ბიჭი, რომლის ცეკვამაც ყველა აატირა

"არ უნდა ვიყოთ შურიანები, ბოღმიანები – ეს დიდი ნაკლია, ვეძებოთ ადამიანებში სიკეთე და არ გავამახვილოთ ყურადღება მათ ნაკლოვანებებზე... ახალგაზრდებს მინდა ვუთხრა, რომ დაისახონ მიზანი და ცხოვრების ყოველი წუთი მიზნის მიღწევისთვის ზრუნვაში გაატარონ, დააფასონ ის, რაც აქვთ", - ამ სიტყვების ავტორი 24 წლის ძალიან ძლიერი და ბევრისთვის სამაგალითო ადამიანი თემო დადიანი გახლავთ. ვინც ჯერ კიდევ არ იცნობთ მას, გეტყვით, რომ თემო ის ახალგაზრდა გახლავთ, რომელმაც 19 წლის ასაკში სამხედრო სამსახური თავისი სურვილით დაიწყო, წავიდა ავღანეთში, ხელნაკეთ ბომბზე აფეთქდა, დაკარგა ორივე კიდური, მაგრამ დღეს ახერხებს, იყოს გამორჩეულად წარმატებული, აქტიური და ყოველთვის ამტკიცებს იმას, რომ შეზღუდული შესაძლებლობები არ არსებობს. გასულ ორშაბათს, თემომ კიდევ ახალი გამოწვევა მიიღო და არ შეუშინდა: "ცეკვავენ ვარსკვლავებში" იცეკვა. მისმა ამ ნაბიჯმა გულგრილი ვერავინ დატოვა. ჩვენ კი გადავწყვიტეთ, თქვენთვის კიდევ უფრო ახლოს გაგვეცნო ქართველი გმირი.

- თემო, სამხედრო ცხოვრებით როდის დაინტერესდით?
- რაც აზროვნება დავიწყე, მას შემდეგ სამხედრო ცხოვრებით ვარ დაინტერესებული, 2010 წელს სკოლის დამთვრების შემდეგ, მშობლების თხოვნით ჩავაბარე ეროვნული გამოცდები და მოვხვდი თბილისის ღია უნივერსიტეტში ბიზნესის მართვის ფაკულტეტზე. დავიწყე სწავლა, მაგრამ მივხვდი, რომ ეს არ იყო ჩემი საქმე, სხვა ინტერესები და სხვა მოთხოვნილებები მქონდა, მოკლედ რომ ვთქვა, იქ არ იყო ჩემი ადგილი. ამიტომ გამოვიტანე საბუთები უნივერსიტეტიდან და წავედი საკონტრაქტო სამსახურში მესამე ქვეით ბრიგადაში. მას შემდეგ დღემდე ვარ შეიარაღებულ ძალებში. ჩემი ამ გადაწყვეტილების შესახებ მშობლებმა არ იცოდნენ, ყველაფერი რომ მოვაგვარე, მერე ჩავაყენე საქმის კურსში. ეს ფაქტი მათთვის არასასიამოვნო იყო, მაგრამ გაგებით მოეკიდნენ ჩემს ამ ნაბიჯს.

- ავღანეთში წასვლა რატომ გადაწყვიტეთ?
- იმიტომ, რომ მინდოდა ცოდნა გამეღრმავებინა, შემეძინა გამოცდილება და ის, რაც ზედაპირულად ვიცოდი, რეალურად გამომეცადა. ამასთან, ვაცნობიერებდი იმას, რომ ესაა უდიდესი ნაბიჯი ნატოსკენ ინტეგრაციის გზაზე და მინდოდა, ამ მისიაში ჩემი წვლილი შემეტანა. ჩემმა ოჯახმა გამგზავრების შესახებ მას შემდეგ გაიგო, რაც კონტრაქტს მოვაწერე ხელი. არ ვუთხარი, რომ ცხელ ხაზზე მივდიოდი, იცოდნენ, რომ შედარებით უსაფრთო, უკანა ხაზზე მომიწევდა ბრძოლა. ჩასვლიდან მეოთხე თვეს, 3 აგვისტოს, დილის საათებში გავედით ოპერაციაზე. ერთ-ერთი სახლის შემოწმების დროს ხელნაკეთ ნაღმზე ავფეთქდი. იქიდან გადამიყვანეს გერმანიაში, სადაც ჩამიტარდა ოპერაციები, მდგომარეობის დასტაბილურების შემდეგ ჩამოვედი საქართველოში, დაახლოებით 6 თვე სოფელში ვიყავი, აბაშიდან გახლავართ. იმ პერიოდშიც კი ვცდილობდი, არ მოვდუნებულიყავი, ვაკეთებდი აზიდვებს, ვვარჯიშობდი, ფიზიკურად ვემზადებოდი იმისთვის, რომ შემდეგ პროთეზებს ადვილად შევგუებოდი. 6 თვის შემდეგ თავდაცვის სამინისტორმ გამაგზავნა ამერიკაში, კალიფორნიაში, სადაც ახალი ცხოვრება დავიწყე.
ძალიან დიდი ძალა სჭირდება იმას, რომ ასეთი ტრაგედიის შემდეგ უბრალოდ გააგრძელო ცხოვრება, არაფერს ვამბობ ცხოვრების ისეთ რიტმსა და წესზე, რითაც თქვენ ცხოვრობთ... მიუხედავად ამისა, ალბათ, გქონდათ რთული, დეპრესიული პერიოდი...
- თავიდან შეგუება ახალ ცხოვრებასთან, იმის გათავისება, რომ ერთი ცხოვრება დაამთავრე და მეორე უნდა დაიწყო, ძალიან რთულია. ტყუილი იქნება, რომ ვთქვა, არ გამიჭირდა ეს ყველაფერი-მეთქი, მაგრამ საშინელ დეპრესიაშიც არ ვყოფილვარ, ალბათ იმიტომ, რომ სანამ წავიდოდი, ნაწილობრივ გააზრებული მქონდა, სად და რაზე მივდიოდი, რა შეიძლებოდა მომხდარიყო. შესაბამისად ალბათ გარკვეულწილად მომზადებული ვიყავი ამისთვის. მე დღესაც დიდი სურვილი მაქვს, წავიდე ავღანეთში და შევასრულო მისია. არასდროს მინანია ჩემი გადადგმული ნაბიჯი, უკან რომ შემეძლოს, დავაბრუნო ცხოვრება და ახლა ისევ 2010 წელი იყოს, ისევ იგივე გზას გავივლიდი. მგონია, რომ მთავარია საკუთარ თავთან გაიმარჯვო, შეეგუო რეალობას და ცხოვრება განაგრძო.

- რამდენად გაგიჭრიდათ ახალი ცხოვრეის დაწყება, ქუჩაში ახლიდან გასვლა... დარწმუნებული ვარ, იქნებოდა დაჟინებული მზერა, სიბრალული და ა.შ. ამასთან შეგუება არ მგონია, მარტივი იყოს...
- გერმანიიდან რომ ჩამომიყვანეს, ერთი თვე გორის სამხედრო ჰოსპიტალში ვიწექი, სადაც ჩემამდე აფეთქებული ბიჭები დამხვდნენ. მათ შორის იყო ალეკო გითოლენდია. ყველა ძალიან დამეხმარა, თუმცა ალეკოს წვლილი განსკუთრებულად დიდია. მან მასწავლა, როგორ დავმჯდარიყავი და როგორ მესარგებლა ეტლით, ის აფეთქების შემდეგ უკვე თავისუფლად დადიოდა ქალაქში, მიჩვეული იყო საზოგადოების რეაქციასაც და საკუთარ თავზე აიღო ჩემი საზოგადეობაში ახლიდან ინტეგრირებაც. მეც ფარ-ხმალი არ დავყარე, დავისახავდი მიზანს, რომ აქედან კონკრეტულ ადგილამდე უნდა მივსულიყავი და ამას ვაკეთებდი. ბევრ არასასიამოვნო და არაკომფორტულ სიტუაციაში აღმოვჩენილვარ, იყო მომენტებიც, როცა შეიძლებოდა ხელი ჩამექნია, მაგრამ ამას არ ვაკეთებდი, რადგან ჩემს უკან დგანან ის ადამიანები, რომელთაც გული შესტკივათ ჩემზე და არ ვაპირებ, იმედები გავუცრუო.

- ძალიან აქტიური ცხოვრებით ცხოვრობთ, ხართ გინესის რეკორდსმენი ე.წ. "ამპუტირებულ აზიდვებში", ფარიკაობთ, პარაოლიმპიელი ხართ, მონაწილეობდით "იმედის გმირებში"...
- ვცდილობ, რომ ყოველთვის დატვირთული ვიყო და მთელი დღის განმავლობაში მქონდეს საქმე, რომ უაზროდ არ ვიჯდე და ფიქრებს არ მივეცე, ამიტომ კონკრეტულ მიზანს ვისახავ და მერე იმის მისაღწევად ვიღწვი. მთელი დღე იმდენი რამის კეთება მიწევს, სწავლა ვარჯიში და ა.შ., რომ სახლში ძალიან დაღლილი ვბრუნდები. შარშან ხელახლა ჩავაბარე ეროვნული გამოცდები და შავი ზღვის საერთაშორისო უნივერსიტეტში სოციალურ მეცნიერებათა ფაკულტეტზე ვსწავლობ, მეორე კურსზე ვარ. მშობლებს სურვილს ოდნავ მოგვიანებით, მაგრამ მაინც ვუსრულებ. გარდა ამისა, კვირაში 4-5 დღე აუცილებლად ვვარჯიშობ, მაისში მივდივარ ევროპის ჩემპიონატზე როგორც მკლავჭიდში, ასევე ფარიკაობაში, ასევე ვემზადები აგვისტოში მესამე რეკორდის დასამყარებლად.

- წარმატებებს გისურვებთ... დასასრულ, "ცეკვავენ ვარსკვლავებზე" გკითხავთ, როგორ შეხვდით ტელევიზიის ამ შემოთავაზებას?
- დამირეკეს "იმედიდან" და მკითხეს, თუ მივიღებდი შოუს გახსნაში მონაწილეობას. თავიდან მაგრად გამიკვირდა, სანამ ტრავმას მივიღებდი, იქამადეც არ ვიყავი მოცეკვავე და არ ვანგრევდი ქვეყანას, ამიტომ ამ შემოთავაზებას ღიმილით შევხვდი, მაგრამ მაინც მივედი ტელევიზიაში, ვისაუბრეთ და ვუთხარი, მოვალ ვარჯიშზე, ვცადოთ და ვნახოთ, თუ გამოვა-მეთქი. მართლაც მივედი, გიგი გაჩეჩილაძემ რამდენიმე ილეთი შემასრულებინა და თქვა, რომ ყველაფერი გამოვაო. ერთობლივი ძალით და ერთობლივი შრომით ვაჩევნეთ ის, რაც მაყურებელმა იხილა. ამ გამოსვლით კიდევ ერთხელ შევეცადე დამემსხვრია ის სტერეოტიპი, რომლის დანგრევასაც ჩემი დაშავების დღიდან ვცდილობ, ამით კიდევ ერთხელ მინდოდა მეთქვა, რომ შესაძლებლობები შეუზღუდავია.

- დარბაზში იყვნენ თქვენი მხარდამჭერები, მეგობრები, ზოგიერთი მათგანი სპეციალურად შოუსთვის ჩამოვიდა თბილისში...
- დიახ, დარბაზში იყვნენ ის ჯარისკაცები, ვისთან ერთადაც ვიბრძოდი ავღანეთში, სპეციალურად ჩამოვიდნენ ქუთაისიდან ჩემ საგულშემატკივროდ. იქ იყვნენ ის ჯარისკაცები, რომლებიც ჩემ მდგომარეობაში არიან, კიდურები არ აქვთ, მათ ფორმა ეცვათ და ეს არ ჩანდა... კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა მინდა ვუთხრა ჩემს მეგობრებს გვერდში დგომისთვის.
ციცი ომანიძე
mshoblebi.ge