„ესენი გიჟები ხომ არ არიან?!“
ფრაზა „ესენი გიჟები ხომ არ არიან?!“ რეჟისორ გიორგი ლევაშოვ-თუმანიშვილის, 1993 წელს გადაღებული ფილმის „ბედიანი“ გმირებს - ფსიქიატრიული საავადმყოფოს პაციენტებს - ეკუთვნით, რომლებიც ასე საავადმყოფოს მაღალი კედლების მიღმა დატრიალებული სამოქალაქო ომის მონაწილეების მდგომარეობასაფასებენ.როგორი პარადოქსულიც უნდა იყოს, გარეთ მართლაც ისეთი სიგიჟეა, რომელიც კედლებს შიგნით მყოფთა სიმშვიდეს, მეგობრობას, ურთიერთშემწყნარებლობასა და სიყვარულსემუქრება. ამ ფილმის მიხედვით ვერ იტყვი, რა სჯობს: გარკვეულ წესებს დამორჩილებული, შიგნით იყო უსაფრთხოდ, თუ გარეთ წაგლეკოს თავისუფლებამ.
საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ რეალობაქართული კინოსთვისაც შეიცვალა - დადგა ნანატრი თავისუფლება, მოიხსნაცენზურა, რომელიც ბოლო წლებში გარკვეული სახით (თუნდაც თვითცენზურის სახით) მაინც არსებობდა და ავტორებმა თავადვე იცოდნენ, რა იყო თემები და მასალა, რომელიც მომავალი ფილმებისთვის არ უნდა აერჩიათ ან მათზე იგავური, გადატანითი ფორმით, სიმბოლოებით მოეთხროთ.
თავისუფალი არჩევანისას, რეჟისორებმა სწორედ ტაბუდადებულ თემებს მიმართეს: რევოლუციონერები და ბოლშევიკები,30-ანი წლების რეპრესიები,ფსიქიატრიული საავადმყოფოები,უსამართლობა მილიციაში და კრიმინალური სამყაროს გავლენა საზოგადოებაზე,ნარკოტიკები, ძალადობა, მივიწყებული უღარიბესი ფენა და გამდიდრებული საბჭოთა ჩინოვნიკები...
ავტორებს მწვავე თემებს ახალი რეალობაც სთავაზობდა: გარდამავალი ხანის სირთულეები, არეული და უკონტროლო სიტუაცია, როდესაც ძლიერებსადა სასტიკებს ჰქონდათ გადარჩენის შანსი;მიტინგების ტალღას აყოლილი ხალხი, ორად გახლეჩილი საზოგადოება... ყველაფერ ამას დაემატა სამოქალაქო ომის თემა, რომელიც განსაკუთრებულად მწვავედაა ასახული ამ პერიოდის ფილმებში და ბოლოს, აფხაზეთის ომი.
1999-დან 2000 წლამდე გადაღებული ფილმებიდან სულ რამდენიმეა, რომლებიც წარმოდგენილ თემატიკას სცილდებიან და ნებისმიერ დროს შეიძლებოდა გადაეღოთ. კინოსურათების აბსოლუტურ უმრავლესობას (ასახული პერიოდის თუ თემატიკის მიუხედავად), თავისი დროის დიდი გავლენა ეტყობა.ზოგჯერ იქმნება შთაბეჭდილება,თითქოს ეს ფილმები ერთი მთლიანობაა, ერთმანეთში გადადიან, ერთმანეთს აგრძელებენ და იქმნება დიდი პანო, რომელზეც მეოცე საუკუნის ბოლო ათწლეულის საქართველოს პრობლემები, ტკივილი, ძიებანია ასახული.
ეს ფილმებია: „ვირთხა“ (რეჟისორი პაატა მილორავა), „რჩეული“ (რეჟისორი მიხეილ კალატოზიშვილი), „ღამის ცეკვა“ (რეჟისორი ალეკო ცაბაძე), „ვალსი პეჩორაზე“ (რეჟისორი ლანა ღოღობერიძე), „ისინი“ (რეჟისორი ლევან ზაქარეიშვილი), „უძინართა მზე“ (რეჟისორი თემურ ბაბლუანი), „ბედიანი“ (რეჟისორიგოგი ლევაშოვ-თუმანიშვილი), „ექსპრეს-ინფორმაცია“ (რეჟისორი ელდარ შენგელაია), „ზღვარზე“ (რეჟისორი დიტო ცინცაძე), „ლეონარდო“ (რეჟისორი დავით ნაცვლიშვილი), „ციხესიმაგრე“ (რეჟისორი დავით ჯანელიძე), „თბილისი ჩემი სახლია“ (რეჟისორიერეკლე ბადურაშვილი), „იავნანა“ (რეჟისორი ნანა ჯანელიძე), „ნათლისღება“ (რეჟისორი ნოდარ მანაგაძე), „მიზერერე“ (რეჟისორიზაზა ხალვაში), „ორფეოსის სიკვდილი“ (რეჟისორი გიორგი შენგელაია), „ყაჩაღები, თავი VII“ (რეჟისორი ოთარ იოსელიანი), „შეყვარებული კულინარის 1001 რეცეპტი“ (რეჟისორი ნანა ჯორჯაძე), „ოცნებების სასაფლაო“ (რეჟისორი გიორგი ხაინდრავა), „აქ თენდება“ (რეჟისორი ზაზა ურუშაძე), „მარტოობის ორდენის კავალერი“ (რეჟისორი ალეკო ცაბაძე), „სულელი ბროწეულის ხე“ (რეჟისორი პეტერ მესაროში), და სხვა.
წყარო: ambebi.ge
საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ რეალობაქართული კინოსთვისაც შეიცვალა - დადგა ნანატრი თავისუფლება, მოიხსნაცენზურა, რომელიც ბოლო წლებში გარკვეული სახით (თუნდაც თვითცენზურის სახით) მაინც არსებობდა და ავტორებმა თავადვე იცოდნენ, რა იყო თემები და მასალა, რომელიც მომავალი ფილმებისთვის არ უნდა აერჩიათ ან მათზე იგავური, გადატანითი ფორმით, სიმბოლოებით მოეთხროთ.
თავისუფალი არჩევანისას, რეჟისორებმა სწორედ ტაბუდადებულ თემებს მიმართეს: რევოლუციონერები და ბოლშევიკები,30-ანი წლების რეპრესიები,ფსიქიატრიული საავადმყოფოები,უსამართლობა მილიციაში და კრიმინალური სამყაროს გავლენა საზოგადოებაზე,ნარკოტიკები, ძალადობა, მივიწყებული უღარიბესი ფენა და გამდიდრებული საბჭოთა ჩინოვნიკები...
ავტორებს მწვავე თემებს ახალი რეალობაც სთავაზობდა: გარდამავალი ხანის სირთულეები, არეული და უკონტროლო სიტუაცია, როდესაც ძლიერებსადა სასტიკებს ჰქონდათ გადარჩენის შანსი;მიტინგების ტალღას აყოლილი ხალხი, ორად გახლეჩილი საზოგადოება... ყველაფერ ამას დაემატა სამოქალაქო ომის თემა, რომელიც განსაკუთრებულად მწვავედაა ასახული ამ პერიოდის ფილმებში და ბოლოს, აფხაზეთის ომი.
1999-დან 2000 წლამდე გადაღებული ფილმებიდან სულ რამდენიმეა, რომლებიც წარმოდგენილ თემატიკას სცილდებიან და ნებისმიერ დროს შეიძლებოდა გადაეღოთ. კინოსურათების აბსოლუტურ უმრავლესობას (ასახული პერიოდის თუ თემატიკის მიუხედავად), თავისი დროის დიდი გავლენა ეტყობა.ზოგჯერ იქმნება შთაბეჭდილება,თითქოს ეს ფილმები ერთი მთლიანობაა, ერთმანეთში გადადიან, ერთმანეთს აგრძელებენ და იქმნება დიდი პანო, რომელზეც მეოცე საუკუნის ბოლო ათწლეულის საქართველოს პრობლემები, ტკივილი, ძიებანია ასახული.
ეს ფილმებია: „ვირთხა“ (რეჟისორი პაატა მილორავა), „რჩეული“ (რეჟისორი მიხეილ კალატოზიშვილი), „ღამის ცეკვა“ (რეჟისორი ალეკო ცაბაძე), „ვალსი პეჩორაზე“ (რეჟისორი ლანა ღოღობერიძე), „ისინი“ (რეჟისორი ლევან ზაქარეიშვილი), „უძინართა მზე“ (რეჟისორი თემურ ბაბლუანი), „ბედიანი“ (რეჟისორიგოგი ლევაშოვ-თუმანიშვილი), „ექსპრეს-ინფორმაცია“ (რეჟისორი ელდარ შენგელაია), „ზღვარზე“ (რეჟისორი დიტო ცინცაძე), „ლეონარდო“ (რეჟისორი დავით ნაცვლიშვილი), „ციხესიმაგრე“ (რეჟისორი დავით ჯანელიძე), „თბილისი ჩემი სახლია“ (რეჟისორიერეკლე ბადურაშვილი), „იავნანა“ (რეჟისორი ნანა ჯანელიძე), „ნათლისღება“ (რეჟისორი ნოდარ მანაგაძე), „მიზერერე“ (რეჟისორიზაზა ხალვაში), „ორფეოსის სიკვდილი“ (რეჟისორი გიორგი შენგელაია), „ყაჩაღები, თავი VII“ (რეჟისორი ოთარ იოსელიანი), „შეყვარებული კულინარის 1001 რეცეპტი“ (რეჟისორი ნანა ჯორჯაძე), „ოცნებების სასაფლაო“ (რეჟისორი გიორგი ხაინდრავა), „აქ თენდება“ (რეჟისორი ზაზა ურუშაძე), „მარტოობის ორდენის კავალერი“ (რეჟისორი ალეკო ცაბაძე), „სულელი ბროწეულის ხე“ (რეჟისორი პეტერ მესაროში), და სხვა.
წყარო: ambebi.ge
1 388 ნახვა
26-08-2017, 08:16
