ამერიკაში ცხოვრებისას დიდი ხანია შევნიშნე ის, რაც საქართველოში არასოდეს შემინიშნავს

ნიუ-იორკის ქუჩებში საკუთარ თავთან და მეგობართან ტელეფონზე (მთლად თუ გათიშავ ხომ უკეთესი) საუბარს მალე თუ მორჩები და ყურებს აიფოდის ყურსასმენებისგან გაითავისუფლებ, ქალაქის ღმუილის მიღმა სხვა ხმებს - ადამიანთა სიყვარულის, სიძულვილისა და გულგრილობის მკვეთრ თუ მკრთალ ამონათქმებს რადიოტალღებივით აუცილებლად დაიჭერ. ეს ქალაქი სიყვარულისა და მარტოობის დიდი ქალაქია. მარტოობის პატარა და საშუალო ქალაქებიც არსებობენ, მაგრამ ეს - დიდია. მსოფლიოს არც ერთ ქალაქში სიყვარული და მარტოობა ასე არ ეძებენ, არ უსმენენ, არ გრძნობენ ერთმანეთს, როგორც - აქ. უერთმანეთოდ არ შეუძლიათ. თითქოს სუნთქავენ ერთმანეთით. როცა უჭირთ, იშვიათად ესაუბრებიან კიდეც ერთმანეთს. ერთმანეთი ჰყავთ, სიყვარულს უხსნიან. მაგრამ როგორც წესი, დუმან. აქ ყველაზე ადვილია გული გეტკინოს. ნიუ-იორკმა ასე იცის. ცრემლების არ სჯერა და არც სიტყვების. მაგრამ მაინც ხმების, მარცვლების, ბგერების ქალაქია. სიყვარულის სჯერა.

ნოემბრის ერთ თბილ შაბათ დღეს მეგობრები მანჰეტენზე მე -14 ქუჩაზე, "იუნიონ სქუერში" ვისხედით. 3 საათში ვერტმფრენით ნიუ-იორკს ზემოდან უნდა გადავუფრინოთ, ამიტომ ვტკბებოდით მიწაზე ყოფნით, თითქოს სულ აქ არ ვიყოთ. მიყვარს ეს ადგილი. "თაიმს სქუერივით" ხმაურიანი და ქარიანი არაა. აქვეა მშვიდი, ტკბილსუნა და გემრიელი ღია ბაზრობა. გემოვნების მიხედვით სხვადასხვა ფერის მაისურებსაც შეარჩევ, ორდინალური და არაორდინალური წარწერებით: დაწყებული I Love You და I Hate Sex- ით (I Hate Love ჯერ არ შემხვედრია) დამთავრებული. მხატვრებს თავიანთი ნახატები გამოაქვთ. 20 -25 დოლარად დაგხატავენ კიდეც. თუ გინდა შავ-თეთრად, გინდ - შემოდგომისფრად. დედ - მამები, ბებია-ბაბუები, ძიძები პატარებს ასეირნებენ, მოხუცი წყვილები ხელიხელჩაკიდებულნი სხედან, ახალგაზრდა გოგონები ბიჭების კალთაში მოკალათებულან, ისე ეხუტებიან და კოცნიან ერთმანთს, თითქოს გარეთ გლობალური გამყინვარებაა, ეს დღე კი - სამყაროს უკანასკნელი დღე. ვინც მარტო ზის, წიგნს ან ჟურნალს ფურცლავს. გაზეთს - არა. ხანდახან მოძლიერებული სიო გაიქროლებს ხოლმე და იმიტომ. მთელ სკვერში ხან ერთი, ხანაც ორი მუსიკოსი უკრავს. უმთავრესად საქსაფონისტები ან გიტარისტები. რამდენჯერმე ოპერის არიებიც კი მოვისმინე. სხვათაშორს, არც ისე ურიგოდ შესრულებული. სკვერის მუსიკოსები მეტროში ვაგონიდან ვაგონში მოხეტიალე გიტარიან, სომბრეროიან მექსიკელებისგან განსახვავედებიან. მექსიკელები სევდას მგვრიან. მზესავით თავსაბურავებს რომ მოიხდიან და ფულის ჩასარაჩხარუნებლად ვაგონის სალონში რომ ჩამოატარებენ. ხალხი თვალს არიდებს ან აიფოდს "აფარებს თავს". კარგი რამაა ესეც. შეგიძლია პატარა მართკუთხედიდან სიყვარულზე მომღერალი ადამიანის ხმაში შენაჭუჭდე. ასევე სიყვარულზე მოღრიალე მექსიკელს კი ყურადღება არ მიქციო. გაჭედილ ვაგონში სამი - ოთხი თუ ჩაუყრის რაიმეს სომბრეროში. ესენი კი ჩუმად მადლობას გადაგიხდიან, თავს დაგიკრავენ, ყველას გაუღუმებენ და შემდეგ გაჩერებაზე ჩადიან, რათა უფრო სტუმართმოყვარე, იღბლიანი ვაგონი იპოვონ. უფრო სწორედ, შეხვდეთ. სკვერების მუსიკოსებს კი თავიანთი სამუშაო ადგილი სხვაგვარად აქვთ ორგანიზებული. "სცენის" წინ დასაკეც სკამზე თავიანთი CD უწყვიათ ფასის მითითებით, ჰყიდიან. უფრო სწორედ, ძლივს ჰყიდიან. ხურდას, ერთ ან ორდოლარიანს თუ ჩაუგდებ, თვალებით იქვე ყუთთან, ვერცხლისფერ პორტსიგარის მსგავსი პატარა კოლოფისკენ მიგითითებენ. სავიზიტო ბარათები იქ უწყვიათ. ბევრი მაქვს ასეთი ბარათი. რისთვის ვაგროვებ, არ ვიცი. უბრალოდ, იმისთვის, რომ გავიხსენო რამდენ სავიზიტობარათიანს მოვუსმინე. ვისაც ბარათი არ ჰქონდა, ვერ ვიხსენებ. არადა ვიცი, რომ არასოდეს შევხვდებით. წელიწადში ერთხელ გადავათვლიერებ ხოლმე. გადასაგდებად მენანება.

ამერიკაში ცხოვრებისას დიდი ხანია შევნიშნე ის, რაც საქართველოში არასოდეს შემინიშნავს. მისალმებისას, დამშვიდობებისას, ტელეფონზე თუ სხვა საშუალებით საუბრის დამთავრებისას, სახლიდან გასვლისას, დაბრუნებისას აუცილებლად რამდენჯერმე უნდა უთხრან ერთმენთს, რომ უყვართ. მაგალითად, ასე: "გამარჯობა, ძვირფასო. როგორ ხარ? საზამთრო ვიყიდო? ოხრახუში? მიყვარხარ. ნახვამდის" ან "რას შვები? მანქანა სად დააპარკინგე? მიყვარხარ. საად?! რატომ ასე შორს. მთლად გიგიჟდი? ძალიან მიყვარხარ" ან "დედა ვნახოთ ხვალ. კიდევ კარგი, რომ კუჭში უკვე ნორმალურად გადის. მომენატრე. მეც მიყვარხარ". როგორც წესი, ხშირი "მიყვარხარ" მხოლოდ თაფლობის თვის ლექსიკაში არ ფიგურირებს. დედა ეუბნება 40 წლის შვილს, 80 წლის ქალი 82 წლის ქმარს, და - ძმას, 2 წლის ბავშვი მეგობარს, შვილიშვილი ბებია-ბაბუას. გამარჯობასვით. ყოველ დღე. დღეში რამდენჯერმე. ან "გამარჯობის" ან "ნახვამდის" მაგივრადაც.

poezia.in