ოცდამეხუთეს ეფექტი - გაიცანით ლუ (ეპიზოდი I)

- გააღე პირი! მიდი, მიდი... - რა არის, ჯერ მაჩვენე!
თავი უკან გადავწიე, რომ მარიტას თითები დამენახა. რაღაცას ჯიუტად მჩრიდა პირში. ბუნდოვნად თეთრ ტაბლეტს მოვკარი თვალი. მეტი ვეღარ გავძელი, თვალები დამიელამდა.
- რა არის, გოგო, არ მენდობი? აბი გლუკოზაა! გააღე პირი და ჩაყლაპე! ძლივს ვიშოვე... გაგისწორდება მაგრა! დღეს ჩემი დაბადების დღეა და არ მაწყენინო, გაიგე?..

წინააღმდეგობის გაწევაც არ დამაცადა, ტაბლეტი ჩამიტენა, მარტინით სავსე ჭიქა პირთან მომიტანა და პატარა ბავშვივით გადამაყლაპინა. დღეს დაბადების დღე აქვს და ვერ გავუტეხავ... არადა, ახლა სახლში ყოფნას და დაძინებას არაფერი მირჩევნია.

არც ეს კლუბია ის გარემო, სადაც თავს კომფორტულად ვიგრძნობ და არც ეს "ჩვეულებრივი სამეული". ასე დავარქვი მარიტას, სალის და ნატას (ზურგსუკან). სამივე ჩემი თანამშრომელია. დიდი პატივია მათთან ერთად მუშაობა... არა, საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, უბრალოდ, არ არიან ჩემი სტილის ადამიანები, ხომ გესმით?..

მე ლილუ მქვია, მაგრამ ბავშვობიდან მოყოლებული, ყველა ლუს მეძახის. მეც ასე ვეცნობი ხალხს. ეს სახელი დედამ დამარქვა, რომელიც ახლა ამერიკაში ცხოვრობს მეორე ქმართან, მაიკლთან ერთად. ამაზე მერე მოგიყვებით...

მე ფოტოგრაფი ვარ! ამით ვამაყობ... ოღონდ მარტო ჩემს თავთან, რადგან საკუთარ თავზე ლაპარაკი არ მიყვარს. ვმუშაობ სარეკლამო კომპანია - "natural dreams"-ში და ამით ბედნიერი, რა გითხრათ... კმაყოფილი ვარ.

ერთ ჟურნალთანაც ვთანამშრომლობ და საკმაოდ გადატვირთული გრაფიკი მაქვს. ჰო, კიდევ საკუთარი საიტი მაქვს. ჩემს გადაღებულ ფოტოებს ვდებ ხოლმე და ხანდახან ბლოგებსაც ვწერ... დიდი არაფერი, უბრალოდ, ვბლოგიალობ რაღაცეებს...

ნაკლებად კონტაქტური ვარ. არ მიყვარს ადამიანებთან ფამილარული ურთიერთობები, არავის ვუშინაურდები. მეგობარი გოგოც (სიტყვა დაქალი არ მიყვარს) მხოლოდ ერთი მყავს - თათია. ის გათხოვილია, მე (მიხვდით, ალბათ) არა! არც ზედმეტი სენტიმენტები მახასიათებს და არც სიტყვა "მიყვარხარ" მიყვარს...

ერთი შეხედვით, "სტერვას" იმიჯი მაქვს, მაგრამ შინაგანად საკმაოდ მგრძნობიარე ვარ. ამ თვისებას ნაკლად მივიჩნევ და გამუდმებით მის გამოსწორებას ვცდილობ.

გადაღებების პროცესით დიდ სიამოვნებას ვიღებ, განსაკუთრებით მაშინ, როცა ჩემთვის უცნობ ადგილებზე გავდივართ ხოლმე. ასეთი ადგილების აღმომჩენი ლუკაა, ჩემი თანამშრომელი. პროგრამისტია, - "გუგლის მამას" ვეძახი.

შეყვარებული არ მყავს. მხოლოდ ერთხელ ვიყავი შეყვარებული და როგორც კი თავი ვიღაცის საკუთრებად ვიგრძენი, "გადამიარა". ჩემთვის თავისუფლებას ყველაზე დიდი ფასი აქვს.

კლუბში მოსვლა ცოტა დამაგვიანდა. ესენი, ცოტა არ იყოს, ზედმეტად აჟიტირებულები მეჩვენებიან, ნახევარი ბოთლი მარტინისთვის... ალბათ, ჩემს მოსვლამდე გადაყლაპეს ის აბები... რა უნდა იყოს?..

- გოგოებო, ვიცეკვოთ? - კითხვა დასვა ნატამ, როცა უაზრო სიცილის ტალღამ ცოტა გადაუარა.

- "ოფქორზუნებიი"... - სკამიდან წამოხტა მარიტა და კუნტრუშით გაემართა საცეკვაო მოედნისაკენ. ახლა გული ამერევა... "ოფქორზუნებიღა" აკლდა ამ სიტუაციას, თავს ისედაც სხვის თეფშზე გადასკუპებული თეთრი ყვავივით ვგრძნობ! - ეს შედარება საიდან მოვიტანე?.. მგონი, ტაბლეტმა მოქმედება დაიწყო...

- ადექი, გოგო! - სალიმ სკამიდან წამომაგდო და საცეკვაოდ წამათრია. რადგან ამ სამეულის კომპანიაში მოხვედრის პატივი პირველად მხვდა წილად, კეთილი უნდა ვინებო და ჰორიზონტალური სურვილები ვერტიკალურად გამოვხატო... საკუთარმა აზრებმა გამამხიარულა. მგონი, ღირდა იმ ტაბლეტის გადაყლაპვა...

ხალხის მასას შევერიეთ. საცეკვაო მოედანზე თითქმის ბნელოდა. მხოლოდ ფერადი შუქები ციმციმებდა და ადამიანები მოძრაობაში "სტოპ-კადრებად" დამონტაჟებულებივით მეჩვენებოდნენ. ცეკვის დროს თავი უცნაურად ვიგრძენი. უცებ შიშმა ამიტანა.

ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა, თითქოს ყველას, ვინც აქ ცეკვავდა, ჩემთვის რაღაც ცუდის გაკეთება უნდოდა. გულისცემა გამიხშირდა. ენერგიის მოზღვავება ვიგრძენი. ინერციით გეზი მაგიდისკენ ავიღე. ყველა მე მეჯახებოდა. შიშის შეგრძნებამ პიკს მიაღწია. თვალებიც საშინლად დამეძაბა.

ის იყო, "ტანების მრხეველთა" მასას თავი დავაღწიე, რომ უცებ შუქი ჩაქრა. მთლიანად დაბნელდა. გავჩერდი და დაველოდე, გენერატორზე როდის გადართავდნენ, მაგრამ გავაცნობიერე, რომ მუსიკის ხმა არ შეწყვეტილა. არც ხმაურს დაეტყო ცვლილება და არც არავის წამოუყვირია - "ეეე", ან "ოოო", როგორც დენის გათიშვის დროს იციან ხოლმე.

მივხვდი, რომ ჩემს თავში დაბნელდა... წესით, პანიკაში უნდა ჩავვარდნილიყავი, მაგრამ ორგანიზმი მომიდუნდა და საკუთარ სხეულს ძლივსღა ვიმორჩილებდი. ხელის ცეცებით გადავდგი რამოდენიმე ნაბიჯი. გოგოებს ვეძახდი, მაგრამ იმ ქაოსში ვის რას გავაგონებდი?..

უცებ ვიღაცის შეხება ვიგრძენი.

- ცუდად ხარ? - ჩამძახა ყურში... ბიჭის ხმა იყო.

- დავბრმავდიი!!! - რაც შემეძლო ხმამაღლა დავიძახე.

- ნუ გეშინია! ყველაფერი კარგად იქნება! - ჩამძახა ისევ უცნობმა. მერე ერთი ხელი წელზე მომხვია და სადღაც წამიყვანა. ბრმასავით მივყვებოდი (სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით).

- "მკვლელი რომ აღმოჩნდეს"... - გამეფიქრა. უეცრად იმ სიგარეტის ბუღში მისი სუნამოს სურნელი ვიგრძენი... მარჯვენა ხელით მის მკლავს ჩავებღაუჭე. შიში თავისთავად გამიქრა. სამაგიეროდ, შეგრძნებები გამიმძაფრდა. წარმოვიდგინე, როგორ შეიგრძნობენ ყველაფერს ბრმები, მათ ხომ ათასჯერ უფრო გამძაფრებული აქვთ ყნოსვისა და სმენის ორგანოები.

მოკლე ჯინსის ქვედაბოლო და თეთრი მაისური მეცვა. მისი მარცხენა ხელიდან (რომელიც ჩემს წელზე ედო), სხეულში სასიამოვნო სითბო მეღვრებოდა. მივდიოდით სადღაც... თითქოს შენელებულ კადრში მოვხვდი...

კლუბის ხმაურმა იკლო და ჟანგბადი ჩავისუნთქე.

- ფრთხილად, ოთხი საფეხურია! - გამაფრთხილა კიბეზე ჩასვლამდე. მეც გონებაში დავთვალე - "ერთი, ორი, სამი, ოთხი"... მერე რამოდენიმე ნაბიჯი კიდევ გადამადგმევინა და სადღაც დამსვა. თვითონ ჩემს წინ დადგა. იმ ადგილზე, სადაც ხელი ედო, სიცივე ვიგრძენი..

- შემომხედე, აბა!

- დავბრმავდი!!! რა საშინელებაა, ნუთუ ჩემი კამერის ობიექტივში ვერასოდეს ჩავიხედავ? - ვთქვი და ტირილის ნაცვლად, სიცილი ამიტყდა.

- ცუდად არ გამიგო, დაბოლილი ხარ?

- უი, არა! არ ვეწევი საერთოდ მე... მაგრამ ჩემმა თანამშრომლებმა რაღაცა დამალევინეს...

- რა რაღაცა?

- აბი გლუკოზააო! - ვუთხარი და ისევ ამიტყდა ისტერიკული სიცილი.

- გასაგებია...

ხელებით სახეზე შემეხო და თავი ოდნავ მაღლა ამაწევინა. დაახლოებით იმ მიმართულებით ვიყურებოდი, სადაც მისი სახე მეგულებოდა. ვგრძნობდი, რომ თვალებში მიყურებდა.

- თვალის გუგები გაფართოებული გაქვს. მოკლედ, ახლა გააკეთებ იმას, რასაც გეტყვი! დახუჭე თვალები!

ჩემდა გასაკვირად, დავემორჩილე და თვალები დავხუჭე. გულიც აღარ მიცემდა ისე სწრაფად... მგონი, რეალობის ჩვეულებრივი აღქმა მიბრუნდებოდა...

- სამამდე დათვალე და გაახილე!

- ერთი, ორი, სამი... დავბრმავდი! ვერ გაიგე? დ ა ვ ბ რ მ ა ვ დ ი !!! - დავუმარცვლე ბოლოს.

- კარგი, დახუჭე ისევ! ეგრე. ახლა რამე სიმღერა გაიხსენე! სიტყვები რო იცი, ისეთი... რამე ცნობილი. მეც რო ვიცოდე!

- რა შუაშია სიმღერა?

- მე და შენ უნდა ვიმღეროთ!

- სიმღერა თერაპიის კურსში შედის? კაი, ვიმღეროთ, თუ სიმღერა მიშველის... ოღონდ "სულიკო" არა! ვერ ვიტან, რა უბედურებაა, დადის და საყვარლის საფლავს ეძებს... ჩემი პაპა, იცი, როგორ დაიღუპა? საყვარელთან მიდიოდა და მანქანა დაეჯახა, გზაზე რომ გადადიოდა.

აი, ზოგადად სიკვდილი ხომ საშინელებაა? მაგრამ არსებობს სასაცილო სიკვდილი, მაგალითად, ტროლეიბუსი რომ გაგიტანს ან რამე ეგეთი... უჰჰ, რას ავიტეხე სიკვდილზე ლაპარაკი. რამდენს ვლაპარაკობ. საერთოდ, ცოტას ვლაპარაკობ ხოლმე... თან, ყოველთვის ვიცი, ვის ველაპარაკები...

- "სულიკო" არც მე მიყვარს. - მიპასუხა სერიოზულად. მგონი, ესეც ჩემსავით სიტყვაძუნწია. არც მე მიყვარს ბევრი ლაპარაკი, ეს შემთხვევა გამონაკლისია. ეს რა ყოფილა! არასოდეს აღარ დავლევ არაფერ საეჭვოს.

ამის თქმა დავაპირე, მაგრამ მოულოდნელად სიმღერა დაიწყო:

- ცისარტყელებიი, ათასფერებიი, ვირბინოთ, ვიცინოოთ...

აი, ამას არანაირად არ ველოდი. ჩემდა გასაკვირად, ავყევი. მალე ეშხში შევედი. ვმღეროდით ორ ხმაში. მე თვალები დახუჭული მქონდა. ნეტა თვითონ რას ფიქრობს ამ წუთებში? ან საერთოდ ვინ არის... - გავიფიქრე, როცა სიმღერას მოვრჩით.

- ახლა გაახილე!

ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და თვალები გავახილე...

გაგრძელება იქნება