მი­ტო­ვე­ბუ­ლი ოჯა­ხის ტკი­ვი­ლი

"მე 56 წლის სერ­გი ჭი­რა­ქა­ძე ვარ. დე­დის გვა­რი მაქვს, რად­გან მა­მას ფაქ­ტობ­რი­ვად, არ ვიც­ნობ და დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში, მი­სი გვა­რის ტა­რე­ბის სურ­ვი­ლიც გა­მიქ­რა. ჩემს მე­გობ­რებს ახ­სოვთ, რომ ოდეს­ღაც სხვა გვა­რი მქონ­და, მაგ­რამ ჩემ­თან მოგ­ვა­რე­ებ­ზე ლა­პა­რაკს ვერ ბე­და­ვენ. იცი­ან, რომ ჩე­მი ნამ­დ­ვი­ლი მოგ­ვა­რე­ე­ბი­ცა და სისხლ-ხორ­ციც მხო­ლოდ ჭი­რა­ქა­ძე­ე­ბი არი­ან. სულ ვოც­ნე­ბობ­დი, მა­მას არ დავ­მ­ს­გავ­სე­ბო­დი, მა­სა­ვით შვი­ლი არ და­მე­კარ­გა. მარ­თა­ლია, მე და ჩემს ცოლს შვი­ლი არ გვე­ყო­ლა, მაგ­რამ ვზრდით ბავშვს, რო­მელ­საც არას­დ­როს ვუ­ღა­ლა­ტებ. ის იამა­ყებს ჩე­მი გვა­რით, მა­მით და იმით, რომ იმ დროს გა­მოვ­ჩ­ნ­დი მის ცხოვ­რე­ბა­ში, რო­ცა ეს ძა­ლი­ან სჭირ­დე­ბო­და".

- ბა­ტო­ნო სერ­გი, მა­მათ­ქ­ვენ­ზე რი­სი მო­ყო­ლა შე­გიძ­ლი­ათ? რამ­დე­ნი წლის იყა­ვით, რო­ცა მი­გა­ტო­ვათ?
- 2 წლის ვი­ყა­ვი, რო­ცა სხვას­თან გა­იქ­ცა. მან არა მარ­ტო საყ­ვა­რე­ლი ქა­ლი, არა­მედ შვი­ლიც მი­ა­ტო­ვა ვი­ღაც უსინ­დი­სოს გა­მო, რო­მე­ლიც ჩვენს ოჯახ­ში გვე­ლი­ვით შე­მოძ­ვ­რა და რაც ბრჭყვი­ა­ლებ­და, იმის მით­ვი­სე­ბა გა­დაწყ­ვი­ტა. ის ქა­ლი დე­დას ნა­თე­სა­ვი იყო. სოფ­ლი­დან თბი­ლის­ში ჩა­მო­სულს, ახალ­და­ქორ­წი­ნე­ბულ­მა ოჯახ­მა ფარ­თოდ გა­უ­ღო კა­რი და მას­თან აცხოვ­რებ­და. რო­გორც დე­და ამ­ბობ­და, ახალ­გაზ­რ­და ქალ­მა მის ქმარს თავ­ბ­რუ და­ახ­ვია, გა­ა­გი­ჟა და კაცს ნე­ბის­ყო­ფამ უმ­ტყუ­ნა, დაჰ­კ­რა ფე­ხი და სახ­ლი­დან წა­ვი­და. დე­დას არას­დ­როს გა­უმ­ტყუ­ნე­ბია მა­მა, ყო­ველ­თ­ვის ქალს ადა­ნა­შა­უ­ლებ­და სა­კუ­თარ უბე­დუ­რე­ბა­ში. შე­იძ­ლე­ბა, მარ­თა­ლიც იყო, მაგ­რამ მე მა­ინც ვფიქ­რობ, რომ ამით უბ­რა­ლოდ, თავს ინუ­გე­შებ­და: ქმარს ვუყ­ვარ­დი, მაგ­რამ იმან აც­დუ­ნაო. ასე იყო თუ ისე, ოჯა­ხის უფ­რო­სის გა­რე­შე დარ­ჩა ჩვე­ნი ოჯა­ხი. სახლს სა­ძირ­კ­ვე­ლი გა­მო­ე­ცა­ლა და წლე­ბი დას­ჭირ­და დე­დას, რომ გონს მო­სუ­ლი­ყო. თურ­მე, პირ­ველ ხა­ნებ­ში იმ­დე­ნად ცუ­დად იყო, რომ სოფ­ლი­დან ჩა­მო­სუ­ლი ქმრის დე­და ედ­გა მხარ­ში. მა­მას არ ვცნობ, მაგ­რამ ვიდ­რე ცოცხა­ლი იყო, ბე­ბი­ას­თან ხში­რად ჩავ­დი­ო­დი სო­ფელ­ში. ის ჩემ მი­მართ სა­ო­ცარ სით­ბოს ამ­ჟ­ღავ­ნებ­და, ყვე­ლა­ფერ­ში ხელს მიწყობ­და და რა­საც მო­ვი­სურ­ვებ­დი, შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბის ფარ­გ­ლებ­ში, აუცი­ლებ­ლად ცდი­ლობ­და ჩე­მი ოც­ნე­ბე­ბის ახ­დე­ნას. სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნი იყო.

- მას­თან, სოფ­ლად ჩა­სუ­ლი, მა­მას არას­დ­როს შეხ­ვედ­რი­ხართ?
- არ შევ­ხ­ვედ­რი­ვარ, ვი­ნა­ი­დან ბე­ბი­ამ მას სო­ფელ­ში ჩას­ვ­ლა, მი­სი ნახ­ვა აუკ­რ­ძა­ლა. უთხ­რა: თუ შე­ნი შვი­ლი არ გინ­და, მეც არ გენ­დო­მე­ბი. ჰო­და, ჩემს და­საფ­ლა­ვებ­აზეც ნუ მოხ­ვალ, არა­ფერ­ში მჭირ­დე­ბიო. ვი­ნა­ი­დან მცი­რეწ­ლო­ვა­ნი ვი­ყა­ვი, მან დე­და­ჩე­მის სა­ხელ­ზე გა­ა­ფორ­მა სახ­ლი, - "იმ კაც­მა" და მის­მა უცხ­ვირ­პი­რო ცოლ­მა არ წა­არ­თ­ვან ქო­ნე­ბა ჩემს ან­გე­ლოზს. თქვენ უფ­რო გჭირ­დე­ბათ სახ­ლიც და ფუ­ლი­ცო. ეს ქა­ლი სიკ­ვ­დი­ლამ­დე ჩვე­ნი მფარ­ვე­ლი ან­გე­ლო­ზი იყო და დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, გარ­დაც­ვ­ლი­ლიც ჩემს მფარ­ვე­ლო­ბას ცდი­ლობს. სხვა­თა შო­რის, ჩემს ქა­ლიშ­ვილს ახ­ლა მი­სი სა­ხე­ლი ჰქვია. მსი­ა­მოვ­ნებს, რო­ცა მა­ი­კოს ვე­ძა­ხი და ზოგ­ჯერ, უმი­ზე­ზო­დაც ხში­რად ვი­ძა­ხი მის სა­ხელს.

- ანუ მას მე­რე, რაც ოჯა­ხი მი­ა­ტო­ვა, მა­მა
არ გი­ნა­ხავთ? მას თქვენ­თან შეხ­ვედ­რა არ უც­დია?
- ამის მცდე­ლო­ბა წლე­ბის შემ­დეგ ჰქონ­და. რო­ცა გო­გო­ნა გა­უჩ­ნ­და, თურ­მე იფიქ­რა, - და-ძმას ერ­თ­მა­ნეთს გა­ვაც­ნობ. რა იცი, რა ხდე­ბა და ერ­თ­მა­ნე­თი არ შე­უყ­ვარ­დე­თო. ისევ იმ გო­გოს გა­მო მო­უნ­და ჩემ­თან შეხ­ვედ­რა, თო­რემ ჩე­მი სიყ­ვა­რუ­ლი კი არ აწუ­ხებ­და. ჰო­და, რო­გორც
მო­ვი­და, ისე გა­ვაბ­რუ­ნე უკან: მა­მა არას­დ­როს მყო­ლია და ვერც მო­მა­ვალ­ში მე­ყო­ლე­ბა-მეთ­ქი. მის­მა შვილ­მაც სცა­და ჩემ­თან და­კავ­ში­რე­ბა, მაგ­რამ ყო­ველ ჯერ­ზე უარით გა­ვის­ტუმ­რე. სწო­რედ მა­თი ასე­თი შე­მო­ტე­ვის შე­მ­დეგ გა­დავ­წყ­ვი­ტე, გვა­რი შე­მეც­ვა­ლა და ბო­ლოს რომ ვე­ლა­პა­რა­კე ჩემს ასე ვთქვათ, ნა­ხე­ვარ­დას, ვუთხა­რი: ახ­ლა მა­ინც მო­ის­ვე­ნეთ, ჩვენ ერ­თი გვა­რიც კი აღარ გვაქვს-მეთ­ქი. იმ დღის შემ­დეგ არ შე­ვუ­წუ­ხე­ბი­ვარ...

- დე­და აღარ გათხო­ვი­ლა?
- მთხოვ­ნე­ლე­ბი ჰყავ­და და მეც ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რომ ჩემ გა­მო უკან არ უნ­და და­ე­ხია. ვე­უბ­ნე­ბო­დი, რომ მა­საც ჰქონ­და ბედ­ნი­ე­რე­ბის უფ­ლე­ბა! ყო­ფი­ლი ქმრის დე­დაც კი ეხ­ვე­წე­ბო­და, - ბედ­ნი­ე­რე­ბა სხვა­გან იპო­ვე. ვიდ­რე ცოცხა­ლი ვარ, შენს შვილ­ზე მე ვი­ზრუ­ნებ, თუ ეს იქ­ნე­ბა ხე­ლის შემ­შ­ლე­ლიო, მაგ­რამ არაფ­რით გათხოვ­და, ბო­ლომ­დე იმ კა­ცის ერ­თ­გუ­ლი დარ­ჩა, ვინც მის თავ­გან­წირ­ვას ნამ­დ­ვი­ლად არ იმ­სა­ხუ­რებ­და. ალ­ბათ, ელო­დე­ბო­და, თა­ვი­სე­ბუ­რად იმე­დი ჰქონ­და, რომ ოდეს­მე კა­ცი დაბ­რუნ­დე­ბო­და. ვერ გათ­ვა­ლა, რომ მის მი­სა­ღე­ბად მე არ ვიქ­ნე­ბო­დი მზად და ე.წ. მა­მა­ჩემს დე­დას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის აღ­დ­გე­ნის სურ­ვი­ლიც რომ გა­მო­ეთ­ქ­ვა, ამ ამ­ბავს მე ჩავ­შ­ლი­დი.

- ასე რა­ტომ აგიც­რუვ­დათ გუ­ლი მა­მა­ზე? ვი­ცი ამ­ბე­ბი, რო­ცა მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, შვი­ლე­ბი ყვე­ლა­ნა­ი­რად ცდი­ლო­ბენ, გაყ­რი­ლი მშობ­ლე­ბი შე­ა­რი­გონ...
- ალ­ბათ, მე ასე­თი კარ­გი ბავ­შ­ვე­ბის კა­ტე­გო­რი­ას არ მი­ვე­კუთ­ვ­ნე­ბო­დი. მარ­თა­ლია, ძა­ლი­ან პა­ტა­რა ვი­ყა­ვი, რო­ცა მან მიგ­ვა­ტო­ვა, მაგ­რამ დღემ­დე მახ­სოვს, რო­გორ გან­ვი­ცა­დე და მემ­წა­რა სიტყ­ვე­ბი, რო­მე­ლიც ნა­თე­სავ­მა მო­მა­ხა­ლა: რო­ცა ვი­კითხე, - მა­მა რო­დის დაბ­რუნ­დე­ბა-მეთ­ქი? დე­დის ნაც­ვ­ლად, მან მი­პა­სუ­ხა, - ის სა­სიკ­ვ­დი­ლე აღარ დაბ­რუნ­დე­ბა, მი­გა­ტო­ვათ, სხვის სიყ­ვა­რულ­ში გაგ­ც­ვა­ლა­თო... ამ სიტყ­ვე­ბის მოს­მე­ნის შემ­დეგ თით­ქოს, ერ­თ­ბა­შად გა­ვი­ზარ­დე, დავ­კაც­დი და უნე­ბუ­რად ისე­თი რა­ღა­ცე­ბის თქმა და­ვიწყე, რომ ყვე­ლას უკ­ვირ­და, - პა­ტა­რა ბავ­შ­ვი ასე უც­ნა­უ­რად რო­გორ აზ­როვ­ნებ­სო?.. სხვა­თა შო­რის, ერ­თი კა­ცი გიჟ­დე­ბო­და დე­და­ჩემ­ზე. ბა­ტონ ბო­ჩი­ა­ზე მეც მა­ბო­დებ­და. სა­ო­ცა­რი ადა­მი­ა­ნი იყო, მოკ­რ­ძა­ლე­ბუ­ლი. ყო­ველ­დღე კან­ფე­ტით ხელ­ში მხვდე­ბო­და, მე­ფე­რე­ბო­და, მე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და ათას­გ­ვარ სა­კითხ­ზე, ფეხ­ბურთს მე­თა­მა­შე­ბო­და (რო­ცა სა­ა­მი­სოდ დრო ჰქონ­და). ერ­თხე­ლაც, დე­და გა­მიბ­რაზ­და, - იმ კაცს თა­ვი და­ა­ნე­ბე, ნუ ეთა­მა­შე­ბიო. - რა­ტომ-მეთ­ქი? - გა­მიკ­ვირ­და. - კარ­გი კა­ცია, მაგ­რამ არ მინ­და, მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა რომ გქონ­დე­სო. - მე კი ძა­ლი­ან მინ­და, რომ ის მა­მა­ჩე­მი იყოს-მეთ­ქი, - გა­უ­აზ­რებ­ლად ვუთხა­რი. დე­დას ტი­რი­ლი აუტყ­და, - რას მე­უბ­ნე­ბიო? გა­მიკ­ვირ­და. ვერ მივ­ხ­ვ­დი, რა­ტომ ეწყი­ნა ჩე­მი სიტყ­ვე­ბი. რო­ცა გა­ვი­ზარ­დე, მე­რე უფ­რო კარ­გად გა­ვი­აზ­რე, რომ იმ კაცს დე­და უყ­ვარ­და და მი­სი სიყ­ვა­რუ­ლით, მე მე­ფე­რე­ბო­და, მაგ­რამ დე­დამ ვერ გა­რის­კა ან ვინ იცის, იქ­ნებ ისევ მა­მა­ზე ოც­ნე­ბობ­და და ამი­ტო­მაც უთხ­რა უარი ბო­ჩი­ას, რო­მელ­საც მის გა­მო ცო­ლი არას­დ­როს შე­ურ­თავს. რო­ცა დე­და მოკ­ვ­და, მხო­ლოდ ამის მე­რე გა­ბე­და და დაკ­რ­ძალ­ვა­ზე მო­სულ­მა მითხ­რა: მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა დე­და­შენს შევ­ნატ­რო­დი, მან კი შე­მო­ხედ­ვის ღირ­სიც არ გამ­ხა­და. ახ­ლა მა­ინც მო­მე­ცით უფ­ლე­ბა, რომ და­ვი­ტი­როო. მი­სი სიტყ­ვე­ბი იმ­დე­ნად გულ­წ­რ­ფე­ლი იყო, ვიგ­რ­ძე­ნი, მას დე­და ჩემ­ზე არა­ნაკ­ლე­ბად უყ­ვარ­და. ამი­ტომ, და­ვი­ფი­ცე, რომ სი­ცოცხ­ლის ბო­ლომ­დე, ამ კაცს მა­მა­სა­ვით ვუ­პატ­რო­ნებ­დი და ასეა დღემ­დე, მას მა­მად მი­ვიჩ­ნევ და ყო­ველ­დღე ვე­რა, მაგ­რამ კვი­რა­ში რამ­დენ­ჯერ­მე ვნა­ხუ­ლობ.

- ნა­ხე­ვარ­და რა­ტომ არ მი­ი­ღეთ? მას ხომ არა­ფე­რი და­უ­შა­ვე­ბია თქვენ­თ­ვის და არც არას­დ­როს მი­უ­ტო­ვე­ბი­ხართ.
- კი, მაგ­რამ ის იმ კა­ცის შვი­ლია, რო­მე­ლიც ჩემ­თ­ვის მი­უ­ღე­ბე­ლი გახ­ლავთ. იმ გო­გოს­თან და­ახ­ლო­ე­ბით კი უნე­ბუ­რად, მა­მა­მის­საც და­ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბო­დი და ვფიქ­რობ, ამით დე­დას გულს ძა­ლი­ან ვატ­კენ­დი... თქვე­ნი ნე­ბარ­თ­ვით, იმის მო­ყო­ლას გან­ვაგ­რ­ძობ, რის­თ­ვი­საც და­გი­კავ­შირ­დით... მოკ­ლედ, გა­ვი­ზარ­დე, კა­ცად ჩა­მოვ­ყა­ლიბ­დი, უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ვის­წავ­ლე, დიპ­ლო­მი ავი­ღე, მუ­შა­ო­ბა და­ვიწყე და ცო­ლიც მო­ვიყ­ვა­ნე. ძა­ლი­ან საყ­ვა­რე­ლი, ახალ­გაზ­რ­და ქა­ლი შე­ვირ­თე, რო­მე­ლიც დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ისე­ვე მი­ერ­თ­გუ­ლებს, რო­გორც დე­დამ უერ­თ­გუ­ლა იმ კაცს, რო­მელ­საც წე­სით, მა­მას უნ­და ვე­ძახ­დე. და­ვი­ფი­ცე, შვი­ლი რომ გვე­ყო­ლე­ბა, მას არას­დ­როს ვაგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნებ ტკი­ვილს-მეთ­ქი, მაგ­რამ ბე­დის ირო­ნი­ით, შვი­ლი არ გვე­ყო­ლა. არც და­მიწყია მი­ზე­ზის ძებ­ნა, და­მ­ნა­შა­ვე მე ვი­ყა­ვი თუ ჩე­მი ცო­ლი - ორი­ვე დავ­დი­ო­დით ექი­მებ­თან, გავ­დი­ო­დით მკურ­ნა­ლო­ბის კურსს, მაგ­რამ ყო­ვე­ლი მცდე­ლო­ბა უშე­დე­გოდ მთავ­რ­დე­ბო­და.

- რო­დის და­კარ­გეთ იმე­დი, რომ სა­კუ­თა­რი შვი­ლი გე­ყო­ლე­ბო­დათ?
- რამ­დე­ნი­მეწ­ლი­ა­ნი მკურ­ნა­ლო­ბის შემ­დეგ, რო­ცა სა­სურ­ვე­ლი შე­დე­გი ვერ მი­ვი­ღეთ, გა­დავ­წყ­ვი­ტეთ, ბავ­შ­ვი აგ­ვეყ­ვა­ნა. არა­და, მა­ნამ­დე სად არ ვი­ა­რეთ, რამ­დენ მკითხავ­თან თუ სა­ხალ­ხო მკურ­ნალ­თან არ ვი­ყა­ვით, მაგ­რამ არა­ფე­რი გვეშ­ვე­ლა. მე­რე ნა­თე­სავ­მა გვითხ­რა ერთ ოჯახ­ზე, რო­მელ­საც მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი პრობ­ლე­მე­ბი ჰქონ­და. მრა­ვალ­შ­ვი­ლი­ა­ნი ოჯა­ხი იყო და თურ­მე, ბავ­შ­ვებს სხვებს ფუ­ლის გა­რე­შეც აძ­ლევ­დ­ნენ. ქა­ლი თავს იმარ­თ­ლებ­და: რა ვქნა, აბორ­ტის ფუ­ლიც არ მაქვს და ამი­ტომ ვა­ჩენ. სა­მა­გი­ე­როდ, უშ­ვი­ლო ადა­მი­ა­ნებს ხომ ვა­ბედ­ნი­ე­რე­ბო. ჩვენს ბე­დად, ის ქა­ლი კი­დევ ერ­თხელ და­ფეხ­მ­ძიმ­და. ნა­თე­სავ­მა მას­თან მი­მიყ­ვა­ნა. კი­ლო­მეტ­რე­ბი გა­ვი­ა­რე, ეს ოჯა­ხი რომ მე­ნა­ხა. რო­ცა დავ­პირ­დი, თუ ბავშვს მომ­ცემთ, მას ცივ ნი­ავ­საც კი არ გა­ვა­კა­რებ-მეთ­ქი, მა­შინ­ვე დამ­თან­ხ­მ­დ­ნენ მუც­ლად­მ­ყო­ფის მო­ცე­მა­ზე. ახ­ლა ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის შვილს ვზრდი და ზოგ­ჯერ, მათ­ზეც ვზრუ­ნავ - ისე ვეხ­მა­რე­ბი, რო­გორც შე­მიძ­ლია. თუმ­ცა, მათ ჩე­მი მი­სა­მარ­თი არ იცი­ან და ამას ვერც ვე­რას­დ­როს გა­ი­გე­ბენ. არ მინ­და, ჩემ­გან დახ­მა­რე­ბას შეჩ­ვე­უ­ლებ­მა, თუ ფუ­ლი შე­მო­აკ­ლ­დე­ბათ, სახ­ლის კა­რი ამი­ტა­ლა­ხონ.

- თქვე­ნი გო­გო­ნა ახ­ლა რამ­დე­ნი წლის არის?
- ჯერ პა­ტა­რაა, 6 წლის არის, მაგ­რამ უკ­ვე იცის, რომ აყ­ვა­ნი­ლია. ოღონდ, ყვე­ლა­ფე­რი ლა­მა­ზად ვუ­ამ­ბე. ნელ-ნე­ლა შე­ვა­პა­რე სი­მარ­თ­ლე. თა­ვი­დან მო­ინ­დო­მა, ჩე­მი ნამ­დ­ვი­ლი დე­დი­კო გა­მა­ცა­ნი­თო, მაგ­რამ რო­ცა რა­ღა­ცე­ბი ავუხ­სე­ნი, მიხ­ვ­და, რომ ჩვენ, მე და ჩე­მი ცო­ლი ვართ მი­სი ნამ­დ­ვი­ლი მშOობლები. ახ­ლა ამ­ბობს, რომ ჩვენ­ზე მე­ტად ვე­რა­ვის შე­იყ­ვა­რებს. ერ­თხელ ისიც კი მითხ­რა: მი­ხა­რია, რომ მი­პო­ვე. შენ რომ არ მყავ­დე, სხვა­ნაი­რი ვიქ­ნე­ბო­დიო. ის ჩე­მი სი­ა­მა­ყეა. მის გა­მო სი­ცოცხ­ლეს ად­ვი­ლად შე­ვე­ლე­ვი, თუ რა თქმა უნ­და, ეს საჭი­რო გახ­დე­ბა. ის ჩე­მი სა­გან­ძუ­რია, რო­მელ­საც ვე­რას­დ­როს ვე­რა­ვის გა­მო ვერ დავ­თ­მობ.

- რა­ტომ არ აიყ­ვა­ნეთ რო­მე­ლი­მე პა­ტა­რა ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლი­დან, ოფი­ცი­ა­ლუ­რად? ამ შემ­თხ­ვე­ვა­ში ხომ მი­სი მშობ­ლე­ბი ვერ შე­გა­წუ­ხებ­დ­ნენ?
- ჯერ ერ­თი, რიგ­ში ბევ­რი უშ­ვი­ლო ადა­მი­ა­ნი დგას, რომ­ლე­ბიც დი­დი ხა­ნია, უშე­დე­გოდ ელი­ან სა­კუ­თარ ბედ­ნი­ე­რე­ბას და მე­ო­რეც: ჯო­ბია, ჩვი­ლი აიყ­ვა­ნო, რომ მის მეხ­სი­ე­რე­ბა­ში გა­სა­ჭი­რის ნა­ტა­მა­ლიც არ იყოს. თა­ნაც, მე ვი­ცი, ჩე­მი შვი­ლის ბი­ო­ლო­გი­უ­რი მშობ­ლე­ბი ვინ არი­ან, რო­გორ ცხოვ­რო­ბენ, ხო­ლო ბავ­შ­ვ­თა სახ­ლი­დან გა­მოყ­ვა­ნილ პა­ტა­რა­ზე ბევრ ინ­ფორ­მა­ცი­ას ნამ­დ­ვი­ლად ვერ შე­ვაგ­რო­ვებ­დი.
ლი­კა ქა­ჯაია
gza.ambebi.ge