"მა­მა­კა­ცი, რო­მელ­თან მთელ ცხოვ­რე­ბას გა­ვა­ტა­რებ, ჯერ არ გა­მო­ჩე­ნი­ლა"- ნუ­კა ყა­რა­ლაშ­ვილი

აქვს თუ არა მზი­თე­ვი ნუ­კა ყა­რა­ლაშ­ვილს

24 წლის "მის სა­ქარ­თ­ვე­ლო 2015", ნუ­კა ყა­რა­ლაშ­ვი­ლი ამ­ბობს, რომ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი არ ჰყავს და არც არას­დ­როს ჰყო­ლია. მის­თ­ვის მთა­ვა­რი ურ­თი­ერ­თ­გა­გე­ბაა. მოს­წონს პო­ზი­ტი­უ­რი და იუმო­რის გრძნო­ბით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი. აღი­ზი­ა­ნებს მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლი თაყ­ვა­ნის­მ­ცემ­ლე­ბი.


- დი­დი სიყ­ვა­რუ­ლით შე­კავ­ში­რე­ბულ ოჯახ­ში გა­ვი­ზარ­დე. მყავს: დე­და, მა­მა, ძმა და ერ­თი ძმის­შ­ვი­ლი - პა­ტა­რა ბარ­ბი­კო.
- რო­გო­რი ადა­მი­ა­ნი ხარ? შე­გიძ­ლია სა­კუ­თა­რი თა­ვის და­ხა­სი­ა­თე­ბა?
- ის, რაც ყვე­ლა­ზე მე­ტად მომ­წონს სა­კუ­თარ თავ­ში, ეს არის ერ­თ­გუ­ლე­ბა. არა­სო­დეს არა­ვის ვუ­ორ­გუ­ლებ. არ ვარ ორ­პი­რი... რა თქმა უნ­და, უარ­ყო­ფი­თი თვი­სე­ბე­ბიც მაქვს. მა­გა­ლი­თად, ხან­და­ხან და­უ­ფიქ­რებ­ლად მიყ­ვარს გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის მი­ღე­ბა და თან ისე, რომ არა­ვის აზრს არ გა­ვით­ვა­ლის­წი­ნებ.
- და­უ­ფიქ­რებ­ლად მი­ღე­ბუ­ლი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბის გა­მო, ოდეს­მე გი­ნა­ნია?
- კი, რო­გორ არ მი­ნა­ნია... ვნა­ნობ, რომ რო­ცა უნი­ვერ­სი­ტე­ტი და­ვამ­თავ­რე, იმა­ვე წელს არ ჩა­ვა­ბა­რე მა­გის­ტ­რა­ტუ­რა­ში. არც ახ­ლაა გვი­ა­ნი, მაგ­რამ საქ­მე­ე­ბი ისე აეწყო, რომ ცო­ტა თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მაქვს.
- რამ­დე­ნად პრინ­ცი­პუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ? რის გა­მო შე­იძ­ლე­ბა უღა­ლა­ტო სა­კუ­თარ პრინ­ცი­პებს?
- ძა­ლი­ან პრინ­ცი­პუ­ლი ვარ. სიტყ­ვას ჩემ­თ­ვის დი­დი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს. რა­საც ვიტყ­ვი, ის აუცი­ლებ­ლად უნ­და გა­ვა­კე­თო. სა­კუ­თარ პრინ­ცი­პებს ალ­ბათ, მხო­ლოდ მე­გობ­რე­ბი­სა და ოჯა­ხის წევ­რე­ბის გა­მო შე­იძ­ლე­ბა ვუ­ღა­ლა­ტო.
- ამა­ყი ხარ?
- რა თქმა უნ­და, ამა­ყი ვარ ჩე­მი მე­გობ­რე­ბით, ოჯა­ხის წევ­რე­ბით და ჩე­მი ქვეყ­ნით. ვფიქ­რობ, რომ სი­ა­მა­ყე რა­ღაც დო­ზით ყვე­ლა ადა­მი­ან­შია, სხვა­ნა­ი­რად ცხოვ­რე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია.
- ოჯა­ხის საქ­მე­ე­ბი თუ გე­ხერ­ხე­ბა? მა­გა­ლი­თად, სა­დი­ლის მომ­ზა­დე­ბა, სადღე­სას­წა­უ­ლო სუფ­რის გაშ­ლა, სახ­ლის და­ლა­გე­ბა?
- სა­დი­ლის მომ­ზა­დე­ბა მე­ხერ­ხე­ბა, მაგ­რამ ამის­თ­ვის იშ­ვი­ა­თად ვიც­ლი. რო­ცა თა­ვი­სუ­ფა­ლი დრო მაქვს და შე­სა­ბა­მი­სი მუ­ზაც, გემ­რი­ელ სა­დი­ლებს ვამ­ზა­დებ (ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ჩე­მი ოჯა­ხის წევ­რებს მოს­წონთ). ალ­ბათ, სადღე­სას­წა­უ­ლო სუფ­რას და­მო­უ­კი­დებ­ლა­დაც გავ­შ­ლი. და­ლა­გე­ბაც კარ­გად გა­მომ­დის. ვფიქ­რობ, ეს საქ­მე­ე­ბი ყვე­ლა ქალ­ბა­ტონ­მა უნ­და იცო­დეს.
- თუ წარ­მო­გიდ­გე­ნია, რო­გო­რი მე­უღ­ლე და დე­და იქ­ნე­ბი?
- რა თქმა უნ­და, წარ­მო­მიდ­გე­ნია... ალ­ბათ, ყვე­ლა­ზე მზრუნ­ვე­ლი, თბი­ლი მე­უღ­ლე და დე­და ვიქ­ნე­ბი. რო­ცა ოჯახს ქმნი და სა­კუ­თარ თავ­ზე ამ პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბას იღებ, ჩე­მი აზ­რით, ყვე­ლაფ­რის­თ­ვის მზად უნ­და იყო. მზრუნ­ვე­ლო­ბის, სით­ბო­სა და სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე სრულ­ფა­სო­ვა­ნი ოჯა­ხი ვერ შედ­გე­ბა.
- მა­მა­კა­ცის პე­რან­გის და­უ­თო­ე­ბა თუ შე­გიძ­ლია?
- სი­მარ­თ­ლე გითხ­რათ, მა­მა­კა­ცის პე­რან­გი არას­დ­როს და­მი­უ­თო­ე­ბია. თუმ­ცა, შე­უძ­ლე­ბე­ლი არა­ფე­რია და რო­ცა ამის სა­ჭი­რო­ე­ბა იქ­ნე­ბა, ალ­ბათ კარ­გად და­ვა­უ­თო­ებ. რაც გუ­ლით მინ­და, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად გა­მომ­დის. ასე რომ, მსგავ­სი სირ­თუ­ლე­ე­ბის არ მე­ში­ნია (ი­ღი­მის).
- რო­გო­რი მა­მა­კა­ცე­ბი მოგ­წონს?
- პო­ზი­ტი­უ­რი და იუმო­რის გრძნო­ბით და­ჯილ­დო­ე­ბუ­ლი მა­მა­კა­ცე­ბი მომ­წონს.
- თუ გი­ფიქ­რია იმა­ზე, რომ შენს მო­მა­ვალ მე­უღ­ლეს აუცი­ლებ­ლად, კარ­გი მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა უნ­და ჰქონ­დეს?
- არა, ამა­ზე არას­დ­როს მი­ფიქ­რია. ჩემ­თ­ვის ფუ­ლი მთა­ვა­რი არ არის. მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია, რომ მა­მა­კაც­მა ჩე­მი გამ­ხი­ა­რუ­ლე­ბა ფუ­ლის გა­რე­შე შეძ­ლოს.
- ვატყობ, მხი­ა­რუ­ლი ადა­მი­ა­ნი ხარ...
- კი, ყო­ველ­თ­ვის ვცდი­ლობ, პო­ზი­ტი­უ­რი ვი­ყო. ვფიქ­რობ, ყვე­ლა­ფერ­ში შე­იძ­ლე­ბა რა­ღაც კარ­გის და­ნახ­ვა. რო­ცა მწყინს, ვცდი­ლობ, ეს გულ­ში არ ჩა­ვი­დო და ამის გა­მო ხა­სი­ა­თი არ გა­ვი­ფუ­ჭო. არ მიყ­ვარს სა­კუ­თარ პრობ­ლე­მებ­ზე ლა­პა­რა­კი, ირ­გ­ვ­ლივ მყო­ფე­ბის­თ­ვის გუ­ნე­ბის გა­ფუ­ჭე­ბა.
- არ­სე­ბობს მან­დი­ლოს­ნე­ბის გარ­კ­ვე­უ­ლი კა­ტე­გო­რია, რომ­ლე­ბიც ზღაპ­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბის გა­მო, სიყ­ვა­რულს თმო­ბენ. შენ რას ფიქ­რობ ასეთ ქალ­ბა­ტო­ნებ­ზე?
- ასე­თე­ბი ნამ­დ­ვი­ლად არ­სე­ბო­ბენ, ჩემ­თ­ვის კი ეს ყვე­ლა­ფე­რი მი­უ­ღე­ბე­ლია. პირ­ველ ად­გილ­ზე სიყ­ვა­რუ­ლია და შემ­დეგ - სხვა და­ნარ­ჩე­ნი. რო­ცა გიყ­ვარს, მა­ტე­რი­ა­ლუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვა­ნია.
- ერ­თი ნახ­ვით შეყ­ვა­რე­ბის გჯე­რა? ოდეს­მე მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში თუ აღ­მო­ჩე­ნილ­ხარ?
- კი, მჯე­რა... მაგ­რამ თა­ვად ასეთ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში არას­დ­როს აღ­მოვ­ჩე­ნილ­ვარ. უფ­რო მე­ტიც, ჯერ არა­ვინ მყვა­რე­ბია... მე მიყ­ვარს ჩე­მი მე­გობ­რე­ბი, ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და ამით ბედ­ნი­ე­რი ვარ. ისე­თი მა­მა­კა­ცი, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც მთელ ცხოვ­რე­ბას გა­ვა­ტა­რებ, ჯერ არ გა­მო­ჩე­ნი­ლა. ვი­ღაც მომ­წო­ნე­ბია, მაგ­რამ ვფიქ­რობ, რომ ნამ­დ­ვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბა­ში ერ­თხელ ეწ­ვე­ვა ადა­მი­ანს.
- მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლი თაყ­ვა­ნის­მ­ცე­მე­ლი თუ გყო­ლია? ისე­თი, რო­მე­ლიც მუ­დამ უკან დაგ­დევს და ამო­სუნ­თ­ქ­ვის სა­შუ­ა­ლე­ბას არ გაძ­ლევს?
- ერ­თი თვის წინ ვი­ყა­ვი მსგავს სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში. სა­ში­ნე­ლე­ბაა, რო­ცა ადა­მი­ა­ნი არ გა­ინ­ტე­რე­სებს, არა­და, გა­მუდ­მე­ბით მის ყუ­რადღე­ბას გრძნობ... ბო­ლოს მიხ­ვ­და, რომ არა­ფე­რი გა­მო­უ­ვი­დო­და და და­მა­ნე­ბა თა­ვი.
- რო­გორ მო­ი­შო­რე?
- ყუ­რადღე­ბას არ ვაქ­ცევ­დი, მის ზა­რებს არ ვპა­სუ­ხობ­დი. და­ი­ღა­ლა ამ ყვე­ლაფ­რის­გან (ი­ცი­ნის)... არ მიყ­ვარს მო­მა­ბეზ­რე­ბე­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი. რო­ცა ატყობ, რომ გო­გო ზედ არ გი­ყუ­რებს, თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა ხომ უნ­და გქონ­დეს?!
- რა უნ­და გა­ა­კე­თოს მა­მა­კაც­მა, რომ შე­ნი გუ­ლი მო­ი­ნა­დი­როს?
- ჩე­მი გუ­ლის მო­სა­გე­ბად არაფ­რის გა­კე­თე­ბა არ არის სა­ჭი­რო. უბ­რა­ლოდ, უნ­და ვიგ­რ­ძ­ნო, რომ ის არის, ვის გვერ­დი­თაც ბედ­ნი­ე­რი ვიქ­ნე­ბი.
- მთა­ვა­რი და აუცი­ლე­ბე­ლი მა­მა­კა­ცის გა­რეგ­ნო­ბაა შენ­თ­ვის თუ მი­სი ადა­მი­ა­ნუ­რი თვი­სე­ბე­ბი?
- მთა­ვა­რი ჩემ­თ­ვის მა­ინც ადა­მი­ა­ნუ­რი თვი­სე­ბე­ბია და თუ ამას და­ე­მა­ტე­ბა კარ­გი გა­რეგ­ნო­ბა, მა­შინ რა თქმა უნ­და, სა­უ­კე­თე­სო ვა­რი­ან­ტი იქ­ნე­ბა.
- რას ვერ აპა­ტი­ებ საყ­ვა­რელ ადა­მი­ანს?
- საყ­ვა­რელ ადა­მი­ანს ყვე­ლა­ფერს ვა­პა­ტი­ებ, თუ ის მო­ვა და ჯა­დოს­ნურ სიტყ­ვას - "ბო­დიშს" მეტყ­ვის.
- ანუ პა­ტი­ე­ბა შე­გიძ­ლია?
- კი, პა­ტი­ე­ბა რო­გორ არ შე­მიძ­ლია. ბევ­რ­ჯერ მი­პა­ტი­ე­ბია და არც ერ­თხელ არ მი­ნა­ნია. თუ ადა­მი­ანს ვპა­ტი­ობ, მე­რე ოდეს­ღაც ჩა­დე­ნილ და­ნა­შა­ულს აღა­რას­დ­როს შე­ვახ­სე­ნებ. წყე­ნას, რომ­ლის გა­მოც მო­მი­ბო­დი­შეს, ვი­ვიწყებ.
- რო­გო­რი ქორ­წი­ლი გინ­და, რომ გქონ­დეს?
- სა­კუ­თარ ქორ­წილ­ზე ბავ­შ­ვო­ბა­ში მი­ფიქ­რია. ალ­ბათ, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი, ორი­გი­ნა­ლუ­რი და საყ­ვა­რე­ლი ქორ­წი­ლი მექ­ნე­ბა. დავ­პა­ტი­ჟებ ჩემს საყ­ვა­რელ ადა­მი­ა­ნებს - იმათ, ვის­თან ერ­თად ყოფ­ნაც მსი­ა­მოვ­ნებს.
- ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლი მოგ­წონს?
- არა, ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­უ­ლი ქორ­წი­ლი არ მიყ­ვარს და ალ­ბათ, ჩემს ქორ­წილ­ში თა­მა­და არ იქ­ნე­ბა. ყვე­ლა მო­იქ­ცე­ვა ისე, რო­გორც უნ­და და სუფ­რას ხელ­მ­ძღ­ვა­ნე­ლი არ ეყო­ლე­ბა.
- მზი­თე­ვი თუ გაქვს?
- მზი­თევს ვერ და­ვარ­ქ­მევ, მაგ­რამ ალ­ბათ, და­ო­ჯა­ხე­ბის შემ­დეგ სახ­ლი­დან რამ­დე­ნი­მე საყ­ვა­რელ ნივთს წა­ვი­ღებ.
- მო­მა­ვალ­მა მე­უღ­ლემ მის მშობ­ლებ­თან ცხოვ­რე­ბა რომ შე­მოგ­თა­ვა­ზოს, ამ გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბას რო­გორ შეხ­ვ­დე­ბი?
- ჩე­მი აზ­რით, ახალ­და­ქორ­წი­ნე­ბულ­მა წყვილ­მა ცალ­კე უნ­და იცხოვ­როს, თუ რა თქმა უნ­და, ამის სა­შუ­ა­ლე­ბა ექ­ნე­ბათ. რო­ცა წყვილს მშობ­ლებ­თან ერ­თად უწევს ცხოვ­რე­ბა, მათ შო­რის ხში­რად, ურ­თი­ერ­თო­ბა იძა­ბე­ბა და ბო­ლოს შე­იძ­ლე­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი ისე გა­ფუჭ­დეს, რომ ვე­ღარც გა­მო­ას­წო­რო.
- ქარ­თუ­ლი ტრა­დი­ცი­ის თა­ნახ­მად, დე­დამ­თილს "დე­დას" და­უ­ძა­ხებ?
- ამ ტრა­დი­ცი­ა­ზე მე­ცი­ნე­ბა. არა, რა თქმა უნ­და, დე­დამ­თილს "დე­დას" არ და­ვუ­ძა­ხებ. ჩემ­თ­ვის ერ­თი დე­და არ­სე­ბობს და ეს ყო­ველ­თ­ვის ასე იქ­ნე­ბა.
- ოჯა­ხი ან კა­რი­ე­რა - საყ­ვა­რელ­მა ადა­მი­ან­მა ასე­თი არ­ჩე­ვა­ნის წი­ნა­შე რომ და­გა­ყე­ნოს, რო­მელს აირ­ჩევ?
- რა თქმა უნ­და, ოჯახს ავირ­ჩევ, თა­ნაც ისე, რომ წა­მი­თაც არ დავ­ფიქ­რ­დე­ბი!
- გარ­და სა­მო­დე­ლო საქ­მი­ა­ნო­ბი­სა, ამ­ჟა­მად კი­დევ რით ხარ და­კა­ვე­ბუ­ლი?
- ვსწავ­ლობ და თან, ერთ-ერთ სამ­შე­ნებ­ლო კომ­პა­ნი­ა­ში ვმუ­შა­ობ.
წყარო: ambebi.ge