"სხვა ქალებთან გაქცეული ქმარი ბოლოს მაინც ჩემთან ბრუნდება"

"ბავშვობაში მეც, ყველა გოგონას მსგავსად, დიდ და ლამაზ სიყვარულზე ვოცნებობდი. ოჯახი ჩემთვის წმიდათაწმიდა კერა იყო, რომელსაც თვალისჩინივით უნდა მოვფრთხილებოდი. თავად მრავალსულიან და მყარ ოჯახში გავიზარდე, ამიტომ ცოლ–ქმრის დაშორებას წარმოდგენაშიც კი ვერ ვუშვებდი. ჩემი ბავშვობის ოცნება მხოლოდ ნაწილობრივ ახდა: სიყვარული კი მარგუნა განგებამ და მადლობა ღმერთს ამისათვის, მაგრამ მყარ ოჯახს, დიდი მცდელობის მიუხედავად, ვერა და ვერ ვეღირსე", – გვითხრა ჩვენმა რესპონდენტმა, შუახნის სანდომიანმა ქალბატონმა სალომემ.
დიდი და ლამაზი სიყვარული ხშირად ქორწინებით გვირგვინდება, ოჯახის გზა კი შეიძლება აღარ იყოს ამ სიყვარულივით ლამაზი და მშვენიერი... სამწუხაროდ, ზოგჯერ თავს იჩენს ღალატი და უპასუხისმგებლობა ოჯახისა და ერთ დროს სათაყვანო ადამიანის მიმართ. ზოგი უძლებს ამ გამოცდას, ზოგი – ვერა და ოჯახების რღვევაც ხდება. ჩვენმა რესპონდენტმა, როგორც თავად ამბობს, რამდენჯერმე იწვნია ქმრის ღალატი, მაგრამ ქალურ თავმოყვარეობაზე წინ ოჯახის ხელშეუხებლობა, სიყვარული და მოვალეობა დააყენა.
სალომე:
– ლევანი ჩემი პირველი და ერთადერთი სიყვარულია. ერთმანეთი სტუდენტთა სამეცნიერო კონფერენციაზე გავიცანით. შეიძლება უცნაურად მოგეჩვენოთ, მაგრამ შევხედე თუ არა, მაშინვე მივხვდი, რომ ეს ის ბიჭი იყო, ვისზეც ამდენ ხანს ვოცნებობდი. გარეგნობით, ხმის ტემბრით, ჟესტებით, ჩაცმის სტილითაც საოცრად წააგავდა ჩემი ოცნების რაინდს. თავად რა გრძნობა დაეუფლა ჩემი დანახვისას, არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, რომ იმ დღეს ტელეფონის ნომერი გამომართვა და მეორე დღესვე დამიკავშირდა. შევხვდით... ჩვენი ურთიერთობა მეგობრობით დაიწყო და სიყვარულში გადაიზარდა.
– თქვენი სიყვარული გართულებების გარეშე ვითარდებოდა?
– არა, რა თქმა უნდა. ლევანს უწევდა ჩემი თაყვანისმცემლების მოგერიება, მე კი იმ გოგონათა ინტრიგებს ვუმკლავდებოდი, ვინც მას აფანატებდნენ. ეს კი დიდ ძალისხმევას მოითხოვდა, მაგრამ ჩვენი სიყვარული და ურთიერთნდობა ყველაფერს გვაძლევინებდა. გაცნობიდან ზუსტად ორი წლის თავზე დავქორწინდით. ორიგინალური ქორწილი გვქონდა რესტორანში.
– ორიგინალობა რაში გამოიხატებოდა?
– ჯვრისწერის შემდეგ, სანამ სუფრასთან დავსხდებოდით, საათნახევარი დრო დაგვრჩა. ამიტომ მანქანებით ქალაქგარეთ გავისეირნეთ. უეცრად თქეში წამოვიდა. ჩვენი მანქანა ტალახში ჩაეფლო, ვერაფრით ამოიყვანეს. ლევანი და მისი მეჯვარეც მანქანიდან გადავიდნენ და ხელით ეწვალნენ. ლევანი გაილუმპა, მე კი სადედოფლო კაბაში დამშვენებული ვიჯექი უკანა სავარძელში და ვნერვიულობდი. მერე სპონტანურად გადავხტი მანქანიდან და კარგი დამხმარე ძალასავით ხელი შევაშველე, თავგანწირვით ვიბრძოდი ტლაპოდან მანქანის ამოსათრევად. ერთიანად დავსველდი და ავჭრელდი: სახეზე, თმაზე, კაბაზე, დეკოლტეზე – ყველგან ტალახი მეცხო. ეს ჩემი საგანგებოდ, პრესტიჟულ სალონში შეკერილი სადედოფლო კაბა ჩვარივით იქცა.
– ლევანმა არ გითხრათ, რომ მაშველის როლის თამაშს შეშვებოდით და თავისთვის მიგეხედათ?
– რა თქმა უნდა, მაგრამ რომ არ დავუჯერე, გადამეხვია, მაკოცა და მითხრა, მაგიტომ მიყვარხარო... ერთი სიტყვით, მანქანა რომ ამოვიყვანეთ, ერთიანად ვძაგძაგებდით. მერე თავის მოწესრიგებას შევეცადეთ, სახლებში წავედით და რაც ხელში მოგვხვდა, ის ჩავიცვით. ვარცხნილობა და მაკიაჟი ხომ საერთოდ გამიფუჭდა, მაგრამ არაფერს ვჩიოდი, რაც მთავარია, საყვარელი ადამიანის გვერდით ვიყავი და მას ასე აწეწილ–დაწეწილიც ძალიან მოვწონდი. სიცოცხლე მიხაროდა, იმაში, რაც მოხდა, რაღაც რომანტიკას ვხედავდი... სტუმრები გაოცებით მიყურებდნენ, მე კი ბედნიერებისგან ვბრწყინავდი. მერე ვიღაცამ მითხრა, ქორწილში წვიმა ბედნიერების ნიშანიაო და ამან ჩემი იმდღევანდელი განწყობა დააგვირგვინა.
– ახალდაქორწინებულებმა ურთიერთობა როგორ ააწყვეთ? როგორც წესი, ახალ ცხოვრებასთან შეგუების პროცესი გარკვეულ სირთულეებს ბადებს.
– მაინცდამაინც არ გაგვჭირვებია. როცა წყვილს შორის სიყვარული და თანხმობაა, ნებისმიერ სირთულეს იოლად უმკლავდება. მე და ლევანს ერთმანეთის უცნაურობები გვხიბლავდა და გვიზიდავდა. შეგვეძინა ნანკა, ერთი წლის შემდეგ – ნიკა. თავიდან ცალკე ვცხოვრობდით, ხოლო შემდგომ დედამთილი გადმოვიდა ჩვენთან საცხოვრებლად და ბავშვების გაზრდაში გვეხმარებოდა.
– შვილების დაბადებამ რა შეცვალა თქვენს ურთიერთობაში?
– სანამ ჩემი დედამთილი გადმოვიდოდა, ლევანი ოჯახის მიმართ მეტ პასუხისმგებლობას გრძნობდა. მიუხედავად იმისა, რომ სრული დატვირთვით მუშაობდა, მზრუნველობას და ყურადღებას არ გვაკლებდა. დღეში ათჯერ მაინც მირეკავდა, საჭირო პროდუქტების სიას იწერდა და გვამარაგებდა. ნიკა, ნანკასგან განსხვავებით, ჩვილობისას არ იყო მშვიდი ბავშვი, სულ ჭირვეულობდა, ღამეები არ ეძინა. ლევანი ჩემთან ერთად ბავშვის რწევაში ათენებდა ისე, რომ ერთს არ დაიჩივლებდა.
– დედამისის გადმოსვლის შემდეგ ლევანმა თავისი წილი პასუხისმგებლობა მას გადააბარა?
– დიახ, ასე მოხდა. ლევანმა, შეიძლება ითქვას, ოჯახური ტვირთი უკვე ზედმეტ ბარგად მიიჩნია და მისგან თავის გათავისუფლებას შეეცადა. სხვათა შორის, ეს დედამისის წყალობით მოხდა. არ იფიქროთ, რომ დედამთილის ამაგს არ ვაფასებ, მაგრამ ფაქტია, რომ მისმა ერთი შეხედვით მზრუნველობამ ჩვენს თანაცხოვრებაში არცთუ სასიკეთო ცვლილება შემოიტანა. "დედა გენაცვალოს, დაისვენე!.. რამხელა ჯაფა გიწევს, მოგიკვდეს დედა!.. შენ წამოწექი, შვილო, მაგას მე გავაკეთებ, სალომეს მივეშველები, არ გადავტვირთავ!..", – ეს იყო ჩემი დედამთილის სტანდარტული ტექსტი ვაჟიშვილის მიმართ.
მართლაც, თავს არ ზოგავდა, ძალიან მეხმარებოდა, მაგრამ, მეორე მხრივ, შვილს დათვურ სამსახურს უწევდა, ძალიან გააზარმაცა. ქმარს რომ დავუძახებდი, რაიმე მომაწოდე ან ბავშვი დაიჭირე–მეთქი, ის უკვე დედამისს ეძახდა: "დე, სალოს მიხედე, რა!..". დღეები ისე გადიოდა, ბავშვს არ აიყვანდა ხელში, ერთს წაეთამაშებოდა და მორჩა.
– დედამთილი რატომ გადმოვიდა თქვენთან საცხოვრებლად, ახალგაზრდა ოჯახის დახმარების მიზნით თუ სხვა მიზეზი ჰქონდა?
– ჩემს დედამთილს ქმარი ტრაგიკულად დაეღუპა და ორი ვაჟი მარტომ გაზარდა. ამიტომ შვილებს დაჰკანკალებდა, ცივ ნიავს არ აკარებდა. ლევანმა ჩათვალა, რომ მართლა ძალიან იღლებოდა, თავისი ფუნქცია ოჯახში დედიკოს გადააბარა და ცხელი სამუშაო დღის შემდეგ დასვენების თუ განტვირთვის მიზნით გარე–გარე სიარულს მიჰყო ხელი. ამას კი, მოგეხსენებათ, რაც მოჰყვებოდა.

– ქალებში გართობას გულისხმობთ?
– რა თქმა უნდა. სამწუხაროდ, ამ საქმემ მიჩვევა და შეყოლიება იცის, თუ ერთხელ კაცმა გაინავარდა და გემო გაუგო, ადვილად ვერ დააღწევს თავს. მერე შეიძლება ისე შეტოპოს, რომ საკუთარი ოჯახი არსებობა–არარსებობის წინაშეც დააყენოს.
– ქალებში ისე აშკარად დადიოდა, რომ თქვენ იგებდით? ამას არ ერიდებოდა?
– როგორც უნდა თავი მოარიდო, თბილისი პატარა ქალაქია, არაფერი დაიმალება. ჩემს ქმარს ალბათ მოკლევადიანი გასეირნებებიც ჰქონდა, რასაც ვერ ვიგებდი ან მნიშვნელობას არ ვანიჭებდი. მერე კი დიდხნიანი რომანებიც გააჩაღა, რამაც ჩვენი ოჯახი არაერთხელ დააყენა საფრთხის წინაშე.
– ქმრის ღალატი თუ იყო თქვენთვის საკმარისი მოტივაცია, ოჯახი დაგენგრიათ თუ ამას მოთმინებით იტანდით?
– ღალატის მიუხედავად, ყოველმხრივ ვცდილობდი ოჯახის შენარჩუნებას. თუმცა საყვარელი ადამიანის ღალატი მთელ ჩემს შინაგან სამყაროს ამსხვრევდა, ეს არ იყო ჩემთვის იოლად გადასატანი. შეიძლება დაუჯერებლად ჩანდეს, მაგრამ ჩვენი თანაცხოვრების განმავლობაში ლევანს სამჯერ ჰქონდა სერიოზული რომანი და სამივე ქალს ჩემი სახელი, სალომე ერქვა, სამივე ჩემი სტილის იყო და რაღაცით ჩამომგავდნენ.
– რას ამბობთ, ახლა ისიც არ თქვათ, რომ სამივეს პირადად იცნობდით...
– არა, არც ერთს ვიცნობდი. მხოლოდ პირველი მყავს ნანახი. დანარჩენები გადმოცემით ვიცი. პირველი ტკივილი და გაწბილება ყოველთვის უფრო მძიმედ გასახსენებელი და ძნელად მოსანელებელია, ეს თუ გადალახე, მორიგ განსაცდელებს შედარებით მოთმენით შეხვდები.
– პირველად როგორ შეიტყვეთ, რომ თქვენს ქმარს საყვარელი ჰყავდა?
– ჩემმა ნათესავმა დოდომ მითხრა. თავიდან, ტელეფონით რომ დამირეკავდა, ლევანზე რაღაც საეჭვო კითხვებს მისვამდა, მიკიბულ–მოკიბულად მელაპარაკებოდა – ეცადე, ქმარს მეტი ყურადღება დაუთმო, მეტი სითბო უჩვენო და ამავე დროს აკონტროლოო. დოდოს ასეთი სიტყვები მაკვირვებდა, თუმცა ლევანში ეჭვი არ შემიტანია. ერთხელაც გამიმხილა, რომ პიკის საათებში თავისი სამსახურის ფანჯრიდან ხშირად ხედავდა ლევანს, რომელიც ახლომდებარე ბინაში დადიოდა. იმ სახლში ზუსტად იმ დროს ვიღაც მანქანიანი ქალიც დაიარებოდა, ჯერ ერთი შედიოდა, მერე – მეორე. ერთი საათის შემდეგ კვლავ სათითაოდ გამოდიოდნენ. ის ქალი ისე გგავს, რომ თავიდან შენ მეგონე, ფანჯრიდან შენი სახელი დავუძახე და ამომხედა, ალბათ მასაც სალომე ჰქვიაო, მითხრა დოდომ. მერე თურმე დოდომ მეზობელ ქალს გამოჰკითხა ამბები და გაიგო, რომ ის ბინა იმ ქალბატონს დაუქირავებია "მეგობართან საქმიანი ვიზიტებისთვის".
– ეს ამბავი რომ შეიტყვეთ, რა რეაქცია გქონდათ, რა მოიმოქმედეთ?
– არ ვიჯერებდი. დოდომ მეორე დღეს სამსახურში დამიბარა, შეგახედებო. ის ღამე როგორ გავათენე, არც მახსოვს, ღმერთს ვთხოვდი, ოღონდ ლევანი ნუ იქნება და ნახევარ სიცოცხლეს დავთმობ–მეთქი. მეორე დღეს იმ ფანჯრიდან მართლაც დავინახე ლევანი, მაგრამ თვალს არ ვუჯერებდი. ის კუბოკრული პერანგი ეცვა, დილით რომ დავუუთოვე... ის ქალიც დავინახე, რომელიც მგავდა, თუმცა ჩემზე ბევრად მოვლილი და გალაღებული ჩანდა. მერე გული წამივიდა... რომ მომასულიერეს, დოდოს ვუმტკიცებდი, ეგ სხვა კაცია, ჩემი ქმარი არ არის–მეთქი...
– ქმარს ამის შესახებ უთხარით?
– ფაქტზე რომ დავიჭირე, თავისმართლების შანსი აღარ დავუტოვე, ამიტომ მარტივი გამოსავალი იპოვა – ადგა და შინიდან წავიდა, არც დაუბარებია – სად. ორი–სამი დღე რომ აღარ გამოჩნდა, დედამთილი გამიგიჟდა, მამტყუნებდა, როგორ შეიძლება ქალი ასე მოიქცეს, ვინ იცის, ჩემი უგზო–უკვლოდ დაკარგული შვილი რა განსაცდელშიაო. მის საძებნელად ლამის პოლიცია ჩართო. ნერვიულობამ ამიტანა – ოღონდ კი ლევანი ცოცხალი და საღსალამათი გამოჩენილიყო, აღარაფერს ვჩიოდი, ყველაფერს მივუტევებდი. მერე ძმაკაცის პირით შემოგვითვალა, სადაც იმყოფებოდა... სახლში სამი თვის შემდეგ დაბრუნდა, მთხოვა, ნურაფერს მკითხავ და ჩემი მხრიდან ეს აღარ განმეორდებაო. ალბათ იმ ქალთანაც უთანხმოება მოუვიდა, არ ვიცი...
– ამ ამბის შემდეგ ქმართან დამოკიდებულება შეცვალეთ?
– უფრო ფრთხილი და დაკვირვებული გავხდი, ყურადღება გავაძლიერე, უფრო ალერსიანად ვეპყრობოდი, ფარულად მის გაკონტროლებას ვცდილობდი... ერთხანს ჭკვიანად იყო, ეტყობოდა, თავის საქციელს ნანობდა, თუმცა ამის შესახებ ლაპარაკი არ სურდა... დრო რომ გავიდა, ისევ გაძვრა და ახალი საყვარელი გაიჩინა. ეს უკვე ჩემმა დედამთილმა გაიგო თავისი სიყრმის მეგობრისგან, ანიკოსგან, რომელმაც უთხრა, შენი ლევანი ჩემს მეზობელთან, ქმარგანაშვებ ქალთან დადის, დედამისი კუდიანია და შენს შვილს არაფერი დამართოსო. ჩემს დედამთილს გულის შეტევა დაემართა, წნევამ აუწია, საღამოს ლევანი დაიმარტოხელა, ოთახში შეიყვანა და შავი დღე აყარა, ჩემთვის კი ამის დამალვას შეეცადა. ლევანმა, პროტესტის ნიშნად, იგივე მეთოდი არჩია – შინიდან წავიდა, ოღონდ ამჯერად ორი წლით... იმ ქალთან ისე გადაბარგდა, ახსნა–განმარტების ღირსადაც არ ჩამთვალა. ეტყობა, დედამთილს ეგონა, რომ საყვედურს ვეტყოდი, ქმარი რატომ გამიქციე–მეთქი (როგორც პირველ ჯერზე თავად მისაყვედურა), მაგრამ მე პირიქით მოვიქეცი, დედამთილი გავამართლე, ხოლო ქმარს არც გამოვკიდებივარ. რატომღაც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ადრე თუ გვიან დამიბრუნდებოდა.
დედამთილს ვერ ვაოკებდი. ერთხელ დაავლო ხელი შვილიშვილებს და იმ ქალს კარზე მიაყენა. კარი დედამისმა გაუღო. აი, ამ ანგელოზივით ბავშვების ცოდვაში ჩადგით ფეხიო, უთქვამს ჩემს დედამთილს. ბოლომდე არ ვიცი, რა დიალოგი ჰქონდათ, დედამთილი დამშვიდებული დაბრუნდა შინ – ეტყობა, გული იჯერა, ამოთქვა ის, რაც აწუხებდა. ერთხელაც შუაღამისას ლევანი მოვიდა სახლში და დარჩა. არაფერი უთქვამს, არც მე მიკითხავს რამე. სამი დღის შემდეგ თავისი ტანსაცმელიც მოიტანა. სამი თვე ერთ ჭერქვეშ ვცხოვრობდით ისე, რომ თითქმის ხმას არ ვცემდით ერთმანეთს. მერე შევრიგდით.
– მესამე რომანი როდის ჰქონდა?
– ორიოდე წლის წინ, 48 წლის ასაკში. საქმე უკვე ახალგაზრდა ქალთან დაიკავა, ეს იყო გასეირნება ახალგაზრდობაში... გაილაღა ცხოვრება.
– მიკვირს, რა თავისუფლად ლაპარაკობთ, თითქოს თქვენთვის უკვე სულ ერთია, რას მოიმოქმედებს თქვენი ქმარი.
– ის დრო დამთავრდა, როცა ამას გულის გასკდომამდე განვიცდიდი. ახლა უკვე ზუსტად ვიცი, რომ ლევანს ჩემს იქით გზა არ აქვს და რაც უნდა მოხდეს, ვინც უნდა ჰყავდეს საყვარლად, ბოლოს მაინც მე დამიბრუნდება. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, მისთვის ბოლო გაჩერება ვარ... ზოგიერთი ქალი ჩემს ადგილას თავმოყვარეობას წინ დააყენებდა და ოჯახს დაანგრევდა, მაგრამ ჩემთვის უფრო მნიშვნელოვანი შვილებია. მადლობელი ვარ უფლის, რომ მომცა ძალა და გამძლეობა, ემოციებს არ ავყოლოდი, კეთილგონივრულად მოვქცეულიყავი და ოჯახი შემენარჩუნებინა. გარდა ამისა, ლევანის გვერდით ყოფნა ჩემთვის სტიმულია. ყველაფრის მიუხედავად, უწინდებურად მიყვარს.
ნანა კობახიძე