ოპს ! თურმე შემიყვარდა - ნაწილი 3
3 380 ნახვა
-და ენდი თუ საიდუმლო არაა რატომ გგონია რომ საშინელებაა და საერთოდ როდის აქეთ მიყვები მე შენს სასიყვარულო თავგადასავლებს?
-მე...მე... კი მაგრამ ნატუტა ხომ შენი დაქალია?
-კი არის.
-მერე?
-რა მერე?
-არ გიკვირს რომ ჩემთან იყო?
-ენდი ნატუტა დიდი გოგოა, მის შესახებ ყველამ ყველაფერი იცის. არ ვაპირებ მისი ცხოვრების წესის გაკრიტიკებას. თუ მან გადაწყვიტა რომ შენნაირი ცანცარა სჭირდება მისი ნებაა.
-ოჰ ნესი, როგორ გიყვარს ყველაფრის გართულება?
-რა გავართულე?
-არაფერი, გაატარე.
-როგორც გინდა.
კიდევ ცოტა ხანს მივდიოდით სრულ სიჩუმეში. ის ალბათ ფიქრობდა რომ არაფერი გამოუვიდა, მე კიდევ იმაზე რომ ვერც კი გავაცნობიერე ისე მივხვდი რომ თურმე მიყვარდა. გული სიხარულით ამევსო, რაღაცნაირი უცნაური შეგრძნება მქონდა. გული ყელში მებჯინებოდა. მინდოდა სულ ასე მის გულზე მიხუტებულს გამეტარებინდა ცხოვრება. მაგრამ არ უნდა დავნებდე, უნდა ვნახო ეს თამაში სადამდე მიგვიყვანს.
-იცი ნესი, შენნაირი სოცარი ადამიანი ჯერ არ მინახავს.
-კაი ერთი, და რითი ვარ ასეთი განსაკუთრებული?
-ასე გიყვარვარ და ეჭვიანობასაც კი არ იმჩნევ იმაზე რომ შენს საუკეთესო დაქალთან ვიწექი.
აი ამას კი არ ველოდი, ეს რაღაც ახალი იყო, არ მეგონა ასე თუ მაჯახებდა ჩემი სიყვარულის შესახებ, და თან ნატუტასთან ყოფნაც არ უარყო. გულმა გამკენწლა, ნუთუ შევცდი? ნუთუ მართლა იყვნენ ერთად? საერთოდ ეჭვიანი ადამიანი არ ვარ, მაგრამ ეხლა მივხვდი რას ნიშნავს კინოებში ნანახი ეს გრძნობა, მზად ვიყავი ნატუტა მომეკლა იმიტომ რომ ანდრიას ალერსი მომპარა, ერთ წამში შემზიზღდა საუკეთესო დაქალი.... მაგრამ მეორე მხრივ, მე ხომ მისთვის არც ერთხელ არ მითქვამს რომ ანდრია მიყვარდა?არასოდეს... ეს მე თვითონაც არ ვიცოდი...
-ენდი, ძმაზე როგორ უნდა იეჭვიანო?- კიდევ ერთი ტყუილი, ასე თუ გავაგრძელე გამოუსწორებელი მატყუარა გავხდები, არადა არასოდეს ტყუილი არ მითქვამს, როგორი მარტივი ყოფილა.
-ნესი ტყუილი არასოდეს იყო შენი ძლიერი მხარე, მსახიობიც ვერ გამოვა შენგან.-არც ისე ადვილია თურმე ტყუილი, რამ გამყიდა ნეტავ? ხმა საკმაოზე მყარი მქონდა. არა, ხმა არაფერ შუაშია ანდრია 5 თითივით მიცნობს...
-არ ვიტყუები, როდის ერთხელ გამოგიჭეივარ ტყუილში?
-არასოდეს.
-ხომ ხედავ...-ნიშნის მოგებით ვუთხარი.
-ნესი, ჩემო ნესი, რა სულელუკა ხარ, როდის იყო იტყუებოდი?
-.....
-არა, ერთხელ მოიტყუე და ყველა მიხვდა.-რატომღაც გაეცინა.
-როდის?
-კარგად გაიხსენე. და გამახსენდა...
მერვე კლასში ვართ, ანდრია როგორც ყოველთვის კიდევ ერთხელ დაშOრდა შეყვარებულს, მაგრამ ის მართლა მოსწონდა, ნინი ერქვა თუ არ ვცდები. ლამაზი, ქერა, თოჯინასავით გოგო იყო. ძალიან ცუდად იყო მის გამო ანდრია.. ერთად ერთხელ როდესაც არ დავცინე. ღამის ოთხ საათზე მომდის მესიჯი ''ნესი, ცუდად ვარ, შენი ნახვა მინდა''. ზამთარია, ღამის ოთხი საათი. მივწერე''გამოდი აივანზე, არ გავაღვიძოთ უფროსები, ინერვიულებენ'' და ფეხაკრეფით გავიპარე აივანზე, ჩვენი სახლები გვერდიგვერდ იყო, მე და ანდრიაც გვერდი გვერდ ოთახებში ვიწექით. ვუყურებდი როგორ ტიროდა, ვიყინებოდი, მაგრამ სიტყვაც არ მითქვამს... მას ჩემი ხელი ეჭირა და ვგრძნობდი რომ ძალას იღებდა... მეორე დღეს ორივენი გავცივდით. რომ გვკითხეს სადო ანდრიამ უთხრა სკოლაშიო, მე კი ერთადერთი რაც მოვიფიქრე ის იყო, რომ ვთქვი ღამე ფერიებთან თოვლში ვთამაშOბდითქო. რა თვალები ჰქონდა ანდრიას....
მოგონებებს გავუღიმეთ ორივემ...
-კარგი იყო ბავშვობა.-ერთად ვთქვით.
ახლოს მიმიწია, მისი გულის ცემასაც ვგრძნობდი, თვალებში ჩამხედა და დაიხარა, ვიცოდი უნდა ეკოცნა ჩემთვის და მზად ვიყვაი ამისთვის.
-აი თურმე სად ხართ,- ნუთუ არ შეიძლებოდა რამდეიმე წუთის მერე გამოჩენილიყვნენ? თვით ბედისწერაა ჩვენს წინააღმდეგ, უკვე მეორედ მოხდა ასეთი რამ. ანდრიასაც გაღიზიანებული სახე ჰქონდა. აშკარა იყო რომ ხელები ექავებოდა, გამიკვირდა როგორ არ გაარტყა რომელიმეს ბიჭებიდან. ნატუტას შეშინებული სახე ჰქონდა, დამნაშავე. მადლობა მითხრას მე მაგას რომ არ ვთხლიშე ერთი-ორი. თავხედი, როგორ ვენდობოდი, ვიცავდი როდესაც მასზე ცუდს ამბობდნენ და რა მიქნა ეს... ანდრიასთან როგორ დაწვა... რაც არ უნდა მეთქვა ყველამ იცოდა მე და ანდრიას ერთმანეთი რომ გვიყვარდა (ამაში უკვე ეჭვი არ მეპარებოდა)...
არც იოცნებოს რომ ანდრიას დავუთმობ. ისიც ხელს არ მიშვებდა, მიხუტებული ვყავდი და ასე ვუყურებდით მოსულებს.
-წავედით,- ბრძანა ანდრიამ და უხმოდ წავედით სახლისკენ. ვერავინ ბედავდა ხმის ამოღებას, ყველას ეშინოდა მისი, ყველას ჩემს გარდა, იმიტომ რომ ვიცოდი რომ მე არაფერს მეტყოდა. რაღაც უაზრო სიამაყის გრძნობა დამეუფლა. ჩემი კაცი ყველას ჯობია. და ერთადერთი ვისიც ერიდებოდა მე ვიყავი. სახლში რომ მივედით ნატუტას ტელეფონმა დარეკა, გიგი იყო, პიკნიკზე გვეპატიჟებოდა. შაკომ ცერად გადმოგვხედა, ნატუტა და ეში უკვე მზად იყვნენ წასასვლელად. ანდრიამ ხელი არ გამიშვა ისე გააგრძელა გზა. ნატუტა დათანხმდა, ტელეფონი გათიშა:- 20 წუთში სახლთან იქნებიან. სახლში მივედით, ნატუტამ უცებ ჩაიცვა.
-ნესი, მე ქვემოთ ჩავალ ოკეი? გიგი რომ მოვიდეს ვინმე ხომ უნდა დახვდეს?-მითხრა მორიდებით და ჩაირბინა ქვემოთ.
-ოკეი. -ფანჯრიდან გადავიხედე, ეში და შაკო უკვე ჰამაკზე იჯდნენ. ეში ადგილზე ცქმუტავდა, ვეღარ ისვენებდა და სულ საათს უყურებდა.
მე ჯინსები და ლურჯი ზედა ჩავიცვი, პიკნიკზე ნამდვილად არ მინდოდა ნატუტასავით გამოპრანჭვა. ოთახიდან გავედი.. ანდრია იქვე იდგა, კედელზე მიყუდებული.
-სხვებს რაც უნდა ის უქნიათ, შენ არსად არ წახვალ.-საკუთარ ყურებს არ ვუჯერებდი.
-ბატონო?
-მშვენივრად გაიგე. ფეხს არ გაადგამ სახლიდან.
-ანდრია ნუ ხარ სასაცილო.
-შენი თავი მე ჩამაბარეს, ასე რომ ნუ მეკამათები.
-ანდრია მე უკვე დიდი გოგო ვარ და ვიცი თავს როგორ მივხედო. ასე რომ მომეშვი.-განა წასვლა მინდოდა? უბრალოდ მისი მბრძანებლური კილო მაღიზიაებდა.
-ნესი ხომ არ გავიწყდება ვის ელაპარაკები?
-ენდი მომეშვი.- შევბრუნდი, მაგრამ ხელი დამიჭირა,
-არსად არ წახვალ.
-ენდი რა გინდა?
-შენ იმათთან ერთად არსად არ წახვალ,-გაიმეორა მკაცრად. დათმობა არასოდეს მიყვარდა ამიტომ ხელი გავაშვებინე და კიბისკენ წავედი.
-ენდი ნუ გეშინია, ხომ არ დაგავიწყდა ვისი გაზრდილი ვარ?-თვალი ჩავუკარი, ბავშვობაში ჩხუბს ის მასწავლიდა. კიბესთან მისულიც არ ვიყავი ვიგრძენი რომ უკვე ჩემს უკან იყო, შემობრუნება მინდოდა მაგრამ წონასწორობა ვერ დავიცავი, წამი დამჭირდა რომ გამეაზრებინა, ცოტაც და კიბეზე დავგორდები, მშვიდობით დასვენება, მაგრამ მეორე წამს ანდრიას ძლიერი ხელები მიჭერდნენ. წელზე ხელი მომხვია და თავისკენ მიმიზიდა. მისი სახე ისე ახლოს იყო მის სუნთქვან კანზე ვგრძნობდი. გამაჟრჟოლა.
-სახლიდან ისე ვერ გასულხარ რამე რომ არ დაგემართოს და გინდა იქ, უცხო ხალხში მარტო გაგიშვა?- გამიცინა.
-მაშინ გამომყეევი, თუ არ გინდა რომ ვინმემ მაწყენინოს.
-და მერე იქ რამეს რომ გეტყვის გიგის დავუნაყო ცხვირ-პირი?
-არ მეტყვის არაფრს, ნუ ნერვიულბ.
-ეჰ ნესი, როგორი პატარა ხარ, არც კი იცნობ ბიჭებს, მოკლედ სახლიდან ფეხს ვერ გაადგამ ჩემი ნებართვის გარეშე.
ხელში ამიყვანა და ოთახოსკენ წავიდა. მივხვდი ოთახში ჩაკეტვას მიპირებდა. ვცდილობდი ხელიდან გავსხლტომოდი, მაგრამ ისე ჩამებღაუჭა როგორც ქორი წიწილას. ოთახში შემიყვანა და საწოლზე დამსვა, მაგრამ მე კისრიდან ხელი არ გამიშვია, არ ვიცი რატომ, ალბათ მინდოდა მასზეც რამე მეტკინა. ის ჩემს ზემოთ მოექცა, რაღაც უცნაური დავინახე მის მზერაში, ასე ადრე არასოდეს შემოუხედავს, ეს რაღაც ახალი იყო ჩემთვის... თან რატომ ამიჩქარდა გული ასე? რატომ მინდა რომ ეს წამი უსასრულობად გაგრძელდეს? უცებ თითქოს რაღაც შეიცვალა... მე შევიცვალე. ანდრიამ გათავისუფლება სცადა, მაგრამ ეხლა უკვე არ ვაპირებდი ასე ადვილად მის გაშვებას. ამ ჩხუბისას ჩვენი თვალები წამით შეხვდნენ ერთმანეთს და... უეცრად დაიხარა და მაკოცა... თავიდან ნაზად, თითქოს ფაიფურის თოჯინა ვიყავი, ეშინოდა რამე არ დაეშავებინა...მერე უფრო დაჟინებით... თავიდან დავიბენი... მაგრამ მერე ჩემმა რეაქციამ მე თვითონ გამაოცა... თითები მის თმაში შევაცურე და მეც ვაკოცე, უფრო მეტი დაჟინებით, უფრო მეტი ვნებით... ეხლა უკვე ვიცი რა არის სიყვარული, ეხლა უკვე ვიცი რა მაკლდა მთელი ცხოვრება... აქამდე ანდრიას თურმე არ ვიცნობდი... ეხლა გავიცანი და ეხლა მივხვდი რომ ის ჩემი ყველაფერია... ჩემი სუნთქვა და არსებობა...
არ ვიცი სადამდე მიგვიყვანდა ეს ჩვენი უცებ აფეთქებული ვნება კარში შაკოს რომ არ შემოეყო თავი,
-გიგი მოვი...
სიტყვა შუაში გაუწყდა და გაშეშებული დადგა. ანდრია უცებ მომშორდა, მეც გავუშვი ხელი და გავწითლდი. რას დაყუდებულა შაკოც კარებში, რატომ არ გავაგარეთ. ვერ ხედავს რომ ზედმეტია?
-მმმაპატიეთ,- ენის ბორძიკით თქვა.
-გადი, ჩვენ არ მოვდივართ,- მშრალი, ყინულივით ცივი ხმით უთხრა ანდრიამ.
არც უფიქრია შეწიააღმდეგებოდა ისე გავიდა შაკო ოთახიდან.
-ნესი, მე... მე... მაპატიე. -რა თქვა? მაპატიეო? არ არსებობს. რა უნდა ვაპატიო? -არ მინდა ჩვენი მეგობრობა დავკარგოთ ნესი, შენ ჩემი და ხარ იგივე, და არ მინდა ჩემზე ცუდად იფიქრო. მაპატიე ნესი, მაპატიე პატარა….
