"შვილს პრობლემები ვერ ავარიდეთ და უპატიებელი შეცდომაც დაუშვა"

"ჩემს ქა­ლიშ­ვილ­ზე მინ­და გი­ამ­ბოთ. მან უც­ნა­უ­რი რამ ჩა­ი­დი­ნა წლე­ბის წინ და ჩვენც, ვი­ნა­ი­დან "თავ­ზე გად­აგ­ვი­ა­რა", ოჯა­ხი­დან მო­ვიკ­ვე­თეთ. თუმ­ცა, ცხა­დია, ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი მის და­კარ­გ­ვას. უფალს ყო­ველდღე ვე­ვედ­რე­ბი შვი­ლის კარ­გად ყოფ­ნას. მი­სი ნახ­ვის სურ­ვი­ლიც მაქვს, მაგ­რამ არც თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა მაძ­ლევს ქა­ლიშ­ვილ­თან მის­ვ­ლის უფ­ლე­ბას და ეს ჩემ­მა ვა­ჟებ­მა ან მე­უღ­ლემ რომ გა­ი­გონ, მგო­ნი, მეც მო­მიკ­ვე­თენ. ჰო­და, ორცეცხ­ლ­შუა ვარ. მინ­და, გუ­ლი თქვენ მა­ინც გა­და­გი­შა­ლოთ", - ქალ­ბა­ტონ მა­კას შინ ვეს­ტუმ­რე და მი­სი შვი­ლე­ბიც გა­ვი­ცა­ნი. თუმ­ცა, რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, არ იცოდ­ნენ, რომ ჟურ­ნა­ლის­ტი ვარ. მათ ჩე­მი თა­ვი ბიბ­ლი­ო­თე­კის თა­ნამ­შ­რომ­ლად წა­რუდ­გი­ნა, მე­რე თა­ვის სა­მუ­შაო კა­ბი­ნეტ­ში შე­მიყ­ვა­ნა, სა­დაც ინ­ტერ­ვიუ ჩავ­წე­რეთ.

- აქ სპე­ცი­ა­ლუ­რად მო­გიყ­ვა­ნე. მინ­დო­და გე­ნა­ხა ის გა­რე­მო, რო­მელ­შიც ჩე­მი შვი­ლი გა­ი­ზარ­და. არას­დ­როს არა­ფე­რი აკ­ლ­და, მაგ­რამ ხომ ხე­დავ, მა­ინც გაგ­ვექ­ცა, თან ისე, რომ მშობ­ლებ­ზე წა­მი­თაც არ და­ფიქ­რე­ბუ­ლა. ჩვენ­თ­ვის მი­უ­ღე­ბე­ლი იყო მი­სი საქ­ცი­ე­ლი და ამი­ტო­მაც ვკა­რით ხე­ლი. არა­და, შვი­ლებს შო­რის ყო­ველ­თ­ვის გა­მორ­ჩე­უ­ლად კარ­გად ვექ­ცე­ო­დით. ის ნა­ბო­ლა­რაა და მეტ მზრუნ­ვე­ლო­ბას ვი­ჩენ­დით, ვე­ფო­ფი­ნე­ბო­დით. ყვე­ლა­ზე მე­ტად, ჩე­მი გო­გო­ნა მე­ი­მე­დე­ბო­და და ყვე­ლა­ზე მე­ტად, სწო­რედ მან გა­მიც­რუა იმე­დი. 14 წლის იყო, რო­ცა ძა­ლი­ან შე­იც­ვა­ლა. უც­ნა­უ­რად ჩაც­მა-და­ხურ­ვა და­იწყო. ვი­ფიქ­რეთ, რომ ეს ასა­კის ბრა­ლი იყო და გა­უვ­ლი­და. მი­სი კლა­სე­ლე­ბიც უც­ნა­უ­რად იჩა­ჩე­ბოდ­ნენ და ალ­ბათ, ამი­ტომ ვიმ­შ­ვი­დებ­დით თავს მე და ჩე­მი მე­უღ­ლე. სახ­ლ­ში დაგ­ვი­ა­ნე­ბა რომ და­იწყო, ეს ძა­ლი­ან არ მოგ­ვ­წონ­და და ჯერ სიტყ­ვი­ერ გაფ­რ­თხი­ლე­ბას ვაძ­ლევ­დით, მე­რე ჩხუბ­ზე გა­და­ვე­დით. ჩემ­მა ქმარ­მა რამ­დენ­ჯერ­მე და­სა­ჯა კი­დეც, მაგ­რამ რაც უფ­რო მე­ტად ვე­წი­ნა­აღ­მ­დე­გე­ბო­დით მის ახი­რე­ბას, ის მით მე­ტად გვი­ჯი­უტ­დე­ბო­და და ყო­ველ ჯერ­ზე იმას აკე­თებ­და, რაც არ მოგ­ვე­წო­ნე­ბო­და. ძმე­ბიც გა­და­იმ­ტე­რა. მე­უბ­ნებ­დ­ნენ: დე­და, შენს შვილს მი­ხე­დე, თო­რემ ერ­თხე­ლაც თავს მოგ­ვაკ­ლე­ვი­ნებს, ისე იქ­ცე­ვაო. ბი­ჭე­ბი კუდ­ში დას­დევ­დ­ნენ, გო­გოს ეს არ მოს­წონ­და და მათ თავს არი­დებ­და, ეკა­პა­სე­ბო­და, ჩხუბს შუა ქუ­ჩა­შიც არ ერი­დე­ბო­და. მოკ­ლედ, რა­დი­კა­ლუ­რად შე­იც­ვა­ლა და ამან მთე­ლი ოჯა­ხი აგ­ვა­ფო­რი­ა­ქა. ბი­ჭებ­თან, მა­თი გარ­და­ტე­ხის ასაკ­ში არ გვქო­ნია ისე­თი გა­წევ-გა­მო­წე­ვა, რო­გო­რი პრობ­ლე­მე­ბიც გო­გო­ნამ შეგ­ვიქ­მ­ნა. ალ­ბათ და­მე­თან­ხ­მე­ბით, რომ ეს სა­კითხი მტკივ­ნე­უ­ლია და ბევრს ექ­ნე­ბა გა­მოც­დი­ლი.
- ასეთ დროს მშოOბლები ცდი­ლო­ბენ, შვი­ლი ფსი­ქო­ლოგს და­ა­ლა­პა­რა­კონ ან სხვა რა­ღა­ცე­ბით და­ა­ინ­ტე­რე­სონ. დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, შვი­ლის კე­თილ­დღე­ო­ბის­თ­ვის ძა­ლას თქვენც არ და­ი­შუ­რებ­დით.
- დი­ახ, ასე იყო, მაგ­რამ შე­დე­გი ვერ მი­ვი­ღეთ. ვერც ფსი­ქო­ლოგ­მა გვიშ­ვე­ლა და ვერც ჩვენ ვუშ­ვე­ლეთ შვილს. ვერ ავა­რი­დეთ პრობ­ლე­მები და უპა­ტი­ე­ბე­ლი შეც­დო­მაც და­უშ­ვა. ხან ვეჩხუ­ბე­ბო­დით, ხან ვე­ფე­რე­ბო­დით, მაგ­რამ ყვე­ლა­ფე­რი ამაო იყო. თა­ვის­ნათ­ქ­ვა­მა გახ­და და გარ­შე­მო არა­ფე­რი აინ­ტე­რე­სებ­და. თავს მხო­ლოდ იმით ვი­ნუ­გე­შებ­დით, რომ დრო­თა გან­მავ­ლო­ბა­ში გონს მო­ე­გე­ბო­და, დამ­შ­ვიდ­დე­ბო­და.
- ისე­თი რა ჩა­ი­დი­ნა, რომ ვერ აპა­ტი­ეთ?
- ახ­ლა­ვე გეტყ­ვით. 16 წლი­სა ექ­ს­კურ­სი­ა­ზე წა­ვი­და, კლა­სე­ლებ­თან ერ­თად. გა­მოგ­ვიცხა­და, ვარ­ძი­ა­ში მივ­დი­ვართ, მთე­ლი კლა­სი და ხომ იცით, რომც არ მი­ვი­ღო თქვენ­გან ნე­ბარ­თ­ვა, მა­ინც წა­ვა­ლო. ვუთხა­რი: წა­დი, შვი­ლო, ექ­ს­კურ­სი­ას ვინ და­გიშ­ლის, მაგ­რამ ორ­დღი­ა­ნია და რო­მელ ძმა­საც ეც­ლე­ბა, ის გა­მოგ­ყ­ვე­ბა, ჩვენც რომ არ ვი­ნერ­ვი­უ­ლოთ-მეთ­ქი. ლა­მის გა­და­ი­რია, - პა­ტა­რა აღარ ვარ. შე­მეშ­ვით, თო­რემ ასეთ შეზღუდ­ვებს სა­ნა­ნებ­ლად გა­გიხ­დით. რო­მელ ჩემს თა­ნა­ტოლს დაჰ­ყ­ვე­ბა დედ-მა­მა და და-ძმე­ბი, მე რომ გა­მომ­ყ­ვე­სო? მე­რე მის კლა­სელ გო­გო­ნას და­ვუ­რე­კე და გა­მოვ­კითხე, ვინ მი­დი­ო­და ამ ექ­ს­კურ­სი­ა­ზე, მას­წავ­ლე­ბე­ლი თუ მიჰ­ყ­ვე­ბო­დათ? იმან და­მამ­შ­ვი­და, - სა­მი მას­წავ­ლე­ბე­ლი მო­დი­სო. მე­რე მინ­დო­და, პე­და­გოგ­თა­ნაც და­მე­რე­კა, მაგ­რამ მო­მე­რი­და ღა­მით მი­სი შე­წუ­ხე­ბა და ეს ამ­ბა­ვი დი­ლის­თ­ვის გა­დავ­დე, დი­ლით კი სხვა საქ­მე გა­მო­მიჩ­ნ­და და მი­მა­ვიწყ­და. თან მე­გო­ნა, ქა­ლიშ­ვი­ლის კლა­სე­ლი გო­გო­ნა არ მო­მატყუ­ებ­და, რად­გან სხვებ­თან შე­და­რე­ბით, ის ყვე­ლა­ზე ნორ­მა­ლუ­რი და გო­ნი­ე­რი იყო - ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, შო­რი­დან ასე ჩან­და... იმ სა­ღა­მოს ჩემს ქმარს ექ­ს­კურ­სია რომ ვუხ­სე­ნე, სახ­ლი და­ინ­გ­რა მა­მა-შვი­ლის კა­მა­თის­გან. ბო­ლოს კი ცხა­დია, ბავ­შ­ვ­მა თა­ვი­სი გა­ი­ტა­ნა და წა­ვი­და. ამა­ში მცი­რე­ო­დე­ნი წვლი­ლი მეც მი­მიძღო­და, - მას­წავ­ლე­ბელ­თან კონ­ტაქ­ტი სულ მექ­ნე­ბა-მეთ­ქი, - ქმა­რი და­ვა­ი­მე­დე. მოკ­ლედ, დი­ლით ხომ წა­ვიდ­ნენ ამ ექ­ს­კურ­სი­ა­ზე და შუ­ადღეს დავ­რე­კე პე­და­გოგ­თან. გა­უკ­ვირ­და: რა ექ­ს­კურ­სია? ბავ­შ­ვე­ბი არ­სად წა­მიყ­ვა­ნიაო. ლა­მის გავ­გიჟ­დი, მაგ­რამ რა­ღა დრო­სი იყო? აღ­მოჩ­ნ­და, რომ რამ­დე­ნი­მე მე­გო­ბა­რი გა­პა­რუ­ლა. ვიდ­რე ჩა­მო­ვი­დოდ­ნენ, ვერ დავ­მ­შ­ვიდ­დი და ქმარ­საც ვატყუ­ებ­დი: ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად აქვთ, ბავ­შ­ვებს ვუ­რე­კავ და ჭკვი­ა­ნად არი­ან-მეთ­ქი. სულ გავ­ჭა­ღა­რავ­დი იმ დროს დარ­დის­გან, მაგ­რამ რა მექ­ნა, სად მე­ძებ­ნა გა­და­რე­უ­ლი ბავ­შ­ვე­ბი?.. რო­გო­რც იქ­ნა, გა­ვი­და ორი დღე და დაბ­რუნ­დ­ნენ. ამო­ვი­სუნ­თ­ქე. მო­მეჩ­ვე­ნა, რომ ჩე­მი გო­გო­ნა გა­ლა­ღე­ბუ­ლიც კი იყო. ვცა­დე გა­მო­მე­კითხა ექ­ს­კურ­სი­ის ამ­ბე­ბი, მაგ­რამ რო­გორც ყო­ველ­თ­ვის, მშრა­ლი პა­სუ­ხე­ბი მი­ვი­ღე.
ამ ექ­ს­კურ­სი­ის მე­რე ვხე­დავ­დი, თვალ­სა და ხელს შუა იც­ვ­ლე­ბო­და. რა­ღაც უფ­რო მე­ტად ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი გახ­და, ტან­საც­მელ­საც სხვა­ნა­ი­რად იც­ვამ­და, ხში­რად ტი­რო­და... ცხა­დია, ვცა­დე მი­ზე­ზებ­ში ჩაწ­ვ­დო­მა, მი­სი და­ქა­ლე­ბიც დავ­კითხე, მაგ­რამ არა­ფე­რი გა­მო­მი­ვი­და. უფ­რო მე­ტიც, რო­მე­ლი­ღაც მე­გო­ბარ­მა მო­ახ­სე­ნა: დე­და­შენ­მა რა­ღა­ცე­ბი მკითხაო და სახ­ლ­ში აფოფ­რი­ლი დაბ­რუნ­და, ძა­ლი­ან გა­ღი­ზი­ან­და. - თუ რა­მე გინ­და, მე მკითხე. ისე ნუ იქ­ცე­ვი, თით­ქოს ერ­თი წლის ვი­ყო. შე­ნი ზედ­მე­ტი მზრუნ­ვე­ლო­ბა არა­ფერ­ში მჭირ­დე­ბა. ახ­ლა ისე­თი­ვე ქა­ლი ვარ, რო­გო­რიც შე­ნო.
მა­ლა სა­დარ­დე­ბე­ლი, სა­ნამ­დეც შე­ეძ­ლო, მაგ­რამ ბო­ლოს ყვე­ლამ გა­ვი­გეთ, რომ ფეხ­მ­ძი­მედ იყო. მე­რე ძმებ­მა და მა­მამ იძუ­ლე­ბუ­ლი გა­ხა­დეს, სი­მარ­თ­ლე ეთ­ქ­ვა. აღ­მოჩ­ნ­და, რომ ყვე­ლა­ფე­რი იმ ექ­ს­კურ­სი­ა­ზე მოხ­და. ამი­ტო­მაც მო­მეჩ­ვე­ნა ვარ­ძი­ი­დან დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი სა­ოც­რად შეც­ვ­ლი­ლი.
- ალ­ბათ, შვილს მუც­ლის მოშ­ლა აიძუ­ლეთ და ამას გა­ნიც­დით, არა?
- ჩე­მი მე­უღ­ლე და შვი­ლე­ბი გა­და­ი­რივ­ნენ: შე­ნი ბრა­ლია, რომ გა­ვუშ­ვით იმ ექ­ს­კურ­სი­ა­ზე. აი, ხომ ხე­დავ, რა შე­დე­გი მი­ვი­ღე­თო! სხვა­თა შო­რის, ამას დღემ­დე მსაყ­ვე­დუ­რო­ბენ და მეც ვი­ტან, სხვა რა გზა მაქვს?.. სი­მარ­თ­ლე რომ გა­ი­გეს, მომ­თხო­ვეს: წა­იყ­ვა­ნე ექიმ­თან, რომ ეს სირ­ცხ­ვი­ლი აგ­ვა­შო­რო­სო. წა­ვიყ­ვა­ნე, ისიც მორ­ჩი­ლად გა­მომ­ყ­ვა ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად. ეტყო­ბა, ამის გა­კე­თე­ბა უნ­დო­და, მაგ­რამ გი­ნე­კო­ლოგ­თან მარ­ტო მის­ვ­ლა ვერ გა­ბე­და... აღ­მოჩ­ნ­და, რომ უკ­ვე 4 თვის ორ­სუ­ლი იყო და მუ­ცელს აბა, ვინ მო­უშ­ლი­და? შინ ისევ ფეხ­მ­ძი­მე რომ და­ვაბ­რუ­ნე, ოჯა­ხი ლა­მის თავ­ზე და­მექ­ცა. სად რა დაფ­რი­ნავ­და, ვე­რა­ვინ გა­არ­ჩევ­და... იმ პე­რი­ოდ­ში სამ­სა­ხუ­რი მი­ვა­ტო­ვე, მოვ­კი­დე ჩემს გო­გო­ნას ხე­ლი და რუ­სეთ­ში წა­ვე­დით. ვი­თომ ამით დავ­ფა­რავ­დით რე­ა­ლო­ბას. სი­ნამ­დ­ვი­ლე­ში ისე მოხ­და, რომ ყვე­ლამ ყვე­ლა­ფე­რი გა­ი­გო და რუ­სეთ­ში მშო­ბი­ა­რო­ბაც ტყუ­ი­ლი გას­რო­ლა იყო. ბო­ლოს და ბო­ლოს, უკ­ვე გა­ჩე­ნილ ბავშვს ხომ არ გავ­ყიდ­დით ან კი რო­გორ დათ­მობ­და ჩე­მი ქა­ლიშ­ვი­ლი თა­ვის პა­ტა­რას? ამის გა­კე­თე­ბას მეც ვერ ვა­ი­ძუ­ლებ­დი, რა­მე­თუ ვი­ცი, რა არის შვი­ლის სიყ­ვა­რუ­ლი. რა­ღაც დრო­ით რუ­სეთ­ში დავ­ტო­ვე, მე სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში დავ­ბ­რუნ­დი და სწო­რედ მა­შინ მივ­ხ­ვ­დი, რომ სი­სუ­ლე­ლე იყო სა­ქარ­თ­ვე­ლო­დან მი­სი წაყ­ვა­ნა: შინ შევ­დ­გი თუ არა ფე­ხი, ტე­ლე­ფო­ნი აწ­კ­რი­ალ­და და არც გა­ჩე­რე­ბუ­ლა - მი­რე­კავ­დ­ნენ, შვი­ლის ამ­ბებს მე­კითხე­ბოდ­ნენ.... სახ­ლ­შიც ყვე­ლა­ფე­რი შეც­ვ­ლი­ლი დამ­ხ­ვ­და, კა­ცებს ვე­ღარ ვცნობ­დი, სულ "ნერ­ვებ­ზე ის­ხ­დ­ნენ", ყვე­ლა­ფერ­ზე ყვი­როდ­ნენ. უცებ, ჩე­მი თბი­ლი ადა­მი­ა­ნე­ბი დეს­პო­ტე­ბად იქ­ც­ნენ და მო­ითხოვ­დ­ნენ, შვი­ლი თა­ვი­დან მო­მე­შო­რე­ბი­ნა, - მი­სი და­ნახ­ვაც არ გვინ­და, ჩვენ შოOრის არ­ჩე­ვა­ნი გა­ა­კე­თეო. მე­რე მკითხეს, - ვინ არის ბავ­შ­ვის მა­მა, რომ პა­სუ­ხი აგო­სო? ეს მარ­თ­ლა არ ვი­ცო­დი, შვილს ვე­რაფ­რით და­ვაც­დე­ნი­ნე სი­მარ­თ­ლე. მე­რე მის მე­გობ­რებს მი­უც­ვივ­დ­ნენ და ერთ-ერ­თის­გან გა­ი­გეს კი­დეც იმ ბი­ჭის ვი­ნა­ო­ბა. ცხა­დია, იმ დღეს­ვე მი­ად­გ­ნენ მას სახ­ლ­ში და მი­აღ­წი­ეს იმას, რომ არას­რულ­წ­ლო­ვანს შვილ­ზე პა­სუ­ხის­მ­გებ­ლო­ბა აეღო სა­კუ­თარ თავ­ზე. მის მშობ­ლებ­საც მშვი­დო­ბი­ა­ნად დავ­შორ­დით. თუმ­ცა, მივ­ხ­ვ­დი ერთს: მი­უ­ხე­და­ვად ყვე­ლაფ­რი­სა, ჩემს შვილს მა­მა და ძმები კარ­გა ხანს არ მი­ი­ღებ­დ­ნენ! ვი­მე­დო­ვნებ­დი, რომ წლე­ბი ყვე­ლა­ფერს და­ვიწყე­ბას მის­ცემ­და. სამ­წუ­ხა­როდ, ასე არ მოხ­და.
- ანუ თქვე­ნი გო­გო­ნა შეყ­ვა­რე­ბულ­ზე და­ქორ­წინ­და, ხომ?
- ფორ­მა­ლუ­რად და­ქორ­წინ­და. რამ­დე­ნი­მე თვე იცხოვ­რეს ერ­თად და მე­რე და­შორ­დ­ნენ. ბავშვს უბ­რა­ლოდ, მა­მის გვა­რი აქვს და ალი­მენ­ტ­საც უხ­დი­ან. პა­ტა­რა ვაჟ­კაცს მა­მის მშობ­ლე­ბი ჰპატ­რო­ნო­ბენ, ბი­ნაც კი მის­ცეს.
- თქვე­ნი გო­გო­ნა შვილ­თან ერ­თად, მარ­ტო ცხოვ­რობს?
- არა, საქ­მე ის არის, რომ შეც­დო­მას შეც­დო­მა და­ე­მა­ტა. თუმ­ცა, ამა­ში უკ­ვე მას აღარ ვა­და­ნა­შა­უ­ლებ. რო­ცა მარ­ტო დარ­ჩა და ჩვენც უარი ვთქვით მას­ზე და მის შვილ­ზე, რა­ღა­ცით ხომ უნ­და ერ­ჩი­ნა თა­ვი? მხო­ლოდ ის თან­ხა, რა­საც მა­მა ბავშვს აძ­ლევ­და, ცხა­დია, საკ­მა­რი­სი ვერ იქ­ნე­ბო­და. ჰო­და, ად­გა და რეს­ტო­რან­ში, მიმ­ტა­ნად და­იწყო მუ­შა­ო­ბა. ეს რომ გა­ი­გეს, სულ გა­და­ი­რივ­ნენ ჩე­მი შვი­ლე­ბი. უნ­დო­დათ, მი­ვარ­დ­ნოდ­ნენ სამ­სა­ხურ­ში და მის­თ­ვის "ჭკუა ეს­წავ­ლე­ბი­ნათ", მაგ­რამ ჩემ­მა ქმარ­მა იყო­ჩა­ღა: შე­ეშ­ვით, ჩვენ ხომ მო­ვიკ­ვე­თეთ და ისემც უქ­ნია, წყალს წა­უ­ღიაო... იმა­ნაც, თურ­მე რეს­ტო­რან­ში გა­იც­ნო ვი­ღაც ფე­რად­კა­ნი­ა­ნი, რო­მელ­მაც შვი­ლი­ა­ნი გო­გო მი­ი­ღო და ახ­ლა ერ­თად ცხოვ­რო­ბენ. რო­გორც გა­ვი­გე, ბედ­ნი­ე­რია თა­ვი­სი არ­ჩე­ვა­ნით, მაგ­რამ ფე­რად­კა­ნი­ა­ნი კა­ცის სახ­ლ­ში შეშ­ვე­ბას კი­დევ ერთ დიდ სი­სუ­ლე­ლედ უთ­ვ­ლი­ან ჩე­მი ქმა­რიც და შვი­ლე­ბიც. დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ვე­რა­ნა­ი­რი დრო ვერ გან­კურ­ნავს მათ იარებს - ისი­ნი ჩემს ნა­ბო­ლა­რას აღა­რას­დ­როს მი­ი­ღე­ბენ ოჯახ­ში. ძა­ლი­ან გან­ვიც­დი ამ ყვე­ლა­ფერს. ეს ამ­ბა­ვი აუცი­ლებ­ლად შე­მი­წი­რავს... უფ­როს­მა შვილ­მა ცო­ლი მო­იყ­ვა­ნა. სა­უცხოო რძა­ლი მყავს. მან ყვე­ლა­ფე­რი იცის და ჩემ­თან ერ­თად, ბევ­რ­ჯერ უტი­რია, რო­ცა შვილ­ზე ვე­ლა­პა­რა­კე­ბო­დი. რამ­დენ­ჯერ­მე სცა­და ქმარ­თან და­ლა­პა­რა­კე­ბა ამ თე­მა­ზე, მაგ­რამ ქმარმა აუკ­რ­ძა­ლა: თუ კი­დევ ერ­თხელ დაგ­ც­დე­ბა ჩემს და­ზე სიტყ­ვა, იცო­დე, შენც მას მიჰ­ყ­ვე­ბი და ჩვენს სახ­ლ­ში ფეხს აღა­რას­დ­როს შე­მოად­გა­მო. ჰო­და, ახ­ლა იმა­ნაც ჩა­ი­გუ­ბა პირ­ში წყა­ლი. შავ დღე­ში ვარ. არც ერთ დე­დას არ ვუ­სურ­ვებ ასეთ მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში ყოფ­ნას. და­ი­ლო­ცოს ეს ინ­ტერ­ნე­ტი. "ფე­ის­ბუ­კის" წყა­ლო­ბით ხში­რად ვნა­ხუ­ლობ ქა­ლიშ­ვილს და მი­სი არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი ვა­ჟის სუ­რა­თებს. ვი­ცი, რომ ბედ­ნი­ე­რია და უფალს მეც სწო­რედ იმას ვთხოვ, რომ კარ­გად იყოს. გუ­ლი მიკ­ვ­დე­ბა, ვე­რა­ფერ­ში რომ ვერ ვეხ­მა­რე­ბი. ბო­ლოს და ბო­ლოს, მას­ზეც ხომ მაქვს ამა­გი, ისიც ხომ მიყ­ვარს?! მე ხომ გან­ვიც­დი და დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ჩე­მი მე­უღ­ლე ორ­მა­გად გა­ნიც­დის ქა­ლიშ­ვილს ხე­ლი რომ ჰკრა. ის ხომ მი­სი ნე­ბი­ე­რა იყო, ყო­ველ­თ­ვის თავს დაჰ­ფო­ფი­ნებ­და. მოტყ­და კი­დეც კა­ცი მას მე­რე, რაც ქა­ლიშ­ვი­ლის ნახ­ვა აიკ­რ­ძა­ლა. თუმ­ცა, თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა არ აძ­ლევს უფ­ლე­ბას, მი­სი ნახ­ვის საშუUალება თუნ­დაც, მე მომ­ცეს და გუ­ლი და­იმ­შ­ვი­დოს კარ­გი ამ­ბე­ბის გა­გე­ბით. ვინ იცის, ეგე­ბა ინ­ტერ­ნე­ტით ისიც ნა­ხუ­ლობს შვი­ლიშ­ვი­ლის სუ­რა­თებს და შო­რი­დან ეფე­რე­ბა, მაგ­რამ ეს არა­ფე­რი ნუ­გე­შია ჩე­მი ქა­ლიშ­ვი­ლის­თ­ვის, რო­მე­ლიც რო­გო­რი ბედ­ნი­ე­რიც უნ­და იყოს, დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, მშობ­ლე­ბის თა­ნად­გო­მა აკ­ლია და გა­ნიც­დის წარ­სულ­ში მომ­ხ­დარს; თან ბედ­ნი­ე­რია, რად­გან ამ შეც­დო­მის წყა­ლო­ბით, გვერ­დით ჰყავს სა­ო­ცა­რი არ­სე­ბა, რომ­ლის გა­მოც სი­ცოცხ­ლეს დათ­მობს ისე­ვე, რო­გორც მე - მის გა­მო.
- თუ ასე გე­ნატ­რე­ბათ, ერ­თხელ მა­ინც რო­გორ ვერ დასძ­ლი­ეთ ში­ში, თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა და არ ნა­ხეთ?
- ბევ­რ­ჯერ ვცა­დე, მაგ­რამ მა­­ში­ნებს ოჯა­ხის წევ­რე­ბის რე­აქ­ცია, სი­მარ­თ­ლე რომ გა­ი­გონ. არ მინ­და, სხვე­ბიც დავ­კარ­გო. მირ­ჩ­ე­ვ­ნია, ასე, შო­რი­დან მი­ვე­ფე­რო ჩე­მებს და მოვ­კ­ვ­დე დარ­დის­გან, ვიდ­რე ოჯახს მეც ვატ­კი­ნო. მი­სი ერ­თი და­ქა­ლის­გან, რო­მე­ლიც ბავ­შ­ვო­ბი­დან შე­მორ­ჩა, დღემ­დე ვიგე­ბ ამ­ბებს და რო­ცა ძა­ლი­ან უჭირს, შო­რი­დან ვეხ­მა­რე­ბი - ესეც აღ­სა­რე­ბა თქვენ­თან, რად­გან დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ჩემ­მა ქა­ლიშ­ვილ­მა არ იცის, ვინ უმარ­თავს ხელს დი­დი გან­საც­დე­ლის დროს. ის გო­გო­ნა ახერ­ხებს და თან­ხას ყო­ველ ჯერ­ზე, ისე აწ­ვ­დის, რომ ჩე­მი ქა­ლიშ­ვი­ლი არა­ფერ­ში და­ეჭ­ვ­დეს. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ნა­ად­რე­ვად და­მა­ბე­რა და გუ­ლი მო­მიკ­ლა, მის სიყ­ვა­რულს ვე­რა­ვინ გა­და­მაჩ­ვევს. ჰო­და, მინ­და, თქვე­ნი მეშ­ვე­ო­ბით ბედ­ნი­ე­რე­ბა ვუ­სურ­ვო! ვუ­სურ­ვო, ოდეს­მე ოჯახ­ში და­ბრუ­ნე­ბის საშუალება მი­ე­ცეს, რომ ამით მეც ბედ­ნი­ე­რად ვიგ­რ­ძ­ნო თა­ვი. თუნ­დაც, სიკ­ვ­დი­ლის წინ მა­ინც მო­მე­ცეს მას­თან ჩა­ხუ­ტე­ბის საშუალება, ეს შვე­ბა იქ­ნე­ბა ჩემ­თ­ვის, ამ ქ­ვეყ­ნი­დან გამ­გ­ზავ­რე­ბი­სას.

ლი­კა ქა­ჯაია
gza.ambebi.ge