ოპს ! თურმე შემიყვარდა - ნაწილი 6
3 712 ნახვა
აკანკალებული მივეხუტე ანდრიას. ყოველთვის მეშინოდა ჭექა-ქუხილის. ანდრიამ ხელი გადამხვია და დიდი მუხის ქვეშ შემიყვანა. იქ ვიდექით და ერთმანეთს ვუყურებდით.
-რა ვქნათ?-აბსოლუტურად მშვიდად იკითხა ნატუტამ.
-ალბათ ჯობს წვიმის გადაღებას დაველოდოთ და გზა განვაგრძოთ, ვცადოთ უკან დაბრუნება.- თქვა ანდრიამ.
-შენი აზრით გზას გავიგნებთ?
-ნაფეხურებს წვიმა წაშლიდა, მის ძებნას აზრი არ აქვს. უბრალოდ უნდა ვიაროთ, წინ, და ვეცადოთ გავიხსენოთ, იქნებ რაიმე დაგვამახსოვრდა.
-მე დიდი ხე მახსოვს, რომელსაც კაცივით ჰქონდა გაშლილი ხელები, იქიდან მარჯვნივ გამოვუხვიეთ,- ვთქვი გაუბედავად.
-მართალია, ყოჩაღ ნესი, აბა სხვა ვის რა გახსოვთ?
-მე მახსოვს კიბეებივით ქვები რომ ამოვიარეთ, შორს არ უნდა ვიყოთ წამოსულები,- თქვა შაკომ.
ასე გავიხსენეთ ვის რა დაამახსოვრდა. ეხლა მთავარი იყო წვიმას გადაეღო.
-თქვენი აზრით დიდხანს იწვიმებს?
-არა, არა მგონია. ნახეთ როგორ დაუშვა. ალბათ მალე გადაიღებს,-ნეტავ როდის აქეთ გახდა სპეციალისტი ანდრია.
ისევ დაიქუხა. სულ მოვიკუნტე,
-მეშინია.
-მე შენთან ვარ პატარა. ნურაფრის ნუ გეშინია, მალე გავალთ.- ჩამიხუტა ანდრიამ.
-ნესი, რას ამბობ, რა შიში, რა მაგარი თავგადასავალია. შენ და ანდრია შვილებს მოუყვებით როგორ დაიკარგეთ ტყეში, სამ მეგობართან ერთად.- მითხრა შაკომ. მთელს სხეულში სითბო ჩამეღვარა ამ სიტყვების გაგონებაზე, ჩემი და ანდრიას შვილები. წარმოდგენაც კი როგორი ტკბილი იყო.
-მართალი ხარ შაკო, არ ღირს ნერვიულობა. ერთად ვართ და ეს ყველაზე მთავარია.
-აუ ისე ჩვენში დარჩეს და მშია.-ეში როგორც ყოველთვის ეხლაც ჭამაზე ფიქრობს.
-სნიკერსი მაქვს, გინდა?-გამახსენდა წამოსვლამდე ჯიბეში ჩაგდებული შოკოლადი, რომლის ჭამაც ვერ მოვასწარი.
-ნესი, ჩემი ანგელოზი ხარ, -მითხრა ეშმა, როდესაც მადიანად ჭამდა ჩვენს ერთადერთ საკვებს.
ანდრია მართალი აღმოჩნდა, წვიმამ მალე გადაიღო, ღრუბლები გაიფანტა და მთვარე გამობრწყინდა. ეხლა უკვე ნათელი იდგა ირგვლივ. ტალახის და სიცივის მიუხედავად მაინც მხიარულ ხასიათზე ვიყავით, განსაკუთრებით ეში, ჭამის მერე, ის ყოველთვის ბედნიერი იყო. თუნდაც ტყეში.
მალე ვნახეთ შაკოს გახსენებული ქვები, მერე ნატუტას გახსენებული სამი გურულივით ხელი-ხელ გადახვეული ხე, მერე ჩემი გახსენებული ხე, ანდრია იყო ჩვენი ლიდერი და სწორი გზით მივყავდით. მალე ნაცნობი ბილიკებიც გამოჩნდა და დასახლებასთანაც გამოვედით. სანამ სახლებს დავინახავდით არც ერთს დაღლა არ გვიგრძვნია, ეხლა კი ძლივს დავდიოდით. უცებ ფეხი წამოვკარი ქვას და წავიქეცი, ანდრია რამდეიმე ნაბიჯით წინ იყო და ვერ დამიჭირა. ფეხი ვიღრძე და თავი დავარტყი ქვას, გამისკდა და სისხლმა შადრევანივით იფეთქა. ანდრიამ უცებ ხელში ამიტაცა და სახლისკენ გაიქცა. დანარჩენებიც მიუხედავად დაღლილობისა ჩქარა მოდიოდნენ, თუმცა ანდრიას ვერ ეწეოდნენ.
-ენდი ნუ გარბიხარ, ძალა სულ გამოგელია, დაისვენე.- პასუხიც კი არ გამცა. -ენდი! გაჩერდი!
წამით გაჩერდა, შემომხედა და ამოიოხრა,
-მაპატიე რომ მარტო დაგტოვე, არ უნდა გამეშვა შენთვის ხელი.
-ანდრია მიატოვე, შენ არაფერ შუაში არ ხარ მე თუ თვალებში ვერ ვიყურები.
-მე რომ ხელი არ გამეშვა დაგიჭერდი.
-ენდი შენც დაღლილი ხარ, არა მარტო მე. მიატოვე.
ამასობაში დანარჩენებიც წამოგვეწივნენ.
-რა ხდება? ხომ მშვიდობაა?
-კი ყველაფერი კარგადაა.
-ანდრია მომიყვანე მე წამოვიყვან ცოტა ხანს.- უთხრა შაკომ. ანდრიამ გამანადგურებელი მზერა ესროლა და ისიც გაჩუმდა. მეც ვცადე ჩემი სიტყვა მეთქვა,
-ჩემითაც წამოვალ.-ეხლა მე გადმომხედა ანდრიამ ისეთი თვალებით საკუთარ ნორმალურობაში შემეპარა ეჭვი.
სახლამდე აღარ დაუსვენია, მაშინვე სააბაზანოში ამიყვანა. იქ კი ჩამომსვა,
-შემოგყვე?
-ენდი კაი რა? პატარა ხომ აღარ ვარ, როგორმე მივხედავ თავს.
-იქნებ ნატუტა შეგ...
-ენდი გთხოვ,-ეხლა მე მქონდა გამანადგურებელი მზერა და გაჩუმდა.
-კარგი, მაგრამ მე აქვე ვარ თუ რამეა.
-ოკეი.
შევედი აბაზანაში. პირველი რაც გავაკეთე სარკეში ჩავიხედე.
-ო ღმერთო,- ოხვრა აღმომხდა.
-რა მოხდა?- უცებ გამომეხმაურა ანდრია.
-არაფერი ენდი, სარკეში ჩავიხედე.
-მაშინ კარგი,- ჩაიხითხითა თავისთვის.
ვიცოდი რომ ცუდად გამოვიყურებოდი, მაგრამ ასე საშინლადაც თუ იყო საქმე ვერ წარმომედგინა. სისხლის დენა გაჩერებულიყო, მაგრამ შემხმარი იყო სახეზე და თმებზე. ნელა ჩამოვიბანე სახე, თმები, რომ ნაიარევს არ შევხებოდი და კვლავ არ გახსნილიყო. მერე დუშში შევედი, ისე ვიბანავე ვცდილობდი სახეზე არ მომხვედროდა წყალი, ამიტომ არ მომადუნა. თუმცა საათზე მეტხანს ვიყავი აბაზანაში. ბოლო-ბოლო მომბეზრდა და გამოვედი. ხალათი ჩავიცვი რომელიც აბაზანაში მქონდა და გამოვედი. სრული სიჩუმე იყო სახლში, სხვებმა ალბათ უკვე იბანავეს და ძინავთ მშვიდად, ის გამიკვირდა ანდრია რომ არ იყო კარებთან. ალბათ მასაც მობეზრდა ლოდინი. ძალიან მშიოდა დ ამიტომ ქვემოთ ჩავედი, ანდრია კიბეებთან შემხვდა, ზემოთ ამოდიოდა.
-ნესი, კიდევ კარგი გამოხვედი, თორემ უკვე სახანძროში ვრეკავდი დახმარების სათხოვნელად,- უნიჭოდ იხუმრა ანდრიამ.
-ხა ხა, ძალიან სასაცილოა. სად არიან ბავშვები?
-უკვე ძინავთ.
-ძალიან კარგი, ანუ მარტო ვართ. -ეს ვთქვი და ჩავეხუტე.
-მოიცა რაღაც უნდა გითხრა.
-მერე იყოს,- ვუთხარი და მთელი ძალით ვაკოცე,
-მოიცა ნესი.
-გაჩუმდი და მაკოცე,- ბრძანებასავით გაისმა ჩემი ხმა და ისევ მივეწებე.
-ნესი!- ამ ხმამ თითქოს გამომაფხიზლა, თითქოს ცივი წყალი გადამასხესო, დავიბენი... ანდრია უცებ მომშორდა და გაიწია, კიბესთან ქვემოთ კი დედაჩემი იდგა.
* * *
დედა, -ვთქვი და ამაკანკალა. მის ხმაზე ოთახიდან გამოვიდნენ მამჩემი და ანდრიას მშობლები. ნეტა როგორი დასანახები ვიყავით გვერდიდან, მე ხალათით, ანდრია წელსზევით შიშველი, და ჩვენი მშობლები ქვემოთ, დედაჩემი გაბრაზებული სახით, დანარჩენები დაბნეულები.
-რა ხდება? -იკითხა მანანა დეიდამ.
-რა ხდება აქ?- მკაცრად თქვა მამამ. აი ეხლა კი ცუდადაა ჩემი საქმე.
-აააარაფერი ისეთი, უბრალოდ...- აღარ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა.
-ნესი ეხლავე ჩაალაგე ნივთები და სახლში მივდივართ. ეხლავე,-გაიმეორა მეტი სიმკაცრისთვის დედამ.
-არა, არ მინდა... ჯერ ხომ არ გასულა ერთი თვე?
-და რა დაგვხვდება აქ ერთი თვის შემდეგ? ჩვენ გენდეთ, გვეგონა დიდები იყავით, გქონდათ პასუხისმგებლობის გრძნობა. თქვენ კი რა დღეში ხართ?
-ჩვენ ცუდი არაფერი გაგვიკეთებია.
-დიდი იმედი მაქვს.
-დედა თქვენი გაზრდილები არ ვართ ორივე? განა ეს გვასწავლეთ? ნუთუ ასე არ გვენდობით?
-ხმა. ეხლავე ჩაიცვი, მივდივართთქო.
-ქეთი მოიცა, ჯერ დავილაპარაკოთ, აგვიხსნან ბავშვებმა რა ხდება,- მანანა დედიდას როგორც ყოველთვის ყველაზე კარგად ესმოდა ჩვენი.
-არავითარი დალაპარაკება, უფლებას არ მივცემ ჩემს სულელ შვილს შეცდომა ჩაიდინოს.
-მოიცა, შენი აზრით ანდრიას შეყვარება შეცდომაა? განა სულ იმას არ ვამბობდით რომ ჩვენი შვილები რომ გაიზრდებოდნენ ერთმანეთი შეუყვარდებოდათ, იქორწინებდნენ და მართლა ნათესავები გავხდებოდით?
დედა დააბნია ამ სიტყვებმა, მაგრამ უკან არ დაიხია.
-კი ვამბობდით, ოღონდ რომ გაიზრდებოდნენ, და არა ჯერ კიდევ სკოლის ასაკში. არ მივცემ უფლებას ანდრიას ჩემს შვილს ცხოვრება დაუნგრიოს.
-ქეთო რას ამბობ?- მანანა დეიდამ, მამიკომ და გია ბიძიამ ერთად წამოიძახეს.
-დედა...
-არ მაინტერესებს არაფერი,- ის კიბეებზე ამოვიდა, ხელი წამოიღო ჩემს დასაჭერად როდესაც მოხდა ის, რასაც არავინ არ ელოდა. ანდრიამ მას ხელი დაუჭირა და ქვემოთ დააშვებინა, მერე მოვიდა, ხელი გადამხვია და მკაცრად წარმოთქვა.
-ნესი ჩემი ცხოვრების ნაწილია, არა უფრო მეტი, ის ჩემი ცხოვრებაა, რადგან უბრალოდ გამიმართლა აღმოჩნდა რომ მეც იგივეს ვნიშნავ მისთვის, არავის მივცემ უფლებას რომ დაგვაშორონ, ეს კი იცოდეთ ქეთინო დეიდა, ნესი მიყვარს და მას არასოდეს, არაფერს არ დავუშავებ. ხოლო თუ მას წაიყვანთ ეხლა და ჩვენ დაგვაშორებთ, თქვენ გააუბედურებთ მას, მეც და დაანგრევთ ჩვენი ოჯახების ამდენი ხნის მეგობრობას. მითხარით გინდათ ეს?- დედა დიდხანს უხმოდ უყურებდა, მერე მაინც მომკიდა ხელი, თავისკენ მიმიზიდა, ანდრია აღარ შეწინააღმდეგებია. დედამ ქვემოთ წამოყვანა, ვერ ვხვდებოდი რა მოხდა, დედამ მამას შეხედა.
-წავედით.
-არა, არა, არა.- ვიყვირე რაც ძალა მქონდა და უცებ დედაჩემმა ისეთი სილა გამარტყა, თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა. ეს იყო პირველი შემთხვევა როდესაც ის ხელით შემეხო.
-ქეთო რას აკეთებ?- აღშფოთდა მამაჩემი. ამასობაში ბავშვებმა გაიღვიძეს ჩემს ყვირილზე და გამოვიდნენ, ძალიან დაიბნენ როდესაც ჩვენი მშობლები დაინახეს. მე უკვე ვტიროდი, ხმას ვერ ვიღებდი, ცრემლები და გაბრაზება ერთად მახრჩობდა.
-წავედით, -კიდევ ერთხელ უთხრა მამაჩემს და კარისკენ წამიყვანა. ანდრიას ავხედე, ის განადგურებული სახით იდგა, ადამიანები, რომეთაგანაც ყველაზე იდ მხარდაჭერას ველოდით ჩვენს წინააღმდეგ წავიდნენ, უფრო სწორად ერთი ადამიანი. მას ვისაც ყველაზე მეტად უნდა გაეგო ჩემი, მან ვინც იცოდა რომ ადრე თუ გვიან ასე მოხდებოდა...
-ენდი მიყვარხარ და ცხოვრების ბოლომდე მეყვარები.- ანდრია თითქოს გონზე მოვიდაო, კიბეზე დაეშვა მაგრამ მამამისმა გააჩერა.
-დამშვიდდება ქეთო და მშვიდად დაილაპარაკებთ, აცადე ცოტა ხანს, -მხარზე ხელი დაადო შვილს.
-არც იოცნებოთ, -ჩუმად თქვა დედაჩემმა, მარტო მე გავიგე მისი სიტყვები და შემეშინდა. ისე ჩამსვა მანქანაში, ისე ჩავედით თბილისში არც ერთს ხმა არ ამოგვიღია. მე ჩუმად ვტიროდი დედა რომ არ გამეღიზიანებინა. სახლში მისვისთანავე ოთახში ავედი, ლოგინზე დავწქი, მოვიკეცე და ასე ვიწექი მტკივნეულად დიდი ხანი. რატომ იყო ჩემი ბედნიერება ასე მოკლე? რა დავაშავე ასეთი? არაფერი აღარ მინდა ამ ცხოვრებაში, ჩემს არსებობას აზრი არ აქვს.
იმ დღის მერე ნამდვილ ზომბად ვიქეცი, სიცოცხლის ნიშანწყალი არ მეტყობოდა, ინსტინკტებით ვაკეთებდი ყველაფერს. შემიცვალეს ოთახი, რადგან ჩემი ანდრიას გვერდით იყო, და იქ ჩამკეტეს. ჩამომართვეს ტელეფონი, კომპიუტერი და ტელევიზორიც კი. ჩემი ერთადერთი მეგობრები იყვნენ წიგნები. თუმცა ვკითხულობდი და აზრი ვერ გამომქონდა. უბრალოდ ვარსებობდი და არა ვცოცხლობდი, თვალებში სინათლე ჩამიქრა, გაქრა ჩემი ბავშვურობა და უდარდელობა. ეხლა უბრალოდ ტყუილად ვამძიმებდი დედამიწას. მამა გიჟდებოდა ასე რომ მხედავდა, მაგრამ ვერაფერს აკეთებდა, დედაჩემთან კამათს აზრი არ ჰქონდა. ასე მიდიოდა დღეები, შეიძლება წლებიც. ერთხელ რატომღაც ძალიან მომწყურდა, გამოვედი ოთახიდან და სამზარეულოსკენ წავედი. მაცივარი გამოვაღე, წყალი გამოვიტანე, შემდეგ თაროდან ჭიქა ავიღე და უცებ დავინახე ის, რაშიც მეგონა რომ იყო ჩემი ხსნა ამ არსებობიდან. დამამშვიდებლები. ავიღე კოლოფი, შიგნით 20მდე ტაბლეტ მაინც იქნებოდა. დაფიქრებაც ვერ მოვასწარი ისე ჩავიყაე პირში. უცებ იმოქმედა და გათიშული წავიქეცი, თუმცა სხეულს არ შეეძლო განძრევა, ტვინი ჯერ კიდევ მუშაობდა. ამ დროს გაისმა დედაჩემის გულისგამგმირავი კივილი.
-ნესი, ნესი ჩემო გოგონა რა გჭირს?- უცებ გადაიხარა, როგორც ჩანს კოლოფი იპოვა, მიხვდა რაც ჩავიდინე.
-არაააააააააააა
_____________________________________________________
ბავშვებო თუ გინდათ რომ გავაგრძელო დაააკომენატრეთ რაა )
თქვენ არ ხართ რეგისტრირებული საიტზე გთხოვთ გაიაროთ რეგისტრაცია.
