გა­ღი­მე­ბა 23 წლის ასაკ­ში ვის­წავ­ლე...

"გა­ღი­მე­ბა 23 წლის ასაკ­ში ვის­წავ­ლე" "გარ­შე­მო ყვე­ლამ იცის ჩე­მი ერ­თი შე­ხედ­ვით, და­უ­ჯე­რე­ბე­ლი თავ­გა­და­სა­ვა­ლი, მაგ­რამ ვი­საც სა­კუ­თა­რი თვა­ლით არ დაუნახავს და სა­კუ­თა­რი ყუ­რით არ მო­უს­მე­ნია, იმას მარ­თ­ლა გა­უ­ჭირ­დე­ბა ამ ყვე­ლაფ­რის და­ჯე­რე­ბა. თუმ­ცა, მე მა­ინც გი­ამ­ბობთ და თქვენ გინდ და­ბეჭ­დეთ, გინდ - არა..." - ქალ­ბა­ტო­ნი მი­მო­ზას წე­რი­ლი ერ­თი ამო­სუნ­თ­ქ­ვით ჩა­ვი­კითხე. ბევ­რი რამ გა­და­უ­ტა­ნია უხ­მოდ, მაგ­რამ ბო­ლოს გაჰქ­ცე­ვია დეს­პოტ ქმარს, რო­მელ­მაც ცხოვ­რე­ბა ჯო­ჯო­ხე­თად უქ­ცია (წე­რი­ლის სტი­ლი და­ცუ­ლი­ა).


"ალ­ბათ, ჩემს წე­რილს რომ წა­ი­კითხავთ, ბევ­რი თქვენ­გა­ნი დას­ვამს შე­კითხ­ვას: კი, მაგ­რამ თუ ასე­თი დეს­პო­ტი ადა­მი­ა­ნის გვერ­დით გი­წევ­დათ ცხოვ­რე­ბა, მას დრო­უ­ლად რა­ტომ არ და­შორ­დი­თო? გი­პა­სუ­ხებთ: და­შო­რე­ბის გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა არც ისე ად­ვი­ლია, რო­ცა გგო­ნია, რომ ქმრის­გან წიხ­ლი - ეს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ამ­ბა­ვია, რო­მე­ლიც თი­თო­ე­ულ­მა ქალ­მა უნ­და აიტა­ნოს, - ასე მზრდიდ­ნენ და ძნე­ლია, შეჩ­ვე­ულს გა­და­ეჩ­ვიო. რა­საც წლე­ბის მან­ძილ­ზე მი­ბეჭ­დავ­დ­ნენ გო­ნე­ბა­ში, იმას ად­ვი­ლად ვერ ამო­ვიგ­დებ­დი თა­ვი­დან. მით უმე­ტეს, რომ მე ბავ­შ­ვო­ბა­შიც მსხვერ­პ­ლი ვი­ყა­ვი - დი­ახ, სა­კუ­თა­რი მშობ­ლე­ბის­გა­ნაც არ მაკ­ლ­და ძა­ლა­დო­ბა, ცე­მა...
არ მინ­და, დაგ­ძა­ბოთ, მაგ­რამ რო­ცა უც­ნა­ურ, სა­დის­ტურ ამ­ბებს ვი­გებთ, ყო­ველ­თ­ვის ჩნდე­ბა კითხ­ვა, რომ­ლი­თაც ვი­ღაც დამ­ნა­შა­ვის გა­მარ­თ­ლე­ბას ცდი­ლობს: "ბავ­შ­ვ­მა გაკ­ვე­თი­ლი არ იცო­და და ამი­ტომ გა­ლა­ხეს!" "ქმარ­მა იეჭ­ვა, რომ მი­სი ცო­ლი სხვის კაცს ცუ­დად უყუ­რებ­და და აბა, რა უნ­და ექ­ნა? მის ად­გი­ლას ყვე­ლა ასე მო­იქ­ცე­ო­და!.." "გა­ა­უ­პა­ტი­უ­რებ­და, აბა, რას იზამ­და, ისე გა­მომ­წ­ვე­ვად აც­ვია!" მე­რე მო­ძა­ლა­დეს დამ­ც­ვე­ლიც კი გა­მო­უჩ­ნ­დე­ბა, ძა­ლა­დო­ბის მსხვერპლს კი ჭო­რა­ვენ და ჭო­რა­ვენ!

რო­ცა შენს უბე­დუ­რე­ბას უყუ­რე­ბენ, ვი­თომ ეცო­დე­ბი, - საწყა­ლი, რი­სი გა­და­ტა­ნა უწევ­სო, მაგ­რამ პი­რა­დად მე, გუ­ლი­დან ამო­სუ­ლი სით­ბო არას­დ­როს არა­ვის­გან მიგ­რ­ძ­ნია. არა­ვის უც­დია ჩე­მი დაც­ვა.
ჩე­მი "დი­დი ჯო­ჯო­ხე­თი" კი ასე და­იწყო: 15-16 წლის ვი­ყა­ვი, რო­ცა გა­დაწყ­ვი­ტეს, რომ ჩე­მი გათხო­ვე­ბის დრო იყო. ოჯახ­ში 2 ვა­ჟი ჰყავ­დათ მი­სა­ხე­დი და მე ზედ­მე­ტი ვი­ყა­ვი. მარ­თა­ლია, ქა­ლის ხე­ლი ზედ­მე­ტი არას­დ­როს არის, მაგ­რამ დე­და­საც არა­ვინ ზო­გავ­და მუ­შა­ო­ბით და, - რა უჭირს, თუ ზედ­მეტ ტვირ­თ­საც ავ­კი­დებ­თო ზურ­გ­ზე, - ასე ფიქ­რობ­დ­ნენ სახ­ლ­ში მა­მა­კა­ცე­ბი. ქა­ლი ხომ ეშ­მაკ­ზე რამ­დე­ნი­მე წუ­თით ად­რეა და­ბა­დე­ბუ­ლი და ყვე­ლა­ფერს გა­უძ­ლებ­სო, - ურ­ცხ­ვად ამ­ბობ­დ­ნენ...

მოკ­ლედ, აქ­ტი­უ­რად და­იწყეს სა­სი­ძოს ძებ­ნა და რო­ცა ჩე­მი შერ­თ­ვის მსურ­ვე­ლი გა­მოჩ­ნ­და, არც უკითხავთ, მე რას ვფიქ­რობ­დი, მა­შინ­ვე მი­მათხო­ვეს 18 წლით უფ­როს მა­მა­კაცს, რო­მე­ლიც მე­ზო­ბე­ლი რა­ი­ო­ნი­დან იყო: ჩვე­ნე­ბუ­რი კა­ცია და ცუ­დი სი­ძე არ იქ­ნე­ბაო. გა­მა­ყო­ლეს ისე, რო­გორც გა­სა­ყიდ ძრო­ხას ატან­დ­ნენ მსურ­ველს. ქორ­წი­ლიც კი არ მქო­ნია მე უბე­დურს. არა­ვის გა­მო­უ­ხა­ტავს სი­ხა­რუ­ლი, რო­ცა ახალ ოჯახ­ში შე­ვე­დი და არა­ვის მო­ურ­თ­მე­ვია ჩემ­თ­ვის ოქ­რო-ვერ­ცხ­ლი ან თუნ­დაც, ყვა­ვი­ლე­ბი. შე­მიყ­ვა­ნეს სახ­ლ­ში, პა­ტა­რა მა­გი­დას­თან დამ­ს­ვეს, თვი­თონ­ვე და­ლი­ეს, ჭა­მეს, მე­რე კი სო­რო­სა­ვით პა­ტა­რა ოთახ­ში შე­მაგ­დეს, სა­დაც ჩე­მი ტან­ჯ­ვა-წა­მე­ბა და­იწყო.

ქმარს ჩე­მი შეყ­ვა­რე­ბა არც უც­დია. სულ არ ანაღ­ვ­ლებ­და, რას ვგრძნობ­დი, რო­ცა მის გვერ­დით ვი­ყა­ვი. მის­თ­ვის მთა­ვა­რი იყო, ცხო­ვე­ლუ­რი ვნე­ბა და­ეკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბი­ნა და მის­თ­ვის დი­ლით სუფ­თა წინ­დე­ბი მი­მე­ტა­ნა; დი­ლით, შუ­ადღეს, სა­ღა­მოს საჭ­მე­ლი მო­მემ­ზა­დე­ბი­ნა და სხვა რამ არც ადარ­დებ­და. თა­ვი­დან
ჭკუ­ა­სუს­ტიც კი მე­გო­ნა, მაგ­რამ აღ­მოჩ­ნ­და, რომ სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში აზ­როვ­ნე­ბა შე­ეძ­ლო, უბ­რა­ლოდ, გულ­ღ­რ­ძო ადა­მი­ა­ნი გახ­ლ­დათ და სით­ბოს გა­მო­ხატ­ვა უჭირ­და, ლა­პა­რა­კიც კი ეჯავ­რე­ბო­და. მხო­ლოდ მთვრა­ლი ხდებოდა გუ­ლახ­დი­ლი და მა­ში­ნაც, სიმ­ყ­რა­ლე ამოს­დი­ო­და პი­რი­დან. ეს იყო ჩე­მი ჯო­ჯო­ხე­თი, რო­მელ­საც წლე­ბის მან­ძილ­ზე ვუძ­ლებ­დი...
რაც შე­ე­ხე­ბა დე­დამ­თილ-მა­მამ­თილს, მათ შო­რი­საც გა­მუდ­მე­ბით კონ­ფ­ლიქ­ტი იყო. სულ ჩხუ­ბობ­დ­ნენ, კა­მა­თობ­დ­ნენ, ამ­ს­ხ­ვ­რევ­დ­ნენ. თუმ­ცა, და­სამ­ს­ხ­ვ­რე­ვიც არა­ფე­რი იყო ჩვენს ღა­რი­ბულ სახ­ლ­ში. მეც მო­ნა­სა­ვით მექ­ცე­ოდ­ნენ და ეს სუ­ლაც არ მიკ­ვირ­და, რად­გან ვგრძNნობდი, ამ ადა­მი­ა­ნე­ბის სულ­ში სით­ბოს ნა­ტა­მა­ლიც არ იყო. თა­ნაც, ხომ გითხა­რით, არც ვი­ცო­დი, სით­ბო რას ნიშ­ნავ­და, რად­გან მშობ­ლე­ბიც ცი­ვად მზრდიდ­ნენ. მხო­ლოდ ღრმა ბავ­შ­ვო­ბა­ში მახ­სოვს მა­თი მო­ფე­რე­ბა (ნუ, ამა­საც მო­ფე­რე­ბა თუ ერ­ქ­ვა)... ჰო­და, რო­ცა ასე გზრდი­ან, უნე­ბუ­რად ფიქ­რობ ადა­მი­ა­ნი, რომ ასეა სა­ჭი­რო და ის მიკ­ვირ­და, სხვა მშობ­ლე­ბი სა­კუ­თარ შვი­ლებს რომ კოც­ნიდ­ნენ, მათ ამის გა­მო გან­ვი­კითხავ­დი კი­დეც: რა სჭირთ, რა სიყ­ვა­რუ­ლო­ბა­ნა აუტყ­დათ-მეთ­ქი? ვქირ­ქი­ლებ­დი, სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში კი მა­თი მშურ­და...

მხო­ლოდ მუ­შა­ო­ბა იყო ის, რა­ზეც ჩემს ოჯახ­ში უარს არას­დ­როს ამ­ბობ­დ­ნენ. თუ კარ­გად ვიმUუშავებდი, მა­შინ შე­ქე­ბა­საც და­ვიმ­სა­ხუ­რებ­დი, მაგ­რამ რო­გორც უნ­და დავ­ღ­ლი­ლი­ყა­ვი ყა­ნა­ში მი­წის თოხ­ნით, თუ შინ დაბ­რუ­ნე­ბულ კა­ცებს მოს­ვე­ნე­ბა შე­ეძ­ლოთ, მე სუფ­რაც უნ­და გა­მე­შა­ლა, სა­რეცხი და­მე­რეცხა და ყვე­ლა ის სა­მუ­შაო შე­მე­თავ­სე­ბი­ნა, რაც "ქა­ლის საქ­მედ" მი­იჩ­ნე­ვა. ჰო­და, ახ­ლა გე­კითხე­ბით, ვის უფ­რო მე­ტი ჯა­ფა ად­გას? ქა­ლი ყო­ველ­თ­ვის და­ჩაგ­რუ­ლი იყო სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში! ახ­ლა ამ­ბო­ბენ, ქა­ლი ძლი­ე­რი გახ­დაო, არა­და, უძ­ლუ­რი ქარ­თ­ვე­ლი ქა­ლი, დე­და, ცო­ლი მე არას­დ­როს მი­ნა­ხავს. სხვებს შე­საძ­ლოა, სახ­ლ­ში ეფე­რე­ბოდ­ნენ, მაგ­რამ გა­რეთ ყვე­ლა­ნი ისე­ვე მუ­შა­ობ­დ­ნენ, რო­გორც მე ანუ ვი­რე­ბი­ვით. ასე იყო წლე­ბის წინ და ახ­ლა სოფ­ლად რა შე­იც­ვა­ლა, ნამ­დ­ვი­ლად არ ვი­ცი, რად­გან კარ­გა ხა­ნია, გა­მო­ვე­ქე­ცი იქა­ურ ყო­ფას...
მე­რე, რო­ცა დავ­ფეხ­მ­ძიმ­დი, ვერც მივ­ხ­ვ­დი, რა მჭირ­და. თავ­ბ­რუ მეხ­ვე­ო­და, გუ­ლი მე­რე­ო­და და მე­გო­ნა, ჩე­მი აღ­სას­რუ­ლის დრო დად­გა. ბო­ლოს, რო­ცა ამ სიმ­პ­ტო­მებ­მა ძა­ლი­ან შე­მა­წუ­ხა და უჭ­მე­ლო­ბის­გან დავ­სუს­ტ­დი კი­დეც, ქმარს სი­მარ­თ­ლე­ში გა­მო­ვუტყ­დი: მუ­შა­ო­ბა აღარ შე­მიძ­ლია, ცუ­დად ვარ, ყა­ნა­ში ვერ გა­მოგ­ყ­ვე­ბი-მეთ­ქი, - და ისე­თი ჩამ­ცხო, - მარ­ტო პუ­რის ჭა­მა­ში ხარ მა­გა­რიო, რომ ლა­მის, მი­ქელ-გაბ­რი­ელს მი­ვა­ბა­რე სუ­ლი. ჩემ­მა კი­ვილ­მა შეძ­რა მთე­ლი სო­ფე­ლი, მაგ­რამ დახ­მა­რე­ბა არა­ვის უც­დია. რო­ცა ჩე­მი ცე­მით გუ­ლი იჯე­რა, და­ავ­ლო ქუდს ხე­ლი და სახ­ლი­დან წა­ვი­და. არც ვი­ცი, რამ­დე­ნი ხა­ნი ვი­წე­ქი მი­წის იატაკ­ზე, გო­ნე­ბა­წარ­თ­მე­უ­ლი. ბო­ლოს დე­და­მი­სი შე­მო­ვი­და. მახ­სოვს, მის სა­ხეს ვხე­დავ­დი, მას­თან ლა­პა­რა­კი მსურ­და, მაგ­რამ ტუ­ჩებს ვერ ვა­მოძ­რა­ვებ­დი. მინ­დო­და, შვე­ლა მეთხო­ვა, მაგ­რამ არ გა­მომ­დი­ო­და. მო­ვი­და, გულ­ზე ხე­ლი და­მა­დო და თქვა, - სუნ­თ­ქავ­სო. მე­რე წყა­ლი შე­მო­ი­ტა­ნა და და­მას­ხა, წა­მოდ­გო­მა­შიც მო­მეხ­მა­რა, ლო­გი­ნამ­დე მი­მიყ­ვა­ნა. ეს იყო პირ­ვე­ლი შემ­თხ­ვე­ვა, რო­ცა იმ ქალ­მა ჩემ მი­მართ მზრუნ­ვე­ლო­ბა გა­მო­ი­ჩი­ნა - თან გა­მიკ­ვირ­და, თან გა­მი­ხარ­და. მი­ხა­რო­და, მე, უბე­დურ დღე­ზე გა­ჩე­ნილს, რომ ვი­ღა­ცამ ხე­ლი შე­მაშ­ვე­ლა, ვი­ღა­ცას შე­ვებ­რა­ლე. სხე­ულს ვერ ვგრძნობ­დი და მა­ინც მი­ხა­რო­და რა­ღაც... დე­დამ­თილ­მა გა­მომ­კითხა, რა გჭირ­სო? გუ­ლა­ჩუ­ყე­ბულ­მა, ყვე­ლა­ფე­რი დაწ­ვ­რი­ლე­ბით ვუ­ამ­ბე. მიხ­ვ­და, რომ ფეხ­მ­ძი­მედ ვი­ყა­ვი. ექიმ­თან ვინ მი­მიყ­ვან­და? მა­შინ წა­რა­მა­რა არ დარ­ბოდ­ნენ გი­ნე­კო­ლოგ­თან.

მას მე­რე, რაც ნა­ბეგ­ვი სხე­უ­ლი მო­მი­შუშ­და, ფეხ­ზე წა­მოვ­დე­ქი და მუ­შა­ო­ბაც არ მე­ზა­რე­ბო­და. პი­რი­ქით, ფეხ­მ­ძი­მო­ბამ თით­ქოს, ენერ­გია მო­მი­მა­ტა. ვმუ­შა­ობ­დი, მაგ­რამ ბავ­შ­ვი მა­ინც არ და­მი­კარ­გავს. სხვა­თა შო­რის, სახ­ლ­ში ვიმ­შო­ბი­ა­რე და პა­ტა­რას ჭიპ­ლა­რი მე­ზო­ბელ­მა მო­აჭ­რა. მი­ხა­რო­და პა­ტა­რას მოვ­ლი­ნე­ბა.
სი­მარ­თ­ლე გითხ­რათ, ბი­ჭის და­ბა­დე­ბა მა­მა­მის­საც ძა­ლი­ან გა­უ­ხარ­და. პირ­ვე­ლად ვნა­ხე ბედ­ნი­ე­რე­ბის­გან გა­ბად­რუ­ლი, რო­ცა ძე­ო­ბას ულო­ცავ­დ­ნენ. თით­ქოს ჩემ მი­მარ­თაც ოდ­ნავ, სულ ოდ­ნავ გა­უთ­ბა გუ­ლი. 2 წლის იყო ჩვე­ნი პა­ტა­რა, რო­ცა რა­ღაც და­ა­ვა­დე­ბა შე­ე­ყა­რა და გარ­და­იც­ვა­ლა. ამის მე­რე ისევ და­იწყო ჩემ­თ­ვის ჯო­ჯო­ხე­თი, ისევ მი­წევ­და გა­უ­ბე­დუ­რე­ბულს ცე­მა-ტყე­პის ატა­ნა, თით­ქოს ბავ­შ­ვის სიკ­ვ­დილ­ში ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი დამ­ნა­შა­ვე. ისე­დაც გულ­გაგ­ლე­ჯილს, კი­დევ უფ­რო მე­ტად მი­სი­ებ­დ­ნენ გულს ქმა­რიც და მი­სი მშობ­ლე­ბიც, თა­ვი­ან­თი მწა­რე სიტყ­ვე­ბით. მერ­ჩივ­ნა, ვე­ცე­მე სა­მი­ვეს ერ­თად, ვიდ­რე ხმა ამო­ე­ღოთ, რად­გან ზუს­ტად ვი­ცო­დი, კარგს და ჩემ­თ­ვის სა­სარ­გებ­ლოს არც ერ­თი არ იტყო­და...
შემ­დეგ ისევ დავ­ფეხ­მ­ძიმ­დი, გო­გო­ნა გაჩ­ნ­და. ვერ ვიტყ­ვი, რომ ოჯახ­ში მის­მა და­ბა­დე­ბამ დი­დი სი­ხა­რუ­ლი შე­მო­ი­ტა­ნა, მაგ­რამ ის ჩემ­თ­ვის მა­ინც, თვა­ლის­ჩი­ნი იყო, რო­მელ­საც თავს დავ­ფო­ფი­ნებ­დი და თუ იტი­რებ­და, მის გა­მო ნე­ბის­მი­ერ საქ­მეს იმ­წამ­ს­ვე შე­ვეშ­ვე­ბო­დი, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, ვინ მიყ­ვი­რებ­და, ვის რა არ მო­ე­წო­ნე­ბო­და. შვილ­მა თით­ქოს, გა­მაძ­ლი­ე­რა და გონს მო­მიყ­ვა­ნა. მა­შინ უკ­ვე 23 წლის ვი­ყა­ვი და ბევრ რა­მე­ზე დავ­ფიქ­რ­დი.

გარ­შე­მო ყვე­ლამ იცო­და, რო­გორ ვცხოვ­რობ­დი და შე­იძ­ლე­ბა, მე­ზობ­ლებს ჰქონ­დათ კი­დეც ჩემ მი­მართ სიბ­რა­ლუ­ლი, მაგ­რამ ამას ვერ ან არ ვხე­დავ­დი. მათ ჩემ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა არ ჰქონ­დათ. მხო­ლოდ გა­მარ­ჯო­ბის თქმა შე­მეძ­ლო და დას­მულ კითხ­ვებ­ზე პა­სუ­ხის გა­ცე­მა, ხო­ლო თუ "ზედ­მე­ტი მო­მი­ვი­დო­და" და ვინ­მეს­თან მე­გობ­რო­ბას ვცდი­დი, იმ სა­ღა­მოს­ვე ღა­ლატ­ში, თვა­ლის ცე­ცე­ბა­ში მე­დე­ბო­და ბრა­ლი და გა­და­მი­ჭერ­დ­ნენ კი­დეც მხარ­ზე ქა­მარს. ამი­ტო­მაც ვა­რი­დებ­დი თავს ყვე­ლას და ყვე­ლა­ფერს, რა­საც შე­იძ­ლე­ბო­და, ჩე­მი მხე­ცი ქმა­რი გა­ე­ღი­ზი­ა­ნე­ბი­ნა... რო­გორც გითხა­რით, 23 წლი­სამ თვა­ლი კარ­გად გა­ვა­ხი­ლე. დავ­ფიქ­რ­დი, რო­გო­რი იქ­ნე­ბო­და ჩე­მი გო­გო­ნას ცხოვ­რე­ბა ამ სახ­ლ­ში. მივ­ხ­ვ­დი, რომ შე­იძ­ლე­ბო­და, რა­ღაც უკე­თე­სი მი­მე­ცა მის­თ­ვის და გავ­ძ­ლი­ერ­დი. და­ვუწყე მე­ზობ­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბას თვალ­თ­ვა­ლი და იმა­საც მივ­ხ­ვ­დი, რომ სხვა­გან სიყ­ვა­რუ­ლით ცხოვ­რო­ბენ. ბევ­რ­ჯერ მი­ნა­ხავს ცოლ-ქმა­რი, სიყ­ვა­რუ­ლით რომ უმ­ზერ­დ­ნენ ერ­თ­მა­ნეთს, მე კი ქმრის თვალ­ში ასე­თი სით­ბო არას­დ­როს და­მი­ნა­ხავს. ჰო­და, სწო­რედ იმ პე­რი­ოდ­ში შე­ვამ­ჩ­ნიე, რო­გორ ხარ­ბად მი­ყუ­რებ­და მე­ზობ­ლის ბი­ჭი. თით­ქოს სხე­უ­ლის შიგ­ნით რა­ღაც აფო­რი­აქ­და და სა­კუ­თა­რი თა­ვის, სურ­ვი­ლე­ბის, ფიქ­რე­ბის შე­მე­შინ­და...

ერ­თხელ, რო­ცა ჩემს ქმარს მო­რი­გი, ვე­ლუ­რი შე­ტე­ვა და­ე­მარ­თა და მცე­მა, გა­მოვ­კა­რი ჩე­მი ტან­საც­მე­ლი, შვი­ლი გულ­ში ჩა­ვი­კა­რი და სახ­ლი­დან გა­ვი­ქე­ცი. წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში, არა­ვინ იცო­და, სად ვი­ყა­ვი და რას ვა­კე­თებ­დი. თუმ­ცა, შე­იძ­ლე­ბა, არც ქმარს მო­უკ­ლავს თა­ვი ჩე­მი ძებ­ნით და არც - ჩემს მშOობლებს, ძმებს.
იმ პე­რი­ოდ­ში ადა­მი­ანს შრო­მა თუ არ ეზა­რე­ბო­და, რა­ღა­ცას აუცი­ლებ­ლად იშო­ვი­და. ჰო­და, მეც და­მა­საქ­მეს ერთ-ერთ ქარ­ხა­ნა­ში, რომ­ლის დი­რექ­ტორს ქუ­ჩა­ში დავ­ხ­ვ­დი და და­ვე­ლა­პა­რა­კე... ცო­ტა ხა­ნი სა­ერ­თო საცხოვ­რე­ბელ­ში ვცხოვ­რობ­დი, მე­რე ბი­ნაც მომ­ცეს. თა­ვი­დან თა­ნამ­შ­რომ­ლე­ბი ფიქ­რობ­დ­ნენ, რომ თავ­ში ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზე ვერ მქონ­და, მხო­ლოდ დი­რექ­ტორ­მა და მის­მა მო­ად­გი­ლემ იცოდ­ნენ, წარ­სულ­ში რო­გო­რი ჯო­ჯო­ხე­თიც გა­მოვ­ი­ა­რე და რა­ტომ დავ­დი­ო­დი გა­მუდ­მე­ბით თავ­ჩა­ღუ­ნუ­ლი, რა­ტომ გა­ვურ­ბო­დი ადა­მი­ა­ნებს. დი­რექ­ტო­რი ასა­კო­ვა­ნი კა­ცი იყო, მა­მაშ­ვი­ლუ­რად მი­მი­ღო. მითხ­რა: ნუ­რაფ­რის შე­გე­შინ­დე­ბა, ყვე­ლას გვაქვს უკე­თე­სი ცხოვ­რე­ბის სურ­ვი­ლი და შენც, აღა­რა­ვის და­ა­ჩაგ­ვ­რი­ნო თა­ვი. ქა­ლიც ადა­მი­ა­ნია, რო­მელ­საც ცო­ტა უფ­რო მე­ტი სიყ­ვა­რუ­ლი და პა­ტი­ვის­ცე­მა სჭირ­დე­ბა, ვიდ­რე მა­მა­კაც­სო. დი­ახ, XX სა­უ­კუ­ნე­ში მცხოვ­რებ­მა ადა­მი­ან­მა მითხ­რა ეს სიტყ­ვე­ბი! ამ კაც­მა ძა­ლა მომ­ცა და მი­მახ­ვედ­რა, რომ ცხოვ­რე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლის, სით­ბოს გა­რე­შე არა­ფე­რია. მე­რე ნელ-ნე­ლა შე­ვეჩ­ვიე ადა­მი­ა­ნებ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბას და მე­გობ­რე­ბიც შე­ვი­ძი­ნე, რომ­ლებ­საც ყვე­ლა­ფერს და­უ­ფა­რა­ვად ვუყ­ვე­ბო­დი, გუ­ლუბ­რ­ყ­ვი­ლოდ ვენ­დო­ბო­დი. ჰო­და, ერ­თხე­ლაც, ვი­ღა­ცამ ჩე­მებს გა­ა­გე­ბი­ნა, სა­დაც ვი­ყა­ვი, რო­გორც ვცხოვ­რობ­დი. მო­მი­ვარ­და გა­გუ­ლი­სე­ბუ­ლი ქმა­რი, უწ­მა­წუ­რი სიტყ­ვე­ბით ამიკ­ლო. შე­ში­ნე­ბუ­ლი მე­ზობ­ლე­ბი და­უ­კითხა­ვად შე­მოც­ვივ­დ­ნენ, - რა ხდე­ბაო? ეს უცხო კა­ცი, ჩემ­ზე ხე­ლაღ­მარ­თუ­ლი რომ და­ი­ნა­ხეს, მა­შინ­ვე გა­აგ­დეს სახ­ლი­დან. მე­რე კი­დევ რამ­დენ­ჯერ­მე ჰქონ­და ჩემ­ზე ძალ­ადო­ბის მცდე­ლო­ბა, მაგ­რამ ყო­ველ ჯერ­ზე კარ­გ­მა მე­ზობ­ლებ­მა გა­და­მარ­ჩი­ნეს. თვი­თონ რომ ვე­რა­ფერს გახ­და, მე­რე ჩე­მი­ვე მშობ­ლე­ბი მო­მიგ­ზავ­ნა.

დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში, ეს ადა­მი­ა­ნე­ბი ჩემ­თ­ვის იმ­დე­ნად უცხო­ე­ბი გამ­ხდა­რიყ­ვ­ნენ, რომ მა­თი სიტყ­ვაც არ გა­ვი­გო­ნე. მათ ვუთხა­რი: არა­ვი­თარ შემ­თხ­ვე­ვა­ში არ დავ­ბ­რუნ­დე­ბი იქ, სა­დაც ერ­თი დღეც კი არ გა­მი­ხა­რია. თქვენ რო­გორც გინ­დათ, ისე იცხოვ­რეთ, მაგ­რამ მე თქვენ­ნა­ი­რი არ ვარ-მეთ­ქი. მო­ხუც­მა მა­მამ ისევ გა­მო­ი­წია ჩემ­კენ, მე კი ამ­ჯე­რად, არ და­ვუთ­მე და რო­გორ­ღაც გა­ვა­კა­ვე. ამ სუ­რათს ჩე­მი გო­გო­ნა შე­ეს­წ­რო. ჰო­და, ამ ყვე­ლაფ­რის მე­რე, რო­გორ ვა­ი­ძუ­ლო შვი­ლი, რომ ასე­თი უგუ­ლო ადა­მი­ა­ნე­ბი უნ­და უყ­ვარ­დეს? მან იცის, რო­გორ ვცხოვ­რობ­დი 23 წლამ­დე და 23 წლის შემ­დეგ. ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა სამ ნა­წი­ლად არის გა­ყო­ფი­ლი: პირ­ველს "პა­ტა­რა ჯო­ჯო­ხეთს" ვე­ძა­ხი - ეს ის პე­რი­ო­დია, რო­ცა მშობ­ლებ­თან ვცხოვ­რობ­დი; მე­ო­რეს - "დიდ ჯო­ჯო­ხეთს" ვე­ძა­ხი და უკ­ვე მო­გახ­სე­ნეთ ამ პე­რი­ოდ­ზე, რო­მე­ლიც ჩემ­თ­ვის ბნე­ლით იყო მო­ცუ­ლი; მე­სა­მე პე­რი­ო­დი კი 23 წლის შემ­დეგ და­მიდ­გა, რო­ცა ცხოვ­რე­ბა­ში შე­მო­ვი­და ნა­თე­ლი ფე­რე­ბი. მარ­თა­ლია, არას­დ­როს მქო­ნია უზ­რუნ­ვე­ლი ცხოვ­რე­ბა, მაგ­რამ ვერ წარ­მო­იდ­გენთ, რო­გო­რი ტკბი­ლი გეჩ­ვე­ნე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი მა­შინ, რო­ცა ძა­ლა­დო­ბას და­უს­ხ­ლ­ტე­ბი ხე­ლი­დან. მერ­წ­მუ­ნეთ, ქმარ­მა კა­ცი ისე შე­მა­ძუ­ლა, რომ გან­ქორ­წი­ნე­ბის შემ­დეგ ბევ­რი თაყ­ვა­ნის­მ­ცე­მე­ლი გა­მო­მიჩ­ნ­და, მაგ­რამ არას­დ­როს არა­ვის­კენ გა­მი­ხე­დავს. მხო­ლოდ თბი­ლი ღი­მი­ლი, ყუ­რადღე­ბა იყო ჩემ­თ­ვის ყვე­ლა­ფე­რი და რა თქმა უნ­და, შვი­ლის სიყ­ვა­რუ­ლი, მი­სი პა­ტი­ვის­ცე­მა. მი­ხა­რია, რომ შვი­ლი ავა­რი­დე ჯო­ჯო­ხეთს და ძა­ლა­დო­ბას. დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ქმრის სახ­ლ­ში რომ დავ­რ­ჩე­ნი­ლი­ყა­ვი, მა­საც მო­უ­წევ­და ბევ­რი ცუ­დის ატა­ნა.

რაც შე­ე­ხე­ბა ჩემს ქმარს: რომ აღარ მო­მეშ­ვა, მი­ლი­ცი­ა­ში ვუ­ჩივ­ლე. ჰო­და, დავ­შორ­დით ერ­თ­მა­ნეთს. მე­რე სხვა შე­ირ­თო...
წლე­ბი გა­ვი­და, ჩე­მი გო­გო­ნა ფეხ­ზე დად­გა, გათხოვ­და, დე­და გახ­და და ახ­ლა სა­მი ულა­მა­ზე­სი ადა­მი­ა­ნის ბე­ბია ვარ. შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბი ყო­ველ შა­ბათ-კვი­რას ჩემ­თან რჩე­ბი­ან და დღე­ებს მი­ხა­ლი­სე­ბენ, სახ­ლის კედ­ლებს სი­ხა­რუ­ლით ჟღენ­თენ და ეს მი­ხან­გ­რ­ძ­ლი­ვებს სი­ცოცხ­ლეს.
მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, არ გავ­ბო­რო­ტე­ბულ­ვარ. მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, 23 წლის ასაკ­ში ვის­წავ­ლე ღი­მი­ლი. თუ ცოცხა­ლი ვარ, ამის­თ­ვის მად­ლო­ბა უნ­და გა­და­ვუ­ხა­დო შვილს, რომ მომ­ცა ძა­ლა, უკე­თე­სი ცხოვ­რე­ბის და­საწყე­ბად. მად­ლო­ბა ახალ თა­ო­ბას იმის­თ­ვის, რომ გო­ნი­ე­რია და შე­უძ­ლია მი­ტე­ვე­ბა, ბევ­რი სით­ბოს გა­მო­ხატ­ვა, უან­გა­რო სიყ­ვა­რუ­ლი. მი­ხა­რია, რომ ახა­ლი თა­ო­ბა ძლი­ე­რია და იბ­რ­ძ­ვის ყო­ველ­გ­ვა­რი ძალა­დო­ბის წი­ნა­აღ­მ­დეგ. მი­ხა­რია, რომ ბნე­ლი გა­ნათ­და და ქა­ლი კა­ცის თა­ნა­ბა­რი გახ­და. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ სიკ­ვ­დი­ლის შემ­დეგ, ვი­ღა­ცას გა­ვახ­სენ­დე­ბი და სიყ­ვა­რუ­ლით იტყ­ვის ჩემს მო­სა­გო­ნარს. მა­დლო­ბა უფალს, რომ ამ­დე­ნი შე­მაძ­ლე­ბი­ნა. და­ბო­ლოს, ქა­ლე­ბო, ნუ მის­ცემთ სხვებს უფ­ლე­ბას, ცუ­დად მო­გექ­ც­ნენ! რო­გორც უნ­და იყოთ აღ­ზ­რ­დი­ლი, იცო­დეთ, რომ თქვენც გაქვთ უფ­ლე­ბე­ბი. ეს მე ცო­ტა ად­რე რომ მცოდ­ნო­და, უკე­თე­სი იქ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ჯობს გვი­ან, ვიდ­რე არას­დ­როს!"
gza.ambebi.ge
ლი­კა ქა­ჯაია