. იქ ცხოვრობდა და შვილების გაზრდაში ვეხმარებოდი. - რა ადგილი მოგწონდათ პარიზში ყველაზე მეტად? - შანზელიზე მიყვარს. ყოველ კვირა დღეს კი ლუვრში დავდიოდი, არც ერთი კვირა არ გამიცდენია. - როგორც ვიცი, თქვენ რეჟისორ ლევან წულაძის პედაგოგიც იყავით... - ლევანი ძალიან მიყვარს, შვილებისგან არ ვასხვავებ და მეოთხე შვილს ვეძახი. მისგანაც დიდ სიყვარულსა და სითბოს ვგრძნობდი. მუდამ ინგლისური ენის კაბინეტის წინ მხვდებოდა და კლასისკენ ერთად მივდიოდით. თეატრი მიყვარს და ლევანის ყველა სპექტაკლი ნანახი მაქვს. მას ცოტა ხნის წინ, საქართველოს ეროვნული პრემია მიანიჭეს. მისი წარმატებები მახარებს! ლევანი ძალიან კეთილია. ამაზე ისიც მეტყველებს, რომ ჩვენი სკოლის ერთი მასწავლებელი, რომელიც უმუშევარი დარჩა, თეატრში კაპელდინერად მიიღო. - პაატა ბურჭულაძე თქვენი ახლობელია, არა? - პაატა ჩემი ბიძაშვილის შვილია. მისი ტალანტი და ქველმოქმედება ყველასთვის ცნობილია. გარდა ამისა, ახლობლების მოყვარული ადამიანია. ჩემი ბიძაშვილების, პაატას მამის - შუქრისა და მისი ძმის, თენგიზის აქტიურობის შედეგად გავყევი გურამს ცოლად. მიქებდნენ, კარგი ბიჭიაო, თორემ მამიდებს ჩემი გათხოვება ვერ წარმოედგინათ. ერთხელ პაატა ჩემს შვილიშვილს პარიზის აეროპორტში შეხვდა, რომელმაც უთხრა, რომ ჩემი დაბადების დღისთვის თბილისში მოფრინავდა. პაატას უთქვამს, - ლიაკო ისე მიყვარს, ვენაში რომ არ მივფრინავდე, მეც წამოვიდოდიო. მერე თავის ფოტოზე წარწერა გამიკეთა და ჩემთან გამოატანა. ეს ფოტო სხვა სურათებთან ერთად, გამორჩეულ ადგილას დევს. ზოგჯერ, როცა პაატა ძალიან მენატრება, მის სურათს ვკოცნი ხოლმე.

წყარო: gzapress.ge