"ნე­ლი­კოს სიყ­ვა­რულს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბის მხრი­დან, შო­კის მომ­გ­ვ­რელ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ჩა­ვუ­ყე­ნე­ბი­ვარ"

"ა­საკს გა­მოც­დი­ლე­ბა და სიმ­შ­ვი­დე მო­აქვს, პრი­ო­რი­ტე­ტე­ბი ლაგ­დე­ბა და ყვე­ლა­ფერ­ზე ერ­თ­დ­რო­უ­ლად აღარ ღე­ლავ. სი­ბე­რე კი მა­შინ მო­დის, რო­ცა დროს ვერ მის­დევ. მა­მა­ჩე­მი 86 წლი­სა გარ­და­იც­ვა­ლა, მაგ­რამ ჩემ­ზე კარ­გად იცო­და ავან­გარ­დი, პო­პარ­ტი, მა­დო­ნას კლი­პე­ბი... ხში­რად და­დი­ო­და გა­მო­ფე­ნებ­ზე. მე ბევ­რი რამ მე­ზა­რე­ბო­და, მას კი - არა. დროს მივ­ყ­ვე­ბი, იმი­ტომ, რომ მყავს მაკ­რი­ნე, რომ­ლის ასა­კიც მა­ი­ძუ­ლებს ვი­ცეკ­ვო და ვი­ხა­ლი­სო", - ამ­ბობს მსა­ხი­ო­ბი ბაია დვა­ლიშ­ვი­ლი.

გთავაზობთ ამონარიდს ჟურნალ "გზის" ინტერვიუდან

სე­რი­ა­ლი
- რე­ჟი­სორ გი­ორ­გი ლი­ფო­ნა­ვას პირ­ვე­ლად სა­ტე­ლე­ვი­ზიო პრო­ექტ "12 ნა­ფი­ცი მსა­ჯუ­ლის" გა­და­ღე­ბა­ზე შევ­ხ­ვ­დი. შემ­დეგ მას­თან სე­რი­ალ "ჩე­მი ცო­ლის და­ქა­ლე­ბის" კას­ტინ­გ­ზე მი­ვე­დი. რო­ლის­თ­ვის ასა­კი­ა­ნი ქა­ლი სჭირ­დე­ბო­და. ახალ­გაზ­რ­და ხომ არ გგო­ნი­ვარ-მეთ­ქი? - ვუთხა­რი. და­ვარ­წ­მუ­ნე, რომ სწო­რედ დე­დის როლს მი­ვე­სა­და­გე­ბო­დი. და­ვიწყეთ გა­და­ღე­ბე­ბი. ამ სე­რი­ა­ლის მო­ნა­წი­ლე­ებს, ყვე­ლას ერ­თი ჯგუ­ფის სის­ხ­ლი გვაქვს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ არ­სე­ბობს ასა­კობ­რი­ვი გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბა. ნე­ლი­კოს პერ­სო­ნა­ჟი თან­და­თან მთა­ვა­რი მოქ­მე­დი პი­რი გახ­და. სე­რი­ალ­მა მო­მი­ტა­ნა ის, რომ ნე­ლი­კოს სიყ­ვა­რულს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ადა­მი­ა­ნე­ბის მხრი­დან, შო­კის მომ­გ­ვ­რელ სი­ტუ­ა­ცი­ა­ში ჩა­ვუ­ყე­ნე­ბი­ვარ. ქა­ლებს ჩემ­თ­ვის გუ­ლი გა­და­უშ­ლი­ათ, რად­გან პერ­სო­ნაჟ­თან მა­ი­გი­ვე­ბენ. მე კი ვე­უბ­ნე­ბი, რომ არა ვარ ნე­ლი­კოს­ნა­ი­რი. თუმ­ცა, მეც მათ­სა­ვით მიყ­ვარს ეს გმი­რი. ნე­ლი­კოს სიყ­ვა­რულ­მა პი­რა­დად ჩე­მი სიყ­ვა­რუ­ლიც გა­მო­იწ­ვია და ეს ისე და­უ­ფა­რა­ვად და დი­დი დო­ზით მო­დის, რომ იღ­ბ­ლის უზო­მოდ მად­ლო­ბე­ლი ვარ.

**
სერ­გო ფა­რა­ჯა­ნო­ვი
- მას­თან პირ­ვე­ლი შეხ­ვედ­რა აბ­სო­ლუ­ტუ­რად სერ­გო­სე­უ­ლად მოხ­და. ჩემ­თან სახ­ლ­ში და­ი­რე­კა ზა­რი, კარ­თან დგას ვი­ღაც ბი­ჭი და მე­კითხე­ბა: "ბაია თქვენ ხართ?" ხელ­ში დახ­ვე­უ­ლი, მოკ­ლე ხა­ლი­ჩა უჭი­რავს და ზე­მო­დან ადევს დე­პე­შა. მე­უბ­ნე­ბა, - ეს ბა­ტონ­მა სერ­გომ გა­მო­გ­ზავ­ნა. - ვინ სერ­გომ? - ფა­რა­ჯა­ნოვ­მა. - ალ­ბათ, დე­და­ჩემ­თან-მეთ­ქი. - არა, თქვენ­თა­ნო. დე­პე­შა ავი­ღე, მაგ­რამ არ ვკითხუ­ლობ. მივ­ხ­ვ­დი, რომ ეს ბი­ჭი ფოს­ტა­ლი­ო­ნი არ არის. - სერ­გომ მთხო­ვა, კარს რომ გა­ა­ღებს, ფე­ხებ­თან ხა­ლი­ჩა გა­უშა­ლეო, - და ბი­ჭი ასეც მო­იქ­ცა. ვდგა­ვარ, ვერც ვემ­შ­ვი­დო­ბე­ბი და ეს დე­პე­შაც ხელ­ში მი­ჭი­რავს. ხა­ლი­ჩა­ზე ალ­ბათ, სა­ღა­მომ­დე ვი­ჯე­ქი ჩა­ცუც­ქუ­ლი, მე­რე დე­და და მა­მა შე­მო­მი­ერ­თ­დ­ნენ. აქ იყო ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ჩვენ სახ­ლი­დან ვყრით ხოლ­მე: ჩა­ი­და­ნის ყუ­რი; მსა­ხი­ო­ბე­ბის ძვე­ლი ფო­ტო­სუ­რა­თე­ბი, უკა­ნა მხა­რეს უცხო­ურ ენა­ზე წვრი­ლი წარ­წე­რე­ბით; ქსო­ვი­ლის­გან დამ­ზა­დე­ბუ­ლი ყვა­ვი­ლე­ბი; დამ­ტ­ვ­რე­უ­ლი, ძვე­ლის­ძ­ვე­ლი კა­ლა­მი; უც­ნა­უ­რად აც­მუ­ლი მძი­ვე­ბი, კა­თო­ლი­კურ ეკ­ლე­სი­ებ­ში პირ­ჯ­ვ­რის გა­და­სა­წე­რი და კი­დევ ძა­ლი­ან ბევ­რი ნამ­ტ­ვ­რე­ვი იყო მი­მობ­ნე­უ­ლი. ისე­თი გა­სა­ო­ცა­რი სი­ლა­მა­ზე გახ­ლ­დათ, რომ გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი. ეტყო­ბა, ყვე­ლა­ფე­რი ის მოხ­ვ­და ხა­ლი­ჩა­ზე, რაც იმ წუთ­ში სერ­გოს ხელ­მა შე­არ­ჩია. მის ხე­ლებ­ზე გეტყ­ვით: უც­ნა­უ­რი ჩვე­ვა ჰქონ­და, ხე­ლებს არას­დ­როს აჩე­რებ­და, გე­ლა­პა­რა­კე­ბო­და და ბუთ­ქუ­ჩა ხე­ლე­ბით ყვე­ლა­ფერს მე­ქა­ნი­კუ­რად სინ­ჯავ­და, ხა­რის­ხი თუ ფაქ­ტუ­რა აინ­ტე­რე­სებ­და. ასე­ვე, ადა­მი­ა­ნე­ბის შე­ხე­ბა უყ­ვარ­და, მგრძნო­ბე­ლო­ბის გან­ც­და.

ბა­ქო­დან გა­მოგ­ზავ­ნილ დე­პე­შა­ში რუ­სულ ენა­ზე ეწე­რა: "შე­ნი ნა­მუ­შევ­რით ფილ­მ­ში - "ნე­ი­ლო­ნის ნაძ­ვის ხე" აღ­ვ­ფ­რ­თო­ვან­დი. უახ­ლო­ეს პე­რი­ოდ­ში ჩემს მომ­დევ­ნო გე­ნი­ა­ლურ სუ­რათ­ში, ერ­თ­მა­ნეთს გა­და­სა­ღებ მო­ე­დან­ზე შევ­ხ­ვ­დე­ბით". ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რი ვი­ყა­ვი. შემ­დეგ "პრო­ბებ­ზე" და­მი­ბა­რა სახ­ლ­ში. სა­ოც­რად ვღე­ლავ­დი. არ­სე­ნას ქუ­ჩა­ზე მარ­ტო მი­ვე­დი და ძლივს მი­ვა­გე­ნი. აივ­ნი­დან და­მი­ნა­ხა, - სახ­ლ­ში შე­მო­დიო. შე­ვი­ხე­დე და სიბ­ნე­ლეა. ოთა­ხი გა­და­ტე­ნი­ლია უამ­რა­ვი საგ­ნით. არ ვი­ცი, სად დავ­ჯ­დე. მა­გი­და გაშ­ლი­ლია. - ახ­ლა გიჩ­ვე­ნებ, რა შე­დევ­რი შევ­ქ­მე­ნიო. მა­გი­და­ზე ­დევს გა­ზე­თი, ჭი­ქა, დაფხ­ვ­ნი­ლი პუ­რი და რა­ღა­ცე­ბი ყრია. ეს ყვე­ლა­ფე­რი უცებ, იქ­ვე გად­მო­ყა­რა და ვხე­დავ მი­სე­უ­ლი ინ­ს­ტა­ლა­ცი­ით შექ­მ­ნილ ჯო­კონ­დას პო­პარტს - ეს იყო ენით აღუ­წე­რე­ლი სი­ლა­მა­ზე. მე­რე და­ვაკ­ვირ­დი და მთე­ლი სახ­ლი ზღა­პარს ჰგავ­და. სხვა ასე­თი შე­მოქ­მე­დის მნახ­ვე­ლი არა ვარ.

ფილ­მის გა­და­ღე­ბის დროს იჯ­და ფეხ­მორ­თხ­მუ­ლი, რა­ტომ­ღაც მუ­დამ ერ­თ­სა და იმა­ვე სვი­ტერ­ში და წინ ეყა­რა სრუ­ლი­ად კი­ნოს­ტუ­დი­ის ჭუჭყი­ა­ნი ძონ­ძე­ბის უშ­ვე­ლე­ბე­ლი გრო­ვა. მსა­ხი­ო­ბე­ბი მას­თან მივ­დი­ო­დით ცალ-ცალ­კე და ორ წუთ­ში სას­წა­ულს აკე­თებ­და. ისე გა­მოგ­ვაწყობ­და, რო­მე­ლი ივ სენ-ლო­რა­ნი და იამა­მო­ტო შე­ედ­რე­ბა...
სერ­გო ფა­რა­ჯა­ნო­ვის ბო­ლო ფილ­მ­ში "ა­შუღ-ყა­რი­ბი" ვმო­ნა­წი­ლე­ობ­დი. მე ხომ მიყ­ვარ­და სერ­გო და მი­სი მად­ლი­ე­რი ვი­ყა­ვი, თვი­თო­ნაც ძა­ლი­ან შე­ვუყ­ვარ­დი. მე­უბ­ნე­ბო­და, - აი, ნა­ხავ, წინ რამ­დე­ნი ფილ­მი გვე­ლო­დე­ბაო. მაგ­რამ სამ­წუ­ხა­როდ, მა­ლე გარ­და­იც­ვა­ლა.
წყარო: ambebi.ge