ღმერთისა და მამის სახელით

ეს წერილი 1998 წელს დავწერე ჟურნალ "ისკუსსტვო კინოსთვის” , რომელშიც პერიოდულად განიხილებოდა პოსტსაბჭოთა ქვეყნებში კინოს განვითარების პერსპექტივები. წერილს მცირე კუპიურებითა და ჩემივე რედაქტირებით გთავაზობთ, რადგან, ვფიქრობ, მასში წამოწეული საკითხები დღესაც საყურადღებოა და შესაძლოა, მეტ გაშლასა და ჩაღრმავებასაც ითხოვდეს. 90-იანი წლები საქართველოს ისტორიაში ერთ-ერთი ყველაზე რთული და წინააღმდეგობრივი პერიოდია, რაც, ცხადია, (იმ დროის) კინოზეც აისახა და რაც, ნაწილობრივ, დღევანდელ პრობლემებსაც პასუხობს.

"პირველი მსოფლიო ომის შემდგომი პერიოდი გერმანიისთვის ღრმა დაეჭვების, ისტერიის, ცინიზმისა და თავაწყვეტილი მანკიერების დრო იყო. საშინელი სიღატაკე თანაარსებობდა სრულიად ახლებურ სიმდიდრესთან”, - ეს დახასიათება გერმანული ექსპრესიონიზმის ერთ-ერთ უდიდეს რეჟისორ ფრიც ლანგს ეკუთვნის. ექსპრესიონიზმის, რომელიც თავად არის უაღრესად კრიზისული დროის პირმშო.

ნგრევა, უსახსრობა, ფაშიზმის მიერ ყველასა თუ ყველაფრის განადგურების საშიშროება გახდება იტალიური ნეორეალიზმის იდეოლოგიური თუ ესთეტიკური პრინციპების ჩამოყალიბების საფუძველი...

ასეთი მაგალითი კინოს ისტორიაში ბევრია. სხვადასხვა დროსა და სივრცეში სწორედ პოლიტიკური, ეკონომიკური, სოციალური თუ სულიერი კრიზისები აპირობებდნენ ახალ აფეთქებებს, ახალი მიმდინარობების ჩამოყალიბებას, ახალი ტენდენციების შემოჭრას.
წყარო: ambebi.ge