"მდგმურად ჯადოების მკეთებელი ჩამისახლდა"

ზოგჯერ სხვა ადამიანის გამო საკუთარ ინტერესებს ვთმობთ და პიროვნულ კომპრომისზე მივდივართ – მეგობრული დახმარების სურვილი გვძლევს. სამწუხაროდ, ეს კეთილშობილური ნაბიჯი ყოველთვის არ ემსახურება სიკეთეს და არც კეთილი ნაყოფი მოაქვს. ასეთი შემთხვევა ჰქონდა ჩვენს რესპონდენტს, ახალგაზრდა ქალს, სალომეს.
სალომე:
– მე და ჩემს ქმარს, სანდროს, ყოველთვის მშვიდი და მოწესრიგებული ოჯახი გვქონდა. დედამისიც ჩვენთან ცხოვრობდა. ოჯახის თითოეულმა წევრმა საკუთარი ადგილი ვიცოდით და ამიტომ ჩვენს ურთიერთობაში ძირითადად ჰარმონია სუფევდა, თუ არ ჩავთვლით წვრილმანებს, რაც ანგარიშგასაწევი არც არის. ბოლო პერიოდში ჩვენს სახლში ისეთი რამ მოხდა, რამაც ოჯახში დიდი არეულობა და განხეთქილება შემოიტანა.
ორსართულიანი, დიდი კერძო ბინა გვაქვს. მას შემდეგ, რაც ჩემმა ქმარმა სამსახური დაკარგა და მატერიალურად გაგვიჭირდა, გადავწყვიტეთ, სახლის პირველი სართული გაგვექირავებინა. დაიბეჭდა თუ არა განცხადება გაზეთში, მალევე გამოგვეხმაურა ერთი შუახნის ქალბატონი. ზეიკო ერქვა, მაღალი, სიმპათიური, არისტოკრატული გარეგნობის ქალი იყო. სიტყვაძვირი ჩანდა, საუბრისას სიტყვებს ზომავდა და თავი ღირსეულად ეჭირა. გვითხრა, ჯერჯერობით მარტო ვიცხოვრებ, მაგრამ რაიონიდან ნათესავების მიღება მომიწევსო. ორი ოთახი იქირავა და თანხაზეც არ შეგვვაჭრებია. ჩავთვალეთ, რომ ძალიან გაგვიმართლა. ჩვენი მეზობლები თვეობით ეძებდნენ, მაგრამ შესაფერის მდგმურს ვერ პოულობდნენ. ჩვენ კი ასე, ერთ დღეში, თანაც ასეთი სოლიდური ქალბატონი გვესტუმრა და მდგმურად დაგვიდგა.
– მდგმურმა თქვენი იმედები გაამართლა?
– ჩაკეტილი ადამიანი იყო, ნაკლებად გვეკონტაქტებოდა, ზედმეტად არც ჩვენ ვაწუხებდით. თანდათან დაიწყეს დინება მისმა "ნათესავებმა", მოდიოდა ხან ერთი, ხან მეორე, ხან მესამე... არც ისინი იყვნენ ხმაურიანები, ჩვენს სიმყუდროვეს არ არღვევდნენ. ზეიკოსთან ისე შედიოდნენ და გამოდიოდნენ, ზოგჯერ ვერც ვიგებდით, მაგრამ ეს ნაკადი არ წყდებოდა. ვინ მოძრაობდა ამ ჩვენი სახლის პირველ სართულზე, უკვე ვეღარ ვარკვევდი.
– ქალები ჭარბობდნენ თუ მამაკაცები?
– იყვნენ სხვადასხვა სქესისა და ასაკის, სხვადასხვა სოციალური ფენის ადამიანები. მდიდრებიც მოდიოდნენ ჯიპებით და მემწვანილეებიც...
– ალბათ დაეჭვდით, რა საქმე ჰქონდათ თქვენს მდგმურთან.
– ჩემი ქმარი ამას ყურადღებას არ აქცევდა. რაც მთავარია, მდგმური კარგი გადამხდელი იყო, ქირას არ აგვიანებდა. სანდროს მეტი არაფერი აინტერესებდა. თან მალე ბიძაშვილმა დაასაქმა, სარემონტო სამუშაოებზე გაუშვა, ასე რომ, მთელი დღე გარეთ უწევდა ყოფნა და ვერაფერს ხედავდა. შინ მოსულს თუ რამეს ვეტყოდი, იმ წამსვე მაჩერებდა, რა ცნობისმოყვარეები ხართ ქალები, ყველაფერში ცხვირი გინდათ ჩაყოთ, ჯობია, შენს საქმეს მიხედოო.

– მართლაც ცნობისმოყვარე ხართ?
– არც იმდენად ცნობისმოყვარე ვარ, რომ მაინცდამაინც შენიშვნა მივიღო. ჩვენი სახლის პირველ სართულს დამოუკიდებელი შესასვლელი აქვს, მაგრამ სანამ შეხვალ, ეზოს გავლა გიწევს. რა სასიამოვნოა, როცა შენს ეზოში უცხო ადამიანები ტრიალებენ? ჩემი ბავშვები ეზოში რომ თამაშობდნენ, ვიძაბებოდი. სანდრო გულგრილი არასოდეს ყოფილა, მით უფრო, ოჯახისა და ჩემი წუხილის მიმართ. არც ისეთი კაცია, ქალებისკენ გაურბოდეს თვალი. ასეთ შემთხვევაში ვიფიქრებდი, ზეიკოთი მოიხიბლა–მეთქი. ქალებს თვალებშიც არ უყურებს, ისე ელაპარაკება. მიზეზი დღემდე არ ვიცი...
– თქვენს დედამთილს ეს საკითხი არ აწუხებდა?
– ბედად, მაშინ ჩემს დედამთილს ფეხი მოსტყდა და ვერ დადიოდა. ბუნებრივია, ვერც ხედავდა, რაც ჩვენს ოჯახში ხდებოდა. რომ დავიწუწუნებდი, მეტყოდა ხოლმე, მთავარია, არაფერი დაგვიშაონ, შვილო და სხვას რას ვჩივით, ეტყობა, სტუმართმოყვარე ქალიაო. თუ ასე უყვარს სტუმრების მიღება, ჩვენგან თავი შორს რატომ უჭირავს–მეთქი, ვფიქრობდი და ეჭვები მიძლიერდებოდა.
– ბოლო–ბოლო ზეიკოს საიდუმლო ამოხსენით?
– ერთხელ სუპერმარკეტიდან ვბრუნდებოდი და მის მორიგ სტუმარს პირდაპირ ჭიშკარში შევეჩეხე. ჩემი ყოფილი თანაკურსელი მანჩო აღმოჩნდა. უცებ ვერ მიცნო, რადგან ფიზიკურად შეცვლილი, დაქალებული ვიყავი. ალბათ არც იმას ელოდა, იმ სახლში თუ ვცხოვრობდი. თავად კი კვლავინდებურად სუსტი, ცქვიტი და ხალისიანი იყო. ჯერ კიდევ არ გათხოვილიყო. მისი ნახვა ძალიან გამიხარდა, შინ შევიპატიჟე. მოკითხვებში და თანაკურსელებზე საუბარში ისე გავერთეთ, რომ ლამის დამავიწყდა ყველაზე მთავარი – კითხვა, რომელიც პირველი შეხვედრისთანავე გამიჩნდა – რა უნდოდა ზეიკოსთან. ამ თემას თვითონ შეეხო:
– გახსოვს ვახო, სტუდენტობისას რომ მიყვარდა? – მკითხა მან.
– მაგას რა დამავიწყებს, ცოცხალი ანეკდოტი იყო, – მივუგე.
– ჰოდა, მაშინ საკმაოდ აბდაუბდა ტიპი იყო, ხან ვის აეკიდებოდა, ხან – ვის. მე კი ეჭვიანობისგან გული მისკდებოდა, ამიტომ მის დავიწყებას შევეცადე. მეგონა, შევძელი და ჩემს გზას დავადექი, მაგრამ ორიოდე წლის წინ ისევ შემხვდა და გონება ამირია. დადინჯებული მეჩვენა, ჩვენი ურთიერთობა განახლდა. ბედნიერები ვიყავით, მაგრამ დაქორწინება რომ გადავწყვიტეთ, ვახო აირია... თურმე ჩემამდე, ანუ 2 წლის წინ, ვიღაც ქალს ხვდებოდა. მან კი ჩვენი ამბავი რომ გაიგო, ვახოს ჩაეჭიდა და ისეთი რამ გაუკეთა, რომ მის იქით გზა აღარ ჰქონდეს.
– რა შეიძლებოდა გაეკეთებინა? – გავოცდი.
– ქალები ჯადოებს და ათას უბედურებას აკეთებენ, კაცები რომ დააბან და დატყვევონ.
ახლა რაღა გეშველება, რა უნდა ქნა–მეთქი, გულწრფელად შევწუხდი. მანჩომ დამამშვიდა:
– რა და, აგერ ზეიკო დამეხმარება, ისეთი ხელი აქვს, ტყვიას ტყვიაში აჯენს. პირველი შემთხვევა კი არ არის, რაც ხალხს აწყვილებს, მთელი ჩემი სადაქალო მაგან დაათხოვა... ჯადოებს ხსნის, შეულოცავს და ტვინარეულ კაცსაც მოაქცევს. მისი იმედი მაქვს, რომ ჩემს გრძნობას გადაარჩენს, თორემ ისე ვატყობ, გაუთხოვარი დავრჩები, – ამ სიტყვების შემდეგ მანჩომ ისე ამოიოხრა, გული თან ამოაყოლა. ცრემლიც წამოსცვივდა...
ძალიან შემეცოდა, მისი წასვლის შემდეგ სულ მის უბედურებაზე ვფიქრობდი. ღმერთმა ქნას, ზეიკო დაეხმაროს–მეთქი. გულის სიღრმეში სიამაყეც ვიგრძენი, რომ ქალი, რომელსაც შეეძლო ჩემი ამხანაგის ცხოვრება აეწყო, სწორედ რომ ჩემი მდგმური იყო. მერე თანდათან ფიქრებით რეალობას დავუბრუნდი და გვარიანად შემეშინდა. აი, თურმე რას საქმიანობს ეს ჩვენი მდგმური, რას გვიმალავს და რისთვის დაიარებიან მასთან–მეთქი. თუ ჯადოებს ხსნის, ესე იგი თავადაც აკეთებს. აბა, რას ნიშნავს მანჩოს სიტყვები, მთელი ჩემი სადაქალო დაათხოვაო? ამ ფიქრმა მოსვენება დამიკარგა. ერთი სული მქონდა, შინდაბრუნებულ ქმარს როდის მოვუყვებოდი ყველაფერს, მაგრამ სანდრო მაინცდამაინც იმ ღამით ნასვამი მოვიდა და ვეღარაფერი ვუთხარი... მთელი ღამე ფიქრში გავატარე. სანდროსთვის რომ მეთქვა, ზეიკოს უეჭველად გალანძღავდა და დაითხოვდა, ამით კი შეიძლებოდა მანჩოს საქმისთვის ზიანი მიგვეყენებინა. ამიტომ დავასკვენი, ჯობია, მანჩოს საქმე ზეიკომ ბოლომდე მიიყვანოს და ოჯახში მის საიდუმლოს მერე გავამჟღავნებ–მეთქი. ფაქტობრივად, ზეიკოს თანამზრახველი გამოვედი, მაგრამ მაშინ ამდენს ვერ ვფიქრობდი.
– ამის მოთმენა როგორ შეძელით?
– მანჩოს გამო. ეს საიდუმლო მის გამო შევინახე და დავისაჯე კიდეც... მანჩო უკვე თითქმის ყოველდღე მირეკავდა და, როგორც მის კეთილისმსურველს და გულის მესაიდუმლეს, თავის ამბებს დეტალურად მიყვებოდა. არ ვიცი, რა წვლილი მიუძღოდა ამაში ზეიკოს – მანჩოს საქმე მართლაც აეწყო, ვახოს ცოლად გაჰყვა, მეჯვარედაც წამიყვანა, მაგრამ თაფლობისთვის შემდეგ ეს ტვინარეული კაცი ისევ აირია. მოგვაკითხავდა მანჩო ცრემლებით ცალკე მე, ცალკე – ზეიკოს, მისი პრობლემები კი არა და არ ილეოდა.
– და თქვენც ითმენდით და ითმენდით. ასე რამდენ ხანს გაგრძელდა?
– მართალი გითხრათ, რაღაცნაირად მივეჩვიე და შევეგუე კიდეც ზეიკოს საქმიანობას, თითქოს აღარც მაწუხებდა. ერთხელ ჩემს უფროს შვილს ჩუტყვავილა შეხვდა და ძალიან გაურთულდა. მერე უმცროსსაც გადაედო. ძალიან შემეშინდა, რა აღარ ვიფიქრე... ისიც კი დავუშვი, რომ შეიძლებოდა ეს ჩემთვის სასჯელიც ყოფილიყო. მეტის მოთმენა უკვე აღარ შეიძლებოდა. ზეიკოს ვუთხარი, ჩვენს სახლში თავისი საქმიანობა შეეწყვიტა ან ბინა დაეტოვებინა. მართლაც მეორე დღიდანვე შეწყდა "სტუმრების" ნაკადი. მალე ზეიკო ჩვენგან წავიდა.

– მისი წასვლის მიზეზად ქმარს და დედამთილს რა დაუსახელეთ?
– ალბათ სხვაგან უკეთესი პირობები ნახა–მეთქი, ვუთხარი. ამდენ ხანს რომ პირში წყალი მქონდა ჩაგუბებული და ვმალავდი, ცხადია, ამას ჩემი ქმარი არ მომიწონებდა, უფრო მეტიც, ჩხუბს ვერ ავცდებოდი. იმისიც კი შემეშინდა, არ მოვეძულებინე, ამიტომ კვლავ დუმილი ვარჩიე. დროთა განმავლობაში ბავშვები, ღვთის მადლით, მომჯობინდნენ, ჩვენს ოჯახში კი არეულობა დაიწყო.
– ანუ?
– უმიზეზოდ ვჩხუბობდით და ვკამათობდით. ადრე ოჯახში ერთსულოვნება გვქონდა, მერე თითქოს ცალ–ცალკე ნაწილებად დავიშალეთ. საოცარი ისაა, რომ ერთსა და იმავე აზრს ვამტკიცებდით, ანუ მეც იმავეს ვამბობდი, რასაც ჩემი ქმარი, მაგრამ თითქოს სხვადასხვა ენაზე ვლაპარაკობდით და ერთმანეთს ვერ ვაგებინებდით. ჩემმა დედამთილმა, რომელიც ბუნებით მშვიდობისმოყვარე და მომთმენი იყო, ახლა უკვე ჩვენს საქმეებში და ურთიერთობაში დაიწყო ჩარევა, ალბათ ჩვენი გაუთავებელი კამათის მოსმენა გაუჭირდა. ცუდს არაფერს გვირჩევდა, მაგრამ მისი ყოველი სიტყვა უკვე ეკალივით გვესობოდა გულზე. ყველაზე დიდი უბედურება ის იყო, რომ ჩვენ, სამი ადამიანი, ვინც ცოტა ხნის წინ დიდ სიამტკბილობაში ვცხოვრობდით, ერთმანეთს ვამადლიდით ყველაფერს, რაც კი ოდესმე გაგვიკეთებია. ჩვენს ოჯახში თითქოს ერთმანეთის პატივისცემა დაიკარგა. ერთმანეთს ვერ ვუძლებდით, ზოგჯერ ვეღარც ვიტანდით. ეს საკითხი ძალიან მაწუხებდა. მესიზმრებოდა, თითქოს ვიღაცეები მე მადანაშაულებდნენ, ყველაფერი იმის ბრალია, იმ ჯადოების მკეთებელს სახლში რომ აჩერებდი და ქმარს უმალავდიო.
– ურთიერთობის დალაგება შეძელით?
– ტაძარში დავიწყე სიარული და ჩემი ცოდვები მოვინანიე. მოძღვარს სახლიც ვაკურთხებინე. ვცდილობ, ვიმარხულო, წირვა–ლოცვა არ გავაცდინო, ისე მოვიქცე, როგორც ჩემი მოძღვარი მირჩევს. რაც ეკლესიურ ცხოვრებას შევუდექი, მას შემდეგ ჩვენს სახლში კვლავ სიმშვიდემ დაისადგურა და მადლობა ღმერთს ამისათვის. ალბათ ეს განსაცდელი უფალმა იმისთვის მომივლინა, რომ სინანულში ჩავვარდნილიყავი და ტაძარში მივეყვანე.

– თქვენმა მეგობარმა მანჩომ რა ქნა, ქმართან ურთიერთობა მოაწესრიგა?
– აბა, რა გითხრათ, მას შემდეგ, რაც ზეიკომ ჩვენი სახლი დატოვა, მანჩო ძალიან განაწყენდა ჩემზე – როგორ გამწირე, ეს რა მიქენი, ზეიკო აღარ მიღებსო... ისე დამადანაშაულა თავისი პრობლემების მოუგვარებლობაში, თითქოს მხოლოდ მისი პრობლემა იყო მთავარი და ჩემი კი სათვალავშიც არ უნდა ყოფილიყო ჩასაგდები. კარგია, მეგობარს გვერდში რომ დაუდგები, ეს აუცილებელიცაა, მაგრამ მთელ შენს ცხოვრებას მას ხომ არ შესწირავ?! რა საოცარია, რაც მეტს ვუკეთებდი, მეტს მთხოვდა. მანჩოს პოზიციით გაოგნებული დავრჩი, მაგრამ ჭკუა ვისწავლე. ახლა უკვე ზუსტად ვიცი, რომ ასეთ კომპრომისზე არ უნდა წავიდე. მანჩომ ჩემთან ურთიერთობა გაწყვიტა. ერთხელ ქუჩაში შემხვდა შემთხვევით, გამიხარდა და მისკენ გავეშურე, მაგრამ ღიმილი სახეზე შემახმა – ისე ამიარა გვერდი, თითქოს არასოდეს მიცნობდა.
ნანა კობახიძე