ჭკვიანი საყვარლის რამდენიმე წესი

მაპატიეთ, მაგრამ ამ ბლოგში უყურადღებოდ დავტოვებ ქალებს, რომლებიც საკუთარ მდგომარეობაზე ქვითინებენ.

რომლებიც იტანჯებიან საყვარლის სტატუსით და სხვადასხვა სახის გამართლებას უძებნიან საკუთარ თავს, მაგალითად, ასეთს: "არ ვიცი, ეს როგორ მოხდა", "ჩემი ბრალი არ არის, ყველაფერი მან დაიწყო" და ასე შემდეგ...

ჭკვიანმა საყვარელმა ზუსტად იცის: ვინ არის, რატომ და რისთვის არსებობს. ის ძლიერი, ამაყი ქალია და არა საწყალი და მიუსაფარი, ბედისგან დაჩაგრული არსება.

მისი მდგომარეობა - მისივე შეგნებული არჩევანია, დაფუძნებული გრძნობით ან მერკანტილიზმით - ეს გასაგებია...

ჭკვიანი საყვარელი საზოგადოების ნორმების ზღვარს სცდება, თუმცა ამ მოედანზეც მას აქვს წესები.

ძირითადი წესი - ის ყველაზე მთავარი არ არის. ჭკვიანი საყვარელი არ ცდილობს საყვარელი მამაკაცის ქმრად ტრანსფორმირებას. ასევე, არ ცდილობს დაიმკვიდროს ცოლის სტატუსი! რადგან ის - არ არის ბორშჩი-წინდა-ფანჯარასთან მოლოდინი... არც საშინაო ხალათი-სკანდალები-საყვედურები.

ის - მარადიული გამოცანაა, ბოლომდე მუდამ ამოუხსნელი. ის მხოლოდ საკუთარ თავს ეკუთვნის. ის - დამოუკიდებლობის ეტალონია.

ის გამარჯვებულს საკუთარი თავით აჯილდოებს. ის ყოველმხრივი წარმატების სტიმულია - გამარჯვებულისთვის.

ის ფუმფულა კატაა, ფლირტის ვირტუოზი.

ის წყნარი ნავსაყუდელია დაღლილი მგზავრისთვის.

ის აბრეშუმის ზღვის შრიალია - თითქმის მედიტაცია, თითქმის ასტრალი.

ის არასოდეს წუწუნებს - თავის ტკივილზე, დაღლილობაზე, მოწყენილობაზე, განუხორციელებელ ოცნებებსა და უფროსობაზე.

ის არასოდეს ჭორაობს - დაქალებზე, ნათესავებზე, თანამშრომლებზე.

ის გულწრფელია.

მისი საზოგადოება - დღესასწაულია და არა მიმდინარე მოვლენა.

რად უნდა მას ჩამოყალიბებული ნევრა
სთენიკი, მიტოვებული ცოლის წინაშე დანაშაულის უდიდესი გრძნობით?!

რატომ უნდა გადაიქცეს ის ქალღმერთისგან ვიღაცის ნივთად?

რატომ უნდა ჰქონდეს ვალდებულება უფლების მაგივრად?

დაბოლოს, რად უნდა ის ადამიანი, რომელმაც ერთხელ უკვე უღალატა სხვას...