ოპს ! თურმე შემიყვარდა - ნაწილი 5
საერთოდ არ მინდოდა ნატუტასთან ლაპარაკი, ჯერ კიდევ ანდრიას სუნთქვას და კოცნას ვგრძნობდი და არ მინდოდა დამეკარგა ეს შეგრძნება, მაგრამ ისეთი დაჟინებით მიყურებდა ნატუტა მივხვდი მაინც არ ამცდებოდა ლაპარაკი.
-გისმენ, რისი თქმა გინდა?
-არც კი ვიცი საიდან დავიწყო...
-თავიდან დაიწყე და მითხარი რაც გინდა,- საჭიროზე უხეშა ვუთხარი, ის კი დაიბნა, არ ელოდა ჩემგან ამას. მე ყოველთვის ერთადერთი ვიყავი ვინც მის მიმართ აგრესიას არ იჩენდა და ყოველთვის გაგებით ეკიდებოდა.
-ნესი, ვიცი შენ და ანდრიას ერთმანეთი გიყვართ...
-და ამიტომაც იწექი მასთან?- ვერ მოვითმინე და ცივად გავაწყვეტინე.
-ნესი შენ არ იცი ეს რა რთული იყო ჩემთვის, ვიცოდი რომ შეიძლებოდა შეგზიზღებოდი, მაგრამ ანდრია ისეთი თბილია, ისეთი საყვარელი...
-მოდი რა არ მინდა ამაზე ლაპარაკი.
-არა არც ვაპირებ მოგიყვე... უბრალოდ მინდოდა მეთქვა რომ ძალიან ვწუხვარ. მაპატიე ნესი.
-მიპატიებია,- ყრუდ მივუგდე და გადავბრუნდი.
-ნესი მე მთელი გულით გეუბნები. ეს უბრალოდ გართობა იყო, დარწმუნებული ვარ ანდრიას არც ახსოვს.
-და არც შენ ხომ?
-ნესი, ანდრია ჩემთვის ისეთივე მეგობარია როგორიც იყო. ჩათვალე რომ ჩვენს შორის არაფერი მომხდარა, გთხოვ.- იმდენი მუდარა იყო მის ხმაში,
-კარგი, ოღონდ პირობას ვერ მოგცემ რომ ისევ ისეთი დაქალები, ან თუნდაც მეგობრები ვიქნებით.
-სამართლიანია. გული მწყდება, მაგრამ სამართლიანად გადაწყვიტე. ეხლა კი დაიძინე. ტკბილი ძილი.
-შენც.
სულ ეს იყო ჩვენი დიალოგი. მე მალევე დამეძინა, ძალა აღარ მქონდა მეფიქრა მასზე და მის უაზრო საქციელზე, ჩემი საფიქრალიც ბევრი მქონდა. ანდრეაზი ფიქრში ჩამეძინა, ცუდი სიზმარი ვნახე, თითქოს რაღაც დავკარგე და ვერ ვპოულობდი. ანდრიას ვეძახდი, მაგრამ ხმა არ მქონდა, ის კი სულ უფრო და უფრო მშორდებოდა. შეშინებულმა გავიღვიძე, ჯერ კიდევ სიზმარში მეგონა თავი რადგან გარშემო სრული სიბნელე იყო და ვიღაცის მზერას ვგრძნობდი, ხელი გავწიე ჩასართველიკენ და უცებ
-ნესი, ნუ გეშინია მე ვარ.
-ენდი?
-ხო მე ვარ.
-აქ რა გინდა? რატომ არ გძინავს?
-არ მინდოდა შენი მარტო დატოვება.
-მიყვარხარ.
-მეც.
-მოდი ჩემთან.
ანდრი უხმოდ მოვიდა, გვერდით მომიწვა, ჩამეხუტა, ეხლა კი დაიძინე.
-კი მაგრამ ნატუტა სადაა?
-ჩემს ოთახში ძინავს.
არ მესიამოვნა მის საწოლზე რომ იწვა ნატუტა, თუმცა იმ წუთას მთავარი მე და ანდრია ვიყავით. მის გვერდით ძილი გაცილებით უფრო მარტივი აღმოჩნდა ჩემთვის. მალე ჩამეძინა და ღამის დანარჩენმა ნაწილმა ცუდი სიზმრების გარეშე ჩაიარა.
დილას სასიამოვნო ყავის არომატმა გამაღვიძა. საწოლის თავთან იდო ფოდნოსით ყავა, და ტოსტებზე გადასმული ნუტელა, როგორც მიყვარს ისე. და წერილი... <<მაპატიე რომ დაგტოვე, იმედია ჩემს არყოფნაში არ გაგეღვიძება, მაგრამ თუ მაინც გაგეღვიძა იცოდე რომ მიყვარხარ და არ მინდოდა შენი მიტოვება. აბაზანაში ვარ და სანამ ამ წერილს წაიკითხავ ალბათ გამოვალ კიდეც>> გამეღიმა.
-ხომ გითხარი სანამ წერილს წაიკითხავ გამოვალთქო?
-რა გიჟი ხარ, დილა მშვიდობის.
-დილა მშვიდობის.
რატომღაც თვალი სარკისკენ გაექცა, რომელშიც მე კარგად ვჩანდი, ჩავიხედე და ოხვრა ამომხდა, ნამდვილი საფრთხობელა ვარ, თმები გაჩეჩილი გიჟი ფატიმასავით, სახე არეული, და თვალები უცნაურად მოელვარე.
-ენდი გადი ოთახიდან.
-რა თქვი?
-გადი ოთახიდან.
-რა დავაშავე?
-2 წუთი მომეცი ადამიანს დავემსგავსები და შემოდი.
-ადამიანს? მე ადამიანი არაფერში მჭირდება, ჩემი ფერია.
-მიატოვე.
-სულაც არ ვაპირებ, შეეჩვიე ჩემგან კომპლიმენტებს.
-ვეცდები.
და დღე ისევე არაჩვეულებრივად გაგრძელდა როგორც დაიწყო. ეში მთელი დღე მისტისთან დათქმულ პაემანზე ლაპარაკობდა, შაკო თემას წერდა სასკოლო ჟურნალისთვის, ნატუტა წგნს კითხულობდა. მე და ანდრია კი ჰამაკში ვისხედით და უბრალოდ ერთად ყოფნით ვტკბებოდით.
უცებ თითქოს ბურანიდან გამოვერკვიე. ეში იდგა ბოთლით ხელში და სიცილით იჭაჭებოდა.
-რა გაცინებს სულელო?
-რა და ოთხჯერ დაგიძახეთ და თქვენი ყურადღება ვერ მივიქციე. ვერც მაშინ შემამჩნიეთ თქვენსკენ ბოთლით ხელში რომ მოვდიოდი და რა უნდა მექნა?
-განახებ სიცილი როგორ უნდა,- ხუმრობით დაემუქრა ანდრია და სახლისკენ გაიქცა, ჩვენ სიცილზე შაკო და ნატუტაც გამოვიდნენ. ბავშვებივით ვიქცეოდით, ვწუწაობდით, ვიცინოდით, გოგოები ვკიოდით ცივი წყლისაგან. უცებ ისეთი შვება ვიგრძენი, ანუ სამყაროში არაფერი არ შეცვლილა, უბრალოდ მე შევიცვალე... მე შემიყვარდა...
მალე დავიღალეთ და ასე გააწუწუნები, მაგრამ ბედნიერები შევედით სახლში. ისევ თავიდან, დალაგება, ბანაობა... სადილი ნატუტამ მოამზადა, მართლაც ზღაპრული გამოუვიდა ოლივიე.
-ნატ, უგემრილესი იყო,- ვუთხარი ღიმილით. შემომხედა და მეც მეგობრულად გავუღიმე, არ ღირს წარსულზე ფიქრი, წინ უნდა იყურო და ადამიანებს აპატიო, ასე უფრო მარტივია ცხოვრება.
-მადლობა,- მანაც გამიღიმა. უცებ თითქოს ატმოსფერო დათბა ჩვენს გარშემო, ბიჭები მოეშვნენ. მე და ნატუტა ავდექით,
-მადლობა ბიჭებო ჭურჭელს რომ დარეცხავთ,-და ნატუტას ვანიშნე გასასვლელისკენ.
-კი მაგრამ, დღეს ხომ ნატუტას ჯერ...ოი- ეს ეში იყო, როგორც ჩანს ანდრიამ უთავაზა გვერდში, მე საჰაერო კოცნა გავუგზავნე მათ და გამოვედი.
ოთახში ჩუმად შევედით:
-რა სახე ქონდა ეშს ნახე რომ ვუთხარი მადლობა რომ დარეცხავთო?
-აბა. მაგრები არიან რა.
-იცი მენატრებოდი.
-მეც.
ლოგინზე დავსხედით და თითქოს არაფერი მომხდარაო ისე დავიწყეთ ლაპარაკი. მალე ანდრიამ დაგვიძახა, ტყეში ავიდეთ, ცოტა გავისეირნოთო. ჩავიცვით კედები, თბილი ჟაკეტები ავირეთ და ჩავედით, ბიჭები უკვე მზად იყვნენ და გველოდებოდნენ. იქვე ''სნიკერსი'' იდო და ავიღე, მერე შევჭამ. თამაშ-თამაშით და ლაპარაკ-ლაპარაკით მივდიოდით, არც კი ვიყურებოდით საით, მოგვწონდა ასე უმისამართოდ სიარული, ყველას ერთმანეთის იმედი გვქონდა. საკმაოდ შეღამდა და მივხვდი რომ მეტს უბრალოდ ვეღარ ვივლიდი, სასტიკად დავიღალე.
-ბავშვებო მგონი გვეყოფა ბოდიალი, ძალიან დავიღალე.
-აუ ნესი კაი რაააა. ცოტაც.- წყენით გამობურცა ტუჩები შაკომ.
-მაშინ თქვენ წადით, მე უკან ვბრუნდები, -შემოვბრუნდი და მივხვდი რომ გზა არ ვიცოდი.
-ჰაჰაჰაჰა წადი აბა?- შორიდან მომესმა ეშის ხმა. შემეშინდა, ძალიან შემეშინდა უცებ.
-რომელმა იცით გზა?- შაკომ ეშს გადახედა, იმან ნატუტას, ნატუტამ მე... მერე ყველამ ერთად შევხედეთ ანდრიას და მის სახეზე ამოვიკითხე ის, რისიც ასე მეშინოდა, ჩვენ ტყეში დავიკარგეთ. ამ დროს გაიელვა, ჭექა ქუხილის ხმა გაისმა და თავსხმა წვიმა დაუშვა.
მინიმუმ ხუთ კომენტარზე გავაგრძელეეებ )))
3 734 ნახვა
25-01-2017, 22:10
