პირველი მარცვალი პოლიტიკური კარიერისთვის

"ვასილ მჟავანაძესთან ერთად გადაღებული სურათით შემეძლო, ყველგან მიმეპყრო ყურადღება"

ცნობილ მსახიობს-დავით კვირცხალიას ბევრი როლი შეუსრულებია, მაგრამ როგორც თავად ამბობს, მისთვის "რომეოს", "ადოლფის" თუ სხვა მის მიერ განსახიერებული პერსონაჟის სახელით არავის მიუმართავს, ახლა კი ყველა "გრიშა კაკაჩიას" ეძახის. ბატონი დავითი გვიმხელს, რომ გრიშა ("ჩემი ცოლის დაქალებიდან") მისი საოცნებო როლი ნამდვილად არ ყოფილა. დიდ მსახიობს საკმაოდ საინტერესო ცხოვრების გზა აქვს გავლილი, რომლის შესახებაც გულწრფელად გვიამბობს.


სამტრედიაში "ქალაქელი" და თბილისში-"სამტრედიელი" ბიჭი
- 8 წლამდე თბილისში ვიზრდებოდი. როგორც ამბობენ, ძალიან ლამაზი ბავშვი ვიყავი. გასტრონომიულ მაღაზიაში შესულს, ყველა შოკოლადს მჩუქნიდა, ყველა მცნობდა... მერე ისე მოხდა, რომ საავიაციო ქარხანაში, სადაც მამა მუშაობდა, რაღაც აფეთქდა, მამამ ბოქსიტი შეისუნთქა, ამან კი მის ჯანმრთელობაზე უარყოფითად იმოქმედა... მშრალი ჰავა ურჩიეს. ამიტომ, თავის ფუძეს დაუბრუნდა: სამტრედიიდან 4 კილომეტრში აბაშის რაიონი იწყება. იქ ძალიან კარგი სოფელია-მარანი, სადაც ბებია და ბაბუა ცხოვრობდნენ. მამამ სამტრედიაში, მექანიკურ ქარხანაში ინჟინრად დაიწყო მუშაობა... სამტრედიაში "ქალაქელი" ბიჭი ვიყავი, თბილისში დაბრუნებული კი-"სამტრედიელი". ჩემი მარშრუტი ფოთი-თბილისის მატარებლისას ჰგავდა (იღიმის)... სამტრედიასა და სამტრედიელებზე დღემდე ვგიჟდები, ისე მიყვარს! იქ არაჩვეულებრივი ხალხი ცხოვრობდა: თეატრალები, მუსიკოსები... მეორე საშუალო სკოლა დავამთავრე, რომლის დირექტორიც შესანიშნავი ქალბატონი-ქეთევან სტურუა გახლდათ. პედაგოგებმა ჩემს პიროვნულ ჩამოყალიბებაზე წარუშლელი ზეგავლენა მოახდინეს. არ გეგონოთ, რაიმეს ვტრაბახობდე. უბრალოდ, რაც კი ღირებული გამაჩნია, ჩემი მასწავლებლების დიდი დამსახურება გახლავთ. სკოლაში მხოლოდ საგნებსა და დისციპლინას როდი მასწავლიდნენ. მაგალითად, ფიზიკას გადასარევი გარეგნობის ლილი ჭავჭანიძე გვასწავლიდა. ფიზიკაში რა მასწავლა, ნაკლებად მახსოვს. ბავშვებთან განსაკუთრებული ურთიერთობა ჰქონდა: პატრიოტიზმს, მოქალაქეობას, მოვალეობას (ქვეყნის, ხალხის, მეგობრების წინაშე) გვინერგავდა... ჩემი პედაგოგების გვარ-სახელები კარგად მახსოვს, რადგან მათ ძალიან ვემადლიერები.

"ყველას ეგონა, პოლიტიკურ კარიერას გავიკეთებდი"
- ბავშვობის პერიოდში, საქართველოს მასშტაბით, სასკოლო ოლიმპიადები იმართებოდა. სკოლას მხატვრული პროგრამა უნდა წარედგინა. მოსწავლეები ვცეკვავდით, ვმღეროდით... ულამაზესი პიონერხელმძღვანელი-დადუნა ჩიგოგიძე მყავდა, რომელმაც დამიბარა და ლადო ასათიანის ლექსი-"ჩემი ქვეყნის ოქროყანა" ზეპირად მასწავლა. თუ როგორ უნდა წამეკითხა, აქცენტირება მიჩვენა, მაგალითი მომცა... ეს ლექსი ავითვისე და დიდი წარმატებაც მოგვიტანა-ჩვენმა სკოლამ ერთ-ერთ ოლიმპიადაზე გაიმარჯვა. ფინალი თბილისში იმართებოდა. არ ვიცი, წარმატების მიზეზი რა იყო-საქართველოს ბევრი ადამიანი ჰყავდა და ჰყავს, ვინც მხატვრულად კითხულობს. მე უბრალოდ, სკოლის მოსწავლე გახლდით, რომელმაც ასეთი დიდი ნაწარმოები წავიკითხე. მოკლედ, სამტრედიის მეორე საშუალო სკოლამ გაიმარჯვა. მაშინ "ცეკას" პირველი მდივანი ბატონი ვასილ მჟავანაძე გახლდათ, რომელმაც გამარჯვებულებთან ერთად, სურათის გადაღება ისურვა და ხელი გადამხვია... დაახლოებით 10 წლის ვიყავი. ჩვენი ფოტო თითქმის ყველა იმ გაზეთში გამოქვეყნდა, რაც მაშინ საქართველოში გამოდიოდა... პოლიტიკას რომ გავყოლოდი, პირველი მარცვალი უკვე დათესილი იყო, არა? ყოველ შემთხვევაში, ვასილ მჟავანაძესთან ერთად გადაღებული სურათით შემეძლო, ყველგან მიმეპყრო ყურადღება და ეს ფაქტი დამხმარებოდა (იღიმის). ჩემ გარდა, ყველას ეგონა, რომ პოლიტიკურ კარიერას გავიკეთებდი... ამის შემდეგ, ისე მოხდა, რომ სამტრედიაში ხრუშჩოვი ჩამოვიდა. მე, როგორც "ცეკას" მდივანთან ერთად ფოტოზე აღბეჭდილი ადამიანი და კარგი ბიჭი, სადგურზე გამიყვანეს, რომ ნიკიტა სერგეის ძეს დავხვედროდი. ჩოხა-ახალუხი ჩამაცვეს, ხელში ხილი დამაჭერინეს... ასე დაემატა ჩემს ახალგაზრდულ ბიოგრაფიას კიდევ ერთი ისტორიული მომენტი (იცინის)... სხვათა შორის, მაშინ ჩემ გვერდით გოგონა იდგა, რომელიც დღეს ჩემი ცოლი გახლავთ.

"უფრო მეტი გულისწყვეტა მიგემია, ვიდრე წარმატება"
- 8-10 წლის ასაკში მსახიობობის სურვილი ყველა ადამიანს უჩნდება, მით უმეტეს, რომ მე საამისო მიზეზი და ბაზაც მქონდა. სამტრედიაში სახალხო თეატრი არსებობდა, რომელსაც ძალიან საინტერესო და ნიჭიერი ხალხი ხელმძღვანელობდა. იმ არაჩვეულებრივმა ადამიანებმა ჩემზე "შეფობა" აიღეს-ყველაფერს აკეთებდნენ, რომ სამსახიობო მიმართულებით "გავეშალაშინებინე" და თბილისში გამომიშვეს. როცა მშობლებთან ჩემი პროფესიული ჩანაფიქრი გავამხილე, დედ-მამას ეუცნაურათ, რადგან ყველაფერს აკეთებდნენ, მამზადებდნენ, რომ ექიმი ან ფიზიკოსი გამოვსულიყავი. შოთა რევიშვილი ჩემი უახლოესი ძმაკაცი გახლავთ. ყველას ეგონა, ერთი და იმავე გზით წავიდოდით. შოთამ ფიზიკის ფაკულტეტი წარმატებით დაამთავრა და დღესაც გადასარევი თანამდებობა უკავია... მე ჩემს არჩევანს არ ვნანობ. მართალია, უფრო მეტი გულისწყვეტა მიგემია, ვიდრე წარმატება, მაგრამ არ ვდარდობ...

დიდი მსახიობების ფეხბედნიერი ჩანაცვლება
- ჩემი კარიერა კარგად დაიწყო: ინსტიტუტში ისეთი დიდებული პედაგოგის ჯგუფში მოვხვდი, როგორიც მიხეილ თუმანიშვილი გახლდათ. მეორე კურსზე ვსწავლობდი, როცა ის რუსთაველის თეატრის მთავარი რეჟისორი და სამხატვრო ხელმძღვანელი იყო. მისი თაოსნობით, მაშინ დამწყები რეჟისორის-რობერტ სტურუას სპექტაკლში-"ვახშმობის წინ" სათამაშოდ მიმიყვანეს. ისეთი დიდი მსახიობი შევცვალე, როგორიც გოგი ქავთარაძე გახლავთ. ბატონი გოგი სოხუმის თეატრის მთავარ რეჟისორად გადაიყვანეს. რაკი სპექტაკლზე დიდი მოთხოვნა იყო, გადაწყვიტეს, რეპერტუარიდან არ მოხსნილიყო. ბატონმა მიშამ და ბატონმა რობერტმა მოიფიქრეს, რომ სპექტაკლში ახალგაზრდა მსახიობები შევეყვანეთ. სხვათა შორის, პარტნიორობას ჩემი ჯგუფელი-ნანი ჩიქვინიძე მიწევდა, რომელმაც ბელა მირიანაშვილი ჩაანაცვლა. ჩვენ მიერ დიდი მსახიობების ჩანაცვლება ფეხბედნიერი აღმოჩნდა: სპექტაკლმა თავისი ცხოვრება კიდევ გაიხანგრძლივა რუსთაველის თეატრის მცირე სცენაზე... ამას მოჰყვა "სალამურა", "ყვარყვარე თუთაბერი"... რობერტ სტურუას დიდ რეჟისორად დაბადება სწორედ "ყვარყვარეთი" დაიწყო... შემდეგ კიდევ ბევრი როლი ვითამაშე. შეიძლება, ჩემ მიერ შესრულებული როლით გაგიჟებული არავინ მინახავს, მაგრამ არც არავის ვუგინებივარ,-რა ცუდად ითამაშეო... გარკვეულ წარმატებას ყოველთვის ვაღწევდი, რამაც სტაბილური თავდაჯერება ჩამომიყალიბა.

სტუდენტად ქცეული დამსახურებული არტისტი და კატაკლიზმებში მოყოლილი "ოქროს ობობა"
- ახალგაზრდულმა წლებმა მალე გაირბინა და ჩემს გზაზე დაბრკოლებები დავინახე. პაუზის ატანა არ შემეძლო. ვხვდებოდი, რომ ასაკის მატებასთან ერთად, ჩემდამი რეჟისორების ინტერესი შემცირდა. გადავწყვიტე, საკუთარი თავისთვის მიმეხედა და ინსტიტუტში კინემატოგრაფიის ფაკულტეტზე ჩავაბარე. ლანა ღოღობერიძის ჯგუფში მოვხვდი. იმ დროს უკვე დამსახურებული არტისტის წოდება მქონდა და ყველაფერი ისევ თავიდან დავიწყე. 30 წლის გახლდით. რობერტ სტურუას მხარდაჭერა რომ არა, შეიძლება, ჩემი ცხოვრება სრულიად შეცვლილიყო: უფლება არ მქონდა, თეატრშიც მემუშავა და ინსტიტუტში დღის დასწრებულ ჯგუფში მესწავლა. ბატონმა რობერტმა მითხრა,-შენ თეატრიდან არ წახვალ. ხელს შეგიწყობ, რომ ინსტიტუტში სწავლა დაასრულოო. ასე დამტოვა თეატრში, თორემ მერე, სწავლას რომ მოვრჩი, კინოსტუდია დაიშალა... კინემატოგრაფში დიდი მიზნებიც მქონდა. სტუდენტობისას მოკლემეტრაჟიანი ფილმი-"ერთხელ" გადავიღე, რომელსაც კიევის ახალგაზრდული ფილმების ფესტივალზე წარმატება ხვდა წილად, პრიზიც მომცეს... კინოსტუდიის დაშლის შემდეგ, თეატრში დავრჩი. რობერტ სტურუას ძალიან ვემადლიერები. ჩემ მიმართ ყურადღება რომ არ გამოეჩინა, შესაძლოა, დღეს არც კინოსტუდიაში ვყოფილიყავი და არც-თეატრში. 90-იან წლებში, ბატონ გოგი ქავთარაძესთან ერთად, 4-სერიიანი დეტექტივი-"ოქროს ობობა" გადავიღე. ძალიან კარგი პროექტი იყო, მაგრამ ყოველგვარი კატაკლიზმა მაშინ მოხდა, ფულიც შეიცვალა... დარჩენილი, შეზღუდული რესურსებით, ფილმი მაინც დავასრულეთ, რაც გმირობის ტოლფასი იყო! მაშინდელი კინოს თავკაცი-ბატონი რეზო ჩხეიძე მხარში გვედგა, რომ საქმე ბოლომდე მიგვეყვანა.

სიყვარულის ამბავი
- ჩემი სასიყვარულო ამბავი სათავგადასავლო რომანს არ ჰგავს: ჩემი მეუღლე ქეთევან მესხი გახლავთ, პროფესიით-ექიმი-ბიოლოგი. ერთი წელია, რაც რესპუბლიკურ საავადმყოფოში აღარ მუშაობს. კარგი ავტორიტეტი აქვს... ძალიან ახალგაზრდები ვიყავით, როცა დავქორწინდით. ერთსა და იმავე სკოლაში ვსწავლობდით. სამტრედიაში მეზობლები ვიყავით, ერთმანეთს კარგად ვიცნობდით და ჩვენს არჩევანთან დაკავშირებით, დიდი შეხლა-შემოხლა არ ყოფილა, მშობლებიც თანახმა იყვნენ... დღემდე ერთად ვართ. ორი შესანიშნავი ქალიშვილი გვყავს და ასევე-ორი, ერთმანეთზე უკეთესი შვილიშვილი: დათი და მარიამი.

"სასალდათე ბიჭი" "ნატვრის ხიდან" და ახალგაზრდა ჰიტლერი
- "ნატვრის ხეში" ჩემ მიერ შესრულებული ეპიზოდური როლი ძალიან მიყვარს: ფილმში "სასალდათე ბიჭების" სცენაა, როცა მარიტა წყაროსთან მიდის, იქ სამი ნასვამი ბიჭი დახვდება. მისი მშვენიერების შემხედვარეები გაშეშდებიან. ერთ-ერთი ეუბნება,-ხვალ მოუსვლელში მივდივართ, იქნებ ვერც დავბრუნდეთ და მაკოცნინე, რაო... მარიტა სამივეს კოცნის... ამ როლს ჩემს გულში ყველაზე დიდი ადგილი უჭირავს. რეჟისორ თენგიზ აბულაძეს უზარმაზარ პატივს ვცემდი, ეს ფილმიც ძალიან მიყვარს და ბედს ვუმადლი, რომ "ნატვრის ხეში" მოვხვდი, თუნდაც-ამ დოზით... ყველა როლზე შეიძლება ლაპარაკი, მაგრამ ის უფრო მხიბლავს, რომ ღვთის წყალობით, პარტნიორობას ვუწევდი: ეროსი მანჯგალაძეს, გიორგი გეგეჭკორს, მედეა ჩახავას, სალომე ყანჩელს, კარლო საკანდელიძეს... რამაზ ჩხიკვაძესთან ერთად, "ას ერგასის დღეში" ვთამაშობდი-ახალგაზრდა ჰიტლერის როლს ვასრულებდი. მიხეილ კვესელავას ეს სერიოზული ნაწარმოები სცენაზე რობერტ სტურუამ დადგა. გარდა იმისა, რომ ამ სპექტაკლში ვთამაშობდი, ბატონი რობერტის ასისტენტიც ვიყავი-მეორე რეჟისორი გახლდით. ესეც საამაყოა ჩემთვის (იღიმის)...

თითო "კაკაჩია" ყველა რაიონს ჰყავს
- ბევრი როლი მითამაშია, მაგრამ ჩემთვის არავის დაუძახია "რომეო", "ზაზა", "ადოლფი" თუ სხვა, ჩემ მიერ განსახიერებული პერსონაჟის სახელი... ახლა სადაც მივდივარ, ყველა მეძახის,-გრიშა, გრიშაო!.. განსაკუთრებით, ბავშვები აქტიურობენ. არ ვიცი, დამცინიან თუ რა ხდება (იცინის). "ასაკში ვარ" და ამას ყურადღებას არ ვაქცევ. სიმართლე გითხრათ, მსიამოვნებს კიდეც... ვერ გეტყვით,-გრიშა კაკაჩიას როლზე ვოცნებობდი-მეთქი...

ჩემს შვილიშვილებზე ვგიჟდები! მოზარდ მაყურებელთა თეატრის მსახიობი-ნათია კუპატაძე "ჩემი ცოლის დაქალებში" თამაშობდა. მას ვუთხარი,-გავიგე, ბაბუა და შვილიშვილის შესახებ ლიფონავა ახალი ფილმის გადაღებას აპირებს და მინდა, კასტინგი გავიარო-მეთქი. ნათია "ჩემი ცოლის დაქალების" კასტინგის ხელმძღვანელს, ეკა მჟავანაძეს დაუკავშირდა, ყველაფერი გაარკვია და მითხრა: იმ ფილმზე ჯერ ლაპარაკიც არ არის, მაგრამ გრიშა კაკაჩიას როლს თუ ითამაშებ, იქნებ ხვალ მოხვიდეო. ძალიან ვნერვიულობდი. სხვა მსახიობები სერიალში თავს ისე გრძნობენ, რომ უკვე "ცურავენ", "დაფრინავენ"... არ მინდოდა, ახალგადმოსული მეზობელივით ვყოფილიყავი. გრიშას კონფლიქტი სიძესთან-მერაბთან მოვიგონე და სერიალში უცებ "შევედი". აღმოჩნდა, რომ მაყურებელი დაინტერესდა. ჩემმა უახლოესმა მეგობარმა-მურმან ჯინორიამ სერიის ეთერში გასვლისთანავე დამირეკა და მითხრა:-სერიალში გნახე. შენი პერსონაჟისგან ძალიან საგულისხმო რაღაცები "წამოვიდა" და ნახავ, გადასაღებად კიდევ დაგიძახებენო. ბევრი დრო არ გასულა და მართლაც, მითხრეს,-გრიშა კაკაჩიასთვის ახალი ეპიზოდი "მოვიდაო". მესიამოვნა, წავედი, გადამიღეს. მას შემდეგ დაიწყო და დაიწყო... გიორგი ლიფონავას მანამდე პირადად არ ვიცნობდი. ტელევიზორში თვალს რომ მოვკრავდი, მეგონა, ჩაქუჩას და მიშკას ტიპის ადამიანი იყო. არადა, დიდებული, დახვეწილი, რაინდული სულის მქონე გახლავთ. რასაც შევთავაზებ, მისმენს. ზოგჯერ არ მეთანხმება და დელიკატურად მიხსნის. თავისი საქმე ძალიან კარგად გამოსდის. ღმერთმა ხელი მოუმართოს-მისი წარმატება ძალიან მიხარია. საკმაოდ ცნობილ რეჟისორებთან, ბევრ ტელედადგმაში მითამაშია, მაგრამ რასაც ეს ახალგაზრდები ერთ კვირაში აკეთებდნენ, ჩვენ მთელი თვე ვუნდებოდით. კი, მაშინ ნაკლები ტექნიკა იყო და ტელეაპარატურით ლავირება რთულია, მაგრამ შემოქმედებითი გუნდის ურთიერთდამოკიდებულება უმნიშვნელოვანესია. მოკლედ, "ჩემი ცოლის დაქალების" შემოქმედებით გუნდთან ერთად ცხოვრება მიხარია. არ ვიცი, გრიშა კაკაჩია სერიალში კიდევ რამდენ ხანს უნდა დარჩეს, მაგრამ ყოველ შემთხვევაში, ჩემს ასაკში, კარგი კვალი დამიტოვა... თავდაპირველად, ამ პერსონაჟს ვერ ვიღებდი-უზრდელი კაცი მგონია. მერე და მერე, მის მიმართ სიმპათიით განვეწყვე. გრიშას მსგავს კაცს მეზობლებს, ნათესავებს შორისაც შევხვედრივარ. სამტრედიაში გრიშას 1-2 პროტოტიპი მყავს... ამ ცხოვრებაში ყველას თავისი სიმართლე აქვს: გრიშა არავის არაფერს სთხოვს, პირიქით-რაღაცის სათხოვნელად მასთან მიდიან, ხოლო როცა ის თავისას ითხოვს, ყველა უბრაზდება,-რატომო? ის ხომ არავის არაფერს აძალებს?! საინტერესო პერსონაჟია: უცებ არ მოგწონს, მაგრამ დააკვირდები და,-მართალია! თუ არ მოგწონს, რატომ მიდიხარ, რატომ სთხოვ რამეს? გასესხებას და ჩუქებას თავისი წესები აქვს, გრიშას თვალსაზრისით.

ყველა პატარა რაიონს თავისი "კაკაჩია" ჰყავს. ყველას ჰგონია, რომ ის მდიდარია. არადა, შეიძლება, მას უბრალოდ სურს, რომ ეს სტატუსი შეინარჩუნოს. შინ შუქს არ ანთებს, რომ ზედმეტი არ გადაიხადოს... გრიშა ძუნწია, მაგრამ აბა, მფლანგველი სიმდიდრეს ვერ დააგროვებს. ფულის შოვნასაც თავისი "კანონი" აქვს. ესეც ერთგვარი ნიჭია. ასეთი ნიჭი მეც მაქვს თუ არა?-ბევრი ფული არასდროს მქონია, მაგრამ მშიერიც არ ვყოფილვარ. ჩემი თავი ბედნიერი სამჯერ მახსოვს, როცა რესტორანში ის დავპატიჟე, ვინც მინდოდა. სხვა დროს ამის საშუალება არ მქონია, სულ მე მეპატიჟებიან... სუფრა კი გამიშლია, მაგრამ ძირითადად-სახლში. არაჩვეულებრივი საძმაკაცო მყავს, რომელთა გარეშეც ჩემი ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია.

წყარო: gza.ambebi.ge