აჩუქე ბედნიერება სხვას - ნაწილი 1

ნელი ნაბიჯებით მივუყვები ნაწვიმარ ქუჩას,მიუხედავად იმისა რომ დეკემბრის ცივი სუსხი იგრძნობა,სულაც არ მცივა.ხარბად ვისუნთქავ მონატრებული ქალაქის სურნელს.ასე მგონია ის პატარა ჩიტი ვარ ახლახანს გალიიდან რომ გამოუშვეს და მზად არის მთელს დედამიწას შემოუფრინოს.ჰმ მეხომ ფრთები არ მაქვს?გამეღიმა და გზა განვაგრძე.მიყვარს მარტო ყოფნა მიუხედავად იმისა რომ ამის საშუალება ნაკლებად მეძლევა.თუმცა მაინც ვთვლი რომ მთელი ცხოვრება სიცარიელეში გავატარე,რაღაც მაკლია,რაღაც ისეთი რის ახსნასაც ვერ ვახერხებ და არც თავად ვიცი..სიარულმა ცოტა არ იყოს დამქანცა და იქვე ბაღში,ხის საქანელაზე ჩამოვჯექი. მოგონებებმა თავისი გაიტანეს და წარსულზე დავიწყე ფიქრი.
ბავშვობაში ყველას გვქონია ოცნობა,თუმცა მისი ბოლომდე შენარჩუნება მხოლოთ ერთეულებმა შეძლეს..ზოგს ოცნება კი არადა საყვარელი ფერიც კი არ მიჰყვა ბოლომდე..ჰოდა მეც სწორედ მათ რიცხვს მივეკუთვნები.მე ნინა დადიანი ვარ ოცდასამი წლის,ახალბედა დიზაინერი.მყავს უფროსი და რომელიც სულ მალე თხოვდება,ასევე მშობლები რომლებიც ჩემთვის მთელ სამყაროზე მეტია. ბავშვობაში მეც მქონდა ოცნება, მინდოდა ქირურგი ვყოფილიყავი,თუმცა მგონი უკვე გითხარით რომ ოცნებები მეტნაკლებად სრულდებათქო..ხუთი წლის ვიყავი როცა გავიგეთ რომ,გულის თანდაყოლილი მანკი მქონდა და იმისთვის რომ ცხოვრება გამეგრძელებინა ოპერაცია უნდა გაეკეთებინათ.რათქმაუნდა მაშინ ვერ ვხვდებოდი რატომ ტიროდა დედა მთელი დღის განმავლობაში და რატომ ჰქონდა მამას სევდიანი თვალები. ყველა ვისაც კი ვიცნობდი თავს მევლებოდა,ვერასდროს ვიტანდი ყურადღების ცენტრში ყოფნას,ერთადერთი რაც ბავშვობიდან გამომყვა სწორედ ეს ჩვევაა..
მახსოვს ჩემს ოთახში ჩავიკეტე და ტირილი დავიწყე,ერთადერთი რაც ხელთ მომყვა ჩემი საყვარელი თოჯინა ტესა იყო,რომელიც ძალიან მიყვარდა,მის გარეშე ძილი არ შემეძლო.არვიცი რატომ მაგრამ წარმოვიდგინე რომ მასაც ჩემსავით სტკიოდა გული.აი სწორედ მაშინ გადავწყვიტე ქირურგი გამხდარიყავი და ტესას ოპერაცია გავუკეთე ჩემი პატარა ჭკუით. "ჭრილობა" უნდა გამეკერა როცა დედამ შემომისწრო და გაოცებული სახით მიყურებდა.
-რას აკეთებ ნინა? ის ხომ შენი საყვარელი თოჯინაა რატომ გააფუჭე?-ჩამწყდარი ხმით მკითხა დედამ,მე ჯერ თოჯინას დავხედე მერე კი დედას და ვუპასუხე.
-ახალი გული სჭირდებოდა.
დედას ჯერ გაეცინა მერე კი ტირილი დაიწო.მთელი საათი აწყნარებდა ბებია და ეუბნებოდა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა..მეკი მაინც ვერ ვხვდებოდი რატომ განიცდიდა ასე ძალიან ჩემს საქციელს..რამდენიმე დღეში ოპერაცია გამიკეთდა და სხეულზე ზუსტად ისეთივე ნაიარებვი დამრჩა როგორიც ტესას ჰქონდა, რათქმაუნდა ჩემი უფრო "ლამაზად" გამოიყურებოდა.. დრო გადიოდა, არ მქონდა ისეთი ბავშვვობა როგორიც თითოეულ თქვენგანს.შეიძლება სასაცილოდ მოგეჩვენოთ მაგრამ მე არასდროს მითამაშია, წრეშიბურთი, დამალობანა, ისეთი თამაშები რომლებიც ფიზიკურ დატვირტასთან იყო დაკავშირებული.
თორმეტი წლის ასაკში კიდევ ერთი ქირურგიული ჩარევა გახდა საჭირო და აი მაშინ უკვე ყველაფერი გავაცნობიერე და დეპრესიაც დამეწყო. ფსიქოლოგიც კი დამჭირდა რომ ეს ყველაფერი გადამეხარშა და რომ არა ჩემი მშობლების სიყვარული და მზრუნველობა ალბათ დიდი ხნის წინ გამისკდებოდა გული.. ასევე მყავს საუკეთესო მეგობარი რომელსაც მთელი ამ ხნის მანძილზე არასდროს მივუტოვებივარ და ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო..ახლაც ერთად ვართ. ერთად ჩავაბარეთ სამხატრო აკადემიაშიც და მილანშიც ერთად წავედით ერთი წლის წინ, სამოდელო სახლი გავხსენით მაგრამ ვერ გავძელით უცხო ქვეყანაში საყვარელი ადამიანებისგან შორს და სულ რამდენიმე დღის წინ დავბრუნდით საქართველოში. როგორც ხედავთ ყველაფრის მიუხედავად ცხოვრება თავიდან დავიწყე და შანსი რომელიც უფალმა მაჩუქა არ დამიკარგავს.. მე ეს შევძელი და მინდა რომ თითოეულმა თქვენგანმა ვისაც კი რაიმე აწუხებს არ მისცეთ უფლება ტკივილს გაიმარჯვოს,არ დანებდეთ და იყავით ბედნიერები. თუმცა გამოგიტყდებით და ღიმილის მიღმა სევდას ვმალავ და მარტოობაც მიყვარს ..ალბათ ეს ტკივილ გამოვლილებს ახასიათებთ?!
ფიქრებიდან წვიმის წვეთებმა გამომარკვიეს და მეც სახლში დაბრუნება გადავწყვიტე.წვიმას არ გავურბივარ,უბრალოდ სახლში დაბრუნება ძალიან მომინდა,ალბათ ეს ბედისწერაა..რამდენიმე ნაბიჯი გავიარე და ბავშვის ტირილი შემომესმა,იქვე ნაგვის ურნასთან ახლოს.აკანკალებული მივუახლოვდი სანაგვე ყუთს და გავოგნდი.პატარა და უმწეო არსება ძონძებში გახვეული იწვა და სულის შემძვრელად ტიროდა,ალბათ მხოლოდ ერთი თვის ან სულაც თვენახევრის იქნებოდა..არ მესმის როგორ უნდა მიატოვოს ქალმა საკუთარი სხეულის ნაწილი,რომელსაც ცხრა თვის განმავლობაში მუცლით ატარებ? ციცქნა არსება ხელში ავიყვანე და სხლში წავიყვანე.რაღაც უცნაური გრძნობა დამეუფლა,სწორედ ამაზე შემიძლია ვთქვა რომ ერთი ნახვით შყვარება ნამდვილად არსებობს და მე უკვე მჯერა..სახლში შესვლის თანავე ლენა ბებო შემომეგება და ბავშვით ხელში რომ დამინახა გვარიანადაც შეიცხადა.
-რას ხედავს ჩემი თვალები ეს ვინ მოიყვანე.
-კარგი რა ბებო ოღონდ ახლა შენებურად ნუ დაიწყებ.თვალები გადავატრიალე და მისაღბ ოთახში შევედი სადაც დედა,დაკო და დემეტრე დამხვდნენ(დემეტრე მომავალი სიძეა,ქორწილითვის ემზადებიან და ხშირად გვსტუმრობს ხოლმე) მაშინვე ყველას ყურადღბა მივიქციე და კარგახანს გასუსულები მიყურებდნენ
-ნინა რას ნიშნავს ეს?-დუმილი ლიამ ანუ დედამ დაარღვია
-რას უნდა ნიშნავდეს გარდა იმისა რომ ოჯახში ახალი წევრი გვყავს
-ვინ გვყავს?შენ შვილო ნორმალური თუ ხარ?
-ვარ,თუ დემეტრეს შეუძლია ამ ოჯახის წევრი გახდეს ამ პატარამ რა დააშავა?
-ნინა ხვდები მაინც რას ამბობ,შენ სრულ ჭკუაზე ხარ როგორ ადარებ ამ ორს ერთმანეთთან ასე როგორ შეიძლება.მითუმეტეს რომ ბავშვს მშობლები ეყოლება და ვინ იცის ახლა როგორ ნერვიულობენ მის გამო.მითხარი სად იპოვე?
-მერწმუნე დედა მასზე რომ ნერვიულობდნენ სანაგვე ყუთთან კი არა თბილ სახლში იქნებოდა,ის მიატოვეს და მას მე მივხედავ.
-საკმარისია უკვე ზღვარს გადახვედი საზოგადოებას როგორ აუხსნი ამ ბავშვის არსებობას ან ვინ დაგიჯერებს რომ ნაგვის ყუთიდან ამოიყვანე,მე უფრო გონიერი წარმომედგინე.გგონია ამ ზღაპრებს საზოგადოება დაიჯერებს?ანასტასია ხვდები მაინც რას ჩადიხარ?მალე დაკოს ქორწილი იქნება დემეტრეს მშობლები რას იფიქრებენ ჩვენზე, ნუთუ ოდნავადაც არ გადარდებს ეს?
-რა უნდა იფიქრონ დედა რა?დემეტრე ხომ ხედავს არა ხომ შეესწრო ამ ამბავს ან კი საერთოდ თუ დაკო მართლა უყვარს რატომ უნდა ადარდებდეს ამ ბავშვის არსებობა.ასეთი რა მოხდება რომ დავიტოვო და გავზარდო?
-ის მოხდება რომ მარტოხელა დედა იქნები მითუმეტეს არცკი იცი ვისი შვილია,არა ასე არ შეიძლება პოლიციაში ვრეკავ და ახლავე წაიყვანენ ბავშვს თავშესაფარში.
-არა დედა,თუ ამას გააკეთებ სამუდამოდ დამკარგავ,შენ იცი რომ შეიძლება დედა ვერასოდეს ვერ გავხდე ხომ იცი არა,რატომ არ შეიძლება გავაკეთო ის რაც მინდა..რა დაშავდება იმით რომ მეც მინდა გამოვცადო დედობის გრძნობა..მერე რა რომ ის ჩემი სხეულის ნაწილი არ იქნება,ბიოლოგიურ დედაზე უფრო მეყვარება!მთავარი ხომ სიყვარულია გთხოვ ნინო მომეცი შანსი შევიგრძნო ეს ბედნიერება შენცხომ დედა ხარ გთხოვ! ვტიროდი და ჩემთან ერთად ყველა ტიროდა,დემეტრე კი ჩუმად იჯდა და ბავშვს არწევდა რომელიც მის მკლავებში გატრუნული იწვა.აკანკალებული ხელებით ავიყვანე და ჩემი ოთახისკენ წავედი,კიბეებზე მიმავალს კი ნინოს ხმა მომწვდა.
-ზურას დაველაპარაკები ვნახოთ მამაშენი თუ მოგცემს ნებას მე წინააღმდეგი არ ვარ.
---------------------
ბავშვი ვაბანავე.საგულდაგულოდ შენახული ჩემი ბავშვობის ტანსაცმელში გამოვაწყვე,ვაჭამე და ახლა ტკბილად სძინავს..რაც შეეხება ტანსაცმელს,ბავშობიდან მეწვრილმანე ვიყავი,თითქმის ყველაფერს ვინახავ რაც წარსულთან მაკავშირებს. ჩემი მეგობარი ხშირად დამცინის ხოლმე,უზრუნველი სიბერე გვექნება,შეგვიძლია შენი ოთახიდან ნივთები გამოვალაგოთ და "მეორადი" ტანსაცმელი გავყიდოთო. მეკი ყოველთვის ვპასუხობ ერთ დღესაც შეიძლება გამომადგესთქო და აჰა ჩემი პატარა მშვენივრად გამოიყურება ძველ მაგრამ ჯერკიდევ არ გახუნებულ კაბაში..
სიმყუდროვე ზარის ხმამ დაარღვია რომელიც მთელს სახლში გაიფანტა.ვიცოდი რომ მამა იქნებოდა ამიტომ თბილი ბაჩუჩუჩები ამოვიცვი და დაბლა ჩავედი..მისაღებში დედა წინ და უკან დადიოდა და მამას ჩემს საქციელზე გაცოფებული ელაპარაკებოდა.დაკო და დემეტრე აღარ ჩანან ეტყობა სადმე გავიდნენ.მამას მივესალმე და სავარძელში ჩავეშვი.
-ნინა რაც ლიამ მითხრა სიმართლეა?ცდილობდა სიმშვიდე შეენარჩუნებინა
-კი -მეც მოჩვენებითი სიმშვიდით ვუპასუხე და პასუხის მოლოდინში გავიტრუნე
-ხვდები რას ნიშნავს ეს?ხვდები მაინც რამხელა სირცხვილია ეს დადიანების ოჯახისთვის,შენხომ ახლახანს დაბრუნდი მილანიდან,ანასტასია შენ იცი რომ უარს ვერაფერზე გეუბნები მაგრამ ეს უკვე მეტისმეტია.ვწუხვარ მაგრამ ის ბავშვი აქ ვერ დარჩება.
-რატომ მამა,ის ხომ ჯერ ძალიან პატარაა,მას არაფერი დაუშავებია,მამა რატომ არ გესმის ჩემი?
-შეწყვიტე ნინე,ბავშვი ჩამოიყვანე და პოლიციის განყოფილებაში წავიყვანოთ.ან თუნდაც ბავშვთა სახლში,მნიშვნელობა არ აქვს სად,მაგრამ ის აქ არ დარჩება და შეწყვიტე ტირილი..ყურადღების მიქცევა თუ გინდა სხვა რამე სცადე გასაგებია?
-ჰო-ისე წარმოვსთქვი მეც ძლივს გავიგონე,მერე ჩემი ოთახისკენ წავედი.სხვა გზა არ მქონდა,მიუხედავად იმისა რომ ძალიან მინდოდა ეს ბავშვი ჩემი ცხოვრების ნაწილი გამხდარიყო,არაფრის შეცვლა არ შემეძლო.უნდა მოვქცეულიყავი ისე როგორც ჩემს მშობლებს უნდოდათ მეხომ ტრადიციულ,ტიპიურ ქართულ ოჯახში ვიზრდებოდი.ეს ბავშვი კი მათ ღირსებას შელახავდა..მანქნა ბავშთა სახლის წინ გაჩერდა და მომეჩვენა რომ სამყარომ წამით არსებობა შეწყვიტა..ღმერთმა იცის როგორ მინდოდა ამ პატარასთვის ის დედობრივი სითბო და სიყვარული მიმეცა რაც მისმა ბიოლოგიურმა დედამ ვერ შეძლო.ან იქნებ ვინ იცის ახლა ის გოგონა ან თუნდაც ქალი როგორ განიცდის საკუთარ საქციელს,მაგრამ სინანული უკვე გვიანია მას დააგვიანდა გარკვეულიყო საკუთარ გრძნობებში..
საბუთებს ხელი მოვაწერე და ბავშვი აღმზრდელს გადავეცი,ასე ოცდაათი ან ოცდათხუთმეტი წლისა იქნებოდა.პატარას შუბლზე ვაკოცე და უკანასკნელად ჩავხედე ციცქნა თვალებში რომელშიც მთელი სამყარო ეტეოდა.ალბათ წავიქცეოდი რომ არა ზურას ძლიერი ხელები,მამას დავეყრდენი და ჯიბიდან პატარა ბარათი ამოვაძვრინე რომელზეც ჩემი ნომერი იყო მითითებული.ქალს გავუწოდე და ვთხოვე ჩემთვის მაშინვე დაერეკა თუ გოგონას ვინმე მოაკითხავდა ან რამე დასჭირდებოდა..
სახლში წასვლა არ მოვინდომე და იმ პარკში წავედი სადაც გოგონა ვიპოვე.. სხეულის მარცხენა მხარეში გამალებით მიცემს გული და საკუთარ საქციელზე გული მერევა..მეც ხომ ისევე მოვიქეცი როგორც ის ქალი რომელმაც ცხრა თვე მუცლით ატარა მერე კი რაღაც მიზეზების გამო მიატოვა...მეც ხომ მას დავემსგავსე..ვიპოვე მაგრამ დავკარგე.უფლება მივეცი წაეყვანათ ჩემგან.. დამაგვიანდა,მეც გვიან მივხვდი რომ სიცოცხლის ფასად უნდა დამეცვა..ახლა კი ძალიან გვიან არის.ბავშვთა სახლში რომც მივიდე მაინც აღარ გამომატანენ.ან მხოლოდ ერთი გამოსავალია უნდა გავთხოვდე,მაგრამ ვის გავყვე,იმ მათხოვარს ხომ არა ნაგვის ურნაში გამეტებით რომ ეძებს რაღაცას..რატომაც არა?. ჩემს ფიქრებზე გამეცინა თავი გავიქნიე მათ განსადევნად..ჯიბიდან ამღერებული მობილური ამოვაძვრინე,თინი იყო,ზუსტად საჭირო დროს დარეკა.ამ გოგომ ზუსტად იცის რა მჭირდება ახლა.
-თინ
-ჩემო საყვარელო,დაკომ ყველაფერი მითხრა,ჩემთან გამოდი,ვიცი რომ ახლა გულისგადაყოლება გჭირდება
-თინ ჩვენს კაფეში მოდი.
-დაუჯერებელია ნუთუ კიდევ არ მიცნობ საკმარისად?რახანია უკვე აქ გიცდი.
-მოვალ-ყურმილი დავკიდე და გზას გავუყევი.ფეხით სიარული მიყვარს ამიტომ არც კი მიფიქრია ტაქსი გამეჩერებინა,ვიცოდი რომ თინი რაც არ უნდა დამგვიანებოდა მანამდე არ მოიცვლიდა ფეხს სანამ არ მნახავდა.. ის ხომ ჩემი სულის ნაწილი იყო..თუმცა ვაღიარებ რომ მაინც რაღაც მაკლია,რაღაც რაც მეც არ ვიცი..
თინი კუთხის მაგიდასთან იჯდა,წინ ყავის ჭიქა და თეთრი ფურცლები ელაგა..როგორც ყოველთვის ეტყობა ახლაც შთაგონება ეწვია და ახალი კოლექციისთვის მონახაზებს აკეთებდა.
-თინ ვერც კი წარმოიდგენ რა საშინლად მოვიქეცი.
-დაწყნარდი ძალიან გთხოვ შენხომ არაფერი დაგიშავებია,ჩემო საბრალო გოგოვ იქნებ ასე ჯობდა,ვინ იცის იქნებ კარგ ოჯახში მოხვდეს.
-მისი თვალები არასოდეს დამიწყდება,ან როგორ შევძლო ასე ცხოვრება?მეც ისეთივე არარაობა ვარ როგორც მისი მშობლები.ნეტავ გენახა,როგორცკი ხელში ავიყვანე მაშინვე შეწყვიტა ტირილი.იმედი გაუჩნდა რომ ვიღაც ჩაიხუტებდა, მოეფერებოდა,დაიცავდა.მე კი რა გავაკეთე.ბედის ანაბარა დავტოვე თინ არ შემიძლია.
-შეგიძლია დაწყნარდი,ყველაფერი კარგად იქნება გესმის...ახლა ტირილი შეწყვიტე და იმაზე იფიქრე,როგორი უნდა იყოს შენი და ქორწილში..ვიცი ახლა ყველაზე ნაკლებად შეგიძლია ამაზე ფიქრი..მაგრამ უნდა გამაგრდე გესმის.ვიცი ახლა რასაც გრძნობ.გინდა დედობა განიცადო მაგრამ დამიჯერე ყველაფერს თავისი დრო აქვს და შენ'ც შეძლებ გახდე დედა.სასწაულები ხდება ტას და ამის უნდა გჯეროდეს!
-ჩემს შემთხვევაში ხომ ყველაფერი სხვანაირად არის თინ? შენხომ ეს იცი.
-ეს შენ აზვიადებ ყველაფერს,ამაში ექიმებიც კი არ არიან ბოლომდე დარწმუნებული..აი ნახავ შენ ძალიან საყვარელი შვილები და მე ნათლულები მეყოლება,აკვიატებული აზრები თავიდან მოიშორე.. ცრემლები შეიმშრალე..დასაკარგი დრო არ გვაქვს,წლის საუკეთესო საპატარძლო კაბა უნდა შევქმნათ.მეტი პოზიტივი გვჭირდება.მწუხარება გვერდით გადადე და ვინ იცის იქნებ ბედიერება კარებზე გიკაკუნებს შენკი არ გესმის,იმიტომ რომ,აჩრდილებს დასდევ..ნუ ცდილობ შეცვალო ბედისწერა..შენი არ ვიცი მაგრამ მე რატომღაც დარწმუნებული ვარ რომ აუცილებლად გამოჩნდება ის ვინც გახდება შენი მეორე ნახევარი და ვინ იცის იქნებ ერთ დღესაც ის პატარა გოგონაც იშვილოთ,ასე ძალიან რომ გინდა შენი შვილი იყოს..ხომ იცი არაფერია გამორიცხული?!
კარგი იქნებოდა ჩემი ხასიათიც, ამინდებს გავდეს და სულ ესე მძიმედ არ წვიმდეს, მე შემიძლია ღიმილი ყველას, ვანახო და მერე საკუთარ თავს ვკითხო როგორ ვახერხებ ნაწვიმარ, ცაზე ძალით ცისარტყელა მოვიყვანო ..საოცარია რამდენად ყალბია ადამიანი?იმ ფეხით ცეკვა სისხლი რომ გდის დიდი სისულელეა... მაგრამ მომტირალს მოცეკვავეს და მხიარულს გხედავდნენ ეგრე სჯობს .. დავრჩი ყინული.. ეხლა, ჩემს თვალებში ყველაზე კარგად ჩანს ცხოვრების სისასტიკე ან საკუთარი უიღბლობა ანდაც , არ დამსახურებული “ არაფერი“ ყველაფერი კარგად ჩანს, ცარიელ ტკივილიან თვალებში ..რამდენიმე დღეა ზომბს დავემსგავსე და საკუთარ თავს ვეკითხები,"რა დავაშავე ასეთი რომ არ მეღირსა ბედნიერი ცხოვრება"?არაფერია, იმაზე საშინელება ყველაფერი რომ ქრება იმედი, გრძნობები,სიძლიერე და რჩები გვამი, მიწის ზემოთ დარჩენილი გვამი.თითქმის შევსებული სიცარიელე,ისევ გაფართოვდა და ყველაფერი შავმა ფერმა მოიცვა..
ორი კვირა გავიდა რაც ლორა ბავშვთა სახლში მივიყვანეთ.ლორა ჰო ნამდვილად უცნაური სახელია მაგრამ აღმზრდელმა ასე დაარქვა.ძალიან საყვარელია გუშინ მის სანახავად ვიყავი,ტანსაცმელი და სათამაშოები მივუტანე.მინდა რომ არაფერი აკლდეს "ჩემს" გოგონას..მითუმეტეს რომ სულ რამდენიმე საათში ახალი წელი იქნება..ამ დღეს კი "სურვილები სრულდება"..რამდენიმე დღის წინ ოჯახი გამოჩნდა მათ ლორას შვილად აყვანა უნდათ..ახლგაზრდა წყვილი არიან.ლორა ძალიან მოეწონათ და ახლა საბუთებს ამზადებენ რომ გოგონა წაიყვანონ.. ვიცი ეგოისტურად ვიქცევი მაგრამ, გული დამწყდა არ მინდა რომ წაიყვანონ,ამაზე ფიქრიც კი არ მინდა,როცა წარმოვიდგენ,რომ მას ვეღარ შევეხები გულში უსიამოვნო გრძნობა მეუფლება..ფიქრებიდან ზარის ხმამ გამომარკვია..
-შეგეძლო ოთახში შემოსულიყავი-გაბზარული ხმით ვუპასუხე დაკოს და საწოლზე წამოვწექი
-სახლში არ ვარ,ძალიან გთხოვ მოემზადე, ერთ საათში დათა მოგაკითხავს და კიკეთში ამოდით
-სასაცილოა ერთ სახლში ვცხოვრობთ და ერთმანეთის შესახებ თითქმის არაფერი ვიცით,ნეტავ როდის "დავშორდით" ასე ძალიან ერთმანეთს?ან დათა ვინ არის? შენხომ კარგად იცი უცხო ხალხთან ურთიერთობა არ მიყვარს!
-როდის უნდა გაიზარდო ნინე? ნუთუ ჩემი ხათრით არ შეგიძლია აიტანო რამდენიმე საათით "უცხო ბიძიები" არაფერს დაგიშავებენ დემეს მეგობრები არიან.
-ხუმრობის ხასიათზე არ ვარ,ახალი-წელია და უნდა ხვდებოდე რომ ამ დღეს ოჯახის წევრებთან უნდა შეხვდე
-ეჰ დაო,ვფიქრობ და ვხვდები რომ შენ უნდა ატარებდე დალი ბებოს ძვირფას სახელს გაამართლებდი მაინც,ცხონებული ალბათ საფლავიდან გიკრავს ტაშს.
-უკვე გითხარი რომ ვერ გიტან?
-ჰო დაო მეც ძალიან მიყვარხარ,მორჩი ბუზღუნს და მოემზადე
-აკომ მომაკითხოს მაშინ,არ მინდა ვიღაც ეშმაკის მოციქულთან გავატარო რამოდენიმე საათი
-აკო სხვა საქმეზეა წასული და დღეს ჩემს მინდას უდა დასჯერდე პატარა ქალბატონო თორემ ძალიან გავბრაზდები..ვიცი დედას რომ არ ელაპარაკები ამიტომ მე გავაფრთხილებ რომ არ ინერვიულოს..
მასთან კამათს აზრი აღარ ჰქონდა.მით უმეტეს რომ სახლში დარჩენა ნაკლებად მინდოდა,იმ შემთხვევის შემდეგ..ვერ ვაპატიე მშობლებს ლორასთან განშორება რომ მაიძულეს..თინიც მშობლებთან ერთად წავიდა ბებია-ბაბუასთან იმერეთში და სახლიდან გაღწევის ერთადერთი გზა ისევ დაკოს შემოთავაზებაა.
საღამოს რვა საათისთვის უკვე ყველაფერი მზად მქონდა.თავისუფალ სტილში გამოვეწყვე.წამლებისთვის განკუთვნილი ჩანთა გადავათვალიერე და დაკოს დავურეკე.
-აბა სად არის შენი თეთრ ცხენზე ამხედრებული ბაყაყი-რაც შემეძლო დავიჭყანე და სიცილი ვერ შევიკავე
-დიდად დამავალებ თუ მალე ჩამოხვალ-მკაცრი ბარიტონი გაისმა და სახეზე ყველა ფერმა ერთად გადამირბინა,დაკოს ტელეფონს ამ ახმახთან რა ჯანდაბა უნდა..ჩანთას ხელი დავავლე და სწრაფად გავედი გარეთ.ლიამ შემამჩნია მაგრამ არაფერი უთქვამს..ეზოში დემეს მანქანა დამხვდა სიმპატიურ "მძღოლთნ" ერთად. მიდი და ეძახე ახლა ამას ბაყაყი..
-რას იბღვირები?ბოდიშის მოხდას არ ვაპირებ რასაც ვფიქრობდი ის ვთქვი.-როგორცკი მანქანაში ჩაჯდა მაშინვე მიაყარა სათქმელი.მაგრამ ბიჭს არაფერი უთქვამს სიმშვიდე შეინარჩუნა და მანქანა დაქოქა..ეტყობოდა ხასიათზე რომ არ იყო და ტასოსაც დიდად არც ქონდა სურვილი "უცნობთან" საუბრის.შუბლი მინას მიადო და "მორბენალ" ხეებს დააკვირდა..სწრაფად ენაცვლებოდნენ ერთმანეს..მალე თოვლის ფიფქებმაც დაიწყეს ცვენა..როგორ უყვარდა ახალ-წელს თოვლი..ალბათ ეს ერთადერთი სურვილია რაც ამ წელს აუხდა..უცებ მკაცრი ბარიტონი გაისმა და ნინას უსიამოვნოდ გააკანკალა მოულოდნელობისგან
-შენი მობილური თავს იკლავს დაყრუვდი?-ნინეს არაფერი უთქვამს.
-გისმენთ
-ნინა დადიანი ბრძანდებით?
-დიახ ვინ ბრძანდებით?
-მე ბავშვთა სახლიდან გაწუხებთ,მაია მეტრეველი ვარ,გახსოვთ თქვენ მთხოვეთ რომ თუ ლორას რამე დასჭირდებოდა დამერეკა
-ბავშვი ხომ კარგად არის?-ხმა წართმეულმა ჰკითხა და გვერდით მჯდომის გამოხედვა არ შეიმჩნია
-ბავშვი კი კარგად არის მაგრამ,იცით იმ წყვილმა წინა შაბათს რომ მოვიდნენ, ყველა საბუთი მოამზადეს
-კი მაგრამ გუშინ ხომ იქ ვიყავი თქვენ ხომ არაფერი გითქვამთ-უკვე ყვირილზე გადავიდა
-ნუ ყვირით გოგონა,მე არაფერ შუაში ვარ,როგორც კი გავიგე მაშინვე შეგატყობინეთ
-ბავში სად არის ახლა?
-ვწუხვარ მაგრამ ლორა რამდენიმე საათის წინ წაიყვანეს.-აქ უკვე ყველაფერი მორჩა,ნინეს აღარაფერი აღარ გაუგია, მობილური ფანჯრიდან მოისროლა.დათამ გაკვირვებულმა გადახედა და მანქანა გადააყენა
-ნინა ხომ კარგად ხარ?
-თუ სიცოცხლე არ მოგბეზრდა იარე და ცხვირს ნუ ყოფ იქ სადაც შენი საქმე არარის... -დათას ხმა აღარ ამოუღია,ძლივს შეინარჩუნა სიმშვიდე და არ შეეპასუხა რადგან კარგად იცოდა დემეტრესგან ნინე რა ჯიუტიც იყო..ეს ეხლა თორემ აბა დააცადოს ცოტახანი არ იცის ამ პატარა ქალბატონმა რა მარტივად შეუძლია მისი მორჯულება.
-ესეც შენი ბედნიერი ახალი წელი!- დაიყვირა და საკუთარ თავს გულში შეუკურთა.. საბრალო ნინე,მისთვის ყველაფერმა შეწყვიტა არსებობა.გაუსაძლის ტკივილს გრძნობდა..მთელი არსებით ეწვოდა სხეულის მარცხენა მხარე.მაგრამ არ უტირია.ცრემლებმა'ც მიატოვეს.ყველა გრძნობა გაუქრა..ვერაფერს აღიქვამდა..დათა რაღაცას ელაპარაკებოდა მაგრამ ვერ გაიგონა,გონზე იყო მაგრამ არაფრის გაგონება არ უნდოდა,არ აინტერესებდა..ფიქრებიით ისევ ლორასთან იყო და ეფერებედა..იცოდა რომ ვეღარ დაიბრუნებდა და ახლა ყველაზე მეტად დედამიწაზე საკუთარი თავის არსებობა აწუხებდა..ისიც არ უნდოდა დათას შეემჩნია მისი ტკივილი,სავარძელზე გადაწვა და დაძინებას შეეცადა.. ვინმეს რომ ენახა საკუთარ თვალებს არცკი დაუჯერებდა რომ ეს,ის ნინა დადიანი იყო რომელიც მიზნის მისაღწევად ყველაფერს გააკეთებდა..ის სადღაც გაქრა,მიწამ ჩაყლაპა და ახლა ყველას წინაშე სულ სხვა ნინაა რომელმაც ყველაფერზე ხელი ჩაიქნია და ტკივილი ღიმილით შენიღბა...ამბობენ სწორედ ის არის ძლიერი ადამიანი ვისაც ყველაზე რთულ მომენტებშიც კი შუძლია გაღიმებაო,მაგრამ ნინეს გარდა არავინ იცის ახლა რა ხდება მის სულში,რომელიც ახლახან ამოაცალეს და ნაკუწებად აქციეს..
***
-წარმომიდგენია ნინეს დაბღვერილი სახე-სიცილით თქვა დემემ და ცოლს აპ უფრო სწორედ საცოლეს ზურგიდან აეკრა
-არც შენი ბერიშაა დალაგებული ასე რომ სანამ ჩემს დაზე იტყვი რამეს შენი ძმაკაცის ისტორიასაც გადახედე-ამოიბურტყუნა და თბილი ხელები მოიცილა
-ოჰ რა ვითომ გავბრაზდითო-ზემოდან დახედა მასზე ორი თავით დაბალ სასურველ ქალს და თმებზე წაეთამაშა
-არ გავბრაზდი უბრალოდ ნინე ძალიან სხვანაირია მითუმეტეს ამ ბოლო დროს და ცოტა არ იყოს ვნერვიულობ,ვხვდები რომ ძალიან უნდა დედობა.მაგრამ ვერაფერს უბნება მშობლებს იმიტომ რომ იცის ზურას ხასიათი..
-მაპატიე ალბათ ახლა ამ კითხვას არ უნდა ვსვამდე მაგრამ მაინტერესებს,ის ჩემი დაც არის და არავის მივცემ უფლებას აწყენინოს.პატარა ნინეს შვილის გაჩენა მართლა არ შეუძლია
-ასე პირდაპირ არავის უთქვამს მაგრამ ექიმები ვერაფერს ამბობენ,ნინემ რთული ოპერაციები გადაიტანა და ხომ გესმის..-ცრემლები ვეღარ შეიკავა და დემეტრეს გულმკერდს აეკრო..მისი გულის ცემა ყველაფერს ავიწყებდა..ერთმანეთს ესიყვარულებოდნენ როცა ეზოში ძრავის ხმა გაისმა..
-ოჰო ცოლის დავ კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ახვლედიანების აგარაკზე როგორც იქნა დაგვდეთ პატივი და გვესტუმრეთ-თავი დაუკრა და სასაცილოდ დაიჯღანა
-რაო დემურიკო როგორც ყოველთვის ფორმაში ვართო-ამ სახელის გაგონებაზე ბერომ და დალინამ სიცილი ვეღარ შეიკავეს და ახარხარდნენ..ნინემ კი უბრალოდ გაიღიმა და სახლში შევიდა
-დემურიკო,მიგასვა ადგილზე-დათამ გამოაჯავრა და მხარზე ხელი მიჰკრა
-უბრალოდ დავუთმე ხომ იცი მაინც გოგოა და..-თვი იმარლა ახვლედიანმა და ძმაკაცი სახლში შეატარა
-გამარჯობა რძალო-მომღიმარ გოგონას მიესალმა და გულში ჩაიკრა
-სად დაგვეკარგე ბერიშ თავი რომ მოგვანატრე არ გრცხვენია
-ხომ იცი უკვე დიდი კაცი ვარ ამ უსაქმურებივით აქეთ-იქით სირბილი არ შემშვენის,ისე ის მეორე უსაქმური სად აორთქლდა დილიდან ვეძებ..
-მართლა სადარის აკუნა რაღაც საეჭვო სიმშვიდეა ამ სახლში-საუბარში ნინეც ჩაერთო და უკვე მორთულ ნაძვისხეს თავიდან დაუწყო მორთვა
-არვიცი ჩვენც ველოდებით "სულმოუთქმელად" თვალი ჩაუკრა სასიძომ და ღიმილით დააყოლა
-დაანებე მაგ ნაძვისხეს თავი თორემ შენი და აგკუწავს დილიდან მაგის მორთვაშია ქალი და ეხლა მაგის წკმუტუნის ნერვები არ მაქვს
-ეჰ რას ვიზამთ სიძევ შინაბერების წიკებია-აჰყვა ხუმრობაში ახვლედიანს და გვერდით მიუსკუპტა
-მერე მევიტაცოთ კაი ბიჭების მეტი რა გვყავს ტო
-თუ ძმა ხარ ახლა თავი დამანებე რაა.ისე ამას რატო არ ვიცნობდი მეე აქამდე-ხელი დათასკენ გაიშვირა რომელსაც წვენი გადასცდა
-ეს ბატონი დავით ბერიაშვილია იგივე ბერიშა, არ იყო საქართველოში გუშინ ჩამოვიდა,ჩემი მეჯვარე უნდა ყოფილიყო მაგრამ გეგმები შეიცვალა და ახლა აკუნიე უნდა დავითანხმო როგორმე..
-კი მაგრამ ასეთი რა მოხდა?
-აგი ჩემო ნინე ჩახლართული ამბავია და შენ ჯობია ახლა გახვიდე და შენს დაიკოს მიეხმარო სუფრის გაწყობაში
***********8
-რაში დაგეხმარო
-არც არაფერში ჩემო ტკბილო
-რაიყო შენ სიცხე გაქვს-სიცილით უთხრა დას და ხელი შუბლზე მიადო
-კარგი რა ნინე,როცა ასე იქცევი მაშინ გტკივა ყველაზე მეტად-ხმა არ ამოუღია იცოდა რომ დაკო სიმართლეს ამბობდა,მაგრამ ახლა მისთვის ხასიათის გაფუჭბას არ აპირებდა,ყოველთის ასე იცის სხვისი ბედნიერებისთვის ყველაფერს გაიღებს,მაგრამ საკუთარ თავს ვერ მოუხერხა ვერაფერი.
-ნინე გესმის?ხელზე ხელი დაადო და გაუღიმა
-რა...რამე მითხარი?
-რამე ხომ არ გტკივა,მითხარი გთხოვ,თუ გინდა ახლავე წავიდეთ სახლში.
-არა დაკო,კარგად ვარ უბრალოდ დავიღალე,თანაც თინიც აქ არარის და ხომ გესმის პირველი ახალი წელია მისგარეშე,სხვა არაფერი.
-ხომ იცი რომ ძალიან მიყვარხარ და ყოველთვის შეგიძლია ჩემი იმედი გქონდეს..
-ჰო ვიცი,მინდა რომ შენ მაინც იყო ბედნიერი.
-ნინე რა ლაპარაკია ეხლა ეს..ყველაფერი კარგად იქნება გესმის.ყველაფერი..-გულში ჩაიკრა და ლოყები დაუკოცნა.
-აპ აპ აპ სად შემიძლია მე ამდენი,ბავშვებო ხომ იცით სუსტი გული მაქვს და მსგავს სცენებზე მეტირება-ვითომდა სატირლად მომზადებული სახით შევიდა აკო სამზარეულოში და დებს ჩაეხუტა
-ძალიან მიყვარხართ თქვე პატარა ჭინკებო,რძალო შენ არ გეწყინოს მაგრამ ეს ნერვების ჭია უფრო ძალიან მიყვარს-ნინესკენ გაიშვირა თითი და ხელში აიტაცა
-პატარძლის და მოიტაცეეეეს-ყვირილით შევარდა მისაღბში და აქეთიქით დარბოდა ნინესთან ერთან
-დამსვი შე დეგენერატო თავბრუ დამეხვა-ხელებს უტყაპუნებდა ბიჭს და მისი ხელებისგან თავის დაღწევას ცდილობდა.ძალიან სასაცილოები იყვნენ ბერიშა ღიმილით აკვირდებოდა მათ თითოეულ მოძრაობას და გულში ბედნიერება ეღვრებოდა..
-გეყოფათ ეხლა და სუფრის გაწყობაში მომეხმარეთ თორემ მოვიდა უკვე ახალი წელი-დაიწიკვინა თუ არა დაკომ მაშინვე ყველა მიყუჩდა და სუფრის გაშლას შუდგნენ...10.9.8.7.6.5.4.3.2.1..გილოცავთ ახალ წელს..დემეტრე და აკო პატარა ბავშვებივით იქცეოდნენ,იმდენი ბომბაჩკები ააფეთქეს რომ ნინეს ტვინი ასტკივდა და რამდენიმე კოლოფი დაუმალა კიდეც..აი დათა კი სულ სხვა იყო,ნინესგან განსხვავებით მას ნამდვილად ეტყობოდა რომ სულაც არ იყო სადღესასწაულო განწყობაზე და მათ გვერდით უბრალოდ მოვალეობის მოხდის მიზნით იყო..ბიჭებმა ბევრი დალიეს..აკო ისე გაილეშა რომ ბეროს და დემეტრეს ერთმანეთისგან ვეღარ არჩევდა..გვიან ღამით შელაგდნენ თავიანთ ოთახებში.. ნინემ ვეღარ გაუძლო,ჯერ სახლი მიალაგა გულის გადაყოლების მიზნით მაგრამ ვერ უშველა..უკვე ცრემლები ახრჩობდა,ფურცლები და ფანქარი აიღო ჩანთიდან და მისაღებ ოთახში დაბრუნდა..ბუხრის წინ ჩამოჯდა ცივ იატაკზე და ზურგით სავარძელს მიეყრდნო..თვალები აუწყლიანდა,ყველაფერმა ახლა შეახსენა თავი და ცრემლებს გასაქანი მისცა.

(გაგრძელება იქნება)

poezia.in