მტკივნეული სასიყვარულო ისტორია

საინტერესოა, ცხოვრება მშვენიერია ხო? მაგრამ როდესღაც ეს მშვენიერება დიდ უბედურებაში იზრდება.

ყველაფრით განებრივრებული, არაფერს მოკლებული, მაგრამ თურმე ყველაზე დიდ და მნიშნელოვან სიყვარულს მოკლებული.

ასეთია უმრავლესობა, იმ ადამიანთა ცხოვრება, რომელსაც ყველაფერი აქვთ ცხოვრებაში, მაგრამ ერთ დღეს ყველაფერს კარგავენ, მეგობრებსაც და ნამდვილ სიყვარულსაც, რომელიც ვერ დაინახეს და ზურგი შეაქციეს.

ისიც რა საშინელებაა, როცა ადამიანი რომელიც სიგიჟემდე გიყვარს ზურგს გაქცევს და შენგან შორს მიდის.

ალბათ არასდროს წარმომედგინა, რომ ყველაფრით განებივრებულ გოგოს სხვებისათვის ერთი უბრალო ბიჭი, მაგრამ ჩემთვის კი უძვირფასესი ადამიანი შემიყვარდა.

გიორგი ჩემი სკოლელი იყო, როცა გავიცანი მე 10-ე კლასში ვიყავი ის კი მე 11 -ი იყო, გაცნობის დღიდანვე ვხდებოდი, რომ ეს ადამიანი ჩემს ცხოვრებას შეცვლიდა და ისეთს გამხდიდა როგორიც უნდა ვყოფილიყავი.

მოსიყვარულე ადამიანი იყო, არაფერს არ მაკლებდა, სულ ერთად ვიყავით, მაგრამ მაინც რაღაც ჩატეხილი ხიდი იყო ჩვენს შორის.

მე და გიოს საერთო მეგობარი გვყავდა ლიზი. ჩვენი სიყვარულის 1 წლის ტავს დაემთხვა ლიზიკოს დაბადების დღე.

რა თქმა უნნდა ორივე ორივე დაგვპატიჟა და წავედით.

მშვენიერ დროს ვატარებდით, მაგრამ უცბათ გიო მოვიდა და მთხოვა, რომ აივანზე გავსულიყავით სალაპარაკო მაქვსო.

სახეზე ფერი არ ედო მივხდი, რომ რაღაც ცუდი უნდა ეთქვა, მაგრამ ასეთ საშინელებას არ მოველოდი.

სოფო იცი მე...

მე საქართველოდან მივდივარ.

რატომ?

მთელი ოჯახი მივდივართ საცხოვრებლად გერმანიაში.

სოფო მე აღარ დავბრუნდები უნდა დავშორდეთ.

კაი გიო! კარგად.

ეს იყო ჩვენი ბოლო საუბარი. ლიზის დამშვიდობების გარეშე და გიოს ბოლოჯერ ნახვის გარეშე რაც შემდეგ ბევრჯერ ვინანე, წამოვედი სახლში.

მეგონა ცხოვრება დამთავრდა. არავისთან აღარ მქონდა ურთიერთობა, აღარც ლიზის ზარებს ვპასუხობდი და რაღათქმა უნდა არც გიოსას.

1 თვე არც სკოლაში მივსულვარ, ცხოვრება უფრო მიძნელდებოდა, გადიოდა დღეები და ჩემი სიყვარული უფრო და უფრო ძლიერდებოდა.

დამთავრდა სკოლა, ბანკეტი, რომელიც ყველასათვის ერთ - ერთი უბედნიერესი დღეა, ჩემთვის კი ჩვეულებრივი დღე იყო.

იმ წელსვე ჩავაბარე უნივერსიტეტში.თითქოს ახალი სიყვარული მეწვია, მაგრამ ჩემი გულიისევ გიოს ეკუთვნოდა.

სახლში ვზივარ გიოზე ვფიქობ და აწკრიალდა ტელეფონი.

ალო...

სოფო როგორ ხარ? ლიზი ვარ.

როგორ ვიქნები ლიზი ცუდად. შენ როგორ ხარ?

კარგად. ეხლა გიოს ველაპარაკე გერმანიიდან დამირეკა. ყველაფერი კარგად არისო. მოგიკითხა ისევ სიგიჟემდე მიყვარსო.

არ მაინტერესებს ლიზი. და საერთოდ გიკრძალავ გიოზე ლაპარაკს ჩემთან. და ტელეფონი გაითიშა.

ინსტიტუტიც დავამთავრე და ვთხოვდები.

ქორწილის დღე დაინიშნა.

თითქოს ბედნიერი ვიყავი, მაგრამ გულშიისევ გიო მიყვარდა.

ჯვარს სამებაში ვიწერდით.

ჯვრის წერა დაიწყო უცებ თვალწინ გიო დამიდგა. ისტერიკული ტირილი ამიტყდა ტაძრიდა გავიქეცი და ქორწილი ჩაიშალა!

ამასთან ერთად ამ დღის მერე არავის ვუნახივარ.

იმ საღამოს საქართველოდან წავედი ძალიან შორს!

1 თვე მშობლებსაც კი არ შევეხმიანე. მხოლოდ უმისამართო წერილებს ვგზავნიდი, სადაც ვწერდი, რომ კარგად ვიყავი. ამერიკაში ვიყავი სადაც გავიცანი ქართველი ბიჭი, რომელიც ვითომ შემიყვარდა, ერთი შეხედვით ბედნიერი ოჯახი გვქონდა.

მალე შვილიც გვეყოლა პატარა ანი.

ანი გაიზარდა და ერთ მშვენიერ ბიჭზე გათხოვდა დავბრუნდით საქართველოში, ერთ დღეს ავედი ბებიას სასაფლაოზე, და იქ ერთი სასაფლაო ჩემი ყურადღება მიიქცია, დ არას ვხედავ ჩემი სიყვარულის გიორგის სასაფლაო იყო, ვიპოვე მისი მშობლები და სიმართლეს ფარდა აეხადა, თურმე გიორგის ტვინის სიმსივნე ჰქონდა და მიმალავდა არ უნდოდა ჩემი დატანჯვა, ეს ყველაზე მწარე სიმართლე იყო ჩემს ცხოვრებაში, თურმე გიორგის წერილი დაუტოვებია სადაც ეწერა რომ ძალიან ვუყვარვარ.

მართალია მყავდა მეუღლე რომელსაც ძალიან ვუყვარდი, პატარა ანგელოზი შვილიც, მაგრამ არ მყავდა გვერდით ის ადამიანი, რომელიც ჩემი პირველი და უკანასკნელი სიყვარული იყო.

ასეთი დაუნდობელი ყოფილა ცხოვრება.

intermedia.ge
ავტორი:Jokero