"ნელიკოს სიყვარულს ჩვეულებრივი ადამიანების მხრიდან, შოკის მომგვრელ სიტუაციაში ჩავუყენებივარ"
1 776 ნახვა
"ასაკს გამოცდილება და სიმშვიდე მოაქვს, პრიორიტეტები ლაგდება და ყველაფერზე ერთდროულად აღარ ღელავ. სიბერე კი მაშინ მოდის, როცა დროს ვერ მისდევ. მამაჩემი 86 წლისა გარდაიცვალა, მაგრამ ჩემზე კარგად იცოდა ავანგარდი, პოპარტი, მადონას კლიპები... ხშირად დადიოდა გამოფენებზე. მე ბევრი რამ მეზარებოდა, მას კი - არა. დროს მივყვები, იმიტომ, რომ მყავს მაკრინე, რომლის ასაკიც მაიძულებს ვიცეკვო და ვიხალისო", - ამბობს მსახიობი ბაია დვალიშვილი.
გთავაზობთ ამონარიდს ჟურნალ "გზის" ინტერვიუდან
სერიალი
- რეჟისორ გიორგი ლიფონავას პირველად სატელევიზიო პროექტ "12 ნაფიცი მსაჯულის" გადაღებაზე შევხვდი. შემდეგ მასთან სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალების" კასტინგზე მივედი. როლისთვის ასაკიანი ქალი სჭირდებოდა. ახალგაზრდა ხომ არ გგონივარ-მეთქი? - ვუთხარი. დავარწმუნე, რომ სწორედ დედის როლს მივესადაგებოდი. დავიწყეთ გადაღებები. ამ სერიალის მონაწილეებს, ყველას ერთი ჯგუფის სისხლი გვაქვს, მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ასაკობრივი განსხვავება. ნელიკოს პერსონაჟი თანდათან მთავარი მოქმედი პირი გახდა. სერიალმა მომიტანა ის, რომ ნელიკოს სიყვარულს ჩვეულებრივი ადამიანების მხრიდან, შოკის მომგვრელ სიტუაციაში ჩავუყენებივარ. ქალებს ჩემთვის გული გადაუშლიათ, რადგან პერსონაჟთან მაიგივებენ. მე კი ვეუბნები, რომ არა ვარ ნელიკოსნაირი. თუმცა, მეც მათსავით მიყვარს ეს გმირი. ნელიკოს სიყვარულმა პირადად ჩემი სიყვარულიც გამოიწვია და ეს ისე დაუფარავად და დიდი დოზით მოდის, რომ იღბლის უზომოდ მადლობელი ვარ.
**
სერგო ფარაჯანოვი
- მასთან პირველი შეხვედრა აბსოლუტურად სერგოსეულად მოხდა. ჩემთან სახლში დაირეკა ზარი, კართან დგას ვიღაც ბიჭი და მეკითხება: "ბაია თქვენ ხართ?" ხელში დახვეული, მოკლე ხალიჩა უჭირავს და ზემოდან ადევს დეპეშა. მეუბნება, - ეს ბატონმა სერგომ გამოგზავნა. - ვინ სერგომ? - ფარაჯანოვმა. - ალბათ, დედაჩემთან-მეთქი. - არა, თქვენთანო. დეპეშა ავიღე, მაგრამ არ ვკითხულობ. მივხვდი, რომ ეს ბიჭი ფოსტალიონი არ არის. - სერგომ მთხოვა, კარს რომ გააღებს, ფეხებთან ხალიჩა გაუშალეო, - და ბიჭი ასეც მოიქცა. ვდგავარ, ვერც ვემშვიდობები და ეს დეპეშაც ხელში მიჭირავს. ხალიჩაზე ალბათ, საღამომდე ვიჯექი ჩაცუცქული, მერე დედა და მამა შემომიერთდნენ. აქ იყო ყველაფერი, რასაც ჩვენ სახლიდან ვყრით ხოლმე: ჩაიდანის ყური; მსახიობების ძველი ფოტოსურათები, უკანა მხარეს უცხოურ ენაზე წვრილი წარწერებით; ქსოვილისგან დამზადებული ყვავილები; დამტვრეული, ძველისძველი კალამი; უცნაურად აცმული მძივები, კათოლიკურ ეკლესიებში პირჯვრის გადასაწერი და კიდევ ძალიან ბევრი ნამტვრევი იყო მიმობნეული. ისეთი გასაოცარი სილამაზე გახლდათ, რომ გაკვირვებული ვიყავი. ეტყობა, ყველაფერი ის მოხვდა ხალიჩაზე, რაც იმ წუთში სერგოს ხელმა შეარჩია. მის ხელებზე გეტყვით: უცნაური ჩვევა ჰქონდა, ხელებს არასდროს აჩერებდა, გელაპარაკებოდა და ბუთქუჩა ხელებით ყველაფერს მექანიკურად სინჯავდა, ხარისხი თუ ფაქტურა აინტერესებდა. ასევე, ადამიანების შეხება უყვარდა, მგრძნობელობის განცდა.
ბაქოდან გამოგზავნილ დეპეშაში რუსულ ენაზე ეწერა: "შენი ნამუშევრით ფილმში - "ნეილონის ნაძვის ხე" აღვფრთოვანდი. უახლოეს პერიოდში ჩემს მომდევნო გენიალურ სურათში, ერთმანეთს გადასაღებ მოედანზე შევხვდებით". ძალიან ბედნიერი ვიყავი. შემდეგ "პრობებზე" დამიბარა სახლში. საოცრად ვღელავდი. არსენას ქუჩაზე მარტო მივედი და ძლივს მივაგენი. აივნიდან დამინახა, - სახლში შემოდიო. შევიხედე და სიბნელეა. ოთახი გადატენილია უამრავი საგნით. არ ვიცი, სად დავჯდე. მაგიდა გაშლილია. - ახლა გიჩვენებ, რა შედევრი შევქმენიო. მაგიდაზე დევს გაზეთი, ჭიქა, დაფხვნილი პური და რაღაცები ყრია. ეს ყველაფერი უცებ, იქვე გადმოყარა და ვხედავ მისეული ინსტალაციით შექმნილ ჯოკონდას პოპარტს - ეს იყო ენით აღუწერელი სილამაზე. მერე დავაკვირდი და მთელი სახლი ზღაპარს ჰგავდა. სხვა ასეთი შემოქმედის მნახველი არა ვარ.
ფილმის გადაღების დროს იჯდა ფეხმორთხმული, რატომღაც მუდამ ერთსა და იმავე სვიტერში და წინ ეყარა სრულიად კინოსტუდიის ჭუჭყიანი ძონძების უშველებელი გროვა. მსახიობები მასთან მივდიოდით ცალ-ცალკე და ორ წუთში სასწაულს აკეთებდა. ისე გამოგვაწყობდა, რომელი ივ სენ-ლორანი და იამამოტო შეედრება...
სერგო ფარაჯანოვის ბოლო ფილმში "აშუღ-ყარიბი" ვმონაწილეობდი. მე ხომ მიყვარდა სერგო და მისი მადლიერი ვიყავი, თვითონაც ძალიან შევუყვარდი. მეუბნებოდა, - აი, ნახავ, წინ რამდენი ფილმი გველოდებაო. მაგრამ სამწუხაროდ, მალე გარდაიცვალა.
წყარო: ambebi.ge
გთავაზობთ ამონარიდს ჟურნალ "გზის" ინტერვიუდან
სერიალი
- რეჟისორ გიორგი ლიფონავას პირველად სატელევიზიო პროექტ "12 ნაფიცი მსაჯულის" გადაღებაზე შევხვდი. შემდეგ მასთან სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალების" კასტინგზე მივედი. როლისთვის ასაკიანი ქალი სჭირდებოდა. ახალგაზრდა ხომ არ გგონივარ-მეთქი? - ვუთხარი. დავარწმუნე, რომ სწორედ დედის როლს მივესადაგებოდი. დავიწყეთ გადაღებები. ამ სერიალის მონაწილეებს, ყველას ერთი ჯგუფის სისხლი გვაქვს, მიუხედავად იმისა, რომ არსებობს ასაკობრივი განსხვავება. ნელიკოს პერსონაჟი თანდათან მთავარი მოქმედი პირი გახდა. სერიალმა მომიტანა ის, რომ ნელიკოს სიყვარულს ჩვეულებრივი ადამიანების მხრიდან, შოკის მომგვრელ სიტუაციაში ჩავუყენებივარ. ქალებს ჩემთვის გული გადაუშლიათ, რადგან პერსონაჟთან მაიგივებენ. მე კი ვეუბნები, რომ არა ვარ ნელიკოსნაირი. თუმცა, მეც მათსავით მიყვარს ეს გმირი. ნელიკოს სიყვარულმა პირადად ჩემი სიყვარულიც გამოიწვია და ეს ისე დაუფარავად და დიდი დოზით მოდის, რომ იღბლის უზომოდ მადლობელი ვარ.
**
სერგო ფარაჯანოვი
- მასთან პირველი შეხვედრა აბსოლუტურად სერგოსეულად მოხდა. ჩემთან სახლში დაირეკა ზარი, კართან დგას ვიღაც ბიჭი და მეკითხება: "ბაია თქვენ ხართ?" ხელში დახვეული, მოკლე ხალიჩა უჭირავს და ზემოდან ადევს დეპეშა. მეუბნება, - ეს ბატონმა სერგომ გამოგზავნა. - ვინ სერგომ? - ფარაჯანოვმა. - ალბათ, დედაჩემთან-მეთქი. - არა, თქვენთანო. დეპეშა ავიღე, მაგრამ არ ვკითხულობ. მივხვდი, რომ ეს ბიჭი ფოსტალიონი არ არის. - სერგომ მთხოვა, კარს რომ გააღებს, ფეხებთან ხალიჩა გაუშალეო, - და ბიჭი ასეც მოიქცა. ვდგავარ, ვერც ვემშვიდობები და ეს დეპეშაც ხელში მიჭირავს. ხალიჩაზე ალბათ, საღამომდე ვიჯექი ჩაცუცქული, მერე დედა და მამა შემომიერთდნენ. აქ იყო ყველაფერი, რასაც ჩვენ სახლიდან ვყრით ხოლმე: ჩაიდანის ყური; მსახიობების ძველი ფოტოსურათები, უკანა მხარეს უცხოურ ენაზე წვრილი წარწერებით; ქსოვილისგან დამზადებული ყვავილები; დამტვრეული, ძველისძველი კალამი; უცნაურად აცმული მძივები, კათოლიკურ ეკლესიებში პირჯვრის გადასაწერი და კიდევ ძალიან ბევრი ნამტვრევი იყო მიმობნეული. ისეთი გასაოცარი სილამაზე გახლდათ, რომ გაკვირვებული ვიყავი. ეტყობა, ყველაფერი ის მოხვდა ხალიჩაზე, რაც იმ წუთში სერგოს ხელმა შეარჩია. მის ხელებზე გეტყვით: უცნაური ჩვევა ჰქონდა, ხელებს არასდროს აჩერებდა, გელაპარაკებოდა და ბუთქუჩა ხელებით ყველაფერს მექანიკურად სინჯავდა, ხარისხი თუ ფაქტურა აინტერესებდა. ასევე, ადამიანების შეხება უყვარდა, მგრძნობელობის განცდა.
ბაქოდან გამოგზავნილ დეპეშაში რუსულ ენაზე ეწერა: "შენი ნამუშევრით ფილმში - "ნეილონის ნაძვის ხე" აღვფრთოვანდი. უახლოეს პერიოდში ჩემს მომდევნო გენიალურ სურათში, ერთმანეთს გადასაღებ მოედანზე შევხვდებით". ძალიან ბედნიერი ვიყავი. შემდეგ "პრობებზე" დამიბარა სახლში. საოცრად ვღელავდი. არსენას ქუჩაზე მარტო მივედი და ძლივს მივაგენი. აივნიდან დამინახა, - სახლში შემოდიო. შევიხედე და სიბნელეა. ოთახი გადატენილია უამრავი საგნით. არ ვიცი, სად დავჯდე. მაგიდა გაშლილია. - ახლა გიჩვენებ, რა შედევრი შევქმენიო. მაგიდაზე დევს გაზეთი, ჭიქა, დაფხვნილი პური და რაღაცები ყრია. ეს ყველაფერი უცებ, იქვე გადმოყარა და ვხედავ მისეული ინსტალაციით შექმნილ ჯოკონდას პოპარტს - ეს იყო ენით აღუწერელი სილამაზე. მერე დავაკვირდი და მთელი სახლი ზღაპარს ჰგავდა. სხვა ასეთი შემოქმედის მნახველი არა ვარ.
ფილმის გადაღების დროს იჯდა ფეხმორთხმული, რატომღაც მუდამ ერთსა და იმავე სვიტერში და წინ ეყარა სრულიად კინოსტუდიის ჭუჭყიანი ძონძების უშველებელი გროვა. მსახიობები მასთან მივდიოდით ცალ-ცალკე და ორ წუთში სასწაულს აკეთებდა. ისე გამოგვაწყობდა, რომელი ივ სენ-ლორანი და იამამოტო შეედრება...
სერგო ფარაჯანოვის ბოლო ფილმში "აშუღ-ყარიბი" ვმონაწილეობდი. მე ხომ მიყვარდა სერგო და მისი მადლიერი ვიყავი, თვითონაც ძალიან შევუყვარდი. მეუბნებოდა, - აი, ნახავ, წინ რამდენი ფილმი გველოდებაო. მაგრამ სამწუხაროდ, მალე გარდაიცვალა.
წყარო: ambebi.ge