ოპს ! თურმე შემიყვარდა - ნაწილი 4
3 116 ნახვა
ძალიან დიდი სურვილი მქონდა რომ რაღაც ჩამერტყა მის უტვინო თავში, ხანდახან ისეთ სისულელეს იტყვის ხოლმე... ამან ეს თუ ნამდვილად მითხრა გავულამაზებ ფიზიონომიას და სულაც არ მაინტერესებს რომ ჩემზე სულ ცოტა ათჯერ ძლიერია.
-ანდრია რას ამბობ?
-ნესი, მაპატიე...
-მიატოვე უაზრობებზე ბოდიშების მოხდა.
-ნესი შენ არ გესმის.
-ანდრია მე კი არა შენ არ გესმის, შენ თვითონ არ მითხარი რომ მიყვარდი და არ ვამხელდი? შენ თვითონ არ მიხვდი ყველაფერს?
-ნესი..- ტუჩებზე ხელი ამაფარა,- ნესი არ მინდა ამის მოსმენა.
-რატომ ენდი? შენ რა სულ არ მოგწონვარ? საერთოდ? -გული ყელში მებჯინებოდა, ტირილი მინდოდა და ძლივს ვიკავებდი ცრემლებს.
-ნესი არ მომწონხარ? ნესი რას ამბობ ფიქრობ მაინც? რაც თავი მახსოვს შენზე უზომოდ ვარ შეყვარებული, არ ყოფილა წამიც კი შენზე რომ არ მიფიქრია. შენზე ნაზი, სათუთი და წმინდა არსება არავინ შემხვედრია. და ზუსტადაც ამის გამო არ მინდა რომ გიყვარდე.
-ანდრია სადაა ლოგიკა? გიყვარვარ და არ გინდა რომ მიყვარდე. არ გგონია რომ უაზრობაა.
-ნესი ნუთუ ვერ ხვდები?
-ვერა, ინებე კეთილი და ამიხსენი.
-ნესი, აქამდე ვისთანაც ვყოფილვარ, ყველა გასართობი იყო ჩემთვის. მიზანი რომელსაც უნდა მიაღწიო. ჯერ არ ყოფილა მე გოგო მომნდომებოდა და ის ჩემი არ გამხდარიყო. მაგრამ მერე ყველას მიმართ ინტერესი დამეკარგა.- უცებ გამინათდა გონება, რა სულელია ღმერთო ჩემო.
-და შენ გგონია რომ მეც მოგბეზრდები?-თავი დახარა.
-არა ნესი, მე შენ არასოდე მომბეზრდები, არასოდეს მომბეზრდება შენი ღიმილი და შენი ლაპარაკი. მაგრამ არ შემიძლია გიყურო როგორც ქალს, როგორც კიდევ ერთ მიზანს. ნესი მთელი ცხოვრებაა ერთად ვართ, დღე არ გაგვიტარებია უერთმანეთოდ და არ მინდა ჩვენს მეგობრობას, ჩვენი მშობლების მეგობრობას ხაზი გადავუსვა. არ შემიძლია გესმის?
-არ მესმის შენი. თუ გიყვარვარ რატომ უნდა მაქციო ზურგი? რატომ უნდა ვთქვათ უარი ჩვენს სიყვარულზე?-უცებ წაიშალა ზღვარი ჩვენს შორის, დამალვას აზრი არ ჰქონდა, მე და ანდრიას ერთმანეთის გარეშე სიცოცხლე აღარ შეგვეძლო. ერთმანეთი გვიყვარდა და ამას დადასტურებაც არ სჭირდებოდა. -შენ თუ არ გინდა ისე მიყურო როგორც ქალს შენი ნებაა, მაგრამ მე როგორც მეგობარს ვერასოდეს შემოგხედავ. ჩემთვის შენ მამაკაცი ხარ რომელიც მიყვარს, რომელზეც ვიცნებობ, რომელზეც ვეჭვიანობ და რომელთან ახლოს ყოფნაც მიდა. შენ თუ იმაზე ფიქრობ რომ მე უარს გეტყვი შენი გავხდე ძალიან ცდები, მე აქ ვარ, შენი ვარ სულით ხორცამდე.
-ნესი გაჩუმდი. არ მინდა ამისი სმენა.
-მოგიწევს ენდი. მიყვარხარ მოგწონს შენ ეს თუ არა, ახლოს მივიწიე მასთან და ლოყაზე ხელი მივადევი, დაწია თავი და ჩემი ხელი ყოყასა და მხარს შორის მოიქცია.
-როგორი ნაზი ხარ, როგორი ბავშვური, და რა სასაცილოა ქალს რომ თამაშობ, რომ გინდა რომ დიდი გამოჩნდე.
ამ სიყვებმა გამაბრაზეს, ვანახებ თუ ვარ ბავშვი კიდევ, ახლოს მივიწიე, ხელი გავინთავისუფლე, თავი ავაწევინე, ნაღვლიანი, უძირო თვალებით შემომხედა. მე კი უბრალოდ ვაკოცე, არ ელოდა და დაიბნა. ჩემმა დაჟინებულმა კოცნამ უფრო დააბნია მგონი. მე კი არ ვეშვებოდი,
-ნესი არა, -მე კი რაც შემეძლო ვებრძოდი, მინდოდა მეკოცნა და მიმეხვედრებინა რომ სულაც არ ვიყავი ბავშვი. მალე დაიღალა, ან ძალა არ ჰქონდა ჩემთან ბრძოლის მეტი, ან სურვილმა აჯობა. უცებ მიმიზიდა თავისკენ და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა. გული ამიჩქარა მისმა ვნებამ, მისმა სუნთქვის სიმხურვალემ. იმ წუთას მარტო იმაზე ვფიქრობდი არ დამვიწყებოდა რომ უნდა მესუნთქა. უცებ ცალი ხალით იატაკიდან თავის მუხლებზე გადამსვა, ეხლა უკვე როგორც პატარა ბავშვი ისე ვეჯექი მუხლებზე, ჩემს ტუჩებს კი წამითაც არ მოწყვეტია. მერე უცებ მომიშორა,
-ნესი, დარწმუნებული ხარ რომ ეს გინდა?- პულსი ამიჩქარდა ამ სიტყვებზე და ერთადერთი რაც შევძელი თავი დავუქნიე და ის ისევ დაეწაფა ჩემს ტუჩებს, უცებ შემეხუთა სული, ვეღარ გაუძლო გულმა ამდენ ემოციას და გული წამივიდა.
თვალი რომ გავახილე საწოლზე ვიწექი, თავზე ანდრია მედგა შეშინებული სახით.
-ნუ ნერვიულობ ენდი, კარგად ვარ. მაპატიე...
-შენ რატომ ბოდიშობ ნესი? მე ვარ დამნაშავე ყველაფერში.
-მიატოვე.-ამოვიოხრე, დამღალა მისმა დანაშაულის გრძნობამ. მე სხვა რამე უფრო მადარდებდა, რა გადაწყვიტა მან... -ეს ყველაფერი სისულელეა. მოდი ჩემთან,-მუდარას უფრო გავდა ჩემი სიტყვები.
-ნესი ბევრს ლაპარაკობ ეხლა,-მითხრა ცივი ხმით, მის ტონზე ვერც გაიგებდი რა გადაწყვიტა, გაბრაზებული იყო თუ არა.
-ენდი, გთხოვ ნუ მიბრაზდები, მიდი აქ, ჩამოჯექი.-უცებ შემისრულა თხოვნა. თმებზე მეფერებოდა. მეც გავიტრუნე. არც ვიცი რამდენი ხანი ვიყავით ასე, 1 საათი, დღე თუ თვე... დროის შეგრძნება ჩემთვის უბრალოდ არ არსებობდა.
ბავშვები ხმაურით შემოვიდნენ სახლში, და ეჭვი გამიჩნდა რომ ჩვენთვის უნდოდათ ეცნობიბნათ რომ მოვიდნენ. არც ერთს არ გაკვირვებია მე და ანდრია ჩახუტებულები რომ გვნახეს. მხიარულად ლაპარაკობდნენ, ისტორიებს გვიყვებოდნენ. ეში უფრო მეტად იყო აღფრთოვანებული მისტით, შაკოც სიმპატიით იყო განწყობილი გიგის სამეგობროს მიმართ, ნატუტა კი უჩვეულოდ ჩუმი იყო. თვალსაც კი ვერ მისწორებდა, ვიცოდი რისი ბრალიც იყო და ჯერ არ მქონდა ნაპატიები მისთვის. რაც უნდათ ის იფიქრონ, ნამდვილად არ ვარ ასეთი სულგრძელი. ცოტა ხანში ანდრია წამოდგა.
-ნესიმ უნდა დაიძინოს, გავედით.- ვინ შეეწინააღმდეგებოდა? ცუდი იყო რომ ნატუტასაც არ ეხებოდა ეს, ჩვენ ერთ ოთახში გვეძინა. შემეძლო მეთხოვა ანდრიაზე და სხვა ოთახში გადაეყვანა, სანამ ამაზე ვფიქრობდი ანდრია დაიხარა და ყურში ჩამჩურჩულა,
-ძილი ნებისა ჩემო ნესი. -და ნაზად მაკოცა, მთელს სხეულში თითქოს ელექტროობამ დამიარა.
-ძილი ნებისა გოგოებო.
-ტკბილი ძილი.- დაგვემშვიდობნენ ბიჭები და გავიდნენ.
-თუ რამეა მაშინვე დამიძახე კარგი?
-რა თქმა უნდა ენდი.
ისიც გავიდა, მაინც არ ვიყავი დარწმუნებული რომ მას ჩემთან ყოფნა უნდოდა. რა მარტივი იყო მისი გაგება როდესაც მეგობრები ვიყავით, რა მარტივი იყო ყველაფერი...
-ნესი უნდა დავილაპარაკოთ... ფიქრებიდან გამომიყვანა ნატუტას ხმამ.
