აჩუქე ბედნიერება სხვას - ნაწილი 2

"უცნაურია ადამიანი ნახო ერთხელ და გააცნობიერო რომ შენს გულში განსაკუთრებული ადგილი უჭირავს..თუმცა მტკივნეულია როდესაც აცნობიერობ რომ მისთვის არავინ ხარ და იქ უკვე ყველა გრძნობა უფერულდება..გტკივა, გენატრება,საბოლოოდ კი ეჩვევი და ტკივილს ღიმილით მალავ..ეს ცხოვრებაა რომელიც წილად გხვდა.."
-ნინა-თითქოს ძალიან შორიდან მოესმა ნაცნობი ხმა,ცრემლები შეიმშრალა. თვითონაც ვერ მიხვდა ისე გაუაზრებლად შემოხვია ხელები მასზე ორი თავით მაღალ სხეულს. ამ წამს სულ ერთი იყო მისთვის ვინ რას იფიქრებდა,მთავარი იყო ვიღაცას გრძნობდა და აჩქარებული გულისცემა მელოდიასავით ჩაესმოდა.
-ნინა-ბერომ ცრემლები შეუმშრალა და სევდიან თვალებში ჩაიკარგა-ნუ ტირი გთხოვ რამე მითხარი
-დავკარე ბერიშ ის ერთადერთი ადამიანი დავკარგე ვინც მთელი არსებით შემიყვარდა,ვის გარეშეც არ ვიცი როგორ ვიცხოვრო.
-დაწყნარდი გთხოვ აი ნახავ ვინც არ უნდა იყოს აუცილებლად დაგიბრუნდება, შეუძლებელია ადამიანმა ერთხელ დაგინახოს და შენს გარეშე ცხოვრება მოუნდეს.
-წამართვეს და მეეჭვება მისი დაბრუნება შევძლო..თითქონს გონს მოეგო და თბილ სხეულს ჩამოშორდა, იგრძნო როგორ შესცივდა მის გარეშე,მაგრამ არაფერი შეიმჩნია და "მშვიდად" წავიდა თავისი ოთახისკენ..ბერიშა კი დარჩა ისევ ცარიელი და გაოგნებული,ვერ მიხვდა, ვერ გაერკვა თავის გრძნობებში მაგრამ აშკარაა რომ მოსვენება დაკარგა მას შემდეგ რაც ნინა დადიანი გაიცნო..უბრალოდ უკვირდა როგორ ახერხებდა ასე ოსტატურად დაემალა ტკივილი და აბღავლებულს უცებ გაეღიმა ისე თითქოს არაფერი მომხდარა..წარმოიდგინა რომ ნინა შეყვარებულმა მიატოვა და ძარღვები დაებერა სიბრაზისაგან,მერე თავისივე საქციელზე გაეღიმა და ისიც საძინებლისკენ გაუყვა გზას..
888888888
თითქოს ყველაფერმა ჩაიარა,მაგრამ არა ნინასთვის,არავინ იცოდა რამდენ დარდს იტევდა ეს სიფრიფანა სხეული..თუმცა მაინც ძლიერი იყო ნინა დადიანი სხვანაირად უბრალოდ არც შეეძლო..იჯდა ცარიელ ატელიეში და თეთრ კაბას ბოლო დეტალს ამატებდა..წამით წარმოიდგინა სადედოფლო კაბაში გამოწყობილი საკუთარი თავი და ისევ რეალობას შეეჯახა..საკუთარი სხეული შეათვალიერა რომელიც სარკიდან უმზერდა და მიხვდა რომ ეს ყველაფერი უბრალოდ სისულელე იყო და სხვა არაფერი..კაბა ლამაზად დაკეცა და მისთვის განკუთვნილ ყუთში ფრთხილად ჩადო..კაბა მძღოლს გაატანა თვითონ კი დარბაზში წავიდა რომ ყველაფერი კიდევ ერთხელ გადაემოწმებინა..მართალია იქ სადაც თინაა არაფრის უნდა გეშინოდეს მაგრამ მაინც ხომ უნდა ენახა როგორი იყო დარბაზის დეკორაცია..
თინი დარბაზის შუაში იდგა და მომსხურე პერსონალს დავალებებს აძლევდა. ღიმილით შეათვალიერა ნინამ დარბაზი და კმაყოფილი დარჩა
-როგორც ყოველთვის ყველაფერი რიგზეა ქალბატონო თინათინ მოხარული ვარ რომ თქვენთან მეგობრობა მხვდა წილად-სარკასტულად მიმართა არაბიოლოგიურ დას და ჩაეხუტა
-ჩემი ნინე,იცოდე შენი ქორწილიც ასეთივე იდეალური უნდა იყოს.
-ოცნებას კაცი არ მოუკლავს-ნიშნის მოგებით ჩაიბურტყუნა და ახლაღა შეამჩნია მომღიმარი ბერიშა რომელიც თვალს არ აცილებდა
-ჰმ,ეს ტიპი შემოგვაპარეს ხომ-სიცილით თქვა და ხელი დაუქნია მისალმების ნიშნად
-შენ იცინე და ეს ბიჭი რომ არ ყოფილიყო ამ ხალხის გადამკიდე კიდევ არ იქნებოდა ეს დარბაზი მორთული,შენ ის მითხარი კაბა დაამთავრე
-გავაგზავნე უკვე,ისე ძალიან მინდა ხვალინდელი დღე მოვიდეს
-მეც,კარგი ახლა დავიშალოთ და გამოვიძინოთ თორემ ხვალ ვეღარ დავდგებით ფეხზე..
-მე წაგიყვანთ-ღიმილით შესთავაზა გოგონებს და ნინას თვალი ჩაუკრა,ამაზე ცხვირი აიბზუა ქალბატონმა
-შენი ძიძობა არ გვჭირდება მანქანით ვარ და თინისაც მე თვითონ წავიყვან,ასერომ ნუ შეწუხდები და კარგდ ბრძანდებოდე-ზურგი აქცია და წავიდა ბერიშას კი მის საქციელზე ეღიმებოდა..ჯერ თინი მიიყვანა სახლში,მერე ქალაქში იბოდიალა და რომ მობეზრდა თვითონაც დაადგა სახლის გზას..ისე შევიდა არც არავის შეუმჩნევია..ან კი ვის უნდა დაენახა როცა ყველას დაღლილ-დაქანცულებს ეძინათ.. საწოლზე წამოწვა და ისევ სიცარიელე იგრძნო..ამ გრძნობას ვერ გაურბის და რაქნას..ხუთი წუთი იწვა ასე თვალებ დაჭყეტილი მერე კი ყველაფერი სიშავეში ჩაიკარგა..
***
ბედნიერი დილა გათენდა ახვლედიანების სახლში...დაკომ ყველაზე ადრე გაიღვიძა, კი არადა არცკი სძინებია..იმდენი ხანი ოცნებობდა ამ დღეზე..ერთი სული ჰქონდა როდის მოირგებდა საკუთარი დის ხელით შეკერილ თეთრ ულამაზეს კაბას..შხაპი მიიღო მოწესრიგდა და ოთახში ლიაც შემოვიდა
-ოჰო დედოფალს უკვე გაუღვიძია მე კი ცივი წყალი მომქონდა ისე ყოველი შემთხვევისთვის
-დე ბედნიერი ვარ..ღიმილით უთხრა დედას და ლოყები დაუკოცნა
-ნუთუ ასე ძალიან გინდა ჩვენგან წასვლა,ეჰ რას ვიზამ ბიჭი უნდა გამეჩინა ბიჭი რომ არსად წასულიყო-სიცილით უთხრა შვილს და ჩანთის ჩლაგებას შეუდგა
-კარგი რა ლიაკო ხომ იცი როგორ მიყვარხართ,მაგრამ დემეც მიყვარს და რავქნა-სახე დამანჭა და სველი თმები მხრებზე ჩმოიყარა
-დე ნინას კიდევ სძინავს?
-არა შვილო,ხომ იცი როგორიც არის დილა ადრიან წამოფრინდა საწოლიდან და ზურასთნ ერთად რესტორანში წავიდა,მგონი შენზე მეტად ნინა ღელავს ამ დღეზე,უნდა რომ ყველაფერი არაჩვეულებრივად იყოს..ასე დაგიბარა თუ ჯვრისწერას ვერ დავესწრები ქვეყანა არ დაიქცევა და რესტორანში მოსული გაბრაზებულ სიფათს ნუ დამანახებს თორემ,ისე აღმოჩნდება ტორტში თავით ჩაფლული რომ ვერცკი გაიაზრებსოოო
-ჰაჰ,ეჭვიც არ მეპარება რომ ასე იზამს.მაგრამ იმდენად ბედნიერი ვარ ვის ანაღვლებს ნინა იქნება თუ არა ჯვარს მაინც დავიწერ..
-ასე ნუ ამბობ შვილო,ის შენი დაა დალინა და იცოდე უნდა გაუფრთხილდე მას ყოველთვის და ყველგან,მითუმეტეს იცი რამხელა სიყვარულს და სითბოს იტევს და არ უნდა აწყენინო,თუ ჯვრისწერაზე არ მიდის ისიც მხოლოდ შენს გამო,იცის შენი ხასიათი და უნდა რომ ყველაფერი კარგად ჩატარდეს..
-აბა ჩემო გოგო დროა ფერიას დაემსგავსო-ოთახში აჟიტირებული შევარდა ცირა და ბავშვობის მეგობარს ისე გადაეხვია თითქოს უკანასკნელად ხედავდა.
-შენ როდის უნდა გეშველოს ნეტავ?
-ხომ იცით გიჟების საშველი არ არსებობს ლია დეიდა-სიცილით უთხრა და ახლა ქალს გადაეხვია
-ჰე ახლა რას მიდგახართ აქ დავიწყოთ მომზადება,თორემ გადაიფიქრა სიძემ დაქორწინება
""""""
წინდა უკან დარბოდა უზარმაზარ დარბაზში და მომსახურე პერსონალს გამუდმებით შენიშვნებს აძლევდა...არ უყვარდა "სწერვა" ადამიანის როლის თამაში მაგრამ დაკოს გადამკიდე რას არ გაააკეთებს ადამიანი..მეფე-დედოფლის მაგიდას ალამაზებდა როცა მამა მიუჯდა გვერდით
-ნინა შვილო ვიცი ახლა შესაფერისი დრო არ არის მაგრამ,მინდა ბოდიში მოგიხადო,შენ იცი როგორ მიყვარხარ და მაპატიე რომ, რომ ეს ერთდერთი თხოვნა ვერ შეგისრულე,ბოდიში რომ "ხალხის ყბაში ჩავარდნას" შენი ცრემლები ვამჯობინე,მაგრამ სხვაგვარად ვერ მოვიქცეოდი
-ნუ მიხსნი ზურა,ის რაც წარსულში დარჩა აღარ დაბრუნდება,ალბათ ასე უნდა ყოფილიყო,აღრ ვბრაზობ მაა ძალიან მიყვარხარ-მამას ჩაეხუტა და ყელში გაჩხერილი ტკივილი გადაყლაპა..მხოლოდ ნინამ იცოდა რა დოზითც სტკიოდა ლორასთნ განშორება,თუმცა თქმას რა აზრი ჰქონდა,მაინც ვერავინ გაუგებდა.ისევ გაჩუმდა და ცრემლები შეუმჩნევლად შეიმშრალა მერე კი თავის საქმეს დაუბრუნდა..
"""""
სამების ეზოში შეიკრიბნენ და სანამ ჯვრისწერა დაიწყებოდა უამრავი ფოტო გადაიღეს,მეჯვარეები ცირა და აკო იყვნენ..დედოფალი შეუდარებელი იყო,თვალს ვერ სწყვეტდა ახვლედიანი "ჯერ" კიდევ საცოლეს მისი შემყურე ბედნიერდებოდა.. დემეს ძმაკაცებიც გამოჩნდნენ ასპარეზზე,ბერიშა,ლადო და თემო ძალიან სიმპათიურები იყვნენ..ცირას ლოყები აუწითლდა ლადოს დანახვისას და ისე აქცია ზურგი ვითომც აქ არაფერიო..მაგრამ რას გამოაპარებდი მეგრელ კაცს.ირონიულად გაიღიმა და იქ მყოფებს მიესალმა..აკო როგორც საძმაკაცოს მთავი "ჯამბაზი" ახლაც არ კარგავდა დროს,კამერის წინ იდგა, და მასხარაობდა
-მოკლედ ჩვენ ვიმყოფებით თავად დემეტრე ახვლენიას ქორწილში,არა არაფერი მოგესმათ,შემიძლია მაკრინე ბებია დავიფიცო რომ ამ ქალბატონმა ჩვენს დემეტრეს ჯადო გაუკეთა,ხოო ჯადო,აბა სხვა ნაირად როგორ გამცვლიდა ამ,ამ...ამ ანგელოზზე..-სიცილს ძლივს იკავებდა და თან არარსებულ ცრემლებს იმშრალებდა
-მოკლედ ყველაფერი ამის ბრალია-ხელი ლადოსკენ გაიშვირა და მეგრული კილოთი განაგრძო-ამან გააცნო ამან,მიღალატა
-საწყალი მაკრინეე ბებია ალბათ საფლავში ბრუნავს -დემემ ჩაიდუდღუნა და ცოლის ბაგეებს ოდნავ შეეხო-ჩემი ბედნიერება ხარ..
მოკლედ აკომ კიდევ ბევრი იმასხარავა..ამჯერად თემომაც აუბა მხარი და იყვნენ ერთ ამბავში..ამათ შემყურე ლადოსაც წამოუარა სიგიჟემ და ცირა ხელში აიტაცა
-უპატარძლო ქორწილი კი არადა მეჯვარე მოიტაცეს-სიცილს ძლივს იკავებდა თან გარბოდა, ცირა კი მუშტებს ურტყამდა
-ბევრი იმაიმუნეს იცინეს და როგორც იქნა ჯვარიც დაიწერეს..ყველაფერი ისე ჩატარდა როგორც წესი და რიგია.. რესტორანშიც კარგად მოილხინეს..იყო მილოცვები გულის ამაჩუყებელი მომენტები და რათქმაუნდა ბედნიერი სახეები.. ნინამ და თინიმ ნამდვილი ცეცხლი დაანთეს სცენაზე,არაჩვეულებრივად შეასრულეს რამოდენიმე ცეკვა.იმღერეს კიდევაც რასაც ნამდვილად არ მოელოდა ბერიშა..თვალები გაუფართოვდა როცა ნინას წკრიალა ხმა გაისმა მიკროფონში და დარბაზი სმენად იქცა..იმხელა გრძნობა ჩაატია ამ სიმღერაში რომ ხალხი აღვრთოვანებული უკრავდა ტაშს რამოდენიმე წუთის განმავლობაში. ბერომ ვეღარ მოითმინა და ნინა საცეკვაოდ გაიწვია. სიფრიფანა სხეული ჩაიხუტა და ტანი მელოდიას ააყოლა,ნინას თვალებში ჩაიკარგა და იგრძნო როგორ გასუფთავდა დამძიმებული სხეული..უყურებდა მის მწვანე თვალებს,მაგრამ ტკივილის გარდა ვერაფერს ხედავდა და ნინას ტკვილი მასაც ეტკინა,ფრთხილად შეახო შუბლზე ცხელი ტუჩები და დარბაზის სიღრმეში გაუჩინარდა,ნინა კი დატოვა ასე გაოგნებული...
ნინა,ნინა,ნინა,გონება ერთსა და იმავეს იმეორებდა..ვერ ისვენებდა..რამოდენიმე ბოთლი გამოცალა და საწოლზე წამოწვა..თვალები დახუჭა და იქაც იმ სიბნელეშიც კი სევდით სავსე თვალებს წააწყდა..იცოდა რომ ნინას არ იმსახურებდა მაგრამ მაინც შეუყვარდა..ჰო დათა ბერიაშვილს ერთი ნახვით შეუყვარდა,ქალი რომელიც ზედმეტად კარგი იყო მითვის..არა ვერ ატკენდა,ოღონდ ნინეს არა და სხვა ნებისმიერს გაიმეტებდა ტკივილისთვის..აივანზე გავიდა რამოდენიმე ნაფაზი ისე დაარტყა ლამის ფილტვები გაუსკდა..
-ამის დედაც რა მემართება.ნინა დადიანო ვინ ხარ ასეთი რომ,ვფიქობ შენზე და არვიცი სად ხარ.არ ვიცი ვისი ხარ.შენი მოსვლებიც წასვლებს რომ უდრიან.შენი ფიქრები მხოლოდ შენთვის თენდებიან ..ჩემსკენ ღამეა.შენ რომ ჩანხარ ხოლმე შენც და ჩვენი სიჩუმეც..მინდა ყველა მალა ჩამილეწოს ხმაურმა,სასაცილოა და ზედაპირული სხვებისთვის...შენ კი იცი და ხვდები რომ მთელი ღიმილიც აღარ შეგრჩა და მაინც არ არღვევ სიჩუმეს,იქ სადაც არ იცი ხმაურს როგორ გაგიგებენ,ან თუ გაგიგებენ იგრძნობენ თუ არა? მართლა იგრძნობენ? მხდალი ხართქო შენ ჩემოთავოთქო და მაინც არ ანებებ თავს,მიუხედავად იმისა რომ იცი ატკენ.. დღეს პირველად გეუბნები ჩემო თავო რომ ვერ გიტან და სხვის ტკივილსაც ჩემს უიღბლობას ვაწერ.
::::::::::::::;
მთელი ღამე თეთრად გაათენა.ფიქრობდა დათაზე და მის საქციელებზე,ვერ ხვდებოდა რატომ იქცეოდა ეს ბიჭი ასე..ხან თბილი იყო მის მიმართ,ზოგჯერ კი დღე ისე გავიდოდა არცკი გაუღიმებდა..თუმცა ახლა დათაზე მეტად,ლორაზე დარდობდა,სწორედ ის მოხდა რისიც ყველაზე მეტად ეშინოდა,მას ვეღარასოდეს ვეღარ ნახავდა..ცრემლებმა თავისით იპოვეს გზა..როგორ უნდოდა ცხოველივით ეღრიალა და ყველა ტკივილი ამოეგლიჯა გულიდან მაგრამ არ შეეძლო..თინი გვერდით ეწვა და მშვიდად ეძინა.არუნდოდა მეგობარი გაეღვიძებინა,ხალათი მოიცვა და აივანზე გავიდა..სიცივე იყო მაგრამ ეს არ ადარდებდა..ხელში პაწაწინა წინდები ეჭირა,რომელსაც ლორას სურნელი ჯერ კიდევ შერჩენოდა..მხარზე ხელის შეხება იგრძნო,თინიმ ლოყაზე აკოცა და აბურძგნული თმები შეუსწორა
-წაიყვანეს თინი,ვეღარასოდეს ვეღარ ვნახავ,ჩემილი ლორა წამარტვას..ღმერთო აღარ შემიძლია ეგოისტურად ვიქცევი,არ ვუთმობ ბედნიერებას სხვას,მიუხედევად იმისა რომ მე არ მეკუთვნის ჯერ კიდევ მეჩემება..
-არ ვიცი ნინა,ცხოვრებაში პირველად არის მომენტი როცა არ ვიცი რა გითხრა..ალბათ შენს ადგილზე მეც ანალოგიურად მოვიქცეოდი..მაგრამ მაინც მგონია რომ,დეპრესიაში ხარ ნინე და ახლა შენთვის ყველაზე კარგი იქნება თუ აქაურობას ცოტახნით გავეცლებით
-მე დეპრესია შემეყარა! კარგი სახელწოდებაა, რა მეთქმის? არა, სულაც არ მგონია, რომ სადღაც, ფსკერზე დავეშვი. უბრალოდ, ჩემს გარშემო არსებული სამყარო აიზიდა. სულ ეს არის...
-ნუ უყურებ სამყაროს შავ-თეთრად,ასე არ შეიძლება.სად გაქრა ის ძლიერი ნინე მე რომ მეგონა,ყველაფერს გაუძლებდა ყველაფერს გადაიტანდა..მე ის ნინე მინდა რომელიც ტკივილს არ ნებდებოდა და რომლის თვალებშიც მთელი სამყარო ეტეოდა..ახლა კი ახლა შეხედე საკუთარ თავს,სად გაქრა შენი თბილი თვალები..სად გაქრა ის ნინე რომელმაც ყველა დაბრკოლება უპრობლემოდ გადალახა,რომელმაც ყველაფერს გაუძლო გარდა ერთისა..იმ პატარა არსებამ შენ თავიდან ბოლომდე შეგცვალა.გაგაქრო და ასე მგონია თავისთვის დაგიტო და ის თბილი ნინა წაიყოლა რომელიც ჩვენ ყველას გვჭირდებოდა..
-შენ არ გესმის თინი,ის სამუდამოდ დავკარგე გესმის?წაიყვანეს,ოჯახი გამოჩნდა რომელმაც ლორა იშვილა,უკვე ორი კვირაა მკლავს ეს ტკივილი.და თქვენ არაფერი გესმით..მე არ მითქვამს მაგრამ ვერც თქვენ შეამჩნიეთ ჩემს თვალებში დაგუბებული ტკივილი..წლების მანძილზე ხმა არ ამომიღია იმისთვის რომ ჩმს ირგვლივ მყოფები გამებედნიერებინა ვიღიმიმოდი,მაგრამ ეს ყველაფერი იყო ღიმილის გარდა..ყოველთვის იმას ვაკეთებდი რაც დანარჩენებს უნდოდათ...ამას არც ვნანობ უბრალოდ გული მტკივა რომ ვერავინ გამიგო და არავინ დამეხმარა, როცა ძლივს რაღაც მოვინდომე,ყველა განზე გადგა იმის შიშით რომ ხალხს რამე არ ეთქვა..
-ჩემო საბრალო გოგოვ,ღმერთი არავის იმეტებს იმ ტკივილისთვის რომელსაც ვერ გადაიტანს.აი ნახავ დრო გავა და დაგავიწყდება..მერე თვითონვე გაგეცინება საკუთარ საქციელებზე და მიხვდები რომ სამყარო მშვენიერია..ახლა გგონია რომ ყველაფერი დამთავრდა,მაგრამ ეს ასე არ არის ჯერ მხოლოდ ოცდასამი წლის ხარ და მთელი ცხოვრება წინ გაქვს..ბავშვობიდან გიცნობ და სწორედ იმიტომ რომ ყოველთვის სხვებზე ზრუნავ ვიცი უფალი დაგეხმარება და ბედნიერებას მოგიტანს დიდი დოზით..რომ ყველა ტკივილი გადაგავიწყოს..შენ ჩემი ნინა ხარ..ის ნინა უსაზღვრო სიყვარული რომ შეუძლია და სხვას რომ შავ-თეთრად ვუყურებ,შენ ყოველთვის მეფერადები..
8888888888888888
როგორცკი თვალები გაახილა,სიცარიელე იგრძნო..ოთახში მიმოიხედა მაგრამ დაკო არსად ჩანდა.სწრაფად ამოიცვა ტანსაცმელი და სირბილით დაეშვა კიბეებზე.. თვალები გაუნათდა როცა სამზარეულოში მოფუსფუსე ცოლს შეხედა.. აცახცახებული ხელები წელზე შემოხვია და თვი მის თმებში ჩარგო
-დემე ხომ კარგად ხარ?-არ გამოპარვია საყვარელი ადამიანის აჩქარებული გულის ცემა
-კი უბრალოდ ოთახშ რომ ვერ დაგინახე მეგონა რომ..
-რომ მიგატოვე?რა უცნაური ხარ დემე ასე მგონია რაღაცას მიმალავ
-არაფერს.უბრალოდ შენ ერთადერთი ნათელი წერტილიხარ ჩემს ცხოვრებაში..
-მიყვარხარ
-ამმ ჩემი ხარ-ვნებამორეული ხმით უჩურჩულა და ყელიდან მკერდამდე გზა კოცნით გაიკვალა..
-იცი დემე ვიფიქრე რომ თაფლობისთვე მეგობრებთან ერთად გაგვეტარებინა
-მეღადავები ხომ?-უცებ მოშორდა და შუბლზე ხელი მიადო-სიცხე გაქვს?
-მორჩი მასხარაობას,უბრალოდ ნინას მდგომარეობა მაწუხებს,მისი აქ დატოვება არ მინდა,ხომ გესმის.
-მესმის მაგრამ,მეც მინდა რომ შენით დავტკბე.ხოლო ნინას რაც შეეხება ბიჭებს და ცირას ვთხოვოთ რომ სადმე წაიყვანონ.
-ჩემთან ერთად თუ იქნება უფრო მშვიდად ვიქნები
-მხოლოდ ერთი კვირა პატარავ,მარტო ჩვენ და მერე თუ გინდა აქ გადმოვიყვანოთ საცხოვრებლად..დამიჯერე ჩემი გეგმა უფრო მომგებიანია, იქნებ ლადოს და ცირას ამბავიც მოგვარდეს.
-არ ვიცი.
-მენდე და ყველაფერი კარგად იქნება ახლა კი ქალბატონო საუზმის დროა ჩემი გემრიელი ცოლი უნდა დავაგემოვნო
-დემე კარგი რა ნებისმიერ დროს შეიძლება აკო დაგვადგეს თავზე
-დიდი დრო არ დაგვჭირდება-თვალი ჩაუკრა და ხელში აიყვანა,საძინებლის კარი ფეხით შეაღო და საწოლზე ფრთხილად გადააწვინა,წამებში გაანთავისუფლა ზედმეტი ტანსაცმლისგან.შემდეგ კი მისი სხეული მთლიანად შეიგრძნო...
"""""""""""""""""""""""''
გოგონებმა ისაუზმეს და ახლა მისაღებ ოთახში ყავას მიირთმევენ ლიასთან ერთად
-ძალიან დიდი მადლობა თინი,სულ ჩვენს გვერდით რომ ხარ.
-რას ამბობთ ლია დეიდა თქვენ ჩემი მეორე ოჯახი ხართ
-ჩემო საყვარლებო,ახლა ორი გოგო დამრჩა დასაოჯახებელი და მერე ყველაზე ბედნიერი ქალი ვიქნები-ორივეს მოეფერა და სათითაოდ აკოცა.კარზე ზარის ხმა გაისმა
-მე გავაღებ-ნინა სწრაფი ნაბიჯებით წაკუსკუსდა კარისკენ
-ოჰ აკუნიე რამფერხარ?-ლოყები დაუკოცნა და სახლში შუშვა
-სერიოზული საქმე მაქვს თქვენთან და თუ არ დამთანხმდებით ლადო და დემეტრე ამკუწავენ და ვეღარასოდეს ვეღარ მნახავთ
-რახდება?
-რახდება ჩემო ნინა და სვანეთში უნდა წავიდეთ ჯაჭვლიანების სასტუმროში ,ნუ მიყურებ მასეთი თალებით შენც მოდიხარ-თინის მიუბრუნდა და თმაზე მოქაჩა-ვერ გამიგია რა სიამოვნებას განიჭბს ამხელა თმებით რომ მოძრაობ
-სანამ ცხელი ყავით არ დაგბან არ შემეშვები?
-მე მაპატიეთ-ხელები დანებების ნიშნად ჰაერში აზიდა და ნინას მიუბრუნდა
-ჰე ეხლა კიდევ დიდხანს უნდა იჯდე ასეთი დაბღვერილი სახით,წავიდეთ რა თან გავერთობით რა.
-არვიცი.
-კი წამოვალთ-თინიმ გადაჭრით თქვა
-წადით დედა წადით სხვა რა დაგრჩებათ მეტი ,ქმარი თქვენ არ გაწუხებთ და შვილი,ახლა გაქვთ დრო,თორემ მერე მოგიწევთ სამზარეულოში ტრიალი
-როდის მივდივართ-უინტერესოდ იკითხა და წყალი მოსვა
-საღამოს წავალთ უკვე,ორ მანქანაში გადავნაწილდებით
-ვინები მივდივართ?
-მე,ლადო,ცირა,თქვენ და რათქმაუნდა მასპინძელი
-მაშინ ორი მანქანა რაღათ გვინდა?
-გვინდა თქვენ ჩემთნ ერთად წამოხვალთ ის ორი უჟმური კი ერთად
-კარგი მაშინ მე წავალ და მოვემზადები
-მე გაგიყვან მაინც ბერიშასთან უნდა გავიდე-აკომ შანსი ხელიდან არ გაუშვა და პატარა ქალბატონს წინ გაუძღვა. ნინა ჩანაფიქრს მიუხვდა და გაეღიმა. კარები გადაკეტა და თავის ოთხში შევიდა..არუნდოდა წასვლა მაგრამ,იცოდა რომ ოთახში ჩაკეტვა და გლოვა არაფერს მოუტანდა.სხვა თუ არაფერი თინის და აკოს დაახლოებას მაინც შეეცდება და კარგადაც გაერთობა..საღამოს ექვსი საათისთვის უკვე ყველაფერი მზად ჰქონდა,ბარგის ჩალაგებაში ლია მიეხმარა და უკვე მერამდენედ უმოწმებდა წამლების ჩანთას,ხომ ყველაფერი სწორად ჩავდეო.
-დედა კარგი რა მორჩი აღარ ვარ პატარა ბავშვი
-გახდები შენც დედა და მიხვდები მერე რამხელა გრძნობაა როცა..
-როცა ავადმყოფი შვილი გყავს არა
-ნინა
-რა ნინა დედა რა ნინა,ჩვენხომ სიმართლე ორივემ ვიცით-დაიყვირა და როცა მიხვდა რომ ზედმეტი მოუვიდა,მოეხვია და ლოყები დაუკოცნა
-მაპატიე-ქალს არაფერი უთქვამს,ისე მოუჭირა ხელები თითქოს ვინმე ართმევდა შვილს და ცრემლები ჩუმად შეიმშრალა..
-თინი გირეკავს-განათებული ტელეფონი ხელში შეაჩეჩა და თვითნ ოთახიდან გავიდა
-გისმენ
-შენს სახლთან ვართ გამოდი-მობილური ჩანთაში ჩააგდო.ჩემოდანს ხელი დაავლო და სახლიდან გავიდა.ლიას არ დაემშვიდობა,მსგავს სცენებს ვერასდროს ვერ იტანდა,თანაც არცისე დიდი ხნით მიდიოდა და საჭიროდ არ ჩათვალა.როგორცკი ეზოში გავიდა,დაჟინებული მზერა იგრძნო და რაღაც ამოუხსნელი გრძნობა დეუფლა.ბერო მისკენ დაიძრა მიესალმა და ბარგი ჩამოართვა
-აკი მარტო ჩვენ მივდივართო-აკოს წაკბინა რომელიც კომფორტულად იჯდა წინა სავარძელზე
-თავიდან ეგრე იყო მაგრამ მერე გეგმები შეიცვალა,თვალი ჩაუკრა და ბეროს მხარზე მსუბუქად შეეხო
-წევედით ახლა რას დამიდექი ქანდაკებასავით
-კი მაგრამ თემოს გარეშე როგორ წავალთ ზე ჭკვიანო ბიჭო-ეჭვის თვალით გახედა აკოს და სავარძელში უფრო კომფორტულად მოეწყო
-და რატომხარ დარწმუნებული რომ არ გიტაცებთ ქალბატონო თინათინ-ნიშნის მოგებით უთხრა თვალები საყვარლად ააფახულა,ნინამ სიცილი ვეღარ შეიკავა, ხელები რომ აეწვა მაშინ მოეგო გონს და ძლივს შეკავებული ღიმილით გახედა თინის
-ნუ დამცინი,სხვათაშორის ჯობია ერთ სულიერს მიხედო თორემ უკვე მეათასეჯერ გაგაშიშვლა თვალებით -თვალი ჩაუკრა და ბეროსკენ ანიშნა რომელსაც აშკარად ეტყობოდა,გონებით სხვა სამყაროში რომ დაფრინავდა..

(გაგრძელება იქნება)

poezia.in