ქალი, რომელმაც შვილი ქმრის გარეშე გააჩინა

წუხელ, სულ ცოტა, ნახევარი საქართველოს ქალები ერთ-ერთ ყბადაღებულ შოუში, ალბათ, ერთ ქალს უსმენდნენ... ქალს, რომელიც სულ ცოტა ხნის წინ წარმატებით გაბრწყინებული, ამაყი დადიოდა და ამ საღამოს კი განადგურებულს, ჩამქრალს და გამწარებულს ჰგავდა... ქალი, რომელიც საუბრის დროს გამუდმებით ნერვიულად ისწორებდა თმას და ჰყვებოდა, როგორ გააჩინა ბავშვი კაცისგან, რომელმაც შვილზე უარი საჯაროდ თქვა - მისი მამობა საკუთარი Facebook სტატუსით უარყო...

ამ საყოველთაოდ განქიქებულ-დაჯიჯგნილი ქალის ირგვლივ ისხდნენ ასევე ცნობილი ქალბატონები და რჩევებს აძლევდნენ, ამხნევებდნენ... იქ გათამაშებული სცენისთვის სახელის დარქმევა გამიჭირდება... მით უმეტეს, შეფასებას არ მოვყვები, ამას ჩემზე კარგად ის ადამიანები გააკეთებენ, ვისაც ამგვარი სცენების გარჩევა ძალიან ეხერხება.

მე აქ სულ სხვა რამ დავინახე: შიში! საზოგადოებრივი აზრის შიში, რომელმაც კაცს არაოფიციალურ ურთიერთობაში გაჩენილ შვილზე უარი ათქმევინა! და ამავე შიშმა ქალი, რომელიც საჯაროდ დაწიხლეს, შოუში მიიყვანა და საკუთარ ტკივილზე მთელი ქვეყნის გასაგონად ალაპარაკა!
რომ ვაკვირდები, ადამიანებს საზოგადოებრივი აზრის უფრო მეტად ეშინიათ, ვიდრე მძიმე ავადმყოფობის ან სულაც... ცოდვის. ადამიანური ეგოიზმი და სიცოცხლის სიყვარული გვაიძულებს, ის მოუსვენრობა, რასაც ჩვეულებრივ სინდისის ხმა ჰქვია, ჩავახშოთ. და თუ მთლად ვერ ჩავახშობთ, სულის სიღრმეში მივაყუჩოთ მაინც. ასე მგონია, ადამიანები ამ ხმის მიუხედავადაც კი ბოლომდე კარგად ვერ ვაცნობიერებთ, რა არის ცოდვა: მარადიული სიცოცხლისთვის საშიში “ბუა”, მომაკვდინებელი ავადმყოფობა თუ საკუთარ თავთან მუდმივ წინააღმდეგობაში ყოფნა...

საზოგადოებრივი აზრის „აზრზე“ კი, მგონი, ყველა ვართ: „ამან ეს თქვა, ამან ის არ იფიქროს, იმან არ დაინახოს, რას იტყვის ხალხი?!“ და ა.შ. – აი, ქართული საზოგადოებრივი აზრი ყოფით ენაზე.
იცით, უფრო მეტად რატომ ეშინიათ საზოგადოებრივი აზრის, ვიდრე ცოდვის? – იმიტომ, რომ საზოგადოებრივი აზრის შედეგები მაშინვე თუ არა, უახლოეს მომავალში ისახება ჩვენს არა მარტო
ამჟამინდელ, არამედ მომავალ ცხოვრებაზე. საზოგადოებრივი აზრი გაცილებით სასტიკი და მკაცრია, ვიდრე ის, ვინც ცოდვების გამო უნდა განგვსაჯოს, საზოგადოებრივი აზრი ხშირად უსამართლო და ყალბია, ბოროტია და ავყია, მეძავზე მეძავი და უპიროზე უპირო.
მისგან თავის დახსნა შეუძლებელია, თუგინდ ემიგრაციაში წახვიდე ან სოფელში გადაიკარგო, ანდა სულაც მიწაში ჩაძვრე – საზოგადოებრივ აზრს ვერსად გაექცევი, ვერ დაემალები.

ცოდვისგან განსხვავებით, რომელსაც ნებისმიერ მოძღვართან მოინანიებ, საზოგადოებრივ აზრს ვერ ჩამოიბან, ვერ გაემიჯნები, უბრალოდ, თავს ვერ დააღწევ. ის წლების, ათეული წლების და ზოგჯერ, საუკუნეების მანძილზე რჩება თაობების მეხსიერებაში.
აი, ამიტომ ვფიქრობ, რომ ისეთ საზოგადოებაში, რომელშიც ადამიანთა ქცევას გარკვეული ჯგუფის (თუ ჯგუფების) სტერეოტიპული, გაბატონებული აზრი და მსოფლმხედველობა განაგებს, ინდივიდებს (ალბათ, მამაცი გამონაკლისების გარდა) ყოველთვის შეეშინდებათ საზოგადოებრივი აზრის და თავის მართლების რეჟიმში მოჰყვებიან იმის მტკიცებას, რომ ისინიც ჩვეულებრივი, კარგი ადამიანები არიან და მხოლოდ ის დააშავეს, რომ დინების საპირისპიროდ ცურვა გაბედეს...

არადა, იცურეთ, იცხოვრეთ და ისიამოვნეთ თქვენი ცხოვრებით, თუ ამით სხვა ადამიანებს ზიანს არ აყენებთ... ღიმილით შეხედეთ თქვენკენ გამოშვერილ თითებს და მოჭუტულ თვალებს. ჩვენ ხომ ერთხელ ვცხოვრობთ... და ხშირად მხოლოდ ერთხელ გვეძლევა შანსი... იყავით გამონაკლისები, თუ ეს თქვენი შეგნებული არჩევანია...

ის „ცნობილი სახე“ კი, რომელიც ზემოთ ვახსენე, მამაცი გამონაკლისია თუ მხოლოდ გამწარებული ქალი, თქვენ თავად გადაწყვიტეთ... მე მას, უბრალოდ, ბედნიერებას ვუსურვებ!

marao.ge