ოცდამეხუთეს ეფექტი - 02:08 (ეპიზოდი II)

ქუჩაში ვარ. ბურუსში ჩემი კორპუსის კონტურებს ვხედავ. მისკენ მივდივარ, მაგრამ ვერ იქნა და ვერ მივაღწიე. რა უცნაურია. ამ ქუჩაზე ბურუსი არასოდეს მინახავს. ჩემს მაჯის საათს დავხედე. რვა საათია. ხალხიც რომ არსად ჩანს? არც მანქანები...

ყველაფერი ისე გამოიყურება, თითქოს დრო გაჩერდა. ყველაფერი ნაცრისფერია. ლამპიონი უცნაურად ციმციმებს, თითქოს ნათურა უნდა გადაიწვას.

სამარისებური სიჩუმეა. მოულოდნელად მოსახვევიდან წითელი "ფორდ მუსტანგი" გამოვარდა და მთელი სისწრაფით ჩემკენ გამოექანა. ეს ხომ იმ ბიჭის მანქანაა, თვალები რომ ამიხილა (სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით)? ზუსტად ამ მანქანით არ მომიყვანა სახლამდე? ცოტაც და გამიტანს...

დავიყვირე...

საწოლზე წამოვჯექი... მესამე ღამეა, რაც ერთი და იგივე სიზმარი მესიზმრება. ზუსტად ვიცი, ახლა ტუმბოზე დადგმულ საათს რომ შევხედავ, ღამის 2 საათი და 8 წუთი იქნება.

მართლა ასეა! ჩემი ელექტროსაათი 02:08-ს აჩვენებს. მესამე ღამეა, რაც ეს სიზმარი მესიზმრება და ზუსტად ამ დროს ვიღვიძებ. ვერაფრით ვერ ავხსენი ეს ფენომენი. ნუთუ იმ ერთმა ტაბლეტმა გამოიწვია ეს ყველაფერი?.. შესაძლებელია, რომ სამი დღე გრძელდებოდეს გვერდითი მოვლენები?..

სხვა რამეზე უნდა გადავერთო, თორემ კიდევ კოშმარი დამესიზმრება. დღეს შაბათია. რომ გათენდება, თათიასთან წავალ და იმ ფსიქოლოგის ნომერს გამოვართმევ, მშობიარობის მერე ვისთანაც დადიოდა.

ფეხები ჩუსტებში გავუყარე და საწოლიდან წამოვდექი. რაც მარტო ვცხოვრობ, ღამღამობით შემოსასვლელში ყოველთვის ანთებულს ვტოვებ სინათლეს. უკვე სამი წელია, რაც ამ ბინაში გადმოვედი და დამოუკიდებელი ცხოვრება დავიწყე.

მამას მეორე ცოლი ჰყავს და იმასთან ერთად ცხოვრობს. ლალი კარგი ქალია, მაგრამ ცალკე ცხოვრებაზე ძალიან დიდი ხანი ვოცნებობდი.

აივნის გაღებულ კართან დავდექი და მოპირდაპირე მხარეს მდებარე კორპუსს გავხედე. მხოლოდ რამოდენიმე ფანჯარაში ბჟუტავდა სინათლე. წარმოვიდგინე, რომ იქ ახლა არიან ადამიანები, რომლებსაც არ სძინავთ. "ზებუნებრივმა განწყობამ" ცოტა გადამიარა. ისე, რა სხვანაირად აღიქვამს ადამიანის გონება ყველაფერს ღამით. ძალიან მიყვარს ღამე.

რატომ გამეღვიძა მესამედ ერთსა და იმავე დროს? ვიცი, რომ "პრობლემა" ჩემს ქვეცნობიერშია. მოდი, გონებაში სამი დღის წინ კლუბში მომხდარ მოვლენებს "გადავიმეორებ". ჯერაც ვერ ვიჯერებ, რომ ეს ყველაფერი მე გადამხდა თავს.

მარტო ისაა გასაკვირი ჩემგან, რომ ტაბლეტი გადავყლაპე. ხო ვიცი, რომ არაფრის დიდებით არ დავლევდი... ძალიან პრინციპული ვარ! ნუ, მერე გასაგებია, შიში რატომაც დამეუფლა. სიბრმავე კი უცნაური იყო... როგორც ვიცი, ეგეთი რამე ძალიან იშვიათად ხდება. რაღა მე დამემართა?

ის ბიჭი... მისი სახე მეხსიერებიდან არ ამომდის.

შავგვრემანი, ძალიან მუქი, თითქმის შავი თვალებით... საოცრად მიმზიდველი. ყოველ შემთხვევაში, ასე მომეჩვენა. სავსებით შესაძლებელია, დღისით რომ შემხვდეს სადმე, სულ სხვანაირად აღვიქვა. ჯერ ერთი, მაშინ ღამე იყო და ბნელოდა. თან კაიფში ვიყავი და კაცმა არ იცის, ყველაფერი სინამდვილე იყო თუ ჰალუცინაცია.

მისი ხმა ცხადად მახსოვს; ის მომენტიც, როცა მითხრა: -"ახლა გაახილე", მეც რომ გავახილე თვალები და ჩვეულებრივად დავინახე ყველაფერი. პირველად მისი ყავისფერი ტყავის ქურთუკი მომხვდა თვალში. მერე სახეზე შევხედე და მისი მზერა დავაფიქსირე. ჩემს წინ იდგა და მიყურებდა.

არც ის გაკვირვებია, მისი დანახვისთანავე ტირილი რო ამივარდა. არ ვიცი, რატო ვტიროდი. მხედველობა რომ დამიბრუნდა მაგიტომ, თუ რომ მომეწონა?..

თვითონ თავიდანვე მიხვდა, რაც მჭირდა. როგორც ჩანს, სიმპტომებშიც კარგად ერკვეოდა. ზუსტად იცოდა, რაც მიშველიდა.

მხედველობა რომ დამიბრუნდა და ტირილი დავიწყე, სახლში წაყვანა შემომთავაზა. მაშინვე დავთანხმდი და მანქანაში ჩავუჯექი... უცნობს, მეე! ესეც კიდევ ერთი წინააღმდეგობრიობა საკუთარ თავთან. უცნობ მამაკაცს არასოდეს ჩავუჯდებოდი მანქანაში, არანაირ ვითარებაში. სახლამდე უხმოდ ვიარეთ. უცნაურად დაემთხვა, რომ მანქანაში Radiohead-ის "Nude" ჰქონდა ჩართული. ეს ხომ ერთ-ერთი ჩემი საყვარელი სიმღერაა და ყურსასმენებში ვუსმენ ხოლმე, როცა ვმუშაობ.

მანქანა ჩემს კორპუსთან გააჩერა. გადავიდა და კარი გამიღო. მადლობის თქმა მოვახერხე, მეტი ვერაფერი. სახელიც კი არ მიკითხავს. ახლა ცოტას ვნანობ. არც მას უკითხავს ჩემთვის არაფერი, დავშორდით ასე...

ალბათ, ამიტომაც გამომყვა ეს შეგრძნება - დაუკმაყოფილებლობის. თითქოს რაღაცა გავუშვი ხელიდან... რაღაც მნიშვნელოვანი. ვერ გავიგე მისი სახელი, არც მან გამომართვა ტელეფონის ნომერი... სახელიც კი არ მკითხა. თავი "ლუზერად" ხომ არ ვიგრძენი?.. ალბათ, ასეა!

ჩვენ ყველას გვსურს მივიღოთ ის, რაც ჩვენთვის მიუწვდომელია. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი მხსნელი ისე "გაქრა" ჩემი ცხოვრებიდან, რომ მისი პოვნის არანაირი შანსი არ დამიტოვა, მაინც დარწმუნებული ვარ, რომ ჩვენი გზები როდისმე ისევ გადაიკვეთება. თუ გინდათ, ამას მეექვსე გრძნობა დაარქვით...

ერთადერთი, რაც დამამახსოვრდა, მისი მანქანის ნომერია - 0208, რომელიც ჩემს ქვეცნობიერში დაილექა და მესამე ღამეა, სიზმრის სახით მახსენებს თავს; ჩემს გონებას აიძულებს, რომ ზუსტად ამ დროს გამეღვიძოს... შეიძლება ეს ნომერიც ჰალუცინაცია იყო.

დამეთანხმებით, საკმაოდ უცნაური ნომერია - 0208 და მეტი არაფერი... თვითონ მანქანაც, წითელი "მუსტანგი"... არ ვიცი, როგორი ტიპი უნდა იყოს მისი პატრონი... ეს ყველაფერი, მთლიანობაში, ფილმიდან ამოჭრილ სცენას უფრო ჰგავს, ვიდრე რეალობას. ამიტომ ძალიან ავირიე... ვეღარ გამირკვევია, რა მოხდა სინამდვილეში და რა იყო ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი.

ფიქრებში რომ ვიყავი გართული, უეცრად აივანზე რაღაცა აფუთფუთდა და ფეხებში მეცა. შიშისაგან შევკივლე. თურმე მტრედი გავაღვიძე, ჩემს აივანზე რომ აქვს მოწყობილი ბუდე. ორნი არიან. ვერაფრით გავაგდე. ყოველ საღამოს მოფრინავენ და რკინის კარადის ქვეშ იძინებენ.

ზუსტად სამი დღეა, რაც მეორე მტრედი არ გამოჩენილა. ესეც კიდევ ერთი უცნაური დამთხვევა. კლუბის მერე სამსახურში აღარ წავსულვარ. ავადმყოფობა მოვიმიზეზე. მე მგონი, იმ ღამეს "ჩვეულებრივ სამეულს" არც გავხსენებივარ. ერთი არ დაურეკავთ და არ უკითხავთ, სად გავქრი...

მეორე დღეს კი, იცოცხლე, სამივემ ერთმანეთის მიყოლებით ატეხა რეკვა, შეშინებულები იყვნენ. სიმართლე დავუმალე და ვუთხარი, რომ ცუდად გავხდი და სახლში წავედი ტაქსით. დაიჯერეს.

ალბათ ისიც მაწუხებს, ამ ამბავს რომ ვერავის ვუყვები. ერთი სული მაქვს, გათენდეს, რომ თათიასთან წავიდე.

აივნის კარი მივხურე და ფანჯრიდან მტრედს გავხედე. მოაჯირზე იჯდა და მიყურებდა. არა, ესეც ხომ ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი არ არის? სამი დღეა, ასე ზის და არ მიფრინავს. გუშინ ნამცეცები დავუყარე, მაგრამ ზედაც არ შეხედა. ზის ასე, ხან მოაჯირზე, ხან კარადაზე და მიყურებს...

სიმართლე გითხრათ, ძალიან არ მსიამოვნებს ეს ყველაფერი. ცუდი შეგრძნება მაქვს.
საბოლოოდ გამოვფხიზლდი. კომპიუტერი ჩავრთე და "გუგლში" სიზმრების შესახებ ინფორმაციის ძებნა დავიწყე. აი, რა წავიკითხე:

"ძილისა და სიფხიზლის მდგომარეობა იმდენად განსხვავებულია ერთმანეთისაგან, რომ თითოეული ადამიანი თითქოს ორ სამყაროში ცხოვრობს. ძველად ადამიანები სიზმრებს განსაკუთრებულ ყურადღებას აქცევდნენ და მათში მომავლის ნიშნებს ხედავდნენ.

ცნობიერების მიღმა დამალულია სხვა, პიროვნებისათვის გაუცნობიერებელი მისწრაფებანი და სურვილები, რომლებიც ხშირად განაპირობებს ადამიანის ქცევას. სიზმრის შინაარსი კი შეესაბამება ადამიანის გაუცნობიერებელ სურვილებს, მისწრაფებებს და მოტივებს."

წერის მუღამზე მოვედი და ჩემს სიზმარზე ბლოგი დავწერე. ნეტა, ვისთვის ვწერ? ჩემი საიტის არსებობა მარტო რამოდენიმე ადამიანმა იცის. ლუკამ მითხრა რამდენჯერმე, დავარეკლამოთ შენი საიტიო, მაგრამ უარი ვუთხარი. დაიწყება მერე დაბოღმილი ხალხის ღვარძლიანი კომენტარების ცვენა. ასე მირჩევნია, ჩემთვის ვწერ და ვარ. არავის არ ვახვევ თავზე საკუთარ აზრებს.

განსაკუთრებით, ერთი მოსაზრება მომეწონა სიზმრების შესახებ: "ძილი - ეს არის მდგომარეობა, რომელშიც მე არ მინდა რამე ვიცოდე გარემომცველი სამყაროს შესახებ."

ეს მოსაზრება, რა თქმა უნდა, ფროიდს ეკუთვნის. თუ ამ ვერსიას დავეყრდნობი, სადაც ძილი რეალობიდან თავის დაღწევის საშუალებაა და სხვა არაფერი, მაშინ ჩემს სიზმარს არანაირი მნიშვნელობა არ ჰქონია.

ხუთის ნახევარია. კომპიუტერი გამოვრთე და ჩემს საწოლს მივაშურე. პირჯვარი გადავიწერე და დავწექი. სხვათა შორის, მალე დამეძინა.

შუადღის 12 საათზე ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა. მამაჩემი მირეკავდა. აინტერესებდა, დღეს მივიდოდი თუ არა მათთან სადილზე. ვუთხარი, რომ თათიასთან ვაპირებ წასვლას. ხმაზე შევატყე, ცოტა ეწყინა. მერე სამზარეულოში გავედი და ყავა ავიდუღე. მზიანი დღე იყო. უცებ უსიამოვნო სუნი მეცა. თავიდან გოგირდის სუნს მივამსგავსე. გაზიც შევამოწმე, დავდიოდი და ყველაფერს ვყნოსავდი. ბოლოს მივხვდი, რომ სუნი აივნიდან შემოდიოდა.

მტრედი ამჯერად კარადის თავზე იჯდა და იქიდან მიყურებდა. დავიხარე და კარადის ქვეშ შევიხედე. ნანახმა საშინლად შემზარა. კარადის ქვეშ მეორე მტრედი მკვდარი ეგდო, კვერცხებზე იწვა.

ძალიან ცუდად გავხდი, მე ხომ მკვდარი ცხოველის ან ფრინველის დანახვაზე სტრესი მემართება... ახლა მივხვდი, რომ არაფერი ზებუნებრივი არ ხდებოდა.

სახლში შემოვედი. მთელი სხეული მიკანკალებდა. სასწრაფოდ აბაზანაში შევვარდი და შხაპის ქვეშ დავდექი. წყალს თავი შევუშვირე და ხელებს სახეზე ვისვამდი. თითქოს მეხსიერებიდან ცოტა ხნის წინ ნანახი საშინელი კადრის ამორეცხვას ვცდილობდი.

მეეზოვე უნდა ვნახო. ფულს გადავუხდი, რომ ის მკვდარი მტრედი გამოიღოს იქიდან... რა საშინელებაა...

ჩავიცვი თუ არა, ჩანთა ავიღე და სახლიდან შურდულივით გამოვვარდი. თმაც კი არ გამიშრია. ქუჩაში რომ გამოვედი, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ერთი თვე არ გამოვსულვარ სახლიდან. ინსტინქტურად იმ ადგილისაკენ გავიხედე, სადაც სამი დღის წინ, ღამე წითელი "მუსტანგი" იდგა.

ჩანთაში მობილური აწკრიალდა. ჩემი უფროსის მესიჯი იყო:

"ლუ, როგორც კი გამოკეთდები, ოფისში შემოირბინე. ახალი ადვოკატი მივიღეთ და სასწრაფოდ უნდა გავიაროთ იმ სასმელების რეკლამის საკითხი. ჰო, და კიდევ, ახალი კლიენტი გვყავს, რო მოხვალ, ყველაფერს აგიხსნი."

გაგრძელება იქნება
ოცდამეხუთეს ეფექტი - გაიცანით ლუ (ეპიზოდი I)