ნანი ბრეგვაძის ფათერაკებითა და მხიარული ამბებით სავსე ცხოვრება
სიმღერას არა პროფესიად, არამედ ჩემს ბუნებრივ მდგომარეობად მივიჩნევდი
ნანი ბრეგვაძემ თბილისის სახელმწიფო კონსერვატორიის საფორტეპიანო ფაკულტეტი დაამთავრა, პიანისტობაზე ოცნებობდა. მერე პოლიტექნიკური ინსტიტუტის საესტრადო ორკესტრში მღეროდა და მოსკოვში ახალგაზრდობისა და სტუდენტთა საერთაშორისო ფესტივალის ლაურეატი გახდა. პარიზში მიიწვიეს, სადაც ორი თვის მანძილზე სახელგანთქმულ "ოლიმპის" დარბაზში გამოდიოდა. შემდეგ კი იყო "რერო" და "ორერა". წარმატებები მუდამ თან სდევდა. ნანი ბრეგვაძემ მთელი საბჭოთა კავშირი და თითქმის მთელი მსოფლიო შემოიარა.
პიანისტი თუ მომღერალი
- არაჩვეულებრივი ბავშვობა მქონდა, სასიამოვნო ემოციები დღემდე მომყვება. საოცარ მუსიკალურ გარემოში გავიზარდე. დეიდაჩემი - ქეთევან მიქელაძე პროფესიონალი მომღერალი გახლდათ. როცა ის სიმღერებს სწავლობდა, მეც უნებურად ვიმახსოვრებდი. ექვსი წლისა გიტარაზე ვუკრავდი, მხრებზე მოსასხამს მოვიგდებდი და ძალზე მგრძნობიარედ ვმღეროდი ქართულ და რუსულ რომანსებს. ჩემი ჭკუით, სტუმრებს ვბაძავდი, თან ვცდილობდი, არტისტული ვყოფილიყავი. მახსოვს, როგორ იცინოდნენ უფროსები, როდესაც ვმღეროდი. აბსოლუტურად არ მესმოდა რუსული, მაგრამ ყველას ვეუბნებოდი, რომ გრძნობით ვიმღერე.
მთაწმინდაზე, კოტე მესხის ქუჩაზე ვცხოვრობდით. მახსოვს, ჩვენი ეზოს მზიანი კვირა დღეები. რადიოდან მუსიკა სულ ისმოდა. მერე ჩვენი ქუჩის ბავშვები სპექტაკლებს ვდგამდით და ვმღეროდით. ცამეტი წლის ვიყავი, როცა კოტე მესხის ქუჩიდან გრიბოედოვზე გადმოვედით თოთხმეტ კვადრატულ მეტრ ოთახში, მაგრამ ის დრო ჩემთვის ყველაზე სასიამოვნო მოსაგონარია. პირველ საშუალო სკოლაში ვსწავლობდი. რუსთაველზე, მაღაზია "ლუქსის" თავზე ჩემი კლასელი, ნათელა ჯავახიშვილი ცხოვრობდა. თანაკლასელები მასთან ხშირად ავდიოდით. დავჯდებოდი პიანინოსთან, ჩემი კლასელები ფანჯრებს გამოაღებდნენ და მე ვმღეროდი... ქვემოთ, ქუჩაში ხალხი ჩერდებოდა და მისმენდა. სიმღერას რომ დავამთავრებდი, მთხოვდნენ, გამოიხედეო. მეც გავდიოდი და თავს ვუკრავდი. ტაშით მაჯილდოებდნენ ხოლმე.
კონსერვატორიაში სწავლისას, როცა ფორტეპიანოზე რაიმე ნაწარმოები არ გამომდიოდა, ჩემი პედაგოგი, გაიანე მაჭუტაძე მეტყოდა ხოლმე: აბა, იმღერე ეს ფრაზა. ვიმღერებდი და ყველა პრობლემა იხსნებოდა. სიმღერის შეგრძნება ყოველთვის განსხვავებული სამყარო იყო ჩემთვის. მიზანი ერთი მქონდა, დამემთავრებინა კონსერვატორია და პროფესორ მაჭუტაძის ღირსეული აღზრდილი ვყოფილიყავი. დავამთავრე და, გავხდი მომღერალი.
"მედიკო და მე"
- მედეა გონგლიაშვილი და მე ერთდროულად მივედით პოლიტექნიკური ინსტიტუტის საესტრადო ორკესტრში. ჩემი სოლო კონცერტები მედიკოს დამსახურებაა. გავიდა დრო და ის ჩემი კონცერტმაისტერი გახდა, რომელიც ამბობდა: ჩვენი ანსამბლის (მე და ის) დირექტორი და მენეჯერიც მე ვარო. თუმცა, "ჩვენი ანსამბლი" გასტროლებზე ხშირად არ დადიოდა. ერთობლივი მუშაობის დაწყებისთანავე, მედიკოს ვუთხარი: პერიფერიებში არ წავალთ. როცა მახსენდება მგზავრობა მატარებლით, თვითმფრინავით, ცუდი სასტუმროები და საერთოდ, ცუდი საყოფაცხოვრებო პირობები, თავს დათრგუნვილად ვგრძნობ-მეთქი. ეს "ორერას" პერიოდს ეხებოდა.
ერთხელ, მოსკოვში გვაქვს კონცერტი. მეორე განყოფილება ჩემია. საშინლად ვნერვიულობ, მაგრამ ყველაფერი კარგად მიდის. უკვე ბოლო სიმღერის დროა. გამოვედი, გამოვაცხადე სიმღერის სათაური და... დამავიწყდა ყველაფერი. მედიკო უკრავს, უკრავს... მე წინ და უკან დავდივარ. ბოლოს, მივედი მასთან და ჩუმად ვუთხარი: მედიკო, მიშველე, ტექსტი დამავიწყდა. ის კი მეუბნება: რა გიშველო, მე მელოდია დამავიწყდაო...
ჩვენს ქვეყანაში არეულობა რომ იყო, იმ ამბების შემდეგ, პირველი კონცერტი მაქვს მოსკოვში. დიდ სცენაზე გამოვდივარ, უამრავი ხალხია დარბაზში. საშინლად ვღელავ და, ისევ დამავიწყდა ტექსტი. რა უნდა მექნა, მივედი რამპასთან და ხალხს ვეუბნები: ტექსტი დამავიწყდა და იქნებ შემახსენოთ-მეთქი. მთელი დარბაზი მკარნახობდა, ატყდა ერთი ამბავი. მერე გავაჩერე ყველა და ერთს ვთხოვე, შეეხსენებინა... ასეთი რაღაცები ხდება და ყოველთვის ბუნებრივად გამოვდივარ სიტუაციიდან. ერთმა ისიც კი მკითხა, - სპეციალურად გააკეთეთ ეგ ნომერი, არაო?
დედა
- ჩემმა მშობლებმა ფილმის გადაღების დროს გაიცნეს ერთმანეთი. მამაჩემს - გიორგი ბრეგვაძეს თეატრალური ინსტიტუტი ჰქონდა დამთავრებული და ბევრ ძველ ფილმშია გადაღებული. ნიკოლოზ შენგელაია "ნარინჯის ველს" იღებდა და სწორედ იმ პერიოდში დედაჩემი, ვერიკო ანჯაფარიძე და ნატო ვაჩნაძე ბავშვს ელოდებოდნენ. ნიკოლოზ შენგელაიას უთქვამს, პირველი გოგო თუ დაიბადება, ნანი დავარქვათ, თუ ბიჭი - გიორგიო. პირველი მე გავჩნდი, შემდეგ გიორგი შენგელაია და ბოლოს, სოფიკო ჭიაურელი, რომელსაც ბებიის სახელი ერგო. "ნანი" - ნიკოლოზ შენგელაიამ გამოიგონა. დედა ამ სახელის გამო წუხდა. წლების შემდეგ, მანგლისში კათოლიკოს-პატრიარქმა კალისტრატე ცინცაძემ მომნათლა და ნინო დამარქვა.
დედა და დეიდები არაჩვეულებრივად მღეროდნენ. როდესაც ჩვენს ოჯახში წვეულება იყო, მამა არ ერეოდა საქმეში. რაჭველი კაცი გახლდათ და დედას ეტყოდა ხოლმე, - შენ როგორც გინდა, ცაბუ, ისე გააკეთეო. ჩემი დეიდაშვილები: მარიკა, ცისანა და ივიკო საყვარელიძეებიც კარგად მღეროდნენ. ჩვენთან სტუმარი შეიძლებოდა, ღამის 2-3 საათზეც მოსულიყო. დედა მათ მისაღებად ყოველთვის მზად იყო, საოცარი დახვედრა იცოდა. ის რომ არა, შეიძლება ამდენი მეგობარი არც მყოლოდა.
ცდილობდა, ჩემ ირგვლივ კარგი ადამიანები ყოფილიყვნენ და მუდამ დადებითი ემოციები მქონოდა. დედა რომ გარდაიცვალა, მეგობრებმა მითხრეს: ჩვენ გვეგონა, შენთან მოვდიოდით ხოლმე. თურმე, დედაშენთან მოვდიოდითო.
ერთხელ, მახსოვს, მორიგი წოდება მივიღე, უკვე ეკაც მღეროდა და წარმატებებიც ჰქონდა. მაშინ დედამ ხუმრობით მითხრა: მე კიდევ, აკადემიკოსის წოდება უნდა მომანიჭონ, ასეთები რომ გაგზარდეთო...
დედას ერთი ძალიან კარგი თვისებაც ჰქონდა, რომელიც მეც შემძინა და ეკასაც: არასოდეს, არც ერთ მომღერალზე ცუდს არ იტყოდა, ყველას ეფერებოდა. ამბობდა: არ შეიძლება, კარგი არ აღნიშნო და არ შეაქო, ამით შენ არაფერი გაკლდებაო.
"მიყვარს, არ მიყვარს..."
- რაც თავი მახსოვს, სულ ვმღერი და ვუკრავ. სკოლაში უჩემოდ არც ერთი ღონისძიება არ ტარდებოდა. სცენაზე ხან აკორდეონით ვიდექი, ხან - გიტარით. მერე, როცა "ორერაში" ვმღეროდი, სიმღერას არა პროფესიად, არამედ ჩემს ბუნებრივ მდგომარეობად მივიჩნევდი. ბევრჯერ შემოუთავაზებიათ საზღვარგარეთ დარჩენა, მაგრამ ამის სურვილი არასოდეს გამჩენია.
თავს უფლებას არ ვაძლევ, მოვდუნდე. ვცდილობ, ყოველთვის ფორმაში ვიყო, მაგრამ დიეტა არასოდეს დამიცავს. ერთ დროს იოგით ვიყავი გატაცებული... მორწმუნე ვარ, ღმერთის მაშინაც მწამდა, როცა ეკლესიაში სიარული აკრძალული იყო. კონსერვატორიაში ოქროს ჯვრით დავდიოდი, ამის გამო გაზეთშიც გამწერეს. ვგრძნობ, ღმერთი მწყალობს.
ყოველდღიურ ცხოვრებაში ჩაცმას მაინცდამაინც დიდ ყურადღებას არ ვაქცევ. სცენა სულ სხვაა, სცენა ჩემი სახეა და ვალდებული ვარ, ნორმალურად ჩავიცვა. კერვა არ მეხერხება, ამიტომ სასცენო ტანსაცმელს ვყიდულობ, უფრო ხშირად - ვიკერავ.
სახლში ფუსფუსი მიყვარს. სადილებს არ ვამზადებ, მაგრამ ჭურჭელს და ქვაბებს ხალისით ვრეცხავ. სულ მინდა, შინ ვიყო. ჰობი არ მაქვს, ჩემი ჰობიც კი სიმღერაა. ბუნებით წყნარი და უზომოდ მომთმენი ვარ. იშვიათად ვბრაზდები. გურმანი არ გახლავართ და არც ტკბილეული მიყვარს.
ძალიან მიყვარს ვარდები. ბევრი ვარდი ერთად - ლამაზი შესახედია. ცხოვრებაში მქონდა ისეთი ეპიზოდი, როცა ჩემთვის უცნობმა პიროვნებამ ერთი წლის განმავლობაში, რამდენჯერმე 300-400 ცალი ულამაზესი ვარდი გამომიგზავნა. ვფიქრობ, ეს იმ დღეებში ხდებოდა, როცა ქუჩაში დამინახავდა. ბოლოს გავიგე, ვინც იყო. შეიძლება, იქიდან გამომყვა ვარდების ასეთი სიყვარული. მინდვრის ყვავილებიც ძალიან ლამაზია. საერთოდ, ბუნებასთან რაც ახლოსაა, ის ფერები მომწონს.
გასტროლები
- დღიურებს არასოდეს ვწერდი, რადგან მეგონა, ყველაფერს დავიმახსოვრებდი. ჩემი მეგობარი, ზურა იაშვილი წერდა და ვეუბნებოდი, - შენ წერე და მე გადავიწერ-მეთქი. ავღანეთში ომის დროს ვიყავი. მე და მედიკო მანქანით რომ მივდიოდით, უკან ტანკი მოგვყვებოდა და გვიცავდა. ნიკარაგუაში რევოლუციის დროს მოვხვდით. ტაიტი დამამახსოვრდა - საოცარი და სამოთხის მსგავსი ქვეყანა. იამაიკაში გაგვაფრთხილეს, გარეთ არ გამოხვიდეთ, საავადმყოფოებიდან გიჟები გამოუშვესო.
მაროკოში, კონცერტის შემდეგ, მეფე ჰასან მეორემ სასახლეში მიგვიპატიჟა. სამეფო სუფრა გაშლილი იყო უზარმაზარ პარკში, რომელსაც დასასრული არ ჰქონდა. მსგავსი სილამაზის სუფრა არსად მინახავს. დღემდე მაქვს შენახული ოქროს ძაფებით მოქარგული ხავერდის შავი კაბა, რომელიც იქ მაჩუქეს. ეს კაბა "ორერას" კოსტიუმირებულ რეკლამაში მეცვა.
შთამბეჭდავად მაგონდება ის პერიოდი, როდესაც ყოფილი საბჭოთა კავშირის რჩეულ მომღერლებთან ერთად, პარიზში წავედი. მაშინ ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი და კონკურსი გავიარე ცნობილ იმპრესარიო ბრუნო კოკატრიქსთან. ორი თვის განმავლობაში "ოლიმპის" საკონცერტო დარბაზში, ანშლაგებით გამოვდიოდით. მოსაგონარი ბევრი მაქვს, მთელი ცხოვრება მოგზაურობაში გავატარე.
და მაინც, ბუნებით მოგზაური არ ვარ. სადაც უნდა წავიდე, სულ სახლი მენატრება. მაქსიმუმ, ორი თვე ვძლებ, მერე გამოვრბივარ.
სუფლიორის ორმოში ჩავარდნილი...
- ოდესის მიუზიკ ჰოლში კონცერტზე სცენარისტი ეჟოვი და რეჟისორი გია დანელია დავპატიჟე. სიმღერა калитка დავამთავრე და უკან სვლის დროს, სცენიდან გავქრი! კონცერტის შემდეგ გია დანელია მეუბნება: ნანი, რა შესანიშნავი სცენარი გქონდა, რა ლამაზად გაქრი სცენიდანო. სცენარი კი არა და სუფლიორის ორმოში ჩავვარდი! ეს ფათერაკი შემდგომშიც განმეორდა, მაგრამ სხვაგან და სხვაგვარად - ორმოში ცალი ფეხი ჩამივარდა, სცენაზე წავიქეცი და ძლივს გამიყვანეს. ამჯერად, ჩემ გარდა, დაზარალდა გამნათებელი, რომელიც ეფექტისთვის ამ ორმოდან აწყობდა ილუმინაციას. შემდეგ კონცერტზე სუფლიორის ორმოდან საეჭვო ხმა მომესმა. მივიხედე და რას ვხედავ, გამნათებელს თავზე მეშახტის ქუდი დაუხურავს. საქმე ის გახლავთ, რომ ე.წ. შპილკაქუსლიანი ფეხსაცმელი მეცვა. იმანაც, თავი ასე დაიზღვია.
წყარო: gza.ambebi.ge
ნანი ბრეგვაძემ თბილისის სახელმწიფო კონსერვატორიის საფორტეპიანო ფაკულტეტი დაამთავრა, პიანისტობაზე ოცნებობდა. მერე პოლიტექნიკური ინსტიტუტის საესტრადო ორკესტრში მღეროდა და მოსკოვში ახალგაზრდობისა და სტუდენტთა საერთაშორისო ფესტივალის ლაურეატი გახდა. პარიზში მიიწვიეს, სადაც ორი თვის მანძილზე სახელგანთქმულ "ოლიმპის" დარბაზში გამოდიოდა. შემდეგ კი იყო "რერო" და "ორერა". წარმატებები მუდამ თან სდევდა. ნანი ბრეგვაძემ მთელი საბჭოთა კავშირი და თითქმის მთელი მსოფლიო შემოიარა.
პიანისტი თუ მომღერალი
- არაჩვეულებრივი ბავშვობა მქონდა, სასიამოვნო ემოციები დღემდე მომყვება. საოცარ მუსიკალურ გარემოში გავიზარდე. დეიდაჩემი - ქეთევან მიქელაძე პროფესიონალი მომღერალი გახლდათ. როცა ის სიმღერებს სწავლობდა, მეც უნებურად ვიმახსოვრებდი. ექვსი წლისა გიტარაზე ვუკრავდი, მხრებზე მოსასხამს მოვიგდებდი და ძალზე მგრძნობიარედ ვმღეროდი ქართულ და რუსულ რომანსებს. ჩემი ჭკუით, სტუმრებს ვბაძავდი, თან ვცდილობდი, არტისტული ვყოფილიყავი. მახსოვს, როგორ იცინოდნენ უფროსები, როდესაც ვმღეროდი. აბსოლუტურად არ მესმოდა რუსული, მაგრამ ყველას ვეუბნებოდი, რომ გრძნობით ვიმღერე.
მთაწმინდაზე, კოტე მესხის ქუჩაზე ვცხოვრობდით. მახსოვს, ჩვენი ეზოს მზიანი კვირა დღეები. რადიოდან მუსიკა სულ ისმოდა. მერე ჩვენი ქუჩის ბავშვები სპექტაკლებს ვდგამდით და ვმღეროდით. ცამეტი წლის ვიყავი, როცა კოტე მესხის ქუჩიდან გრიბოედოვზე გადმოვედით თოთხმეტ კვადრატულ მეტრ ოთახში, მაგრამ ის დრო ჩემთვის ყველაზე სასიამოვნო მოსაგონარია. პირველ საშუალო სკოლაში ვსწავლობდი. რუსთაველზე, მაღაზია "ლუქსის" თავზე ჩემი კლასელი, ნათელა ჯავახიშვილი ცხოვრობდა. თანაკლასელები მასთან ხშირად ავდიოდით. დავჯდებოდი პიანინოსთან, ჩემი კლასელები ფანჯრებს გამოაღებდნენ და მე ვმღეროდი... ქვემოთ, ქუჩაში ხალხი ჩერდებოდა და მისმენდა. სიმღერას რომ დავამთავრებდი, მთხოვდნენ, გამოიხედეო. მეც გავდიოდი და თავს ვუკრავდი. ტაშით მაჯილდოებდნენ ხოლმე.
კონსერვატორიაში სწავლისას, როცა ფორტეპიანოზე რაიმე ნაწარმოები არ გამომდიოდა, ჩემი პედაგოგი, გაიანე მაჭუტაძე მეტყოდა ხოლმე: აბა, იმღერე ეს ფრაზა. ვიმღერებდი და ყველა პრობლემა იხსნებოდა. სიმღერის შეგრძნება ყოველთვის განსხვავებული სამყარო იყო ჩემთვის. მიზანი ერთი მქონდა, დამემთავრებინა კონსერვატორია და პროფესორ მაჭუტაძის ღირსეული აღზრდილი ვყოფილიყავი. დავამთავრე და, გავხდი მომღერალი.
"მედიკო და მე"
- მედეა გონგლიაშვილი და მე ერთდროულად მივედით პოლიტექნიკური ინსტიტუტის საესტრადო ორკესტრში. ჩემი სოლო კონცერტები მედიკოს დამსახურებაა. გავიდა დრო და ის ჩემი კონცერტმაისტერი გახდა, რომელიც ამბობდა: ჩვენი ანსამბლის (მე და ის) დირექტორი და მენეჯერიც მე ვარო. თუმცა, "ჩვენი ანსამბლი" გასტროლებზე ხშირად არ დადიოდა. ერთობლივი მუშაობის დაწყებისთანავე, მედიკოს ვუთხარი: პერიფერიებში არ წავალთ. როცა მახსენდება მგზავრობა მატარებლით, თვითმფრინავით, ცუდი სასტუმროები და საერთოდ, ცუდი საყოფაცხოვრებო პირობები, თავს დათრგუნვილად ვგრძნობ-მეთქი. ეს "ორერას" პერიოდს ეხებოდა.
ერთხელ, მოსკოვში გვაქვს კონცერტი. მეორე განყოფილება ჩემია. საშინლად ვნერვიულობ, მაგრამ ყველაფერი კარგად მიდის. უკვე ბოლო სიმღერის დროა. გამოვედი, გამოვაცხადე სიმღერის სათაური და... დამავიწყდა ყველაფერი. მედიკო უკრავს, უკრავს... მე წინ და უკან დავდივარ. ბოლოს, მივედი მასთან და ჩუმად ვუთხარი: მედიკო, მიშველე, ტექსტი დამავიწყდა. ის კი მეუბნება: რა გიშველო, მე მელოდია დამავიწყდაო...
ჩვენს ქვეყანაში არეულობა რომ იყო, იმ ამბების შემდეგ, პირველი კონცერტი მაქვს მოსკოვში. დიდ სცენაზე გამოვდივარ, უამრავი ხალხია დარბაზში. საშინლად ვღელავ და, ისევ დამავიწყდა ტექსტი. რა უნდა მექნა, მივედი რამპასთან და ხალხს ვეუბნები: ტექსტი დამავიწყდა და იქნებ შემახსენოთ-მეთქი. მთელი დარბაზი მკარნახობდა, ატყდა ერთი ამბავი. მერე გავაჩერე ყველა და ერთს ვთხოვე, შეეხსენებინა... ასეთი რაღაცები ხდება და ყოველთვის ბუნებრივად გამოვდივარ სიტუაციიდან. ერთმა ისიც კი მკითხა, - სპეციალურად გააკეთეთ ეგ ნომერი, არაო?
დედა
- ჩემმა მშობლებმა ფილმის გადაღების დროს გაიცნეს ერთმანეთი. მამაჩემს - გიორგი ბრეგვაძეს თეატრალური ინსტიტუტი ჰქონდა დამთავრებული და ბევრ ძველ ფილმშია გადაღებული. ნიკოლოზ შენგელაია "ნარინჯის ველს" იღებდა და სწორედ იმ პერიოდში დედაჩემი, ვერიკო ანჯაფარიძე და ნატო ვაჩნაძე ბავშვს ელოდებოდნენ. ნიკოლოზ შენგელაიას უთქვამს, პირველი გოგო თუ დაიბადება, ნანი დავარქვათ, თუ ბიჭი - გიორგიო. პირველი მე გავჩნდი, შემდეგ გიორგი შენგელაია და ბოლოს, სოფიკო ჭიაურელი, რომელსაც ბებიის სახელი ერგო. "ნანი" - ნიკოლოზ შენგელაიამ გამოიგონა. დედა ამ სახელის გამო წუხდა. წლების შემდეგ, მანგლისში კათოლიკოს-პატრიარქმა კალისტრატე ცინცაძემ მომნათლა და ნინო დამარქვა.
დედა და დეიდები არაჩვეულებრივად მღეროდნენ. როდესაც ჩვენს ოჯახში წვეულება იყო, მამა არ ერეოდა საქმეში. რაჭველი კაცი გახლდათ და დედას ეტყოდა ხოლმე, - შენ როგორც გინდა, ცაბუ, ისე გააკეთეო. ჩემი დეიდაშვილები: მარიკა, ცისანა და ივიკო საყვარელიძეებიც კარგად მღეროდნენ. ჩვენთან სტუმარი შეიძლებოდა, ღამის 2-3 საათზეც მოსულიყო. დედა მათ მისაღებად ყოველთვის მზად იყო, საოცარი დახვედრა იცოდა. ის რომ არა, შეიძლება ამდენი მეგობარი არც მყოლოდა.
ცდილობდა, ჩემ ირგვლივ კარგი ადამიანები ყოფილიყვნენ და მუდამ დადებითი ემოციები მქონოდა. დედა რომ გარდაიცვალა, მეგობრებმა მითხრეს: ჩვენ გვეგონა, შენთან მოვდიოდით ხოლმე. თურმე, დედაშენთან მოვდიოდითო.
ერთხელ, მახსოვს, მორიგი წოდება მივიღე, უკვე ეკაც მღეროდა და წარმატებებიც ჰქონდა. მაშინ დედამ ხუმრობით მითხრა: მე კიდევ, აკადემიკოსის წოდება უნდა მომანიჭონ, ასეთები რომ გაგზარდეთო...
დედას ერთი ძალიან კარგი თვისებაც ჰქონდა, რომელიც მეც შემძინა და ეკასაც: არასოდეს, არც ერთ მომღერალზე ცუდს არ იტყოდა, ყველას ეფერებოდა. ამბობდა: არ შეიძლება, კარგი არ აღნიშნო და არ შეაქო, ამით შენ არაფერი გაკლდებაო.
"მიყვარს, არ მიყვარს..."
- რაც თავი მახსოვს, სულ ვმღერი და ვუკრავ. სკოლაში უჩემოდ არც ერთი ღონისძიება არ ტარდებოდა. სცენაზე ხან აკორდეონით ვიდექი, ხან - გიტარით. მერე, როცა "ორერაში" ვმღეროდი, სიმღერას არა პროფესიად, არამედ ჩემს ბუნებრივ მდგომარეობად მივიჩნევდი. ბევრჯერ შემოუთავაზებიათ საზღვარგარეთ დარჩენა, მაგრამ ამის სურვილი არასოდეს გამჩენია.
თავს უფლებას არ ვაძლევ, მოვდუნდე. ვცდილობ, ყოველთვის ფორმაში ვიყო, მაგრამ დიეტა არასოდეს დამიცავს. ერთ დროს იოგით ვიყავი გატაცებული... მორწმუნე ვარ, ღმერთის მაშინაც მწამდა, როცა ეკლესიაში სიარული აკრძალული იყო. კონსერვატორიაში ოქროს ჯვრით დავდიოდი, ამის გამო გაზეთშიც გამწერეს. ვგრძნობ, ღმერთი მწყალობს.
ყოველდღიურ ცხოვრებაში ჩაცმას მაინცდამაინც დიდ ყურადღებას არ ვაქცევ. სცენა სულ სხვაა, სცენა ჩემი სახეა და ვალდებული ვარ, ნორმალურად ჩავიცვა. კერვა არ მეხერხება, ამიტომ სასცენო ტანსაცმელს ვყიდულობ, უფრო ხშირად - ვიკერავ.
სახლში ფუსფუსი მიყვარს. სადილებს არ ვამზადებ, მაგრამ ჭურჭელს და ქვაბებს ხალისით ვრეცხავ. სულ მინდა, შინ ვიყო. ჰობი არ მაქვს, ჩემი ჰობიც კი სიმღერაა. ბუნებით წყნარი და უზომოდ მომთმენი ვარ. იშვიათად ვბრაზდები. გურმანი არ გახლავართ და არც ტკბილეული მიყვარს.
ძალიან მიყვარს ვარდები. ბევრი ვარდი ერთად - ლამაზი შესახედია. ცხოვრებაში მქონდა ისეთი ეპიზოდი, როცა ჩემთვის უცნობმა პიროვნებამ ერთი წლის განმავლობაში, რამდენჯერმე 300-400 ცალი ულამაზესი ვარდი გამომიგზავნა. ვფიქრობ, ეს იმ დღეებში ხდებოდა, როცა ქუჩაში დამინახავდა. ბოლოს გავიგე, ვინც იყო. შეიძლება, იქიდან გამომყვა ვარდების ასეთი სიყვარული. მინდვრის ყვავილებიც ძალიან ლამაზია. საერთოდ, ბუნებასთან რაც ახლოსაა, ის ფერები მომწონს.
გასტროლები
- დღიურებს არასოდეს ვწერდი, რადგან მეგონა, ყველაფერს დავიმახსოვრებდი. ჩემი მეგობარი, ზურა იაშვილი წერდა და ვეუბნებოდი, - შენ წერე და მე გადავიწერ-მეთქი. ავღანეთში ომის დროს ვიყავი. მე და მედიკო მანქანით რომ მივდიოდით, უკან ტანკი მოგვყვებოდა და გვიცავდა. ნიკარაგუაში რევოლუციის დროს მოვხვდით. ტაიტი დამამახსოვრდა - საოცარი და სამოთხის მსგავსი ქვეყანა. იამაიკაში გაგვაფრთხილეს, გარეთ არ გამოხვიდეთ, საავადმყოფოებიდან გიჟები გამოუშვესო.
მაროკოში, კონცერტის შემდეგ, მეფე ჰასან მეორემ სასახლეში მიგვიპატიჟა. სამეფო სუფრა გაშლილი იყო უზარმაზარ პარკში, რომელსაც დასასრული არ ჰქონდა. მსგავსი სილამაზის სუფრა არსად მინახავს. დღემდე მაქვს შენახული ოქროს ძაფებით მოქარგული ხავერდის შავი კაბა, რომელიც იქ მაჩუქეს. ეს კაბა "ორერას" კოსტიუმირებულ რეკლამაში მეცვა.
შთამბეჭდავად მაგონდება ის პერიოდი, როდესაც ყოფილი საბჭოთა კავშირის რჩეულ მომღერლებთან ერთად, პარიზში წავედი. მაშინ ძალიან ახალგაზრდა ვიყავი და კონკურსი გავიარე ცნობილ იმპრესარიო ბრუნო კოკატრიქსთან. ორი თვის განმავლობაში "ოლიმპის" საკონცერტო დარბაზში, ანშლაგებით გამოვდიოდით. მოსაგონარი ბევრი მაქვს, მთელი ცხოვრება მოგზაურობაში გავატარე.
და მაინც, ბუნებით მოგზაური არ ვარ. სადაც უნდა წავიდე, სულ სახლი მენატრება. მაქსიმუმ, ორი თვე ვძლებ, მერე გამოვრბივარ.
სუფლიორის ორმოში ჩავარდნილი...
- ოდესის მიუზიკ ჰოლში კონცერტზე სცენარისტი ეჟოვი და რეჟისორი გია დანელია დავპატიჟე. სიმღერა калитка დავამთავრე და უკან სვლის დროს, სცენიდან გავქრი! კონცერტის შემდეგ გია დანელია მეუბნება: ნანი, რა შესანიშნავი სცენარი გქონდა, რა ლამაზად გაქრი სცენიდანო. სცენარი კი არა და სუფლიორის ორმოში ჩავვარდი! ეს ფათერაკი შემდგომშიც განმეორდა, მაგრამ სხვაგან და სხვაგვარად - ორმოში ცალი ფეხი ჩამივარდა, სცენაზე წავიქეცი და ძლივს გამიყვანეს. ამჯერად, ჩემ გარდა, დაზარალდა გამნათებელი, რომელიც ეფექტისთვის ამ ორმოდან აწყობდა ილუმინაციას. შემდეგ კონცერტზე სუფლიორის ორმოდან საეჭვო ხმა მომესმა. მივიხედე და რას ვხედავ, გამნათებელს თავზე მეშახტის ქუდი დაუხურავს. საქმე ის გახლავთ, რომ ე.წ. შპილკაქუსლიანი ფეხსაცმელი მეცვა. იმანაც, თავი ასე დაიზღვია.
წყარო: gza.ambebi.ge
2 032 ნახვა
21-01-2017, 23:09
