"სიყვარულს დიდი აღიარება და სათუთი მოპყრობა სჭირდება" - დავით კვირცხალიას სავიზიტო ბარათი

ჩავსვი ბავშვები მანქანაში, მაგრამ შევამჩნიე, მოტოციკლით ვიღაც უკან გამომყვა

"წარსულში ბევრი კარგი როლი მითამაშია. ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, რომეო ვიყავი, "საბრალდებო დასკვნაში" - ნაკაშიძე და დღეს ხალხი მაინც გრიშა კაკაჩიას მეძახის. რომეო არავის დაუძახია", - ამბობს მსახიობი დავით კვირცხალია. როგორ შეარიგა "გრიშა კაკაჩიამ" სრულიად უცნობი ბიჭი გერმანიაში მცხოვრებ შეყვარებულთან. როგორ დაიწყო თავად მსახიობის სიყვარულის ამბავი, რას ნანობს და რა დარიგება ახსოვს მამისგან? - ამ ყველაფერს მის მიერ დასრულებული წინადადებებიდან შეიტყობთ.


- დაბადების თარიღი...
- ...1950 წლის 8 მაისი.
- ბავშვობაში მინდოდა გამოვსულიყავი...
- ...ფიზიკოსი და საამისოდ გულმოდგინედ ვემზადებოდი. მშობლებიც დარწმუნებულები იყვნენ, რომ ასე მოხდებოდა. 16-17 წლის ბიჭი ვიქნებოდი, სპექტაკლი "ჭინჭრაქა" რომ ვნახე, მეორე დღეს - "მზიანი ღამე" და გადავწყვიტე, არჩეული პროფესია შემეცვალა. საფუძველიც მქონდა, ბავშვობაში სამტრედიაში ვსწავლობდი. მაშინ მხატვრულ კითხვაში ოლიმპიადები ტარდებოდა. 2 ლექსს მაკითხებდნენ: ერთი ლადო ასათიანის "ჩემი ქვეყნის ოქროყანა" იყო, მეორე - სანდრო შანშიაშვილის "დედისერთა ლენინთან". თეატრალურში გამოცდები ერთი თვით ადრე ტარდება. მშობლები დავიყოლიე, ბედი მეცადა. მამა მრავალმხრივ ნიჭიერი კაცი იყო, კარგად ხატავდა, მღეროდა. წიგნი ჩვენს ოჯახში ყოველთვის პრიორიტეტი იყო. დედა სამტრედიის საჯარო ბიბლიოთეკის გამგე გახლდათ. 7 წლამდე თბილისში ვიზრდებოდი. მამა ავიაკონსტრუქტორი იყო, საავაციო ქარხანაში მუშაობდა, მაგრამ იქ რაღაც ქიმიური ნივთიერება აფეთქდა, რამაც მამის ჯანმრთელობაზე იმოქმედა. ექიმებმა ურჩიეს, შენთვის ნოტიო ჰავაა კარგიო. სოფელი მარანი ჩვენი ფუძეა, იქ ბებია-ბაბუა ცხოვრობდნენ და მათთან დავბრუნდით. მამამ ჩაის ფაბრიკაში, ინჟინრად დაიწყო მუშაობა და საცხოვრებლად ყველანი იქ გადავედით. გამორჩეული ბიჭის სახელი მქონდა. მახსოვს, ერთ დღეს საგანგებოდ, ჩოხა ჩამაცვეს, - ნიკიტა ხრუშჩოვი ჩამოდისო და შეხვედრის ცერემონიაში ვმონაწილეობდი. გითხარით, ოლიმპიადებზე გამოვდიოდი-მეთქი. ფინალური შეჯიბრება თბილისში ტარდებოდა. გავიმარჯვე და ჩემი ფოტო ვასილ მჟავანაძესთან ერთად, გაზეთშიც მოხვდა. სიტყვა გამიგრძელდა და მინდა იცოდეთ, სცენის მტვერზე ცნობილი გამოთქმა, სიმართლეა.
- ამ პროფესიის არჩევის გამო სინანული...
- ...არასდროს მქონია, მაგრამ გული ბევრჯერ დამწყვეტია და ასეთი რამ ყველა შემოქმედს აქვს. არტისტის ბედი რეჟისორზეა დამოკიდებული.
- ჩემზე ამბობენ...
- ...ახალგაზრდა რომ ვიყავი, მაშინ ხშირად მესმოდა, რომ ამ პროფესიისთვის ზედმეტად მორიდებული ადამიანი ვიყავი. მეგონა, ჩემს სიჩუმეს უფრო პატივს სცემდნენ და არ მგონია, რამე წამეგოს. დღეს რა მესმის? გრიშა კაკაჩიაზე ისეთ საქებარ სიტყვებს ამბობენ, გამეორების მერიდება. ზოგი იმასაც კი მეუბნება, სერიალს თქვენ გამო ვუყურებო. გულის სიღრმეში ეს მსიამოვნებს. ქუჩაშიც ყველა მიღიმის. ერთ შემთხვევას გავიხსენებ: დასვენების დღე მქონდა და შვილიშვილებს დავპირდი, მცხეთაში გაგასეირნებთ, მერე სახინკლეში შევიდეთ-მეთქი. ჩავსვი ბავშვები მანქანაში, მაგრამ შევამჩნიე, მოტოციკლით ვიღაც უკან გამომყვა. სარკეში ვაკვირდებოდი: სადაც ვაჩერებდი, ოდნავ მოშორებით ისიც აჩერებდა. მერე სპეციალურად, ერთ ქუჩაზე 2 წრეზე წავედი, ისიც გამომყვა. სააკაძის მოედნიდან დიდუბეში რომ უნდა ჩავსულიყავი, მანქანა შევაჩერე და გადმოვედი. ვუთხარი: რა ხდება? უკან რომ დამდევ, გაცივდები, მე მცხეთაში მივდივარ-მეთქი. - ვაიმე! თქვენ გენაცვალეთ, შეიძლება ჩემი საქციელი არ მოგეწონათ, მაგრამ გერმანიაში შეყვარებული მყავს, ახლა გაბუტულია, ვიდეოს გადაგიღებთ და იქნებ უთხრათ, რომ შემირიგდესო. - აქამდე გეთქვა, მაგისთვის თუ მომდევ-მეთქი. თან, ვიდეოს გადაღება დაიწყო. - რა ჰქვია-მეთქი? - სამანტაო. - მაგდენი გერმანული არ ვიცი, რომ იმას რამე გავაგებინო-მეთქი. - არა, მეგრელია, დროებით გერმანიაში ცხოვრობსო. მცხეთაში აღარ წავსულვარ, იქვე ერთ-ერთ სახინკლეში შევედი, ეს ბიჭიც მივიპატიჟე, - იქ გადავიღოთ-მეთქი. ვიდეო გადამიღო, გადაუგზავნა, მერე დამალაპარაკა. ორი წინადადება მეგრულადაც ვუთხარი, - კარგი ბიჭია, როგორც ჩანს, ძალიან უყვარხარ და შეურიგდი-მეთქი. მოკლედ, იმ დღეს ერთმანეთს ასე თბილად დავშორდით. ახლახან იგივე გზაზე ის ბიჭი ისევ ამედევნა. ვიცანი, - ახლა რაღა გინდა-მეთქი? - შემირიგდა! შემირიგდაო! - ყვიროდა გახარებული.
- თვისება, რომელიც ჩემში ყველაზე მეტად მომწონს...
- ...საკუთარი თავის მიმართ ძალიან კრიტიკული ვარ. ზოგიერთები სიუჟეტის კადრში მოხვედრას განგებ ცდილობენ, მსგავს რამეს ვერ ვიტან, მაყურებელს თავი არ უნდა მოაბეზრო, უნდა ენატრებოდე.
- თვისება, რომელიც არ მომწონს და ვცდილობ, გამოვასწორო...
- ...ზედმეტი მორიდებულობა. საქმეს სჭირდება სითამამე, მაგრამ არა - სითავხედე. სითამამე ნამდვილად მაკლია. სიმართლის გასატანად ძალა არ უნდა დაიშურო.
- ჩემს წარმატებაში ყველაზე დიდი წვლილი მიუძღვის...
- ...მე არ მიმაჩნია, რომ ძალიან წარმატებული ვარ - ამას თავმდაბლობის გარეშე ვამბობ, მაგრამ იმ დონის წარმატებაში, რომელიც მაქვს, გარკვეულ პიროვნებებს დიდი წვლილი მიუძღვით. ყველაფერი მომცა ჩემმა უსაყვარლესმა ქალაქმა სამტრედიამ. ყოველთვის ვგრძნობ, რომ იქ გულშემატკივრების დიდი არმია მყავს. თეატრალურში რომ ვაბარებდი, კორიდორში ცხონებულმა გიზო ჟორდანიამ დამინახა. გამომელაპარაკა, - აქ რატომ ხარო? არ ვიცოდი, ვინ იყო. - მოდი ჩემთანო, - და თავის ჯგუფში ამიყვანა. მერე ისე მოხდა, რომ ბატონი გიზო გერმანელმა რეჟისორმა ასისტენტად წაიყვანა და მან ჩემი თავი მიშა თუმანიშვილს ჩააბარა, რომელსაც ჯგუფი უკვე აყვანილი ჰყავდა. ჩვენ ბევრი სპექტაკლი ვითამაშეთ. სადიპლომო სპექტაკლი "ნეაპოლი მილიონერთა ქალაქი" იყო, სადაც ერთ-ერთი მთავარი როლი მქონდა. ეს სპექტაკლი ნახა რუსთაველის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელმა და 5 კურსდამთავრებული: მე, მარინა ჯანაშია, ნანი ჩიქვინაძე, მანანა გამცემლიძე და ბესო ხიდაშელი რუსთაველის თეატრში მიგვიღო. წარმატების საწინდარი იყო ჩემთვის რობერტ სტურუასთან შეხვედრა. მის სპექტაკლში - "ვახშმობის წინ" უკვე სახელმოხვეჭილი მსახიობი, გოგი ქავთარაძე შევცვალე. ეს ძალიან დიდი პასუხისმგებლობა იყო. ჩემი პარტნიორები იყვნენ: სალომე ყანჩელი, ეროსი მანჯგალაძე, გოგი გეგეჭკორი... ბედნიერი ვიყავი, მაგრამ დღევანდელი გადასახედიდან შეიძლება ვთქვა, რომ ბოლომდე ვერც ვაცნობიერებდი, რა ხდებოდა ჩემს თავს.
- დაშვებულ შეცდომებს...
- ...ხშირად ვიხსენებ.
- შეცდომებზე ვისწავლე...
- ...არაფერიც არ მისწავლია. შეცდომები შეიძლება აღიარო, მაგრამ ისწავლო?..
- პატიება შემიძლია, თუ...
- ...თითქმის ყველაფრის პატიება შემიძლია, გარდა - ღალატისა. არ მსიამოვნებს, როცა ადამიანები საკუთარ თავზე კონტროლს კარგავენ. ჩემთვის უპატიებელია, ოჯახში ერთმანეთს პოლიტიკური ნიშნით რომ ეჩხუბებიან.
- ამ წუთში ძალიან მინდა ვიყო...
- ...გრიშა კაკაჩიასავით მდიდარი, რომ ქველმოქმედების საშუალება მქონდეს.
- სიყვარული ეს...
- ...არის ბედნიერება, რომლის გარეშეც არაფერი ხდება. ადამიანი უნდა ესწრაფოდე, რომ გიყვარდეს. სიყვარულს სათუთი მოპყრობა უნდა.
- ჩემი და ჩემი მეუღლის სიყვარულის ამბავი დაიწყო...
- ...სამტრედიაში. ჩვენ სკოლელები და მეზობლები ვიყავით. მშობლე­ბის მხრიდან ამ ურთიერთობას წინა­აღმდეგობა არ მოჰყოლია, პირიქით, სიხარულითაც შეხვდნენ. მყარი ქართული ოჯახი გვაქვს, რომელსაც რყევები არასდროს ჰქონია. 40 წელს ითვლის ჩვენი თანაცხოვრების პერიოდი და უნდა გითხრათ, რომ ჩვენ ახლა უფრო მეტად გვიყვარს ერთმანეთი. დღესაც არ ვართ მატერიალურად დიდად უზრუნველყოფილები, მაგრამ როცა ოჯახი შევქმენით, სულ არაფერი გვქონდა. ერთმანეთის ერთგულები დავრჩით. 2 შესანიშნავი ქალიშვილი მყავს და ერთ-ერთი თქვენი კოლეგაა. ეს ბიჭი კი ჩემი შვილიშვილია, მასაც დავითი ჰქვია.
- ვრისკავ...
- ...იშვიათად. ახალგაზრდობაში ჩემი მეგობრები წითელზე გადიოდნენ, მე - არასდროს. ფრთხილი ვიყავი, ყოველთვის მიწისქვეშა გადასასვლელით ვსარგებლობდი. რისკი შეიძლება სიყვარულის გამო გასწიო, ამ შემთხვევაში გამართლებულია.
- ხშირად მსაყვედურობენ...
- ...გულგრილობისთვის. როცა სანათესავო რაღაცაზე ნერვიულობს და განცდებშია, ერთი შეხედვით სიმშვიდეს ვინარჩუნებ, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ არ განვიცდი.
- როცა საჯაროდ მაქებენ...
- ...მსიამოვნებს. ამ სიამოვნებას თან დიდი უხერხულობაც ახლავს და აღარ ვიცი, როგორ მოვიქცე. მგონია, რომ არ ვიმსახურებ. მაგალითად, კაკაჩიას როლზე გამორჩეული არაფერი გამიკეთებია. ეს როლი სხვებ­მა მოიფიქრეს, მე თამაშზე დავ­თანხმდი, ჩემი პროფესიული უნარების წყალობით კი როლი გამომივიდა, მაგრამ არა მგონია, სასწაული მომეხდინოს.
- ვიბნევი...
- ...როცა ჩემთვის უჩვეულო სიტუაციაში აღმოვჩნდები ხოლმე; ვიბნები, როცა მეკითხებიან კლასიკური მუსიკის შესახებ, არ ვარ ამ საქმის ექსპერტი, მაგრამ იძულებული ვარ რაღაც ვუპასუხო.
- ვნანობ, რომ...
- ...დღეს ჩემთან ერთად ჩემი მშობლები არ არიან, ჩემს სიხარულს ვერ იზიარებენ. ვნანობ, რომ თავის დროზე მაწყენინეს და საკადრისი პასუხი ვერ გავეცი. ვნანობ, რომ ჩემს ქვეყანაში არ დაისადგურა ისეთმა სიმშვიდემ, რომ ადამიანი მხოლოდ ერთ რამეზე ფიქრობდეს და ათასი საზრუნავი არ ჰქონდეს.
- ყოველთვის მრცხვენია, როცა...
- ...მეგობრებთან ერთად დროს ტარება მიყვარს. დილით რომ ვიღვიძებ, სულ მეშინია, რამე ხომ არ შემეშალა? თითქოს წინადღის მრცხვე­ნია, არადა, არაფერი დამიშავებია. ერთმანეთზე უკეთესი მეგობრები მყავს, სულ მათთან ყოფნა მინდა.
- თავისუფლება არის...
- ...პირველ რიგში, შენი ქვეყანა უნდა იყოს თავისუფალი, სხვანაირად თავისუფალი ვერ იქნები; თავისუფალი უნდა იყოს ადამიანი შემოქმედებაში. მგონია, რომ უბედნიერესია კომპოზიტორი, რადგან ის გასულია ამ სამყაროდან და ჩაესმის მელოდია, რომელსაც მერე ნოტებად აქცევს.
- როდესაც დაძაბული პერიოდი მაქვს...
- ...უსუსური ვარ. მერე დრო ყველაფერს ალაგებს. სულ მგონია, რომ გული გამისკდება, მაგრამ ჯერ არ გამსკდომია.
- ადამიანი, ვის აზრსაც ყოველთვის ვითვალისწინებ...
- ...ბავშვობაში მამის უფრო მჯეროდა, არადა, გადასარევი დედა მყავდა, ოღონდ - ცოტათი ფიცხი იყო და დასჯის თავისი მეთოდები ჰქონდა. სკოლაში მასწავლებელმა სიგარეტის კოლოფი მიპოვა. მერე მამამ გაიგო ეს ამბავი და სახლში მისვლას სიკვდილი მერჩივნა. არ ვიცოდი, დედას როგორ გადავურჩებოდი. მამამ დააგვიანა. შუშაბანდი გვქონდა, სადაც ტახტი იდგა. მე ამ ტახტზე დავწექი და ვითომ მეძინა, თვალები დავხუჭე. დედამ უსაყვედურა, - სად ხარ, კაცო, სად დაიკარგეო? მქონდა მოლოდინი, რომ მამა ეტყოდა, სად ვარ და შენმა შვილმა... მათ დიალოგს ვუსმინე და მამას სიგარეტზე სიტყვა არ დასცდენია. კაცი იყო და კაცურად მოიქცა. მამას ხათრით, იმ დღის მერე რამდენიმე წელი არ მომიწევია. დედას რომ გაეგო, მცემდა და მის ჯიბრზე მოწევას გავაგრძელებდი. მამას საქციელით კი აღვფრთოვანდი, ის ჩემთვის სამაგალითო იყო.
- დარიგება, რომელიც არასდროს დამავიწყდება...
- ...თეატრალურში რომ ჩავაბარე, მამამ მითხრა, - ისე იცხოვრე, არასდროს არავისი შეგშურდეს, ფეხი არავის დაუდო, სიხარბემ არ გძლიოსო. ამდენი წლის მანძილზე ისე ვიცხოვრე, რომ ინტრიგებში არ გავრეულვარ. ეს ჩემი სავიზიტო ბარათია.
- დაბოლოს, გეტყვით...
- ...რომ დიდი პატივია, ვილაპარაკო თქვენი ჟურნალის ფურცლებიდან, ამისთვის დიდი მადლობა. ამ რუბრიკაში ჩემი გამოჩენა მკითხველს, მაყურებელს ოდნავ სიხარულს მაინც თუ მიანიჭებს, ბედნიერი ვიქნები.
წყარო: ambebi.ge