„დილით რომ მოვდივართ, საღამოს ცოცხლები გავალთ თუ არა შენობიდან, არავინ ვიცით!“ - რა ხდება აბანოთუბანში მდებარე თეატრში

„აი, ასე გამოიყურება თბილისის ცენტრში, აბანოთუბანში მდებარე აზერბაიჯანული სახელმწიფო დრამატული თეატრი. თეატრი, რომელმაც გასული საუკუნის 40-აინ წლებში შეწყვიტა სიცოცხლე და ხანგრძლივი შემოქმედებითი პაუზის შემდეგ 2004 წელს განაახლა ფუნქციონირება.
იმ წუთიდან, ნელ-ნელა, წვალებ-წვალებითა და იმის იმედით, რომ ერთ დღეს, ვინმე ამ თეატრსაც მიაქცევს ყურადღებას, მსახიობთა დასი და ადმინისტრაციის თანამშრომლები იღწვიან იმისთვის, რომ თეატრის კარი სამუდამოდ არ ჩაიკეტოს და თეატრში, რომელსაც არც სცენა გააჩნია და მაყურებელთა დარბაზიც არ აქვს, იდგმება სპექტაკლები და მოდიან მაყურებლები.

შენობაში არ არის გათბობა, სასმელი წყლისა და საკანალიზაციო სისტემები გაუმართავია, არ აქვთ საგრიმიოროები და 800-ი კვ. მ. ფართობის ამორტიზირებულ შენობაში, სადაც ყველაფერი ინგრევა, მხოლოდ ორი, შედარებით საღი და საიმედო ოთახია, თანამშრომლები თავს იქ გრძნობენ უსაფრთხოდ და აფარებენ თავს.

„რა ხალისი და მოტივაცია უნდა ჰქონდეს ადამიანებს აქ, ამ პირობებში?! თანამშრომელთა უმრავლესობა თეატრში აღდგენის დღიდან მუშაობს. დილით რომ მოვდივართ სამსახურში, საღამოს ცოცხლები გავალთ თუ არა შენობიდან, არავინ ვიცით! ფაქტობრივად, ენთუზიასტები ვართ, რადგან ხელფასიც მინიმალურია, იმდენად მინიმალურია, რომ სამსახურში მოსვლისთვისაც არ გვყოფნის თანამშრომლებს, რომლებიც თბილისის სხვა და სხვა უბნებში ვცხოვრობთ, ზოგიერთს თეატრში ძალიან შორი მანძილიდან უხდება მოსვლა!“- განაცხადა თეატრის საინფორმაციო სამსახურის ხელმძღვანელმა კახი ლაზარიშვილმა

წყარო: newposts.ge