"დაქალის დედამ საქმრო წამართვა"

ცხოვრებაში გაუგონარი ამბები ხდება, რომლებიც ადამიანების ბუნებას, მათ ნატურასაც ცვლიან. ჩვენს ახალგაზრდა რესპონდენტს, თამუნას, საყვარელმა ადამიანებმა დიდი ტკივილი მიაყენეს, მათგან არნახული ღალატი იწვნია, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, მაინც მეგობრის ერთგული დარჩა და არც განსჯის უნარი დაუკარგავს.
თამუნა:
– ადამიანების მოყვარული და ზედმიწევნით მიმნდობი ვიყავი, მათ სიწრფელეში ეჭვი არ მეპარებოდა. პიროვნების საქციელის და სიტყვების მიღმა ქვეტექსტებს არასდროს ვეძებდი, მათი მჯეროდა და ვერასდროს წარმოვიდგენდი, ცუდ რამეს თუ გამიკეთებდნენ... თურმე ცხოვრება ვერაგია, მუდმივად თუ არ იფხიზლებ, გადაგთელავს ან ხაფანგში მოგაქცევს. ცხოვრების მწარე გაკვეთილმა ჭკუა მასწავლა, უფრო დაკვირვებული და ფრთხილი გამხადა, მაგრამ, მეორე მხრივ, ადამიანების მიმართ ნდობა დავკარგე.

– რა მოხდა თქვენს ცხოვრებაში ისეთი, რამაც ადამიანების მიმართ ასე განგაწყოთ?
– იმ ამბის მოყოლას, რომელმაც ტკივილი მომაყენა, ცოტა შორიდან დავიწყებ. მე და დიაკომ ერთმანეთი მაშინ გავიცანით, უნივერსიტეტში მისაღები გამოცდებისთვის საბუთები რომ შეგვქონდა. პატარა ტანის, ცქრიალა გოგო იყო. იმ დღეს საშინლად ცხელოდა, ბევრი ლაპარაკის არც დრო იყო და არც საშუალება. არ ვიცი, რა თვალზე შემომხედა, ასე შემაფასა – ძალიან მშვიდი და სათნო ჩანხარ, ფრესკასავით სახე გაქვს, თუ ორივე მოვეწყობით, დარწმუნებული ვარ, ერთმანეთს შესანიშნავად გავუგებთო.
ორივე მოვეწყვეთ, ერთ ჯგუფში მოვხვდით და უმალ დავუახლოვდით ერთმანეთს. საერთო ინტერესები გვქონდა. რაც მთავარია, წიგნის კითხვა ორივეს გვიყვარდა. სემინარების, კოლოქვიუმების, ჩათვლებისა და გამოცდებისთვის ერთად ვმეცადინეობდით ხან – ერთის, ხან მეორის სახლში, ბიბლიოთეკაშიც ერთად დავდიოდით. მეტწილად დიაკოსთან ვმეცადინეობდით, ვინაიდან იქ უკეთესი პირობები იყო. დედასთან ერთად მარტო ცხოვრობდა. მე კი შინ უმცროსი და–ძმა მყავდა, რომლებიც მუდმივად კინკლაობდნენ და ვერ ვაოკებდი. დედაჩემი დილიდან საღამომდე მუშაობდა. მამა წლების წინ გარდამეცვალა. დიაკოს მამა კი საზღვარგარეთ მუშაობდა და ცოლ–შვილს იქიდან ინახავდა, რომ იტყვიან, ოჯახს ჩიტის რძეს არ აკლებდა.
დიაკოს დედა, მზეო, თავმოვლილი, მხიარული, ბუნებით ოპტიმისტი ქალი იყო. გამოცდების წინ იმედს გვაძლევდა. "რა პრობლემაა!" – ისე გვეტყოდა, თითქოს ამქვეყნად მართლაც არაფერი იყო პრობლემა და საერთოდ, ეს სიტყვა მთელი თავისი შინაარსით ადამიანების გამონაგონი იყო ცხოვრების გასართულებლად. არ მუშაობდა, დაქალებთან ერთად ფუსფუსი და დროსტარება უყვარდა. მე და დიაკოს მეცადინეობის დროს სულ ხელს გვიწყობდა, დღეში სამჯერ სუფრებს გვიშლიდა და კერძებს იმ პროდუქტებისგან გვიმზადებდა, რაც ენერგიის და გონების ასამაღლებლად იყო რეკომენდებული. არაჩვეულებრივი დიასახლისი გახლდათ.
– ამგვარი ბუნების ქალები ახალგაზრდებისთვის კარგი მეგობრებიც არიან. მასთან თქვენც მეგობრობდით?
– დიახ. იმდენად უშუალო ქალი გახლდათ, შეუძლებელი იყო, მასთან მეგობრობის და გულახდილი საუბრის სურვილი არ გაგჩენოდა. ნებისმიერ ცხოვრებისეულ და პირად საკითხებზე პოზიტიურ რჩევებს გვაძლევდა. როდესაც გაგამ სიყვარული ამიხსნა, დიანას და დედამისს ერთად გავუმხილე. გაგა ძალიან მომწონდა, მაგრამ თავს არ ვუტყდებოდი. სიყვარულმა დამაბნია და, ცოტა არ იყოს, შემაშინა. მეგონა, გაგას თუ შევიყვარებდი, ამით ცოდვას ჩავიდენდი. თან დედაჩემი სულ შთამაგონებდა, რომ გოგოსთვის ბიჭს ვერაფერი უნდა გაებედა. გაგამ უცერემონიოდ ამიხსნა სიყვარული, მერე, დაბნეულობა რომ შემატყო, მიმიზიდა და მაკოცა...
– დიაკოს დედამ რა გითხრათ, როდესაც თქვენი სიყვარულის შესახებ გაუმხილეთ? რა რჩევა მოგცათ?
– მითხრა, ცხოვრებას არ უნდა შეუშინდეო. გაგასთან დაკავშირებით კი მირჩია, კარგი ბიჭი ჩანს, წესით, არ უნდა გატყუებდეს, მაგრამ მაინც დაზღვეულები რომ ვიყოთ, ჩვენთან სახლში მოიყვანე და გამაცანიო.
– გაგას რამდენ ხანს იცნობდით, სანამ სიყვარულს აგიხსნიდათ?
– სამი წელი. უნივერსიტეტში სწავლობდა, ოღონდ სხვა ფაკულტეტზე. თავიდანვე მომეწონა, მაგრამ არ ვიმჩნევდი. გაგა სიმპათიური, თამამი, ამაყი, თავმომწონე ბიჭი იყო ლამაზი ნაკვთებით და ჯენტლმენური ქცევებით. ბევრ გოგონას მოსწონდა, ჩემზე უკეთესებსაც, მასთან დაახლოებასაც ცდილობდნენ, მაგრამ ის თავს არავის უტოლებდა. ერთხელ ლაშქრობაზე წავედით და იქ საშუალება მომეცა, გაგასთან სხვადასხვა თემაზე მელაპარაკა. მას შემდეგ მისგან განსაკუთრებულ ყურადღებას ვგრძნობდი, თუმცა მაინც ვერ დავუშვებდი, რომ ლამაზმანებს გვერდს აუქცევდა და მე შემიყვარებდა. სიყვარული რომ ამიხსნა, გაოგნებული დავრჩი...
– მის გარდა თქვენს ცხოვრებაში არავინ იყო?
– ერთმა გავლენიანმა ნათესავმა მოინდომა, თავისი მეზობელი გაერიგებინა ჩემთვის, ბინით და სამსახურით უზრუნველყოფილი, ჩემზე უფროსი, შემდგარი მამაკაცი. დედაჩემს უთხრა, სანთლით რომ ეძებო, დღეს ასეთ სასიძოს ვერ იშოვი, არაჩვეულებრივი კაცია, შენს გოგოსაც კარგად მოუვლის და შენც გვარიანად შეგეწევა, მთავარია თამუნა დაითანხმო და დანარჩენი მე მომანდეო. დედაჩემს იმ ნათესავის მიმართ დიდი ნდობა ჰქონდა, მისი ნათქვამი აიტაცა და ჩემს დაყოლიებას შეეცადა. დედას კატეგორიული უარი ვუთხარი, ჯერ ერთი, უცხო კაცს ცოლად როგორ გავყვები და გარდა ამისა, სხვა მომწონს–მეთქი. დედაჩემი გადაირია, ვინ არის ის, ვის გამო ამბობ უარს ასეთ შემოთავაზებაზეო. ლანძღა და ლანძღა გაგა, რომელსაც ფაქტობრივად არც იცნობდა. ვინაობა მკითხა და დავუმალე. დამემუქრა, გავიგებ, ვინც არის და შავ დღეს დავაყრი, რატომ გინგრევს მომავალს, ვაი მის დღეს, თუ გაგეკარაო. დედას ერთი ძალიან ცუდი თვისება ჰქონდა: თუ რამეს აიკვიატებდა და დაიჩემებდა, ვერაფრით გადაათქმევინებდი. მეც იძულებული გავხდი, ჩემს ცხოვრებაში გაგას არსებობა საგანგებოდ შემეფუთა და არავის გაეგო, დედას ყურამდე რომ არ მისულიყო.
– გაგა დიაკოს და მის დედას გააცანით?
– დიახ. ის მზეოსთან სახლში ჩემი ფეხით მივიყვანე. რაკიღა დედაჩემის მხრიდან მკაცრი კონტროლის ქვეშ ვიყავი და თბილისში ვერსად დავიმალებოდი, მზეომ შემომთავაზა, შეყვარებულს მათ ბინაში შევხვედროდი. გაგა გაცნობისთანავე მოეწონა, მითხრა, ნეტავ, ჩემმა დიაკომაც ასეთი კარგი ბიჭი შეიყვაროსო. მზეო ჩვეულებისამებრ გულითადად გვიმასპინძლდებოდა, მერე მოჰკიდებდა ხელს თავის ქალიშვილს და მე და გაგას მარტო გვტოვებდა. გაგა კიდევ უფრო ახლოს გავიცანი, ერთმანეთი მეტად შეგვიყვარდა. მზეო ყველანაირად გვიწყობდა ხელს, რომ დავახლოვებულიყავით და ვერაფრით წარმოვიდგენდი, სიტუაცია ასე თუ შეიცვლებოდა.
– თქვენსა და გაგას შორის რაიმე გაუგებრობა მოხდა?
– საქმე ისაა, რომ ამ შეხვედრებისას მე და გაგა ფიზიკურადაც დავუახლოვდით ერთმანეთს, ალერსსა და მოფერებაში ვიყავით, ერთი ნაბიჯიღა გვქონდა დარჩენილი სქესობრივ ურთიერთობამდე, მაგრამ ამას არ დავუშვებდი. მზეოს სახლში, რომელსაც ასე გვანდობდა, უზნეოდ ვერ მოვიქცეოდი. ქორწინებამდე სექსი დაუშვებლადაც მიმაჩნდა. ქორწილს ახლო მომავალში ვგეგმავდით, თან უნივერსიტეტსაც ვამთავრებდით.
– გაგა ფიზიკურ სიახლოვეს ხომ არ გაჩქარებდათ?
– მაჩქარებდა და მაძალებდა კიდეც. უარს რომ ვეუბნებოდი, სწყინდა, მეუბნებოდა, ისე ძალიან რომ გიყვარდე, როგორც მე მიყვარხარ, ხელს არ მკრავდი და დამთანხმდებოდიო, მაინც ხომ ერთად უნდა ვიყოთ და 2–3 თვე რას წყვეტსო. თავისი მშობლებიც გამაცნო.
– დედათქვენს თუ გააცანით საქმრო?
– დედასაც წარვუდგინე. ვუთხარი, მის გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლია და თუ გინდა, აქვე მომკალი–მეთქი. დიდი ბრძოლების გადატანა მომიხდა. ბოლოს და ბოლოს დედა შეეგუა ხვედრს, თანაც, როგორც ჩანს, გულის სიღრმეში გაგა მოეწონა სასიძოდ, თუმცა თავიდან არ ტყდებოდა. ერთი სიტყვით, ჩვენ შორის შავმა კატამ რომ გადაირბინა, უკვე, როგორც დანიშნულები, ისე ვიყავით, ფაქტობრივად ჩემი საქმრო იყო.
– გამოდის, რომ თქვენს სიყვარულში ბზარი გააჩინა თქვენმა თავშეკავებამ სქესობრივ ურთიერთობაზე?
– ერთი შეხედვით ასე გამოვიდა. ჩვენ შორის უსიამოვნება რომ გაჩნდა, ეს მზეოს არ გამოპარვია. საჭიროდ ჩათვალა, ორივეს ცალ–ცალკე გაგვსაუბრებოდა ჩვენივე შერიგების მიზნით, მაგრამ, როგორც ჩანს, გაგასთან მისმა განმარტოებულმა საუბარმა სხვა ხასიათი მიიღო. ეს რომ არ ყოფილიყო, მაგ ბზარს როგორმე გავამრთელებდი და საქმროს სიყვარულს შევინარჩუნებდი.

– რას გულისხმობთ? უფრო კონკრეტულად გვითხარით, რა მოხდა.
– მზეომ თავისი დაქალი მოიყვანა სახლში საცხოვრებლად და იქ უკვე ჩვენი შეხვედრები აღარ დგებოდა. პრინციპში, ფარული პაემნები აღარც გვჭირდებოდა. გაგა ჩემ მიმართ თანდათან გაცივდა, ის აღარ მეფერებოდა, როგორც ადრე. აღარც ქორწინებაზე ლაპარაკობდა და აღარც სიახლოვეს მაძალებდა. უნივერსიტეტის დამთავრების შემდეგ კი მალევე დაიწყო სამსახური და ჩემთან შეხვედრებსაც მოუკლო, სულ მოუცლელობას იმიზეზებდა. გული ცუდს მიგრძნობდა და შინაგანად აფორიაქებული ვიყავი, მაგრამ ღალატს და თანაც ასეთ ვერაგულს რას წარმოვიდგენდი?!
– სინამდვილეში რა ხდებოდა?
– როგორც შემდგომ გაირკვა, ჩემს შეყვარებულს და მზეოს შორის რომანი გაიბა. იმ საუბრებმა ისინი სხვაგვარად დააახლოვა. მზეო თითქმის ყოველ საღამოს დიაკოს ფულს აძლევდა, რათა კინოში, თეატრში ან გასართობ ადგილებში წავეყვანე. დედაჩემი დიაკოსთან ერთად ყველგან მიშვებდა, თანაც თითქმის დანიშნულ ქალად მთვლიდა და ნაკლებად მაკონტროლებდა. გაგა ჩემ მიმართ უკვე ინერტულობას იჩენდა, თითქოს მისთვის ყველაფერი სულერთი გახდა. აბა, რა იქნებოდა, თურმე იმ დროს მზეოს ხვდებოდა და იმ ჟინს იკმაყოფილებდა, რაზეც მე უარს ვეუბნებოდი. სამწუხაროდ, ეტყობა, ეს მისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო, ჩვენს სიყვარულზეც კი. ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, დაქალის დედა საქმროს თუ წამართმევდა...
– დიაკომ ამის შესახებ იცოდა?
– დიაკო ამას წარმოდგენითაც ვერ დაუშვებდა. მის ერთგულებასა და მეგობრობაში ეჭვიც არ მეპარება. ჩემთან წუხდა დედამისის დაქალის გამო, ეს ტუტუცი და თავხედი ქალი რას შემომისახლაო. მზეოს საახლობლოში ეს ქალი ერთადერთი იყო, ვისაც დიაკო ვერ იტანდა. თითქოს რაღაც პრობლემა ჰქონდათ, მზეო და თავისი დაქალი ერთად ჩაიკეტებოდნენ და ჩურჩულებდნენ. ალბათ ის ქალი ხელს უწყობდა გაგასთან რომანში. მზეოს ის ქალი დამხმარედ სჭირდებოდა.
– მათი რომანის შესახებ როგორ შეიტყვეთ?
– ერთ საღამოს მე და დიაკო ბარში დავსხედით. გაგაზე ვდარდობდი, თავს მარტოდ ვგრძნობდი და უხასიათოდ ვიყავი. დაქალს ხათრით გამოვყევი, თორემ ბარში ჯდომის განწყობა სულ არ მქონდა. ვიღაც ბიჭები აგვეტორღიალნენ და ამანაც ძალიან გამაღიზიანა. ცუდი არაფერი უკადრებიათ, უბრალოდ სიტუაცია ვერ ავიტანე. დიაკო გაერთო მათი ფლირტით, მე კი ლამის გული შემიწუხდა. დიაკოს ვთხოვე, წავიდეთ–მეთქი, მაგრამ არ მოინდომა. გავბრაზდი და გამოვიქეცი. დიაკო დამედევნა, ვერ დამეწია... ატირებული მივედი სახლში. დედა მიხვდა, რომ რაღაც პრობლემა მქონდა, ჩემი და–ძმა ოთახიდან გაყარა და ამით ეცადა, სიმყუდროვე შეექმნა ჩემთვის. დიაკო რომ მოვიდა, უკვე ვიწექი. ფერი არ ედო, ერთიანად ცახცახებდა. თურმე რომ გამოვექეცი და ვერ დამეწია, ჩემზე გაბრაზდა და შინ დაბრუნდა. იქ კი შემთხვევით დედამისს და გაგას თავზე დაადგა...
– ეს დიაკომ თავად მოგიყვათ? ამის შემდეგ თქვენი მეგობრობა როგორ გაგრძელდა, ხომ არ დასრულდა?
– ჩემთან ამის სათქმელად მოვიდა და მის გაბედულებას ვაფასებ. მითხრა, თავს უფლებას ვერ მივცემ, დაგიმალოო. მისი მადლიერი ვარ, სიმართლე რომ გამიმხილა. ბინძურ სცენას რომ შეესწრო, შინიდან გამოიქცა და პირდაპირ ჩემკენ გამოსწია. მითხრა, ეს ამბავი თავმოყვარეობას მიწამლავს და რომ გამჟღავნდეს, თავს მოვიკლავო.
– ამ თავზარდამცემი ამბის მოსმენის შემდეგ მაინც შეძელით დიაკოს საწუხარის გულთან მიტანა?
– ეს არ იყო მხოლოდ ჩემი სატკივარი. მეგობარს განსაცდელის ჟამს ხომ არ მივატოვებდი? იმ დღეებში ჩემთან დარჩა. მე და დიაკომ ეს შეურაცხყოფა და ტკივილი თითქოს გავინაწილეთ და ერთად გადავლახეთ.
– დედამისმა და გაგამ ეს ამბავი როგორ აგიხსნეს?
– გაგა საერთოდ გაქრა, დაიმალა ან კი სირცხვილით თვალებში როგორ შემომხედავდა? მზეო კი შეეცადა მონანიებას. მისი ნახვა და მოსმენა, ცხადია, არ მოვინდომე. დიაკოს კი რა ექნა, დედას, ასე თუ ისე, აპატია.
– თქვენ თუ შეძელით მათი პატიება?
– ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა მიჭირს. თითქოს შევუნდე, მაგრამ მათი დანახვა და სახელების ხსენებაც აღარ მინდა. ვცდილობ, წარსულს კარი გამოვუკეტო და აღარ გავიხსენო, მაგრამ მისი ნაკვალევი ჩემს სულს დღემდე ამჩნევია, ფაქტობრივად დამღად იქცა, ადამიანებისა და სიყვარულისადმი ნდობა დავკარგე და არ ვიცი, ოდესმე მაინც თუ დამიბრუნდება.
ნანა კობახიძე